taboe? voorkeur voor een geslacht van de baby

quote:

Op woensdag 11 maart 2009 16:00 schreef Stiemie het volgende:
Hahaha Huup ja dat kan natuurlijk ook nog: 2 zusjes die de hele dag bekvechten

Ja, dat kan ook idd

Mamaaaaaaaaaaaaa, Iris doet lelijk tegen me
Nietus mama, ik doe niehiet leeeluuhkkk
WÈÈÈL hoor, mama. Iris deed <voor een of andere stompzinnige actie in, die de moeite van het "klikken" niet waard is>.........
NIEIEIEIEIEEIEIET.... Amber deed het eeeeerst.....




Zo gaat het dus de hele dag door, maar het puntje bij het paaltje komt komen ze voor elkaar op, beschermen en helpen ze elkaar.
Vannacht lagen ze samen bij mij in bed, Iris een beetje aan het mieren en huilen, hoor ik Amber in eens vragen: "Iris, vindt je het een beetje eng? Kom maar wat dichter bij mij liggen, hoor.... " , om maar een voorbeeld te noemen

[ Bericht 2% gewijzigd door LadyS op 11-03-2009 21:56:07 ]

quote:

Op woensdag 11 maart 2009 14:45 schreef huuphuup het volgende:

[..]

Echt?
Sommige mensen willen gewoon heel graag een kind.
En of daar nou wel of geen piemeltje aan vast zit maakt niet zo gek veel uit dan.

Dus nee ik denk niet dat het direct zo is dat als mensen zeggen dat het ze geen zak uitmaakt dat ze dat doen omdat het een taboe is. Vast mensen die niet voor hun mening durven uit te komen hoor maar ik weet eigenlijk wel zeker dat er ook heel veel mensen die het gewoon écht niet kan schelen of ze nou een zoon of een dochter krijgen.

Ik begrijp dat er mensen zijn die graag een kind willen, ik was er ook eentje alleen had ik dus wel een voorkeur en schoof dat ook niet onder stoelen of banken als men er om vroeg. Ben blijkbaar een van de weinige.

Zou ik er van balen als het een meisje was? Nee tuurlijk niet maar het ging om voorkeur in dit topic.

quote:

Op woensdag 11 maart 2009 21:40 schreef popolon het volgende:

[..]

Ik begrijp dat er mensen zijn die graag een kind willen, ik was er ook eentje alleen had ik dus wel een voorkeur en schoof dat ook niet onder stoelen of banken als men er om vroeg. Ben blijkbaar een van de weinige.

Zou ik er van balen als het een meisje was? Nee tuurlijk niet maar het ging om voorkeur in dit topic.

ja okay maar dat probeer ik dus te zeggen, dat er ook mensen zijn die die voorkeur helemaal niet hebben. En dat zijn heus niet alleen maar mensen die moeilijk zwanger raken verder daar doelde ik helemaal niet op.

Toen ik zwanger was van de eerste, leek het mij wel leuk als dat een jochie zou zijn, want daar hadden we in mijn familie niet zo veel van (kom zelf uit een meiden-gezin (4 meisjes) en mijn zus had op dat moment 1 dochter). En dan zou ik de eerste zijn met een jongetje. Bovendien zag ik mezelf wel als een "jongens-mama".
Ik was wel een beetje bang dat ik niet zo goed zou weten hoe ik daar mee om zou moeten gaan, omdat ik geen opgroeiende jongens dichtbij heb meegemaakt. Maar gelukkig ben ik met een kerel getrouwd .
Ik had echt het idee zwanger te zijn van een jongetje en dat gevoel bleek te kloppen.

Bij de tweede zwangerschap had ik het idee dat ik een meisje zou krijgen. Niet dat ik daar een voorkeur voor had, ik zag mezelf meer als een jongetjes-moeder en als ik meisjes zou krijgen, zouden dat vast geen 'meisje'-meisjes worden, maar ik had gewoon het idee dat het een meisje zou zijn. En ook dat gevoel klopte.
Zelfs een echt meisje-meisje, dat met poppen speelt, zich als prinses verkleed, jurkjes of rokjes naar school aan wil. En het went . Nee serieus, je groeit erin mee.

