Wie heeft er allemaal geen contact meer met hun ouders??

quote:

Op donderdag 30 juli 2009 22:40 schreef Dipkip het volgende:
Ik merkte toen pas hoe erg het eigenlijk is, omdat de psycholoog aanraadde meerdere jaren in therapie te gaan terwijl ik dacht met een paar gesprekken klaar te zullen zijn

Herkenbaar, de psycholoog vroeg mij donderdag geschokt of echt nooit iemand geprobeerd had mij uit huis te laten plaatsen. Toen realiseerde ik me pas dat ik me niet aanstel en dat het niet aan mij lag en dat het echt erg was. Ik zit ook nog wel 1 a 2 jaar in therapie, vrees ik.

Mijn moeder had waarschijnlijk borderline. Ze had vaak hysterische aanvallen en richtte al haar agressie op mij. Ik was heel bang voor haar. Ze was daarentegen dol op mijn zusje die mooier en rustiger was. Mijn vader was alcoholist en bemoeide zich nergens mee. Hij sloeg minder vaak maar wel langer en harder. Ze zijn gescheiden toen ik 12 was en ik ben verder opgevoed door mijn vader omdat het bij mijn moeder niet veilig nog onveiliger was.

Ik heb uiteindelijk het contact met mijn moeder verbroken op mijn 25e verjaardag. Ze kwam al helemaal over de rooie bij me omdat ze net uit elkaar was met haar (zoveelste) vriend. Ze verbood mij om ooit nog contact met hem te hebben. Ik was volwassen, ik heb haar uitgelegd dat zij niet kon bepalen met wie ik wel of niet contact kon hebben. Toen duwde ze me uit een rijdende auto. Einde verjaardag.

Uiteindelijk heb ik na een paar maanden toch weer contact opgenomen omdat het enorm aan me knaagde. Ik kon er niet tegen. Uiteindelijk hebben we tot 2005 nog af en aan contact gehoudfen, zo goed en kwaad als het ging. Dat was niet makkelijk want het verleden was nooit bespreekbaar en alles wat er misging in haar leven was mijn schuld.

In 2005 is ze overleden en sindsdien heb ik ook geen contact meer met mijn biologische zuis. Mijn vader was al overleden in 2000. Soms vind ik het heel zwaar om helemaal geen directe familie meer te hebben maart er is nu wel eindelijk ruimte om aan de verwerking te beginnen. Dat was er niet zolang ik nog contact met haar had.

Waarom heb je geen contact meer met je biologische zus?

misschien hetzelfde verhaal als bij mijn vriend? Zus is altijd voorgetrokken en heeft het respectloze gedrag van moeder overgenomen??

Ik bedoel Loudgirl.

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 12:41 schreef nummer_zoveel het volgende:
Waarom heb je geen contact meer met je biologische zus?

Ik ben altijd al gemeen geweest tegen haar en mama, alles wat er vroeger gebeurd is was gewoon mijn eigen schuld enz. Zij heeft trouwens het contact verbroken, ik niet.

weet ik nummer zoveel, maar dat zou toch zo kunnen zijn?

[ Bericht 14% gewijzigd door cat2 op 02-08-2009 12:52:56 ]

hetzelfde verhaal als mijn vriend dus.
zus is voorgetrokken. Heeft zich altijd respectloos tov jou kunnen gedragen. Als je commentaar hebt ligt alles aan jou.
jammer zulke mensen.

Jammer loud girl, maar je mist er dus niets aan. Kies lekker voor jezelf, is veel belangrijker.

quote:

Op zaterdag 1 augustus 2009 02:17 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Is het wel zo goed dan om mensen in je leven te houden die je er normaalgesproken allang uitgetrapt zou hebben? Dat bedoel ik niet naar jou persoonlijk hoor, maar in het algemeen. Juist dat 'het blijven toch je ouders'-verhaal is wat me tegengehouden heeft voor mezelf te kiezen en waardoor ik me altijd maar in allerlei bochten gewrongen heb om het goed te doen, wat toch niet lukte. Misschien bedenk ik me over een tijdje wel, maar op dit moment voel ik me zekerder over mezelf dan ooit, vrijer, stabieler en gelukkiger. Ik voel me alsof ik na jaren eindelijk uit een dwangbuis ontsnapt ben om tot de ontdekking te komen dat ik helemaal niet gek ben.

