MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
De kaartverkoop is gestart en daarmee ook het topic voor North Sea Jazz '09.
10, 11 en 12 Juli zal er in Ahoy muziek van topniveau worden gepresenteerd en er zijn al enkele namen bekend gemaakt door de organisatie.
Tot dusver.
Duffy
John Scofield, McCoy Tyner en Herbie Hancock.
Link: http://www.northseajazz.com/
10, 11 en 12 Juli zal er in Ahoy muziek van topniveau worden gepresenteerd en er zijn al enkele namen bekend gemaakt door de organisatie.
Tot dusver.
Duffy
Herbie Hancock & Lang Langquote:Het album Rockferry van Duffy is een album met tien juweeltjes, die terugblikken op de jaren zestig en tegelijk als hedendaagse klassiekers bestempeld zullen worden. Hiermee werd Duffy dè ontdekking van 2008! Duffy’s tomeloze muzikale talent is opmerkelijk: het gemak en de authenciteit waarmee zij zingt en nummers schrijft heeft al voor vele fans wereldwijd gezorgd. Bovendien werd Duffy’s succes pas bekroond met twee Grammy en drie Brit Awards!
BB Kingquote:Een uniek project op North Sea Jazz is dit jaar het optreden van Herbie Hancock en Lang Lang. De jonge pianist Lang Lang opende vorig jaar de Olympische Spelen in zijn thuisland, en speelt overal ter wereld voor volle concertzalen. In dit unieke project bundelt hij zijn talent aan dat van de Amerikaanse jazzmuzikant Herbie Hancock. Samen spelen zij onder andere Gershwin's Rhapsody in Blue.
James Taylorquote:Met de jaren heeft B.B. King een makkelijk te identificeren gitaarstijl ontwikkeld. Hij werd onder andere geïnspireerd door Lonnie Johnson, Blind Lemon Jefferson en T- Bone Walker. Het geweldige gitaarspel van B.B. King is een voorbeeld voor vele gitaristen zoals Eric Clapton, George Harrison en Jeff Beck. B.B. King’s naam duikt vele malen op in de North Sea Jazz historie. Dit jaar komt de Amerikaanse blueskoning terug op het festival.
Jamie Cullumquote:Zeg singer/songwriter en je denkt aan James Taylor. En volkomen terecht, want Taylor wordt door bijna iedere kenner beschouwd als de vader van het genre. Met zijn persoonlijke ontboezemingen, gezet op prachtige melodieën en begeleid door sprankelend gitaarspel, heeft James Taylor het genre vanaf zijn eerste elpee uit 1968 vormgegeven. James Taylor zal optreden met his Band of Legends. Dit zijn elf artiesten waar hij al eerder in zijn carrière mee samen heeft gewerkt.
Burt Bacharachquote:Met vier miljoen verkochte albums en een Grammy, BRIT en twee Golden Globe nominaties op zak is Jamie Cullum een echt succesverhaal! Toen hij als jong kind Miles Davis voor de eerste keer hoorde was hij verkocht en wilde zelf ook de muziekwereld in. Naast zijn studie Engels, werkte Jamie als zanger/ pianist in verschillende pubs, hotels, cruiseschepen en overal waar ze hem maar wilde hebben. In Nederland had Jamie zijn grote doorbraak op het North Sea Jazz Festival in 2004. We vinden het dan ook geweldig dat hij dit jaar weer terugkeert naar het festival!
John Scofieldquote:Een uniek optreden dit jaar van Burt Bacharach. Hij geniet de meeste bekendheid om de talloze onvergetelijke hits die hij in de afgelopen decennia heeft geproduceerd voor onder andere The Carpenters en Dionne Warwick. Zijn ongeëvenaarde carrière begon in de jaren zestig en nog steeds wordt zijn werk door grote artiesten van deze tijd omarmd. Zijn samenwerking met zangeres Trijntje Oosterhuis behoord tot een van zijn recente successen.
Anthony Braxton Diamond Curtain Wall Trioquote:John Scofield wordt wereldwijd gezien als een van de drie grote jazzgitaristen van dit moment. Hij is een meesterlijk improviseur die met zijn Piety Street Band een spannende mix van post-bop, funk edged jazz en R&B ten gehore brengt.
McCoy Tynerquote:Het Anthony Braxton Diamond Curtain Wall Trio maakt hoogstaande experimentele jazz die de laatste decennia vele conceptuele en technische barrières heeft doorbroken. Gedurende 2005 debuteerde Braxton drie zeer geprezen ensembles, waarvan Diamond Curtain Wall Trio er een van is. Ondanks dat het Diamond Curtain Wall Trio het meest geïmproviseerd is van de drie ensembles, is de muziek van het drietal goed gestructureerd en zeer zorgvuldig ontworpen.
Persoonlijke hoogtepunten tot nog toe.quote:McCoy Tyner maakt sinds de jaren 50 al deel uit van de jazz en R&B scene. Dit jaar viert hij niet alleen zijn 70ste verjaardag maar ook de uitgave van zijn zeer goed ontvangen album ‘Guitars’ waar de legendarische gitarist Bill Frisell een fenomenale bijdrage aan levert. Dit jaar staat Bill Frisell samen met het McCoy Tyner trio op North Sea Jazz.
John Scofield, McCoy Tyner en Herbie Hancock.
Link: http://www.northseajazz.com/
"If you want to present to be different from the past, study the past." - Spinoza
Wat youtubes van wat artiesten die komen.
John Scofield
McCoy Tyner
Herbie Hancock
BB King
Anthony Braxton
James Taylor
Bill Frissell
John Scofield
McCoy Tyner
Herbie Hancock
BB King
Anthony Braxton
James Taylor
Bill Frissell
"If you want to present to be different from the past, study the past." - Spinoza
Zojuist is het definitieve programma bekend gemaakt.
Wat vinden wij ervan en wie gaat er. Als mensen willen zal ik nog een selectie maken van artiesten die misschien de moeite waard zijn maar niet bekend zijn bij het grote publiek.
Grote namen voor het grote publiek: Duffy, Adele, BBKIng, Wouter Hamel, Sabrina Starke, Lee Ritenour, John Zorn, Toots Thielemans, Burt Bacharach, George Duke, Candy Dulfer, Roy Hargrove, James Taylor, Amos Lee, Silje Nergaard, Herbie Hancock, Wynton Marsalis, Jamie Cullum, Seal, David Sanborn, Melody Gardot, Esperanza Spalding en veel meer natuurlijk.
Wat vinden wij ervan en wie gaat er. Als mensen willen zal ik nog een selectie maken van artiesten die misschien de moeite waard zijn maar niet bekend zijn bij het grote publiek.
Grote namen voor het grote publiek: Duffy, Adele, BBKIng, Wouter Hamel, Sabrina Starke, Lee Ritenour, John Zorn, Toots Thielemans, Burt Bacharach, George Duke, Candy Dulfer, Roy Hargrove, James Taylor, Amos Lee, Silje Nergaard, Herbie Hancock, Wynton Marsalis, Jamie Cullum, Seal, David Sanborn, Melody Gardot, Esperanza Spalding en veel meer natuurlijk.
"If you want to present to be different from the past, study the past." - Spinoza
Ja fuck, weet dus niet welke dag ik zal gaan, vrijdag (George Benson, Robin Thicke!) of zondag (Raphael Saadiq!, Seal)...
Moeilijk
Moeilijk
Dat zou wel tof zijn, ik wil wel gaan maar weet niet op welke dagquote:Op woensdag 6 mei 2009 18:04 schreef Os__ het volgende:
Zojuist is het definitieve programma bekend gemaakt.
Wat vinden wij ervan en wie gaat er. Als mensen willen zal ik nog een selectie maken van artiesten die misschien de moeite waard zijn maar niet bekend zijn bij het grote publiek.
Grote namen voor het grote publiek: Duffy, Adele, BBKIng, Wouter Hamel, Sabrina Starke, Lee Ritenour, John Zorn, Toots Thielemans, Burt Bacharach, George Duke, Candy Dulfer, Roy Hargrove, James Taylor, Amos Lee, Silje Nergaard, Herbie Hancock, Wynton Marsalis, Jamie Cullum, Seal, David Sanborn, Melody Gardot, Esperanza Spalding en veel meer natuurlijk.
Ik zal per dag/per tent de artiesten doorlopen.
Amazon* (plusconcerten):
George Benson: A Tribute to Nat King Cole. George Benson is een hele begaafde gitarist. Ik ben niet zo'n fan van zijn stem dus ik ben benieuwd of hij de nummers van Nat King Cole echt geloofwaardig over kan brengen. Ik zal hier geen extra geld voor betalen maar hij voor de fans van funk met een vleugje jazz en oldskool pop is dit zeker een grote naam.
Toots Thielemans Quartet: Belgische jazzlegende die nog steeds optreedt met zijn mondharmonica en band. Ik ben niet zo thuis in wat Toots tegenwoordig speelt maar ik verwacht straight ahead jazz. Op zich al de moeite waard vanwege de grote naam.
Sing the Truth, The Music of Nina Simone: Dit andere tribute concert wordt door niet de minste gedaan, Dianne Reeves, Simone, Lizz Wright en The Original Nina Simone Band. Grote namen, uitstekende vocalisten die de hele krachtige muziek van Nina Simone gaan performen. Als het geen plusconcert was had ik zeker gegaan.
Hudson
Vanguard Jazz Orchestra: Slimme arrangementen, goede musici. Verwacht hier straight ahead jazz maar toch met een lichte moeilijkheidsgraad vanwege de arrangementen die toch niet altijd even makkeljk zijn. Als je echter de huisband bent van de New Yorkse club Village Vanguard kan het nooit slecht zijn.
Hank Jones Trio: Een persoonlijk hoogtepunt (als die nu wel komt). Absolute jazzgrootheid die ongeveer met iedereen heeft samen gespeeld. Van Charlie Parker tot Ella Fitzgerald. Op 90 jarige leeftijd neemt hij nog steeds albums op. Verwacht echte oude bop! Swingend en tasteful.
Paquito D Rivera Quintet: Niet zo heel erg bekend met hem. Afleidende van zijn youtube videos een band die de latijnse jazz bespeeld. Groovy rhytms, goede hornsectie en dat zowel subtiel als hard en swingend kan spelen. Lijkt mij een goede show.
Joshua Redman Trio: Ongelooflijk talentvolle saxofonisten van deze tijd en hoort zeker weten bij de top van de jazzwereld op dit moment. Hij houdt de traditie van jazz in leven maar schuwt zeker ook geen nieuwe moderne elementen. Voor mensen die nieuw zijn in de jazz raad ik dit concert zeker aan!
