W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
De bron heeft nog een paar leuke afbeeldingen. Dat is het klikken wel waard.quote:Japanese freighter makes re-entry
Japan's new space freighter has burned up in the Earth's atmosphere after completing its mission to the International Space Station (ISS).
The H-II Transfer Vehicle (HTV) carried 4.5 tonnes of supplies to the orbiting platform, including scientific equipment for its Kibo laboratory.
The HTV, which had arrived at the ISS in September, was released on Friday.
A series of engine firings then took the vehicle into a controlled but destructive dive over the Pacific.
A statement from the Japanese space agency said the freighter re-entered the atmosphere at 0626 Japan Standard Time (2126 GMT Sunday).
Most of the vehicle components would have been destroyed although some debris was expected to survive and fall into the ocean, it added.
The HTV is one of Japan's major contributions to the orbiting space station project and is part of the barter agreement it has with the other station partners to pay its way.
The HTVs that follow in the coming years will play a critical role in servicing the ISS after the US space shuttles are retired.
It is the first spacecraft to visit the ISS which does not drive itself all the way to berthing. Rather, it simply parks up under the bow of the station to allow the platform's Canadarm2 to manage the final stage of attachment.
When the US shuttles retire at the end of next year or the beginning of 2011, the ISS project will become dependent on five robotic freighters for its logistics:
• The Russian Progress and European ATV have already demonstrated their flight capability. Four more ATVs have been booked to fly to the station, one a year starting in 2010.
• Following on from the first HTV mission, Japan plans a further six flights through to 2015.
• Two commercial US suppliers, SpaceX and Orbital Sciences, are in the process of developing their Dragon and Cygnus supply ships. The first of these is scheduled to deliver supplies to the ISS no earlier than the end of 2010.
HTV and Dragon are particularly important because of their ability to deliver larger items in their unpressurised compartments that would not normally fit through the docking port of a pressurised compartment.
Bron: BBC
[ Bericht 0% gewijzigd door Iblis op 02-11-2009 18:57:19 ]
Daher iſt die Aufgabe nicht ſowohl, zu ſehn was noch Keiner geſehn hat, als, bei Dem, was Jeder ſieht, zu denken was noch Keiner gedacht hat.
quote:Op maandag 2 november 2009 18:48 schreef Iblis het volgende:
[url=http://news.bbc.co.uk/2/hi/science/nature/8337179.stm]
[..]
De bron heeft nog een paar leuke afbeeldingen. Dat is het klikken wel waard.
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-11-2009
China wil ruimteleger bouwen
Een belangrijke officier van de Chinese luchtmacht zegt dat de inzet van het leger in de ruimte onvermijdelijk is. "De strijd tussen militaire eenheden zal zich naar de ruimte verplaatsen. Dat is een historische ontwikkeling die we niet kunnen omdraaien", zegt Xu Qiliang.
China heeft zich nochtans altijd verzet tegen het gebruik van wapens in de ruimte. Maar volgens Qiliang is de evolutie nodig om China te beschermen. Wie superieur is in de ruimte, zal ook op land en zee domineren.
In januari 2007 verraste China de wereld toen het een eigen weersatelliet neerschoot. Volgens de Verenigde Staten en andere landen was dat een test om een wapenrace in de ruimte te starten. (gb)
(HLN)
China wil ruimteleger bouwen
Een belangrijke officier van de Chinese luchtmacht zegt dat de inzet van het leger in de ruimte onvermijdelijk is. "De strijd tussen militaire eenheden zal zich naar de ruimte verplaatsen. Dat is een historische ontwikkeling die we niet kunnen omdraaien", zegt Xu Qiliang.
China heeft zich nochtans altijd verzet tegen het gebruik van wapens in de ruimte. Maar volgens Qiliang is de evolutie nodig om China te beschermen. Wie superieur is in de ruimte, zal ook op land en zee domineren.
In januari 2007 verraste China de wereld toen het een eigen weersatelliet neerschoot. Volgens de Verenigde Staten en andere landen was dat een test om een wapenrace in de ruimte te starten. (gb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-11-2009
Komeetstof bevat deeltjes die ouder zijn dan het zonnestelsel
Stofjes van komeet Grigg-Skjellerup bevatten miscroscopisch kleine korreltjes materiaal die dateren van ver vóór het ontstaan van het zonnestelsel. Kometen behoren tot de oudste, primitiefste objecten in het zonnestelsel. Algemeen wordt aangenomen dat komeetmateriaal sinds de vorming van de zon en de planeten vrijwel geen veranderingen meer heeft ondergaan, ook al bleek dat niet op te gaan voor stofjes van komeet Wild 2, die enkele jaren geleden verzameld zijn door de Amerikaanse ruimtesonde Stardust.
Onder kometen blijkt echter een grote verscheidenheid te bestaan. Dat blijkt uit onderzoek aan interplanetaire stofdeeltjes die in april 2003 hoog in de stratosfeer van de aarde werden opgepikt door onderzoeksvliegtuigen. De stofjes zijn zo goed als zeker afkomstig van komeet Grigg-Skjellerup: de aarde was dat voorjaar door de extreem ijle staart van de komeet gevlogen.
In de komeetstofjes zijn relatief grote hoeveelheden 'presolar grains' gevonden - kleine korreltjes materiaal met een afwijkende samenstelling. Presolar grains zijn eerder gevonden in meteorieten en in interplanetaire stofdeeltjes, maar in veel geringere hoeveelheden.
De korreltjes zijn ontstaan in het binnenste van een oudere generatie sterren, of tijdens de supernova-explosie van zo'n ster. Pas veel later zijn ze terechtgekomen in de wolk van interstellair materiaal waaruit de zon en de planeten ontstonden.
Onderzoek aan de stofdeeltjes van een zo groot mogelijk aantal kometen biedt sterrenkundigen een beter inzicht in de samenstelling van de wolke waaruit het zonnestelsel is ontstaan, en in de processen die zich in de jeugd van het zonnestelsel afspeelden.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Komeetstof bevat deeltjes die ouder zijn dan het zonnestelsel
Stofjes van komeet Grigg-Skjellerup bevatten miscroscopisch kleine korreltjes materiaal die dateren van ver vóór het ontstaan van het zonnestelsel. Kometen behoren tot de oudste, primitiefste objecten in het zonnestelsel. Algemeen wordt aangenomen dat komeetmateriaal sinds de vorming van de zon en de planeten vrijwel geen veranderingen meer heeft ondergaan, ook al bleek dat niet op te gaan voor stofjes van komeet Wild 2, die enkele jaren geleden verzameld zijn door de Amerikaanse ruimtesonde Stardust.
Onder kometen blijkt echter een grote verscheidenheid te bestaan. Dat blijkt uit onderzoek aan interplanetaire stofdeeltjes die in april 2003 hoog in de stratosfeer van de aarde werden opgepikt door onderzoeksvliegtuigen. De stofjes zijn zo goed als zeker afkomstig van komeet Grigg-Skjellerup: de aarde was dat voorjaar door de extreem ijle staart van de komeet gevlogen.
In de komeetstofjes zijn relatief grote hoeveelheden 'presolar grains' gevonden - kleine korreltjes materiaal met een afwijkende samenstelling. Presolar grains zijn eerder gevonden in meteorieten en in interplanetaire stofdeeltjes, maar in veel geringere hoeveelheden.
De korreltjes zijn ontstaan in het binnenste van een oudere generatie sterren, of tijdens de supernova-explosie van zo'n ster. Pas veel later zijn ze terechtgekomen in de wolk van interstellair materiaal waaruit de zon en de planeten ontstonden.
Onderzoek aan de stofdeeltjes van een zo groot mogelijk aantal kometen biedt sterrenkundigen een beter inzicht in de samenstelling van de wolke waaruit het zonnestelsel is ontstaan, en in de processen die zich in de jeugd van het zonnestelsel afspeelden.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-11-2009
Telescoop op Zuidpool bevestigt standaardmodel kosmologie
Met een extreem gevoelig instrument op een telescoop op de Zuidpool hebben Amerikaanse en Britse kosmologen precisiemetingen verricht aan de polarisatie van de kosmische achtergrondstraling - het afgekoelde overblijfsel van de oerknal. Zulke metingen bieden niet alleen informatie over de dichtheidsverdelingen in het zeer prille heelal, maar ook over de bewegingsrichtingen en -snelheden.
De polarisatiemetingen zijn uitgevoerd met het QUEST-instrument op de DASI-telescoop (Degree Angular Scale Interferometer) - een telescoop voor het waarnemen van kosmische microgolfstraling die op de geografische zuidpool staat.
De resultaten, die gepubliceerd zijn in Astrophysical Journal van 1 november, stemmen nauwkeurig overeen met de voorspellingen van het standaardmodel uit de kosmologie, waarin 95 procent van de totale inhoud van het heelal gevormd wordt door mysterieuze donkere materie en donkere energie.
© Govert Schilling
(allesversterrenkunde)
Telescoop op Zuidpool bevestigt standaardmodel kosmologie
Met een extreem gevoelig instrument op een telescoop op de Zuidpool hebben Amerikaanse en Britse kosmologen precisiemetingen verricht aan de polarisatie van de kosmische achtergrondstraling - het afgekoelde overblijfsel van de oerknal. Zulke metingen bieden niet alleen informatie over de dichtheidsverdelingen in het zeer prille heelal, maar ook over de bewegingsrichtingen en -snelheden.
De polarisatiemetingen zijn uitgevoerd met het QUEST-instrument op de DASI-telescoop (Degree Angular Scale Interferometer) - een telescoop voor het waarnemen van kosmische microgolfstraling die op de geografische zuidpool staat.
De resultaten, die gepubliceerd zijn in Astrophysical Journal van 1 november, stemmen nauwkeurig overeen met de voorspellingen van het standaardmodel uit de kosmologie, waarin 95 procent van de totale inhoud van het heelal gevormd wordt door mysterieuze donkere materie en donkere energie.
© Govert Schilling
(allesversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-11-2009
Veritas en Fermi ontraadselen herkomst kosmische straling
De energierijkste deeltjes in het heelal - de zogeheten kosmische straling - zijn grotendeels afkomstig van exploderende sterren en van krachtige 'sterrenwinden'. Dat blijkt uit nieuwe resultaten van de VERITAS-gammatelescoop die op 1 november gepubliceerd zijn in de online-versie van het Britse weekblad Nature en uit metingen van de Amerikaanse Fermi Gamma-Ray Space Telescope.
Kosmische straling bestaat uit zeer energierijke atoomkernen en elektronen. Sommige kosmische-stralingsdeeltjes hebben honder miljard keer zoveel energie als wat natuurkundigen kunnen bereiken met aardse deeltjesversnellers.
Met de VERITAS-telescoop (Very Energetic Radiation Imaging Telescope Array System) in Arizona is de zeer zwakke gammastraling opgevangen van het sterrenstelsel M82, op 12 miljoen lichtjaar afstand in de Grote Beer. Die gammastraling wordt geproduceerd wanneer kosmische-stralingsdeeltjes in het verre sterrenstelsel in botsing komen met atomen uit de interstellaire materie.
Uit de metingen blijkt dat de dichtheid van energierijke kosmische-stralingsdeeltjes in M82 ongeveer 500 keer zo hoog is als in ons Melkwegstelsel. M82 is een zogeheten starburst -stelsel - een actief sterrenstelsel waarin zeer veel nieuwe sterren ontstaan. Daardoor bevat het stelsel veel jonge, hete sterren met krachtige sterrenwinden, en is ook de frequentie van supernova-explosies erg hoog.
De Amerikaanse Fermi Gamma-Ray Space Telescope detecteerde ook diffuse gammastraling van M82, en van het starburst -stelsel NGC 253. Daarnaast registreerde Fermi gammastraling uit het actieve stervormingsgebied 30 Doradus in de Grote Magelhaense Wolk, een buurstelsel van ons eigen Melkwegstelsel.
Al deze waarnemingen doen vermoeden dat energierijke kosmische straling geproduceerd wordt door de krachtige sterrenwinden van jonge, hete reuzensterren en door supernova-explosies van zware sterren die aan het eind van hun relatief korte leven zijn gekomen.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Veritas en Fermi ontraadselen herkomst kosmische straling
De energierijkste deeltjes in het heelal - de zogeheten kosmische straling - zijn grotendeels afkomstig van exploderende sterren en van krachtige 'sterrenwinden'. Dat blijkt uit nieuwe resultaten van de VERITAS-gammatelescoop die op 1 november gepubliceerd zijn in de online-versie van het Britse weekblad Nature en uit metingen van de Amerikaanse Fermi Gamma-Ray Space Telescope.
Kosmische straling bestaat uit zeer energierijke atoomkernen en elektronen. Sommige kosmische-stralingsdeeltjes hebben honder miljard keer zoveel energie als wat natuurkundigen kunnen bereiken met aardse deeltjesversnellers.
Met de VERITAS-telescoop (Very Energetic Radiation Imaging Telescope Array System) in Arizona is de zeer zwakke gammastraling opgevangen van het sterrenstelsel M82, op 12 miljoen lichtjaar afstand in de Grote Beer. Die gammastraling wordt geproduceerd wanneer kosmische-stralingsdeeltjes in het verre sterrenstelsel in botsing komen met atomen uit de interstellaire materie.
Uit de metingen blijkt dat de dichtheid van energierijke kosmische-stralingsdeeltjes in M82 ongeveer 500 keer zo hoog is als in ons Melkwegstelsel. M82 is een zogeheten starburst -stelsel - een actief sterrenstelsel waarin zeer veel nieuwe sterren ontstaan. Daardoor bevat het stelsel veel jonge, hete sterren met krachtige sterrenwinden, en is ook de frequentie van supernova-explosies erg hoog.
