TTK LPT Deel ...

Wij hebben daar ook over gesproken toen de overgrootoma van Prul dood ging. Maar ja, als we nu bij overgrootopa op bezoek gaan is die oma er niet meer. Dus hebben we het haar toch verteld, hoe jong ze ook is. Nu pakt ze af en toe het bidprentje dat op de vensterbank staat, kijkt ernaar en zegt dat oma dood is. Verder heeft ze daar niet zo'n probleem mee.

quote:

Op zondag 19 juli 2009 23:23 schreef zodiakk het volgende:

De existentiële crisis van een mens zou eigenlijk moeten eindigen als het de puberteit in gaat, omdat het zich dan als individu in een levenslange carrousel betreedt, waar het constant een nieuwe draai aan moet geven om in beweging te blijven en te ontwikkelen.

Maar juist in de puberteit wordt een mens zich bewust van zijn eigen 'zijn'. En daar komt dan die crisis uit voort. Hoe kan een kind vóór zijn puberteit iets afronden als het zich nog helemaal niet werkelijk bewust is van zijn individualiteit. Ik geloof dat de mensen zo rond hun zevende of achtste momenten kennen van een eerste bewustwording, de bewustwording van het hebben van een eigen ik. Maar die bewustwording is dan nog heel beperkt. Het is dus, in de psychologische ontwikkeling van mens, en dan bedoel ik gewoon de ontwikkeling van je hersenen, niet meer dan natuurlijk dat een existentiële crisis zich voordoet tijdens die puberteit. Ook waar het gaat om kritisch leren denken: dat kan zich ook pas echt ontwikkelen vanaf die periode en niet al daarvóór. Ik merk het met lesgeven heel duidelijk: brugklassers en vrijwel alle kinderen in de onderbouw hebben een nog nauwelijks ontwikkeld eigen kritisch vermogen. Dat probeer je ze juist op die leeftijd bij te brengen. Ze kunnen het pas écht een beetje in de praktijk brengen zo ongeveer vanaf hun zestiende/ zeventiende. Maakt niet uit hoe slim of dom ze zijn. Het is geen kwestie van willen, maar van een nog onvolgroeide hersenpan.

Voor een kind is het al heel wat de wereld te begrijpen zoals hij is. Stel je eens voor als tabula rasa ter wereld te komen en dan alles te moeten doorgronden, zonder voorgaand referentiekader!

Hele jonge kinderen willen dat alles zo veel mogelijk volgens de vaste patronen verloopt. Als een volwassene dat zo zou willen zouden we hem een autist noemen. Ik "mag" niet eens op de verkeerde stoel aan tafel zitten. "Nee, papa, jij moet daar zitten. Mama zit op deze stoel." Ook heel logisch als je de chaos om je heen een beetje probeert te structureren.
Daarna volgt een periode dat ze enorm conformistisch zijn. Dat is ook al heel wat, je de mening van een ander, een autoriteit als je ouders of de leraar, eigen maken en die napraten. Daarna gaan ze zich afzetten tegen alles wat ze horen, en pas daarna is het tijd om een eigen mening te vormen.

Je kunt de volgorde hiervan niet omdraaien of bespoedigen. Het is onzin om van jonge kinderen al een kritische houding te verwachten. Ze moeten rustig het genoemde proces doorlopen. Stabiliteit, regelmaat, goede verzorging en liefde zijn nodig om dit goed te doen. De rest komt vanzelf en als het kind blijft hangen bij het conformisme, dan is dat nu eenmaal zo. Het gros leert nauwelijks zelfstandig denken.

Je mag als ouder al heel trots zijn als je het kind goed verzorgt. Dat het gezond is en levenslustig, de dingen leert die bij zijn leeftijd horen, met plezier naar school gaat en erin slaagt om vriendschap te sluiten met zijn leeftijdsgenootjes. Als je dat voor elkaar hebt dan verdien je in mijn opinie al een acht. Maar ga er maar eens aan staan. Hoeveel ouders lukt dit niet?