Nile
Lee Ritenour: Jazz/Fusion gitarist op het grote podium in The Nile(grootste zaal volgens mij). Ben benieuwd of dat gaat werken. Goede melodien, goede band, degelijke jazz. Zal een solid show worden. Voor fans van jazzfusion is dit echter wel een hele grote naam.
Robin Thicke: RnB zanger, hij heeft zeker een goede stem en zijn nummers zijn goede producten. Ik kan er weinig meer van maken. Als je van poppy RnB houdt is dit the way to go.
BB King: Lijkt mij geen uitleg voor nodig. Legendarische bluesmuzikant die op zijn 83e nog zijn kunsten komt tonen. Blijft een genot voor welke bluesliefhebber want zowel zijn stem als zijn gitaarkunsten zijn nog altijd niet verminderd.
Duffy: Ja...die komt ook. Lijkt mij vrij zelfverklarend.
Roy Hargrove's RH Factor: Nou is Roy Hargrove sowieso een bijzonder goede trompetist. Zijn RH Factor maakt dit hele geheel ook nog is een feestje met een vleugje funk. Soms ook met vocale ondersteuning. Aanrader!
Maas
Harlem James Gang: Erg origineel! Oude jazz vermengen met de hiphop van nu. Goede beats met oude saxofoonsolo's. Swingend, origineel en een absolute aanrader!
Raul Midon: Al redelijk bekend bij het grote publiek. Latijnse pop noem ik het. Goede songs en vele elementen van soul, jazz, latin en RnB zit erin.
CTI All Star Band featuring Hubert Laws, Randy Brecker, Jeff 'Tain' Watts: CTI is een platenlabel waar veel uitmuntende jazz op is verschenen. Ik ken heel de be band niet alleen de namen van Hubert Laws, Randy Brecker en Jeff Watts klinken goed. Weet echter totaal niet wat ik moet verwachten.
Spanish Harlem Orchestra: Bigband latin jazz. Grammy award winners en niet onterecht. De latin grooves spatten werkelijk uit je luidspreker als je een cd aanzet. Enorm veel energie en doen ook veel aan vocal contributions. Dit zal wel een mooi feestje worden.
Congo
Christian Scott: Hip, rockend en goede fusionjazz. Deze trompetist uit de States weet een hele eigen klank uit zijn trompet te laten klinken.Schuwt het gebruik van 'special effects' niet.
Ben Allison & Man Size Safe: Niet zo bekend met deze groep. Vermengt folk en rock met jazz waar hij zowe avant garde richting als straigh ahead jazz kan spelen. Jonge jazzmuzikant met veel talent die Ben Allison.
Eric Vloeimans Gatecrash: Veel elektrische invloeden in de jazz van Nederlandse trompetist Eric Vloeimans. Toch een redelijk bekende naam in Nederland in een leidende figuur in de jazzscene.
Chris Potter Underground: Uitzonderlijke saxofonisten uit de States. Heeft een geweldige techniek en weet oude nummers met een nieuw echec uit te voeren. Kan enorm stretchen met zijn solo's die dus wel een tijdje kunnen duren. Ik kijk hier erg naar uit.
Yukon
Een Japanse avond in de Yukon. Aangezien ik niet zo heel erg bekend ben in die scene zal ik kort zijn. Verwacht ontzettend veel energie. De Pimp n Soil Sessions is de bekendste naam van de avond in de Yukon die met veel blazers een enorm goede show neer kunnen zetten. Quasimode klinkt erg hip, dansbaar en toch goede jazz. De rest van de avond zal ik vooral goede shows verwachten, ik ben best benieuwd dus zal ook de Yukon wel even aandoen.
We komen hierna in de iets meer obscure bandjes. Ik zal degene die ik hiervan ken even belichten.
Cecil Taylor: Een van de grondleggers van de freejazz. Grote naam absoluut maar je hebt echt al je aandacht nodig om dit te kunnen waarderen. Hij doet het ook nog is helemaal solo, voor zowel muzikant als publiek lastig.
Ari Hoenig Group: Enorm melodische drummer. Omringt zich altijd met goede muzikanten. Niet al te moeilijk maar toch soms wel veel modal jazz invloeden wat niet iedereen kan waarderen. Ik ga denk ik wel eventjes langs.
Dhafer Youssef: Ik kijk hier erg naar oud. Muzikant uit Algerije die zowel Arabische zang als de oud (gitaarachtig instrument) briljant bespeeld. Vooral zijn stem is zo krachtig. Bovendien ook nog een erg sympathieke gozer. Aanrader!
Amazon* (plusconcerten):
George Benson: A Tribute to Nat King Cole. George Benson is een hele begaafde gitarist. Ik ben niet zo'n fan van zijn stem dus ik ben benieuwd of hij de nummers van Nat King Cole echt geloofwaardig over kan brengen. Ik zal hier geen extra geld voor betalen maar hij voor de fans van funk met een vleugje jazz en oldskool pop is dit zeker een grote naam.
Toots Thielemans Quartet: Belgische jazzlegende die nog steeds optreedt met zijn mondharmonica en band. Ik ben niet zo thuis in wat Toots tegenwoordig speelt maar ik verwacht straight ahead jazz. Op zich al de moeite waard vanwege de grote naam.
Sing the Truth, The Music of Nina Simone: Dit andere tribute concert wordt door niet de minste gedaan, Dianne Reeves, Simone, Lizz Wright en The Original Nina Simone Band. Grote namen, uitstekende vocalisten die de hele krachtige muziek van Nina Simone gaan performen. Als het geen plusconcert was had ik zeker gegaan.
Hudson
Vanguard Jazz Orchestra: Slimme arrangementen, goede musici. Verwacht hier straight ahead jazz maar toch met een lichte moeilijkheidsgraad vanwege de arrangementen die toch niet altijd even makkeljk zijn. Als je echter de huisband bent van de New Yorkse club Village Vanguard kan het nooit slecht zijn.
Hank Jones Trio: Een persoonlijk hoogtepunt (als die nu wel komt). Absolute jazzgrootheid die ongeveer met iedereen heeft samen gespeeld. Van Charlie Parker tot Ella Fitzgerald. Op 90 jarige leeftijd neemt hij nog steeds albums op. Verwacht echte oude bop! Swingend en tasteful.
Paquito D Rivera Quintet: Niet zo heel erg bekend met hem. Afleidende van zijn youtube videos een band die de latijnse jazz bespeeld. Groovy rhytms, goede hornsectie en dat zowel subtiel als hard en swingend kan spelen. Lijkt mij een goede show.
Joshua Redman Trio: Ongelooflijk talentvolle saxofonisten van deze tijd en hoort zeker weten bij de top van de jazzwereld op dit moment. Hij houdt de traditie van jazz in leven maar schuwt zeker ook geen nieuwe moderne elementen. Voor mensen die nieuw zijn in de jazz raad ik dit concert zeker aan!
Nile
Lee Ritenour: Jazz/Fusion gitarist op het grote podium in The Nile(grootste zaal volgens mij). Ben benieuwd of dat gaat werken. Goede melodien, goede band, degelijke jazz. Zal een solid show worden. Voor fans van jazzfusion is dit echter wel een hele grote naam.
Robin Thicke: RnB zanger, hij heeft zeker een goede stem en zijn nummers zijn goede producten. Ik kan er weinig meer van maken. Als je van poppy RnB houdt is dit the way to go.
BB King: Lijkt mij geen uitleg voor nodig. Legendarische bluesmuzikant die op zijn 83e nog zijn kunsten komt tonen. Blijft een genot voor welke bluesliefhebber want zowel zijn stem als zijn gitaarkunsten zijn nog altijd niet verminderd.
Duffy: Ja...die komt ook. Lijkt mij vrij zelfverklarend.
Roy Hargrove's RH Factor: Nou is Roy Hargrove sowieso een bijzonder goede trompetist. Zijn RH Factor maakt dit hele geheel ook nog is een feestje met een vleugje funk. Soms ook met vocale ondersteuning. Aanrader!
Maas
Harlem James Gang: Erg origineel! Oude jazz vermengen met de hiphop van nu. Goede beats met oude saxofoonsolo's. Swingend, origineel en een absolute aanrader!
Raul Midon: Al redelijk bekend bij het grote publiek. Latijnse pop noem ik het. Goede songs en vele elementen van soul, jazz, latin en RnB zit erin.
CTI All Star Band featuring Hubert Laws, Randy Brecker, Jeff 'Tain' Watts: CTI is een platenlabel waar veel uitmuntende jazz op is verschenen. Ik ken heel de be band niet alleen de namen van Hubert Laws, Randy Brecker en Jeff Watts klinken goed. Weet echter totaal niet wat ik moet verwachten.
Spanish Harlem Orchestra: Bigband latin jazz. Grammy award winners en niet onterecht. De latin grooves spatten werkelijk uit je luidspreker als je een cd aanzet. Enorm veel energie en doen ook veel aan vocal contributions. Dit zal wel een mooi feestje worden.
Congo
Christian Scott: Hip, rockend en goede fusionjazz. Deze trompetist uit de States weet een hele eigen klank uit zijn trompet te laten klinken.Schuwt het gebruik van 'special effects' niet.
Ben Allison & Man Size Safe: Niet zo bekend met deze groep. Vermengt folk en rock met jazz waar hij zowe avant garde richting als straigh ahead jazz kan spelen. Jonge jazzmuzikant met veel talent die Ben Allison.
Eric Vloeimans Gatecrash: Veel elektrische invloeden in de jazz van Nederlandse trompetist Eric Vloeimans. Toch een redelijk bekende naam in Nederland in een leidende figuur in de jazzscene.
Chris Potter Underground: Uitzonderlijke saxofonisten uit de States. Heeft een geweldige techniek en weet oude nummers met een nieuw echec uit te voeren. Kan enorm stretchen met zijn solo's die dus wel een tijdje kunnen duren. Ik kijk hier erg naar uit.
Yukon
Een Japanse avond in de Yukon. Aangezien ik niet zo heel erg bekend ben in die scene zal ik kort zijn. Verwacht ontzettend veel energie. De Pimp n Soil Sessions is de bekendste naam van de avond in de Yukon die met veel blazers een enorm goede show neer kunnen zetten. Quasimode klinkt erg hip, dansbaar en toch goede jazz. De rest van de avond zal ik vooral goede shows verwachten, ik ben best benieuwd dus zal ook de Yukon wel even aandoen.
We komen hierna in de iets meer obscure bandjes. Ik zal degene die ik hiervan ken even belichten.
