Het OUD Estafettetopic deel 2

Aw

Sjak, ik schrik iedere keer weer als jij over je ziekte schrijft. De heftigheid, de pijn, de angst voor jullie allen.

En dan nu toch alweer zo hard bezig. Ik vind het echt knap.

pff, heftig hoor, maar wel mooi verwoord.

Wat een heftig verhaal, Sjak ik heb de hele nasleep gemist geloof ik, maar wat een verhaal zeg... brrr. Ben je dan niet te bitter geworden om in een ziekenhuis te werken, nadat men er zo met jou om is gegaan? Kan me voorstellen dat de hele omgeving meteen een stuk minder prettig voelt

Jeetje sjak, ik had wel een beetje opgepikt dat je 'een beetje ziek' was na de bevalling, maar niet dat je zo ziek was. Mag ik vragen wat er dan precies was en wat het voor bacterie is die zo'n invloed op je lichaam heeft?

Ik vond het een ontzettend mooi, open stukje.

Wow sjak, wat een verhaal en schitterd geschreven ! En wat een leuke baan ! Ik hoop dat je snel je oude werk weer kunt doen en vooral blijft genieten van je prachtige kids !

Jeetje, ik wist ook niet dat het nu nog steeds zo'n enorme impact heeft zeg...
Mooi geschreven.

Sjak wat indrukwekkend. Wat heb je dit openhartig en "rauw" opgeschreven. Onvoorstelbaar heftig en wat fijn dat je ook deze keer weer gewonnen hebt.

Sjak wow..ik kan niet anders zeggen. Wat een heftig verhaal en wow dat je je leven weer op deze manier op de rit hebt.

Wauw Sjak wat een heftig verhaal zo! Ik weet nog dat ik toen wel flink gelurkt heb en geprobeerd te volgen hoe het met je ging maar dat het zó heftig was en zo'n nasleep had pfoe.

Ik had het eigenlijk niet zo meegekregen allemaal, Sjak. Ik kan me de radeloosheid bij jullie goed voorstellen

Sjak, wat heftig, wat een toch duidelijke bewoording

Oooooh lieve Sjakkiesjak!
De keren dat ik je heb ontmoet vond ik je al zo'n bijzondere en sterke vrouw. Gevoelig, maar ook nuchter. Wijs en bedachtzaam (nou ja, weet niet zo goed hoe het te zeggen, maar ik bedoel iig niet-impulsief). Nu ik dit stuk van je heb gelezen is mijn respect voor je alleen maar gegroeid.
Zó knap hoe je en jullie je er doorheen slaan.

Sjak, ik begrijp al je emoties heel goed. Nogmaals sterkte met het verwerken van alles. Het komt goed! Je bent een kanjer.

Sjak wat een ontroerend en heftig verhaal.

Andere dames en heer, erg leuk om te lezen allemaal. Zo leer ik iedereen iets beter kennen dan het oppervlakkige wat je al gauw hebt met een online clubje.

Sjak, Schanulleke, Jetske en Stijn een hele dikke knuffel voor jullie allemaal en wat heb je het mooi beschreven...

Sjak, wat ben ik blij dat je er nog bent

Ik heb het destijds wel gelezen maar de impact die je stukje nu weergeeft zou ik er niet achter hebben gezocht, sjak. Heel heftig... en ook heel erg goed voor te stellen hoe je je gevoeld hebt. Machteloos, radeloos...
Ik ben zo blij voor jullie dat het goed komt op den duur.

Jee Sjak, wat vreselijk eng als je het zo leest. Ik ben ook blij dat je er nog bent!
Ik raakte helemaal ontroerd bij je gevoelens de rest van je gezin, wat een impact.....

quote:

Op donderdag 12 februari 2009 08:38 schreef Brighteyes het volgende:
Jeetje, ik wist ook niet dat het nu nog steeds zo'n enorme impact heeft zeg...
Mooi geschreven.