Ik denk dat ik gewoon meer vergevingsgezind ben ten opzichte van mensen met wie ik een 'speciale' band heb.

Toen ik net het huis uit moest voelde ik me ook heerlijk vrij. Na 5 jaar is dat effect wel een beetje weg en heb je af en toe behoefte aan een soort onvoorwaardelijke geborgenheid die alleen je ouders je kunnen geven. Ik heb een aantal moeilijk momenten gehad waarop ik dacht, ik wil nu gewoon een knuffel van een van mijn ouders. Ik wil dat ze me vertellen dat het allemaal goed komt en het gevoel hebben dat ze er altijd voor me zijn. Een soort van Michael Jackson effect Als volwassene kreeg ik ineens de neiging om gaten uit mijn verleden te vullen. Ik weet dat ze er vroeger niet altijd voor me waren, maar toch heb ik geprobeerd het contact zodanig te verbeteren dat ze een tweede kans kregen. Mijn moeder heeft die kans met beide handen aangegrepen en achteraf ben ik daar eigenlijk wel heel erg blij mee.

Ik denk dat het verschil tussen ons misschien wel is dat ik niet 'vast' zat, maar eerder teveel losgelaten werd. Het grootste gebrek van mijn ouders was dat ze zich nooit met mij bezig hielden. Ik was destijds blij om van ze weg te zijn, omdat ik me dan niet te min hoefde te voelen. Weggaan is dan meer een tijdelijke optie, omdat ik eigenlijk gewoon wilde dat ze zouden laten zien dat ik een waardevolle toevoeging op hun leven ben.

[/emo]

mooi electrocute!

Ik zie dit alleen niet bij mijn vriend en zijn moeder en zusje gebeuren, omdat ze denken het leven mijn vriend te moeten regisseren en zich ontzettend superieur naar hem toe gedragen.

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 12:57 schreef Electrocute het volgende:

[..]

Ik denk dat ik gewoon meer vergevingsgezind ben ten opzichte van mensen met wie ik een 'speciale' band heb.

Toen ik net het huis uit moest voelde ik me ook heerlijk vrij. Na 5 jaar is dat effect wel een beetje weg en heb je af en toe behoefte aan een soort onvoorwaardelijke geborgenheid die alleen je ouders je kunnen geven. Ik heb een aantal moeilijk momenten gehad waarop ik dacht, ik wil nu gewoon een knuffel van een van mijn ouders. Ik wil dat ze me vertellen dat het allemaal goed komt en het gevoel hebben dat ze er altijd voor me zijn. Een soort van Michael Jackson effect Als volwassene kreeg ik ineens de neiging om gaten uit mijn verleden te vullen. Ik weet dat ze er vroeger niet altijd voor me waren, maar toch heb ik geprobeerd het contact zodanig te verbeteren dat ze een tweede kans kregen. Mijn moeder heeft die kans met beide handen aangegrepen en achteraf ben ik daar eigenlijk wel heel erg blij mee.

Ik voelde me helemaal niet vrij toen ik uit huis ging. Mijn ouders hebben geholpen met de verbouwing en verhuizing en hoewel ik daar blij mee was, werd ik daardoor weer onder druk gezet om dingen zo te doen zoals zij ze zouden doen. Ook mijn vriend heeft een paar keer de wind van voren gekregen om hele kleine dingen. Ze wonen ook vlak bij en mijn moeder belde regelmatig om alles te zeggen wat haar dwars zat. Ook voor de breuk is het zo geweest dat mijn moeder in een week tijd meerdere malen belde over hetzelfde onderwerp waarvan zij vond dat ik het verkeerd aanpakte. Ik vond dat echt abnormaal. Ze vonden ook altijd dat ik te weinig contact zocht. Waren beledigd dat ik na drie maanden samen verbouwen even niet zo veel liet horen - ik had het wel gehad na drie maanden op elkaars lip zitten, is het dan gek dat je een weekje niet belt?

