Heel gevaarlijk experimentje over hoe je ECHT bent!

In ieder geval een paar mooie inzichten of inderdaad wat Sig noemt, bevestiging van wat je eigenlijk al dacht maar wat je voor jezelf wilde bewijzen. .

quote:

Op zaterdag 21 maart 2009 13:14 schreef Lamon het volgende:
Ik ben op een punt in mijn leven waarop ik heel veel dingen er uit gooi, in het echt, maar ook op internet, gewoon om andere mensen te pushen, dus ik ben nieuwsgierig of dit iets is waar anderen helemaal niets van willen weten, of dat dit toch wel iets uitlokt...

Ik vertel mijn levensverhaal, in een notedop, zonder remmingen en leugens, en wil wel eens zien of zoiets andere mensen ook uitnodigt om ook ECHT (zonder sociaal masker) te vertellen hoe hun leven eruit gezien heeft tot op heden, of dat voor mensen, die dag op dag meer en meer op internet bezig zijn, vertellen hoe hun leven er echt heeft uit gezien, net even een stapje te ver gaat op internet.

Ik heb een redelijk mooie jeugd gehad, tot het moment dat ik niet meer wist wat ik aanmoest met mijn leven. Ik heb mijn capaciteiten en mogelijkheden toen op de sociale ladder bekeken verkwanseld en heb gewoon een simpel winkelbaantje aangenomen, wat me wel redelijk is blijven bevallen, en ook niet eens zo slecht verdient, maar niet is wat ik had kunnen zijn.

Ik heb relatiewijs, altijd bindingsangst gehad, heb dus nog nooit een lange relatie volgehouden, en ben zelfs ernstig gemanipuleerd in het verleden omdat ik geen tegengas durfde te geven, omdat ik mezelf niet zo bijzonder vond.

Ik ben onlangs mijn vader verloren aan kanker, en actieve euthanasie, wat een soortement van mijn ogen opende over hoe ik mijn leven leidde, en me deed beseffen dat ik ontzettend ontevreden was met mijn leven, en heb toen professionele hulp gezocht.
Dat resulteerde in eerste instantie in de conclusie dat ik BDD had (ingebeelde lelijkheid), maar is na therapie omgeslagen naar een echte manisch depressieve stoornis. Ook heeft alcoholmisbruik daar veel aan bijgedragen.

Ik ben op dit moment extreem wantrouwend richting mensen, al doe ik alsof ik iedereen aardig vind, maar intimiteit schrikt me nog steeds enorm af.
De rouwverwerking van het verlies van mijn vader heb ik nog steeds niet goed kunnen verwerken, en in combinatie met die emotie, heb ik ook vaak de neiging heel me erg af te reageren (enkel verbaal gelukkig) naar willekeurige mensen om me heen, die ik niet helemaal begrijp of veroordeel voor kleine menselijke terkortkomingen, die ik zelf waarschijnlijk ook zelf bezit, al wil ik dat ik zelf perfect ben in uiterlijk en karakter en leven.

Dit is niet bedoeld als topic om over deze dingen te oordelen om of een mening te geven, maar ik zou uit sociale interesse graag willen weten of anderen ook de behoefte of wil hebben om zichzelf op een dergelijke manier bloot te stellen, zelfs op internet (omdat dat zo'n groot deel van de samenleving geworden is), dus ik ben enkel benieuwd naar andermans levensverhaal, alleen uit interesse en om er misschien lering uit te kunnen trekken.

Mocht dit niet het geval zijn, mag het topic ook snel weer dicht, en zal ik me daar waarschijnlijk weer aan storen, maar leg ik dat dan gewoon bij mezelf.

Ik ben erg dus oprecht benieuwd of mensen klaar zijn, en de behoefte voelen aan zoiets...het kan tenslotte pijnlijk zijn, of je kan bang zijn dat het tegen je gebruikt kan worden...vandaar het woordje experiment.

WAuw !!!

echt wel RESPECT voor jou verhaal.

Ik heb eigenlijk niet veel te vertellen over mezelf ....kben gewoon de eeuwige Dromer .

[ Bericht 1% gewijzigd door Mordreth op 08-10-2009 18:39:59 ]

quote:

Op zaterdag 21 maart 2009 19:25 schreef Lamon het volgende:
Bewijs het dan gewoon, wat heb je te verliezen?

