R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Dit is geen verhaal voor iemand die even kort wil lezen en daarna een reactie wil posten!
Eén jaar geleden vertrok mijn moeder met mij [jongen, 16] en mijn zus [13]. We gingen weg bij mijn vader. Ik had het er totaal niet moeilijk mee. Heb het altijd vreemd gevonden: maar ik voelde er vrij weinig bij. Mijn zus vond het toen wél heel lastig.
Het was 8 uur 's ochtends en de verhuiswagen stond voor de deur. Mijn vader was nog thuis. Moet je je godverdomme voorstellen wat voor kutsituatie dat was! Drinkt hij nog gezellig een kopje thee, terwijl de meubels en de kleren worden ingeladen voor verhuizing naar een andere woning.
Hij vertrok op de fiets, zonder ook maar iets te zeggen. Zoals hij iedere dag doet. Naar zijn werk.
Dat is achteraf het allerpijnlijkste moment in mijn leven. Je hebt jaren als gezin in dat huis gewoond, en dan komt er een moment dat hij weg gaat op zijn fiets en je weet dat je hem pas weer ziet over twee weekenden.
Hij is absoluut geen makkelijk iemand. Hij kan het - in tegenstelling tot mij - totaal niet over emoties hebben.Hij klapt dan volledig dicht. Hij heeft een muur opgebouwd waar zelfs de beste psygoloog niet doorheen kan rammen.
Had ik het er 'n jaar geleden niet veel moeite mee, nu ga ik er echt volledig stuk aan.
Het is nu een maand terug. Mijn zus en ik gingen weer een weekend naar hem toe. We werden weer met spullen en al afgezet bij hem. We kwamen aan in een koud, leeg huis. Hij was nog niet terug van zijn werk, terwijl hij wist dat we zouden komen.
Tien minuten later kwam hij binnen. Wij waren al enigszins geprikkeld omdat hij geen rekening met ons gehouden had: ook hij was de vrolijkste niet bij binnenkomst. We begonnen een beetje op elkaar te mokken, en aan het eten vertelde ik iets over wat er die week gebeurd was. Hij reageerde daar zeer heftig op. Boos. Vervolgens gaf mijn zus cijfers door van haar rapport. Deze waren prima, maar ook hier reageerde hij buitensporig geagiteerd op.
Wat mijn zus niet had doorgegeven was, dat ze 'morgen' bij een vriendin zou gaan logeren. Daar wist mijn vader niets van, en hij zei dat ze niet mocht gaan. Op haar beurt pikte mijn zus dat niet en werd boos op mijn vader.'
Uiteindelijk voelden mijn zus en ik ons beiden onbegrepen, niet gerespecteerd. We stonden toen in de keuken flink de ruziën, ook te schreeuwen. Ineens had ik er genoeg van. Ik was echt kotsbeu. Ik zei: 'we gaan nu. we vertrekken'. Toen hebben mijn zus en ik de koffers gepakt en zijn we [lopend] vertrokken.
Ik sloot af met de eerlijke, maar directe zin: 'wat er ook gebeurt, ik zal niet de eerste zijn die contact opneemt'
Sindsdien heb ik vrijwel geen contact met hem, en het maakt me - al durf ik dat niet altijd toe te geven - helemaal kapot van binnen.
Gisteravond flipte ik volledig. De vriendin van een vriend had net gebeld en gemeld dat zijn moeder kanker had. Waarschijnlijk in haar buik. Waar precies, zou vandaag duidelijk worden.
Daarbij kwam nog dat twee vriendinnen heel kortaf deden. Normaal kan ik gewoon goed met hun praten. Ook dat irriteerde me mateloos.
Toen ik besloten had met die betreffende vriend te bellen, naar buiten ging en een sigaret had opgestoken, kwam ineens het idee op om te gaan bezatten. Roken doe ik alleen tijdens uitgaan: dit werd de derde sigaret van die dag al.