Ik heb helemaal geen gevoel van geborgenheid bij m'n ouders en er zijn maar een paar momenten geweest dat dat wel zo was. Maar meestal had ik het gevoel dat ik op eieren moest lopen.

Ik had toen ik een tijdje uit huis was wel het gevoel dat het beter ging tussen mij en mijn ouders. Een beetje meer afstand, wat minder ruzie en irritatie. Als ik dan op visite ging en ze deden vervelend, kon ik het makkelijker van me afzetten of ik ging gewoon naar huis als ik er geen zin meer in had. Ik geloof dat het bij m'n ouders toen ook wel een beetje doorgedrongen is dat ik geen zin had in zo veel contact als zij hadden gewild en dat ze ook wel geprobeerd hebben wat minder bemoeizuchtig te zijn. Maar uiteindelijk kunnen ze blijkbaar toch niet veranderen.

We hebben voorafgaand aan de breuk nog flinke ruzie gehad. Via e-mail grotendeels. Ik had ze al gezegd dat ik ze niet meer telefonisch wilde spreken, omdat ik iedere keer te ver over de zeik was en geen zin had om ruzie te maken op de momenten dat hun dat uit kwam. Zij belden en ik kon met dikke ogen naar m'n werk, daar had ik ook geen zin in. Op dat moment had ik voor het eerst het gevoel dat ik geen zin meer had om in alles maar rekening met ze te houden. Ik heb vroeger nooit gezegd wat ik dacht, want dan kregen we weer ruzie. Ook wilde ik ze niet te erg kwetsen - ik kon het mijn moeder nooit 100% kwalijk nemen omdat ze zelf mishandeld is vroeger en daardoor soms niet beter weet misschien. Ze was ook ziek en daardoor slecht gehumeurd en had hormonale problemen waardoor ze nogal kon omslaan. Daarmee praatte ik het allemaal maar goed voor haar. Maar toen we eenmaal ruzie hadden, heb ik gewoon gezegd wat ik dacht, ongeacht of het kwetsend was. Ze moesten eindelijk maar eens weten hoe ik het allemaal ervaren heb. Helaas is het kwartje daarbij niet gevallen geloof ik.

Mijn ouders vinden dat ze het goed gedaan hebben, ook al hebben ze vast weleens wat fout gedaan. Ik vind dat ze het belabberd hebben gedaan, ook al hebben ze weleens wat goed gedaan. Er viel ook nooit over mijn opvoeding te praten, achteraf. Mijn moeder sloeg regelmatig. Ik ben ervan overtuigd dat slaan niet goed is, niet voor het kind en daarnaast ook opvoedkundig totaal niets bijdraagt: slaan is een uiting van frustratie, meer niet. Mijn moeder kon daar verder niet normaal op reageren, ze reageerde met opmerkingen als dat ik er toch niks aan overgehouden heb (nee, fysiek niet) en dat slaan tenminste lekker oplucht. Tja, dan valt er ook niet met iemand te praten.

