Hond in laten slapen

Na alles te hebben geprobeerd en na 18 jaar van haar te hebben gehouden, kan het nu echt niet langer. Vanmiddag om vier uur laten we Sanne inslapen. Tenzij de dierenarts nog een of ander wondermiddel uit de mouw schudt, maar die kans lijkt me vrij klein.
Ze was al een tijdje doof en dement als een deur, we werden er knettergek van. Uitlaten was een drama, ze liep de hele avond te ijsberen en botste overal tegenaan. Maar ze kon nog goed lopen en afgelopen herfst heb ik bij mooi weer nog een paar keer ruim een uur met haar gewandeld. Dan fleurde ze helemaal op. Maar de afgelopen weken haalde ze het eind van de straat nog maar net. Ook dronk ze ontzettend veel.

De afgelopen drie weken pieste ze 's avonds of 's nachts wel eens in de keuken. Maar ze liep nog goed, we vonden het moeilijk om een lichamelijk gezonde hond in te laten slapen omdat ze in huis plaste. De grenzen werden steeds verlegd. We konden gewoon geen afscheid nemen. Afgelopen zaterdag heeft ze nog de hele dag lopen ijsberen. Toen iedereen naar bed ging, was ze nog aan de wandel.
Zondag kon ze niet meer lopen. Meestal fleurde ze buiten weer op en trok ze je vervolgens onderuit, nu lieten we haar in de tuin piesen en moesten we haar achterlijf soms vasthouden omdat ze anders omviel. Vannacht heeft ze zichzelf ondergepiest en gepoept terwijl ze anders heel zindelijk was. Ze kan niet meer.

Vanmiddag om vier uur is de afspraak en ik tel de minuten af, twijfel nog of ik mee zal gaan. Ik wil wel, maar kan het niet. Maar ze verdient het.



[ Bericht 0% gewijzigd door CherryLips op 24-02-2009 09:19:48 ]

Dank jullie wel .
We zitten haar nu vol te proppen met lekkers en koekjes enzo, onder het mom van: 'We hebben net een week geleden een nieuwe zak gekocht, hup, dooreten' .

Wat gebeurt er eigenlijk bij zoiets, ze krijgt twee spuitjes toch? Ik had gelezen dat ze dan nog kunnen gaan stuiptrekken enzo, daar heb ik echt geen behoefte aan .

We willen haar laten cremeren, apart als het kan, en dan haar as meenemen en uitstrooien over de hei waar we haar altijd uitlieten . Andere opties: mee laten nemen door het destructiebedrijf . Laten cremeren met een hoop andere dieren en die as laten uitstrooien over een veldje achter het crematorium, of laten begraven.
Maar m'n zus en ik waren er een paar jaar geleden al over uit wat we wilden en dat wij het zouden betalen als m'n ouders het te duur vonden, maar nu puntje bij paaltje komt willen zij dat ook.

Bedankt
Ik zit hier gewoon met kramp in m'n buik. Kan wel de hele tijd janken. M'n zus toont haar emoties niet lijkt het, en ik zit de hele tijd als een of ander labiel wicht te janken. Het zou makkelijker zijn als ik niet de enige was die haar trui ondersnottert.

En nu loopt Sanne weer gewoon .

Bij de dierenarts had ze ineens weer een 'opleving', de DA had er een of ander mooi medisch woord voor, zal wel. Ze stond weer stevig op de poten en begroette de DA, kwispelend en al. WIj begonnen allemaal te twijfelen, of ze niet gewoon een griepje onder de leden had. Maar de DA zei al dat hij haar wel iets kon geven, maar dat we dan waarschijnlijk na een week weer problemen hadden.
Hij heeft haar eerst een verdoving gegeven. We waren de laatste patiënten die dag, er was verder niemand. We hebben haar dekentje in de wachtkamer gelegd en zijn eromheen gaan zitten. Ze bleef eerst hyper rondjes lopen, onder de banken door enzo, tot ze ineens heel duf werd en glazig ging kijken. Ze snapte het niet. Toen is ze naar m'n moeder gelopen en die heeft haar naar haar dekentje geleid, daar ging ze snel op liggen en ze zakte steeds verder weg, zwaar ademend en al.
Na een tijdje hebben we haar opgetild en op de tafel gelegd in de behandelkamer. Pootje kaalgeschoren, spuitje in. Terwijl we haar bleven aaien en knuffelen, haar aan onze handen lieten ruiken om te laten weten dat we er waren, ook al was ze zelf al een eind weg. Ze wilde niet gaan, haar hart bleek toch aardig sterk, ook al had ze lekkende hartkleppen. Hij heeft best veel moeten geven, genoeg om een hond van 30 kilo onder zeil te brengen, zei hij (Sanne woog iets van 12, 13 kilo). Zo naar dat ze bleef vechten. Hij zei dat ze nog kon stuiptrekken, een beetje, en dat ze alles zou laten lopen. Maar ze heeft zich niet meer bewogen, het ging ineens heel snel.
We hebben eventjes staan praten nog, haar even geknuffeld, en toen achter in de auto gelegd op haar dekentje, en zijn gelijk naar het crematorium Grebbehof in Rhenen gereden. Daar konden we nog rustig afscheid nemen, kregen we thee enzo, en werd afgesproken wat we wilden. Ze werd vanavond (nu waarschijnlijk) nog gecremeerd en we konden morgen de as al ophalen.
M'n moeder en ik hebben enorm zitten janken, ik jankte al toen we Sanne in de auto zetten. Ik kan wel kotsen, nu weer. Bij de DA heb ik ook non-stop zitten brullen, bij het crematorium, toen we haar echt achter moesten laten, begon m'n zus pas. Zo naar om haar daar achter te laten. Ze was al helemaal koud, haar tongetje was heel donker. En om dan de deur achter je dicht te trekken... Ze vond het nooit leuk bij een ander, ze wilde altijd naar huis. En nu moesten we haar zo achterlaten...
En dan kom je thuis, en ligt alles er nog. Haar riem hangt aan de kapstok, haar mand in de keuken en in de kamer, haar waterbak en voerbak, allebei nog half vol. Overal plukjes haar (ze was enorm aan het verharen). Ik wil niet meer naar beneden. Ik word gewoon gek hier

Ik ben er echt helemaal naar van... Het stonk behoorlijk in de auto en heb de lucht nu aan m'n kleren en in m'n haar zitten, neem even een hete douche, even lekker stomen .

Dank jullie wel

Haar mand en voerbakje enzo zijn al gelijk weggehaald. Waarom laten staan als ze er toch niet is? Je denkt bij elk geluid dat het Sanne is die weer probeert de prullenbak open te duwen. Het is echt stil in huis, alsof er een groot gat zit op de plek waar haar mand stond. Het is niet leeg, het is gewoon een gat.