Vriend gebeld. Ontzettend pijnlijk gesprek natuurlijk. Wat verwachtte ik ook, lul dat ik ben? Dat hij zou zeggen: OCH het gaat hartstikke goed met me, ik heb net de ziekenhuis-plantjes bewaterd?
Alles kwam gewoon op me af. Vervolgens ben ik terug naar binnen gesneaked - niemand had iets gemerkt - en heb me helemaal lam gezopen aan wijn. Op maandagavond, terwijl ik vandaag gewoon school zou hebben.
Om 2 uur ging ik in mijn bed liggen. Het voelde alsof ik doodging. Alles draaide, alsof je constant in een vrije val zit. Vervolgens ben ik de douche gaan zitten; alles uitgekotst en weggespoeld. Ik dacht dat mijn moeder er allemaal niet achter zou komen.
Had natuurlijk beter moeten weten. Ze kwam er direct achter dat ik overgegeven had, en vroeg hoe dat kwam. Ik zei dat ik iets verkeerds had gegeten. Geloofde ze natuurlijk niet, en 's morgens vroeg ze me hoeveel ik gedronken had. Ze heeft zich helemaal doodgeschokken, zei ze.
Mijn god; wat voelde ik me verschrikkelijk. Mijn moeder meldde me ziek, en we hebben lang gepraat. Uiteindelijk begreep ze het. Om twee uur 's middags besefte ik dat de deadline voor een bepaald werkstuk vandaag lag, en dat als ik het niet in zou leveren ik, maar ook twee vrienden van me 'n één zouden krijgen. Ik ben met een brakke kop naar school gereden, heb dat werkstuk ingeleverd en ben daarna doorgelopen naar de schoolpsygologe. Daar praat ik al een tijd mee. Ik heb alles eerlijk gezegd wat ik boven beschreven heb. Het was even niet prettig, maar het luchtte wel op.
WAT MOET IK NU IN GODSNAAM DOEN?
Eén jaar geleden vertrok mijn moeder met mij [jongen, 16] en mijn zus [13]. We gingen weg bij mijn vader. Ik had het er totaal niet moeilijk mee. Heb het altijd vreemd gevonden: maar ik voelde er vrij weinig bij. Mijn zus vond het toen wél heel lastig.
Het was 8 uur 's ochtends en de verhuiswagen stond voor de deur. Mijn vader was nog thuis. Moet je je godverdomme voorstellen wat voor kutsituatie dat was! Drinkt hij nog gezellig een kopje thee, terwijl de meubels en de kleren worden ingeladen voor verhuizing naar een andere woning.
Hij vertrok op de fiets, zonder ook maar iets te zeggen. Zoals hij iedere dag doet. Naar zijn werk.
Dat is achteraf het allerpijnlijkste moment in mijn leven. Je hebt jaren als gezin in dat huis gewoond, en dan komt er een moment dat hij weg gaat op zijn fiets en je weet dat je hem pas weer ziet over twee weekenden.
Hij is absoluut geen makkelijk iemand. Hij kan het - in tegenstelling tot mij - totaal niet over emoties hebben.Hij klapt dan volledig dicht. Hij heeft een muur opgebouwd waar zelfs de beste psygoloog niet doorheen kan rammen.
Had ik het er 'n jaar geleden niet veel moeite mee, nu ga ik er echt volledig stuk aan.
Het is nu een maand terug. Mijn zus en ik gingen weer een weekend naar hem toe. We werden weer met spullen en al afgezet bij hem. We kwamen aan in een koud, leeg huis. Hij was nog niet terug van zijn werk, terwijl hij wist dat we zouden komen.
Tien minuten later kwam hij binnen. Wij waren al enigszins geprikkeld omdat hij geen rekening met ons gehouden had: ook hij was de vrolijkste niet bij binnenkomst. We begonnen een beetje op elkaar te mokken, en aan het eten vertelde ik iets over wat er die week gebeurd was. Hij reageerde daar zeer heftig op. Boos. Vervolgens gaf mijn zus cijfers door van haar rapport. Deze waren prima, maar ook hier reageerde hij buitensporig geagiteerd op.
