quote:
Op dinsdag 23 juni 2009 15:52 schreef Radegast het volgende:[..]
Blij als we daar vanaf zijn. Misschien wel de grootste miskoop allertijden, nog erger dan Gabrich.
Over Gabrich gesproken, moest weer even aan een leuk stukje denken wat ooit over 'm geschreven is. Geen reet van waar natuurlijk, maar leuk om te lezen.
quote:
Johan Cruijff was geen slechte voetballer. Marco van Basten kon het balletje ook wel raken. En Dennis Bergkamp was niet onaardig. Maar er kan er maar één de aller-, allergrootste zijn. Als mensen mij vragen wie mijn favoriete Ajax-speler aller tijden is, hoef ik niet lang na te denken: Ivan Gabrich.
Ik meen het.
Mijn verering van Ivan Gabrich gaat zo ver dat ik op zeker moment besloot zijn biografie te gaan schrijven, in nauwe samenwerking met Ivan zelf, uiteraard. Werktitel: Ivan. Tien wedstrijden in Holland. Het boek is bijna af. Exclusief voor Ajax Mania zal ik nu onthullen waarom het een spraakmakend boek zal worden.
Ivan Gabrich was namelijk helemaal geen voetballer.
Voor zijn transfer naar Amsterdam werkte hij als taxichauffeur in Buenos Aires. Hij kwam maar met moeite rond van zijn karige loon en zag met lede ogen hoe zijn beeldschone echtgenote Alicia en zijn prachtige zoontje Diego in armoe moesten leven in hun aftandse appartement in een buitenwijk van de Argentijnse hoofdstad. Het was om die reden dat hij, begin 1996, een stoutmoedig plan verzon. Ivan gaf een plaatselijke TV-studio opdracht om een videoband te fabriceren, een compilatie waarin hij – Ivan Gabrich – schitterde als aanvaller in de profcompetitie en het ene na het andere doelpunt scoorde in uitverkochte voetbaltempels. Door beelden van de Argentijnse competitie slim te bewerken, moest dat technisch mogelijk zijn, dacht hij.
Aanvankelijk was Alicia razend op hem, omdat hij meer dan de helft van zijn maandloon had neergeteld voor het produceren van een malle videoband. Ivan bezwoer sussend dat hij de investering zou terugverdienen. Ruimschoots. Voor haar en Diego. Nog diezelfde dag ging hij in zijn stamkroeg een weddenschap aan met zijn makkers Alfonso en Hernán: Ivan beweerde dat hij met deze videoband een contract bij een grote Europese voetbalclub in de wacht kon slepen. Alfonso, die ook taxichauffeur was, maar de gladde babbel van een zakenman had en een kei was in het imiteren van Argentijnse politici, moest daarbij optreden als zijn zaakwaarnemer.
Om een lang verhaal kort te maken: AFC Ajax Amsterdam trapte erin. Ivans vrienden en collega’s vielen van verbazing van hun stoel toen ze zijn fax ontvingen, helemaal uit het verre Holland. Ivan schreef dat hij een contract op zak had van de club die een jaar eerder de Champions League en de Wereldbeker had gewonnen. Hij verzocht hen om het geld dat hij bij deze van ze gewonnen had met de weddenschap metéén naar Amsterdam te zenden. Immers: nu hij profvoetballer was geworden, had hij ook voetbalschoenen nodig. En een sporttas. En slippers voor onder de douche. Hoe kon hij weten dat profvoetballers dat allemaal gratis krijgen, van hun club?
Ivan speelde negen competitiewedstrijden en één bekerduel. Hij raakte de bal geen enkele keer aan, maar dat vond hij niet erg: het gaf hem de tijd om goed om zich heen te kijken en de indrukwekkende Amsterdam ArenA in zich op te nemen. Hij was zich ervan bewust dat hij zichzelf zou verraden als hij tijdens de wedstrijden foto's van de tribunes ging lopen maken, dus dat deed hij maar niet, maar hij maakte wel talloze foto’s tijdens buitenlandse reisjes en trainingskampen. Die trainingskampen hadden als bijkomend voordeel dat zijn conditie langzaam maar zeker picobello werd. Als taxichauffeur had hij maar weinig tijd om te sporten. De vrouwtjes zouden niet weten wat ze zagen als hij thuiskwam, met zijn afgetrainde lijf.