Bij de derde had ik weer het idee dat het een jongetje zou zijn. Aangezien mijn gevoel bij de andere zwangerschappen klopte, rekende ik daar ook een beetje mee. Toen de gynaecoloog bij de 20-weken echo vertelde dat het duidelijk een meisje was, was ik dan ook best een beetje verbaasd. Niet omdat ik op een jongetje hoopte, maar meer dat ik daar een beetje vanuit ging. Wel leuk dat ik me nu een beetje kon instellen op een meisje. Maar ondanks de duidelijk echo, bleef ik een beetje het gevoel houden dat ik zwanger was van een jochie. En nog steeds vind ik onze jongste dochter nog niet echt een meid (ondanks de roze kleertjes, jurkjes, rokjes en maillotjes) . Misschien ook doordat ze zoveel op haar broer lijkt.

Deze "jongens-mama" heeft dus 1 zoon en 2 dochters . En eerlijk gezegd: het maakt me echt helemaal niets uit. Dat vind ik wel het voordeel van het hebben van zowel een jongen als een meisje, ik hoef me niet af te vragen of het uitmaakt of je een jongen of een meisje hebt.

Een stukje tekst door Trijntje Oosterhuis uit 'Nu dat jij er bent' vat heel goed samen waarom ik droomde van een dochter:

"En ik hoop dat je ooit voelen mag
wat ik nu voel,
wat ik bedoel,
wat in woorden niet te vangen is
voor mij."

Maar ik had niet durven dromen dat mijn twee vriendjes zo enorm bijzonder zouden zijn

quote:

Op woensdag 11 maart 2009 12:44 schreef Ireth het volgende:

[..]

Ik haat Poohbeer.. en er kwam dus écht niks in huis van Pooh & Consorten... ik hoor het me nog zeggen...


[ afbeelding ]

Ow, Ireth, wat een heerlijke berg

Maar inderdaad niet buiten te houden dus...dan maar gewoon hopen dat ze niet van barbie gaat houden

Ik wil het liefste al eerste kindje een jongentje!

Maar als het een meisje is vind ik dat ook prima. Ben allang blij wanneer ik zwanger mag zijn en het belangrijkste dan is dat het gezond is!

Ik dacht dat ik een voorkeur had maar dat was dus blijkbaar gevoelsmatig toch niet zo.

Bij Sasha wist ik dat het een jongetje was dus daar was ik niet verrast of teleugesteld over verder.
Deze keer twijfelde ik, dacht eigenlijk dat het mss wel een meisje was, maar wilde niet te veel daaraan denken. Bang voor eventuele teleurstelling als het een jongetje zou blijken te zijn. Dat zou ik nl. heel rot gevonden hebben.

Maar wat bleek, toen ik gisteren dat piemeltje overduideljik op die echo zag was ik eigenlijk alleen maar heel erg blij en ik heb sinds dien nog niet eens gedacht ´goh jammer, een meisje zou toch ook heel leuk geweest zijn'. Ja, het laatste deel van de zin wel, maar het eerste niet. Het is gewoon goed zo.

En dat terwijl ik me jarenlang altijd een meisje heb gedroomd.

bij ons had schoonfamilie een voorkeur nou dat word een jongen blablabla de hele zwangerschap door hebben we dat gehoord. we hebben met de 20 weken echo te horen gekregen wat we zouden krijgen.
maar onze monden waren stil. zelfs in de kledingkast had ik jongens en meisjes spul liggen
en tadaa een geweldig mooie meid

bij de 2de weer het word nu vast een jongen
en tadaa weer een geweldige mooie meid

meiden zijn geweldig.
manlief hoopt als er ooit een derde komt dat het weer een meid is al zou een jongen net zo leuk zijn.

ik had bij de 2de het leuk gevonden een jongen maar ben echt blij dat we een meid hebben gekregen.
ze passen zo goed bijelkaar. en nu kunnen ze elkaars kleding aan. het zijn echt de geweldigste zusjes op de wereld en het leeftijds verschil maakt het alleen maar leuker want ze kunnen echt niet meer zonder elkaar. want als de oudste bij mijn ouders is moet de jongste het knuffeltje van zuslief hebben want ander slaapt ze niet.

ow je hebt ook dino duplo wij hebben hier meiden en jongens speelgoed.
wat boeit een kind of het nou voor een jongen of niet is. als hij/zij het maar lekker hun fantasie kunnen uitleven. die van mij hebben ook dino' en auto's. volgende zomer gaat ze samen vissen met papa

Persoonlijk meegemaakt is een vrouw die dochter kreeg ineens alleen gelaten werd.