Wat kun je op een forum bewijzen zeg? Iedere kerel op dit forum heeft een leuter van 20cm of langer en niemand is eigenlijk gewoon een stille nerd.

TS streeft iets na wat hij nooit kan bereiken, namelijk dat iedereen net zo eerlijk is als hij vindt dat men zou moeten zijn. Dat is echter niet hoe mensen in elkaar zitten, hij zal er dus altijd tegenaan blijven lopen en dat maakt hem een tragisch figuur.

quote:

Op donderdag 8 oktober 2009 11:23 schreef Garisson72 het volgende:
TS streeft iets na wat hij nooit kan bereiken, namelijk dat iedereen net zo eerlijk is als hij vindt dat men zou moeten zijn. Dat is echter niet hoe mensen in elkaar zitten, hij zal er dus altijd tegenaan blijven lopen en dat maakt hem een tragisch figuur.

Ik ben hardstikke eerlijk tegenover mensen die dicht bij me staan, goeie vrienden, m'n ouders, etc. Ik snap werkelijk waar niet waar de behoefte vandaan komt je shit (niet dat ik daar veel van heb ofzo) met wildvreemden te gaan delen. Ik vind zulke mensen raar en wanhopig overkomen. Zo'n type meid die je in een cafe spreekt en dan meteen al d'r shit uit d'r hele leven op tafel gaat dumpen. Alsof ik daar op zit te wachten.

Idd, het heeft iets krampachtigs en geforceerds. Véél te graag willen, véél te intens, en dat stoot af.

Ik snap je bedoeling en ik ben ook altijd heel erg eerlijk en open, zowel IRL als op het internet. Maar net als de meeste mensen heb ik dingen die van MIJ zijn. Dingen die ik niet of maar met een aantal mensen heb gedeeld. Dat die mensen die dingen weten, maakt hen speciaal. De band tussen mij en die mensen is op zodanige manier gegroeid dat ik bereid ben om bepaalde intieme informatie met hen te delen.
Mensen die ik niet goed ken, hebben helaas dat recht niet. En zouden ze dat wel willen? Ik wil niemand zomaar mijn levensverhaal in zijn gezicht duwen zonder dat ze daar behoefte aan hebben. Er moet oprechte interesse en vertrouwen zijn voordat ik dat boekje opensla.

Het heeft ook wel zijn charme om niet alles over iemand te weten. Als je alles al weet, hoe kan je iemand dan nog LEREN kennen?

Ik ben een heel eerlijk persoon en ook nogal gevoelig.
Mezelf wegcijferen om er voor anderen te zijn was een gewoonte geworden en ik ben nog steeds bezig om dat te overwinnen.
Gelukkig ben ik wel al harder-realistischer geworden tov mensen die mijn energie niet verdienen en kijk ik nu eerst altijd een hele tijd de kat uit de boom alvorens ik iemand uberhaubt persoonlijke dingen toevertrouw.
Door schade en schande wordt men wijs zeggen ze en dat is ook zo

Ik heb geen moeite meer om bepaalde dingen te uiten zoals hierboven,maar echt details van mijn leven kan en wil ik gewoonweg niet op internet hebben staan.
Er zijn nu eenmaal zaken waar vreemden niks mee te maken hebben en die ik liever voor mezelf houd.
Dat heeft echter niks met mezelf uiten te maken dat is gewoon mijn privacy.

Als ik echt een diep gesprek wil voeren dan ga ik ook niet achter de pc zitten maar bel een vriend/vriendin/familielid om eens lekker met een glaasje wijn erbij te kletsen.

quote:

Op maandag 23 maart 2009 10:25 schreef EggsTC het volgende:

[..]

Klopt, maar als iedereen tegen elkaar zou zeggen wat ze denken zou de wereld er heel wat anders uit zien. Met name fatsoensnormen gaan eraan. Ik zeg niet dat het slecht is, maar bepaald strategisch is het ook niet.

Hetzelfde geldt voor een sollicitatiegesprek. NIEMAND zegt wat hij denkt, iedereen zegt wat ze willen horen.

Heb heel het topic nog niet doorgelezen maar hier wil ik toch al even op reageren.
Even een situatieschets (kon het in drie zinnen maar wat context leek me niet overbodig) zonder het topic te willen kapen.


