Dit was absoluut een hoogtepunt in mijn muzikale leven.
De avond begon met Quasimode. Deze gebrekkig engels sprekende mannen zeiden tien keer dat jazz danceable moest zijn. Zij probeerde zeker accesable te zijn maar ik heb het idee dat veel hun potentie nog lang niet is gebruikt. Een andere trompetist is echter sowieso nodig, de met vuur spelende band paste totaal niet bij de timide trompetist. De saxofonist vond ik geweldig, maar naar mijn idee al te avant-garde voor de sound waar Quasimode naar streeft. Na twee nummers ging ik weg, Dhafer Youssef wachtte.
Ik heb meerdere cd's van de beste man en wilde zodoende zeker weten dat ik een plekje had. Een kwartier voor aanvang had ik een mooie plek. Dit was absoluut een ontzettend hoogtepunt. Zowel met zijn oud als zijn stem wist hij het publiek in vervoering te brengen. Het was niet voor niets dat de zaal compleet volgestouwd was. Ik kan mensen niet genoeg aanraden om de muziek van Dhafer te gaan luisteren!
Daarna snelde ik mij naar Hank Jones, de 90 jarige pianist speelde voornamelijk tamelijk bekende standards en putte daaruit ook uit het repotoire van een aantal artiesten waarmee hij had samengewerkt. Na teleurstellingen de vorige twee jaar was hij nu dan toch eindelijk op het North Sea Jazz festival. Het was heel bijzonder om een man te zien spelen die Charlie Parker mocht begeleiden, toch haalt ook de leeftijd hem in. Het was vooral erg lieve en weinig uitdagende muziek. Ik kan het hem niet kwalijk nemen.
Ik ben iets eerder weggegaan, snel iets gedronken en op naar de Yenisei waar de opkomende jazzgitarist uit de New Yorkse scene ging spelen. Jonathan Kreisberg wordt alom geroemd vanwege zijn briljante techniek en slimme composities. Hij wist mij zeker te imponeren.
en
zeggen genoeg.
Een half uur later kwam de Ari Hoenig Group in dezelfde zaal. Een drummer als frontmen, weinige die dat weet te lukken en die het ook lukt om in de muziek de frontmen te zijn. Het is echter onbetwist Ari Hoenig himself, als drummer, die de meeste aandacht krijgt. Wat een creatief genie achter het drumstel, hij speelt melodien met zijn kit en wat mij vooral opviel, hij heeft zo'n muzikaal oor en luister zo nauw naar zijn medespelers. Alweer, een absoluut hoogtepunt.
Een snelle tocht naar Chris Potter in de Congo was leuk. Ik heb 2 nummers maar gezien maar ik zou hem graag nog een keer live willen zien. The man has some chops! Ik kan verder weinig van de muziek zeggen, maar die Fender Rhodes wordt nogsteeds zwaar onderschat in de muziekwereld. Ik wil meer Fender Rhodes!!
Ik ging eerder weg vanwege het optreden van Joshua Redman, iets waar ik mij ontzettend op had verheugd. Redman heeft in de jaren 90 meerdere cd's gemaakt die mij in extase weten te brengen en het is ongetwijfeld een absolute grootheid in de moderne jazz. Hij begon met een standard, Surrey With The Fringe On Top als ik het goed zeg, erg mooi uitgevoerd. Maar daarna ging hij over in zijn nieuwere werk, werk dat vooral bestaat uit erg moeilijke stukken, en na 6 uur muziek luisteren had mijn hoofd daar weinig behoefte aan. Het publeik was naar mijn idee ook vrij mild, ondanks dat het stampvol zat. Ik denk dat velen met mij graag wat van zijn oude werk wilde horen.
Het was echter over het algemeen een geweldige dag!
Morgen weer met hoogtepunten zoals Aaron Parks, Kurt Rosenwinkel, Brad Mehldau/Lee Konitz/Charlie Haden en Benjamin Herman. Zal helaas moeten kiezen tussen Benjie Herm of Kurt...lastig.
"If you want to present to be different from the past, study the past." - Spinoza