The Lady Eve (1941, VS, Preston Sturges)Een rijkeluiszoon valt voor de charmes van een oplichtster. Maar komt daarachter en dumpt haar net op het moment, dat zij echt verliefd op hem is geworden en het slechte pad wil verlaten. Nu zint ze op wraak om hem terug te pakken.
Ik vond het redelijk verrassend om Henry Fonda in de rol van een naïeve, teruggetrokken rijkeluiszoon, die zich liever bezig houdt met zijn slangenonderzoek, te zien. Maar hij wist van het begin af aan te overtuigen. Barbara Stanwyck is zelfs nog beter als de oplichtster. Ze wist niet alleen Fonda, maar ook mij met haar charmes te winnen.
Jammer genoeg blijft de film qua plot en regie wat achter daarbij. Verre van slecht, maar ook niet zo opmerkelijk goed, dat ik de film als een abslolute must-see klassieker zou bestempelen.
cijfer: 7.5
Yoidore tenshi (Drunken Angel) (1948, Jap, Akira Kurosawa)Was vergeten wat een genot het is om Shimura en Mifune aan het werk te zien. Dit zijn echt twee van de beste acteurs allertijden. Dit was de eerste film in de lange samenwerking tussen Kurosawa en Mifune. En voor beiden ook hun doorbraak. Dat merk je. De hele film voelt als twee beloftes, die proberen hun stijl te vinden.
De film geeft een goed beeld geeft van de gehele situatie in de armere wijken in Tokyo na de WO 2.
cijfer: 8
In the Company of Men (1997, VS, Neil LaBute)Mannen zijn klootzakken. Dat is wel duidelijk na het zien van deze satire/zwarte komedie. Twee mannen, die net gedumpt zijn door hun vriendinnen, hebben het totaal gehad met vrouwen. Daarom willen ze wraak nemen. Ze besluiten een spelletje te gaan spelen met het hart van een onschuldige dove typiste in het kantoor. Maar langzaam aan wordt de film ook meer dan een simpele satire op mannen als klootzakken.
Aaron Eckhart zet hier echt één van de grootste klootzakken ooit neer. Matt Malloy is goed als zijn brave handlanger, die ondanks zijn gewetensbezwaren mee gaat in het spel, omdat het niet kan/wil stoppen. Stacy Edwards is hartverwarmend als het slachtoffer.
Wat de film verder goed doet is, heel het harde zakenwereldje wat deze mannen maakt tot wat ze zijn, weergeven.
cijfer: 8.5
Nick and Norah's Infinite Playlist (2008, VS, Peter Sollett)Een tiener romcom verpakt als semi-indie hipster filmpje.
Michael Cera was weer perfect gecast als de aandoenlijke slungel. Kat Denning (die ik op een jonge versie van Winslet vond lijken, qua uiterlijk dan) was een goede schattige tegenpool voor hem. Samen zijn ze een leuk koppel. Dat was het grootste pluspunt van de film. De twee zijn wel, zoals we al kijker al eerder doorhebben als Norah fan blijkt te zijn fan Nicks mixcds voor zijn ex, echt voor elkaar gemaakt.
Maar het opmerkelijkste was nog dat de soundtrack me erg tegen viel. Hoewel die bestaat uit de juiste hippe bands als Band of Horses, The National, Vampire Weekend, Devendra Banhart e.v.a . Toch is me geen liedje echt bij gebleven. Noch had ik de behoefte om de soundtrackt Het is een kunst om bij de juiste scene precies het juiste nummer te kiezen, zodat beide als een geheel naar een hoger niveau worden getild. Daar slaagt de film eigenlijk nauwlijks toe.
cijfer: 7
Goldfinger (1964, VK, Guy Hamilton)Dit vind ik de beste bond allertijden. De film weet de perfecte balans tussen geloofwaardigheid en bondfilm-elementen te vinden. Het heeft nog dat harde realistischere van zijn twee voorganger, maar ook al een elementen van de grotere blockbusters van later. Maar zonder daarin door te slaan. Waar de eerste twee nog beetje als probeersel voelden, hier is de Bond formule af, zoals we hem kennen.
Sean Connery is op zijn best als Bond, die zowel charmant als een harde bikkel is. Auric Goldfinger is een heerlijke slechterik. Oddjob is goed als de handlanger van de slecherik, doordat die te sterk is voor Bond, waardoor het spannend blijft.
cijfer: 8.5
The Curious Case of Benjamin Button (2008, VS, David Fincher)Ik vond hem wat tegenvallen. Het was nog steeds een goede film. Heel het gegeven is interessant en Button is leuk karakter. Die Brad Pitt is toch wel echte een knappe man, jong en oud. Petje af ook voor de make-up en sfx natuurlijk om het er allemaal zo geloofwaardig uit te laten zien. Maar het is geen echte topper voor mij.
De hele vertelstructuur met de dochter van de moeder, die het verhaal vertelt, deed mij erg geforceerd aan. Ik vond het weinig toegevoegde waarde hebben. Door dat te schrappen kan er zo een dikke 20 minuten uit de film (schat ik), wat de lengte en het tempo van de film ten goede zou komen.
Verder vind ik dat er ook maar bar weinig werd gedaan met de geschiedenis van de 20e eeuw. Ik lees veel vergelijkingen met Forrest Gump. Wat totaal nergens opslaat. Bij Forrest Gump was het een cruciaal onderdeel van het verhaal. Maar behalve een stukje WO2, een tv-uitzending van de Beatles e.a. hele kleine momentjes zie je in TCCOBB maar weinig van wat in de buitenwereld gebeurt. In werkelijkheid speelt een groot deel van de film zich binnenhuis of andere volstrekt tijdloze locaties af, waardoor ik soms niet eens wist of het nu al de jaren 60, 70 of 80 waren. Button wordt geadopteerd door een zwarte vrouw, maar merken we iets van de grote raciale veranderingen en spanning de VS is ondergaan in de 20e eeuw? Nee.
Terwijl de film momenten, die mij juist interessant leken, zoals het einde als oude man in een kinderlichaam, maar heel kort behandeld.
cijfer: 7.5
[ Bericht 99% gewijzigd door Lonewolf2003 op 31-03-2009 22:49:19 ]