Zelf heb ik bijzonder veel moeite met de hypocrisie van de 'sociale conventies'.
Ik begrijp heel goed dat die conventies van enig nut kunnen zijn maar imo is het te ver doorgeschoten.
Jij zegt dat fatsoensnormen eraan gaan als meer mensen gewoon eerlijk zouden zeggen wat ze denken/voelen maar ik zie dat echt anders.
Ik vind het veel fatsoenlijker om eerlijk te zijn (both ways) dan te liegen (= zeggen wat er volgens de geldende conventies verwacht wordt).
Het hangt er maar af hoe je 'fatsoen' definieert natuurlijk...

Ik ben hier erg consequent in waardoor ik (oa. op de werkvloer) vaak te horen krijg dat ik 'te open' ben.
Wat ze werkelijk bedoelen is dat ik te eerlijk ben maar dat kunnen ze zo niet zeggen want dat impliceert dat zij niet eerlijk zijn.

Mijn eerlijkheid werkt voor sommigen zeer ontwapenend waardoor ik regelmatig in een persoonlijk gesprek verwikkeld geraak met een volslagen onbekende.

Een maand of 3 geleden was ik in de running voor een baan bij Proximus (één van de grootste Belgische mobiele telefonie operatoren) en de sollicitatieprocedure bestond uit 3 gesprekken.
Gesprek 2 was erg persoonlijk en to the point en leek in de verste verte niet op een klassiek sollicitatiegesprek (daar heb je ook niks aan imo).

10 min. na 't gesprek stopt er een auto naast me.
Het bleek de vrouw van HR te zijn waar ik net het interview mee had en ze bood me een lift aan.
In de auto vertelde ze dat ze eigenlijk voetreflexologe was maar daar niet van kon leven en dat ze een huis moest afbetalen en 2 kinderen had en dus in de HR zat om den brode.
Aangekomen op mijn bestemming zei ze nog "dit gesprek heeft nooit plaatsgevonden hé".
Ik vond het allemaal best. Het gesprek was goed verlopen en we waren uit het het klassieke werkgever/werknemer of interviewer/sollicitant - kader gebroken (voor mij duidelijk een meerwaarde).

3de gesprek (met de unit-manager deze keer) was ook prima en een paar dagen later kon ik beginnen aan de opleiding.
Op de derde dag van m'n opleiding had ik een vraag over m'n contract en stapte ik hiermee naar de unit-manager.
Resultaat: de volgende dag werd ik op het matje geroepen door de voetreflexologe wegens het niet respecteren van de Proximus-hiërarchie.
Of ik wel wist dat ik een vraag had gesteld aan een unit-manager (stel je voor!)
En of ik wel besefte wat ik had gedaan(!!)

Uiteindelijk werd er in dat gesprek gedreigd met ontslag
Zij: "hoeveel bedraagt je huur?"
IK: "500¤"
Zij: "Dat kan je dan wel betalen van stempelgeld"
Verder werd er geïnsinueerd dat ik misschien toch niet zo competent was voor de functie en werd ik verbaal volledig in een hoek gedreven waardoor ik in de verdediging schoot en vervolgens te horen kreeg dat ik wel offensief was
In het kort komt het erop neer dat zij een fout heeft gemaakt (zo zag ze het zelf) door haar professionele afstand niet te bewaren (in het sollicitatiegesprek + de aangeboden lift met de auto) en ik daardoor op één of andere manier een bedreigende factor was geworden. Zij had een professionele fout gemaakt en iemand moest boeten. Ik werd geviseerd en de dreiging met ontslag en de insinuatie van incompetentie was voldoende om zelf de handdoek in de ring te gooien en op te stappen want dit leek me gedoemd om verkeerd af te lopen.

Ik ben het met je eens als je stelt dat het niet bepaald strategisch is om te zeggen wat je denkt.
Eerlijkheid en openheid wordt niet altijd goed onthaald en kan erg verkeerd uitdraaien.
Bovenstaand voorval is er helaas maar 1 uit een lange rij.

Voor mij heeft mijn attitude niets te maken met een bewuste keuze. Eerder met niet anders kunnen.
Het heeft (vind ik) veel te maken met integriteit. Ik weet niet hoe jullie dit zien maar ben benieuwd!