Hetzelfde hier. Sjak ik vind je een hele moedige vrouw

Mijn beurt, ik had eerlijk gezegd verwacht ergens achter aan de rij aan te sluiten, ik ben natuurlijk ook best wel OUD en heb een heel zwaar deel uit mijn leven met fok! gedeeld, maar daar kom ik op het eind op terug, de vraag van Sjak. Goed, ik ben Moussy, eigenlijk gewoon Vera, maar toen ik op fok! kwam was dat al bezet en begon ik met mijn bijnamen. Moussy is vanuit fok! ook mijn nick geworden op andere dingen binnen internet, dus als je hem tegenkomt, grote kans dat ik dat ben

Door een vader bij de marine heb ik in mijn kindertijd in meerdere plaatsen gewoond maar ik ben geboren op Wieringen, in Den Oever en diep in mijn hart wil ik daar naar terug, ook al heb ik er maar tot mijn 4de gewoond. Nu woon ik al heel wat jaartjes in een klein dorp onder Den Helder, de marinestad waar we uiteindelijk geland zijn. Als puber heb ik behoorlijk moeten survivalen, maar eigenlijk ben ik er toch nog wel goed uitgekomen. Met een diploma voor de verzorging op zak ging ik aan het werk, het gekke alleen is dat ik niet zo heel erg lang in de verzorging heb gewerkt. En nu, nu werk ik in een gevangenis, en daar vermaak ik me prima! In de tussentijd ben ik getrouwd met Peter en hebben we nog wat kindertjes gebouwd.

Je moet me niet ’s nachts wakker maken, zelfs niet voor een stevige horrorfilm waar ik alles voor opzij zet en al helemaal niet voor eten! Ik ben iemand met een flink ochtendhumeur en die start zodra ik mijn ogen open doe van uit een diepe slaap.

Een passie heb ik niet echt, ik kan me ergens volledig op storten en als dat klaar is, dan is dat ook klaar. Nu ben ik bezig met een aantal cursussen te gelijk en als ik straks helemaal klaar ben mag ik me inzetten als (toneel)grimeur. Daarom zit ik nu ook voornamelijk met mijn neus in de grime boeken dan wat anders. Toevallig heb ik de eerste opdracht al binnen en heb ik een tweede af moeten slaan, omdat ik echt niet kon, jammer wel, maar mijn kinderen gaan voor, zoals met alles.

Ik had nooit gedacht dat ik kinderen wilde, ik zag mezelf niet als moeder, ik ben altijd een flierefluiter geweest tot dus de eerste kwam. René, de oudste van 9, kwam als een gelukje aanwaaien en als dat niet was geweest denk ik niet dat ik nu al kinderen had gehad. En moet je nu zien, ik ben 32 en heb kinderen rondlopen waarvoor ik door het vuur ga, nooit verwacht, vooral niet omdat ik zelf niet zo’n zorgeloze jeugd heb gehad, mede daarom had ik het idee geen moeder te willen of kunnen zijn. Na René wilde we nog heel graag een kindje er bij, helaas ging dat niet helemaal zoals het de bedoeling was. De eerste zwangerschap liep uit op een Molazwangerschap en daarna mocht ik ruim een jaar lang niet zwanger worden. Toen we door mochten voor een volgend kindje was ik redelijk snel zwanger, maar ook dat verliep niet zo goed, dat liep uit op een klassieke miskraam.. en toen.. snel zwanger daarna, toen kwam er een Mink. Een gehandicapt jongetje wat ons leven volledig op zijn kop heeft gezet. Of zoals er mensen zijn, wij hebben het op ons kop láten zetten, doordat wij er bewust voor hadden gekozen om het kindje op de wereld te zetten. Tijdens de zwangerschap werd ontdekt dat het jongetje een open ruggetje had, maar hoe groot en hoe ernstig heeft nooit iemand mij kunnen vertellen. Wij konden daar mee leven en we hadden het idee dat we ook een gehandicapt kind een leuk leven konden geven. Helaas hebben we de kans nooit gehad om dat te ‘proberen’ omdat Mink 20 uur na zijn geboorte is overleden. Uiteindelijk heeft zijn overlijden niets met zijn open rug te maken gehad, maar met een klepje in de urineleider waardoor zijn longen niet goed konden ontwikkelen. Kort uitgelegd, een baby laat vruchtwater door de longen stromen om deze te kunnen ontwikkelen en bij ons ging dat niet, omdat ik weinig vruchtwater aanmaakte en hij het niet meer uit kon plassen.