De Amerikaanse Fermi Gamma-Ray Space Telescope detecteerde ook diffuse gammastraling van M82, en van het starburst -stelsel NGC 253. Daarnaast registreerde Fermi gammastraling uit het actieve stervormingsgebied 30 Doradus in de Grote Magelhaense Wolk, een buurstelsel van ons eigen Melkwegstelsel.
Al deze waarnemingen doen vermoeden dat energierijke kosmische straling geproduceerd wordt door de krachtige sterrenwinden van jonge, hete reuzensterren en door supernova-explosies van zware sterren die aan het eind van hun relatief korte leven zijn gekomen.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
(Zie aparte topic.)quote:Op dinsdag 3 november 2009 10:49 schreef Iblis het volgende:
Physicist Makes New High-Res Panorama of Milky Way
[ afbeelding ]
Piecing together 3000 individual photographs, a physicist has made a new high-resolution panoramic image of the full night sky, with the Milky Way galaxy as its centerpiece. Axel Mellinger, a professor at Central Michigan University, describes the process of making the panorama in the forthcoming issue of Publications of the Astronomical Society of the Pacific. An interactive version of the picture can viewed on Mellinger’s website: http://home.arcor.de/axel.mellinger/.
“This panorama image shows stars 1000 times fainter than the human eye can see, as well as hundreds of galaxies, star clusters and nebulae,” Mellinger said. Its high resolution makes the panorama useful for both educational and scientific purposes, he says.
Mellinger spent 22 months and traveled over 26,000 miles to take digital photographs at dark sky locations in South Africa, Texas and Michigan. After the photographs were taken, “the real work started,” Mellinger said.
Simply cutting and pasting the images together into one big picture would not work. Each photograph is a two-dimensional projection of the celestial sphere. As such, each one contains distortions, in much the same way that flat maps of the round Earth are distorted. In order for the images to fit together seamlessly, those distortions had to be accounted for. To do that, Mellinger used a mathematical model—and hundreds of hours in front of a computer.
Another problem Mellinger had to deal with was the differing background light in each photograph.
“Due to artificial light pollution, natural air glow, as well as sunlight scattered by dust in our solar system, it is virtually impossible to take a wide-field astronomical photograph that has a perfectly uniform background,” Mellinger said.
To fix this, Mellinger used data from the Pioneer 10 and 11 space probes. The data allowed him to distinguish star light from unwanted background light. He could then edit out the varying background light in each photograph. That way they would fit together without looking patchy.
The result is an image of our home galaxy that no star-gazer could ever see from a single spot on earth. Mellinger plans to make the giant 648 megapixel image available to planetariums around the world.
Bron: Chicago Journals.
Daher iſt die Aufgabe nicht ſowohl, zu ſehn was noch Keiner geſehn hat, als, bei Dem, was Jeder ſieht, zu denken was noch Keiner gedacht hat.
03-11-2009
Gigantische verzameling sterrenstelsels ontdekt
Een internationale groep astronomen heeft een gigantische verzameling sterrenstelsels ontdekt op 6,7 miljard lichtjaar van de aarde. De verzameling strekt zich uit over minstens 60 miljoen lichtjaar. Het is de eerste observatie van zo'n grote structuur van sterrenstelsels in het verre heelal, zo heeft de Europese Zuidelijke Sterrenwacht ESO in Amsterdam dinsdag bekendgemaakt.
Skelet
Sterrenstelsels vormen groepen en clusters. Samen vormen zij zogenoemde filamenten, enorme draadachtige structuren die als het ware het 'skelet' van het heelal vormen. Hoe de filamenten precies zijn ontstaan is nog niet duidelijk. Tot nu toe waren dergelijke draadachtige structuren ook alleen op relatief korte afstand van de aarde gezien.
De onderzoekers onder leiding van Masayuki Tanaka van het ESO gebruikten twee telescopen op aarde om beelden van een ver verwijderde grote structuur nader te bekijken. Zij ontdekten tientallen groepen sterrenstelsels, die tien tot duizend keer groter zijn dan onze Melkweg.
Massa
De massa van het hoofdsterrenstelsel is minstens tienduizend keer de massa van de Melkweg. Volgens Tanaka maakt de ontdekking van de structuur in het verre heelal het mogelijk om nader onderzoek te doen naar sterrenstelsels uit de tijd dat het heelal nog maar twee derde van zijn huidige leeftijd had. (anp/mvl)
(HLN)
Gigantische verzameling sterrenstelsels ontdekt
Een internationale groep astronomen heeft een gigantische verzameling sterrenstelsels ontdekt op 6,7 miljard lichtjaar van de aarde. De verzameling strekt zich uit over minstens 60 miljoen lichtjaar. Het is de eerste observatie van zo'n grote structuur van sterrenstelsels in het verre heelal, zo heeft de Europese Zuidelijke Sterrenwacht ESO in Amsterdam dinsdag bekendgemaakt.
Skelet
Sterrenstelsels vormen groepen en clusters. Samen vormen zij zogenoemde filamenten, enorme draadachtige structuren die als het ware het 'skelet' van het heelal vormen. Hoe de filamenten precies zijn ontstaan is nog niet duidelijk. Tot nu toe waren dergelijke draadachtige structuren ook alleen op relatief korte afstand van de aarde gezien.
De onderzoekers onder leiding van Masayuki Tanaka van het ESO gebruikten twee telescopen op aarde om beelden van een ver verwijderde grote structuur nader te bekijken. Zij ontdekten tientallen groepen sterrenstelsels, die tien tot duizend keer groter zijn dan onze Melkweg.
Massa
De massa van het hoofdsterrenstelsel is minstens tienduizend keer de massa van de Melkweg. Volgens Tanaka maakt de ontdekking van de structuur in het verre heelal het mogelijk om nader onderzoek te doen naar sterrenstelsels uit de tijd dat het heelal nog maar twee derde van zijn huidige leeftijd had. (anp/mvl)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-11-2009
Astronomen brengen 'kosmisch skelet' in beeld
Ook toen het heelal veel jonger was dan nu, waren afzonderlijke sterrenstelsels verdeeld in langgerekte 'filamenten' en dicht bevolkte 'knooppunten'. Dat blijkt uit waarnemingen aan een verre cluster van sterrenstelsels, verricht met grote telescopen op aarde.
In het huidige heelal is materie verdeeld in het zogeheten 'kosmische web', waarbij grote clusters van sterrenstelsels onderling verbonden zijn door slierterige structuren. Dat kosmische web vormt als het ware het skelet dat de basis vormt van de groteschaalstructuur in het heelal. Of dat miljarden jaren geleden ook al zo was, was echter niet met zekerheid bekend.
Een internationaal team van astronomen onder leiding van Masayuki Tanaka van de Europese Zuidelijke Sterrenwacht heeft nu gevoelige waarnemingen verricht aan een grote cluster van sterrenstelsels die tienduizend keer zo zwaar is als ons Melkwegstelsel en die zich op 6,7 miljard lichtjaar afstand bevindt. Op die afstand wordt het heelal bestudeerd zoals het er 6,7 miljard jaar geleden uitzag, toen het ongeveer half zo oud was als nu.
Met de Europese Very Large Telescope in Chili en de Japanse Subaru-telescoop op Mauna Kea, Hawaii, zijn rond de cluster honderden andere sterrenstelsels ontdekt. Spectroscopische metingen aan die zwakke, verre stelsels maakten het mogelijk om hun afstanden nauwkeurig vast te stellen, zodat er een driedimensionale kaart kon worden gemaakt van hun ruimtelijke verdeling. Daarop is duidelijk te zien dat de stelsels zijn verdeeld op een manier die sterk lijkt op die van het 'kosmisch skelet' in het huidige heelal.
De resultaten van het onderzoek zijn gepubliceerd in het Europese tijdschrift Astronomy & Astrophysics.
© Govert Schilling
'(allesoversterrenkunde)
Astronomen brengen 'kosmisch skelet' in beeld
Ook toen het heelal veel jonger was dan nu, waren afzonderlijke sterrenstelsels verdeeld in langgerekte 'filamenten' en dicht bevolkte 'knooppunten'. Dat blijkt uit waarnemingen aan een verre cluster van sterrenstelsels, verricht met grote telescopen op aarde.
In het huidige heelal is materie verdeeld in het zogeheten 'kosmische web', waarbij grote clusters van sterrenstelsels onderling verbonden zijn door slierterige structuren. Dat kosmische web vormt als het ware het skelet dat de basis vormt van de groteschaalstructuur in het heelal. Of dat miljarden jaren geleden ook al zo was, was echter niet met zekerheid bekend.
Een internationaal team van astronomen onder leiding van Masayuki Tanaka van de Europese Zuidelijke Sterrenwacht heeft nu gevoelige waarnemingen verricht aan een grote cluster van sterrenstelsels die tienduizend keer zo zwaar is als ons Melkwegstelsel en die zich op 6,7 miljard lichtjaar afstand bevindt. Op die afstand wordt het heelal bestudeerd zoals het er 6,7 miljard jaar geleden uitzag, toen het ongeveer half zo oud was als nu.
Met de Europese Very Large Telescope in Chili en de Japanse Subaru-telescoop op Mauna Kea, Hawaii, zijn rond de cluster honderden andere sterrenstelsels ontdekt. Spectroscopische metingen aan die zwakke, verre stelsels maakten het mogelijk om hun afstanden nauwkeurig vast te stellen, zodat er een driedimensionale kaart kon worden gemaakt van hun ruimtelijke verdeling. Daarop is duidelijk te zien dat de stelsels zijn verdeeld op een manier die sterk lijkt op die van het 'kosmisch skelet' in het huidige heelal.
De resultaten van het onderzoek zijn gepubliceerd in het Europese tijdschrift Astronomy & Astrophysics.
© Govert Schilling
'(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
04-11-2009
Neutronensterren beven anders dan gedacht
De Amsterdamse sterrenkundige Anna Watts (UvA) en haar Amerikaanse collega Andrew Steiner (Michigan State University) hebben ontdekt dat trillingen op magnetars als gevolg van sterbevingen, verband houden met bewegingen van de korst en niet met activiteit in de kern van de neutronenster. Ze stellen dat de atoomkernen in de korst van de magnetar minder protonen en meer neutronen bevatten dan eerder werd gedacht. De onderzoeksresultaten zijn op 30 oktober gepubliceerd in Physical Review Letters.
Magnetars zijn jonge neutronensterren met een ultra-sterk magnetisch veld, zo.n 10 miljard keer sterker dan dat van de aarde. Ze vormen de krachtigste magneten in de kosmos. Ze ontstaan nadat een zware ster in een supernova-explosie aan het einde van zijn leven is gekomen. De laagfrequente röntgenstraling komt vrij wanneer magnetars krachtige seismische erupties ondergaan, die sterbevingen worden genoemd, waarbij de hele ster trilt. Net zoals geologen de trillingen tijdens aardbevingen kunnen gebruiken om de interne structuur van de aarde te achterhalen, vertellen sterbevingen iets over de structuur van een ster. Een sterbeving ontstaat door het snelle verval van het sterke magnetische veld van een magnetar. Daardoor scheurt de dichte, harde korst en volgt een uitbarsting van gamma- of röntgenstraling. Volgens recente simulaties is de korst van een neutronenster 10 miljard keer zo sterk als staal.
“De oude modellen voor de trilingen van magnetars voorspelden ook een te lage massa voor de neutronenster”, zegt co-auteur Anna Watts (Sterrenkundig Instituut Anton Pannekoek, Universiteit van Amsterdam). “In ons nieuwe model verbinden we de röntgenvariaties met een frequentie van 20 Hz en lager met de korst van de neutronenster en niet met de kern.” “Ons model staat daarnaast een hogere massa toe, meer in lijn met theoretische verwachtingen. Deze nieuwe ontdekking is belangrijk omdat het ons iets vertelt over wat er gebeurt met atoomkernen die zo ongelofelijk dicht opeengepakt zijn.”
(allesoversterrenkunde)
Neutronensterren beven anders dan gedacht
De Amsterdamse sterrenkundige Anna Watts (UvA) en haar Amerikaanse collega Andrew Steiner (Michigan State University) hebben ontdekt dat trillingen op magnetars als gevolg van sterbevingen, verband houden met bewegingen van de korst en niet met activiteit in de kern van de neutronenster. Ze stellen dat de atoomkernen in de korst van de magnetar minder protonen en meer neutronen bevatten dan eerder werd gedacht. De onderzoeksresultaten zijn op 30 oktober gepubliceerd in Physical Review Letters.
Magnetars zijn jonge neutronensterren met een ultra-sterk magnetisch veld, zo.n 10 miljard keer sterker dan dat van de aarde. Ze vormen de krachtigste magneten in de kosmos. Ze ontstaan nadat een zware ster in een supernova-explosie aan het einde van zijn leven is gekomen. De laagfrequente röntgenstraling komt vrij wanneer magnetars krachtige seismische erupties ondergaan, die sterbevingen worden genoemd, waarbij de hele ster trilt. Net zoals geologen de trillingen tijdens aardbevingen kunnen gebruiken om de interne structuur van de aarde te achterhalen, vertellen sterbevingen iets over de structuur van een ster. Een sterbeving ontstaat door het snelle verval van het sterke magnetische veld van een magnetar. Daardoor scheurt de dichte, harde korst en volgt een uitbarsting van gamma- of röntgenstraling. Volgens recente simulaties is de korst van een neutronenster 10 miljard keer zo sterk als staal.
“De oude modellen voor de trilingen van magnetars voorspelden ook een te lage massa voor de neutronenster”, zegt co-auteur Anna Watts (Sterrenkundig Instituut Anton Pannekoek, Universiteit van Amsterdam). “In ons nieuwe model verbinden we de röntgenvariaties met een frequentie van 20 Hz en lager met de korst van de neutronenster en niet met de kern.” “Ons model staat daarnaast een hogere massa toe, meer in lijn met theoretische verwachtingen. Deze nieuwe ontdekking is belangrijk omdat het ons iets vertelt over wat er gebeurt met atoomkernen die zo ongelofelijk dicht opeengepakt zijn.”