Cecil Taylor: Een van de grondleggers van de freejazz. Grote naam absoluut maar je hebt echt al je aandacht nodig om dit te kunnen waarderen. Hij doet het ook nog is helemaal solo, voor zowel muzikant als publiek lastig.
Ari Hoenig Group: Enorm melodische drummer. Omringt zich altijd met goede muzikanten. Niet al te moeilijk maar toch soms wel veel modal jazz invloeden wat niet iedereen kan waarderen. Ik ga denk ik wel eventjes langs.
Dhafer Youssef: Ik kijk hier erg naar oud. Muzikant uit Algerije die zowel Arabische zang als de oud (gitaarachtig instrument) briljant bespeeld. Vooral zijn stem is zo krachtig. Bovendien ook nog een erg sympathieke gozer. Aanrader!
"If you want to present to be different from the past, study the past." - Spinoza
quote:Op donderdag 7 mei 2009 13:17 schreef Os__ het volgende:
Dhafer Youssef: Ik kijk hier erg naar oud. Muzikant uit Algerije die zowel Arabische zang als de oud (gitaarachtig instrument) briljant bespeeld. Vooral zijn stem is zo krachtig. Bovendien ook nog een erg sympathieke gozer. Aanrader!
.Mooi overzicht verder, maar deze freudiaanse verschrijving sprong er even uit.
"If you are depressed you shouldn't be in C major!" - Rick Beato
Verdorie, 6 keer John Zorn op NSJ. Twijfel.....
In dat Spaanse cafe danste wij ole, Maria Magdalena
Met je ogen zo zwart stal je heel mijn hart, Maria Magdalena
Sinds ik jou heb gekust vind ik nergens rust, Maria Magdalena
Ja, jou alleen wil ik steeds om mij heen, Jou en anders geen
Met je ogen zo zwart stal je heel mijn hart, Maria Magdalena
Sinds ik jou heb gekust vind ik nergens rust, Maria Magdalena
Ja, jou alleen wil ik steeds om mij heen, Jou en anders geen
Dit overzicht was voor vrijdag, ik zal zaterdag en zondag ook doen wanneer ik weer wat tijd heb.quote:Op vrijdag 8 mei 2009 11:07 schreef Erasmo het volgende:
Dus zaterdag is wel een goede dag om te gaan?
"If you want to present to be different from the past, study the past." - Spinoza
Ik vond het al zo vreemd dat er geen dagen bij stondenquote:Op vrijdag 8 mei 2009 16:47 schreef Os__ het volgende:
[..]
Dit overzicht was voor vrijdag, ik zal zaterdag en zondag ook doen wanneer ik weer wat tijd heb.
Ik ben niet zo'n bekende in de Jazz wereld maar vind het wel heerlijke muziek om te luisteren, bedankt dat je dit bij elkaar wilt schrijven
Misschien ben ik er dit jaar voor het eerst bij! 
Music gives soul to the universe, wings to the mind and life to everything
Ik heb zojuist een driedagenkaart besteld. Zit nu watertandend door het programma te bladeren. Man wat heb ik er zin in !
Ik ga dit jaar op de vrijdag, vorig jaar was de zondag erg geslaagd maar afwisseling is ook wel eens leuk. Ik verheugde me op Robin Thicke, maar heeft z'n hele Europese Tour moeten afzeggen. Weet iemand waarom?
En ik ga ook zeker naar de Yukon met Japanse jazz.
En ik ga ook zeker naar de Yukon met Japanse jazz.
Die japanse jazz staat ook op mijn lijst. De Soil & Pimp sessions waren vorig jaar geweldig. Kyoto Jazz Massive lijkt me erg gaaf.
Verder in ieder geval Roy Hargrove, en John Zorn natuurlijk.
Op zondag wil ik sowieso naar "Ethiopiques". Jaren geleden heb ik ooit eens een cd gekocht uit deze Ethiopiques reeks en die heeft me eigenlijk aangezet om te gaan reizen. Ben in Ethiopie geweest, die muziek daar is helemaal geweldig. Ik was enorm positief verrast dat een aantal van de muzikanten van die serie op NSJ komen, en al helemaal dat de grootste van hen allemaal, Mahmoud Ahmed ook komt.
Ook op zondag komt McCoy Tyner, een van mijn helden. Hij heeft oa gespeeld samen met John Coltrane. "My favourite things" is een van mijn all time favourite jazz platen. En dat komt vooral door het geniale pianospel van McCoy, bijv op het titelnummer. Die ga ik dus niet missen!
Daarnaast wil ik Erykah Badu zien, en eigenlijk ook heel graag Allen Tousaint, maar die overlappen dus moet ik een keuze gaan maken.
En dan zijn er nog massa's bands en artiesten die ik nog niet ken!
Verder in ieder geval Roy Hargrove, en John Zorn natuurlijk.
Op zondag wil ik sowieso naar "Ethiopiques". Jaren geleden heb ik ooit eens een cd gekocht uit deze Ethiopiques reeks en die heeft me eigenlijk aangezet om te gaan reizen. Ben in Ethiopie geweest, die muziek daar is helemaal geweldig. Ik was enorm positief verrast dat een aantal van de muzikanten van die serie op NSJ komen, en al helemaal dat de grootste van hen allemaal, Mahmoud Ahmed ook komt.
Ook op zondag komt McCoy Tyner, een van mijn helden. Hij heeft oa gespeeld samen met John Coltrane. "My favourite things" is een van mijn all time favourite jazz platen. En dat komt vooral door het geniale pianospel van McCoy, bijv op het titelnummer. Die ga ik dus niet missen!
Daarnaast wil ik Erykah Badu zien, en eigenlijk ook heel graag Allen Tousaint, maar die overlappen
dus moet ik een keuze gaan maken.En dan zijn er nog massa's bands en artiesten die ik nog niet ken!
Amazon* (plusconcerten)
Chaka Khan & George Duke Trio: Een gelegenheidsact met Chaka Khan en George Duke. Chaka Khan maakt al haar gehele leven goede albums. Hele krachtige stem maar nooit te uitdagend. George Duke is een poppy jazz pianist waar ik verder weinig vanaf weet. Mainstream jazz maar wel met een hoge kwaliteit.
Burt Bacharach with Special Guest Trijntje Oosterhuis: Trijntje is de nieuwe pupil van meneer Bacharach die wij allemaal kennen vanwege zijn vele succesvolle zoetsappige hits. Het staat allemaal wel vast wat je te horen krijgt waarschijnlijk. Hits maar dan wel in de aanwezigheid van de meester zelf met Trijntje Oosterhuis.
Roy Hargrove Big Band feautring Roberta Gamberini: Dit is niet je typische big band muziek uit de jaren 30/40. Slimme arrangementen waarin solisten veel tijd krijgen. Vorig jaar heb ik Roberta al met Roy Hargrove (trompet) zien spelen. Mevrouw Gamberini heeft een hele krachtige jazzstem maar waar ze vooral in uitblinkt zijn haar scatsolo’s. Zeker de moeite waard!
Hudson
Silje Nijgaard & Metropole String Orchestra: De Noorse zangeres Silje Nijgaard heeft van de nieuwe generatie vrouwelijke vocalisten de liefste en mooiste stem naar mijn bescheiden mening. Haar eigen werk zit op het randje tussen jazz en pop. Volgens mij heeft zij al vaker met het Metropole Orkest gewerkt dus het zijn geen vreemde van elkaar. Zeker leuk om even een kijkje te nemen!
Charlie Haden, Lee Konitz, Brad Mehldau, Jorge Rossy: Een absolute sterrencast! Deze mannen hebben ook ooit een cd samen opgenomen maar deze is nooit zo sterk ontvangen. Desondanks heb ik hier ontzettend veel zin in. Lee Konitz is een oude rot op altsaxofoon, Charlie Haden is een grootheid op de bass en Brad Mehldau is op dit moment misschien wel de beste jazzpianist van de moderne generatie. Moderne jazz wat ook nog een beetje uitdagend is.
Benjamin Herman Quartet: Waarschijnlijk de bekendste jazzartiest uit Nederland. In het laatste jaar uit mijn hoofd twee nieuwe cd’s uitgebracht in twee compleet verschillende stijlen. Enorm veelzijdig en nog enorm getalenteerd ook. Ik verwacht dat deze saxofonist de zaal wel plat gaat spelen.
Richard Galliano Quartet featuring Gonzalo Rubalcaba, Richard Bona, Clarence Penn: Een leuk internationaal gezelschap om de avond in de Hudson af te sluiten. Richard Galliano is een grootheid op de accordion, hij speelde zowel met tango grootheid Astor Piazzola als ook de Franse chanson grootheden zoals Aznavour. Van zijn medespelers is waarschijnlijk Richard Bona de bekendste die zijn steentje als bassist ook meer dan verdient heeft.
Nile
Gilberto Santa Rosa: In de grootste zaal van het Ahoy zal op de zaterdag Gilberto Santa Rosa het zonnetje in Rotterdam proberen te brengen. Hele zwoele fijne stem en een onverfijnd gevoel voor de salsa. Een beetje een showmannetje maar voor de liefhebbers van latin/salsa is dit het concert om te bezoeken.
SMV featuring Stanley Clarke, Marcus Miller & Victor Wooten: De drie bekendste bassisten uit de fusionscene zullen samen funky jazz ten gehore brengen. Allemaal kunnen zij een show maken en allemaal zijn zij compleet meester van hun instrument. Ik ken het werk van al deze mensen niet zo heel goed dus ik kan er verder weinig over zeggen.
Erykah Badu: Deze neo soul zangeres bracht in 2008 twee nieuwe albums uit, beide is soul met een hele stevige RnB basis. Het is echter geen commerciële sell out, ze schrijft ook zelf haar meeste nummers. Vrij toegankelijk, goede krachtige soul.
George Duke & Rachelle Ferrell: Tweede keer van de avond dat George Duke mag opdraven geflankeerd door een zangeres. In Ferrell haar stem is veel te vinden van gospel, blues en soul. Deze twee spelen al een hele lange tijd samen, Ferrell is namelijk begonnen in het achtergrondkoor van George Duke. Oh, en Rachelle Ferrell haar krachtige stem is de moeite waard voor een ieder die maar enigszins geïnteresseerd is in dit genre.
Candy Dulfer Band with special guest: Verrassing! Candy Dulfer voor de zoveelste keer op het North Sea Jazz festival. Ergens vind ik het een beetje armoe troef om elke keer dezelfde artiest op te laten draven. Maar ze trekt mensen en het is een goede muzikant en veruit het beste wat Nederland te bieden heeft in het genre funky jazz. Haar special guest helpen meestal wel mee om het optreden in een waar feestje te maken.