Daarna waren we de weg kwijt op het gebied van kinderen, nog 1 of niet, we besloten het zo te laten. Peter zou voor knippies gaan en in de tussentijd zou ik aan de pil gaan.. alleen ik werd maar niet ongesteld.. en daar kwam ons 2de ‘gelukje’ Cas. Dood en dood eng vond ik het, maar toch waren we er ook blij mee. Gelukkig bleek bij hem alles goed te zijn en hebben we nu een gezonde knul van 5.

Maar de vraag van Sjak, de situatie met Mink heeft mij harder gemaakt. Maar het harder geworden vind ik erg lastig om uit te leggen, ik ben niet hard voor kinderen, juist een softie, maar voor volwassenen, vrienden, familie, staat mijn kop je niet aan, of hoe ik leef en mijn dingen doe?! Jammer dan, jouw probleem en maak niet van jouw probleem mijn probleem. Voorheen wilde ik er nog moeite voor doen, nu niet meer. Wij hebben heel veel commentaar gehad op het doorzetten van de zwangerschap, zelfs van een vriend waar ik al 12 jaar bevriend mee was en die hoefde en wilde ik absoluut niet meer zien, op die manier dus. Ik wil gewoon in mijn waarde gelaten worden, net zoals ik dat bij ieder ander probeer te doen. Ik weet wat missen is en zulke mensen mis ik echt niet. Zo vind ik Kerst echt ronduit kut, of familieaangelegenheden, ik mis iemand, zal me nooit compleet voelen, misschien ooit, maar nu 6 jaar verder nog steeds niet. Ik verdrink niet in het gemis van Mink, maar het knabbelt, borrelt gewoon, of ik nou wil of niet. En anders helpen de kinderen ons wel herinneren

Wij gaan er heel open mee om, beide weten bijvoorbeeld ook dat hij gecremeerd is, ik heb dus ook uitgelegd wat cremeren is en dat kon Cas van de week ook op een aparte manier aan de schoolarts vertellen. Zij vroeg of er nog andere broertjes en zusjes waren, dus Cas vertelt; René en die zit nu ook in de klas, en Mink, maar die is in de fik gestoken! Even lastig, maar achteraf moet ik er wel om lachen. René vraagt nog veel, ze was 3, ze kan zich er ook dingen van herinneren en op alles wat ze vraagt krijgt ze gewoon een eerlijk antwoord en zo weet Cas er dus ook van, eigenlijk weet hij niet beter denk ik. Mink komt dus nog bijna iedere dag in een gesprekje voor, op zich is dat wel fijn, dat hij ondanks zijn 20 uurtjes niet vergeten wordt. Onbewust heb ik René in ieder geval meegegeven dat een kindje niet altijd zonder slag of stoot ter wereld komt, als ze hoort dat er een babietje geboren is vraagt ze of het gezond is. Er zijn ook momenten dat ik bang ben dat ze er een soort van trauma aan opgelopen heeft, een kind van 9 hoort dat helemaal niet te vragen, maar zou eigenlijk meteen aan flesjes en tuttelen moeten denken. Maar ja, soms heb je het niet voor het kiezen het overkwam ons drietjes gewoon. Ik probeer dus vooral mee te geven dat ze met al hun problemen bij ons terecht kunnen, vooral met verdrietjes, groot of klein, dat ze álles aan me kunnen vragen, en dat ik overal een antwoord op zal geven en ik zal ze vooral proberen mee te geven dat ze iedereen in hun waarden moeten laten, ook al denken ze er zelf ergens anders over, een mening mag je hebben, maar hoef je niet altijd te uiten en zeker niet op te leggen, omdat het echt verschrikkelijk veel pijn kan doen.

Ik hoop dat ik zo je vragen beantwoord heb..

Mijn vraag is voor Stout... ik weet dat jij en je man gewisseld hebben van fulltime huisvrouw zijn naar fulltime werken in het onderwijs en je man is fulltime huisman geworden. Hoe zijn jullie tot deze toch wel aparte beslissing gekomen en bevalt het jullie nog?