@ elcastel:
Hoe zit het met die puurheid (zo zie ik mezelf nl. ook)? Kan je dat handhaven en hoe doe je dat dan?


**Ik lees nu de rest van het topic even door dus mogelijk zijn er dingen die reeds aan bod zijn gekomen inmiddels. Sorry dan

quote:

Op maandag 23 maart 2009 10:36 schreef _Parallax het volgende:
Ik heb gezien hoe m'n vader financieel stuk is gemaakt door derden en ik heb gezien hoe bedrijven die zich verschuilen achter deftige namen als NautaDutilh wachten tot je echt ligt om vervolgens snel je laatste centen uit je zak te graaien. Ik heb ook gezien hoe niemand een poot voor je uitsteekt, laat staan zich interesseert voor je ellende.

Gevolg: op mij hoeft men geen moreel appel voor wat dan ook te doen. Ik weet wel beter. Iedereen kan doodvallen. Zo werkt de wereld en ik ben voornemens me een uitmuntend pupil te tonen.

Jammer van de bitterheid.
Ik begrijp de dualiteit héél goed.
Ik kan je wel zeggen dat een mooi gebaar/een reikende hand
1) nog bestaat in deze moeilijke wereld
2) soms uit bijzonder onverwachte hoek kan komen. Niet vergeten...

quote:

Op donderdag 8 oktober 2009 17:45 schreef pistoletsopzondag het volgende:
[...]

Wazig verhaal, wat is je punt?

Samenvatting dan maar

Nog even refererend aan de post van EggsTC dat het niet strategisch is:
Ik heb de indruk (distillatie van pakweg 10 jaar persoonlijke ervaringen) dat eerlijk zijn door de overgrote meerderheid nog absoluut als not-done wordt beschouwd. Persoonlijk vind ik dat de wereld op z'n kop...

Betr. de sollicitatie:
Als het gesprek geen persoonlijke richting was uitgegaan en we ons strikt hadden gehouden aan de voorgekauwde sollicitatiepraat, had ze me geen lift aangeboden en was er niks gebeurd.
Voor eerlijkheid en openheid moet ik vaak op één of andere manier wel een prijs betalen.
En dat schrijf ik niet om zielig te wezen. Het is gewoon een (spijtige) vaststelling.

_{ben ik nu duidelijker?}

Edit:
Die vrouw van dat sollicitatiegesprek was ook eerlijk en open en vond daarna dat ze dat op 1 op andere manier absoluut moest corrigeren door een sterk staaltje profileringsdrang (tem. dreigen met ontslag).
Ik vind het ver gekomen als je een moment van menselijkheid (het voetreflexologie-verhaal in de auto en het überhaupt aanbieden van een lift) achteraf gaat beschouwen als een fout.
Het woord masker is al vaker gevallen in dit topic hé. Ik vind het triest.
Ten eerste permitteer je je niet om jezelf te zijn en ten tweede hoort er ook nog eens een pak leugens bij onder het mom van sociale conventies. En dan zijn we weer bij m'n opmerking over integriteit...

[ Bericht 15% gewijzigd door pistoletsopzondag op 08-10-2009 18:59:45 ]

Vind het wel heel stoer van je, sterkte ook met het verlies van je vader en met je andere problemen. Heb mezelf even afgevraagd of ik wel zo stoer ben, maar ok, hier gaat ie dan.

Mijn jeugd was niet zo prettig, ik had een vader die zijn handen niet zijn dochter kon houden, hij was alcoholverslaafd.
Ook zijn we nooit rijk geweest, eerder arm, liep in tweedehandkleren en werd gepest.
Toch herinner ik me ook wel leuke dingen uit mijn jeugd, zoals vriendinnen, een lieve moeder en een stoere broer die me altijd hielp in nood, ook de vele dieren die we altijd hebben gehad heb ik prettige herinneringen aan.

Mijn moeder kwam achter het feit wat mijn vader deed en heeft hem meteen uit huis gezet.
2 jaar later ontmoette ze mijn stiefvader, een lieve man die er voor ons was zoals een vader hoort te zijn.

Toen ik tiener werd raakte ik bekend met drugs, ben veel gaan expirimenteren, ik werd agressief en baldadig.
Ben veel met politie in aanraking geweest, wegens mishandeling, diefstal en verboden wapenbezit.
Ook school ging slecht en viel op de verkeerde type jongens.