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
04-11-2009
Neutronenster heeft dunne 'dampkring' van koolstof
De neutronenster in het centrum van de supernovarest Cassiopeia A heeft waarschijnlijk een dunne 'dampkring' van koolstof. Neutronensterren zijn de compacte, snel roterende overblijfselen van zware sterren die aan het eind van hun leven exploderen als supernova. In het centrum van Cassiopeia A - de uitdijende gasschil die het resultaat is van zo'n supernova-explosie - werd tien jaar geleden door het Amerikaanse Chandra X-ray Observatory inderdaad een zwakke bron van röntgenstraling gevonden. Het gaat zo goed als zeker om de neutronenster die bij de explosie werd gevormd.
Sterrenkundigen hadden echter verwacht dat de röntgenstraling van deze neutronenster snelle pulsaties zou vertonen, als gevolg van de snelle rotatie van het compacte hemellichaam, dat een middellijn van niet meer dan 25 kilometer heeft maar zwaarder is dan de zon. Volgens Wynn Ho van de Universiteit van Southampton en zijn collega's kan de afwezigheid van die röntgenpulsaties verklaard worden door aan te nemen dat de neutronenster een dunne 'dampkring' van koolstof heeft.
Die 'dampkring' zou dan een dikte van slechts tien centimeter hebben, een druk die tien keer zo hoog is als de druk in de kern van de aarde, en een dichtheid gelijk aan die van diamant. Het zwaartekrachtsveld aan het oppervlak van een neutronenster is honderd miljard keer zo groot als het zwaartekrachtsveld van de aarde.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Neutronenster heeft dunne 'dampkring' van koolstof
De neutronenster in het centrum van de supernovarest Cassiopeia A heeft waarschijnlijk een dunne 'dampkring' van koolstof. Neutronensterren zijn de compacte, snel roterende overblijfselen van zware sterren die aan het eind van hun leven exploderen als supernova. In het centrum van Cassiopeia A - de uitdijende gasschil die het resultaat is van zo'n supernova-explosie - werd tien jaar geleden door het Amerikaanse Chandra X-ray Observatory inderdaad een zwakke bron van röntgenstraling gevonden. Het gaat zo goed als zeker om de neutronenster die bij de explosie werd gevormd.
Sterrenkundigen hadden echter verwacht dat de röntgenstraling van deze neutronenster snelle pulsaties zou vertonen, als gevolg van de snelle rotatie van het compacte hemellichaam, dat een middellijn van niet meer dan 25 kilometer heeft maar zwaarder is dan de zon. Volgens Wynn Ho van de Universiteit van Southampton en zijn collega's kan de afwezigheid van die röntgenpulsaties verklaard worden door aan te nemen dat de neutronenster een dunne 'dampkring' van koolstof heeft.
Die 'dampkring' zou dan een dikte van slechts tien centimeter hebben, een druk die tien keer zo hoog is als de druk in de kern van de aarde, en een dichtheid gelijk aan die van diamant. Het zwaartekrachtsveld aan het oppervlak van een neutronenster is honderd miljard keer zo groot als het zwaartekrachtsveld van de aarde.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
04-11-2009
Is de meest energierijke kosmische straling afkomstig van zwarte gaten?
Sterrenkundigen breken zich al tientallen jaren het hoofd over de herkomst van de meest energierijke kosmische straling in het heelal: elektrisch geladen deeltjes (voornamelijk protonen en elektronen) die met onvoorstelbaar hoge snelheden en energieën door het heelal razen. De zogeheten Ultra-High-Energy Cosmic Rays (UHECRs) kunnen per deeltje evenveel energie hebben als een stevig geserveerde tennisbal!
Volgens Charles Dermer van het Naval Research Laboratory zijn die extreem energetische deeltjes afkomstig uit de direct omgeving van superzware zwarte gaten. Met name wanneer de zwarte gaten roteren, aldus Dermer in zijn onlangs verschenen boek 'High-energy radiation from black holes', kan in hun omgeving veel energetische gammastraling worden opgewekt, en kunnen elektrisch geladen deeltjes zeer sterk worden versneld in krachtige magnetische velden.
Dermer en zijn collega's presenteerden hun ideeën deze week op het 2009 Fermi Symposium in Washington. Op datzelfde symposium zijn tal van andere waarnemingresultaten en theorieën naar voren gebracht om de herkomst van de energierijkste kosmische straling te verklaren. Een duidelijke 'winnaar' valt nog niet
(allesoversterrenkunde)
Is de meest energierijke kosmische straling afkomstig van zwarte gaten?
Sterrenkundigen breken zich al tientallen jaren het hoofd over de herkomst van de meest energierijke kosmische straling in het heelal: elektrisch geladen deeltjes (voornamelijk protonen en elektronen) die met onvoorstelbaar hoge snelheden en energieën door het heelal razen. De zogeheten Ultra-High-Energy Cosmic Rays (UHECRs) kunnen per deeltje evenveel energie hebben als een stevig geserveerde tennisbal!
Volgens Charles Dermer van het Naval Research Laboratory zijn die extreem energetische deeltjes afkomstig uit de direct omgeving van superzware zwarte gaten. Met name wanneer de zwarte gaten roteren, aldus Dermer in zijn onlangs verschenen boek 'High-energy radiation from black holes', kan in hun omgeving veel energetische gammastraling worden opgewekt, en kunnen elektrisch geladen deeltjes zeer sterk worden versneld in krachtige magnetische velden.
Dermer en zijn collega's presenteerden hun ideeën deze week op het 2009 Fermi Symposium in Washington. Op datzelfde symposium zijn tal van andere waarnemingresultaten en theorieën naar voren gebracht om de herkomst van de energierijkste kosmische straling te verklaren. Een duidelijke 'winnaar' valt nog niet
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
04-11-2009
Grootste deeltjesversneller in het heelal ontdekt
Een team van voornamelijk Leidse astronomen heeft de grootste deeltjesversneller in het heelal gevonden. Zij ontdekten dat bij een frontale botsing van vier gigantische clusters van sterrenstelsels deeltjes versneld worden tot zeer hoge energieën. De energieën zijn meer dan een miljoen maal hoger dan wat we op aarde met deeltjesversnellers kunnen bereiken. De ontdekking is van cruciaal belang om te begrijpen hoe clusters van sterrenstelsel, de grootste structuren in het heelal, ontstaan. De resultaten worden binnenkort gepubliceerd in Astronomy & Astrophysics.
Een zoektocht met de Very Large Array, de grootste radiotelescoop in de VS, leidde tot de ontdekking van een mysterieuze bron van radiostraling. Deze ligt in een ver weg gelegen grote cluster van sterrenstelsels met de naam MACS0717. 'De ontdekking van een radiobron in een cluster wordt wel vaker gedaan. Deze bronnen hebben te maken met zwarte gaten in de kernen van actieve sterrenstelsels waarvan er vele bekend zijn', zegt co-auteur Prof. Huub Röttgering. 'Maar deze bron strekt zich uit over het hele volume van de cluster - over een gebied dat wel een miljoen keer groter is dan ons eigen melkwegstelsel.'
Eerdere röntgenwaarnemingen met NASA’s Chandra-satelliet hadden al aangetoond dat zich een grote hoeveelheid extreem heet gas bevindt in de MACS0717-cluster. Dit extreem hete gas is het resultaat van een grote kosmische botsing van vier clusters van sterrenstelsels. Om de radiobron nader te bestuderen werden nieuwe waarnemingen gedaan met een nog grotere radiotelescoop in India, de GMRT. 'Deze telescoop heeft als voordeel dat je op lage frequenties kunt waarnemen, ideaal voor het bestuderen van grote diffuse radiobronnen', zegt mede-onderzoeker Drs. Reinout van Weeren.
De nieuwe waarnemingen laten zien dat de radiostraling samenvalt met het gebied waar de clusters op elkaar botsen. 'Magnetische velden, opgewekt in dit gebied, zorgen ervoor dat deeltjes worden versneld. Deze deeltjes, voornamelijk elektronen, zenden de straling uit die wij waarnemen met radiotelescopen', aldus Van Weeren. 'Sommige deeltjes hebben een energie die meer dan een miljoen maal hoger is dan de meest krachtige deeltjesversneller, de LHC van CERN, kan bereiken.'
De waarnemingen zijn van belang om te begrijpen hoe clusters van sterrenstelsels ontstaan. Geavanceerde simulaties op supercomputers laten zien dat deze zich vormen door botsingen en samensmeltingen van kleinere clusters. De simulaties suggereren dat daarbij ook het magnetisch veld wordt versterkt. De nu gevonden bron van radiostraling laat zien dat dit inderdaad gebeurt. 'Dit geeft ons een unieke methode om het vormingsproces van clusters te bestuderen', aldus Röttgering.
(allesversterrenkunde)
Grootste deeltjesversneller in het heelal ontdekt
Een team van voornamelijk Leidse astronomen heeft de grootste deeltjesversneller in het heelal gevonden. Zij ontdekten dat bij een frontale botsing van vier gigantische clusters van sterrenstelsels deeltjes versneld worden tot zeer hoge energieën. De energieën zijn meer dan een miljoen maal hoger dan wat we op aarde met deeltjesversnellers kunnen bereiken. De ontdekking is van cruciaal belang om te begrijpen hoe clusters van sterrenstelsel, de grootste structuren in het heelal, ontstaan. De resultaten worden binnenkort gepubliceerd in Astronomy & Astrophysics.
Een zoektocht met de Very Large Array, de grootste radiotelescoop in de VS, leidde tot de ontdekking van een mysterieuze bron van radiostraling. Deze ligt in een ver weg gelegen grote cluster van sterrenstelsels met de naam MACS0717. 'De ontdekking van een radiobron in een cluster wordt wel vaker gedaan. Deze bronnen hebben te maken met zwarte gaten in de kernen van actieve sterrenstelsels waarvan er vele bekend zijn', zegt co-auteur Prof. Huub Röttgering. 'Maar deze bron strekt zich uit over het hele volume van de cluster - over een gebied dat wel een miljoen keer groter is dan ons eigen melkwegstelsel.'
Eerdere röntgenwaarnemingen met NASA’s Chandra-satelliet hadden al aangetoond dat zich een grote hoeveelheid extreem heet gas bevindt in de MACS0717-cluster. Dit extreem hete gas is het resultaat van een grote kosmische botsing van vier clusters van sterrenstelsels. Om de radiobron nader te bestuderen werden nieuwe waarnemingen gedaan met een nog grotere radiotelescoop in India, de GMRT. 'Deze telescoop heeft als voordeel dat je op lage frequenties kunt waarnemen, ideaal voor het bestuderen van grote diffuse radiobronnen', zegt mede-onderzoeker Drs. Reinout van Weeren.
De nieuwe waarnemingen laten zien dat de radiostraling samenvalt met het gebied waar de clusters op elkaar botsen. 'Magnetische velden, opgewekt in dit gebied, zorgen ervoor dat deeltjes worden versneld. Deze deeltjes, voornamelijk elektronen, zenden de straling uit die wij waarnemen met radiotelescopen', aldus Van Weeren. 'Sommige deeltjes hebben een energie die meer dan een miljoen maal hoger is dan de meest krachtige deeltjesversneller, de LHC van CERN, kan bereiken.'
De waarnemingen zijn van belang om te begrijpen hoe clusters van sterrenstelsels ontstaan. Geavanceerde simulaties op supercomputers laten zien dat deze zich vormen door botsingen en samensmeltingen van kleinere clusters. De simulaties suggereren dat daarbij ook het magnetisch veld wordt versterkt. De nu gevonden bron van radiostraling laat zien dat dit inderdaad gebeurt. 'Dit geeft ons een unieke methode om het vormingsproces van clusters te bestuderen', aldus Röttgering.
(allesversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Supernova gevonden die Nijmegen al voorzag
Van onze medewerker, Govert Schilling
Gepubliceerd op 06 november 2009 09:32, bijgewerkt op 6 november 2009 09:37
AMERSFOORT - Amerikaanse sterrenkundigen hebben een geheel nieuw type supernova ontdekt. Het nieuwe type werd twee jaar geleden voorspeld door de Nijmeegse astronoom Gijs Nelemans en zijn Amerikaanse collega Lars Bildsten.
‘Behoorlijk spectaculair,’ zegt Nelemans, die verbonden is aan de Radboud Universiteit, ‘want een nieuw sterrenkundig fenomeen voorspellen wat dan ook nog gevonden wordt is echt enorm zeldzaam.’
Supernova’s zijn exploderende sterren. Er zijn grofweg twee typen: zware sterren die aan het eind van hun leven zijn gekomen, en kleine witte-dwergsterren die volledig uiteenspatten nadat ze veel materie opzuigen van een begeleider.
In 2007 berekenden Nelemans en Bildsten dat er ook zwakkere supernova-explosies kunnen optreden in zogeheten AM Canum Venaticorum-sterren: dubbelsterren die uit twee witte dwergen bestaan.
Materie-overdracht van de ene ster naar de andere produceert dan een laag heliumgas, die bij een bepaalde druk en temperatuur een thermonucleaire explosie ondergaat.
Dovi Poznanski van de Universiteit van Californië in Berkeley heeft nu precies zo’n zwakke, snel uitdovende supernova gevonden in waarnemingen die in 2002 al zijn verricht door een getautomatiseerde telescoop. De bijzondere sterexplosie (SN 2002bj) vond plaats in het sterrenstelsel NGC 1821 in het sterrenbeeld Haas. De ontdekking is donderdag gepubliceerd in SciencExpress.
‘In de afgelopen jaren hebben we ons nieuwe idee op veel plekken gepresenteerd,’ aldus Nelemans, ‘maar steeds werden we erop gewezen dat dergelijke explosies nog nooit waren gezien.’ De reden daarvan is dat het nieuwe type vrij zeldzaam is, veel minder helder is en ook nog eens sneller uitdooft.