Ik weet niet of ik wel kan posten dat de kerel er gelijk bovenop wilde om alsnog een jongen te maken.

Ik had ook een stiekeme voorkeur voor een meisje terwijl mijn vriend een voorkeur voor een jongen had. Vanaf dag 1 dacht ik dat er een jongetje in mijn buik zat. Ik was dan ook onwijs blij dat de pretecho mevrouw zei dat het een meisje was (al wilde ze geen 100% zekerheid geven) terug in de auto was ik euforisch, en mijn vriend zat er wat stilletjes bij. Ik ben gaan shoppen, shoppen shoppen. En toch zat het me niet lekker, ik was ervan overtuigd dat het een jongen was. Na veel gezeur van mijn kant toch 2 weken later weer naar de pretecho mevrouw, ze zet dat ding op mijn buik en vol in beeld was het daar. EEN JONGEN!!! Terug in de auto was mijn vriend euforisch, ik zat er wat stilletjes bij. Gelijk gestopt bij de babyzaak voor wat jongens kleertjes. Thuis gekomen (huilend) de meisjeskleertjes uit de kast gehaald en vervangen voor jongenskleding. (schaam me dood als ik dit nu lees) Heb er echt een tijdje aan moeten wennen, maar toen ze uiteindelijk Mika op mijn buik lagen was ik helemaal om. Dit was hem gewoon, ons kindje en precies de goede!

Voordat ik zwanger werd heb ik altijd geroepen dat ik een echt jongens moeder zou zijn en dat ik me helemaal niet kon voorstellen dat ik een meisje zou krijgen.
Eenmaal zwanger wist ik op een gegeven moment zeker dat het een meisje zou worden, ik heb dit alleen niet hardop uitgesproken, stel dat het toch een jongen zou zijn dan zou ik me schuldig gevoeld hebben dat ik het bij het verkeerde eind had.

De 20 weken echo bevestigde dat het een meisje werd en vanaf dat moment voel ik me ook een echte meiden moeder.
Er zou bij ons geen roze in huis komen maar inmiddels kun je er niet meer omheen .

Mijn man had graag een jongen gewild maar hij vind zijn dochter echt geweldig! Hij een ontzettende leuke meiden-papa

Ik wilde heel graag een jongetje. Niet omdat jongetjes leuker zijn, maar omdat ik dat "mijn" naam veilig kon stellen. De naam die ik al jaar in jaar uit in mijn hoofd had. Dat gevoel heb ik bij meisjesnamen nooit echt gehad

En nu, tja, jongetjes zijn leuk, je kan dingen hergebruiken, maar meisjes zijn ook leuk. Het maakt mij niet zo heel veel uit Eerst maar eens zien dat ik inderdaad een tweede kindje op de wereld kan zetten

De band met mijn moeder is heel sterk verbeterd, maar die was hoe dan ook al aan de beterende hand

quote:

Op donderdag 12 maart 2009 09:34 schreef vrouwtje-theelepel het volgende:
Ik had ook een stiekeme voorkeur voor een meisje terwijl mijn vriend een voorkeur voor een jongen had. Vanaf dag 1 dacht ik dat er een jongetje in mijn buik zat. Ik was dan ook onwijs blij dat de pretecho mevrouw zei dat het een meisje was (al wilde ze geen 100% zekerheid geven) terug in de auto was ik euforisch, en mijn vriend zat er wat stilletjes bij. Ik ben gaan shoppen, shoppen shoppen. En toch zat het me niet lekker, ik was ervan overtuigd dat het een jongen was. Na veel gezeur van mijn kant toch 2 weken later weer naar de pretecho mevrouw, ze zet dat ding op mijn buik en vol in beeld was het daar. EEN JONGEN!!! Terug in de auto was mijn vriend euforisch, ik zat er wat stilletjes bij. Gelijk gestopt bij de babyzaak voor wat jongens kleertjes. Thuis gekomen (huilend) de meisjeskleertjes uit de kast gehaald en vervangen voor jongenskleding. (schaam me dood als ik dit nu lees) Heb er echt een tijdje aan moeten wennen, maar toen ze uiteindelijk Mika op mijn buik lagen was ik helemaal om. Dit was hem gewoon, ons kindje en precies de goede!

