Zo, wij zijn weer thuis.
En ik moet zeggen; het viel me behoorlijk tegen! Ik had verwacht dat hij met zo'n kapje binnen 10 tellen onder zeil zou zijn, maar niets is minder waar. Meer dan een minuut moest ik toekijken hoe mijn kind in blinde paniek aan het vechten was om los te komen.

Hij riep met een rood aanlopend koppie naar me: "zorg dat ze stoppen mama, ze moeten stoppen!" Maar ik kon niets doen natuurlijk.

Hè bah zeg, wat naar!
Direct uit de narcose was hij nog steeds heel erg in paniek (en dat duurde bijna tot we naar huis mochten). De artsen vertelden me dat hij niets meer zou weten van die nare, claustrofobische ervaring, maar ook dát bleek niet waar. Direct toen hij bijkwam vertelde hij me dat de lucht uit het kapje zo vies rook en ook hoe bang hij was geweest. "Mama, je zei toch dat je tegen de dokters zou zeggen dat ze moesten stoppen als het pijn deed?! Nou, het dééd pijn, maar je hebt het tóch niet gezegd."
Oh zeg, wat voelde ík me schuldig!Van tevoren vertelde ik hem dat ze niet zouden beginnen met opereren als hij nog niet in slaap was (omdat hij heel bang was voor de pijn van het sneetje) en blijkbaar heeft hij daarom gedacht; "wat er ook gebeurt, ik laat mij níet in slaap brengen!" Arme kleine. De operatie is verder gelukkig wél gewoon geslaagd.
Dus het grote verwennen kan NU beginnen!
Meneer ligt nu met een dvd van Bliksem mc Queen en een chocokoek in ons bed. [ Bericht 7% gewijzigd door renzell op 27-05-2009 16:28:29 ]