Hallo,
Even mijn verhaal uit de doeken doen. Ik heb een aantal jaren geleden ook de diagnose autisme te horen gekregen. Ik was als klein kind altijd redelijk onhandelbaar en daarom hebben mijn ouders me laten testen en na een lange tijd kwam er dus autisme uit. We hebben als gezin zijnde gesprekken gehad met hulpverleners omdat door mijn gedrag en het inspelen van mijn ouders daarop het gezin uit elkaar dreigde te vallen. Ik had nooit zin in deze gesprekken, omdat ik mijn diagnose ook niet accepteerde. Ik heb er ook niet al te veel van te horen gekregen, zoals bijvoorbeeld wat voor soort autisme ik heb en waar dit allemaal aan te merken is.
Ik hoefde na een tijdje niet meer mee naar de gesprekken en vanaf dat moment is er eigenlijk nooit meer over autisme gesproken bij ons thuis. Ik ging gewoon verder met mijn leven alsof er niets aan de hand was en alsof de diagnose autisme nooit gesteld was. Mijn ouders however zijn al die tijd gewoon doorgegaan met gesprekken voeren om verschillende redenen en inmiddels gaat het met ons gezin redelijk goed. De gesprekken waar ik bij zat stopten ongeveer op mijn 16de en ik ben inmiddels 18.
Waar ik nu tegen aan loop, is dat ik inmiddels toch wel wat meer wil weten. Ik herken de diagnose op dit moment bij mezelf bijvoorbeeld nog steeds niet. Wat ik de afgelopen tijd zo ongeveer gelezen heb, heeft autisme vooral te maken met het ontbreken of onderontwikkeld zijn van het sociale aspect. Ik heb echter helemaal geen problemen met het sociale gedeelte. Ook heb ik geen last van bijvoorbeeld teveel prikkels.
Ik heb een redelijke hoeveelheid vrienden/vriendinnen en ga ook vaak genoeg met mensen stappen of andere leuke dingen doen. Dingen waar ik dus van lees dat andere autisten teveel last hebben van prikkels als zij dat doen, zoals uitgaan bijvoorbeeld. Ik vind het hartstikke leuk om gezellig met vrienden uit te gaan en een leuke avond te hebben, wat (soms een beetje teveel

) te drinken en lekker te dansen. Ook als dit soort dingen spontaan gebeuren heb ik er geen problemen mee. Ik vind het echter wel fijn als dit soort dingen van tevoren goed afgesproken worden. Ook omdat ik dan zorg dat ik niets anders te doen heb en het niet in de soep loopt zoals wel vaker bij mij en mijn vrienden (als alles op het laatste moment geregeld moet worden komt er meestal weinig van terecht). Lijkt me niet meer dan logisch toch en niet echt een autistisch trekje?
Ook heb ik een geweldige vriendin die ik nou niet echt op een "autistische manier" (sorry maar ik weet echt niet hoe ik dit beter moet verwoorden en ik heb geen zin om een kwartier vast te zitten op deze zin

) aan de haak geslagen heb. Een vriend van me voegde haar toe op msn waarna we zo'n 2 weken lang veel gepraat hebben. Na die 2 weken is ze een keer bij me thuis geweest om voor me te koken en vanaf dat moment zijn we eigenlijk steeds vaker met elkaar gaan optrekken. Ik heb heel veel met haar gepraat over haar problemen waar ze er heel veel van had. Altijd geprobeerd oplossingen voor haar te zoeken en zelfs van school weggelopen op het moment dat ik een sms van haar kreeg dat het helemaal niet goed ging met haar. Ik kon heel goed aanvoelen wanneer er iets aan de hand was en had helemaal geen problemen om haar gevoelens te doorgronden. Tijdens deze hele situatie had ze gewoon een vriend, maar gaf ze wel duidelijke signalen naar mij af dat ze meer van me wilde. Redelijk verwarrend omdat ik niet wist of ik het kon maken om er op in te gaan en omdat ik 100% zeker moest zijn dat ze het zo bedoelde omdat ik anders een hele goede vriendschap zou vergallen. Uiteindelijk heb ik het initiatief genomen en zijn we inmiddels gelukkig bij elkaar.
Ik kan mensen meestal heel goed inschatten. Als vrienden van me iemand leuk vinden heb ik dat meestal snel door en ook als er andere dingen aan de hand zijn dmv non-verbale communicatie vaak snel door wat er aan de hand is.
Dan nu de punten waar ik wat meer problemen mee heb. Die punten zijn eigenlijk vooral school, plannen, te weinig dingen aangeven waar ik last van heb omdat ik soms iedereen teveel te vriend wil houden en concentratie.
Op school ben ik heel laks. Ik voer echt helemaal niets uit, gebruik mijn agenda nooit, begin veels te laat aan veels te grote werkstukken en ben een echt 6jes kind (zit in 6VWO). Het is heel vervelend dat ik niet kan plannen omdat ik de laatste paar dagen voor een werkstuk meestal helemaal in de stress ben omdat ik niet meer zie hoe ik het ooit nog af moet krijgen. Is het niet kunnen plannen/werken met agenda's iets dat bij autisme hoort? Het lakse gedrag lijkt me nou niet echt autistisch.
Concentratie gaat dan vooral over school. Ik heb proefwerkweken en kan me dan overdag gewoon écht niet genoeg concentreren om te leren. Na ongeveer 10 minuten dwalen mijn gedachten af en dan merk ik weer 20 minuten later dat ik nog niets heb uitgevoerd. Echt heel vervelend als je de volgende dag een proefwerk hebt. Als de nood hoog is lukt het ineens wel, meestal zo rond half 1 's nachts.
Dit is vast niet het hele verhaal maar voorlopig is dit wel even genoeg

.
Graag wat feedback van mensen op mijn sociale kant en wat ze ervan denken. Ik herken in mezelf geen autist, terwijl ik wel deze diagnose heb. Als mijn sociale kant goed ontwikkeld is, op welke punten kan ik mijn autisme dan merken? Iemand bijvoorbeeld links van sites met kenmerken van autisme die niet alleen over het sociale gaan?
Flink verhaal geworden, mocht je het gelezen hebben... Bedankt

!