Wat mijn zus niet had doorgegeven was, dat ze 'morgen' bij een vriendin zou gaan logeren. Daar wist mijn vader niets van, en hij zei dat ze niet mocht gaan. Op haar beurt pikte mijn zus dat niet en werd boos op mijn vader.'
Uiteindelijk voelden mijn zus en ik ons beiden onbegrepen, niet gerespecteerd. We stonden toen in de keuken flink de ruziën, ook te schreeuwen. Ineens had ik er genoeg van. Ik was echt kotsbeu. Ik zei: 'we gaan nu. we vertrekken'. Toen hebben mijn zus en ik de koffers gepakt en zijn we [lopend] vertrokken.
Ik sloot af met de eerlijke, maar directe zin: 'wat er ook gebeurt, ik zal niet de eerste zijn die contact opneemt'
Sindsdien heb ik vrijwel geen contact met hem, en het maakt me - al durf ik dat niet altijd toe te geven - helemaal kapot van binnen.
Gisteravond flipte ik volledig. De vriendin van een vriend had net gebeld en gemeld dat zijn moeder kanker had. Waarschijnlijk in haar buik. Waar precies, zou vandaag duidelijk worden.
Daarbij kwam nog dat twee vriendinnen heel kortaf deden. Normaal kan ik gewoon goed met hun praten. Ook dat irriteerde me mateloos.
Toen ik besloten had met die betreffende vriend te bellen, naar buiten ging en een sigaret had opgestoken, kwam ineens het idee op om te gaan bezatten. Roken doe ik alleen tijdens uitgaan: dit werd de derde sigaret van die dag al.
Vriend gebeld. Ontzettend pijnlijk gesprek natuurlijk. Wat verwachtte ik ook, lul dat ik ben? Dat hij zou zeggen: OCH het gaat hartstikke goed met me, ik heb net de ziekenhuis-plantjes bewaterd?
Alles kwam gewoon op me af. Vervolgens ben ik terug naar binnen gesneaked - niemand had iets gemerkt - en heb me helemaal lam gezopen aan wijn. Op maandagavond, terwijl ik vandaag gewoon school zou hebben.
Om 2 uur ging ik in mijn bed liggen. Het voelde alsof ik doodging. Alles draaide, alsof je constant in een vrije val zit. Vervolgens ben ik de douche gaan zitten; alles uitgekotst en weggespoeld. Ik dacht dat mijn moeder er allemaal niet achter zou komen.
Had natuurlijk beter moeten weten. Ze kwam er direct achter dat ik overgegeven had, en vroeg hoe dat kwam. Ik zei dat ik iets verkeerds had gegeten. Geloofde ze natuurlijk niet, en 's morgens vroeg ze me hoeveel ik gedronken had. Ze heeft zich helemaal doodgeschokken, zei ze.
Mijn god; wat voelde ik me verschrikkelijk. Mijn moeder meldde me ziek, en we hebben lang gepraat. Uiteindelijk begreep ze het. Om twee uur 's middags besefte ik dat de deadline voor een bepaald werkstuk vandaag lag, en dat als ik het niet in zou leveren ik, maar ook twee vrienden van me 'n één zouden krijgen. Ik ben met een brakke kop naar school gereden, heb dat werkstuk ingeleverd en ben daarna doorgelopen naar de schoolpsygologe. Daar praat ik al een tijd mee. Ik heb alles eerlijk gezegd wat ik boven beschreven heb. Het was even niet prettig, maar het luchtte wel op.
WAT MOET IK NU IN GODSNAAM DOEN?
Mijn doel is om op ieder topic een goed en eerlijk antwoord te geven. Ik probeer op een eerlijke manier open te staan voor de mening van iedereen.
en waar ging de ruzie om? Om niks eigenlijk.