Andere dingen waren minder leuk. Zijn regelmatige gesprekken met de beroemde trainer Louis van Gaal werden bijvoorbeeld allengs onprettiger, al kon hij het meneer Van Gaal amper kwalijk nemen dat die zich afvroeg wanneer Ivan eindelijk eens zou beginnen met scoren. Soms voelde Ivan zich zó opgelaten dat het zweet hem uitbrak, wanneer hij weer een ontwijkend verhaal ophing over heimwee naar Argentinië, een gebrek aan zelfvertrouwen, zijn aanpassingsproblemen aan het tactische systeem van Ajax en de taalbarrière tussen hem en zijn ploeggenoten. Het werd steeds moeilijker om de befaamde Ajax-trainer ervan te overtuigen dat het allemaal goed zou komen.
Langzaam maar zeker begon Ajax achterdochtig te worden. De club besloot de gewraakte videoband in het diepste geheim over te dragen aan de Amsterdamse politie, om hem te laten testen op echtheid. De uitkomst was schokkend: hij was nep. Ajax was in de maling genomen. Voorzitter Michael van Praag belegde ogenblikkelijk een geheime crisisbijeenkomst van het clubbestuur in een wegrestaurant nabij Vinkeveen. Alle aanwezigen werd op het hart gedrukt dat deze affaire binnenskamers moest blijven. In een telefoongesprek waarvan tot op de dag vandaag onbekend is wat er exact is besproken, kwam penningmeester Arie van Os tot een bliksemakkoord met de Spaanse tweededivisionist Merida: tegen betaling van een som geld zou Merida doen alsof ze Gabrich van Ajax hadden gekocht.
Deze transfer heeft in werkelijkheid nooit plaatsgevonden. Ivan biechtte alles op aan Michael van Praag. Hij vertelde hem over de videoband, de weddenschap en dat het allemaal een beetje uit de hand was gelopen. Van Praag kon er niet om lachen, vooral niet omdat Ivans contract moest worden afgekocht en ‘zaakwaarnemer’ Alfonso, die ouwe rat, daarnaast nog een aanzienlijk bedrag aan zwijggeld van Ajax had losgepeuterd. Precies één Ajax-supporter kwam naar Schiphol om Ivan Gabrich uit te zwaaien.
Die Ajax-supporter was ik. Het was het begin van een warme vriendschap.
Ivan Gabrich is weer thuis. Hij rijdt weer in zijn taxi door de straten van Buenos Aires. Voor zijn gezin kocht hij een riante woning in een prachtige, bosrijke voorstad van de metropool. Kleine Diego zit op een prima privéschool. In de kroeg, waar Ivan, Alfonso en Hernán hun weddenschap afsloten, hangt achter de bar een elftalfoto van de Ajax-selectie van 1996-1997.
Ivan zelf prikte zijn officiële publiciteitsfoto in Ajax-shirt op het dashboard van zijn taxi. Bijna alle klanten stellen hem dezelfde vraag bij het instappen: “Ben jij dat? Heb jij voor Ajax Amsterdam gevoetbald?”
“Jazeker,” antwoordt Ivan steevast, “maar helaas moest ik stoppen. Knieblessure. Afgekeurd.”
Ivan laat weten dat het hem goed gaat. Ik moet alle Ajax-supporters de groeten van hem doen.
En dan nu het antwoord op de vraag waarom ik Ivan Gabrich de grootste Ajax-voetballer aller tijden vind. Die mening ben ik toegedaan omdat ik dankzij hem mijn tienerdroom nooit los hoef te laten: dankzij Ivan Gabrich ben ik ervan overtuigd dat ik, ook al ben ik inmiddels 33 jaar en geheel talentloos, alsnog het eerste elftal van Ajax kan halen.