Bron: Volkskrant.
Van onze medewerker, Govert Schilling
Gepubliceerd op 06 november 2009 09:32, bijgewerkt op 6 november 2009 09:37
AMERSFOORT - Amerikaanse sterrenkundigen hebben een geheel nieuw type supernova ontdekt. Het nieuwe type werd twee jaar geleden voorspeld door de Nijmeegse astronoom Gijs Nelemans en zijn Amerikaanse collega Lars Bildsten.
‘Behoorlijk spectaculair,’ zegt Nelemans, die verbonden is aan de Radboud Universiteit, ‘want een nieuw sterrenkundig fenomeen voorspellen wat dan ook nog gevonden wordt is echt enorm zeldzaam.’
Supernova’s zijn exploderende sterren. Er zijn grofweg twee typen: zware sterren die aan het eind van hun leven zijn gekomen, en kleine witte-dwergsterren die volledig uiteenspatten nadat ze veel materie opzuigen van een begeleider.
In 2007 berekenden Nelemans en Bildsten dat er ook zwakkere supernova-explosies kunnen optreden in zogeheten AM Canum Venaticorum-sterren: dubbelsterren die uit twee witte dwergen bestaan.
Materie-overdracht van de ene ster naar de andere produceert dan een laag heliumgas, die bij een bepaalde druk en temperatuur een thermonucleaire explosie ondergaat.
Dovi Poznanski van de Universiteit van Californië in Berkeley heeft nu precies zo’n zwakke, snel uitdovende supernova gevonden in waarnemingen die in 2002 al zijn verricht door een getautomatiseerde telescoop. De bijzondere sterexplosie (SN 2002bj) vond plaats in het sterrenstelsel NGC 1821 in het sterrenbeeld Haas. De ontdekking is donderdag gepubliceerd in SciencExpress.
‘In de afgelopen jaren hebben we ons nieuwe idee op veel plekken gepresenteerd,’ aldus Nelemans, ‘maar steeds werden we erop gewezen dat dergelijke explosies nog nooit waren gezien.’ De reden daarvan is dat het nieuwe type vrij zeldzaam is, veel minder helder is en ook nog eens sneller uitdooft.
Bron: Volkskrant.
Daher iſt die Aufgabe nicht ſowohl, zu ſehn was noch Keiner geſehn hat, als, bei Dem, was Jeder ſieht, zu denken was noch Keiner gedacht hat.
Zou zo'n koolstof atmosfeer dan niet gewoon diamant zijn onder die drukken en zwaartekracht?? Een ster gecovered met een laag diamantquote:Op vrijdag 6 november 2009 03:32 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:Die 'dampkring' zou dan een dikte van slechts tien centimeter hebben, een druk die tien keer zo hoog is als de druk in de kern van de aarde, en een dichtheid gelijk aan die van diamant. Het zwaartekrachtsveld aan het oppervlak van een neutronenster is honderd miljard keer zo groot als het zwaartekrachtsveld van de aarde.
.
Have fun...
05-11-2009
Hubble legt stervormingsactiviteit in 'Zuidelijke Windmolen' vast
Met de nieuwe Wide Field Camera 3, die afgelopen voorjaar aan boord van de Hubble Space Telescope is geplaatst, zijn spectaculaire opnamen gemaakt van de 'Zuidelijke Windmolen' - het spiraalvormige sterrenstelsel M83. Het stelsel bevindt zich op 15 miljoen lichtjaar afstand in het sterrenbeeld Waterslang.
De stervormingsactiviteit in M83 is veel hoger dan in ons eigen Melkwegstelsel. De nieuwe Hubble-camera heeft honderden jonge sterrenhopen, stervormingsgebieden en bolvormige sterrenhopen vastgelegd. Op de foto zijn honderdduizenden afzonderlijke sterren te zien, alsmede enkele tientallen supernova-resten - de overblijfselen van geëxplodeerde sterren.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Hubble legt stervormingsactiviteit in 'Zuidelijke Windmolen' vast
Met de nieuwe Wide Field Camera 3, die afgelopen voorjaar aan boord van de Hubble Space Telescope is geplaatst, zijn spectaculaire opnamen gemaakt van de 'Zuidelijke Windmolen' - het spiraalvormige sterrenstelsel M83. Het stelsel bevindt zich op 15 miljoen lichtjaar afstand in het sterrenbeeld Waterslang.
De stervormingsactiviteit in M83 is veel hoger dan in ons eigen Melkwegstelsel. De nieuwe Hubble-camera heeft honderden jonge sterrenhopen, stervormingsgebieden en bolvormige sterrenhopen vastgelegd. Op de foto zijn honderdduizenden afzonderlijke sterren te zien, alsmede enkele tientallen supernova-resten - de overblijfselen van geëxplodeerde sterren.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:Op vrijdag 6 november 2009 10:43 schreef Handschoen het volgende:
[..]
Zou zo'n koolstof atmosfeer dan niet gewoon diamant zijn onder die drukken en zwaartekracht?? Een ster gecovered met een laag diamant
"diamond star thrills astronomers"
http://news.bbc.co.uk/2/hi/science/nature/3492919.stm
06-11-2009
Verre sterrenstelsels opgespoord met 'verdwijntruc'
Amerikaanse en Japanse sterrenkundigen hebben een twintigtal sterrenstelsels op extreem grote afstand opgespoord. De stelsels zijn minder dan 800 miljoen jaar na de oerknal ontstaan, en behoren daarmee waarschijnlijk tot de eerste generatie van sterrenstelsels in het heelal.
Bij de zoekactie is een slimme filtertechniek gebruikt. Ten gevolge van de uitdijing van het heelal is het licht dat we van een sterrenstelsel ontvangen roder naarmate het stelsel verder van ons verwijderd is. De sterrenkundigen hebben opnamen gemaakt door steeds sterker rood gekleurde filters en gekeken bij welke golflengte de verschillende stelsels leken te verdwijnen.
De eerste generatie sterrenstelsels was beeldbepalend voor het heelal zoals we dat nu kennen. Het waren namelijk de sterren van deze stelsels die, ongeveer 600 miljoen jaar na de oerknal, de alom aanwezige mist van waterstof ioniseerden en de ruimte doorzichtig maakten.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl
(allesoversterrenkunde)
Verre sterrenstelsels opgespoord met 'verdwijntruc'
Amerikaanse en Japanse sterrenkundigen hebben een twintigtal sterrenstelsels op extreem grote afstand opgespoord. De stelsels zijn minder dan 800 miljoen jaar na de oerknal ontstaan, en behoren daarmee waarschijnlijk tot de eerste generatie van sterrenstelsels in het heelal.
Bij de zoekactie is een slimme filtertechniek gebruikt. Ten gevolge van de uitdijing van het heelal is het licht dat we van een sterrenstelsel ontvangen roder naarmate het stelsel verder van ons verwijderd is. De sterrenkundigen hebben opnamen gemaakt door steeds sterker rood gekleurde filters en gekeken bij welke golflengte de verschillende stelsels leken te verdwijnen.
De eerste generatie sterrenstelsels was beeldbepalend voor het heelal zoals we dat nu kennen. Het waren namelijk de sterren van deze stelsels die, ongeveer 600 miljoen jaar na de oerknal, de alom aanwezige mist van waterstof ioniseerden en de ruimte doorzichtig maakten.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Coolquote:
[..]
"diamond star thrills astronomers"
http://news.bbc.co.uk/2/hi/science/nature/3492919.stm
Have fun...
quote:Russia to resume ISS construction
By Anatoly Zak, Science reporter
After a hiatus of almost a decade, Russia is set to resume construction of its share in the International Space Station (ISS) with the launch of a new module this week.
A Poisk ("Quest") Mini-Research Module-2 (MIM-2 in the Russian abbreviation) is set for launch from Baikonur Cosmodrome in Kazakhstan on Tuesday at 1422 GMT.
The spacecraft is essentially a twin of another Russian module - the Pirs Docking Compartment - added to the outpost in September 2001.
In the intervening years, economic problems kept further Russian pieces of the station on the ground and forced a significant scaling down of the Russian segment in comparison to its originally conceived architecture.
The MIM-2 module is only the first of three long-term components which Russia plans to add to the station over the next three years.
Another module, Mini-Research Module-1 or MIM-1, is currently undergoing final check-ups at RKK Energia, Russia's prime contractor for manned spacecraft. Energia is based in Korolev, near Moscow.
Multi-purpose module
Next month, MIM-1 is due to be shipped to Cape Canaveral, Florida. From here, it is to be launched to the station in the cargo bay of Nasa's space shuttle in May.
The MIM-1 spacecraft was recycled from the habitation section of the aborted science and power-supply platform (NEP). This platform was never completed due to lack of cash.
Despite their identification as research modules, the primary function of both craft is to provide four docking ports for the Russian segment of the station, which are needed to receive Soyuz and Progress transport ships.
After this year's increase of the outpost's crew from three to six people, the number of Soyuz spacecraft heading to the station is set to double from two to four annually.
At least two three-seat Soyuz spacecraft have to be docked to the station at all times to serve as a lifeboat for all crew members.
With the anticipated retirement of the shuttle within a year, and until the introduction of the Nasa's Orion spacecraft in the middle of the decade at the earliest, Russian Soyuz spacecraft would be the only way to transport people in and out of the station.
In addition to their function as "hallways" for the outpost, MIM-2 and MIM-1 sport interfaces for the installation of scientific instruments.
At the beginning of 2012, Russia plans to launch yet another long-delayed multi-purpose module, MLM, aboard a heavy-lift Proton rocket.
As one of its key elements, MLM would carry a European-built remote manipulator arm, known as ERA.
An 11m-long robot is expected to be deployed to shift up to eight tonnes of hardware, as well as astronauts, during assembly operations outside the Russian segment.
In order to add the MLM to the ISS, the Pirs docking compartment would have to be detached from its current position on the station and directed to a destructive re-entry into the Earth atmosphere.
Beyond 2020
Since Pirs currently serves as a "door" for all Russian spacewalks, all future work on the exterior of the Russian segment would be staged from the MIM-2 Poisk module.
With the improvement of the Russian economic situation, the nation's federal space agency, Roscosmos, started planning the development of two new modules, that would take on the responsibilities of the cancelled NEP science and power-supply platform.
Both spacecraft would feature specialised research labs and their own solar power systems. Provided sufficient funding were available, they would be launched to the station by Proton rockets in 2014 and 2015.
However, with the financial situation around the ISS looking clouded, Russia reserved the possibility of converting these new modules into the core of a new station, which could serve as a base for deep-space exploration in the following decades.
In June 2009, Simonetta Di Pippo, the European Space Agency's (Esa) director of human space flight, said she shared Russia's vision of the future space station as a platform for deep space missions.
"I have continuous consultations with officials in Russia. We meet every month to month-and-a-half, and now we are going to start joint work on the study for how to proceed beyond 2025," Ms Di Pippo said.
"We have a common idea that we would like to preserve a presence in [low-Earth orbit]. We are studying different scenarios, whether we need permanent presence or, maybe, a human-tended capability, and we can end up with a totally different solution in the end. But I don't believe we can leave Earth orbit."
Ms Di Pippo also said that although current Nasa plans for a return to the Moon left no major role for the station, that could change in the future.
"Even on the Nasa side, they have too many different developments (associated with Earth orbit) - including commercial involvement - which they cannot immediately give up," Ms Di Pippo said.
By the end of 2010, all partners in the ISS project expect to agree on an extension of the station's lifespan from 2015 to 2020 or even 2025.
Once a date for ending the life of the ISS had been decided, active planning for post-ISS manned spaceflight could begin in Russia, Europe and possibly the US.
Bron: BBC
Daher iſt die Aufgabe nicht ſowohl, zu ſehn was noch Keiner geſehn hat, als, bei Dem, was Jeder ſieht, zu denken was noch Keiner gedacht hat.
Ik zie zo snel geen slowchat-topic, maar hier moet het ook wel kunnen denk ik :
http://blogs.discovermaga(...)rl-sagan-remembered/
"Carl Sagan remembered" - inclusief speech door goede vriend James Randi.
http://blogs.discovermaga(...)rl-sagan-remembered/
"Carl Sagan remembered" - inclusief speech door goede vriend James Randi.
zzz
quote:Op dinsdag 10 november 2009 13:31 schreef _Led_ het volgende:
Ik zie zo snel geen slowchat-topic, maar hier moet het ook wel kunnen denk ik :
http://blogs.discovermaga(...)rl-sagan-remembered/
"Carl Sagan remembered" - inclusief speech door goede vriend James Randi.
Ode Aan Carl Sagan
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-11-2009
Onbekende planetoïde scheerde langs de aarde
Afgelopen vrijdag, 6 november, is onverwachts een kleine planetoïde langs de aarde gescheerd. Het naar schatting slechts zeven meter grote brok ruimtesteen, dat de aanduiding 2009 VA heeft gekregen, miste het aardoppervlak op ongeveer 14.000 kilometer. Daarmee was het, voor zover bekend, de op twee na dichtste nadering van een planetoïde die niet op aarde is neergestort.
Alleen in 2004 en 2008 vonden niptere missers plaats. Gemiddeld komen er ongeveer twee van zulke kleine planetoïden dicht langs de aarde, en eens in de vijf jaar ploffen de restanten van zo'n object op het aardoppervlak.
Het zonnestelsel wemelt van de planetoïden van deze grootte, maar doorgaans worden deze pas opgemerkt als ze de aarde al dicht genaderd zijn. Planetoïde 2009 VA is pas vijftien uur voor zijn scheervlucht ontdekt door de Catalina Sky Survey.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Onbekende planetoïde scheerde langs de aarde
Afgelopen vrijdag, 6 november, is onverwachts een kleine planetoïde langs de aarde gescheerd. Het naar schatting slechts zeven meter grote brok ruimtesteen, dat de aanduiding 2009 VA heeft gekregen, miste het aardoppervlak op ongeveer 14.000 kilometer. Daarmee was het, voor zover bekend, de op twee na dichtste nadering van een planetoïde die niet op aarde is neergestort.