Ik denk dat er op het soort gevoelens dat jij beschrijft, wél een taboe rust. Uit dit topic blijkt tot nu toe dat de meeste mensen wel een lichte voorkeur hadden, maar als het dan iets anders blijkt te zijn, is iedereen nog steeds blij. Het grootste taboe lijkt me dan ook rusten op wat jij beschrijft: het stilletjes en beteuterd er bij zitten als het kindje niet je voorkeursgeslacht blijkt te hebben, echte teleurstelling. Een beetje wennen, okee, maar zo'n reactie als van jouw vriend kan ik me ook echt niet voorstellen. _{dat huilen met kleertjes ruilen weer wel, dan wordt 't allemaal erg verwarrend en moet je weer omschakelen enzo.}

Hij was er net zo blij mee geweest als het een meisje zou zijn hoor. Ik ben nooit zo goed met woorden vandaar dat ik nooit reageer. Hij was gewoon wat stil omdat ... tja voor vaders zijn dochters toch kwetsbaarder denk ik, kerels bij je thuis, laat thuiskomen.

Ik wist gek genoeg voor ik zwanger was van de oudste dat het een meid zou zijn. Mijn vader riep gelijk toen hij hoorde dat ik zwanger was dat het een meid zou zijn omdat ik de dominante van ons 2 ben. Eerst hadden we niet de behoefte om een geslachtsbepalende echo te laten maken maar eenmaal tijdens de pretecho hadden we juist wel dat we het wilden weten. En ik had gelijk. Mijn man had al een zoon uit een vorige relatie en was in de wolken met een meid. Tijdens de zwangerschap van de jongste wist ik dat het een jongen moest zijn. Mijn gevoel zou gelijk krijgen. Mijn man en ik vonden beide even leuk. Met de echo werd natuurlijk duidelijk dat moedergevoelens klopte en ergens vond ik het ook wel leuk om mijn vader na 2 dochters en een kleindochter opa te kunnen maken van zijn eerste kleinzoon. Iets wat hij toen hij al jaren wou, een zoon. Mocht er ooit nog een 3e kindje komen bij ons dan maakt het me niet echt uit wat het is. Ik zou een zoon leuk vinden voor de jongste nu om mee te spelen, maar omdat mijn dochter al zo zelfstandig is en dan waarschijnlijk al zeker een jaar of 6 tussen haar en de baby zitten zou ik een meid om mee te tutten ook wel leuk vinden.

Ik heb altijd een voorkeur voor jongens gehad, tot ik een meisje kreeg, toen wilde ik alleen nog maar meisjes, tot ik een jongen kreeg.

Nu zou ik nog wel een meisje willen, simpelweg omdat de jongens bij ons nierafwijkingen hebben, al dan niet met fatale afloop. Bij meisjes is die kans - in ons geval - kleiner. Maar omdat dat net zoiets is als Russisch roulette denk ik niet dat ik bewust nog kies voor een zwangerschap, dus die hele geslachtsvoorkeur is niet echt meer van toepassing. Maar ik vind het geen taboe dus.

Het zou pas een taboe worden als je je ook naar die voorkeur gaat gedragen, en niet meer blij bent met wat je uiteindelijk krijgt (ik ken ze). Of erger, een abortus laten uitvoeren als het niet dat wordt wat je wilt (ik ken ze die er over nagedacht hebben, dat vind ik al erg genoeg )

De mensen die zeggen dat ze 'het wisten'; denken jullie dat werkelijk, of is dat gewoon toevallig goed gegokt?