Ik verwijt mijn ouders dat ze er niet zijn geweest toen ik depressief was. Ik ben nog voor m'n 12e in een depressie geraakt. Aanvankelijk wist ik dat zelf niet eens - hoe moet je als dertienjarige nou weten hoe rot je je precies mag voelen om het nog gewoon puberteit te mogen noemen? Tot op zekere hoogte geloof ik wel dat mijn ouders ook niet beter wisten. Maar op een bepaalde leeftijd moet het toch erg duidelijk geweest zijn. Achteraf blijkt ook dat docenten het door hadden - helaas heeft niemand ook maar iets gemeld. Vanaf m'n dertiende werd het alleen erger - mijn moeders vader is overleden toen ze dertien was en vanaf dat moment was ze bang dat mijn vader dood zou gaan. Als m'n vader na een ruzie boos wegging en in de auto stapte, werd ze boos op mij dat het mijn schuld zou zijn als m'n vader dood ging. Ik begon toen ook een eetstoornis te ontwikkelen - hoewel ik er van overtuigd ben dat het niet anders kan dan dat ze daar iets van gemerkt moeten hebben, hebben ze er nooit wat over gezegd. Ja, dat ik te dik was. Mijn vader maakte nare opmerkingen in de hoop dat ik af zou gaan vallen, mijn moeder heeft dat uiteindelijk wel gestopt. Maar als je kind al erg somber is en daarnaast meer dan een kilo per week aankomt, merk je dat dan echt niet? Denk je dan niet, goh, misschien is er iets aan de hand? Als je kind de halve dag loopt te janken, te moe is om te sporten, snel geirriteerd is, al jarenlang aan blijft komen, geen vrienden heeft en op het laatst 20 uur per dag slaapt, dan maak je me echt niet wijs dat je dat zes jaar lang niet merkt. Echt niet. Zeker niet als achteraf blijkt dat mijn vader zelf depressief is, maar dat wist ik destijds niet, want over dat soort dingen werd nooit gepraat. Mijn vader is heel gesloten, ik ook en mijn moeder is iemand waar je niet van mag klagen als er wat is.

Ik had in die periode veel ruzie met mijn moeder, die gedurende die periode in de WAO kwam en dus hele dagen thuis was. Dagelijks ruzie. Op een gegeven moment ging ik naar de huisarts voor mijn depressie en ik kreeg antidepressiva. Mijn moeder was boos dat ik die pillen ging slikken, want nu kon ik geen rijles volgen en ze had zogenaamd rijlessen geregeld voor op m'n verjaardag. Ik heb dit nooit geloofd. Al wekenlang zei ze bij alles wat ik 'fout' deed dat ik geen rijlessen kreeg en dat ik het zelf moest betalen. Altijd had ze gezegd dat zij ze zouden betalen en nu kwam het waarschijnlijk te dicht in de buurt en wilde ze er vanaf. Mijn moeder is nl. altijd min of meer jaloers geweest op alles wat ik had: aan een kant wilde ze alles voor mij, aan de andere kant was ze boos op mij dat ik alles had wat zij nooit gehad heeft als kind. Begrijpelijk, maar erg moeilijk mee te leven als je als kind uitgescholden word omdat je moeder je verwend vindt omdat jij iets hebt wat ze zelf voor je gekocht heeft.

Maar goed, ik begon met de antidepressiva en ik merkte al heel snel effect. Met drie dagen was het ergste depressieve gevoel al weg. Mijn vader merkte ook al snel verschil, mijn moeder zei gewoon dat ze geen verschil merkte en het kwam er eigenlijk op neer dat ik dus nog steeds hetzelfde vervelende kind was als altijd. Mijn vader werd toen boos, dat het nergens op sloeg dat ze dat zei omdat de verandering in zo'n korte tijd echt enorm was. Mijn moeder gaf toen toe dat ze emotioneel gezien gewoon afstand van me had genomen en dus eigenlijk gewoon al heel lang geen aandacht aan me besteedde.

Al die ruzie en die afstand heeft er eigenlijk toen al voor gezorgd dat ik nooit een normale band met m'n moeder heb kunnen hebben. Ergens rond m'n 13e is het foutgegaan en niet meer goed gekomen. Ik heb bij haar altijd het gevoel gehad dat ze meer een goede bekende was dan familie - net als een buurvrouw die al 20 jaar naast je woont en die je tante noemt terwijl je weet dat ze het niet is, zoiets. Ik heb daar heel lang mee gezeten, wilde graag een normale band maar het lukte niet. Toen ik op mezelf woonde hadden we wel een 'normale' relatie in die zin dat we gewoon konden praten zonder ruzie en ik zelfs weleens op visite ging en soms was het zelfs nog wel gezellig ook.

