Japan, maar dan niet in Tokyo

quote:

Op zaterdag 17 oktober 2009 08:08 schreef femmeChantal het volgende:
Leuk verhaal!
Kun je invloedrijke mensen - die misschien ook weer een link hebben met Japanse NWO - interesseren voor je manier van werken? En dan via hen een uitnodiging lospeuteren en tegelijkertijd al steun hebben voor je ideeën? Of is dat een te Nederlandse manier van werken?

Er zijn nogal wat wetenschappers die hetzelfde probleem als ik hebben: weinig geld om goed onderzoek te doen. Als ik hun naam onder die brief krijg, en dan vooral van invloedrijke professoren, dan moet dat een goede stap in de richting zijn. Misschien is het nog beter om - zoals je hier voorstelt - bijvoorbeeld politici achter het plan te krijgen, maar dan zal ik me eerst eens in de Japanse politiek moeten verdiepen.

quote:

Op maandag 19 oktober 2009 08:56 schreef Rbhp het volgende:
Nu spreek ik de Chinese taal na 4 jaar Shanghai, maar vraag me af of het net zo makkelijk is om de Japanse taal te leren (spreken)?

Ik spreek nu net voldoende Japans om niet als een volslagen idioot over te komen, maar het is nog steeds behelpen. De taal is op zich niet zo moeilijk: als je een beetje gediciplineerd bent, dan kun je volgens mij binnen een jaar het spreken onder de knie krijgen.

Ben afgelopen week tegen een leuke dame aangelopen die haar Engels graag wil bijspijkeren. Ik moet nog wat aan m'n Japans schaven, dus dit kan een goede uitwisseling zijn.

Tokyo is geweldig!

quote:

Op maandag 19 oktober 2009 09:47 schreef Rbhp het volgende:

[..]

Oh, een soort van liquid language exchange? Heb ik ook geprobeerd in China, maar die vrouwen willen uiteindelijk maar 1 ding, samen ontbijten in de ochtend. Dus mee gestopt.

same here, same here, met het verschil dat het samen ontbijten - mits met de juiste vrouw - een van de redenen was om naar Japan uit te wijken.

quote:

Is de taal te leren 'on the job'? Of moet je eerst een flink stuk theorie doen voordat je uberhaupt het kan toepassen?

Ik spreek Japans op hetzelfde niveau als dat ik Frans sprak na 1 jaar Frans te hebben gehad op het VWO. Ik hoor te weinig Japans (ik zit vaak opgesloten in m'n eigen kantoor) om het echt on the job te leren. De studenten zijn na een erg schuchtere en nerveuze start wat losser geworden, en hebben nu minder moeite met het Engels. Met uitzondering van een lezingensessie per week, die volledig in het Japans gaat, kan ik me redden met het weinige Japans dat ik ken.

Ik heb twee CDs van de Rosetta Stone gedaan, en probeer nu met het boek Genki de theorie wat beter te begrijpen. Dat boek kan ik aanraden.

quote:

Op maandag 19 oktober 2009 11:47 schreef ArcticBlizzard het volgende:
Heel veel succes maar ik denk wel dat je het beter stil kan houden aangezien de importeur/exporteur niet blij zullen zijn dat je hun afspraak ondermijnt.

Vraag me af hoe lang het zal duren voordat de Yakuza bij mij op de stoep staan.

De eerste stap is overigens gezet. Op mijn universiteit bestaat er (nu nog) geen mogelijkheid om zaken op een credit card te kopen. Een collega op een andere Japanse universiteit heeft die mogelijkheid wel, voor kleine aankopen, en kan daarmee op bijvoorbeeld Amazon natuurkundeboeken kopen die niet in Japan te koop zijn. Hij gaat nu proberen om daarmee een order te plaatsen bij een Amerikaanse leverancier, voor een relatief kleine aankoop, om deze dan via de forwarding service door te laten sturen naar Japan. Als dit gaat lukken, dan hebben we alleen maar een credit card en een flinke limiet nodig om het zaakje aan het rollen te krijgen. Als dat niet lukt dan hebben we in ieder geval een bewijs dat het kan.

Gelukkig kunnen de Japanners en Amerikanen hier niet meelezen, maar ik snap dat het verstandig is om dit soort zaken niet aan de grote klok te hangen. Wat voor deze constructie pleit, is dat het Amerikaanse bedrijf te maken heeft met een Amerikaanse afnemer, en niet weet dat ze te maken hebben met een Japanse universiteit.

BTW, iedereen die hier meeleest en een beetje handelsgeest heeft, snapt dat er een goede boterham te verdienen valt. Het is dat ik onderzoek doen leuker vind dan geld verdienen, want anders had ik m'n baan opgegeven en was ik een parallel import business begonnen. Vandelay imports.

quote:

Op maandag 19 oktober 2009 14:31 schreef koffiegast het volgende:
Klinkt als monopolie op bepaalde producten voor mij?

Dat lijkt me wel. Het is me een raadsel waarom dit wordt toegestaan.

quote:

Op maandag 19 oktober 2009 14:54 schreef Rbhp het volgende:
Hoe makkelijk is dat om als buitenlander een onderneming op te zetten in Japan? Heb je een Japanse partner nodig voor de registratie van je business?