Alleen in 2004 en 2008 vonden niptere missers plaats. Gemiddeld komen er ongeveer twee van zulke kleine planetoïden dicht langs de aarde, en eens in de vijf jaar ploffen de restanten van zo'n object op het aardoppervlak.
Het zonnestelsel wemelt van de planetoïden van deze grootte, maar doorgaans worden deze pas opgemerkt als ze de aarde al dicht genaderd zijn. Planetoïde 2009 VA is pas vijftien uur voor zijn scheervlucht ontdekt door de Catalina Sky Survey.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Daar hebben we toch een appart topic voorquote:Op woensdag 11 november 2009 00:30 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
10-11-2009
Onbekende planetoïde scheerde langs de aarde
[ afbeelding ]
Afgelopen vrijdag, 6 november, is onverwachts een kleine planetoïde langs de aarde gescheerd. Het naar schatting slechts zeven meter grote brok ruimtesteen, dat de aanduiding 2009 VA heeft gekregen, miste het aardoppervlak op ongeveer 14.000 kilometer. Daarmee was het, voor zover bekend, de op twee na dichtste nadering van een planetoïde die niet op aarde is neergestort.
Alleen in 2004 en 2008 vonden niptere missers plaats. Gemiddeld komen er ongeveer twee van zulke kleine planetoïden dicht langs de aarde, en eens in de vijf jaar ploffen de restanten van zo'n object op het aardoppervlak.
Het zonnestelsel wemelt van de planetoïden van deze grootte, maar doorgaans worden deze pas opgemerkt als ze de aarde al dicht genaderd zijn. Planetoïde 2009 VA is pas vijftien uur voor zijn scheervlucht ontdekt door de Catalina Sky Survey.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Close encounters: Asteroiden op ramkoers
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
11-11-2009
'Middenklasse' zwart gat onder de loep genomen
Decennialang kenden sterrenkundigen slechts twee soort zwarte gaten: de 'kleintjes' van enkele zonsmassa's en de supergrote in de kernen van sterrenstelsels, die vele miljoenen zonsmassa's zwaar kunnen zijn.
De laatste jaren zijn echter steeds meer aanwijzingen gevonden dat er ook een categorie bestaat van zwarte gaten van 100 tot 100.000 zonsmassa's. Met de Amerikaanse satelliet Swift en de Europese XMM-Newton is nu een van de beste kandidaten van deze zwarte middenklasse waargenomen: een extreem heldere röntgenbron in het sterrenstelsel NGC 5408. Deze röntgenbron vertoont karakteristieke fluctuaties, zogeheten quasi-periodieke oscillaties, die de massa van het object verraden: 1000 tot 9000 zonsmassa's.
De röntgenstraling is niet rechtstreeks van het zwarte gat afkomstig, maar van de hete materie die dit object bezig is op te slokken. Er zijn sterke aanwijzingen gevonden dat deze materie afkomstig is van een forse ster die met een omlooptijd van 115 dagen om het zwarte gat heen draait.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
'Middenklasse' zwart gat onder de loep genomen
Decennialang kenden sterrenkundigen slechts twee soort zwarte gaten: de 'kleintjes' van enkele zonsmassa's en de supergrote in de kernen van sterrenstelsels, die vele miljoenen zonsmassa's zwaar kunnen zijn.
De laatste jaren zijn echter steeds meer aanwijzingen gevonden dat er ook een categorie bestaat van zwarte gaten van 100 tot 100.000 zonsmassa's. Met de Amerikaanse satelliet Swift en de Europese XMM-Newton is nu een van de beste kandidaten van deze zwarte middenklasse waargenomen: een extreem heldere röntgenbron in het sterrenstelsel NGC 5408. Deze röntgenbron vertoont karakteristieke fluctuaties, zogeheten quasi-periodieke oscillaties, die de massa van het object verraden: 1000 tot 9000 zonsmassa's.
De röntgenstraling is niet rechtstreeks van het zwarte gat afkomstig, maar van de hete materie die dit object bezig is op te slokken. Er zijn sterke aanwijzingen gevonden dat deze materie afkomstig is van een forse ster die met een omlooptijd van 115 dagen om het zwarte gat heen draait.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
11-11-2009
NASA-ruimtetelescopen brengen melkwegcentrum in beeld
Ter gelegenheid van het Internationaal Jaar van de Sterrenkunde hebben de drie grote ruimtetelescopen van NASA (Spitzer, Chandra en Hubble) opnamen gemaakt van het turbulente hart van ons Melkwegstelsel.
Op basis van deze opnamen in het infrarood, röntgen en zichtbaar licht is één gedetailleerde afbeelding samengesteld. De samengestelde foto toont de verschillende aspecten van de stervorming in het melkwegstelsel: gebieden waar sterren geboren worden, jonge hete sterren, oude koele sterren en stellaire zwarte gaten.
En natuurlijk ook de hete omgeving van het bijna 4 miljoen zonsmassa's zware zwarte gat dat zich in het hart schuilhoudt. Meer dan 150 planetaria, musea en scholen in de VS hebben een ongeveer 1 bij 2 meter grote afdruk van de foto gekregen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
NASA-ruimtetelescopen brengen melkwegcentrum in beeld
Ter gelegenheid van het Internationaal Jaar van de Sterrenkunde hebben de drie grote ruimtetelescopen van NASA (Spitzer, Chandra en Hubble) opnamen gemaakt van het turbulente hart van ons Melkwegstelsel.
Op basis van deze opnamen in het infrarood, röntgen en zichtbaar licht is één gedetailleerde afbeelding samengesteld. De samengestelde foto toont de verschillende aspecten van de stervorming in het melkwegstelsel: gebieden waar sterren geboren worden, jonge hete sterren, oude koele sterren en stellaire zwarte gaten.
En natuurlijk ook de hete omgeving van het bijna 4 miljoen zonsmassa's zware zwarte gat dat zich in het hart schuilhoudt. Meer dan 150 planetaria, musea en scholen in de VS hebben een ongeveer 1 bij 2 meter grote afdruk van de foto gekregen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Die wil ik ookquote:
Meer dan 150 planetaria, musea en scholen in de VS hebben een ongeveer 1 bij 2 meter grote afdruk van de foto gekregen.
Have fun...
quote:
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
12-11-2009
Rosetta fotografeert de aarde
De ruimtesonde Rosetta vliegt vrijdagmorgen (13 november) op kleine afstand langs de aarde. Deze scheervlucht is nodig om Rosetta de juiste koers en snelheid te geven om in 2014 komeet Churyumov-Gerasimenko te kunnen bereiken.
Donderdag bevond de ruimtesonde zich nog op een afstand van 633.000 kilometer en maakte hij een spectaculaire foto van onze planeet. Daarop is de aarde te zien als een smalle sikkel: het enige herkenbare werelddeel is Antarctica.
De opname is niet alleen gemaakt vanwege het leuke plaatje: het was een nuttige test voor de camera van Rosetta, waarmee straks ook foto's van de komeet moeten worden gemaakt.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Rosetta fotografeert de aarde
De ruimtesonde Rosetta vliegt vrijdagmorgen (13 november) op kleine afstand langs de aarde. Deze scheervlucht is nodig om Rosetta de juiste koers en snelheid te geven om in 2014 komeet Churyumov-Gerasimenko te kunnen bereiken.
Donderdag bevond de ruimtesonde zich nog op een afstand van 633.000 kilometer en maakte hij een spectaculaire foto van onze planeet. Daarop is de aarde te zien als een smalle sikkel: het enige herkenbare werelddeel is Antarctica.
De opname is niet alleen gemaakt vanwege het leuke plaatje: het was een nuttige test voor de camera van Rosetta, waarmee straks ook foto's van de komeet moeten worden gemaakt.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
12-11-2009
Twee sterren met zuurstofrijke atmosfeer ontdekt
Britse en Duitse sterrenkundigen hebben twee hemellichamen ter grootte van de aarde ontdekt, die gezegend zijn met een zuurstofrijke atmosfeer. Helaas voor speurders naar buitenaards leven zijn het echter geen planeten, maar sterren - witte dwergen om precies te zijn (Science Express, 12 september).
De beide dwergsterren, SDSS 0922+2928 en SDSS 1102+2054, zijn enkele honderden lichtjaren van ons verwijderd. Het zijn de restanten van zware sterren die aan het einde van hun bestaan zijn gekomen, doordat hun nucleaire brandstof uitgeput raakte.
Uit modelberekeningen blijkt dat zware witte dwergen als deze voor een belangrijk deel uit zuurstof bestaan. Het nare is echter dat bijna al deze dwergsterren een omhulsel van waterstof en/of helium hebben, waardoor niet te zien is wat daaronder zit.
Maar nu zijn dan twee witte dwergen ontdekt die hun zuurstofrijkdom wél vertonen, wat als een belangrijke bevestiging van de modelberekeningen wordt beschouwd. Geschat wordt dat de beide sterren oorspronkelijk 7 tot 10 maal zo zwaar waren als onze zon.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Twee sterren met zuurstofrijke atmosfeer ontdekt
Britse en Duitse sterrenkundigen hebben twee hemellichamen ter grootte van de aarde ontdekt, die gezegend zijn met een zuurstofrijke atmosfeer. Helaas voor speurders naar buitenaards leven zijn het echter geen planeten, maar sterren - witte dwergen om precies te zijn (Science Express, 12 september).
De beide dwergsterren, SDSS 0922+2928 en SDSS 1102+2054, zijn enkele honderden lichtjaren van ons verwijderd. Het zijn de restanten van zware sterren die aan het einde van hun bestaan zijn gekomen, doordat hun nucleaire brandstof uitgeput raakte.
Uit modelberekeningen blijkt dat zware witte dwergen als deze voor een belangrijk deel uit zuurstof bestaan. Het nare is echter dat bijna al deze dwergsterren een omhulsel van waterstof en/of helium hebben, waardoor niet te zien is wat daaronder zit.
Maar nu zijn dan twee witte dwergen ontdekt die hun zuurstofrijkdom wél vertonen, wat als een belangrijke bevestiging van de modelberekeningen wordt beschouwd. Geschat wordt dat de beide sterren oorspronkelijk 7 tot 10 maal zo zwaar waren als onze zon.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
13-11-2009
NASA vindt water op maan
HLN update De operatie waarbij de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA een satelliet liet inslaan op de maan om zo in het opvliegende stof te zoeken naar sporen van water, is een succes. De resultaten van de inslag van de Lunar Crater Observation and Sensing Satellite zijn na een maand eindelijk verwerkt, en duidelijk: er is wel degelijk water op de maan. Mogelijk is er zelfs meer dan aanvankelijk gedacht, en is het bovendien verspreid over een grotere oppervlakte.
Inslag
Op 9 oktober sloegen de LCROSS-sonde, kort voorafgegaan door de bovenste Centaurtrap die het onbemande tuig na lancering met een Atlas-V draagraket had gelanceerd, in in krater Cabeus nabij de zuidelijke pool van de Maan. Er ontstonden twee 'rookpluimen' van materiaal, waarvan de eerste een van damp en fijn stof was en de tweede van zwaarder materiaal.
Andere stoffen
Analyse van beide inslagen maakte duidelijk dat er wel degelijk water in de krater was, zegt de NASA. Bovendien zijn er aanwijzingen van andere intrigerende stoffen. Voor de inslag van de sonde en de rakettrap hadden andere sondes al aangewezen dat er water is, maar nu is dat ook zwart op wit bewezen. (belga/sam)
(HLN)
NASA vindt water op maan
HLN update De operatie waarbij de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA een satelliet liet inslaan op de maan om zo in het opvliegende stof te zoeken naar sporen van water, is een succes. De resultaten van de inslag van de Lunar Crater Observation and Sensing Satellite zijn na een maand eindelijk verwerkt, en duidelijk: er is wel degelijk water op de maan. Mogelijk is er zelfs meer dan aanvankelijk gedacht, en is het bovendien verspreid over een grotere oppervlakte.
Inslag
Op 9 oktober sloegen de LCROSS-sonde, kort voorafgegaan door de bovenste Centaurtrap die het onbemande tuig na lancering met een Atlas-V draagraket had gelanceerd, in in krater Cabeus nabij de zuidelijke pool van de Maan. Er ontstonden twee 'rookpluimen' van materiaal, waarvan de eerste een van damp en fijn stof was en de tweede van zwaarder materiaal.
Andere stoffen
Analyse van beide inslagen maakte duidelijk dat er wel degelijk water in de krater was, zegt de NASA. Bovendien zijn er aanwijzingen van andere intrigerende stoffen. Voor de inslag van de sonde en de rakettrap hadden andere sondes al aangewezen dat er water is, maar nu is dat ook zwart op wit bewezen. (belga/sam)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Is niet helemaal precies in het zelfde straatje, maar heb weer een topic geopend want morgen word de Space Shuttle gelanceerd.
Space Shuttlemissie STS-129 met Atlantis
Space Shuttlemissie STS-129 met Atlantis
............................
Ruimtevaart nieuws wordt hier ook gedoogd.quote:Op zondag 15 november 2009 18:32 schreef sander89 het volgende:
Is niet helemaal precies in het zelfde straatje, maar heb weer een topic geopend want morgen word de Space Shuttle gelanceerd.
Space Shuttlemissie STS-129 met Atlantis
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
16-11-2009
'Radiofilmpje' toont onzichtbare superster
Amerikaanse radiosterrenkundigen hebben twee jaar lang het wel en wee van een jonge, zware ster in het sterrenbeeld Orion gevolgd. Dit sterrenbeeld is bekend om zijn rijke stervormingsgebieden, maar anders dan bijvoorbeeld de befaamde Orionnevel, is de nu onderzochte ster - 'Source 1' - niet waarneembaar met een normale telescoop. Net als veel andere jonge, zware sterren is hij namelijk gehuld in dichte wolken van gas en stof.