Toen ik 17 was ontmoette ik via via mijn huidige man, hij was anders dan de jongens die ik kende, 20 jaar, werkte en studeerde ook nog.
Nooit drugs gebruikt, lieve jongen, iemand die hard werkt en wist wat hij wilde.
Hij hielp me van de drugs af.

In het begin was de relatie erg heftig, ik was vrij snel jaloers, vroeg me af wat zo'n jongen nou met mij moest.
Toen ik 19 was gingen we samenwonen, dat gaf me rust, wist toen dat hij echt voor mij ging, hij wist van mijn verleden en inplaats van te schrikken en weg te lopen hielp hij mij.
We hadden niet veel geld maar ach, we hadden elkaar.
Ook had ik een aandoening waardoor mijn bloeddruk snel daalde en ik regelmatig flauwviel, dit gaf mij beperkingen (ook met school en werk) maar hij hielp me.
Na veel ziekenhuisbezoeken kwamen ze achter de reden van het flauwvallen, mede door zijn mondigheid en weigeren om op te geven.

Hij stimuleerde me om me verder te ontwikkelen, ik werd steeds zelfverzekerder daardoor.

Toen ik 23 was vroeg hij me ten huwelijk, heb altijd gezworen nooit te trouwen maar toch gedaan, het voelde gewoon goed.
Ons huwelijksdag was prachtig, zoveel lieve mensen die dit met ons wilde delen, echte vrienden.

We wilde beide vroeg kinderen, we hadden ondertussen een stabiele financielle situatie, en al vrij snel raakte ik ook zwanger, op mijn 24ste is onze eerste dochter geboren.

Omdat ik thuismoeder wilde zijn was ik gestopt met werken ( kantoorboekhandel) maar verveelde me toch wel, ik zocht een hobby en fotografie heeft me altijd al gelegen dus ben daar meer over gaan leren.
Onze huwelijksfotograaf was langzaamaan ook een vriend geworden en hij hielp me hiermee.

Op mijn 25ste ben ik een fotostudio begonnen, heerlijk te combineren met kinderen, ik doe dat nog steeds, vind het heerlijk om te doen en het loopt ook nog eens goed.

Het volgende is van de laatste 2 jaar.

Op mijn 26ste wilde we graag weer een kindje, al vrij snel was ik weer zwanger, helaas ging deze zwangerschap niet zo soepel, ik had last van een prenatale depressie.
En daarbovenop kreeg mijn schoonvader ook nog eens darmkanker.

Het was een heftige periode maar met een goed einde, onze prachtige 2de dochter werd geboren, De depressie verdween meteen en de chemo, bestralingen en operatie bij mijn schoonvader waren succesvol.

Helaas kreeg mijn stiefvader een burnout, hier is hij tot op heden nog niet vanaf.
Ook werd mijn neef ernstig ziek, hij heeft beenmergkanker, ze gaven hem 2 jaar maar hij is er nog steeds.
Zijn vader werd helaas ook ernstig ziek, hartproblemen, mijn oom is onlangs overleden.

Omdat we ons gezin zo compleet vonden besloot mijn man zich te sterriliseren, van mij hoefde dat niet maar hij stond erop, ik was al lang genoeg aan de pil en heb 2 kinderen gedragen en gebaard, nu is het zijn beurt.

Dat was 2 weken geleden, helaas heeft hij aan die sterrilisatie een vleesetende bacterie overgehouden, 2 dagen later lag hij dus kritiek in het ziekenhuis, de volgende dag had hij niet gehaald.
Hij werd geopereerd, veel huid is weggesneden en hij ligt nu nog in het ziekenhuis, gelukkig mag hij morgen naar huis.
Volgende week krijgt hij een hersteloperatie maar het ziet er naar omstandigheden heel goed uit.

Al met al heb ik en hebben wij veel meegemaakt, maar toch ben ik gelukkig, ik heb een lieve man, 2 prachtige dochters die het goed doen, veel ( echte) vrienden en we hebben van alles geleerd.

Ik ben nu 28, heb genoeg meegemaakt voor een heel leven (niet alles verteld, dan wordt het echt te lang) maar ik heb me ondertussen wel ontwikkeld tot een liefdevolle vrouw, moeder en iemand met een sterke eigen mening.
Ik weet nu wat ik wil en daar ga ik dan ook voor.