Dus gewoon langs gaan en erover praten met je pa
Dus gewoon langs gaan en erover praten met je pa
I had a splitting headache.From which the future's made.
† Ryan Dunn (June 11, 1977 – June 20, 2011)
It's funny. All you have to do is say something nobody understands and they'll do practically anything you want them to.
VIVA LA ASSANGE¡
† Ryan Dunn (June 11, 1977 – June 20, 2011)
It's funny. All you have to do is say something nobody understands and they'll do practically anything you want them to.
VIVA LA ASSANGE¡
Je pa bellen. Serieus.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Gewoon je vader bellen of langsgaan, lekker boeiend dat jij iets anders hebt geroepen in een boze bui.
2000 light years from home
Erover praten lucht vaak heel erg op. Met je schoolpsycholoog heb je dit ook al gedaan. Waarschijnlijk zal zij je ook beter kunnen vertellen wat je zou moeten of kunnen doen dan dat wij je hier kunnen vertellen.
Ik denk dat een goed gesprek met je vader al een hoop goed zou kunnen maken. Heb het dan niet alleen over de ruzie die jullie hadden, maar je zult ook moeten proberen te weten komen wat er in je vaders hoofd omgaat. Aangezien hij pas 10 minuten nadat jullie er waren kwam lijkt het alsof hij niet heel erg om jullie geeft, maar hij kan ook zelf met problemen zitten op zn werk of privé en dat hij dit afreageert op jullie.
Ik denk dat een goed gesprek met je vader al een hoop goed zou kunnen maken. Heb het dan niet alleen over de ruzie die jullie hadden, maar je zult ook moeten proberen te weten komen wat er in je vaders hoofd omgaat. Aangezien hij pas 10 minuten nadat jullie er waren kwam lijkt het alsof hij niet heel erg om jullie geeft, maar hij kan ook zelf met problemen zitten op zn werk of privé en dat hij dit afreageert op jullie.
Omnia vincit amor, nos et cedamus amori
Ik denk dat ik mijn verhaal niet goed neergezet heb. Mijn vader is iemand waarmee ontzettend slecht te praten valt. Als je met hem praat voelt het continu alsof je praat tegen iemand die zichzelf veel beter vindt, veel machtiger.
Het is van essentieel belang dat ik niet de eerste ben die contact opneem met mijn vader. Ik wil namelijk zien hoeveel ik voor hem waard ben. Ik begin nu in te zien dat ik geen kut voorstel in zijn leven. Als hij me terugwil, dan kan dat, maar wel door te laten zien dat ik meer voor hem ben dan een hoopje stront dat om de 2 weken eens langs komt voor de lol.
Het is van essentieel belang dat ik niet de eerste ben die contact opneem met mijn vader. Ik wil namelijk zien hoeveel ik voor hem waard ben. Ik begin nu in te zien dat ik geen kut voorstel in zijn leven. Als hij me terugwil, dan kan dat, maar wel door te laten zien dat ik meer voor hem ben dan een hoopje stront dat om de 2 weken eens langs komt voor de lol.
Mijn doel is om op ieder topic een goed en eerlijk antwoord te geven. Ik probeer op een eerlijke manier open te staan voor de mening van iedereen.
Een gesprek met je pa en je zus hebben, over hoe jullie met elkaar willen omgaan.
Jullie vinden het fijn als je pa er is als jullie komen. Je pa vindt het fijn als hij van te voren weet dat je zus gaat logeren.
De hele situatie is voor iedereen nieuw. Logisch dat je nieuwe dingen moet afspreken.
Ik zou mijn vader bellen en zeggen dat ik erover wil praten.
Jullie vinden het fijn als je pa er is als jullie komen. Je pa vindt het fijn als hij van te voren weet dat je zus gaat logeren.
De hele situatie is voor iedereen nieuw. Logisch dat je nieuwe dingen moet afspreken.