Faja heeft het over moedergevoelens, maar als het weten wat je draagt daarbij hoort, vrees ik dat er vele vrouwen zonder moedergevoelens rondlopen.

quote:

Op donderdag 12 maart 2009 14:05 schreef vrouwtje-theelepel het volgende:
Hij was er net zo blij mee geweest als het een meisje zou zijn hoor. Ik ben nooit zo goed met woorden vandaar dat ik nooit reageer. Hij was gewoon wat stil omdat ... tja voor vaders zijn dochters toch kwetsbaarder denk ik, kerels bij je thuis, laat thuiskomen.

en al moest ie even wennen aan 't idee, of vond ie 't gewoon minder leuk, dat kan toch best? ik vind 't niet zo raar hoor, dat mensen een voorkeur hebben, of een soort ideaalplaatje in hun hoofd, dat dat ineens bij moet worden gesteld. maar that's life, en dat lukt gelukkig meestal ook wel weer, toch?

ik wist het echt niet, geen enkel idee, en ik had ook geen duidelijke voorkeur. dan droomde ik weer van dit, dan weer van dat. ik vond 't wel spannend, en 't maakt ook best veel uit of je een jongen of een meisje krijgt merkte ik. 't is standaard het eerste ongeveer wat mensen vragen. ik had tijdens m'n zwangerschap van piet net een artikel gelezen over afwijkingen waarbij 't niet duidelijk was tot welk geslacht een kind gerekend kan worden. en daar werd ik toen wel bang voor, dat ons dat zou overkomen. "en, wat is het?" "ehh ja, dat weten we nog niet!"

quote:

Op donderdag 12 maart 2009 14:32 schreef Faja-Lobi het volgende:
Ik wist gek genoeg voor ik zwanger was van de oudste dat het een meid zou zijn. Mijn vader riep gelijk toen hij hoorde dat ik zwanger was dat het een meid zou zijn omdat ik de dominante van ons 2 ben. Eerst hadden we niet de behoefte om een geslachtsbepalende echo te laten maken maar eenmaal tijdens de pretecho hadden we juist wel dat we het wilden weten. En ik had gelijk. Mijn man had al een zoon uit een vorige relatie en was in de wolken met een meid. Tijdens de zwangerschap van de jongste wist ik dat het een jongen moest zijn. Mijn gevoel zou gelijk krijgen. Mijn man en ik vonden beide even leuk. Met de echo werd natuurlijk duidelijk dat moedergevoelens klopte en ergens vond ik het ook wel leuk om mijn vader na 2 dochters en een kleindochter opa te kunnen maken van zijn eerste kleinzoon. Iets wat hij toen hij al jaren wou, een zoon. Mocht er ooit nog een 3e kindje komen bij ons dan maakt het me niet echt uit wat het is. Ik zou een zoon leuk vinden voor de jongste nu om mee te spelen, maar omdat mijn dochter al zo zelfstandig is en dan waarschijnlijk al zeker een jaar of 6 tussen haar en de baby zitten zou ik een meid om mee te tutten ook wel leuk vinden.

Als jij de dominante bent zou je volgens de theorie jongens moeten krijgen. Voor het herstel van het evenwicht zeg maar.

En wat zegt dat over mij?

Ik had bij de tweede een enorme voorkeur voor een jongen trouwens. En ik dacht zeker te weten dat het een meisje was. Moest ik heeel erg aan wennen maar gaandeweg de weken begon het idee bij me te passen en kreeg ik er zin in. Dit was voor het 12-20 weken echo tijdperk, dus toen ik met 37 weken een groeiecho kreeg toch gevraagd of ze het konden zien. Ja, duidelijk een zoon! moesten we weer de andere kant op wennen.
Mijn moeder had een jurk gekocht. Die wist het ook zeker.
En dan ben ik een zeer intuitief persoon. En tja, je hebt 50 % kans. _{de gyneacoloog vond het geweldig. Ja zei ie, zijn er mensen die zeggen wij krijgen een dochter want we hebben een vijver in de tuin.}

jouw dominantie zegt helemaal niks faja. de man (zijn zaad althans) bepaalt immers het geslacht van 't kind.

quote:

Op donderdag 12 maart 2009 14:38 schreef miss_sly het volgende:
De mensen die zeggen dat ze 'het wisten'; denken jullie dat werkelijk, of is dat gewoon toevallig goed gegokt?

