ADD & ADHD - Deel 18

Normaal gesproken mag je het eerste uur en het laatste kwartier niet weg. Maar door het noodweer in het westen van het land mocht men vandaag tot 10.30 uur beginnen (officieel begon het om 9.00 uur) en mocht men pas om 11.30 vertrekken. En dat was nu net het tijdstip waarop het examen officieel afgelopen was. En aangezien ik dus wel gewoon om 9.00 uur was begonnen, moest ik verplicht die tweeënhalf uur blijven zitten.

quote:

Op dinsdag 26 mei 2009 15:55 schreef Maanvis het volgende:

[..]

Ik vind het veel minder vermoeiend .

Met een automaat heb ik altijd dat ik het wil overnemen omdat het of te vroeg of te laat schakeld naar mijn gevoel etc.
Al moet ik zeggen dat je tegenwoordig wel van die automaten hebt waarbij je ook handmatig kan schakelen. Maar dan zou bij mij het nut van het hebben van een automaat zijn doel voorbij schieten aangezien ik dan toch 90% van de keren dat ik rij dat ding op handmatig zou hebben staan.

Gisteren TomTom uitgeleend aan mijn vriendin, en die was zo thuis toen ze van werk naar huis ging en ik heb dr gvd een uur langer over gedaan

Zo,

Vandaag toch maar de stap genomen om het nog eens te proberen met ritalin.
Ik heb bij de apotheker ook expliciet gevraagd om "Ritalin" en geen merkloze variant.

Om het te proberen moet ik eerst 2x10mg per dag nemen (1x 10 mg smorgens en 1x smiddags)

Is dit niet wat weinig voor een volwassen vent van 84 kg? maar wellicht moet het weer wennen.
De reden dat ik weer aan de ritalin wil is omdat ik steeds vaker het gevoel heb dat ik niet kan discusseren.. ik kom argumenten te kort en kan ze ook niet uit m'n geheugen halen. Ook als iemand een verhaal tegen me ophangt dan ben ik vaak alweer een hoop dingen vergeten als daar vragen over komen. (Kan iemand zich hier in vinden?)

Ook is mijn concentratie de laatste tijd ver te zoeken..

Daarnaast heb ik aangegeven dat ik vermoed dat er meerdere dingen spelen met mij.. ADHD is vroeger geconstateerd maar de H mag wel weg vermoed ik. aangezien ik totaal niet hyperactief meer ben.

Ook heb ik wel eens last van dwanghandelingen in de zin van overmatig controleren of het de kraan dicht is, of dat de deur wel op slot is, noem het maar op

Ook ben ik redelijk verslavingsgevoelig.. ik rook, ik drink (de laatste tijd steeds meer) maar ik kan ook verslaafd zijn aan situaties en omgevingen.. dat ik gewoon niet meer weg wil! (iemand?)

Drinken ga ik vanaf nu heel weinig nog doen aangezien ritalin ook invloed heeft op de lever wil ik deze natuurlijk niet te zwaar belasten..

De huisarts gaat mij daarom ook op de wachtlijst bij een psychiater zetten in de hoop wat meer te weten te komen.

heeft iemand nog tips voor mij? ik heb vroeger wel vaker ritalin gehad maar ben er altijd weer mee gestopt omdat het of niet meer werkte of omdat ik weer zoveel dingen las over dit medicijn dat het me verstandiger leek om te stoppen..

Mag je paracetamol trouwens gewoon slikken met ritalin? begin al aardig hoofdpijn te krijgen van m'n 1e pilletje..

Ook moet ik autorijden voor mijn werk. hoe gaan jullie hier mee om? ik weet dat ik veel beter autorij met dan zonder (in de zin van snelheidsovertredingen)

Ik lees hier vaak mee omdat ik een zoon van 8 heb met ADHD. Ik ben gewoon nieuwsgierig naar ervaringen en meningen van volwassen ADHD-ers. Daar kan ik vast wat van leren voor de toekomst (wat staat hem eventueel te wachten enzo).
Hij heeft veel problemen gehad op school maar sinds hij ritalin krijgt gaat dat gelukkig een stuk beter. Wel gaat het sociaal vaak moeizaam en dat breekt mijn hart.
Ik probeer hem ook aan het verstand te brengen dat zijn eigen gedrag vaak de problemen veroorzaakt maar ik krijg het hem niet goed bij gebracht.
Ik vind dat zo zonde want het is zo'n leuk joch.

De kinderpsych vindt gedragstherapie wel een goed idee maar vindt hem nog wat jong. De ritalin zorgt er nu voor dat hij zo goed mogelijk door de basisschool komt.