Ik zou mijn vader bellen en zeggen dat ik erover wil praten.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
De situatie ligt anders. Moeilijker. Het was de druppel die de emmer deed overlopen. Iedere keer als we daar kwamen hing er spanning, kwamen de gesprekken niet vanzelf. Stroef.quote:Op dinsdag 3 maart 2009 22:11 schreef wise het volgende:
en waar ging de ruzie om? Om niks eigenlijk.
Dus gewoon langs gaan en erover praten met je pa
Mijn doel is om op ieder topic een goed en eerlijk antwoord te geven. Ik probeer op een eerlijke manier open te staan voor de mening van iedereen.
dat dus , geen alternatief. je voelt je daarna stukken beterquote:Op dinsdag 3 maart 2009 22:14 schreef Copycat het volgende:
Je pa bellen. Serieus.
Niets zo moeilijk als het maken van een goede afspraak, behalve het nakomen
Erg voor je man. Ik zou sowieso contact met ja vader opnemen om met hem een goed gesprek te hebben. Liefst gewoon 1 op 1 zodat het ook echt een persoonlijk gesprek kan worden.
Sterkte!
Sterkte!
Je lijkt aardig door te hebben dat je vader een enorme muur om zich heen heeft en je geeft zelfs aan dat er geen psycholoog doorheen komt. Waarom verwacht je dan dat je met deze actie zijn ogen kan openen en dat hij opeens wel zijn emotie zal gaan tonen?quote:Op dinsdag 3 maart 2009 22:20 schreef Esuri het volgende:
Ik denk dat ik mijn verhaal niet goed neergezet heb. Mijn vader is iemand waarmee ontzettend slecht te praten valt. Als je met hem praat voelt het continu alsof je praat tegen iemand die zichzelf veel beter vindt, veel machtiger.
Het is van essentieel belang dat ik niet de eerste ben die contact opneem met mijn vader. Ik wil namelijk zien hoeveel ik voor hem waard ben. Ik begin nu in te zien dat ik geen kut voorstel in zijn leven. Als hij me terugwil, dan kan dat, maar wel door te laten zien dat ik meer voor hem ben dan een hoopje stront dat om de 2 weken eens langs komt voor de lol.
Ik snap dat je graag wil dat hij je laat zien dat jij het waard bent om van te houden, maar ik vrees dat je dat op deze manier niet voor elkaar krijgt. Het is goed dat je bij een schoolpsycholoog loopt.
Je hebt 3 keuzes:
- accepteren hoe je vader is.
- proberen hem te benaderen, tegen je trots in.
- blijven wachten op iets dat hoogstwaarschijnlijk niet gaat komen en waar je duidelijk kapot aan gaat.
Erg prettige reactie.
Op dit moment ben ik bezig met de derde optie, maar alleen omdat ik simpelweg niet weet óf hij nog iets zal laat weten.
Wat ik vergeten was te vertellen was, dat enkele weken nadat we daar geweest waren, ik een email kreeg. Daarna heb ik hem een lange brief geschreven, die hij heeft ontvangen. Daar heb ik nog geen antwoord op gehad.
Op dit moment ben ik bezig met de derde optie, maar alleen omdat ik simpelweg niet weet óf hij nog iets zal laat weten.
Wat ik vergeten was te vertellen was, dat enkele weken nadat we daar geweest waren, ik een email kreeg. Daarna heb ik hem een lange brief geschreven, die hij heeft ontvangen. Daar heb ik nog geen antwoord op gehad.
Mijn doel is om op ieder topic een goed en eerlijk antwoord te geven. Ik probeer op een eerlijke manier open te staan voor de mening van iedereen.
Optie 3 kun je best doen, maar stel uit zelf bescherming een tijdslimiet.quote:Op dinsdag 3 maart 2009 22:32 schreef Esuri het volgende:
Erg prettige reactie.
Op dit moment ben ik bezig met de derde optie, maar alleen omdat ik simpelweg niet weet óf hij nog iets zal laat weten.
