Lois, fijn dat Eva's gebit een flinke onderhoudsbeurt heeft gehad.
Rewimo, goed voor Christan dat hij zo'n goed rapport heeft. En succes vandaag met inmaken als ongeslagen team.
Spuuglokje, alle

's weer op het nest eindelijk?
Wat livelink zegt over voetbal dat heb ik hier ook hoor. Junior twijfelde tussen scouting, judo of voetbal. En omdat hij maar om het weekend hier is, zag ik me mijn vrije weekend [als de kids bij mams zijn, moet ik sowieso werken] niet langs de lijn doorbrengen en half Brabant doorcrossen met een uit-wedstrijd. Bovendien moet

ook regelmatig in het weekend werken, ook als de kids bij ons zijn, wat dus zou betekenen dat het grootste gedeelte van ritjes en supporteracties op mijn bordje zouden komen.
En ik beken ook dat mijn vrije weekend me toch wel heilig is. Gewoon wakker worden zonder dat de wekker afloopt is zooooo heerlijk. Junior zou ook maar om de week mee kunnen voetballen en dat zou ik ook niet leuk vinden voor hem. Wel iedere week trainen en dan is het maar afwachten of hij de hele wedstrijd mee zou mogen doen.
Scouting is hier op vrijdagavond of zaterdagmiddag, dus dat viel ook af. Op vrijdagavond moet hij om 19h30 bij z'n moeder zijn als hij daar het weekend is, en de scouting duurt tot minstens 21h. Wat dus inhoud dat hij nog moet omkleden en we daar op z'n vroegst pas om 22h daar kunnen zijn en ik nog drie kwartier terug naar huis moet rijden [om de volgende ochtend weer om 7h op het werk te zijn]. Dat ging hem ook niet worden. Voor een keer is dat niet erg, maar mams woont hier 100km vandaan, wat dus inhoud dat wij anderhalf uur later zelf pas weer thuis zijn.
Nu zit hij ruim 2,5 jaar op Judo en hij heeft het daar echt naar z'n zin. Hij traint op maandag- en donderdagavond en sinds de winter fietst hij er ook zelf naar toe en weer terug naar huis. Hij heeft tot nu toe een keer met het judotournooi hier in het dorp meegedaan, en dan is het wel leuk om te gaan kijken [en lekker binnen, dus geen koude voeten midden in de winter]. Hij heeft iedere wedstijd verloren, maar met z'n judovriendjes en klasgenootjes [die bij de andere judoclub in het dorp trainen] heeft hij toch een leuke dag gehad. Hij kreeg een medaille en die hangt nog steeds trots boven z'n bed.
Waar ik me wel aan stoorde waren de overfanatieke ouders die zich de longen uit hun lijf schreeuwen om hun kind op 100 meter afstand vanaf de tribune te vertellen hoe ze hun tegenstander moeten uitschakelen. Vooral schreeuwende papa's die ik me nog kon herinneren van de tijd dat mijn broertje nog bij de jeugd voetbalde en ik af en toe ook mee ging om te kijken. Daar heb ik nog de grootste hekel aan.
Weltrusten... Tot morgen zonder zorgen.
Oudste,
Jongste en
LaraMijn
mietjesschema in de strijd naar een betere conditie.