Dat is ook de reden waarom het onderzoek van de geboorte van zware sterren nog in zijn kinderschoenen staat. Met behulp van radiotelescopen kan dwars door dat stof heen worden gekeken. Door verscheidene radiotelescopen op grote onderlinge afstanden met elkaar te verbinden, zoals hier is gebeurd, kunnen bovendien beelden worden verkregen die scherper zijn dan de foto's die met de Hubble-ruimtetelescoop worden gemaakt.
Op de beelden is te zien hoe gaswolken rond de jonge ster zwermen en ander gas van de ster weg stroomt.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
'Radiofilmpje' toont onzichtbare superster
Amerikaanse radiosterrenkundigen hebben twee jaar lang het wel en wee van een jonge, zware ster in het sterrenbeeld Orion gevolgd. Dit sterrenbeeld is bekend om zijn rijke stervormingsgebieden, maar anders dan bijvoorbeeld de befaamde Orionnevel, is de nu onderzochte ster - 'Source 1' - niet waarneembaar met een normale telescoop. Net als veel andere jonge, zware sterren is hij namelijk gehuld in dichte wolken van gas en stof.
Dat is ook de reden waarom het onderzoek van de geboorte van zware sterren nog in zijn kinderschoenen staat. Met behulp van radiotelescopen kan dwars door dat stof heen worden gekeken. Door verscheidene radiotelescopen op grote onderlinge afstanden met elkaar te verbinden, zoals hier is gebeurd, kunnen bovendien beelden worden verkregen die scherper zijn dan de foto's die met de Hubble-ruimtetelescoop worden gemaakt.
Op de beelden is te zien hoe gaswolken rond de jonge ster zwermen en ander gas van de ster weg stroomt.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Astronomen volgen 'tikkende tijdbom'
Een internationaal team van sterrenkundigen, onder wie Paul Groot en Gijs Nelemans van de Universiteit Nijmegen, heeft een 'vampier-ster' waargenomen die mogelijk op ontploffen staat (The Astrophysical Journal, 20 november).
Het object, dat de aanduiding V445 Puppis draagt, is een dubbelster waarin een normale ster materie overdraagt aan een witte dwergster. Van witte dwergen is bekend dat ze, zodra een bepaalde kritische massa wordt overschreden, een supernova-explosie kunnen veroorzaken.
V445 heeft in november 2000 al een forse uitbarsting laten zien, waarbij hij 250 keer zo helder werd als voorheen en grote hoeveelheden gas afstootte. Onduidelijk is nog in hoeverre daarbij zo veel massa is kwijtgeraakt, dat een supernova-explosie voorlopig is voorkomen. Zeker is wel dat de witte dwergster aan de zware kant is en nog steeds materie van zijn begeleider opslokt. De eventuele supernova-explosie zou overigens op veilige afstand van de aarde plaatsvinden, want de afstand van V445 wordt geschat op 25.000 lichtjaar.
Een internationaal team van sterrenkundigen, onder wie Paul Groot en Gijs Nelemans van de Universiteit Nijmegen, heeft een 'vampier-ster' waargenomen die mogelijk op ontploffen staat (The Astrophysical Journal, 20 november).
Het object, dat de aanduiding V445 Puppis draagt, is een dubbelster waarin een normale ster materie overdraagt aan een witte dwergster. Van witte dwergen is bekend dat ze, zodra een bepaalde kritische massa wordt overschreden, een supernova-explosie kunnen veroorzaken.
V445 heeft in november 2000 al een forse uitbarsting laten zien, waarbij hij 250 keer zo helder werd als voorheen en grote hoeveelheden gas afstootte. Onduidelijk is nog in hoeverre daarbij zo veel massa is kwijtgeraakt, dat een supernova-explosie voorlopig is voorkomen. Zeker is wel dat de witte dwergster aan de zware kant is en nog steeds materie van zijn begeleider opslokt. De eventuele supernova-explosie zou overigens op veilige afstand van de aarde plaatsvinden, want de afstand van V445 wordt geschat op 25.000 lichtjaar.
Chandrayaan Instrument Finds Magnetosphere Around Moon
by Staff Writers
Bangalore, India (PTI) Nov 17, 2009
by Staff Writers
Bangalore, India (PTI) Nov 17, 2009
quote:
SARA was built jointly by scientific groups
from Sweden, India, Japan and Switzerland.
After confirming the presence of water on the lunar surface, India's Chandrayaan-1 mission has, for the first time, discovered mini-magnetosphere that would throw light on the "inventory" of Hydrogen on the moon, a top space scientist said on Friday.
SARA (Sub-keV Atom Reflecting Analyser), an instrument on board the country's first lunar orbiter, has made the discovery, Dr Anil Bhardwaj, the Principal Investigator for SARA, said.
The present concept on the inventory of Hydrogen on the moon would change now, he said, while addressing the platinum jubilee meeting of the Indian Academy Sciences here.
"The amount of inventory of Hydrogen on the lunar surface would be much different than we thought earlier. It would be lesser (than previously thought)," he said.
Bhardwaj, Head, Planetary Science Branch at ISRO's Space Physics Laboratory, Vikram Sarabhai Space Centre (VSSC) in Thiruvananthapuram, said there was a "theoretical conjecture" that probably the small magnetic field can form mini-magentosphere on moon.
SARA's findings are "first confirmation that prove that mini-magnetosphere can exist with such small magnetic field".
"This is the first step towards the confirmation of a theoretical suggestion that mini-magnetosphere can be produced," he said.
Bhardwaj said the findings on mini-magnetosphere are under submission and would be published in scientific journal shortly.
SARA has also for the first time detected ion fluxes on the "night side" of Moon. "Moon is a huge source of energetic neutral hydrogen atoms. 15-20 per cent of the impinging solar wind protons (on the lunar surface) are reflected back as neutrals," Bhardwaj said.
"The amount of hydrogen which is being implanted on the lunar surface is reduced (as one out of every five protons incoming from the solar wind rebounds from the moon's surface). You have less amount of hydrogen getting absorbed on the lunar surface," he said.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
15-11-2009
Supernova .1a lijkt echt te bestaan
Sterren van het type .1a supernova lijken echt te bestaan. Astronomen voorspelden de vondst van dit nieuwe verschijnsel al in 2007, maar tot nu toe was er nooit bewijs voor. Nu hebben astronomen echter bewegende beelden gemaakt van een supernova-explosie, die waarschijnlijk een voorloper is van de langgezochte .1a supernova, zo maakt de Nederlandse Onderzoekschool voor Astronomie bekend.
De astronomen hebben de Very Large Telescope van de Europese Zuidelijke Sterrenwacht in Chili twee jaar lang gebruikt voor hun beelden. De vastgelegde explosie had plaats in november 2000, maar is nu pas zichtbaar omdat de ster op 25.000 lichtjaar van de zon staat. Hij heeft een helderheid van meer dan tienduizend keer het licht van de zon. Toch is de waargenomen explosie ongeveer tien keer zo zwak als die van een gewone supernova en hij verdwijnt ook ongeveer tien keer sneller. Daarom heeft een wetenschapper van de universiteit van Harvard (Verenigde Staten) het nieuwe verschijnsel .1a (punt één a) naar het Engelse decimale teken genoemd.
Supernovae doen zich voor in dubbelsterren, waarin de uitgebrande rest van de ene ster, de zogenoemde witte dwerg, gas opvangt van de andere. De uitgebrande rest krijgt steeds meer massa en ontploft uiteindelijk. Bijzonder aan het nieuwe type supernova is dat de hele witte dwerg is ontpoft en dat het stersysteem alleen maar helium en geen waterstof de ruimte in heeft geslingerd. De onderzoekers willen nu weten waardoor de explosie precies ontstaat en wat er uiteindelijk gebeurt met de geëxplodeerde witte dwerg. (belga/jv)
(HLN)
Supernova .1a lijkt echt te bestaan
Sterren van het type .1a supernova lijken echt te bestaan. Astronomen voorspelden de vondst van dit nieuwe verschijnsel al in 2007, maar tot nu toe was er nooit bewijs voor. Nu hebben astronomen echter bewegende beelden gemaakt van een supernova-explosie, die waarschijnlijk een voorloper is van de langgezochte .1a supernova, zo maakt de Nederlandse Onderzoekschool voor Astronomie bekend.
De astronomen hebben de Very Large Telescope van de Europese Zuidelijke Sterrenwacht in Chili twee jaar lang gebruikt voor hun beelden. De vastgelegde explosie had plaats in november 2000, maar is nu pas zichtbaar omdat de ster op 25.000 lichtjaar van de zon staat. Hij heeft een helderheid van meer dan tienduizend keer het licht van de zon. Toch is de waargenomen explosie ongeveer tien keer zo zwak als die van een gewone supernova en hij verdwijnt ook ongeveer tien keer sneller. Daarom heeft een wetenschapper van de universiteit van Harvard (Verenigde Staten) het nieuwe verschijnsel .1a (punt één a) naar het Engelse decimale teken genoemd.
Supernovae doen zich voor in dubbelsterren, waarin de uitgebrande rest van de ene ster, de zogenoemde witte dwerg, gas opvangt van de andere. De uitgebrande rest krijgt steeds meer massa en ontploft uiteindelijk. Bijzonder aan het nieuwe type supernova is dat de hele witte dwerg is ontpoft en dat het stersysteem alleen maar helium en geen waterstof de ruimte in heeft geslingerd. De onderzoekers willen nu weten waardoor de explosie precies ontstaat en wat er uiteindelijk gebeurt met de geëxplodeerde witte dwerg. (belga/jv)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-11-2009
Hubble bekijkt spiraalstelsel van opzij
In het kader van een onderzoek van de centrale delen van sterrenstelsels heeft de Hubble-ruimtetelescoop een indrukwekkende opname gemaakt van het spiraalstelsel NGC 4710.
Voor dergelijk onderzoek worden vaak sterrenstelsels geselecteerd die we vanaf de aarde van opzij zien, omdat het kerngebied dan het duidelijkst te zien is.
Het centrum van NGC 4710 blijkt een enigszins pindavormige structuur te vertonen. Deze vorm wordt toegeschreven aan verticale bewegingen van de sterren in de kern van het stelsel.
NGC 4710 maakt deel uit van de zogeheten Virgo-cluster, een grote verzameling sterrenstelsels op ongeveer 60 miljoen lichtjaar van de aarde.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Hubble bekijkt spiraalstelsel van opzij
In het kader van een onderzoek van de centrale delen van sterrenstelsels heeft de Hubble-ruimtetelescoop een indrukwekkende opname gemaakt van het spiraalstelsel NGC 4710.
Voor dergelijk onderzoek worden vaak sterrenstelsels geselecteerd die we vanaf de aarde van opzij zien, omdat het kerngebied dan het duidelijkst te zien is.
Het centrum van NGC 4710 blijkt een enigszins pindavormige structuur te vertonen. Deze vorm wordt toegeschreven aan verticale bewegingen van de sterren in de kern van het stelsel.
NGC 4710 maakt deel uit van de zogeheten Virgo-cluster, een grote verzameling sterrenstelsels op ongeveer 60 miljoen lichtjaar van de aarde.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
19-11-2009
Omhulsel zonnestelsel is niet komeetvormig
Ons zonnestelsel lijkt niet zo zeer op een 'komeet', als wel op een 'rat die door een slang wordt opgeslokt'. Deze nogal cryptische conclusie trekken Amerikaanse onderzoekers uit gegevens die zijn verzameld door de ruimtesonde Cassini, die rond de planeet Saturnus cirkelt.
Door deeltjes uit de verre buitengebieden van het zonnestelsel te detecteren, heeft Cassini een beter beeld gegeven van de zogeheten heliosfeer: het buitenste omhulsel van het zonnestelsel, waar de zonnewind de overheersende stroom van deeltjes is. Daarbuiten bevindt zich het ijle gas en de magnetische velden van het interstellaire medium, waar het zonnestelsel, met heliosfeer en al, met grote snelheid doorheen beweegt.
Modelberekeningen lieten zien dat de heliosfeer een beetje komeetvormig zou moeten zijn, met een kop die zich een weg baant door het interstellaire medium en een staart aan de achterkant. Het lijkt er nu echter op dat dit beeld moet worden bijgesteld.
Blijkbaar is de heliosfeer zo robuust, dat hij vrijwel bolvormig blijft. Waar het zonnestelsel langskomt, wijken de magnetische velden van de interstellaire ruimte respectvol uiteen, om deze bol door te laten. Als het zonnestelsel eenmaal gepasseerd is, sluiten de magnetische gelederen weer.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Omhulsel zonnestelsel is niet komeetvormig
Ons zonnestelsel lijkt niet zo zeer op een 'komeet', als wel op een 'rat die door een slang wordt opgeslokt'. Deze nogal cryptische conclusie trekken Amerikaanse onderzoekers uit gegevens die zijn verzameld door de ruimtesonde Cassini, die rond de planeet Saturnus cirkelt.
Door deeltjes uit de verre buitengebieden van het zonnestelsel te detecteren, heeft Cassini een beter beeld gegeven van de zogeheten heliosfeer: het buitenste omhulsel van het zonnestelsel, waar de zonnewind de overheersende stroom van deeltjes is. Daarbuiten bevindt zich het ijle gas en de magnetische velden van het interstellaire medium, waar het zonnestelsel, met heliosfeer en al, met grote snelheid doorheen beweegt.
Modelberekeningen lieten zien dat de heliosfeer een beetje komeetvormig zou moeten zijn, met een kop die zich een weg baant door het interstellaire medium en een staart aan de achterkant. Het lijkt er nu echter op dat dit beeld moet worden bijgesteld.