Wat ik vergeten was te vertellen was, dat enkele weken nadat we daar geweest waren, ik een email kreeg. Daarna heb ik hem een lange brief geschreven, die hij heeft ontvangen. Daar heb ik nog geen antwoord op gehad.
Kun je een beetje aangeven wat er in de briefwisseling ter sprake kwam?
Uit privacy-overwegingen gooi ik niet de volledige brief op het internet, maar zal ik enkele zinnen uit de brief halen.
''Ik zei: ‘we vertrekken. ******* en ik. Met de koffers. Alles’. Zag dat je schrok. Je werd boos, en zei: ‘Het is je moeder eindelijk gelukt. Met haar bedrijf dat niet loopt’. Dit wilde ik niet hebben. Je dacht dat ******* erachter zat. Dat ze geinsinueerd had dat we naar huis moesten komen. Volgens mij dacht je dat er een soort van complot was, dat jou volledig naar de kloten moest helpen.''
''Volgens mij kwam je email een week later. Op dat moment was ik absoluut niet in staat er op welke manier dan ook op te reageren. Mijn reactie kwam na een week daarna. Mijn voorstel was om contact te houden per email.
Ik heb daar over nagedacht, en het lijkt mij in het begin de slimste oplossing. Je kunt dingen relativeren en uitleggen zonder onderbroken te worden''
''Ik zei: ‘we vertrekken. ******* en ik. Met de koffers. Alles’. Zag dat je schrok. Je werd boos, en zei: ‘Het is je moeder eindelijk gelukt. Met haar bedrijf dat niet loopt’. Dit wilde ik niet hebben. Je dacht dat ******* erachter zat. Dat ze geinsinueerd had dat we naar huis moesten komen. Volgens mij dacht je dat er een soort van complot was, dat jou volledig naar de kloten moest helpen.''
''Volgens mij kwam je email een week later. Op dat moment was ik absoluut niet in staat er op welke manier dan ook op te reageren. Mijn reactie kwam na een week daarna. Mijn voorstel was om contact te houden per email.
Ik heb daar over nagedacht, en het lijkt mij in het begin de slimste oplossing. Je kunt dingen relativeren en uitleggen zonder onderbroken te worden''
Mijn doel is om op ieder topic een goed en eerlijk antwoord te geven. Ik probeer op een eerlijke manier open te staan voor de mening van iedereen.
Wie heeft wat geschreven? Het is een beetje warrig zo.quote:Op dinsdag 3 maart 2009 22:38 schreef Esuri het volgende:
Uit privacy-overwegingen gooi ik niet de volledige brief op het internet, maar zal ik enkele zinnen uit de brief halen.
''Ik zei: ‘we vertrekken. ******* en ik. Met de koffers. Alles’. Zag dat je schrok. Je werd boos, en zei: ‘Het is je moeder eindelijk gelukt. Met haar bedrijf dat niet loopt’. Dit wilde ik niet hebben. Je dacht dat ******* erachter zat. Dat ze geinsinueerd had dat we naar huis moesten komen. Volgens mij dacht je dat er een soort van complot was, dat jou volledig naar de kloten moest helpen.''
''Volgens mij kwam je email een week later. Op dat moment was ik absoluut niet in staat er op welke manier dan ook op te reageren. Mijn reactie kwam na een week daarna. Mijn voorstel was om contact te houden per email.
Ik heb daar over nagedacht, en het lijkt mij in het begin de slimste oplossing. Je kunt dingen relativeren en uitleggen zonder onderbroken te worden''
Misschien maakt het ook niet uit. Is de strekking dat jij hebt voor gesteld te mailen? En dit is na of voor de ruzie?
't Is altijd weer hartverscheurend om op FOK te zien wat het breken van een gezin voor schade aanricht. Je wordt er spontaan conservatief van.
Winnaar van de POL Ton Elias Trofee - Beste nieuwkomer in '08
Atheïst - Conservatief - Republikeins - Realist. Duidelijk?
Atheïst - Conservatief - Republikeins - Realist. Duidelijk?
