Voor degenen die me nog niet zijn tegengekomen hier: ik heb een lief, in Vlaanderen, en die is vorige week zondag bevallen van een prachtige zoon. Waar ik dus een klein beetje mee-mama van ben.
Maar omdat ik eigenlijk weinig weet van "dat baby'tjes gedoe" (hele vette knipoog), hang ik nu hier op allerlei ouder-fora rond. Ik wil toch proberen zo veel mogelijk te begrijpen wat er allemaal gebeurt, vandaar.
Ik had onderstaande vraag in een ander topic gezet, maar daar werd ik heel slim verwezen naar dit topic, dus vandaar dat ik hier nu kom binnenwaaien. Bedankt alvast voor eventuele reacties!
(Her)Kent iemand dit? (O en een sonde is gewoon een slangetje; Vlamingen he...

)
Quote uit een mailtje van mijn lief:
quote:
Vandaag is B weer niet aangekomen en we moeten maatregelen treffen. Gaat van een sonde verbonden aan een flesje, bijsteken naast de tepel; tot een soort spuitje wat je tegen de onderlip zet met een giet kuiltje na elke voeding…
Eigenlijk is voor mij al langer duidelijk dat hij eerst tien slokken super goed doet en zich daarna laat bedienen (ik stimuleer mijn klieren en het spuit in zijn mond, hij moet alleen maar slikken). Dus of is hij uitgeput van zuigen na 1/5de van de voeding of misschien lui. Elke keer is het een gevecht om hem wakker te houden. Resultaat is in alle geval dat hij niet genoeg krijgt.
Ook duurt een voeding bijna een uur. Daarna zo ik dan nog moeten gaan afkolven om bij te geven. Dus ik ben 1u15min bezig per voeding. Dat gaat niet.
Daarom heb ik besloten om elke keer af te kolven en het via een (borstvormig) flesje te geven. Hij krijgt zo wat hij nodig heeft, het komt op zijn tempo waardoor hij niet uitgeput raakt en ik kom ook aan mijn rust toe. Ik zie voor niemand geen nadelen… behalve dat de publieke opinie er misschien anders over denkt. Mogelijks kan ik later (over een paar dagen, paar keer per dag) toch nog weer gewoon de borst geven, maar hoogstwaarschijnlijk niet meer… so be it. Er valt een groot pak van mijn schouders nu. Ook kan ik dan eventueel eens de voeding aan iemand anders over laten, al wil ik dat mama/kindje moment liefst altijd zelf doen. Ook al omdat ik aan intimiteit inboet door het flesje.
Ik lees altijd dat borstvoeding altijd genoeg is, maar kennelijk kan het dus ook zo zijn dat het kindje zelf niet genoeg binnenslobbert? Hij begint inderdaad altijd heel wild (vooral met het zoeken, echt met zijn hoofdje heen en weer slaan) en begint dan enthousiast te slobberen, maar het houdt inderdaad heel snel op. Ik dacht dat hij misschien gewoon van de kleine porties was, maar ja, dat gaat dan natuurlijk wel heel erg lang duren als hij steeds maar een minuutje effectief slobbert.
Enerzijds vind ik het heel sneu voor haar dat ze nu niet zelf meer kan voeden (in ieder geval voorlopig), maar anderzijds ben ik super opgelucht dat ze zegt dat er een last van haar schouders is gevallen. Hopelijk krijgt ze nu weer wat rust, zowel lichamelijk als psychisch. Als ze maar weet dat hij genoeg voeding krijgt, is dat weer een heel belangrijk zorgpunt minder.