oh, er stond een recensie in t parool van dat concert in t concertgebouw waar ik aan meedeed

auw! (gelukkig lag het niet aan het koor)
quote:
'Tweede symfonie' van Mahler tussen droom en nachtmerrie
klassiek Robeco Zomerconcerten. Philharmonic Ensemble Orchestra
Japan, Philharmonic Ensemble Choir, Mahler Festival Singers o.l.v. Ken-Ichiro Kobayashi. Solisten: Martina Prins (sopraan), Helena Rasker (alt). Mahler-Tweede symfonie. Gehoord: 7/7, Concertgebouw. Uitzending op Radio 4 op 10 juli.
Vraag aan buitenlandse symfonieorkesten wat ze het liefst zouden willen spelen als ze mochten plaatsnemen op de bühne in de Grote Zaal van het Concertgebouw en het antwoord zal luiden: een symfonie van Mahler.
Mahler. De zaal is voor zijn muziek gebouwd. De zaal is de vaste stek van het beste Mahlerorkest ter wereld. Willem Mengelberg, bevriend met Mahler, stond er een halve eeuw op de bok, Mahler heeft er zelf ook gedirigeerd en Mengelbergs opvolger in de tweede graad, Bernard Haitink, voerde de Amsterdamse 'Mahlertraditie' naar nieuwe hoogten.
Wie gisteravond met al die herinneringen aan grootsheid naar Mahlers Tweede symfonie luisterde, zoals uitgevoerd door het Philharmonic Ensemble Orchestra onder leiding van Ken-Ichiro Kobayashi, kon een grinnik niet onderdrukken.
Dat Philharmonic Ensemble Orchestra is een 'non-profitorkest', dat bestaat uit vergevorderde amateurs, met op sleutelposities eerste lessenaarspelers van professionele Japanse orkesten. Voor de gelegenheid werden ze bijgestaan door twee koren, waarvan er één - de Mahler Festival Singers - voor deze uitvoering was opgericht. Het moet voor de dames en heren een droom zijn geweest Mahlers Tweede in het Concertgebouw te spelen.
Voor de toehoorders was de uitvoering ook een soort droom. Je zou ook het woord nachtmerrie kunnen gebruiken, al mogen we niet uit het oog verliezen dat de musici deden wat binnen hun mogelijkheden lag, of zichzelf, geïnspireerd door de magische speelomgeving, wellicht op grote schaal zaten te overtreffen. Gezien de enthousiaste gebaren van de dirigent, die na elk deel ruimhartig blijk gaf van grote tevredenheid over de prestaties, moeten we ervan uitgaan dat alles naar wens verliep.
Maar er zijn bij de kritische ontvanger grenzen aan de welwillendheid. Nuchter analyserend was deze Tweede van Mahler wellicht de erbarmelijkste die ooit in de Grote Zaal heeft geklonken. Meteen bij de allereerste inzet van celli en bassen, een notoir lastig stukje trouwens, ging het al helemaal mis.
Wie niet al te zwaar wenste te tillen aan elementaire beginselen als gelijkheid, zuiverheid en klankbalans, had eventueel een leuke avond. Alleen al de aanblik van Kobayashi, die stampend, snuivend en kreunend stond te dirigeren, was reuze onderhoudend.
Maar voor wie hield van de Tweede symfonie van Mahler en naar het Concertgebouw was gereisd omdat daar altijd kwaliteit wordt geleverd, heeft vannacht slecht geslapen.
Zelf droomde ik van duizend roestige spijkers waarmee op een metalen plaat werd gekrast.
Erik Voermans
Copyright: Het Parool
Ich erschlag meinen Goldfisch, vergrab ihn im Hof.
Ich jag meine Bude hoch, alles was ich hab lass ich los.
Mein altes Leben, schmeckt wie ‘n labriger Toast.