Mag ik vragen wat het verschil tussen nu is en vorig jaar? Je zegt dat de gesprekken altijd al stroef liepen. Een keer barst de bom en dat is nu gebeurd. Zo veel is er toch niet veranderd tenopzichte van het jaar daarvoor, lijkt me? Misschien komt nu alles tegelijk maarja wij kennen jouw vader niet dus het is moeilijk advies geven op deze manier.quote:Had ik het er 'n jaar geleden niet veel moeite mee, nu ga ik er echt volledig stuk aan.
Als hij niet kan praten, en jij wilt al niet met hem praten heeft het ook geen zin om te gaan praten. Allebei te trots om toe te geven. Misschien zou je hem een brief kunnen sturen waar hij over na kan denken zonder dat hij gelijk reactie hoeft te geven en dus emotioneel (lees: boos) reageert.
Edit, je hebt dus al een brief geschreven. sorry.
Lambo of Rekt
Het is inderdaad moeilijk te volgen voor buitenstaanders. Dat snap ik. In de brief heb ik zeer secuur uitgelegd wat mijn gevoelens waren van die avond.quote:Op dinsdag 3 maart 2009 22:42 schreef heksehiel het volgende:
[..]
Wie heeft wat geschreven? Het is een beetje warrig zo.
Deze brief kwam na de ruzie, nadat hij contact had opgenomen met me via email.
Mijn doel is om op ieder topic een goed en eerlijk antwoord te geven. Ik probeer op een eerlijke manier open te staan voor de mening van iedereen.
Er is één belangrijk verschil: er is geen moederfiguur meer. Dat zorgt ervoor dat mijn vader zijn humeur - die zich eerst richtte op mijn moeder - nu op ons gericht is.quote:Op dinsdag 3 maart 2009 22:50 schreef EggsTC het volgende:
[..]
Mag ik vragen wat het verschil tussen nu is en vorig jaar?
[ . . .]
Edit, je hebt dus al een brief geschreven. sorry.
Dat je te laat zag dat er een brief geschreven was is niet erg; ik vind het al lang prettig om te horen dat jij hetzelfde gedaan zou hebben. Dat bevestigt dat het een goede keuze was.
Mijn doel is om op ieder topic een goed en eerlijk antwoord te geven. Ik probeer op een eerlijke manier open te staan voor de mening van iedereen.
Ik denk dat het beste nu is om op een forum een hoop zelfmedelijden te gaan hebben en 299x 'aah wat rot' en 'aah wat zielig' te horen...
Seriously kerel, zet je over je trots heen en bel hem gewoon, probeer goed te praten, of vertel iig hoe jij je vanbinnen voelt, en verwacht dan niet dat hij ook zo open is als je al aangeeft dat hij dat wss niet kan zijn omdat hij moeilijk kan praten
Seriously kerel, zet je over je trots heen en bel hem gewoon, probeer goed te praten, of vertel iig hoe jij je vanbinnen voelt, en verwacht dan niet dat hij ook zo open is als je al aangeeft dat hij dat wss niet kan zijn omdat hij moeilijk kan praten
Ik wil graag één ding zeer duidelijk vooropstellen: ik ben dit forumbericht niet gestart om 299 maal 'aah wat zielig' te horen. Dit topic is gestart omdat ik weet dat er vele mensen zijn die weten hoe je met dit soort dingen om kunt gaan. Een advies wil ik graag.
Ook wil ik graag benadrukken dat het niets met trots te maken heeft. Ik was ALTIJD diegene die naar hem toestapte, mijn moeder ook. Ik heb besloten dat dat niet meer zo kan. Als hij mij terugwil, dan moet hij daar iets voor doen. Ik vraag ook helemaal niet van hem dat hij een atoomboom gooit om mij terug te krijgen. Een brief schrijven is voldoende. Dat hij laat weten dat ik nog besta in zijn wereldje.