Ohh Moussy ! Mooi geschreven en nu moet ik aan de bak, wat een eer !!

Oh nou zit ik bijna te huilen Wat een verdrietig verhaal... Ik vind het heel mooi hoe je Mink weet te 'integreren' in je gezin, dat ie nog zo vaak genoemd wordt

Mooi beschreven Moussy!
En die 'fuck de wereld, wij leven ons leven' is heel goed te merken vind ik. Niet dat je echt als dag en nacht veranderd bent, maar zelfs hier is dat idd wel te merken geweest.

Dank jullie wel, voor die onwijze openheid en eerlijkheid!

quote:

Op donderdag 12 februari 2009 11:02 schreef Brighteyes het volgende:
Mooi beschreven Moussy!
En die 'fuck de wereld, wij leven ons leven' is heel goed te merken vind ik. Niet dat je echt als dag en nacht veranderd bent, maar zelfs hier is dat idd wel te merken geweest.

Ik bedenk me net dat ik dat de kinderen ook nog meegeef, als voorbeeld heb ik Cas met zijn roze hanekam, de jongetjes uit de klas hebben lang haar, of een tondeuse koppie, Cas wilde persé een hanekam en ook al kreeg hij de eerste dag commentaar, hij heeft er schijt aan, want hij vind het mooi. En ik vind het weer mooi dat hij die houding heeft. René wat minder, maar Cas heeft dat dus heel sterk.

Iedereen ontzettend bedankt voor de lieve reacties!

Ik heb het stokje goed overgedragen, zie ik. Wat een prachtig en open verhaal heb je opgeschreven moussy!

quote:

Op donderdag 12 februari 2009 11:02 schreef Brighteyes het volgende:
En die 'fuck de wereld, wij leven ons leven' is heel goed te merken vind ik. Niet dat je echt als dag en nacht veranderd bent, maar zelfs hier is dat idd wel te merken geweest.

Inderdaad! Al vind ik wel dat je de laatste tijd weer wat softer wordt Je komt wat rustiger over, dat vind ik ook wel fijn om te zien.

Mous je bent veel jonger dan ik dacht

Moussy, ik heb echt tranen in m'n ogen.. Wat mooi en eerlijk beschreven, en wat een gemis...

Moussy, wat kun je ook goed merken dat jullie een hecht gezin zijn. Dat dingen zo gaan als ze gaan daar kun je niets aan doen maar wat je er verder mee doet en gedaan hebt is heel erg 'eigen'. Ik vind dat heel knap!

Ik kwam volgens mij net op FOK kijken ten tijde van je zwangerschap van Mink (ik had toen nog een andere nickname). Het heeft in ieder geval heel veel indruk op mij gemaakt toen en nu nog. Misschien juist nu meer omdat ik nu weet hoe veel en onvoorwaardelijk je van je kind kan houden, ongeacht wat het zou mankeren. Mooi geschreven en erg mooi ook dat je je kinderen lekker hun zelf laat zijn. Cas met zijn roze hanekam! Geweldig, houden zo. Kinderen zijn zo puur.

moussy, wat een mooi, oprecht en open stuk. Ik heb er ook tranen van in mijn ogen. NIet omdat het een triest stukje is, maar omdat het zo echt en vol gevoel is. Ik denk dat je kinderen het alledrie heel erg getroffen hebben met hun moeder.

Ik ben inmiddels zo goed als helemaal bijgelezen....Pfff wat een mooie en ontroerende verhalen hier zeg...

Sjak, in tegenstelling tot de meesten hier schijnbaar, had ik meteen al het gevoel dat het een enorme impact op jou en je gezin had, jouw 'toestand' na de geboorte van Stijn. Vreselijk, je bent toen vaak in mijn gedachten geweest.
Mooi hoe je alles omschreven hebt.. Bij het stukje waar je schrijft over Jetske, die haar moeder weg zag rijden, brak mijn moederhart een beetje. Wat een naar gevoel moet je gehad hebben op dat moment!