Mijn vader is door reorganisaties op z'n werk en ziekte op een gegeven moment thuis komen te zitten - mijn moeder zat al tien jaar ziek thuis met dagelijks onhoudbare pijnen en mijn vader kwam voor zijn gevoel 'afgedankt' door z'n baas en depressief thuis, terwijl er net een ziekte bij hem geconstateerd was. Bijna twee jaar is ie thuis geweest. Het mag duidelijk zijn dat het geen vrolijke boel was bij ons thuis in die periode. Ik was toen eenentwintig geloof ik, moest eigenlijk een scriptie schrijven, maar onder die omstandigheden lukte dat niet. Hoewel ik het met mijn vader altijd wel redelijk kon vinden en mijn vader altijd degene was die alles voor me deed (ophalen als je de bus gemist had of een lekke band had - terwijl mijn moeder dan zei 'dan gaat ze maar lopen'), was het moeilijk om te gaan met zijn buien. Hij was geirriteerd, agressief soms (verbaal, maar voornamelijk in die zin dat je de woede bijna van hem af kon voelen stralen), depressief, dan weer juist heel druk en aanhankelijk omdat hij zijn buien probeerde te onderdrukken. Hij was ook heel dwars. Het ene moment vond ie dit, het andere moment iets anders. Hij wilde het gewoon niet met je eens zijn soms, ook al betekende dat dat hij iets moest verdedigen waarvan ie normaal altijd zei dat ie er fel tegen was.

Het grootste probleem is dat ze niet begrijpen of niet willen begrijpen wat die hele periode met mij gedaan heeft en ook met onze 'relatie'. Toen we ruzie hadden, kreeg ik ze niet aan hun verstand dat het niet alleen maar ging om dat specifieke onderwerp, maar het dat het voor mij ook nog eens bovenop al deze dingen kwam. Zij zien dat niet. Er was vroeger helemaal niks mis, als je het aan hun vraagt.

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 14:03 schreef cat2 het volgende:
mooi electrocute!

Ik zie dit alleen niet bij mijn vriend en zijn moeder en zusje gebeuren, omdat ze denken het leven mijn vriend te moeten regisseren en zich ontzettend superieur naar hem toe gedragen.

Gezien de vele topics die je al hebt geopend over dit onderwerp, vraag ik me af of jij je vriend ook niet gebruikt als instrument tegen je schoonfamilie, die jij zelf absoluut niet mag.

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 14:32 schreef nummer_zoveel het volgende:

[..]

Gezien de vele topics die je al hebt geopend over dit onderwerp, vraag ik me af of jij je vriend ook niet gebruikt als instrument tegen je schoonfamilie, die jij zelf absoluut niet mag.

als instrument om je eigen verleden te accepteren en een 'medestander' te vinden.

Probeer je vriend niet te dwingen dezelfde keuzes te maken als jij. Accepteer je eigen keuzes en accepteer dat hij misschien andere keuzes wil maken.

Hun gedrag is ten koste gegaan van het zelfvertrouwen en zelfbeeld van mijn vriend. Ik vind dit niet kunnen. Ik zou graag zien dat mijn vriend zichzelf weer terugvindt zodat hij niet meer denkt dat hij niets kan of dat alles wat hij zegt of doet niets voorstelt. Dat hij weer vertrouwen in zichzelf krijgt.

Een belangrijk punt om dit te bereiken is zijn moeder en zusje een halt toe te roepen. Dit zal hij zelf moeten doen. Voordat hij dit doet moet hij eerst inzien hoe de verhoudingen tussen hun 3-en echt in elkaar zitten. Dat wat zij scharen onder naam bezorgd zijn en eigen bestwil, niets met liefde of goede bedoelingen te maken heeft. Dat is wat Nummer Zoveel benoemt als inzetten als instrument. Ik zie dat anders. Mijn vriend kan er gewoon achterkomen dat hij zichzelf ook wel redt en veel meer kan dan hij zelf denkt. Hij zal hier nooit achter komen als hij zich laat kleineren door die 2. Zij moeten maar iemand anders zoeken bij wie ze dit gedrag kunnen handhaven. Ik denk niet dat ze snel iemand zullen vinden, omdat er maar weinig mensen zullen zijn die dit pikken.