Ook wil ik graag benadrukken dat het niets met trots te maken heeft. Ik was ALTIJD diegene die naar hem toestapte, mijn moeder ook. Ik heb besloten dat dat niet meer zo kan. Als hij mij terugwil, dan moet hij daar iets voor doen. Ik vraag ook helemaal niet van hem dat hij een atoomboom gooit om mij terug te krijgen. Een brief schrijven is voldoende. Dat hij laat weten dat ik nog besta in zijn wereldje.
Mijn doel is om op ieder topic een goed en eerlijk antwoord te geven. Ik probeer op een eerlijke manier open te staan voor de mening van iedereen.
Je kunt eens beginnen met je ego laten varen en je pa accepteren zoals ie is.
Het is nu eenmaal niet in ieder gezin rozengeur en maneschijn.
Wat maakt het uit wie de eerste stap tot contact zet? Het gaat om de inhoud / waarde van het gesprek dat je gaat voeren. Valkuil hierin is wel, dat je jezelf bij het gesprek teveel laat meeslepen door emoties. Als je je stem gaat verheffen ben je nóg verder van huis.
Zorg voor een goede voorbereiding. Ga na wat je nu dwarszit en wat je met hem wilt bespreken, zet desnoods de kernpunten op papier.
Neem er beide de tijd voor en neem elkaar serieus. Dus jij ook je vader.
Het is nu eenmaal niet in ieder gezin rozengeur en maneschijn.
Wat maakt het uit wie de eerste stap tot contact zet? Het gaat om de inhoud / waarde van het gesprek dat je gaat voeren. Valkuil hierin is wel, dat je jezelf bij het gesprek teveel laat meeslepen door emoties. Als je je stem gaat verheffen ben je nóg verder van huis.
Zorg voor een goede voorbereiding. Ga na wat je nu dwarszit en wat je met hem wilt bespreken, zet desnoods de kernpunten op papier.
Neem er beide de tijd voor en neem elkaar serieus. Dus jij ook je vader.
Hij heeft toch het initiatief genomen door je die mail te sturen? Zoals ik je verhaal lees, is dat al een aardige stap. Je moet niet direct het andere uiterste van hem verwachten, lijkt me.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
ik heb vet gemaakt waarmee je juist je trots en eigenwijsheid laat zien, hij moet en daarmee straal je macht uit. En dat is niet prettig in een gesprek als je beiden t anders wil.quote:Op dinsdag 3 maart 2009 23:11 schreef Esuri het volgende:
Ik wil graag één ding zeer duidelijk vooropstellen: ik ben dit forumbericht niet gestart om 299 maal 'aah wat zielig' te horen. Dit topic is gestart omdat ik weet dat er vele mensen zijn die weten hoe je met dit soort dingen om kunt gaan. Een advies wil ik graag.
Ook wil ik graag benadrukken dat het niets met trots te maken heeft. Ik was ALTIJD diegene die naar hem toestapte, mijn moeder ook. Ik heb besloten dat dat niet meer zo kan. Als hij mij terugwil, dan moet hij daar iets voor doen. Ik vraag ook helemaal niet van hem dat hij een atoomboom gooit om mij terug te krijgen. Een brief schrijven is voldoende. Dat hij laat weten dat ik nog besta in zijn wereldje.
Als je die (vetgedrukte) dingen nu eens laat varen, van je af zet en zonder emotionele lading een gesprek aan gaat dan gaat het jullie beiden veel makkelijker af. misschien ongemerkt, maar je vuurt nog steeds op hem. draai de rollen eens om, probeer de wereld vanuit zijn oogpunt te zien en trigger hem in een 2-gesprek (op gelijkwaardig pa-zoon niveau) jouw gevoelens te begrijpen, maar stel je dan ook open voor zijn gevoelens.
stapje voor stapje, manage je verwachtingen, zet niet te hoog in. iets wat jaren zich heeft ontwikkeld kan niet in paar weken radicaal omgebogen worden. patience please
Niets zo moeilijk als het maken van een goede afspraak, behalve het nakomen
|
|