En Moussy, ik vind je echt een tof wijf! Wat een mooie levensinstelling heb je toch! Soms zou ik willen dat ik daar een beetje van had..

Moussy, wat een open verhaal. Je 'hardheid' vind ik juist ook je kracht altijd hier. Gewoon jullie eigen ding, en van de rest van de wereld niets te vrezen. Fijn en ontroerend dat Mink zo'n plaats heeft binnen jullie gezin. En knap van je kinderen hoe ze hem die rol met jullie geven.

Moussy had me, in het kader van hoe krijgen we Stout niet nog verder overspannen, al even ingelicht dat ik de volgende was : dus hierbij mijn verhaal

Wow, ik mag ! Wat een eer !
Op Fok kom ik al heel wat jaren, de een keer meer dan de andere maar dat heeft alles te maken met de vraag van Moussy, dus daarop later antwoord.
In real life heet ik Suus, ben ik alweer 39 jaar en gelukkig gescheiden en mama van 2 heerlijk mannen van 11 en bijna 13
Mijn nick Stout is geboren nadat Suus en Suuss al vol waren en ik gewoon ballorig was. Ach ik doe het er mee..
In het dagelijks leven woon ik in de kop van Noord-Holland al ben ik een geboren en getogen Emmeloorder.

Werk : Al weer heel wat jaren werk ik als docent in het VMBO, Ik geef les aan pubers van 14-17 jaar, de leukste groep dus ! Het is behoorlijk vermoeiend en je moet echt bij de les blijven. Voordeel is wel dat ik alvast voorbereid ben op mijn eigen kids. Ik geef trouwens Zorg en Welzijn, voor wie zelf op de huishoudschool heeft gezeten : huishoudkunde en gezondheidskunde in een nieuw jasje. Het waarom kun je lezen bij het beantwoorden van de vraag van Moussy

Hobbies : ooh ik wil zo veel maar lang niet alles kan en lukt. Ik lees graag, kook graag (en dat kon je aan mij zien) vind breien en borduren leuk maar ik hou ook van computeren (met name chatten, spelletjes en Fok-ken) en vind schrijven leuk en zou daar nog wel eens wat mee willen doen. Helaas heb ik daar de tijd nog niet voor gevonden. (hoewel ik die nu optimaal heb, maar me niet kan concentreren) Ook mijn kids horen tot mijn hobbies, lekker van ze genieten is geweldig ! Lekker wandelen, fietsen, in de tuin rommelen of gewoon samen thee drinken, dat is genieten ! Mamma zijn zit in mijn bloed. Met de komst van de kinderen is mijn liefste wens vervult. Kletsen met vriendinnen vind ik heerlijk, al mis ik mijn beste vriendin vreselijk (ze is in 2005 overleden)

Muziek : ik ben gek op MWS of te wel Michael W Smith, een Amerikaanse gospel zanger die echt met zijn nummers mij hart raakt. Wie heel diep in mijn hart zit is SYB... hij is al sinds 1992 aanwezig in mijn cd-speler en ik geniet van zijn stem, teksten, muziek (en ook zijn koppie) Wat hij doet beluister ik, maar zijn project Spanner vond ik niets... Motel Westcoast is wel weer gaaf ! En zijn nieuwe CD super ! En nu BOB, ook dat is genieten en natuurlijk de KAST
Maar andere Nederlands talige muziek vind ik ook leuk, de 3Js toch wel het meest en dan vooral het nummer Watermensen vind ik erg mooi (zal wel komen omdat ik 3,5 meter onder de zeespiegel geboren ben) Samen met mijn jongste zoon luister ik naar Koormuziek, vooral DeKor en Lacorda.