Blijkbaar is de heliosfeer zo robuust, dat hij vrijwel bolvormig blijft. Waar het zonnestelsel langskomt, wijken de magnetische velden van de interstellaire ruimte respectvol uiteen, om deze bol door te laten. Als het zonnestelsel eenmaal gepasseerd is, sluiten de magnetische gelederen weer.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
22-11-2009
Dubbelsterren verdacht van 'vervuiling' sterrenhopen
Een internationaal team van sterrenkundigen, onder leiding van de Utrechtse promovenda Selma de Mink, wijst dubbelsterren aan als hoofdverdachten voor de 'vervuiling' in bolvormige sterhopen. Rond onze Melkweg cirkelen ongeveer 150 bolvormige sterhopen, clusters van honderdduizenden sterren die door elkaars zwaartekracht bij elkaar blijven. Deze bolhopen bevatten de oudste sterren in de Melkweg. Een groot deel van de sterren in zulke clusters hebben een eigenaardige chemische samenstelling. Ze bevatten veel meer stikstof, natrium en aluminium dan normaal. Deze oude sterren zijn niet zwaar genoeg om zelf deze elementen te produceren. Daarom wordt verondersteld dat een eerdere generatie zwaardere sterren deze elementen heeft gevormd en de sterhoop ermee heeft vervuild.
Tot nu toe werden twee soorten sterren verdacht de oorzaak te zijn: zogenoemde rode reuzen en snel roterende sterren. Voor geen van beide verdachten was echter hard bewijs. De rode reuzen lijken niet genoeg natrium te maken. Snel roterende sterren zijn zo zeldzaam dat het onwaarschijnlijk is dat ze de oorzaak zijn van vervuiling op zo grote schaal. Desalniettemin voerden voor- en tegenstanders van beide ideeën heftige discussies op conferenties en in de wetenschappelijke literatuur; alleen al in 2009 verschenen tientallen publicaties over dit onderwerp.
In een artikel dat deze week in Astronomy & Astrophysics is verschenen beargumenteren bovengenoemde sterrenkundigen dat zware dubbelsterren de 'hoofdverdachten' zijn. Deze kunnen zeer efficiënt materiaal afscheiden met dezelfde eigenaardige chemische samenstelling. In het centrum van bolhopen is de dichtheid aan sterren zo hoog, dat zelfs botsingen tussen sterren niet ongebruikelijk zijn. Daarom is het aannemelijk dat vrijwel alle zware sterren tijdens hun leven een interactie aangaan met een andere ster, en een dubbelster vormen, waarbij een van de sterren zijn natriumrijke mantel verliest en de lichtere sterren in de omgeving vervuilt.
Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Dubbelsterren verdacht van 'vervuiling' sterrenhopen
Een internationaal team van sterrenkundigen, onder leiding van de Utrechtse promovenda Selma de Mink, wijst dubbelsterren aan als hoofdverdachten voor de 'vervuiling' in bolvormige sterhopen. Rond onze Melkweg cirkelen ongeveer 150 bolvormige sterhopen, clusters van honderdduizenden sterren die door elkaars zwaartekracht bij elkaar blijven. Deze bolhopen bevatten de oudste sterren in de Melkweg. Een groot deel van de sterren in zulke clusters hebben een eigenaardige chemische samenstelling. Ze bevatten veel meer stikstof, natrium en aluminium dan normaal. Deze oude sterren zijn niet zwaar genoeg om zelf deze elementen te produceren. Daarom wordt verondersteld dat een eerdere generatie zwaardere sterren deze elementen heeft gevormd en de sterhoop ermee heeft vervuild.
Tot nu toe werden twee soorten sterren verdacht de oorzaak te zijn: zogenoemde rode reuzen en snel roterende sterren. Voor geen van beide verdachten was echter hard bewijs. De rode reuzen lijken niet genoeg natrium te maken. Snel roterende sterren zijn zo zeldzaam dat het onwaarschijnlijk is dat ze de oorzaak zijn van vervuiling op zo grote schaal. Desalniettemin voerden voor- en tegenstanders van beide ideeën heftige discussies op conferenties en in de wetenschappelijke literatuur; alleen al in 2009 verschenen tientallen publicaties over dit onderwerp.
In een artikel dat deze week in Astronomy & Astrophysics is verschenen beargumenteren bovengenoemde sterrenkundigen dat zware dubbelsterren de 'hoofdverdachten' zijn. Deze kunnen zeer efficiënt materiaal afscheiden met dezelfde eigenaardige chemische samenstelling. In het centrum van bolhopen is de dichtheid aan sterren zo hoog, dat zelfs botsingen tussen sterren niet ongebruikelijk zijn. Daarom is het aannemelijk dat vrijwel alle zware sterren tijdens hun leven een interactie aangaan met een andere ster, en een dubbelster vormen, waarbij een van de sterren zijn natriumrijke mantel verliest en de lichtere sterren in de omgeving vervuilt.
Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Ik weet niet waarom, maar op de een of andere manier heb ik het idee dat dit best interessant isquote:Op zaterdag 21 november 2009 00:55 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
19-11-2009
Omhulsel zonnestelsel is niet komeetvormig
[ afbeelding ]
Ons zonnestelsel lijkt niet zo zeer op een 'komeet', als wel op een 'rat die door een slang wordt opgeslokt'. Deze nogal cryptische conclusie trekken Amerikaanse onderzoekers uit gegevens die zijn verzameld door de ruimtesonde Cassini, die rond de planeet Saturnus cirkelt.
Door deeltjes uit de verre buitengebieden van het zonnestelsel te detecteren, heeft Cassini een beter beeld gegeven van de zogeheten heliosfeer: het buitenste omhulsel van het zonnestelsel, waar de zonnewind de overheersende stroom van deeltjes is. Daarbuiten bevindt zich het ijle gas en de magnetische velden van het interstellaire medium, waar het zonnestelsel, met heliosfeer en al, met grote snelheid doorheen beweegt.
Modelberekeningen lieten zien dat de heliosfeer een beetje komeetvormig zou moeten zijn, met een kop die zich een weg baant door het interstellaire medium en een staart aan de achterkant. Het lijkt er nu echter op dat dit beeld moet worden bijgesteld.
Blijkbaar is de heliosfeer zo robuust, dat hij vrijwel bolvormig blijft. Waar het zonnestelsel langskomt, wijken de magnetische velden van de interstellaire ruimte respectvol uiteen, om deze bol door te laten. Als het zonnestelsel eenmaal gepasseerd is, sluiten de magnetische gelederen weer.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Have fun...
Zwarte gaten: de ultieme energiebron van de toekomst?
Zwarte gaten zenden zogeheten Hawkingstraling uit, hetgeen ervoor zorgt dat zij energie en derhalve massa verliezen. De hoeveelheid straling die grote exemplaren uitzenden is minuscuul, maar zeer kleine zwarte gaten zijn in staat om hun massa in een kort tijdsbestek in een grote hoeveelheid energie om te zetten. Wat zou er gebeuren als men doelbewust een dergelijk zwart gat zou kunnen creëren? Volgens onderzoekers Lois Crane en Shawn Westmoreland van de Staatsuniversiteit van Kansas zouden deze objecten in dat geval de ultieme energiebron en aandrijving voor ruimtevaartuigen kunnen vormen.
Het tweetal heeft uitgezocht hoe men een klein zwart gat zou kunnen creëren en op welke manier de hieruit verkregen energie gebruikt zou kunnen worden om een ruimteschip aan te drijven. De onderzoekers ontdekten dat er een klein aantal zwarte gaten is dat klein genoeg is om kunstmatig gecreëerd te worden en enorme hoeveelheden energie te produceren, maar nog groot genoeg zijn om niet onmiddellijk in talloze deeltjes te ‘verdampen’. Het ideale zwart gat blijkt een massa van ongeveer een miljoen metrische ton en een grootte van ongeveer één-duizendste van die van een proton te hebben.
Om een dergelijk zwart gat te creëren is volgens Crane en Westmoreland een enorme bolvormige gammastraal-laser in de ruimte nodig, die met behulp van enkele duizenden vierkante kilometers aan zonnepanelen van energie voorzien zou moeten worden. Na deze enkele jaren opgeladen te hebben, zou de laser de benodigde hoeveelheid energie in een aanliggende sferische ‘schaal’ van protonen loslaten. Wanneer deze vervolgens ineenstort, wordt de energie zó dicht dat zijn eigen zwaartekracht ervoor zorgt dat het in één enkel punt samenkomt. Indien dat proces is voltooid, is de geboorte van een zwart gat een feit.
Het object zou de energie die eerder samengeperst werd direct uit beginnen te stoten. Om optimaal van deze hoeveelheid energie gebruik te kunnen maken en een ruimtevaartuig voort te stuwen, zou het zwarte gat in het centrum van een parabolische elektron-gas spiegel die alle energie vanuit de achterkant van het schip zou reflecteren, waardoor het vaartuig zelf in beweging wordt gebracht. Om het zwarte gat te ‘voeden’ en mee te laten reizen met het vaartuig zou men volgens de onderzoekers gebruik kunnen maken van verschillende deeltjesstralen.
Een dergelijk zwart kan de weg naar interstellair reizen openen, aangezien het mensen in staat zou stellen om zich te verplaatsen met de snelheid van het licht. Maar dat is niet het enige. Een micro-zwart gat zou ook als een stroomaggregaat die iedere soort materie direct omzet in energie kunnen dienen. Deze energie kan vervolgens gebruikt worden om nieuwe zwarte gaten en nieuwe aggregaten te creëren. Dit alles is geen gemakkelijke onderneming, maar Crane en Westmoreland wijzen op het feit dat hun idee een belangrijk voordeel heeft ten opzichte van speculatievere methoden, zoals warp-drives en wormgaten: het is natuurkundig gezien mogelijk.
Zwarte gaten zenden zogeheten Hawkingstraling uit, hetgeen ervoor zorgt dat zij energie en derhalve massa verliezen. De hoeveelheid straling die grote exemplaren uitzenden is minuscuul, maar zeer kleine zwarte gaten zijn in staat om hun massa in een kort tijdsbestek in een grote hoeveelheid energie om te zetten. Wat zou er gebeuren als men doelbewust een dergelijk zwart gat zou kunnen creëren? Volgens onderzoekers Lois Crane en Shawn Westmoreland van de Staatsuniversiteit van Kansas zouden deze objecten in dat geval de ultieme energiebron en aandrijving voor ruimtevaartuigen kunnen vormen.
Het tweetal heeft uitgezocht hoe men een klein zwart gat zou kunnen creëren en op welke manier de hieruit verkregen energie gebruikt zou kunnen worden om een ruimteschip aan te drijven. De onderzoekers ontdekten dat er een klein aantal zwarte gaten is dat klein genoeg is om kunstmatig gecreëerd te worden en enorme hoeveelheden energie te produceren, maar nog groot genoeg zijn om niet onmiddellijk in talloze deeltjes te ‘verdampen’. Het ideale zwart gat blijkt een massa van ongeveer een miljoen metrische ton en een grootte van ongeveer één-duizendste van die van een proton te hebben.
Om een dergelijk zwart gat te creëren is volgens Crane en Westmoreland een enorme bolvormige gammastraal-laser in de ruimte nodig, die met behulp van enkele duizenden vierkante kilometers aan zonnepanelen van energie voorzien zou moeten worden. Na deze enkele jaren opgeladen te hebben, zou de laser de benodigde hoeveelheid energie in een aanliggende sferische ‘schaal’ van protonen loslaten. Wanneer deze vervolgens ineenstort, wordt de energie zó dicht dat zijn eigen zwaartekracht ervoor zorgt dat het in één enkel punt samenkomt. Indien dat proces is voltooid, is de geboorte van een zwart gat een feit.
Het object zou de energie die eerder samengeperst werd direct uit beginnen te stoten. Om optimaal van deze hoeveelheid energie gebruik te kunnen maken en een ruimtevaartuig voort te stuwen, zou het zwarte gat in het centrum van een parabolische elektron-gas spiegel die alle energie vanuit de achterkant van het schip zou reflecteren, waardoor het vaartuig zelf in beweging wordt gebracht. Om het zwarte gat te ‘voeden’ en mee te laten reizen met het vaartuig zou men volgens de onderzoekers gebruik kunnen maken van verschillende deeltjesstralen.
Een dergelijk zwart kan de weg naar interstellair reizen openen, aangezien het mensen in staat zou stellen om zich te verplaatsen met de snelheid van het licht. Maar dat is niet het enige. Een micro-zwart gat zou ook als een stroomaggregaat die iedere soort materie direct omzet in energie kunnen dienen. Deze energie kan vervolgens gebruikt worden om nieuwe zwarte gaten en nieuwe aggregaten te creëren. Dit alles is geen gemakkelijke onderneming, maar Crane en Westmoreland wijzen op het feit dat hun idee een belangrijk voordeel heeft ten opzichte van speculatievere methoden, zoals warp-drives en wormgaten: het is natuurkundig gezien mogelijk.
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
Dit was toch al bekend? Niet minder interessant hoor . In Hawking's boek "The Theory of everything' noemt hij dit ook als mogelijke energiebron. Een andere mogelijkheid die hij noemt is het zwarte gat deze kant op trekken door er een enorme massa voor te houden en het hierheen te 'lokken'. Hierna het zwarte gat in orbit rond de aarde smijten en de energie eruit trekken . (hoewel de methode die jij noemt wellicht iets praktischer is )
. In Hawking's boek "The Theory of everything' noemt hij dit ook als mogelijke energiebron. Een andere mogelijkheid die hij noemt is het zwarte gat deze kant op trekken door er een enorme massa voor te houden en het hierheen te 'lokken'. Hierna het zwarte gat in orbit rond de aarde smijten en de energie eruit trekken . (hoewel de methode die jij noemt wellicht iets praktischer is )
Have fun...