Mijn zorgen zijn nu dat het jongste Prul een virusje heeft en daarom meer moet drinken. Het oudste Prul wil niet meer meteen naar bed. Hoe lossen we dat nu op?

quote:

Op maandag 20 juli 2009 13:55 schreef mane het volgende:

Maar juist in de puberteit wordt een mens zich bewust van zijn eigen 'zijn'. En daar komt dan die crisis uit voort. Hoe kan een kind vóór zijn puberteit iets afronden als het zich nog helemaal niet werkelijk bewust is van zijn individualiteit. Ik geloof dat de mensen zo rond hun zevende of achtste momenten kennen van een eerste bewustwording, de bewustwording van het hebben van een eigen ik. Maar die bewustwording is dan nog heel beperkt. Het is dus, in de psychologische ontwikkeling van mens, en dan bedoel ik gewoon de ontwikkeling van je hersenen, niet meer dan natuurlijk dat een existentiële crisis zich voordoet tijdens die puberteit. Ook waar het gaat om kritisch leren denken: dat kan zich ook pas echt ontwikkelen vanaf die periode en niet al daarvóór. Ik merk het met lesgeven heel duidelijk: brugklassers en vrijwel alle kinderen in de onderbouw hebben een nog nauwelijks ontwikkeld eigen kritisch vermogen. Dat probeer je ze juist op die leeftijd bij te brengen. Ze kunnen het pas écht een beetje in de praktijk brengen zo ongeveer vanaf hun zestiende/ zeventiende. Maakt niet uit hoe slim of dom ze zijn. Het is geen kwestie van willen, maar van een nog onvolgroeide hersenpan.

Is inderdaad een kant die ik onderbelicht. Laat ik mij wat verduidelijken: ik bedoelde met existentiële crisis dan ook het niet-hebben van een individualiteit (het is een constituerende crisis). De afsluiting van deze crisis is volgens mij, mede door fysieke ontwikkeling, het beginpunt van de puberteit (en gaat in gradaties). Natuurlijk verandert het kind in de eerste jaren erna met horten en stoten, maar het gezamenlijke kenmerk van al die crises (ongeacht of ze worden voortgebracht vanwege lichamelijke of sociale gebeurtenissen) is dat ze specifiek bij iemand horen: ze komen voort uit een individu, die zijn individualiteit bevecht. Natuurlijk heb je gelijk wat betreft die onvolgroeide hersenpan; neurologisch geberut er óók een hoop, maar dan nog denk ik dat in die onvolgroeide hersenpan een aanleg zit en het moment waarop deze aanleg zich vertaald naar een individualiteit ligt volgens mij aan het begin van de puberteit; dan worden de dobbelstenen voor het eerst gegooid. Alles wat daarna komt, is volgens existentieel van hetzelfde laken een pak en bij het gros eindigt dit in conformisme, maar het gaat stiekem wel je hele leven door (midlife crisis anyone?).

Ik moet er wel bij zeggen dat ik bovenstaande absoluut niet kan onderbouwen met wetenschappelijke artikelen, .

Aha, nu is het 't inderdaad duidelijker. Het bevechten van je individualiteit. Dat vind ik een mooie. Wat betekent het mens te zijn? Ik vond dat zo prachtig in de film Das leben der Anderen. Dat gaat heel erg over de vraag wat het betekent een autonoom mens te zijn en wat het is om een goed mens te zijn. Pas in lastige situaties, waarin je essentiële keuzes moet maken, zul je jezelf in dat opzicht echt leren kennen. Een collega op mijn vorige school vond die film zo goed dat hij 't bij het vak Levensbeschouwing aan leerlingen laat zien.

Trouwens, het is een klein wereldje zodiakk. Niet alleen kunnen we elkaar onverhoeds tegen het lijf lopen op het Plein, mijn ex blijkt jou te kennen. Hij is woordvoerder op jouw ministerie en tevens je naamgenoot. .

Das Leben der Anderen is overigens ook zo leuk omdat Sebastian Koch erin speelt.



Maar dat natuurlijk terzijde.

quote:

Op maandag 20 juli 2009 14:53 schreef Z het volgende:
Ik ben benieuwd hoe de heren en dames theoretici vergaat als ze een echt kind in hun handen hebben.

Dan komen de prioriteiten héél ergens anders te liggen. Maar goed, je moet het eerst ervaren hebben. Idealen zijn ook goed. Voordat het echte leven begint.

quote:

Op maandag 20 juli 2009 14:53 schreef Z het volgende:
Daar had eigenlijk een knipoog PI moeten staan maar die weiger ik te gebruiken.