Maas
James Taylor and Band: Ik denk dat dit weinig uitleg nodig heeft. James Taylor en zijn band doet wat hij al decennia lang doet. Hij probeert zijn liedjes ten gehore op een integere en sympathieke manier. Sommige vinden het saai, sommige vinden het mooi. Er zal waarschijnlijk weinig vernieuwend aan zijn.
Wouter Hamel: De Nederlandse Jamie Cullum zonder het talent. Sorry, ik vind Wouter Hamel helemaal niets maar de gehele Maas zal waarschijnlijk vol zijn.
Amos Lee: Deze Amerikaanse singer-songwriter is echt bekend geworden door zijn nummers in House en Greys Anatomy. Fijne stem met een heel licht rauw randje. Aanstekelijke melodieën maar het is weinig jazz. Deze man heeft echter wel heel veel talent, zijn nummers zitten goed in elkaar en zijn songwriting is ook erg goed.
Yuri Buenaventura: Hij wist bekend te worden met zijn salsa cover van Ne Me Quitte Pas in de jaren 90. Sindsdien maakt hij opzwepende salsa. Een fris geluid maar toch geworteld in de salsa traditie. Dat wordt swingen laat in de avond in de Maas.
Congo
Tuomo: Een soulzanger uit Finland? Tuomo is het echt. Hij weet de sound van Marvin Gaye en Curtis Mayfield naar een modern podium te brengen. Hij is nog redelijk nieuw als frontman dus het is afwachten of hij ook een show kan neerzetten zoals zijn voorbeelden dat konden.
Ruthie Foster: Nog een singer-songwriter die uit vele verschillende genres haar inspiratie haalt. Blues, gospel, jazz, soul en soms een beetje reggae. Mevrouw heeft ook een positieve boodschap in al haar nummers. En bovendien lijkt het mij ook nog een bijzonder sympathieke vrouw.
James Hunter: Na een Finse soulzanger is er nu ook een Britse in de Congo. Sam Cooke is zijn grootste inspiratiebron wat ook veel erg duidelijk te horen is. Soms lijkt het daarom ook een beetje op een copycat. Maar een goede copycat kan nog steeds een heel goed concert neerzetten.
Chicago Blues: A Living History: Een bluesgezelschap vanuit Chicago city. Deze muzikanten bewijzen hun eer aan Chicago finest musicians zoals John Lee ‘Sonny Boy’ Williamson en Muddy Waters. Iedereen weet wat er te wachten staat, musici van het hoogste niveau die de blues weer tot leven gaan wekken!
Ik zal nu nog even de overige bands behandelen die ik ken.
Aaron Parks: Bijzonder getalenteerde pianist. Kan zowel mooi en heel teder als uitdagened en ‘lastig’ spelen. Voor iedereen die van moderne jazz houdt is dit een absolute aanrader.
Avishai Cohen: Een pianist uit Israel die zowel pop als jazz doet. Soms zingt die er zelfs bij. Hij heeft mooie composities en doet soms ook Beatles covers wat vrijwel altijd goed ontvangen wordt.
Kurt Rosenwinkel Trio: Deze gitarist wordt gezien als een innovator in de jazz. Hij is nog vrij jong maar weet oude standards zo te interpreteren zodat het nieuwe nummers lijken. De lijst waarmee hij heeft samengewerkt (Brad Mehldaue, Joshua Redman oa) zegt genoeg over zijn plek binnen de jazzscene.
Zaterdag is niet mijn favoriete dag van het festival maar er komen zeker interessante dingen voorbij. Ik zal ook binnenkort de zondag proberen te behandelen.
Chaka Khan & George Duke Trio: Een gelegenheidsact met Chaka Khan en George Duke. Chaka Khan maakt al haar gehele leven goede albums. Hele krachtige stem maar nooit te uitdagend. George Duke is een poppy jazz pianist waar ik verder weinig vanaf weet. Mainstream jazz maar wel met een hoge kwaliteit.
Burt Bacharach with Special Guest Trijntje Oosterhuis: Trijntje is de nieuwe pupil van meneer Bacharach die wij allemaal kennen vanwege zijn vele succesvolle zoetsappige hits. Het staat allemaal wel vast wat je te horen krijgt waarschijnlijk. Hits maar dan wel in de aanwezigheid van de meester zelf met Trijntje Oosterhuis.
Roy Hargrove Big Band feautring Roberta Gamberini: Dit is niet je typische big band muziek uit de jaren 30/40. Slimme arrangementen waarin solisten veel tijd krijgen. Vorig jaar heb ik Roberta al met Roy Hargrove (trompet) zien spelen. Mevrouw Gamberini heeft een hele krachtige jazzstem maar waar ze vooral in uitblinkt zijn haar scatsolo’s. Zeker de moeite waard!
Hudson
Silje Nijgaard & Metropole String Orchestra: De Noorse zangeres Silje Nijgaard heeft van de nieuwe generatie vrouwelijke vocalisten de liefste en mooiste stem naar mijn bescheiden mening. Haar eigen werk zit op het randje tussen jazz en pop. Volgens mij heeft zij al vaker met het Metropole Orkest gewerkt dus het zijn geen vreemde van elkaar. Zeker leuk om even een kijkje te nemen!
Charlie Haden, Lee Konitz, Brad Mehldau, Jorge Rossy: Een absolute sterrencast! Deze mannen hebben ook ooit een cd samen opgenomen maar deze is nooit zo sterk ontvangen. Desondanks heb ik hier ontzettend veel zin in. Lee Konitz is een oude rot op altsaxofoon, Charlie Haden is een grootheid op de bass en Brad Mehldau is op dit moment misschien wel de beste jazzpianist van de moderne generatie. Moderne jazz wat ook nog een beetje uitdagend is.
Benjamin Herman Quartet: Waarschijnlijk de bekendste jazzartiest uit Nederland. In het laatste jaar uit mijn hoofd twee nieuwe cd’s uitgebracht in twee compleet verschillende stijlen. Enorm veelzijdig en nog enorm getalenteerd ook. Ik verwacht dat deze saxofonist de zaal wel plat gaat spelen.
Richard Galliano Quartet featuring Gonzalo Rubalcaba, Richard Bona, Clarence Penn: Een leuk internationaal gezelschap om de avond in de Hudson af te sluiten. Richard Galliano is een grootheid op de accordion, hij speelde zowel met tango grootheid Astor Piazzola als ook de Franse chanson grootheden zoals Aznavour. Van zijn medespelers is waarschijnlijk Richard Bona de bekendste die zijn steentje als bassist ook meer dan verdient heeft.
Nile
Gilberto Santa Rosa: In de grootste zaal van het Ahoy zal op de zaterdag Gilberto Santa Rosa het zonnetje in Rotterdam proberen te brengen. Hele zwoele fijne stem en een onverfijnd gevoel voor de salsa. Een beetje een showmannetje maar voor de liefhebbers van latin/salsa is dit het concert om te bezoeken.
SMV featuring Stanley Clarke, Marcus Miller & Victor Wooten: De drie bekendste bassisten uit de fusionscene zullen samen funky jazz ten gehore brengen. Allemaal kunnen zij een show maken en allemaal zijn zij compleet meester van hun instrument. Ik ken het werk van al deze mensen niet zo heel goed dus ik kan er verder weinig over zeggen.
Erykah Badu: Deze neo soul zangeres bracht in 2008 twee nieuwe albums uit, beide is soul met een hele stevige RnB basis. Het is echter geen commerciële sell out, ze schrijft ook zelf haar meeste nummers. Vrij toegankelijk, goede krachtige soul.
George Duke & Rachelle Ferrell: Tweede keer van de avond dat George Duke mag opdraven geflankeerd door een zangeres. In Ferrell haar stem is veel te vinden van gospel, blues en soul. Deze twee spelen al een hele lange tijd samen, Ferrell is namelijk begonnen in het achtergrondkoor van George Duke. Oh, en Rachelle Ferrell haar krachtige stem is de moeite waard voor een ieder die maar enigszins geïnteresseerd is in dit genre.
Candy Dulfer Band with special guest: Verrassing! Candy Dulfer voor de zoveelste keer op het North Sea Jazz festival. Ergens vind ik het een beetje armoe troef om elke keer dezelfde artiest op te laten draven. Maar ze trekt mensen en het is een goede muzikant en veruit het beste wat Nederland te bieden heeft in het genre funky jazz. Haar special guest helpen meestal wel mee om het optreden in een waar feestje te maken.
Maas
James Taylor and Band: Ik denk dat dit weinig uitleg nodig heeft. James Taylor en zijn band doet wat hij al decennia lang doet. Hij probeert zijn liedjes ten gehore op een integere en sympathieke manier. Sommige vinden het saai, sommige vinden het mooi. Er zal waarschijnlijk weinig vernieuwend aan zijn.
Wouter Hamel: De Nederlandse Jamie Cullum zonder het talent. Sorry, ik vind Wouter Hamel helemaal niets maar de gehele Maas zal waarschijnlijk vol zijn.
Amos Lee: Deze Amerikaanse singer-songwriter is echt bekend geworden door zijn nummers in House en Greys Anatomy. Fijne stem met een heel licht rauw randje. Aanstekelijke melodieën maar het is weinig jazz. Deze man heeft echter wel heel veel talent, zijn nummers zitten goed in elkaar en zijn songwriting is ook erg goed.
Yuri Buenaventura: Hij wist bekend te worden met zijn salsa cover van Ne Me Quitte Pas in de jaren 90. Sindsdien maakt hij opzwepende salsa. Een fris geluid maar toch geworteld in de salsa traditie. Dat wordt swingen laat in de avond in de Maas.
Congo
Tuomo: Een soulzanger uit Finland? Tuomo is het echt. Hij weet de sound van Marvin Gaye en Curtis Mayfield naar een modern podium te brengen. Hij is nog redelijk nieuw als frontman dus het is afwachten of hij ook een show kan neerzetten zoals zijn voorbeelden dat konden.
Ruthie Foster: Nog een singer-songwriter die uit vele verschillende genres haar inspiratie haalt. Blues, gospel, jazz, soul en soms een beetje reggae. Mevrouw heeft ook een positieve boodschap in al haar nummers. En bovendien lijkt het mij ook nog een bijzonder sympathieke vrouw.
James Hunter: Na een Finse soulzanger is er nu ook een Britse in de Congo. Sam Cooke is zijn grootste inspiratiebron wat ook veel erg duidelijk te horen is. Soms lijkt het daarom ook een beetje op een copycat. Maar een goede copycat kan nog steeds een heel goed concert neerzetten.
