quote:
Op woensdag 20 mei 2009 23:50 schreef nozem het volgende:Dan wil ik graag van een Arctic Monkeys liefhebber horen waarom deze band boven de meute Britse lekker-in-het-gehoor-liggende edoch snel vervelende jaren '80 revival bandjes uitsteekt.
Ik stond een paar jaar geleden ook te springen bij hun optredens hoor, en dit jaar wellicht weer, maar er is geen enkele reden om hun muziek te draaien als ik alleen ben, het beklijft gewoon niet..
quote:
Op donderdag 21 mei 2009 00:06 schreef PastoorPeter het volgende:[..]
Ja ik wil ook wel weten wat er zo geweldig aan is. Het is leuke muziek, en ik luister het ook zelf. Bij m'n Last.fm staan ze bovenaan, maar dat is omdat ik het gewoon leuke, simpele en easy listening vind. En met 2 goed lange albums en handjevol b-sides blijf je ook lang zoet

. Het is vooral leuk om te spelen op basgitaar

. Maar ik zie echt niet waarom mensen het als hoogstaande muziek kunnen zien.
Kijk, now we're talking. Ik heb nooit gezegd dat ze het achtste wereldwonder zijn. Ik heb ze enkel verdedigd, als ze weer eens werden weggeschoven als 13 in een dozijn Britpop, door mensen die amper 3 nummers kennen, en enkel de 'hype' vanaf de zijlijn hebben gevolgd. Laat ik ten eerste even een cliché uit de kast trekken door te zeggen dat smaak subjectief is. En ik kan niet zeggen waarom 'anderen' deze band prijzen. Ik kan wél zeggen wat het voor mij persoonlijk de meeste interessante band van dit decennium heeft gemaakt.
Sommige mensen willen het gewoon niet horen, maar ze maken ontzettend sterke liedjes, en dat pikken een heleboel mensen op. Je mag er niet van houden, maar Alex Turner heeft ook op het gebied van lyrics bewezen de Ray Davies van deze eeuw te zijn. En met zijn side-project The Last Shadow Puppets tevens bewezen dat zijn composities uitgekleed overeind blijven in theater-setting. Bij Arctic Monkeys komt dat naar voren in bijvoorbeeld ballads zoals "Too Much To Ask", maar ook bij het wat meer moody muzikaal complexe drieluik "Do Me A Favour"/"Circus"/"Beware" van hun tweede album.
Ze blijven voor mij persoonlijk interessant om te volgen omdat ze zichzelf telkens weten te vernieuwen, nooit blijven hangen bij hetzelfde repertoire (zo'n 25 non-album tracks bij 2 albums) en steeds uitdagend blijven klinken. De stappen van "I Bet You Look Good On The Dancefloor" naar "Despair In The Departure Lounge" naar "Matador" naar "Plastic Tramp" zijn groot, en dat is slechtst bereikt in een tijdsbestek van amper anderhalf jaar. Zonder gekke marketing-truukjes, maar gewoon met pure rock 'n' roll. Ook als live-band zijn ze verbluffend. Drummer Matt is een van de strakste rock 'n' roll-drummers op de planeet.
Geen probleem als mensen een andere mening hebben, maar ik heb bij dezen mijn persoonlijke antwoord gegeven op jullie vraag

.