En terecht.

quote:

Op maandag 20 juli 2009 14:43 schreef mane het volgende:
Aha, nu is het 't inderdaad duidelijker. Het bevechten van je individualiteit. Dat vind ik een mooie. Wat betekent het mens te zijn? Ik vond dat zo prachtig in de film Das leben der Anderen. Dat gaat heel erg over de vraag wat het betekent een autonoom mens te zijn en wat het is om een goed mens te zijn. Pas in lastige situaties, waarin je essentiële keuzes moet maken, zul je jezelf in dat opzicht echt leren kennen. Een collega op mijn vorige school vond die film zo goed dat hij 't bij het vak Levensbeschouwing aan leerlingen laat zien.

Trouwens, het is een klein wereldje zodiakk. Niet alleen kunnen we elkaar onverhoeds tegen het lijf lopen op het Plein, mijn ex blijkt jou te kennen. Hij is woordvoerder op jouw ministerie en tevens je naamgenoot. .

Helaas zijn die films doorgaans verspild aan die leerlingen.

quote:

Op maandag 20 juli 2009 09:32 schreef Claudia_x het volgende:
Volgens mij groeien de meeste mensen op in hun eigen relatief beperkte wereldje. Niets mis mee.

"Individualisme is een geruststellend gevoel dat iedere burger de neiging geeft zichzelf te isoleren van zijn medeburgers en zich terug te trekken in de kliek van familie en vrienden; met dit kleine gezelschap gevormd naar zijn smaak, laat hij met plezier de grote samenleving aan zichzelf. (…) Egoïsme onderdrukt de zaden van alle deugden: individualisme vernietigt alleen de deugden van het publieke leven, maar op den duur vernietigt het alle deugden en verliest zij zichzelf in zelfzucht"

Waar het in dit citaat om gaat is dat als de leden niet deelnemen aan het publieke domein als burgers, maar zichzelf definiëren in private termen als bourgeois, zij dan als vanzelfsprekend egoïstisch worden. Ten tweede, dat het 'individu' is geboren uit de burger. Het 'individu' wordt geboren wanneer de leden in staat worden gesteld zich te emanciperen uit het publieke domein in de privésfeer, zodat van hem niet langer wordt verwacht dat hij zijn publieke rol als burger actief vervult. Hiermee is het 'individu' dan ook de 'de vijand van de burger'.

Verrek!

quote:

Op maandag 20 juli 2009 14:53 schreef Z het volgende:
Ik ben benieuwd hoe de heren en dames theoretici vergaat als ze een echt kind in hun handen hebben.

Volgens mij kun je daar maar het beste niet al te lang over nadenken. Ik zou bij god niet weten hoe ik een kind moet opvoeden. Ik ben typisch iemand die een kind in de auto laat liggen uit pure vergeetachtigheid.
Overigens heb ik wel ogen in mijn achterhoofd, ik voel feilloos aan of kindertjes:
- ergens vanaf gaan vallen;
- naar iets breekbaars/brandbaars of kostbaars gaan graaien;
- ze honger gaan krijgen;
- ze een schone luier nodig gaan hebben binnen nu en tien minuten.

Maar dat kan niet voldoende zijn!

Overigens prijs ik het kind gelukkig dat de projectie van Claudia's knullige levensvisie weinig zal uithalen, studies wijzen uit dat nature van veel grotere invloed is dan nurture. Je kunt iemand niet aanleren kritisch te denken. Ik krijg er een beetje dit idee bij:

Als iemand niet kritisch kunt leren denken, dan kun je de universiteiten wel afschaffen.

quote:

Op maandag 20 juli 2009 19:41 schreef Thisbe het volgende:

[..]

Volgens mij kun je daar maar het beste niet al te lang over nadenken. Ik zou bij god niet weten hoe ik een kind moet opvoeden. Ik ben typisch iemand die een kind in de auto laat liggen uit pure vergeetachtigheid.
Overigens heb ik wel ogen in mijn achterhoofd, ik voel feilloos aan of kindertjes:
- ergens vanaf gaan vallen;
- naar iets breekbaars/brandbaars of kostbaars gaan graaien;
- ze honger gaan krijgen;
- ze een schone luier nodig gaan hebben binnen nu en tien minuten.

Maar dat kan niet voldoende zijn!