Chicago Blues: A Living History: Een bluesgezelschap vanuit Chicago city. Deze muzikanten bewijzen hun eer aan Chicago finest musicians zoals John Lee ‘Sonny Boy’ Williamson en Muddy Waters. Iedereen weet wat er te wachten staat, musici van het hoogste niveau die de blues weer tot leven gaan wekken!
Ik zal nu nog even de overige bands behandelen die ik ken.
Aaron Parks: Bijzonder getalenteerde pianist. Kan zowel mooi en heel teder als uitdagened en ‘lastig’ spelen. Voor iedereen die van moderne jazz houdt is dit een absolute aanrader.
Avishai Cohen: Een pianist uit Israel die zowel pop als jazz doet. Soms zingt die er zelfs bij. Hij heeft mooie composities en doet soms ook Beatles covers wat vrijwel altijd goed ontvangen wordt.
Kurt Rosenwinkel Trio: Deze gitarist wordt gezien als een innovator in de jazz. Hij is nog vrij jong maar weet oude standards zo te interpreteren zodat het nieuwe nummers lijken. De lijst waarmee hij heeft samengewerkt (Brad Mehldaue, Joshua Redman oa) zegt genoeg over zijn plek binnen de jazzscene.
Zaterdag is niet mijn favoriete dag van het festival maar er komen zeker interessante dingen voorbij. Ik zal ook binnenkort de zondag proberen te behandelen.
"If you want to present to be different from the past, study the past." - Spinoza
Ik heb kaarten voor de zaterdag
Hier is het complete programma:
http://www.northseajazz.com/nl/schedule.aspx
Hier is het complete programma:
http://www.northseajazz.com/nl/schedule.aspx
Een handige tip die ik zojuist ontdekt heb: er is een gratis applicatie voor op je mobieltje te downloaden met een plattegrond, het complete programma en beschrijvingen en een favorietenfunctie. Ik heb hem uitgeprobeerd, werkt goed en is best handig!
http://www.northseajazz.com/nl/content/mobiele_gids.aspx
http://www.northseajazz.com/nl/content/mobiele_gids.aspx
Zo, de eerste dag zit erop. Was een best mooi dagje.
Ik begon met Lee Ritenour, een gitarist die ik eigenlijk helemaal niet kende. Lekker groovende fusion met sterke blues/rock/soul invloeden. Dankzij de puike ritmesectie waar het spelplezier en het zweet van af spatte en het indrukwekkende gitaarspel van Lee vond ik dit een mooie binnenkomer.
Ik wilde daarna naar Dhafer Youssef, een luitspeler die traditionele muziek met jazz combineert. Voor de Missouri-zaal stond echter een flinke rij en die rij werd nauwelijks minder; pas wanneer er mensen de zaal uitgingen werden er evenveel mensen binnengelaten. Dit duurde me te lang en de muziek klonk vanbuiten niet interessant genoeg om te blijven wachten dus ik ben daar afgehaakt.
In plaats daarvan heb ik een stukje Temple Jazz Orchestra meegepikt. Best een leuke big band maar de begeleidende blazers hadden best wat minder hard mogen schetteren want ze overstemden de solisten bijna volledig. Special guest was Randy Brecker en die is erg okay.
Daarna ben ik naar de Maas zaal gegaan waar net de Harlem James Gang begon. Best amusante mix van dans, rap, en goochelkunsten. Het half uurtje was wel wat kort al vraag ik me af of het niet precies lang genoeg was; hadden ze meer tijd kunnen vullen?
Raul Midon in dezelfde zaal was voor mij een hoogtepunt. Een man, een acoustische gitaar, een microfoon, en niks meer. Maar meer was ook niet nodig want deze man is een fenomeen. Hij haalt alles uit zijn gitaar, melodie, bas en percussie, hij zingt geweldig, nummers zijn mooi en hij weet ook nog eens een geweldige mond-trompet te produceren. Het is echter niet "kijk mij eens virtuoos zijn" opschepperig maar het zijn prachtige nummers die staan als een huis. Kippevel.
Daarna even eten, en toen stond ik opeens weer in de Nile zaal. Ik ken een paar nummers van Duffy die ik op zich best aardig vind, en ik wilde eens weten wat ze live presteert. Haar band is best okay, zat wel goed in elkaar. Maar al heel snel had ik het echt gehad met die stem van Duffy. Lijkt op een verkouden Katrien Duck met veel te veel zwaar overdreven vibrato. De 12 jarige kipjes op de eerste rij vonden het geweldig maar ik ben na 2 nummers afgehaakt.
Na een klein stukje CTI All Star Band, wederom met Randy Brecker, was het alweer tijd voor de afsluiter: Roy Hargrove's RH Factor. Ik ben wel fan van deze trompettist, hij heeft een dijk van een toon, en kan alles van fluisteren tot schreeuwen op zijn instrument. Ik had hem nog nooit live gezien en had hem (mede door zijn vette sound) veel imposanter verwacht. Het was echter een klein mager negertje. Ik kende alleen het eerste nummer wat ze speelden. Ze maakten er een mooie funk/soul show van, al vond ik sommige nummers wat vreemde opbouw hebben en wat abrubt eindigen. Maar het was toch zeker wel een hoogtepunt.
Heb alweer zin in morgen!
Ik begon met Lee Ritenour, een gitarist die ik eigenlijk helemaal niet kende. Lekker groovende fusion met sterke blues/rock/soul invloeden. Dankzij de puike ritmesectie waar het spelplezier en het zweet van af spatte en het indrukwekkende gitaarspel van Lee vond ik dit een mooie binnenkomer.
Ik wilde daarna naar Dhafer Youssef, een luitspeler die traditionele muziek met jazz combineert. Voor de Missouri-zaal stond echter een flinke rij en die rij werd nauwelijks minder; pas wanneer er mensen de zaal uitgingen werden er evenveel mensen binnengelaten. Dit duurde me te lang en de muziek klonk vanbuiten niet interessant genoeg om te blijven wachten dus ik ben daar afgehaakt.
In plaats daarvan heb ik een stukje Temple Jazz Orchestra meegepikt. Best een leuke big band maar de begeleidende blazers hadden best wat minder hard mogen schetteren want ze overstemden de solisten bijna volledig. Special guest was Randy Brecker en die is erg okay.
Daarna ben ik naar de Maas zaal gegaan waar net de Harlem James Gang begon. Best amusante mix van dans, rap, en goochelkunsten. Het half uurtje was wel wat kort al vraag ik me af of het niet precies lang genoeg was; hadden ze meer tijd kunnen vullen?
Raul Midon in dezelfde zaal was voor mij een hoogtepunt. Een man, een acoustische gitaar, een microfoon, en niks meer. Maar meer was ook niet nodig want deze man is een fenomeen. Hij haalt alles uit zijn gitaar, melodie, bas en percussie, hij zingt geweldig, nummers zijn mooi en hij weet ook nog eens een geweldige mond-trompet te produceren. Het is echter niet "kijk mij eens virtuoos zijn" opschepperig maar het zijn prachtige nummers die staan als een huis. Kippevel.
Daarna even eten, en toen stond ik opeens weer in de Nile zaal. Ik ken een paar nummers van Duffy die ik op zich best aardig vind, en ik wilde eens weten wat ze live presteert. Haar band is best okay, zat wel goed in elkaar. Maar al heel snel had ik het echt gehad met die stem van Duffy. Lijkt op een verkouden Katrien Duck met veel te veel zwaar overdreven vibrato. De 12 jarige kipjes op de eerste rij vonden het geweldig maar ik ben na 2 nummers afgehaakt.
Na een klein stukje CTI All Star Band, wederom met Randy Brecker, was het alweer tijd voor de afsluiter: Roy Hargrove's RH Factor. Ik ben wel fan van deze trompettist, hij heeft een dijk van een toon, en kan alles van fluisteren tot schreeuwen op zijn instrument. Ik had hem nog nooit live gezien en had hem (mede door zijn vette sound) veel imposanter verwacht. Het was echter een klein mager negertje. Ik kende alleen het eerste nummer wat ze speelden. Ze maakten er een mooie funk/soul show van, al vond ik sommige nummers wat vreemde opbouw hebben en wat abrubt eindigen. Maar het was toch zeker wel een hoogtepunt.
Heb alweer zin in morgen!
Dit was absoluut een hoogtepunt in mijn muzikale leven.
De avond begon met Quasimode. Deze gebrekkig engels sprekende mannen zeiden tien keer dat jazz danceable moest zijn. Zij probeerde zeker accesable te zijn maar ik heb het idee dat veel hun potentie nog lang niet is gebruikt. Een andere trompetist is echter sowieso nodig, de met vuur spelende band paste totaal niet bij de timide trompetist. De saxofonist vond ik geweldig, maar naar mijn idee al te avant-garde voor de sound waar Quasimode naar streeft. Na twee nummers ging ik weg, Dhafer Youssef wachtte.
Ik heb meerdere cd's van de beste man en wilde zodoende zeker weten dat ik een plekje had. Een kwartier voor aanvang had ik een mooie plek. Dit was absoluut een ontzettend hoogtepunt. Zowel met zijn oud als zijn stem wist hij het publiek in vervoering te brengen. Het was niet voor niets dat de zaal compleet volgestouwd was. Ik kan mensen niet genoeg aanraden om de muziek van Dhafer te gaan luisteren!
Daarna snelde ik mij naar Hank Jones, de 90 jarige pianist speelde voornamelijk tamelijk bekende standards en putte daaruit ook uit het repotoire van een aantal artiesten waarmee hij had samengewerkt. Na teleurstellingen de vorige twee jaar was hij nu dan toch eindelijk op het North Sea Jazz festival. Het was heel bijzonder om een man te zien spelen die Charlie Parker mocht begeleiden, toch haalt ook de leeftijd hem in. Het was vooral erg lieve en weinig uitdagende muziek. Ik kan het hem niet kwalijk nemen.
Ik ben iets eerder weggegaan, snel iets gedronken en op naar de Yenisei waar de opkomende jazzgitarist uit de New Yorkse scene ging spelen. Jonathan Kreisberg wordt alom geroemd vanwege zijn briljante techniek en slimme composities. Hij wist mij zeker te imponeren. en zeggen genoeg.
Een half uur later kwam de Ari Hoenig Group in dezelfde zaal. Een drummer als frontmen, weinige die dat weet te lukken en die het ook lukt om in de muziek de frontmen te zijn. Het is echter onbetwist Ari Hoenig himself, als drummer, die de meeste aandacht krijgt. Wat een creatief genie achter het drumstel, hij speelt melodien met zijn kit en wat mij vooral opviel, hij heeft zo'n muzikaal oor en luister zo nauw naar zijn medespelers. Alweer, een absoluut hoogtepunt.