[ Bericht 1% gewijzigd door snakelady op 09-10-2009 02:15:18 ]

oef, wel erg lang geworden, hahaha, werkt wel therapeutisch hoor.

quote:

Op vrijdag 9 oktober 2009 01:49 schreef snakelady het volgende:
Vind het wel heel stoer van je, heb mezelf even afgevraagd of ik wel zo stoer ben, maar ok, hier gaat ie dan.

Mijn jeugd was niet zo prettig, ik had een vader die zijn handen niet zijn dochter kon houden, hij was alcoholverslaafd.
Toch herinner ik me ook wel leuke dingen uit mijn jeugd, zoals vriendinnen, een lieve moeder en een stoere broer die me altijd hielp in nood.
Mijn moeder kwam achter het feit wat mijn vader deed en heeft hem meteen uit huis gezet.
2 jaar later ontmoette ze mijn stiefvader, ene lieve man die er voor ons was zoals een vader hoort te zijn.

Toen ik tiener werd raakte ik bekend met drugs, ben veel gaan expirimenteren, ik werd agressief en baldadig.
Ben veel met politie in aanraking geweest, wegens mishandeling, diefstal en verboden wapenbezit.
Ook school ging slecht en viel op de verkeerde type jongens.

Toen ik 17 was ontmoette ik via via mijn huidige man, hij was anders dan de jongens die ik kende, 20 jaar, werkte en studeerde ook nog.
Nooit drugs gebruikt, lieve jongen, iemand die hard werkt en wist wat hij wilde.
Hij hielp me van de drugs af.

In het begin was de relatie erg heftig, ik was vrij snel jaloers, vroeg me af wat zo'n jongen nou met mij moest.
Toen ik 19 was gingen we samenwonen, dat gaf me rust, wist toen dat hij echt voor mij ging, hij wist van mijn verleden en inplaats van te schrikken en weg te lopen hielp hij mij.
Ook had ik een aandoening waardoor mijn bloeddruk snel daalde en ik regelmatig flauwviel, dit gaf mij beperkingen (ook met school en werlk) maar hij hielp me.
Na veel ziekenhuisbezoeken kwamen ze achter de reden van het flauwvallen, mede door zijn mondigheid en weigeren om op te geven.

Hij stimuleerde me om me verder te ontwikkelen, ik werd steeds zelfverzekerder daardoor.

Toen ik 23 was vroeg hij me ten huwelijk, heb altijd gezworen nooit te trouwen maar toch gedaan, het voelde gewoon goed.
Ons huwelijksdag was prachtig, zoveel lieve mensen die dit met ons wilde delen, echte vrienden.

We wilde beide vroeg kinderen, dus als vrij snel raakte ik ook zwanger, op mijn 24ste is onze eerste dochter geboren.

Omdat ik thuismoeder wilde zijn was ik gestopt met werken ( kantoorboekhandel) maar verveelde me toch wel, ik zocht een hobby en fotografie heeft me altijd al gelegen dus ben daar meer over gaan leren.
Onze huwelijksfotograaf was langzaamaan ook een vriend geworden en hij hielp me hiermee.

Op mijn 25ste ben ik een fotostudio begonnen, heerlijk te combineren met kinderen, ik doe dat nog steeds, vind het heerlijk om te doen en het loopt ook nog eens goed.

Het volgende is van de laatste 2 jaar.

Op mijn 26ste wilde we graag weer een kindje, al vrij snel was ik zwanger, helaas ging deze zwangerschap niet zo soepel, ik had last van een prenatale depressie.
En daarbovenop kreeg mijn schoonvader ook nog eens darmkanker.

Het was een heftige periode met een goed einde, onze prachtige 2de dochter werd geboren, de depressie verdween meteen en de chemo, bestralingen en operatie bij mijn schoonvader waren goed verlopen.

Helaas kreeg mijn stiefvader een burnout, hier is hij tot op heden nog niet vanaf.

Ook werd mijn neef ernstig ziek, hij heeft beenmergkanker, ze gaven hem 2 jaar maar hij is er nog steeds.
zijn vader werd helaas wel ernstig ziek, hartproblemen, mijn oom is onlangs overleden.