Dat lijkt me al heel wat, Thisbe! En met ogen in je achterhoofd moet je wel heel oenig zijn om je kind in de auto achter te laten.

Een kind in de auto laten liggen is een minder acute situatie dan ergens vanaf vallen.
Ik heb altijd zo'n medelijden met die ouders die hun kind per ongeluk in de auto laten, waarna het vervolgens overlijdt.

Heb je neefjes of nichtjes, T?

De universiteit staat in deze tijd ten dienst van de meritocratie. En de meritocratie...

Terwijl in de premoderne, aristocratische gemeenschap sociale posities werden bezet via erfelijke overdracht en privileges, wordt in het individualiseringsproces het selectiecriterium van (standgebonden) afkomst vervangen voor dat van intelligentie, individueel talent en verdienste. De meritocratie bestaat niet uit een aristocratische stand die zich organiseert rondom de aristocratische waarden van eer en noblesse oblige, maar bestaat uit een nieuwe burgerlijke bovenklasse van gediplomeerden, manager en professionals, die zichzelf handhaaft en de niet-getalenteerden, die zich maar weinig verdienstelijk kunnen maken, van toegang tot de bestuursposities uitsluit.

In de meritocratie is de lagere klasse niet alleen zonder bezit, maar ook nog eens dom en lui en heeft zij niemand anders dan zichzelf te beschuldigen. Deze vernedering, uitzichtloosheid en structurele bestaansonzekerheid waar velen nu mee worden geconfronteerd, creëert een maatschappelijk onbehagen dat juist populisten, die de massa weten te bespelen, kunnen mobiliseren.

De meritocratie integreert de sociale klassen niet, maar segregeert ze juist. Zij staat geen sociale mobiliteit tussen de sociale klassen toe, maar sorteert de leden uit op basis van hun verdienste aan het gezelschap. Deze sortering vindt vooral plaats door de institutie onderwijs, dat in de meritocratie niet wordt opgevat als een vormend doel op zich, maar als een entreebewijs voor een carrière - een machtsmiddel voor verwerven van een maatschappelijke positie. De meritocraat gelooft in zijn eigen voortreffelijkheid, dat hij al die beloningen, bonussen en prestige daadwerkelijk verdient.

Ossewaarde (2006). Maatschappelijke organisaties. Boom.

Is daar iets mis mee Mainport? Het is hetzelfde eeuwenoude verhaal, alleen zijn de voorwaarden om toegelaten te worden tot een 'hogere' klasse anders dan die van pakweg vijftig jaar geleden.
Het is niet anders, gelukkig maar.

quote:

Op maandag 20 juli 2009 19:43 schreef Mainport het volgende:
Overigens prijs ik het kind gelukkig dat de projectie van Claudia's knullige levensvisie weinig zal uithalen, studies wijzen uit dat nature van veel grotere invloed is dan nurture. Je kunt iemand niet aanleren kritisch te denken.

Dat is inmiddels alweer volkomen achterhaald. De 'nieuwste' rage is fenomenologie. Ik zou zeggen: kom eens een middagje bij Pedagogiek langs om kennis te maken met het onderzoek van mijn collega's.

quote:

Op maandag 20 juli 2009 20:34 schreef Thisbe het volgende:
Is daar iets mis mee Mainport?

Nou, inderdaad! Geselecteerd worden op basis van intelligentie, individueel talent en verdienste, veel schandaliger moet het niet worden.

Het valt me op dat in dit soort slecht geschreven stukjes altijd dezelfde mythes terugkomen:
- het individu staat machteloos omdat hij geselecteerd wordt (door wie is nooit helemaal duidelijk);
- mensen uit de onderklasse zijn veroordeeld tot die klasse omdat ze geen talenten hebben die van belang zijn in de moderne samenleving.

Maar wat nu Claudia als het helemaal niet zo'n genie blijkt te zijn? Dat het met bijpoten net de HAVO kan behalen? En dat het liever voetbalt dan leest? Ben je dan teleurgesteld?

Het kind is nog niet groter dan een voetbal en de verwachtingen zijn al hoog gespannen. Denk je niet dat een kind primair onvoorwaardelijke liefde nodig heeft in plaats van een veeleisende moeder?

Mijn ervaring is dat kinderen waarvan te veel verwacht wordt op een zeker moment zich hier zo tegen gaan afzetten dat ze precies de andere kant opgaan. Maar goed.