Wat vinden jullie als ervaringsdeskundigen?
Nog een jaar of 2 mee wachten? En wat zou een goede therapie zijn?

quote:

Op woensdag 27 mei 2009 10:36 schreef Robbiej het volgende:
De reden dat ik weer aan de ritalin wil is omdat ik steeds vaker het gevoel heb dat ik niet kan discusseren.. ik kom argumenten te kort en kan ze ook niet uit m'n geheugen halen. Ook als iemand een verhaal tegen me ophangt dan ben ik vaak alweer een hoop dingen vergeten als daar vragen over komen. (Kan iemand zich hier in vinden?)

Ook moet ik autorijden voor mijn werk. hoe gaan jullie hier mee om? ik weet dat ik veel beter autorij met dan zonder (in de zin van snelheidsovertredingen)

Ik heb laatst een beoordeling op werk gekregen waarin stond dat ik moest accepteren dat andere mensen ook een eigen mening konden hebben. Op het moment dat ik overtuigd ben van mijn gelijk (heb altijd gelijk hehe) in een discussie kan en blijf ik dan ook andere argumenten weerleggen. Mocht iemand anders mijn argument weerleggen of accepteren kan ik vaak pas een discussie afsluiten.

Qua verhalen ben je mij vaak snel al kwijt. Geef mij een lijst met aanwijzingen, en na 2 of 3 ben je mij kwijt. Ik ben dan nog bezig om aanwijzing 1 uit te werken in mijn hoofd en dan gaat de rest automatisch het andere oor uit. Met verhalen werkt dat eigenlijk wel hetzelfde.

Bedankt voor je reactie, Murmeli

Je slaat de spijker op zijn kop.
Ik weet wat je zegt. Ik weet hoe belangrijk het is.
Maar tegelijkertijd is het ook het moeilijkste in de opvoeding en omgang met hem.

Daarom kan ik het niet vaak genoeg horen

Ik denk dat therapie voor een kind best goed zou kunnen zijn. Zo leert hij bepaalde vaardigheden vast aan, waar hij later veel profijt van kan hebben. Als je aangeleerde dingen later af moet leren als volwassene, kost dat heeeeeel veel meer moeite.

Ik heb geen idee wat er voor therapiesoorten mogelijk zijn voor kinderen, maar ze hebben vast allerlei aangepaste dingen, ik zou me er zeker in verdiepen als ik zelf ouder zou zijn Therapie kan ook heel positief zijn Mijn coach bijvoorbeeld benadrukt ook heel erg dat positief zijn. Soms denk ik wel eens "mens je bent gek, want wat stelt het nou voor wat ik heb gedaan", maar eigenlijk heeft ze wel gewoon gelijk Ik ga er elke keer helemaal vrolijk weg

Vandaag weer bij PsyQ geweest om de diagnose aan te horen van het onderzoek van 1,5 week geleden.....En ik ben nu dus 'officieel' ADHDer....

Op zich geen grote verrassing, voor mij was het al een uitgemaakte zaak. Scoorde 9 van de 9 kenmerken op het gebied van aandachtstoornis. Wat mij wel verraste was dat ik 7 van de 9 kenmerken scoorde op het gebied van hyperactiviteit. Dit verraste me vooral omdat ik mezelf niet echt als hyperactief zie, maar ze legde uit dat zich ook kan uiten in onrustig zijn, naar binnen toe, in plaats van naar buiten.

Verder heeft ze nog een sociale stoornis geconstateerd (ben even de juiste bewoording kwijt), die zich vooral uit in het 'wat zullen ze wel niet vinden van me'-syndroom. (ze had het anders uitgelegd, maar dat kan ik echt even niet meer ophalen, maar jullie weten wel wat ik bedoel). Die sociale stoornis komt waarschijnlijk door mijn verleden, waar ik als kind zijnde heel veel gepest ben, gevoed door de ADHD. Overigens voorlopig geen aandachtspunt, we gaan eerst focussen op de adhd.

Volgende weer gesprek met een psychiater, medicijnen en therapie bespreken. Waarschijnlijk eerst ritalin/concertra (ofzo) proberen. Wat de aanpak met therapie word weet ik niet precies, in ieder geval hulp bij plannen en organiseren.

'k voel me er helemaal niet zo overdonderd door dze diagnose, iets wat ik wel verwacht had. Het voelt veel meer als een bevestiging. Waarschijnlijk geholpen door de informatie in dit topic.

quote:

Op woensdag 27 mei 2009 11:35 schreef lily het volgende:
Ik lees hier vaak mee omdat ik een zoon van 8 heb met ADHD. Ik ben gewoon nieuwsgierig naar ervaringen en meningen van volwassen ADHD-ers. Daar kan ik vast wat van leren voor de toekomst (wat staat hem eventueel te wachten enzo).
Hij heeft veel problemen gehad op school maar sinds hij ritalin krijgt gaat dat gelukkig een stuk beter. Wel gaat het sociaal vaak moeizaam en dat breekt mijn hart.
Ik probeer hem ook aan het verstand te brengen dat zijn eigen gedrag vaak de problemen veroorzaakt maar ik krijg het hem niet goed bij gebracht.
Ik vind dat zo zonde want het is zo'n leuk joch.