23-11-2009
Jongste 'mislukte sterren' ooit ontdekt
Mede dankzij de Amerikaanse infraroodsatelliet Spitzer zijn twee bijzondere bruine dwergsterren ontdekt: de jongste die tot nog toe zijn waargenomen.
Bruine dwergen worden wel mislukte sterren genoemd, omdat ze te klein en te koel zijn voor een ster, maar ook te groot en te heet voor een planeet. Sterrenkundigen worstelen al geruime tijd met de vraag of deze objecten ontstaan zoals sterren dat doen of zoals planeten.
In het eerste geval zijn ze het directe resultaat van het samentrekken van een (betrekkelijk kleine) gaswolk, in het tweede geval ontstaan ze uit de schijf van materie rond een ster van normale omvang.
De bruine dwergen die nu zijn opgespoord, bevinden zich in een donkere wolk van gas en stof die bekendstaat onder de 'naam' Barnard 213. Uit infraroodwaarnemingen met de Spitzer-satelliet en telescopen op aarde blijkt dat de eigenschappen van de straling die de beide jonge bruine dwergen produceren nog het meest lijken op die van zeer jonge, lichte sterren.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Jongste 'mislukte sterren' ooit ontdekt
Mede dankzij de Amerikaanse infraroodsatelliet Spitzer zijn twee bijzondere bruine dwergsterren ontdekt: de jongste die tot nog toe zijn waargenomen.
Bruine dwergen worden wel mislukte sterren genoemd, omdat ze te klein en te koel zijn voor een ster, maar ook te groot en te heet voor een planeet. Sterrenkundigen worstelen al geruime tijd met de vraag of deze objecten ontstaan zoals sterren dat doen of zoals planeten.
In het eerste geval zijn ze het directe resultaat van het samentrekken van een (betrekkelijk kleine) gaswolk, in het tweede geval ontstaan ze uit de schijf van materie rond een ster van normale omvang.
De bruine dwergen die nu zijn opgespoord, bevinden zich in een donkere wolk van gas en stof die bekendstaat onder de 'naam' Barnard 213. Uit infraroodwaarnemingen met de Spitzer-satelliet en telescopen op aarde blijkt dat de eigenschappen van de straling die de beide jonge bruine dwergen produceren nog het meest lijken op die van zeer jonge, lichte sterren.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
23-11-2009
Donker stelsel koerst recht op het melkwegstelsel
In 1963 werd een grote wolk waterstofgas, Smith's cloud genoemd, ontdekt in de buurt van onze melkweg. In januari 2008 verscheen er een publicatie in NewScientist dat Smith's cloud zich in de richting van ons melkwegstelsel beweegt. Nadere studie toont aan dat de wolk een bijzonder fenomeen laat zien.
Met behulp van radio-astronomie (de Green Bank Telescope in de VS) heeft men Smith’s cloud nader bestudeerd en gedetailleerd in beeld gebracht (zie onderstaande afbeelding). De omvang van deze gaswolk is circa 11.000 lichtjaar lang en 2500 lichtjaar breed. De totale massa werd geschat op circa 1.000.000 zonnemassa’s.
Smith's Cloud
De gaswolk beweegt zich naar het melkwegstelsel toe met een snelheid van circa 240km/s en "het front" van de gaswolk staat op dit moment op een afstand van circa 8000 lichtjaar verwijdert van de buitenrand van ons melkwegstelsel. Met welke snelheid de gaswolk ons melkwegstelsel zal raken, is nog onzeker omdat ons melkwegstelsel gehuld is in een "eigen" gaswolk.
De gevolgen van de komende botsing van de gaswolk met het melkwegstelsel zal zichtbaar zijn in de vorm van plotselinge hevige stervorming (waterstofsterren) die vermoedelijk een miljoen jaar later de eerste supernova’s zullen gaan opleveren. Gebeurtenissen die een direct gevaar zullen opleveren voor de bestaande sterren met planeten binnen ons melkwegstelsel. In de onderstaande afbeelding is te zien vanuit welke hoek Smith’s gaswolk het melkwegstelsel nadert.
Smith's Cloud ten opzichte van ons melkwegstelsel.
Tot dusver geeft de bovenstaande informatie geen aanleiding tot verbazing. Het schetst een fenomeen - een grote gaswolk die aangetrokken wordt door de massa van ons melkwegstelsel - en de gegevens geven geen aanleiding tot verwondering.
Op 22-11-09 kwam NewScientist met een vervolg op het vorige artikel. Nieuw theoretisch onderzoek heeft aan het licht gebracht dat de omvang en de massa van de gaswolk aanleiding geven om het fenomeen binnen de categorie "dwergstelsels" te plaatsen ondanks het feit dat de gaswolk geen zichtbare sterren bevat. Op basis van de omvang van de gaswolk wordt verondersteld dat deze donkere materie moet bevatten en het restant is van een eerdere botsing van een dwergstelsel met ons melkwegstelsel, zo’n 70 miljoen jaar geleden. Verwacht wordt dat de komende botsing over 30 miljoen jaar het einde zal betekenen van deze gaswolk als een "zelfstandig" voortbewegend object.
En het verwonderlijke? De interstellaire ruimte en de halo van ons melkwegstelsel bevat donkere materie, Smith’s cloud bevat ook donkere materie en toont zich als een komeet die de zon nadert. Maar de heliosfeer van de zon in de vorm van de zich verplaatsende zonnewind blijft bolvormig. En dat terwijl wij binnen ons zonnestelsel geen indicatie hebben dat de zon "het centrum"is van een bulk donkere materie. Het raadsel rond de donkere materie wordt met het toenemen van waarnemingsgegevens van ruimtelijke objecten alleen maar groter.
(Astrostart)
Donker stelsel koerst recht op het melkwegstelsel
In 1963 werd een grote wolk waterstofgas, Smith's cloud genoemd, ontdekt in de buurt van onze melkweg. In januari 2008 verscheen er een publicatie in NewScientist dat Smith's cloud zich in de richting van ons melkwegstelsel beweegt. Nadere studie toont aan dat de wolk een bijzonder fenomeen laat zien.
Met behulp van radio-astronomie (de Green Bank Telescope in de VS) heeft men Smith’s cloud nader bestudeerd en gedetailleerd in beeld gebracht (zie onderstaande afbeelding). De omvang van deze gaswolk is circa 11.000 lichtjaar lang en 2500 lichtjaar breed. De totale massa werd geschat op circa 1.000.000 zonnemassa’s.
Smith's Cloud
De gaswolk beweegt zich naar het melkwegstelsel toe met een snelheid van circa 240km/s en "het front" van de gaswolk staat op dit moment op een afstand van circa 8000 lichtjaar verwijdert van de buitenrand van ons melkwegstelsel. Met welke snelheid de gaswolk ons melkwegstelsel zal raken, is nog onzeker omdat ons melkwegstelsel gehuld is in een "eigen" gaswolk.
De gevolgen van de komende botsing van de gaswolk met het melkwegstelsel zal zichtbaar zijn in de vorm van plotselinge hevige stervorming (waterstofsterren) die vermoedelijk een miljoen jaar later de eerste supernova’s zullen gaan opleveren. Gebeurtenissen die een direct gevaar zullen opleveren voor de bestaande sterren met planeten binnen ons melkwegstelsel. In de onderstaande afbeelding is te zien vanuit welke hoek Smith’s gaswolk het melkwegstelsel nadert.
Smith's Cloud ten opzichte van ons melkwegstelsel.
Tot dusver geeft de bovenstaande informatie geen aanleiding tot verbazing. Het schetst een fenomeen - een grote gaswolk die aangetrokken wordt door de massa van ons melkwegstelsel - en de gegevens geven geen aanleiding tot verwondering.
Op 22-11-09 kwam NewScientist met een vervolg op het vorige artikel. Nieuw theoretisch onderzoek heeft aan het licht gebracht dat de omvang en de massa van de gaswolk aanleiding geven om het fenomeen binnen de categorie "dwergstelsels" te plaatsen ondanks het feit dat de gaswolk geen zichtbare sterren bevat. Op basis van de omvang van de gaswolk wordt verondersteld dat deze donkere materie moet bevatten en het restant is van een eerdere botsing van een dwergstelsel met ons melkwegstelsel, zo’n 70 miljoen jaar geleden. Verwacht wordt dat de komende botsing over 30 miljoen jaar het einde zal betekenen van deze gaswolk als een "zelfstandig" voortbewegend object.
En het verwonderlijke? De interstellaire ruimte en de halo van ons melkwegstelsel bevat donkere materie, Smith’s cloud bevat ook donkere materie en toont zich als een komeet die de zon nadert. Maar de heliosfeer van de zon in de vorm van de zich verplaatsende zonnewind blijft bolvormig. En dat terwijl wij binnen ons zonnestelsel geen indicatie hebben dat de zon "het centrum"is van een bulk donkere materie. Het raadsel rond de donkere materie wordt met het toenemen van waarnemingsgegevens van ruimtelijke objecten alleen maar groter.
(Astrostart)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
even een vraagje over donkere materie: donkere materie is toch materie, wat zelf geen licht uitstraalt? Ik neem aan dat een planeet/planetoide/meteoroide ook onder donkere materie vallen, en zaken als stofdeeltjes (die geen licht uitstralen ook) Met andere woorden, de materie die niet zonder directe belichting te zien valt.quote:Op dinsdag 24 november 2009 08:37 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
23-11-2009
Donker stelsel koerst recht op het melkwegstelsel
[ afbeelding ]
In 1963 werd een grote wolk waterstofgas, Smith's cloud genoemd, ontdekt in de buurt van onze melkweg. In januari 2008 verscheen er een publicatie in NewScientist dat Smith's cloud zich in de richting van ons melkwegstelsel beweegt. Nadere studie toont aan dat de wolk een bijzonder fenomeen laat zien.
Met behulp van radio-astronomie (de Green Bank Telescope in de VS) heeft men Smith’s cloud nader bestudeerd en gedetailleerd in beeld gebracht (zie onderstaande afbeelding). De omvang van deze gaswolk is circa 11.000 lichtjaar lang en 2500 lichtjaar breed. De totale massa werd geschat op circa 1.000.000 zonnemassa’s.
[ afbeelding ]
Smith's Cloud
De gaswolk beweegt zich naar het melkwegstelsel toe met een snelheid van circa 240km/s en "het front" van de gaswolk staat op dit moment op een afstand van circa 8000 lichtjaar verwijdert van de buitenrand van ons melkwegstelsel. Met welke snelheid de gaswolk ons melkwegstelsel zal raken, is nog onzeker omdat ons melkwegstelsel gehuld is in een "eigen" gaswolk.
De gevolgen van de komende botsing van de gaswolk met het melkwegstelsel zal zichtbaar zijn in de vorm van plotselinge hevige stervorming (waterstofsterren) die vermoedelijk een miljoen jaar later de eerste supernova’s zullen gaan opleveren. Gebeurtenissen die een direct gevaar zullen opleveren voor de bestaande sterren met planeten binnen ons melkwegstelsel. In de onderstaande afbeelding is te zien vanuit welke hoek Smith’s gaswolk het melkwegstelsel nadert.
[ afbeelding ]
Smith's Cloud ten opzichte van ons melkwegstelsel.
Tot dusver geeft de bovenstaande informatie geen aanleiding tot verbazing. Het schetst een fenomeen - een grote gaswolk die aangetrokken wordt door de massa van ons melkwegstelsel - en de gegevens geven geen aanleiding tot verwondering.
Op 22-11-09 kwam NewScientist met een vervolg op het vorige artikel. Nieuw theoretisch onderzoek heeft aan het licht gebracht dat de omvang en de massa van de gaswolk aanleiding geven om het fenomeen binnen de categorie "dwergstelsels" te plaatsen ondanks het feit dat de gaswolk geen zichtbare sterren bevat. Op basis van de omvang van de gaswolk wordt verondersteld dat deze donkere materie moet bevatten en het restant is van een eerdere botsing van een dwergstelsel met ons melkwegstelsel, zo’n 70 miljoen jaar geleden. Verwacht wordt dat de komende botsing over 30 miljoen jaar het einde zal betekenen van deze gaswolk als een "zelfstandig" voortbewegend object.
En het verwonderlijke? De interstellaire ruimte en de halo van ons melkwegstelsel bevat donkere materie, Smith’s cloud bevat ook donkere materie en toont zich als een komeet die de zon nadert. Maar de heliosfeer van de zon in de vorm van de zich verplaatsende zonnewind blijft bolvormig. En dat terwijl wij binnen ons zonnestelsel geen indicatie hebben dat de zon "het centrum"is van een bulk donkere materie. Het raadsel rond de donkere materie wordt met het toenemen van waarnemingsgegevens van ruimtelijke objecten alleen maar groter.
(Astrostart)
ik heb het idee namelijk dat men af en toe wel heel mysterieus doet over donkere materie. Donkere energie kan ik me wat bij voorstellen, aangezien we geen idee hebben hoe dat eruit zou moeten zien.
For every fact, there is an equal and opposite opinion.
Twitch.tv/bensel15
Twitch.tv/bensel15
Nopequote:
[..]
even een vraagje over donkere materie: donkere materie is toch materie, wat zelf geen licht uitstraalt? Ik neem aan dat een planeet/planetoide/meteoroide ook onder donkere materie vallen, en zaken als stofdeeltjes (die geen licht uitstralen ook) Met andere woorden, de materie die niet zonder directe belichting te zien valt.
ik heb het idee namelijk dat men af en toe wel heel mysterieus doet over donkere materie. Donkere energie kan ik me wat bij voorstellen, aangezien we geen idee hebben hoe dat eruit zou moeten zien.
. Donkere materie is materie die we niet kunnen waarnemen, maar waarvan we wel het effect zien van de zwaartekracht van deze massa (op materie dus die we dus wel kunnen zien ):)
Have fun...