Faja heeft het over moedergevoelens, maar als het weten wat je draagt daarbij hoort, vrees ik dat er vele vrouwen zonder moedergevoelens rondlopen.

Ik bedoel niet de moedergevoelens die je standaard voor je kind hebt maar het gevoel dat je als moeder "weet" / voelt wat voor kindje er in je buik groeit.

quote:

Op donderdag 12 maart 2009 14:45 schreef bixister het volgende:
jouw dominantie zegt helemaal niks faja. de man (zijn zaad althans) bepaalt immers het geslacht van 't kind.

Ja, maar er is een Indiase(?) theorie naar ik meen, die zegt dat als een van de twee overheerst in de relatie, je dan het tegenovergestelde geslacht krijgt, voor het evenwicht.

Wat natuurlijk absoluut niet waar is. Want ik ben heul niet dominant

Ik denk eerder dat het toeval is dan moedergevoelens hoor. Of dan iig zou ik het 'intuitie' noemen want ik loop over van de moedergevoelens, maar ik had het deze keer toch wel fout.
En het 'weten' bij de eerste... dat is denk ik ook echt gewoon toeval geweest.

quote:

Op donderdag 12 maart 2009 14:48 schreef Faja-Lobi het volgende:

[..]

Ik bedoel niet de moedergevoelens die je standaard voor je kind hebt maar het gevoel dat je als moeder "weet" / voelt wat voor kindje er in je buik groeit.

Maar wat dan met al die vrouwen die het niet 'weten'? missen die iets ofzo?

Nou ja dat bedoelde ik ook BE maar kwam even niet op het woord. _{als ik op kantoor ben denk ik in het Engels en praat ik Engels maar kom dus ook soms niet op de meest simpele woorden}

quote:

Op donderdag 12 maart 2009 14:38 schreef miss_sly het volgende:
De mensen die zeggen dat ze 'het wisten'; denken jullie dat werkelijk, of is dat gewoon toevallig goed gegokt?

Faja heeft het over moedergevoelens, maar als het weten wat je draagt daarbij hoort, vrees ik dat er vele vrouwen zonder moedergevoelens rondlopen.

Geen idee eigenlijk... maar mijn beeld was wel altijd een meisje, ik was er ook echt van overtuigd dat het een meisje zou worden. En net zoals Troel hadden we een ontzettende klik met de meisjesnaam, die we met geen enkele jongensnaam hadden... We wisten het overigens niet, tot de bevalling en ik heb me er nooit druk om gemaakt verder. Geloof niet dat ik een jongetje minder leuk gevonden zou hebben... Ik heb nu een kind dat in rokjes en roze het liefst in bomen klimt

Mijn gevoel voor het kindje in mijn buik was niet anders voor de 20 weken echo dan erna. Dat had dus niets met het geslacht te maken

quote:

Op donderdag 12 maart 2009 14:55 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Maar wat dan met al die vrouwen die het niet 'weten'? missen die iets ofzo?

Ik wist het zeker zeker zeker
Geen idee waarom..t zat gewoon z in mijn kop.

quote:

Op donderdag 12 maart 2009 14:55 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Maar wat dan met al die vrouwen die het niet 'weten'? missen die iets ofzo?

Nee denk het niet. Maar het is net als met bijv dat je als moeder zijnde echt wel aan voelt of je kind daadwerkelijk iets mankeert. Er zit gewoon een soort radar bij een moeder die dat soort dingen voelt. En misschien voelt de een het wel sterker dan een ander.

je hebt hoe dan ook 50% kans. en als je ernaast zit vergeet je dat vaak veel sneller dan wanneer je 't goed had. het verloop van de zwangerschap en hoe je je voelt heeft met zoveel dingen te maken, alles wordt vaak op het geslacht gegooid maar dat is natuurlijk maar een van de vele invloeden op de zwangerschap. ik voelde me beide keren precies 't zelfde, maar er kwam toch iets heel anders uit die 2e keer.