Het boek dat al sinds sinterklaas op mijn nachtkastje ligt is 'de levensgevaarlijke reis van het Bedendict genootschap ' Ongetwijfeld een prachtig boek maar lezen lukt even niet en wie mij kent weet ook dat lezen en Susan bij elkaar horen (dus ook dat er nu iets goed fout is) Normaal gesproken lees ik alles wat los en vast zit, maar nu dus ff niet (ja, de krant) (edit inmiddels wel uit, een keer of 4)

Mijn grootste passies zitten nu op school : de kids. Voor hen ga ik net als elke andere moeder door het vuur en je moet het niet wagen aan ze te komen. Beide heren hebben een ontwikkelingsvoorsprong wat opvoeden niet altijd even makkelijk maakt, maar zeker een uitdaging die wij van harte aangaan met de kids, onszelf en de scholen. De toekomst ? Die komt vanzelf !
Een andere passie is de EHBO, ik vind het erg leuk om andere daarin les te geven en te leren hoe je een ander kunt helpen zonder het leed te verergeren of iemand te kort te doen.

Me 'snachts wakker maken ? Dat mag, ik slaap bere slecht dus de kans is groot dat me me al ds-end in bed aantreft. Doe me dan maar een lekker bak nasi (van mijn moeder) of een flink bord stamppot. Ach ik eet vrijwel alles dus als je me toch wakker maakt...

Dan nu de vraag van Moussy :
Het klopte inderdaad, mijn man was huisman en ik werk fulltime, sinds 2003 zijn de rollen op deze manier verdeeld. Het waarom is een te lang verhaal voor hier maar kort gezegd konden we kiezen tussen en man die elke dag van 4,30-19,30 weg zou zijn en een vrouw die werkt van 7,30-16,00 en ook nog eens om de hoek. Die keus was dus niet zo moeilijk, maar wel een zware. We doen het nu alweer heel wat jaren zo maar het zal wel gaan veranderen, ik merk namelijk dat het fulltime werken me vreselijk veel energie kost en dan met name de (onzinnige) vergaderingen, het vele voorbereiden en de pubers die er ook niet makkelijker op worden. Het lijkt wel alsof elke puber van tegenwoordig problemen heeft die onoplosbaar blijken te zijn. Waarom het onderwijs is eigenlijk ook de vraag : dat wilde ik als kind al. Het overbrengen van informatie naar anderen vind ik zo wie zo erg leuk en als je er dan ook nog je beroep van kunt maken is het helemaal leuk. Helaas vind ik het onderwijs in de loop van de jaren (nu 12 jaar) flink verandert en niet altijd even leuk. Ik zou bijv graag mijn EHBO passie (oja nog ff toevoegen) wat meer ruimte geven en daarin part-time aan de slag willen. Ach, ik ben pas 39, als het goed is heb ik nog heel wat jaren voor me om de dromen die ik droom te verwezelijken.

En dan nu mijn vraag aan BRIGHTEYES: Jij bent een van de actiefste (zwangere) fokkers. Straks een 2e kindje...ik ben benieuwd hoe je leven er uit gaat zien als nummer 2 er is... Hoe past Fok daarin ? Hoe zie je je toekomst als mama van 2 pukkies ? En hoe ga je dit combineren met je werk ? Ik weet dat je het moeilijk vind dat je er niet altijd voor je kids kunt zijn, dat herken ik wel (zie boven) en ben heel benieuwd hoe jij er mee omgaat.

[ Bericht 11% gewijzigd door Lois op 06-05-2012 23:16:20 ]

Stout, wat een mooi verhaal!
Ik vergeet nooit meer de tijd dat je vriendin overleed. Het was de week waarin Sara geboren werd, en het heeft me destijds enorm geraakt.
Wat een fijne rolverdeling hebben jullie! Ik kan me wel indenken dat het voor jou zo best pittig is. Als jullie het gaat veranderen, gaat je man dan weer werken? En jij dan parttime ofzo?

quote:

Op donderdag 12 februari 2009 08:09 schreef miss_sly het volgende:
Jeetje sjak, ik had wel een beetje opgepikt dat je 'een beetje ziek' was na de bevalling, maar niet dat je zo ziek was. Mag ik vragen wat er dan precies was en wat het voor bacterie is die zo'n invloed op je lichaam heeft?

Ik ben uiteindelijk opgenomen met het Toxic Shock Syndroom. Dit wordt veroorzaakt door de vleesetende bacterie (om het even spannend te maken ) de streptokok A. Het is wel een bekende na de zwangerschap (vroeger stond het bekend als Kraamvrouwenkoorts). Maar 10 weken na een bevalling is wat vreemder.