Een snelle tocht naar Chris Potter in de Congo was leuk. Ik heb 2 nummers maar gezien maar ik zou hem graag nog een keer live willen zien. The man has some chops! Ik kan verder weinig van de muziek zeggen, maar die Fender Rhodes wordt nogsteeds zwaar onderschat in de muziekwereld. Ik wil meer Fender Rhodes!!
Ik ging eerder weg vanwege het optreden van Joshua Redman, iets waar ik mij ontzettend op had verheugd. Redman heeft in de jaren 90 meerdere cd's gemaakt die mij in extase weten te brengen en het is ongetwijfeld een absolute grootheid in de moderne jazz. Hij begon met een standard, Surrey With The Fringe On Top als ik het goed zeg, erg mooi uitgevoerd. Maar daarna ging hij over in zijn nieuwere werk, werk dat vooral bestaat uit erg moeilijke stukken, en na 6 uur muziek luisteren had mijn hoofd daar weinig behoefte aan. Het publeik was naar mijn idee ook vrij mild, ondanks dat het stampvol zat. Ik denk dat velen met mij graag wat van zijn oude werk wilde horen.
Het was echter over het algemeen een geweldige dag!
Morgen weer met hoogtepunten zoals Aaron Parks, Kurt Rosenwinkel, Brad Mehldau/Lee Konitz/Charlie Haden en Benjamin Herman. Zal helaas moeten kiezen tussen Benjie Herm of Kurt...lastig.
De avond begon met Quasimode. Deze gebrekkig engels sprekende mannen zeiden tien keer dat jazz danceable moest zijn. Zij probeerde zeker accesable te zijn maar ik heb het idee dat veel hun potentie nog lang niet is gebruikt. Een andere trompetist is echter sowieso nodig, de met vuur spelende band paste totaal niet bij de timide trompetist. De saxofonist vond ik geweldig, maar naar mijn idee al te avant-garde voor de sound waar Quasimode naar streeft. Na twee nummers ging ik weg, Dhafer Youssef wachtte.
Ik heb meerdere cd's van de beste man en wilde zodoende zeker weten dat ik een plekje had. Een kwartier voor aanvang had ik een mooie plek. Dit was absoluut een ontzettend hoogtepunt. Zowel met zijn oud als zijn stem wist hij het publiek in vervoering te brengen. Het was niet voor niets dat de zaal compleet volgestouwd was. Ik kan mensen niet genoeg aanraden om de muziek van Dhafer te gaan luisteren!
Daarna snelde ik mij naar Hank Jones, de 90 jarige pianist speelde voornamelijk tamelijk bekende standards en putte daaruit ook uit het repotoire van een aantal artiesten waarmee hij had samengewerkt. Na teleurstellingen de vorige twee jaar was hij nu dan toch eindelijk op het North Sea Jazz festival. Het was heel bijzonder om een man te zien spelen die Charlie Parker mocht begeleiden, toch haalt ook de leeftijd hem in. Het was vooral erg lieve en weinig uitdagende muziek. Ik kan het hem niet kwalijk nemen.
Ik ben iets eerder weggegaan, snel iets gedronken en op naar de Yenisei waar de opkomende jazzgitarist uit de New Yorkse scene ging spelen. Jonathan Kreisberg wordt alom geroemd vanwege zijn briljante techniek en slimme composities. Hij wist mij zeker te imponeren. en zeggen genoeg.
![Jonathan Kreisberg Group - Twenty-One [2008]](http://i.ytimg.com/vi/1s2IGS8HHEQ/2.jpg)
![Jonathan Kreisberg Group - The South Of Everywhere [2008]](http://i.ytimg.com/vi/HOpFAx3yGw0/2.jpg)
Een half uur later kwam de Ari Hoenig Group in dezelfde zaal. Een drummer als frontmen, weinige die dat weet te lukken en die het ook lukt om in de muziek de frontmen te zijn. Het is echter onbetwist Ari Hoenig himself, als drummer, die de meeste aandacht krijgt. Wat een creatief genie achter het drumstel, hij speelt melodien met zijn kit en wat mij vooral opviel, hij heeft zo'n muzikaal oor en luister zo nauw naar zijn medespelers. Alweer, een absoluut hoogtepunt.
Een snelle tocht naar Chris Potter in de Congo was leuk. Ik heb 2 nummers maar gezien maar ik zou hem graag nog een keer live willen zien. The man has some chops! Ik kan verder weinig van de muziek zeggen, maar die Fender Rhodes wordt nogsteeds zwaar onderschat in de muziekwereld. Ik wil meer Fender Rhodes!!
Ik ging eerder weg vanwege het optreden van Joshua Redman, iets waar ik mij ontzettend op had verheugd. Redman heeft in de jaren 90 meerdere cd's gemaakt die mij in extase weten te brengen en het is ongetwijfeld een absolute grootheid in de moderne jazz. Hij begon met een standard, Surrey With The Fringe On Top als ik het goed zeg, erg mooi uitgevoerd. Maar daarna ging hij over in zijn nieuwere werk, werk dat vooral bestaat uit erg moeilijke stukken, en na 6 uur muziek luisteren had mijn hoofd daar weinig behoefte aan. Het publeik was naar mijn idee ook vrij mild, ondanks dat het stampvol zat. Ik denk dat velen met mij graag wat van zijn oude werk wilde horen.
Het was echter over het algemeen een geweldige dag!
Morgen weer met hoogtepunten zoals Aaron Parks, Kurt Rosenwinkel, Brad Mehldau/Lee Konitz/Charlie Haden en Benjamin Herman. Zal helaas moeten kiezen tussen Benjie Herm of Kurt...lastig.
"If you want to present to be different from the past, study the past." - Spinoza
Wow, wat een dag!
Begonnen met Bar Kokhba, met John Zorn als bandleider, geen onbekende hier op fok. Dit was precies zoals de omschrijving, jazz met oa oosterse invloeden. Dromerige, hypnotiserende muziek, met vooral erg mooie vioolpartijen.
Daarna een knaller: SMV. Zet 3 van 's werelds beste een meest virtuoze bassisten bij elkaar en je krijgt non stop spetterend basgitaarvuurwerk waar je bek van open valt. Stanley Clarke, Marcus Miller en Victor Wooten. Gelukkig dat ik geen basgitaar speel anders had ik wellicht de bas maar aan de wilgen gehangen want deze mensen zijn alledrie godsonmogelijk goed. Zeker Victor Wooten is niet van deze wereld maar de andere 2 verbleken ook niet naast hem, ze vulden elkaar prachtig aan. Ik heb hier echt enorm van genoten.
Meteen erna een stukje naar links opschuiven voor Erikah Badu. Wat een eigenzinnige maar vooral bloedmooie vrouw is dit.
De muziek zei me niet allemaal even veel, vond het soms wat rommelig, maar het was toch wel leuk.
Daarna even uitpuffen op een bankje met pizza en de nodige bier. Heb nog wat mensen mee proberen te lokken naar mijn volgende doel: Jazzkamikaze, maar men ging liever naar Candy kijken. Hun fout want Jazzkamikaze was wmb het absolute hoogtepunt van de dag, en tot nu toe ook het hoogtepunt van heel NSJ. Deze 5 jonge scandinaviers maken testosteron-uitpuilende powerjazzmetal. Lijkt een beetje op The Mars Volta maar van TMV krijg ik al snel de zenuwen, dit was zwaar opzwepend. Het ging heel erg hard en beukte fenomenaal en muzikaal was het ook nog eens hoogstaand. Hemelbestormende solo's die uit de tenen geperst werden, een contrabassist die zijn instrument mishandelde als ware het zijn overspelige vrouw, een gitarist die ook altsax en sopraansax speelt en soms zelfs alledrie tegelijk... Dit is muziek om keihard van uit je plaat te gaan en dat gebeurde ook. Supervette shit!!
Hierna kwam ik bezweet en vrij uitgeput nog even langs Candy, met haar supervoorspelbare salon-funk. Deze one trick pony kon me echt niet meer boeien. Ik wilde heel graag als afsluiter het Richard Galliano Quartet zien, jazz met een accordion, maar helaas, ik was te laat, het was al begonnen en de hudson zaal was al helemaal vol. Geen puf meer om nog verder te zoeken heb ik er toen maar een punt aan gedraaid en ben ik moe maar zeer voldaan naar huis gestrompeld.
Begonnen met Bar Kokhba, met John Zorn als bandleider, geen onbekende hier op fok. Dit was precies zoals de omschrijving, jazz met oa oosterse invloeden. Dromerige, hypnotiserende muziek, met vooral erg mooie vioolpartijen.
Daarna een knaller: SMV. Zet 3 van 's werelds beste een meest virtuoze bassisten bij elkaar en je krijgt non stop spetterend basgitaarvuurwerk waar je bek van open valt. Stanley Clarke, Marcus Miller en Victor Wooten. Gelukkig dat ik geen basgitaar speel anders had ik wellicht de bas maar aan de wilgen gehangen want deze mensen zijn alledrie godsonmogelijk goed. Zeker Victor Wooten is niet van deze wereld maar de andere 2 verbleken ook niet naast hem, ze vulden elkaar prachtig aan. Ik heb hier echt enorm van genoten.
Meteen erna een stukje naar links opschuiven voor Erikah Badu. Wat een eigenzinnige maar vooral bloedmooie vrouw is dit.
De muziek zei me niet allemaal even veel, vond het soms wat rommelig, maar het was toch wel leuk.Daarna even uitpuffen op een bankje met pizza en de nodige bier. Heb nog wat mensen mee proberen te lokken naar mijn volgende doel: Jazzkamikaze, maar men ging liever naar Candy kijken. Hun fout want Jazzkamikaze was wmb het absolute hoogtepunt van de dag, en tot nu toe ook het hoogtepunt van heel NSJ. Deze 5 jonge scandinaviers maken testosteron-uitpuilende powerjazzmetal. Lijkt een beetje op The Mars Volta maar van TMV krijg ik al snel de zenuwen, dit was zwaar opzwepend. Het ging heel erg hard en beukte fenomenaal en muzikaal was het ook nog eens hoogstaand. Hemelbestormende solo's die uit de tenen geperst werden, een contrabassist die zijn instrument mishandelde als ware het zijn overspelige vrouw, een gitarist die ook altsax en sopraansax speelt en soms zelfs alledrie tegelijk... Dit is muziek om keihard van uit je plaat te gaan en dat gebeurde ook. Supervette shit!!