Omdat we ons gezin zo compleet vonden besloot mijn man zich te sterriliseren, van mij hoefde dat niet maar hij stond erop, ik was al lang genoeg aan de pil en heb 2 kinderen gedragen en gebaard, nu is het zijn beurt.

Dat was 2 weken geleden, helaas heeft hij aan die sterrilisatie een vleesetende bacterie overgehouden, 2 dagen later lag hij dus kritiek in het ziekenhuis, de volgende dag had hij niet gehaald.
Hij werd geopereerd, veel huid is weggesneden en hij ligt nu nog in het ziekenhuis, gelukkig mag hij morgen naar huis.
volgende week krijgt hij een hersteloperatie maar het ziet er naar omstandigheden heel goed uit.

Al met al heb ik en hebben wij veel meegemaakt, maar toch ben ik gelukkig, ik heb een lieve man, 2 prachtige dochters, veel ( echte) vrienden en we hebben van alles geleerd.

Ik ben nu 28, heb genoeg meegemaakt voor een heel leven (niet alles verteld, dan wordt het echt te lang) maar ik heb me ondertussen wel ontwikkeld tot een liefdevolle vrouw, moeder en iemand met een sterke eigen mening.
Ik weet nu wat ik wil en daar ga ik dan ook voor.

Wow, na al die maanden nog iemand die het echt neerzet.
Dat is karakter, en zegt zoveel meer over jezelf dan je durft te bedenken.

Zonder facades, opschepperij, of zielige dooddoeners.
Die dingen maken mensen, en ik vind het oprecht super om iemand haar echte verhaal te lezen.
Dan word je dubbelblij van het feit dat na al die narigheid iemand toch gelukkig geworden is.

pff, en zat nog wel te denken om het toch weer weg te verwijderen, maar nu staat het er toch echt.

Ik heb geleerd dat ieder huisje zijn kruisje heeft, niemand is perfect en daar mag best meer openheid over komen.
En als dat begint op internet dan is het toch ook goed.

quote:

Op vrijdag 9 oktober 2009 01:57 schreef Lamon. het volgende:

[..]

Wow, na al die maanden nog iemand die het echt neerzet.
Dat is karakter, en zegt zoveel meer over jezelf dan je durft te bedenken.

Zonder facades, opschepperij, of zielige dooddoeners.
Die dingen maken mensen, en ik vind het oprecht super om iemand haar echte verhaal te lezen.
Dan word je dubbelblij van het feit dat na al die narigheid iemand toch gelukkig geworden is.

Ik vind het feit dat je alleen reageert op de post van snakelady een aantal openhartige mensen hier in dit topic in de kou laat staan, en wel precies door hetgeen wat je aan SL post.

Zonde vind ik dat.

quote:

Op vrijdag 9 oktober 2009 02:21 schreef Stali het volgende:

[..]

Ik vind het feit dat je alleen reageert op de post van snakelady een aantal openhartige mensen hier in dit topic in de kou laat staan, en wel precies door hetgeen wat je aan SL post.

Zonde vind ik dat.

ik dacht exact hetzelfde...

He leuk, groepstherapie. Waar kan ik me aanmelden? Mijn naam is Edward Norton.

quote:

Op vrijdag 9 oktober 2009 02:24 schreef Tassiepassie het volgende:

[..]

ik dacht exact hetzelfde...

Het idee van Lamon vind ik heel puur.

Maar ik bv. zou er op kunnen reageren door mijn hele levensverhaal hier neer te plempen terwijl ik daar helemaal geen behoefte aan heb en dat ga ik gewoon niet doen. Maakt mij dit minder echt?

Wordt user Stali ineens wel echt wanneer ik een gefingeerd huilverhaal zou schrijven? Zo kan het ook he?
Ik denk dat dit een zinloze zoektocht is op internet maar intussen zijn er misschien wel degelijk open posts door users geplaatst waar hij toch ook niet zo bot aan voorbij kan gaan.

Dan komt het wat mij betreft neer op: "wees zoals ik, dan kan ik van je houden".
Zelfbevestiging dus.