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 14:34 schreef Maeghan het volgende:

[..]

als instrument om je eigen verleden te accepteren en een 'medestander' te vinden.

Probeer je vriend niet te dwingen dezelfde keuzes te maken als jij. Accepteer je eigen keuzes en accepteer dat hij misschien andere keuzes wil maken.

Maar dat moet je vriend ze duidelijk maken, niet jij.
En als hij niet te behoefte heeft hier wat van te zeggen, moet je het zo laten. Je kunt samen het contact op een lager pitje zetten. Ik ben het ook niet eens met hoe m'n vriend vaak door z'n moeder wordt aangesproken, maar als ik me daarmee ga bemoeien is de kans groot dat het helemaal uit de hand loopt. Het is zijn probleem en hij moet dat dan oplossen.

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 14:37 schreef cat2 het volgende:
Hun gedrag is ten koste gegaan van het zelfvertrouwen en zelfbeeld van mijn vriend. Ik vind dit niet kunnen. Ik zou graag zien dat mijn vriend zichzelf weer terugvindt zodat hij niet meer denkt dat hij niets kan of dat alles wat hij zegt of doet niets voorstelt. Dat hij weer vertrouwen in zichzelf krijgt.

Een belangrijk punt om dit te bereiken is zijn moeder en zusje een halt toe te roepen. Dit zal hij zelf moeten doen. Voordat hij dit doet moet hij eerst inzien hoe de verhoudingen tussen hun 3-en echt in elkaar zitten.

Dat is waar. Maar hij zal het ook zelf moeten inzien. Je kan hem niet dwingen de situatie te zien zoals jij die ziet. Het is een proces van jaren en dat zal iedereen die in die situatie heeft gezeten beamen. En hoe veel jij ook om je vriend geeft en hoe graag jij ook zou zien dat hij iets tegen zijn zus en moeder zegt, hij moet het wel zelf willen.

Investeer gewoon in je relatie met je vriend en probeer hem te geven wat hij van z'n moeder en zus niet krijgt. Als ze zeggen dat hij iets niet goed doet, laat dan weten dat jij vindt dat hij het wel goed doet (zonder meteen zijn zus/moeder af te kraken). Of stimuleer hem het er eens met een ander over te hebben, als hij iets doet en z'n moeder vindt het niet goed. Als hij meningen van anderen hoort en die zijn het wel met hem eens, zal het kwartje ook wel vallen.

Maar alles wat jij doet tegen zijn moeder of zus gaat tenkoste van je relatie.

Meer wil ik er niet over zeggen, het moet geen discussie worden hier, maar denk er gewoon eens over na.

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 14:42 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Dat is waar. Maar hij zal het ook zelf moeten inzien. Je kan hem niet dwingen de situatie te zien zoals jij die ziet. Het is een proces van jaren en dat zal iedereen die in die situatie heeft gezeten beamen. En hoe veel jij ook om je vriend geeft en hoe graag jij ook zou zien dat hij iets tegen zijn zus en moeder zegt, hij moet het wel zelf willen.

Investeer gewoon in je relatie met je vriend en probeer hem te geven wat hij van z'n moeder en zus niet krijgt. Als ze zeggen dat hij iets niet goed doet, laat dan weten dat jij vindt dat hij het wel goed doet (zonder meteen zijn zus/moeder af te kraken). Of stimuleer hem het er eens met een ander over te hebben, als hij iets doet en z'n moeder vindt het niet goed. Als hij meningen van anderen hoort en die zijn het wel met hem eens, zal het kwartje ook wel vallen.

Maar alles wat jij doet tegen zijn moeder of zus gaat tenkoste van je relatie.

Helemaal mee eens.