Hierna kwam ik bezweet en vrij uitgeput nog even langs Candy, met haar supervoorspelbare salon-funk. Deze one trick pony kon me echt niet meer boeien. Ik wilde heel graag als afsluiter het Richard Galliano Quartet zien, jazz met een accordion, maar helaas, ik was te laat, het was al begonnen en de hudson zaal was al helemaal vol. Geen puf meer om nog verder te zoeken heb ik er toen maar een punt aan gedraaid en ben ik moe maar zeer voldaan naar huis gestrompeld.
Ik ben vrijdag geweest, en heb toen vooral erg genoten van Soil & Pimp (hoogtepunt) en Hank Jones (voor mij gewoon een levende legende).
Nu kijk ik de andere twee dagen op TV, en ik vind het echt niet te geloven welke concerten ze uitzenden. James Taylor, Adele en Wouter Hamel vullen al twee dagen lang het meerendeel van de zendtijd. For real: wat doen die mensen in hemelsnaam op het North Sea Jazz? Natuurlijk weet ik dat het festival een veel breder publiek bedient dan alleen jazzliefhebbers en dat artiesten uit de hoek van funk/soul geen uitzondering zijn, maar dit is gewoon pure pop!
Het lijkt wel alsof het alleen om de kijkcijfers gaat!
Nu kijk ik de andere twee dagen op TV, en ik vind het echt niet te geloven welke concerten ze uitzenden. James Taylor, Adele en Wouter Hamel vullen al twee dagen lang het meerendeel van de zendtijd. For real: wat doen die mensen in hemelsnaam op het North Sea Jazz? Natuurlijk weet ik dat het festival een veel breder publiek bedient dan alleen jazzliefhebbers en dat artiesten uit de hoek van funk/soul geen uitzondering zijn, maar dit is gewoon pure pop!
Het lijkt wel alsof het alleen om de kijkcijfers gaat!
Vandaag heb ik gezien:
- Ethiopiques: coole woestijnjazz/-soul uit de jaren 60/70. Ik was wel enigszins teleurgesteld om te zien dat vrijwel de complete band (op 1 saxofonist na) bestond uit blanken. De omschrijving beloofde toch echt anders, die had het over een 11 koppige band uit Ethiopie!! Dit waren er maar 6 en zo wit als witte chocola. Maar spelen konden ze op zich wel. Mahmoud Ahmed, toch wel een beetje de Andre Hazes van Ethiopie, met zijn lekkere smeuige smartlappen, was geweldig, en ondanks dat ie al tegen de 70 loopt was hij energiek aan het dansen en springen en wist hij het publiek lekker mee te krijgen.
- McCoy Tyner, Bill Frisel, John Scofield: Tyner is een van mijn helden dus deze moest ik echt zien. Hij kan nog steeds spelen die man, hij trekt mooie inventieve klanktapijten uit zijn vleugel. De overige muzikanten mochten er ook zijn maar om de een of andere reden kan jazzgitaar me altijd net wat minder boeien dan sax of piano.
Verder heb ik nog stukjes Jazzanova en Steve Winwood gezien. Maar de muziekmoeheid begon nu wel een klein beetje toe te slaan.
Al met al waren het 3 zeer mooie, inspirerende dagen. Gisteren vond ik absoluut de allermooiste dag van het festival. Het echte hoogtepunt vond ik Jazzkamikaze, waar ik vandaag nog een cd van heb gekocht.
- Ethiopiques: coole woestijnjazz/-soul uit de jaren 60/70. Ik was wel enigszins teleurgesteld om te zien dat vrijwel de complete band (op 1 saxofonist na) bestond uit blanken. De omschrijving beloofde toch echt anders, die had het over een 11 koppige band uit Ethiopie!! Dit waren er maar 6 en zo wit als witte chocola. Maar spelen konden ze op zich wel. Mahmoud Ahmed, toch wel een beetje de Andre Hazes van Ethiopie, met zijn lekkere smeuige smartlappen, was geweldig, en ondanks dat ie al tegen de 70 loopt was hij energiek aan het dansen en springen en wist hij het publiek lekker mee te krijgen.
- McCoy Tyner, Bill Frisel, John Scofield: Tyner is een van mijn helden dus deze moest ik echt zien. Hij kan nog steeds spelen die man, hij trekt mooie inventieve klanktapijten uit zijn vleugel. De overige muzikanten mochten er ook zijn maar om de een of andere reden kan jazzgitaar me altijd net wat minder boeien dan sax of piano.
Verder heb ik nog stukjes Jazzanova en Steve Winwood gezien. Maar de muziekmoeheid begon nu wel een klein beetje toe te slaan.
Al met al waren het 3 zeer mooie, inspirerende dagen. Gisteren vond ik absoluut de allermooiste dag van het festival. Het echte hoogtepunt vond ik Jazzkamikaze, waar ik vandaag nog een cd van heb gekocht.
Dit jaar alleen op de vrijdag geweest, en duurde even voordat ik erin kwam.
De grote namen afgegaan eigenlijk, met BB King als absoluut hoogtepunt. Verder vond ik Duffy goed, maar niet spectaculair. Hetzelfde gold voor Raul Midon eerder op de avond.
De Spanish Harlem Orchestra was een leuke afsluiter.
Helaas, niet hetzelfde 'wow!' gevoel als vorig jaar op de zondag, hoewel ik het optreden van BB King wel echt fantastisch vond. Volgende jaar weer beter.
De grote namen afgegaan eigenlijk, met BB King als absoluut hoogtepunt. Verder vond ik Duffy goed, maar niet spectaculair. Hetzelfde gold voor Raul Midon eerder op de avond.
De Spanish Harlem Orchestra was een leuke afsluiter.
Helaas, niet hetzelfde 'wow!' gevoel als vorig jaar op de zondag, hoewel ik het optreden van BB King wel echt fantastisch vond. Volgende jaar weer beter.
Leuk om jullie ervaringen te lezen. Ben net thuis in Groningen, enorme vertraging, als ik vanavond puf heb schrijf ik wel wat. Een van de hoogtepunten voor mij was een briljant geimproviseerd concert in de metro, meer mensen die dit hebben gezien? Als het goed is komt het ook op you tube. Soil & Pimp vond ik niets aan, dit deed letterlijk pijn aan mijn gevoelige oortjes, wij zijn snel weggegaan, hard harder hardst, met muziek heeft dat imho niets te maken.
Vrijdag eerst naar het Vanguard Jazz orchestra geweest. Was best aardig maar de vonk sloeg niet over. Wel heel veel routine en ervaring daar ontbrak het niet aan, maar enthousiasme zag je maar weinig, pure broodmusici dat gevoel kreeg ik.
Daarna naar Hank Jones geweest. Geweldig hoe de man zich inzette, natuurlijk hij is een dagje ouder en kan hij niet meer zo vingervlug spelen als Hancock of Lang Lang, maar als je op die leeftijd van het podium moet worden getrokken dan ben je voor mij de man. En op leeftijd of niet: gevoel voor timing verleer je duidelijk niet.
Heel even naar Soil en Pimp geweest en dat was verschrikkelijk hard. Snel naar Vloeimans gegaan en dat was wel heel aardig moet ik zeggen, de latex broek (sorry maar dit kan echt niet) ten spijt. Cecil Taylor daarna gezien, kan me door vermoeidheid niet heel veel meer herinneren. Daarna maar naar huis gegaan was te moe voor Redman, maar die komt wel nog een keer op NSJ.
Zaterdag eerst naar Nigaard gegaan, mooie stem maar tis geen muziek die je bij blijft. D.w.z. ik kan geen melodieën naspelen afkomstig van dit concert. Daarna naar Charlie Heden en co geweest, Charlie Heden had absoluut zijn dag niet. Was een paar keer te laat klaar en had geen gelijkmatig tempo. De drummer zat constant nee te schudden, een hele grote bassist (mocht zijn naam niet noemen) die naast mij zat deed precies hetzelfde. Wel een hele goede pianist trouwens. Daarna naar Benjamin Herman geweest, leuke enthousiast show gaf hij weg, veel mooie melodieën en ze gaven zich volledig. Leuk om te zien!
Daarna Richard Galliano gezien, mijn muziek is het gewoon niet.
Zondag naar een plusconcert geweest. Blijft naaierij in mijn ogen maar ja, als je per se Lang Lang en Hancock wil zien moet je wel. Was geweldig om die twee aan het werk te zien. Het spelplezier spatte er vanaf, leuke solostukken (ook klassiek), een heel mooi chinees stuk (geen idee meer hoe het heette) gewoon geniaal. Wel heel jammer dat zo'n slecht orkest zonder enige nuance de begeleiding deed.
Daarna naar Roy Haynes geweest, degelijk maar niet echt bijzonder.
Vervolgens naar Esperanza Spalding geweest. Geweldig! Wat rockte zij de pan uit en wat is zij live veel beter dan op haar plaat! Voor mij persoonlijk het absolute hoogtepunt dit jaar.
Toen zijn wij naar Hiromi geweest, die samen met een andere Japanse pianiste het publiek gek kreeg. Gaven een hele leuke show weg, heel leuk om naar te kijken, al had het af en toe wat onechts of is zij echt zo?
Afgesloten met Noordijk. Benjamin Herman stak heel wat veren in zijn reet en vanavond liet hij voor de zoveelste keer horen dat dit terecht is. Beter heeft Europa niet. Punt.
Daarna naar Hank Jones geweest. Geweldig hoe de man zich inzette, natuurlijk hij is een dagje ouder en kan hij niet meer zo vingervlug spelen als Hancock of Lang Lang, maar als je op die leeftijd van het podium moet worden getrokken dan ben je voor mij de man. En op leeftijd of niet: gevoel voor timing verleer je duidelijk niet.
Heel even naar Soil en Pimp geweest en dat was verschrikkelijk hard. Snel naar Vloeimans gegaan en dat was wel heel aardig moet ik zeggen, de latex broek (sorry maar dit kan echt niet) ten spijt. Cecil Taylor daarna gezien, kan me door vermoeidheid niet heel veel meer herinneren. Daarna maar naar huis gegaan was te moe voor Redman, maar die komt wel nog een keer op NSJ.
Zaterdag eerst naar Nigaard gegaan, mooie stem maar tis geen muziek die je bij blijft. D.w.z. ik kan geen melodieën naspelen afkomstig van dit concert. Daarna naar Charlie Heden en co geweest, Charlie Heden had absoluut zijn dag niet. Was een paar keer te laat klaar en had geen gelijkmatig tempo. De drummer zat constant nee te schudden, een hele grote bassist (mocht zijn naam niet noemen) die naast mij zat deed precies hetzelfde. Wel een hele goede pianist trouwens. Daarna naar Benjamin Herman geweest, leuke enthousiast show gaf hij weg, veel mooie melodieën en ze gaven zich volledig. Leuk om te zien!
