![]()
![]()
![]()
Katya Leendertz weer dolgelukkig met haar moeder in Nederland
’Hier voel ik me THUIS’
„Ik voel me hier een beetje meer thuis. k ben blij dat ik weer in Nederland ben”, vertelt de negenjarige Katya Leendertz. Het meisje werd vorige week na bijna anderhalf jaar weer herenigd met haar moeder. Maar voor haar 35-jarige moeder Marina Karpenko is het feit dat haar dochter weer bij haar is, nog heel onwerkelijk. „Is dit echt? Is ze echt iedere ochtend en avond bij me?’”
Precies een week na hun hereniging vertellen Katya en haar moeder Marina Karpenko vandaag exclusief hun verhaal in deze krant. Anderhalf jaar lang waren ze van elkaar gescheiden, nadat vader Paul Leendertz in mei vorig jaar de toen zevenjarige Katya vanaf het schoolplein meenam naar Amerika. Slechts enkele keren hadden ze naar eigen zeggen telefonisch contact en twee keer zagen ze elkaar in Amerika in levenden lijve, voor het laatst in september 2009. Ondanks dat Marina Karpenko de hoop al had opgegeven, is Katya sinds vorige week weer in Ede, nadat Amerikaanse rechters bepaalden dat ze terug moest naar Nederland.
Langzaamaan proberen de twee de draad van hun leven weer op te pakken. Door gewone dagelijkse dingen te doen, zoals samen eten, samen boodschappen doen, te spelen, te fietsen en eropuit te trekken. Maar vooral veel praten. „We hebben heel veel in te halen”, zegt moeder Marina terwijl ze stralend naar haar dochter kijkt, die tijdens haar verblijf in Amerika twee verjaardagen vierde en flink is gegroeid. Nederlands praten is ze nog niet verleerd, maar af en toe gooit ze er Engelse woorden tussendoor. „Ik ben nog aan het mixen, maar het gaat steeds beter”, zegt Katya.
Precies een week geleden was het kantoor van Bureau Jeugdzorg in Ede het toneel van hun emotionele hereniging. „Ik zat daar en ineens zag ik mama”, vertelt Katya. „Ze tilde me op en we hebben heel veel gepraat. Ik was blij om mama weer te zien.”
„Ze praatte honderduit”, vertelt moeder Marina, die van oorsprong uit Oekraïne komt, maar sinds 2003 in Nederland woont en de Nederlandse nationaliteit heeft. „Zoals dat ze haar viool meegenomen had, want ze had in Amerika net haar eerste les gehad.”
Eigen wil
Het is voor zowel Katya als haar moeder wel wennen. „Ik was bang dat Katya heel erg veranderd zou zijn”, bekent moeder Marina. „Maar dat is gelukkig niet zo. Ja, ze praat veel meer en ze is wat stouter dan vroeger”, zegt Marina lachend. „Ze heeft nu een heel eigen wil. Ze laat duidelijk merken wat ze wel en niet wil.” Maar ook voor Katya was het wennen. „Het haar van mijn moeder is langer en ze heeft langere nagels dan vroeger”, herinnert ze zich.
Op de vraag wat ze het meeste gemist heeft aan Nederland zelf, antwoordt Katya direct: „De Albert Heijn! Want daar hebben ze allemaal lekkere dingen, zoals kaas en haring, dat heb ik heel erg gemist. Ik heb anderhalf jaar geen vis gegeten. En aardbeien, want die zijn in Amerika helemaal niet lekker, veel te zuur. En ik was heel blij om Markiz, mijn poes weer te zien, die had ik heel erg gemist!” aldus Katya.
Nu het meisje weer terug in Ede is, moet er veel geregeld worden. Een andere school, danslessen, vioolles, maar ook praktische zaken als nieuwe kleren en een ander bed. „Ik wil een grotemeisjesbed!” Vandaag mag ze haar Nederlandse paspoort ophalen en heeft ze weer de Nederlandse nationaliteit, naast de Amerikaanse en de Oekraïense.
Vooral het feit dat ze nu in het hele land ’bekend’ is, vindt het negenjarige meisje maar raar. „Ze wordt op straat herkend. Mensen spreken ons aan en vragen of dit nou Katya is. Ze heeft in Amerika niets meegekregen van alle mediaaandacht hier. ’Mama, hoe kan het dat al die mensen mij kennen?’ vroeg ze.”
Al gelijk op de eerste dag dat ze weer in Ede is, krijgt ze bezoek van vriendinnetjes die niet konden wachten om haar weer te zien. Van de bevriende familie Bosma, dezelfde familie die na de ontvoering een stichting heeft opgericht om Katya terug naar Nederland te halen, heeft ze een nieuwe fiets gekregen, waarmee ze samen met haar moeder Ede opnieuw verkent.
Moeder Marina kan nog altijd niet geloven dat haar Katya weer terug is. „Ik had dit nooit verwacht. Het is heel bijzonder dat ze terug is, want Amerika levert niet zomaar mensen uit. De afgelopen anderhalf jaar was heel zwaar. Iedere dag zag ik haar speelgoed en haar poes die in haar slaapkamer naar haar zocht. De eerste twee maanden heb ik niet gewerkt. Daarna ben ik weer aan de slag gegaan, ik probeerde bezig te blijven. Ik dacht iedere seconde aan mijn dochter. Op de dagen dat ik niet werkte, had ik alleen maar contact met advocaten over alle procedures om Katya terug naar Nederland te krijgen. Weet je, voor mij voelt het alsof ik anderhalf jaar geen gevoel heb gehad. Ik was net een robot. Ik was gewoon dood.”
Gesteund
Zonder de hulp van haar vrienden en alle mensen die haar gesteund hebben, was ze die tijd niet doorgekomen, aldus Marina.
„Ik wil heel graag iedereen bedanken die mij gesteund heeft. Vooral Lia en Jan Bosma, die de stichting opgericht hebben, en alle mensen die geld daaraan hebben gegeven. Dankzij de stichting is Katya terug, zij hebben alle procedures in Amerika betaald.”
Nu Katya terug is, wil haar moeder niets liever dan rust. Ook al is de juridische strijd nog niet voorbij; vader is onder meer in hoger beroep gegaan tegen de beslissing van de Arnhemse rechtbank om moeder het eenhoofdig gezag over Katya toe te kennen. De Kinderbescherming gaat onderzoeken of er een omgangsregeling mogelijk is. „Katya is het belangrijkste, het gaat om haar. Ze is een gewoon meisje. Ze moet straks weer naar school en spelen met vriendjes en vriendinnetjes. Ik wil rust voor haar en niet de omgangsregeling via de media uitvechten.” En Katya zelf? Die staat te popelen om naar haar nieuwe school te gaan. Om net als ieder ander negenjarig meisje te spelen met vriendinnetjes.