Ik heb zoals jullie weten drie meiden - en het grappige is dat ik toen ik zwanger was van Emma wel voorkeur had voor een jongen (vooral omdat mijn man dat had) maar toen ze geboren was en een meisje bleek te zijn (de enige waarvan we het geslacht niet konden zien, ondanks drie/vier echo's! haha!) ik gewoon alleen maar ontzettend blij en trots was en het juist extra gaaf vond dat ze een meisje was.

Ze zijn alledrie heel erg verschillend en dat maakt het ook ontzettend leuk (en lastig soms ) en nee, ik had echt niet liever een jochie erbij willen hebben. Ja, misschien nu wel als ik nu zwanger zou worden. Maar niet 'in plaats van' een van mijn mooie, leuke, lieve, grappige meiden! Ik vind het juist heel bijzonder...

quote:

Op donderdag 12 maart 2009 14:59 schreef Faja-Lobi het volgende:

[..]

Nee denk het niet. Maar het is net als met bijv dat je als moeder zijnde echt wel aan voelt of je kind daadwerkelijk iets mankeert. Er zit gewoon een soort radar bij een moeder die dat soort dingen voelt. En misschien voelt de een het wel sterker dan een ander.

Nou, dan ga ik geen goede moeder worden. Ik wist de vorige keer echt niet dat er iets niet goed zat en ik had nu werkelijk geen idee of ik een zoon of dochter zou krijgen...

quote:

Op donderdag 12 maart 2009 15:14 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Nou, dan ga ik geen goede moeder worden. Ik wist de vorige keer echt niet dat er iets niet goed zat en ik had nu werkelijk geen idee of ik een zoon of dochter zou krijgen...

Nee hoor, miss... ik had bij Twan geen idee en nu ook weer niet en toch hoor ik van Twan zelf dat hij mij een goede moeder vindt, de liefste van de hele wereld. _{Peaceman vindt hij trouwens de slimste want die heeft altijd gelijk} Vandaag hoorde ik nog van mijn moeder dat ze mij een leuke/goede moeder vond. Dus.. dont worry!!

quote:

Op donderdag 12 maart 2009 15:14 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Nou, dan ga ik geen goede moeder worden. Ik wist de vorige keer echt niet dat er iets niet goed zat en ik had nu werkelijk geen idee of ik een zoon of dochter zou krijgen...

Niet zo zwaar opnemen.
Zoals je ziet in Faja's reactie op mij bedoelde ze idd eerder intuitie dan moedergevoelens en het is bekend dat de een een sterkere intuitie heeft dan de ander, dat zegt niks over goede moeder zijn.

Miss Sly ik vind dat je het wel een beetje zwaar neemt. Je gaat vast een hele goede moeder zijn. En ik bedoel dat wanneer je kind geboren is je echt heel goed aanvoelt of het een huiltje is omdat ze kijkt hoe ver ze kan gaan of dat ze huilt omdat ze honger heeft of pijn heeft. De dokter zei in april vorig jaar dat Nathan niks mankeerde maar nog diezelfde dag werd hij toch echt met spoed in het ziekenhuis opgenomen en heeft daar 2 weken gelegen. Mijn gevoel zei dat mijn kind ziek was en dat ik dan maar naar een andere dokter moest gaan. En ook ik heb een miskraam gehad waarop ik niet hoopte maar dat is iets wat niemand in de hand heeft.

Ik 'voelde' dat het een ventje zou zijn (of eigenlijk vond ik dat gewoon leuk om te denken), en toen kreeg ik Stella . Maar ik ben een goede moeder, zeg ik volmondig, leef zelfs heel aardig op intuïtie .

OK, toegegeven, ik ben niet de juiste persoon om daar nu over te beginnen

Maar ik vind de manier waarop de stelling wordt gedeponeerd een beetje naar overkomen. Het is gewoon zo dat moeders....dat IS helemaal niet GEWOON zo en ik denk zelfs dat het in veel gevallen toeval en overdreven is, maar dat het voor henzelf zo lekker is om te denken. Heel leuk, maar denk er ook aan hoe dat bij anderen kan overkomen.

overdrijven is ook een vak

Miss_sly niet zo zwaar opnemen hoor. Als dat bepaald of je een goede moeder bent, dan ben ik een uber-slechte moeder want ik was er tot 5 minuten (!) na de bevalling zeker van dat Linde een jongetje was

Je zou er een award voor moeten krijgen stiemie!