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 14:37 schreef nummer_zoveel het volgende:

[..]

Maar dat moet je vriend ze duidelijk maken, niet jij.
En als hij niet te behoefte heeft hier wat van te zeggen, moet je het zo laten. Je kunt samen het contact op een lager pitje zetten. Ik ben het ook niet eens met hoe m'n vriend vaak door z'n moeder wordt aangesproken, maar als ik me daarmee ga bemoeien is de kans groot dat het helemaal uit de hand loopt. Het is zijn probleem en hij moet dat dan oplossen.

Hij is niet anders gewend en denkt dat dit normaal is. Verder is hij bang voor zijn moeder en durft niet goed tegen haar in te gaan. Ik heb er boeken over gelezen, over dit soort ouders en het effect wat hun gedrag op hun kinderen heeft. Daar wordt je niet vrolijk van. De kinderen stellen zich als onderdanen op tov hun ouders, durven er niet tegenin te gaan. De ouder zal daarom nooit stoppen met het kleinerende gedrag.
Ik laat mijn vriend inzien dat hun gedrag niet normaal is en dat het ten koste is gegaan van zijn zelfvertrouwen. Je kan dat slecht noemen. Ik vind dat ik mijn vriend er een dienst mee bewijs als hij het inziet en dat hij er veel sterker uit komt.

TVP

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 14:45 schreef cat2 het volgende:

[..]

Hij is niet anders gewend en denkt dat dit normaal is. Verder is hij bang voor zijn moeder en durft niet goed tegen haar in te gaan. Ik heb er boeken over gelezen, over dit soort ouders en het effect wat hun gedrag op hun kinderen heeft. Daar wordt je niet vrolijk van. De kinderen stellen zich als onderdanen op tov hun ouders, durven er niet tegenin te gaan. De ouder zal daarom nooit stoppen met het kleinerende gedrag.
Ik laat mijn vriend inzien dat hun gedrag niet normaal is en dat het ten koste is gegaan van zijn zelfvertrouwen. Je kan dat slecht noemen. Ik vind dat ik mijn vriend er een dienst mee bewijs als hij het inziet en dat hij er veel sterker uit komt.

Je helpt hem in ieder geval niet door ruzie te gaan maken met z'n moeder en zus.

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 14:42 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Dat is waar. Maar hij zal het ook zelf moeten inzien. Je kan hem niet dwingen de situatie te zien zoals jij die ziet. Het is een proces van jaren en dat zal iedereen die in die situatie heeft gezeten beamen. En hoe veel jij ook om je vriend geeft en hoe graag jij ook zou zien dat hij iets tegen zijn zus en moeder zegt, hij moet het wel zelf willen.

Investeer gewoon in je relatie met je vriend en probeer hem te geven wat hij van z'n moeder en zus niet krijgt. Als ze zeggen dat hij iets niet goed doet, laat dan weten dat jij vindt dat hij het wel goed doet (zonder meteen zijn zus/moeder af te kraken). Of stimuleer hem het er eens met een ander over te hebben, als hij iets doet en z'n moeder vindt het niet goed. Als hij meningen van anderen hoort en die zijn het wel met hem eens, zal het kwartje ook wel vallen.

Maar alles wat jij doet tegen zijn moeder of zus gaat tenkoste van je relatie.

Meer wil ik er niet over zeggen, het moet geen discussie worden hier, maar denk er gewoon eens over na.

ik ben het op 1 punt na helemaal met je eens. Ik probeer hem te geven wat hij van hen niet krijgt. Verder krijgt hij ook van meerdere mensen t horen dat hij dingen goed heeft gedaan. Dit werkt zeker positief.