Ik ben gewoon van mening dat zelfs als iemand hier zijn hele hebben en houden post, ik die persoon nog niet beter ken.
Het blijft in mijn ogen internet en ver van mijn bed.
In het dagelijkse leven ben ik heel erg gevoelig en betrokken bij de mensen waar ik om geef, maar bij iemand die ik nog nooit gezien of irl gesproken heb heb ik dat gewoon niet zo
Ok, ik ben vaak in mijn rug getrapt en daardoor erg voorzichtig geworden met mensen vertrouwen.....dus het is voor mij al moeilijk irl en met internet begin ik er gewoon niet aan.

Verder heb je wel een goed punt Stali, het idee is misschien goed maar in de realiteit gaat dit nooit lukken.

Als mensen er trouwens baat bij hebben om WEL vanalles in de privesferen te posten en ze voelen zich er goed bij...waarom niet Ieder mens is anders tenslotte en ik spreek dan ook puur voor mezelf nu.


Ik vind trouwens ook dat lamon erg selectief is in zijn reacties.....voor de personen waar hij niet op reageert maar die toch een poging hebben gedaan is dat niet fair.

Misschien vind hij hun verhalen niet dramatisch genoeg naar zijn smaak

quote:

Op vrijdag 9 oktober 2009 02:51 schreef Tassiepassie het volgende:
Ik ben gewoon van mening dat zelfs als iemand hier zijn hele hebben en houden post, ik die persoon nog niet beter ken.
Het blijft in mijn ogen internet en ver van mijn bed.
In het dagelijkse leven ben ik heel erg gevoelig en betrokken bij de mensen waar ik om geef, maar bij iemand die ik nog nooit gezien of irl gesproken heb heb ik dat gewoon niet zo
Ok, ik ben vaak in mijn rug getrapt en daardoor erg voorzichtig geworden met mensen vertrouwen.....dus het is voor mij al moeilijk irl en met internet begin ik er gewoon niet aan.

Verder heb je wel een goed punt Stali, het idee is misschien goed maar in de realiteit gaat dit nooit lukken.

Als mensen er trouwens baat bij hebben om WEL vanalles in de privesferen te posten en ze voelen zich er goed bij...waarom niet Ieder mens is anders tenslotte en ik spreek dan ook puur voor mezelf nu.


Ik vind trouwens ook dat lamon erg selectief is in zijn reacties.....voor de personen waar hij niet op reageert maar die toch een poging hebben gedaan is dat niet fair.

Misschien vind hij hun verhalen niet dramatisch genoeg naar zijn smaak

Het vetgedrukte pik ik er even uit. .
Ik ben er van overtuigd dat je via internet heel echte digitale contacten op kunt doen.
En dus niet door middel van een levensverhaal wat iemand 1,2,3, neersmakt maar wel met users die je langzaam leert kennen en die je op een gegeven moment zelfs jarenlang kent en zo nu en dan dingen oppikken wat die persoon schrijft. Tussen de gezelligheid of venijnigheid ook zo nu en dan iets persoonlijks lezen.
Er onstaat een zeker contact en daaruit digitale gesprekken en dat hoeft helemaal niet dagelijks te zijn.

Ik kan echt zeggen dat ik via internet met een paar mensen heel leuk ongedwongen contact heb. Die zijn wat mij betreft heel echt.

Moet zeggen dat ik gisteren 2 wijntjes op heb, dan ben ik al wel wat opener.

Maar op fok! is het wel zo dat je je gevoelend niet mag laten zien, dan ben je een huillie enz.
Ik vind dat jammer, ieder mens heeft als het goed is gevoelens en soms is het wel fijn om dat gewoon even op te schrijven zonder vooroordelende reacties.

quote:

Op vrijdag 9 oktober 2009 12:29 schreef snakelady het volgende:
Moet zeggen dat ik gisteren 2 wijntjes op heb, dan ben ik al wel wat opener.

Maar op fok! is het wel zo dat je je gevoelend niet mag laten zien, dan ben je een huillie enz.
Ik vind dat jammer, ieder mens heeft als het goed is gevoelens en soms is het wel fijn om dat gewoon even op te schrijven zonder vooroordelende reacties.

Dat valt ook wel mee. Er is nogal een verschil tussen KLB en serieuzere fora. Daarnaast zijn er altijd wat mensen die gewoon lopen te etteren, maar die hebben gewoon zelf wat te compenseren.

En het is slechts de associatie van diegene die 'huilie' roept. Wat heb jij daar verder mee te maken, zolang jij zélf geen problemen hebt met je post?