De kinderpsych vindt gedragstherapie wel een goed idee maar vindt hem nog wat jong. De ritalin zorgt er nu voor dat hij zo goed mogelijk door de basisschool komt.

Wat vinden jullie als ervaringsdeskundigen?
Nog een jaar of 2 mee wachten? En wat zou een goede therapie zijn?

Mag ik vragen hie die problemen met sociaal gedrag zich uiten?
Zoals mij vanmiddag uitgelegd is bij PsyQ hebben veel ADHDers sociale problemen doordat ze gewoon moeite hebben om naar andere mensen te luisteren. Daar zit ook een stukje zelfvertrouwen in. Als je zoon door zijn ADHD alleen maar slechte ervaringen heeft met sociale contacten aangaan, dan blijven de slechte ervaringen bestaan, ook als zijn medicijnen zorgen dat het weer rustiger in zijn hoofd is. De enige manier om daar iets aan te doen zijn die slechte ervaringen door positieve te vervangen.

Ik weet niet zo goed hoe het zich uit bij jouw zoon, maar ik ben als kind heel veel gepest en ging daardoor weinig sociale contacten aan. Waarschijnlijk ook gevoed door mn ADHD, wat toen nog niet geconstateerd was. 'k weet nog dat ik bij de GGD ooit aan een speltherapie meegedaan heb. Misschien dat jouw zoon daar ook baat bij kan hebben. Het enige wat dat eigenlijk inhoud is met een groepje andere problemenkinderen onder begeleiding leuke dingen doen. Knutselen, klei-en enzo. Het zal niet direct zijn problemen oplossen, maar het zou een boost kunnen zijn voor zijn zelfvertrouwen. Bovendien is het gewoon leuk, en wat minder heftig dan gedragstherapie.

quote:

Op woensdag 27 mei 2009 11:51 schreef Murmeli het volgende:

[..]

wat mij belangrijk lijkt voor zijn opvoeding is dat hij niet teveel het gevoel krijgt dat hij vervelend, moeilijk of niet goed is. doordring hem van het feit dat je hem zo'n leuk joch vindt zoals je hier ook schrijft. zelfvertrouwen geven en het gevoel dat je hem als ouders waardeert om wie hij is lijkt me voor zo'n jong iemand nog het belangrijkste. (dit even uit eigen ervaring dat ik me er altijd aan dood ergerde dat mijn moeder er de nadruk op legde naar mijn gevoel dat ik lastig was, terwijl ik juist wilde horen dat ze me lief vond, die behoefte aan goedkeuring is nogal lang blijven hangen bij mij zeg maar)
verder voor therapie weet ik het niet. er zijn volgens mij ook therapievormen die goed zijn voor kinderen, dat ze al spelenderwijs dingen leren. een vriendin van mij heeft dramatherapie gestudeerd, ik weet niet heel precies wat dat inhoudt maar dat lijkt me typisch iets wat voor kinderen geschikt is.
maargoed, je wilt de tijd van een jong kind ook niet teveel vullen met serieuze therapie dingen, hij moet ook vooral lekker kunnen spelen en ravotten en doen....
succes....!

Therapie hoeft helemaal niet serieus te zijn, zoals ik al schreef, 'k heb als kind speltherapie gevolgd en dat heb ik nooit als serieus ervaren. Een goede kindertherapeut weet ook wel hoe hij zijn therapie als een spelletje kan verpakken.
Ik keek in ieder geval altijd uit naar mijn wekelijkse 'sessie'

quote:

Op woensdag 27 mei 2009 12:31 schreef TumTum het volgende:
(...) het 'wat zullen ze wel niet vinden van me'-syndroom.

Hehe, treffende omschrijving. Dat is eigenlijk precies waar ik ook last van heb, qua sociale stoornis dan. Eigenlijk vraag ik me bij al mijn acties af hoe de ander dan over mij denkt. En vaak vermijd ik dan die acties omdat ik te angstig ben voor de ander zijn gedachten. Die ik ironisch genoeg zelf in hun hoofd plaats, zeg maar.

quote:

Op woensdag 27 mei 2009 15:00 schreef Rikketik het volgende:

[..]

Hehe, treffende omschrijving. Dat is eigenlijk precies waar ik ook last van heb, qua sociale stoornis dan. Eigenlijk vraag ik me bij al mijn acties af hoe de ander dan over mij denkt. En vaak vermijd ik dan die acties omdat ik te angstig ben voor de ander zijn gedachten. Die ik ironisch genoeg zelf in hun hoofd plaats, zeg maar.

ik vermoed, met mijn huis-tuin-en-keuken psychologie, dat iedereen hier wel last van heeft. 'k denk alleen dat mensen die géén ADHD hebben zo'n gedachte makkelijker kunnen negeren, of gewoon langs zich heen laten gaan.