Stout, wat een leuk verhaal. Wat zit je in een heftige periode. Is het trouwens geen idee om wat als zelfstandige met je EHBO te gaan doen? Bijvoorbeeld lessen geven aan kinderen op de lagere school, maar dan op freelance basis. Dus wel de lusten, niet de lasten (van het vergaderen etc).

Duidelijk verhaal Stout, lekker nuchter geschreven. .
Jammer van je overspannen zijn, maar het lijkt me dan ook echt een hele pittige groep waar je voor staat.
Ik bedoel, alle vooroordelen ten spijt, ik kan niet goed inschatten of ze nou echt allemaal kloppen, maar het lijkt me toch wel aardig 'bewezen' dat een groep VMBO'ers net even wat meer energie vergen dan een groep VWO'ers. Of althans, mss zeg ik het niet goed, een ander soort energie dan zeg maar.
Anyway... mooi verhaal.

En nu ikzelf het stokje heb gekregen kan ik er mooi ook weer even wat vertraging in werken. Ik ga dus niet al vandaag reageren, wrsch morgen of overmorgen.
Ik vind alle verhalen zo prachtig dat ik het eigenlijk bijna zonde vind dat ze elkaar zo snel opvolgen. Zo krijgt het bij mij iig nauwelijks de kans om in te zinken. _{Ik lees sommige verhalen soms nog wel een 2e of 3e keer en dan blijkt dat ik alsnog dingen gemist heb.
Knoop in mijn maag van het idee alleen al. Ik vind iedereen zo mooi uitgebreid schrijven, volgens mij heb ik niet zoveel te vertellen, ondanks mijn oeverloze gelul altijd.}

[ Bericht 0% gewijzigd door BE op 12-02-2009 11:51:34 ]

o dan durf ik ook eindelijk te bekennen dat ik heel veel verhalen nog een keer lees. Regelmatig open ik het vorige topic nog even, om het toch nog een keer te lezen allemaal, ik vind het zo'n bijzondere reeks geworden dit

Mooi stuk heb je er van gemaakt Stout Peet zou gillend gek worden als huisvader

Swets!! Ik heb gewoon 60 jaar levenservaring

Ik voel me denk ik de laatste anderhalf, twee jaar ook wel rustiger, Cas naar school, ik kan wat meer mijn eigen ding doen dan voornamelijk moederen, wat ik ook heerlijk vind hoor, maar als ik de deur uit stap naar cursus of werk vind ik ook toch wel héél erg fijn. Ik heb mn draai eindelijk gevonden na alle ellende

Ik vind het ook een mooi, open topic. Echt leuk alle verhalen te lezen.

BE, maar er moeten nog een hoop mensen he! Niet te lang wachten dus.

Ik vind het ook allemaal mooie en zeker ook ontroerende verhalen. Soms lees ik ze met een brok in mijn keel!

Het is inderdaad zo bijzonder om ieders verhaal hier te lezen...
de Nickname's veranderen in echte mensen... Heel mooi!

blijft een prachtig topic

Moussy.... lekker ding! Geweldig dat je niet zo'n pleaser bent!

Stout, ook leuk om over jou te lezen, ik kende je eigenlijk alleen maar van nick. Bij ons ook een huisman en een kostwinnende vrouw.
Sterkte met je herstel.

quote:

Op donderdag 12 februari 2009 12:48 schreef Memmel het volgende:
BE, maar er moeten nog een hoop mensen he! Niet te lang wachten dus.

Ik vind het ook allemaal mooie en zeker ook ontroerende verhalen. Soms lees ik ze met een brok in mijn keel!

Het hoeft toch niet volgende week af te zijn?
_{En ik weet nog niet aan wie ik het stokje door moet geven en wat ik die dan moet vragen. Dat maakt het ook lastig.}

Ik vind het zo mooi om eens het hele verhaal te lezen. Vaak pak je toch overal wel stukjes op van iemand, maar nu staat het bij elkaar en is het plaatje duidelijker en completer. Ik ben benieuwd naar alle verhalen die nog gaan volgen!