Ik heb er naar geinformeerd, maar werd er niet veel wijzer van. Het is in ieder geval niet zo gemakkelijk als in de VS of Nederland. Het grootste probleem is de taal. Je zult Japans moeten kunnen lezen en formulieren in moeten vullen. Heel VEEL formulieren. Een Japanse werknemer met de juiste papieren zou in principe genoeg moeten zijn om het bedrijf op te starten.

quote:

Op maandag 19 oktober 2009 15:08 schreef ArcticBlizzard het volgende:
Zo nu heb ik even alle Amerikanen over 1 kam geschoren

Kan je verhaal alleen maar beamen. Heb er 8 jaar gewoond, dus ik weet hoe gek Amerikanen zijn op contracten. Overigens, zonder contract zijn ze niet te vertrouwen. Dat is het mooie van Japan, als mensen iets beloven, dan doen ze het ook.

"Culinair" Experiment

Het enige wat ik inkoop voor een vertrek uit Nederland is drop, of iets dat er op lijkt, zoals de beruchte Napoleon "Echte zwart wit kogels".



Nou is drop al behoorlijk lastig te pruimen voor buitenlanders, maar deze zwart wit kogels zijn een constante bron van (leed)vermaak. In de VS had ik op het werk altijd een schaal met deze snoepjes staan, en menig bezoeker kon de uitnodiging niet afslaan, zelfs niet als ik ze vertelde dat de smaak "ongebruikelijk" was. De zwart wit kogels zijn van buiten anijsachtigzoet, met verder een niet al te afschrikwekkende smaak. Dat verandert zodra de snoeper de binnenkant van de kogel heeft bereikt, waar een kleine hoeveelheid salmiakzout aanwezig is. Dat zout heeft een erg sterke smaak. Muv een collega konden al mijn andere collega's de snoepjes niet waarderen. Ze spuugden een voor een hun "lekkernij' uit zodra ze bij het zout kwamen. Lyrebird, that's fucking cat pee!!

Hoe anders gaat zoiets in Japan. Een van de studenten was op stage in Finland geweest en hij had de andere studenten bekend gemaakt met de drop die hij uit Finland had meegenomen, wat geen onverdeeld succes bleek te zijn. Ze konden de smaak niet waarderen. Toen ik ze vertelde dat ik zwart wit kogels had, die nog veel viezer waren, konden ze eigenlijk niet wachten. Zwart wit kogels uitgedeeld. Neuh, dat was helemaal niet zo vies. Effe doorgeouwehoerd over sauna's en vodka in Finland, totdat de eerste student de salmiak bereikt had. Het is jammer dat ik geen videocamera bij had, want het was een schitterend schouwspel. NAN des??, wat MI redelijke vertaald kan worden met WTF??. Een student stond met open mond te knipperen, tranen in z'n ogen en contactlenzen die zwaar aan het schuiven waren. De andere kon alleen maar lachen met een vertrokken gezicht, terwijl de derde onverstoorbaar achter z'n computer bleef zitten met een i-pod in z'n hoofd. In tegenstelling tot mijn Amerikaanse vrienden spuugden ze de zwart wit kogels niet uit, wat me wel verbaasde. Misschien waren ze er wat beter op voorbereid, misschien is het Japans om je niet te laten kennen. Maar het was duidelijk dat de smaak niet gewaardeerd werd. Toen deze storm over was, begon de derde student te kermen. Hij was zo verdiept in z'n programmatuur, dat hij niet doorhad wat er gaande was, en had wat later de salmiak bereikt.

Dit schouwspel bracht een andere herinnering omhoog. Nadat mijn Amerikaanse collega's de zwart wit kogels hadden geproefd, hadden ze een hele fles met zogenaamde Atomic Fireballs gekocht.



Atomic Fireballs zijn keiharde snoepjes die zoet beginnen, met een aantal heel erg scherpe, naar kaneel smakende lagen onder het oppervlak. Wij hadden een keer een Japanse delegatie van een man of 10 op bezoek, die we op Fireballs hadden getracteerd (NB, dat was niet mijn idee, die Fireballs zijn echt heftig). Nadat ze aan de Fireballs waren begonnen, kwam mijn baas binnen, die een lang verhaal tegen ze af begon te steken. De Japanners gaven geen kik, maar toen ik ze een half jaar geleden hier in Japan bezocht, hadden ze een doos met Atomic Fireballs staan, en werd er in geuren en kleuren verteld hoe ze daar hadden geleden, terwijl mijn baas maar bleef doorouwehoeren. Na van de schok bekomen te zijn, vonden ze de snoepjes wel ok, en hadden ze zelfs een doos besteld.

Dit experiment vertelt ook iets over de verschillende volkeren. Daar waar Amerikanen weinig van het onbekende moeten hebben en niet zullen lijden voor een nieuwe ervaring, bijten Japanners zich door de zure appel heen.

Over zure appel gesproken. De volgende keer dat ik in de VS ben, moet ik niet vergeten om wat Warheads te kopen:



Warheads zijn zo verschrikkelijk zuur, dat het water nu al in m'n mond staat als ik er aan denk.

quote:

Op dinsdag 20 oktober 2009 09:28 schreef Rbhp het volgende:
Hahaha Lyrebird, geweldig! En ik ga absoluut even copy cat spelen en hetzelfde doen hier in China.
Die fireballs, zijn ongeveer vergelijkbaar met die dingen die wij vroeger aten? Van die rode hete ballen, hoe heten die dingen nou, ook fireballs geloof ik, maar dan zo groot als een knikker.

Het is een tijd geleden, maar ik denk dat je gelijk hebt en dat wij ze vroeger ook hadden. Maar waren ze ook zooo verschrikkelijk scherp? Denk je dat die Fireballs gaan werken in China? Daar zijn ze toch wel gewend, als het om scherp eten gaat, of niet?