Damn. Ik heb donderdag afleveringen 1 en 2 gekeken en vrijdag 3, 4 en 5. En damn wat goed. Dat slingerende in Torchwood, dat opzoeken van een donkere kant om een verhaal in te plaatsen maar het dan toch licht houden, die halfslachtige soms een beetje cheesy elementen waar de serie soms onder lijdt: allemaal weg. Dit is een keihard verhaal, met keiharde, daadwerkelijk dramatische elementen. En het was geweldig.
Ianto's dood vind ik kut. Ik snap het, en je moet als schrijver gewoon iets durven (James Moran gaf van de week aan: we staan als schrijvers in dienst van het verhaal, niet van de fans, en hij heeft fucking gelijk), maar damn, wat een klap nadat we nog maar vier afleveringen daarvoor Tosh en Owen zijn verloren. En de momenten tussen Jack en Ianto zijn dit seizoen eindelijk over het onwennige "ja, je ziet het goed, dit zijn twee mannen die het doen"-sfeertje heen. Vind ik ook goed.
En het einde. Geweldig, Frobisher die een pistool gebruikt om zijn gezin te redden, en hoe pijnlijk dat (zoals natuurlijk door elke kijker verwacht) dat niet nodig was geweest. En Jack die zijn kleinzoon opoff... nee, Jack die een kleinzoon heeft! En dat-ie hem opoffert. Wow.
En de 456, die komen naar Aarde om nieuwe stuff te halen, in de vorm van onze kinderen. Briljant gevonden. Dat maakt het zo enorm gruwelijk, dat ik nog een keer briljant zeg. Briljant.
Ik baalde vantevoren dat S3 maar 5 afleveringen zou hebben, maar gezien het resultaat (en het idee dat het budget van 13 afleveringen zichtbaar over die 5 lijkt verspreid) vind ik dat eigenlijk wel best. Ik ben alleen bang dat dit het was. Een S4 gaat gewoon weer downhill, tenzij ze de methode van het gezamelijk uitwerken van het gehele seizoen door 1 schrijversgroep weer toepassen (RTD, James Moran en John Fay, de schrijvers van Children of Earth, hebben een weekend/week/whatever in een hotel gezeten om deze verhaallijn helemaal uit te werken), wat in de VS eigenlijk wel gebruikelijk is.
I am a leaf on the wind.
Watch how I soar.