Alleen als zij dan weer komt heeft ze altijd iets af te kraken. Mijn vriend wordt door zijn moeder en zus afgekraakt, dus waarom zou je hen dan andersom niet af mogen kraken? Het is niet netjes, maar dat zijn zij naar hem toe ook niet. En ik blijf erbij dat je dit soort mensen met harde hand moet aanpakken. Zij betrekken jou niet bij bepaalde gelegenheden, dan kom jij niet meer. Jij wordt niet betrokken bij je neefje/nichtje, dan geef je geen aandacht meer aan dat kindje, dus geen verjaardagen e.d.. Er wordt niet tegen je gepraat tijdens verjaardagen e.d. daar kom je dan ook niet meer enz enz. Die overheersendheid en respectloos gedrag moet gewoon stoppen en ik denk dat dit een goed methode daarvoor is. Leuk is het niet, maar dan moeten ze je maar met respect behandelen.

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 14:50 schreef nummer_zoveel het volgende:

[..]

Je helpt hem in ieder geval niet door ruzie te gaan maken met z'n moeder en zus.

je hebt helemaal gelijk. Maar mijn geduld met deze mensen is helemaal op. Zo ga je niet met je eigen zoon of broer om. Als ze toch niets positiefs over hem te zeggen hebben, dan moeten ze ons mooi met rust laten en iemand anders gaan zoeken om hun frustraties op af te reageren. Punt.

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 14:45 schreef cat2 het volgende:

[..]

Hij is niet anders gewend en denkt dat dit normaal is. Verder is hij bang voor zijn moeder en durft niet goed tegen haar in te gaan. Ik heb er boeken over gelezen, over dit soort ouders en het effect wat hun gedrag op hun kinderen heeft. Daar wordt je niet vrolijk van. De kinderen stellen zich als onderdanen op tov hun ouders, durven er niet tegenin te gaan. De ouder zal daarom nooit stoppen met het kleinerende gedrag.
Ik laat mijn vriend inzien dat hun gedrag niet normaal is en dat het ten koste is gegaan van zijn zelfvertrouwen. Je kan dat slecht noemen. Ik vind dat ik mijn vriend er een dienst mee bewijs als hij het inziet en dat hij er veel sterker uit komt.

Ben jij daar de aangewezen persoon voor? Je bent zijn vriendin, niet z'n therapeut. Wil je dat je relatie zo'n vorm aanneemt? Het zou mijn keuze niet zijn in ieder geval.

Als ik het niet zou doen had mijn leven er nu zo uit gezien: 4/5 keer per week op bezoek bij schoonmama of andersom waarbij vriend constant wordt afgekraakt en les wordt gelezen wat hij moet doen. Waarbij moeder en zusje zeggenschap denken te hebben in ons huis en alles naar eigen wens verzetten en doen. Verder veel geschreeuw en gedram tegen mijn vriend als hij hen geen gelijk geeft of niet doet wat ze zeggen, waarbij duidelijk wordt gemaakt dat mijn vriend een nietsnut is die niets weet en niets kan. En ik zou dit dan zwijgend moeten toezien, want hij moet het zelf oplossen en zelf optreden tegen hen. Aangezien hij denkt dat ze gelijk hebben en dus niet tegen ze optreedt, zal dit gedrag tot in de eeuwigheid door gaan. Nee bedankt.

Om op je vraag terug te komen: iemand moet het doen. Ik vind dat niet erg. Mijn vriend ziet dit niet in dat hun gedrag niet normaal is. Hij zou zelf geen hulp oid hiervoor vragen. Zodra hij het wel inziet en hier eventueel hulp voor zou zoeken, treed ik wel weer op de achtergrond wat dit punt betreft.

[ Bericht 9% gewijzigd door cat2 op 02-08-2009 15:18:07 ]

Had mail van m'n ouders. Dat ze ander emailadressen gebruikten nu en dat ik het maar moest latenw eten als ik contact wilde, want het was toch niet de bedoeling dat het nooit meer goed kwam.... Nou, ik weet niet eens hoe ik erop moet reageren. M'n ogen branden meteen, ik ben boos en gekwetst, dat ze nu gewoon nog niet snappen dat het niet zomaar weer even goed is. Ik heb maar niks teruggemaild, want alles wat ik nu zou zeggen komt er toch alleen maar hatelijk uit.