Miss Sly ik snap heel goed dat je momenteel niet lekker in je vel zit en je je aan een hoop dingen stoort maar misschien kan je iets minder heftig reageren. Ik bedoel niks verkeerd en ik weet ook dat zwanger worden niet even makkelijk gaat en bij mjin 2e zwangerschap was ik ook niet op een roze wolk. Ik heb me zelfs de eerste 4-5 maanden afgevraagd waarom ik ook al weer zwanger wou zijn.

Nou ja, let maar niet op mij...ik ga mijn mond verder houden.

Ik geloof ook in toeval, denk absoluut dat dat soort dingen op toeval berusten en de kans dat je het juist 'voelt' is nou eenmaal vrij groot .

De enige mooie en voor mij acceptabele theorie (ws ook een bakerpraatje) is dat een zwangere vrouw die een dochter draagt, zelf wat minder vrouwelijk wordt (jaja, zwanger en dan niet vrouwelijk) omdat het babietje de vrouwelijke hormonen aan haar onttrekt zeg maar (even plastisch hè). En bij het dragen van een jongetje andersom natuurlijk.

Niet dat ik dat op mezelf of m'n eigen vriendinnen echt kan toepassen, die theorie, maar toch. Wel een mooie gedachte, denk ik.

miss_sly, ik snap je reactie wel hoor, vind 't ook onzin om zoiets aan goed moederschap te koppelen. en ik kan't niet op m'n hormonen gooien (om alle geruchten even voortijdig uit de weg te ruimen ).
ik had ook geen idee dat 't niet goed zat, die eerste keer. dat bleek helaas wel zo te zijn. de keren daarna dacht ik steeds 'het zal wel niet goed zitten!' en zie het resultaat, een piet & een anna. met best een aardige moeder, al zeg ik 't zelf. bij anna dacht ik aan 't eind ook dat 't een jongen was, maar niet eens op basis van gevoel, meer omdat ik dacht zoiets gespot te hebben op een van de extra echo's die we kregen. ze lag dus al even op m'n buik toen ik pas bemerkte dat 't een meisje was.

Toch ben ik het ook niet helemaal met je eens hoor Faja, er zijn ook plenty mensen die zich rotschamen als hun kind ineens een dikke oorontsteking blijkt te hebben en zij niks doorhebben. Dat heb ik hier ook wel een paar keer gelezen.
Vandaar dat ik idd zei intuitie, zowel voor geslacht als voor 'is mijn kindje gezond of niet'.

Anyway... Zullen we maar weer terug gaan naar het oorspronkelijke onderwerp? Of het wel of niet taboe is?

Ik heb ook echt niet altijd door dat een van mijn kinderen iets mankeert! Ik denk dat je het als moeder weleens aanvoelt, en dat dat moedergevoel ook echt wel serieus genomen moet worden, maar dat als het niet zo is, je je echt niet een minder goede moeder moet voelen. Ik denk dat de meesten het zelfs juist NIET aanvoelen hoor.

Ontopic: Bij mij is het niet taboe - maar ik vind het wel 'vreemd' als iemand zo'n sterke voorkeur blijft hebben als het kindje geboren wordt, mijns inziens is dat niet normaal en gezond.

quote:

Op donderdag 12 maart 2009 15:28 schreef Brighteyes het volgende:
Toch ben ik het ook niet helemaal met je eens hoor Faja, er zijn ook plenty mensen die zich rotschamen als hun kind ineens een dikke oorontsteking blijkt te hebben en zij niks doorhebben. Dat heb ik hier ook wel een paar keer gelezen.
Vandaar dat ik idd zei intuitie, zowel voor geslacht als voor 'is mijn kindje gezond of niet'.

Anyway... Zullen we maar weer terug gaan naar het oorspronkelijke onderwerp? Of het wel of niet taboe is?

*check* en dat was niet alles he! We hebben haar ook nog een week laten brullen 's nachts omdat we dachten dat het een faaaaaase was
Gelukkig vindt Sara me nog steeds de liefste mama