Daarna Richard Galliano gezien, mijn muziek is het gewoon niet.
Zondag naar een plusconcert geweest. Blijft naaierij in mijn ogen maar ja, als je per se Lang Lang en Hancock wil zien moet je wel. Was geweldig om die twee aan het werk te zien. Het spelplezier spatte er vanaf, leuke solostukken (ook klassiek), een heel mooi chinees stuk (geen idee meer hoe het heette) gewoon geniaal. Wel heel jammer dat zo'n slecht orkest zonder enige nuance de begeleiding deed.
Daarna naar Roy Haynes geweest, degelijk maar niet echt bijzonder.
Vervolgens naar Esperanza Spalding geweest. Geweldig! Wat rockte zij de pan uit en wat is zij live veel beter dan op haar plaat! Voor mij persoonlijk het absolute hoogtepunt dit jaar.
Toen zijn wij naar Hiromi geweest, die samen met een andere Japanse pianiste het publiek gek kreeg. Gaven een hele leuke show weg, heel leuk om naar te kijken, al had het af en toe wat onechts of is zij echt zo?
Afgesloten met Noordijk. Benjamin Herman stak heel wat veren in zijn reet en vanavond liet hij voor de zoveelste keer horen dat dit terecht is. Beter heeft Europa niet. Punt.
Zo, eerst even bijgekomen na 3 dagen NSJ
Dag 1:
Lee Ritenour: Goed, leuk, aardige opener en Nile was nog redelijk leeg.
Joe Bonamassa: Oh man...dat tapte even uit een ander vaatje, waar Lee Ritenour best wel leuk was maar niets bijzonders voor ons, bij Joe was het een dikke WOW van mijn vrouw en mijzelf. Gelijk 2 cd's gekocht. Nu ben ik een bluesfan van nature, dus vandaar dat ik wat meer had met Bonamassa.
BB King: Teleurstellend. Ja, zijn band is fantastisch maar dit is niet de BB King meer die Lucille laat vlammen. Hij is een groot entertainer en de muziek blijft fantastisch maar als nog een keer terug komt dan laat ik herinneringen van fantastische concerten die ik van hem gezien heb wel prevaleren.
Duffy: Ugh. 2 nummers en wij konden het niet meer aan, of ze wilde gewoon te graag of het was een technisch probleem maar haar stem klonk zo ongelofelijk schel dat we weggelopen zijn.
Sing the Truth, Tribute to Nina Simone: Wow..gewoon wow, 3 zangeressen met ieder een heel eigen geluid en performance maar zo ongelofelijk goed. Concert begon veeeeeeel te laat en het was 1:30 voor we deur uitgingen maar het was het waard.
Dag 2:
De planning was om te beginnen met Eli 'Paperboy' Reed maar die was ziek en vervangen door een Fin genaamd Tuomo, leuke sou/funk met wat zwakke nummers maar toch onderhoudend. Daarna even naar James Taylor maar daar haakten we toch eigenlijk een beetje af, we kwamen niet echt in de stemming voor zijn muziek.
Ruthie Foster, helaas maar 20 minuten kunnen meepakken maar wat we hoorden sprak ons erg aan, deed mij wat denken aan Tracy Chapman. Goede band, leuk optreden.
Burt Bacharach met Trijntje Oosterhuis: Absolute top. De classics waren leuk maar vooral Trijntje was fenomenaal. Zeer zeker de moeite waard en we hebben volop genoten.
Daarna even een break genomen, eten, drinken, shoppen, afijn, je snapt het.
Chicago Blues. A living history: Alles wat het hart van de bluesliefhebber sneller doet kloppen, uitstekende simpele blues maar wat een energie, plezier en gewoon volop genieten. Doe die maar nog een keertje. 't was weer na 01:00 voor we weggingen maar zeer voldaan en blij.
Dag 3:
Lang Lang & Herbie Hancock: Ok, klassieke muziek op NSJ? Welja, waarom niet, de improvisaties van met name Hancock waren zo-zo maar over het geheel genomen en met name Rhapsody in Blue een fantastische ervaring. Zo'n enorme diversiteit aan muziek, waar vind je dat op een ander festival.
Daarna even een beetje een time out genomen, de vermoeidheid begon toch wel toe te slaan, Jamie Cullum alleen gehoord (zaten lekker buiten net bij de uitgang van Nile) Seal was mij toch een beetje te 'poppy', die hadden ze van ons weg mogen laten.
Adele was wel een highlight, dat meisje kan echt zingen, heel nerveus begin maar na 2 nummers kwam ze duidelijk los en was het genieten, de zaal was duidelijk enthousiast, dat hielp vermoedelijk.
Steve Winwood, ok, hoort mischien niet thuis op NSJ maar voor mij was het een perfect afsluiting van NSJ, we zijn tot de laatste noot gebleven en daarna op huis (nou ja, hotel) aangegaan.
NSJ is gewoon fantastisch, alles wat wij hebben meegemaakt was positief. Van uitstekende (maar wel dure) catering en organisatie tot vriendelijk en behulpzaam personeel tot uitstekende muziek van zoveel verschillende signaturen dat ik de helft vergeten ben, vermoedelijk.
Het enige wat ik de organisatie zou meegeven is dat ze de deuren moeten dichtgooien bij de Plus concerten na 5 minuten, het is echt ongelofelijk irritant dat mensen gewoon doodleuk blijven binnenkomen op de meest intieme en gevoelige momenten. Voor de Plus concerten moeten ze dat gewoon anders doen.
Veel fantastische dingen gezien en gehoord en evenzovele gemist maar dat is inherent aan NSJ, het is zeker niet goedkoop maar wij doen weer de volle 3 dagen volgend jaar, dat is de enige manier om er optimaal van te genieten.
Volgend jaar zeker weer!
PS: Veel concerten zijn op http://jazz.nps.nl alsnog te beluisteren.
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 15-07-2009 12:37:33 ]
Dag 1:
Lee Ritenour: Goed, leuk, aardige opener en Nile was nog redelijk leeg.
Joe Bonamassa: Oh man...dat tapte even uit een ander vaatje, waar Lee Ritenour best wel leuk was maar niets bijzonders voor ons, bij Joe was het een dikke WOW van mijn vrouw en mijzelf. Gelijk 2 cd's gekocht. Nu ben ik een bluesfan van nature, dus vandaar dat ik wat meer had met Bonamassa.
BB King: Teleurstellend. Ja, zijn band is fantastisch maar dit is niet de BB King meer die Lucille laat vlammen. Hij is een groot entertainer en de muziek blijft fantastisch maar als nog een keer terug komt dan laat ik herinneringen van fantastische concerten die ik van hem gezien heb wel prevaleren.
Duffy: Ugh. 2 nummers en wij konden het niet meer aan, of ze wilde gewoon te graag of het was een technisch probleem maar haar stem klonk zo ongelofelijk schel dat we weggelopen zijn.
Sing the Truth, Tribute to Nina Simone: Wow..gewoon wow, 3 zangeressen met ieder een heel eigen geluid en performance maar zo ongelofelijk goed. Concert begon veeeeeeel te laat en het was 1:30 voor we deur uitgingen maar het was het waard.
Dag 2:
De planning was om te beginnen met Eli 'Paperboy' Reed maar die was ziek en vervangen door een Fin genaamd Tuomo, leuke sou/funk met wat zwakke nummers maar toch onderhoudend. Daarna even naar James Taylor maar daar haakten we toch eigenlijk een beetje af, we kwamen niet echt in de stemming voor zijn muziek.
Ruthie Foster, helaas maar 20 minuten kunnen meepakken maar wat we hoorden sprak ons erg aan, deed mij wat denken aan Tracy Chapman. Goede band, leuk optreden.
Burt Bacharach met Trijntje Oosterhuis: Absolute top. De classics waren leuk maar vooral Trijntje was fenomenaal. Zeer zeker de moeite waard en we hebben volop genoten.
Daarna even een break genomen, eten, drinken, shoppen, afijn, je snapt het.
Chicago Blues. A living history: Alles wat het hart van de bluesliefhebber sneller doet kloppen, uitstekende simpele blues maar wat een energie, plezier en gewoon volop genieten. Doe die maar nog een keertje. 't was weer na 01:00 voor we weggingen maar zeer voldaan en blij.
Dag 3:
Lang Lang & Herbie Hancock: Ok, klassieke muziek op NSJ? Welja, waarom niet, de improvisaties van met name Hancock waren zo-zo maar over het geheel genomen en met name Rhapsody in Blue een fantastische ervaring. Zo'n enorme diversiteit aan muziek, waar vind je dat op een ander festival.
Daarna even een beetje een time out genomen, de vermoeidheid begon toch wel toe te slaan, Jamie Cullum alleen gehoord (zaten lekker buiten net bij de uitgang van Nile) Seal was mij toch een beetje te 'poppy', die hadden ze van ons weg mogen laten.
Adele was wel een highlight, dat meisje kan echt zingen, heel nerveus begin maar na 2 nummers kwam ze duidelijk los en was het genieten, de zaal was duidelijk enthousiast, dat hielp vermoedelijk.
Steve Winwood, ok, hoort mischien niet thuis op NSJ maar voor mij was het een perfect afsluiting van NSJ, we zijn tot de laatste noot gebleven en daarna op huis (nou ja, hotel) aangegaan.
NSJ is gewoon fantastisch, alles wat wij hebben meegemaakt was positief. Van uitstekende (maar wel dure) catering en organisatie tot vriendelijk en behulpzaam personeel tot uitstekende muziek van zoveel verschillende signaturen dat ik de helft vergeten ben, vermoedelijk.
Het enige wat ik de organisatie zou meegeven is dat ze de deuren moeten dichtgooien bij de Plus concerten na 5 minuten, het is echt ongelofelijk irritant dat mensen gewoon doodleuk blijven binnenkomen op de meest intieme en gevoelige momenten. Voor de Plus concerten moeten ze dat gewoon anders doen.
Veel fantastische dingen gezien en gehoord en evenzovele gemist maar dat is inherent aan NSJ, het is zeker niet goedkoop maar wij doen weer de volle 3 dagen volgend jaar, dat is de enige manier om er optimaal van te genieten.
Volgend jaar zeker weer!
PS: Veel concerten zijn op http://jazz.nps.nl alsnog te beluisteren.
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 15-07-2009 12:37:33 ]
|
|
