okee, ik doe het gewoon

Stamt wel uit 2005

De liefde is een onderwerp dat oneindig beschreven, bezongen en besproken wordt. De liefde is fantastisch. Is de liefde immers niet datgene, wat het leven zin geeft? Welnu, vandaag ga ik het eens omdraaien.
Over het ontbreken van dat ene: leven als vrijgezel in een wereld zonder liefde. Vooralsnog.
Sinds een jaartje of twee schaar ik me onder de categorie vrijgezellen. Mensen zonder relatie dus. Mensen zonder relatie zijn anders dan mensen met een relatie. Net als vrouwen anders zijn dan mannen, en net als zestienjarigen anders zijn dan zestigjarigen. Met 1 klein verschil dan: als vrijgezel ben je gehandicapt in de samenleving.
Waarom dan, zie ik je denken? Is het niet zo dat de vrijgezel oneindige vrijheid heeft, nooit verantwoording hoeft af te leggen, onbeschaamd kan zuipen in het weekend en nooit zijn of haar scheten hoeft in te houden? Ja, dat is zo. En, lieve wel-een-relatie-hebbende mensen onder jullie: dat is geweldig! Maar zoals voor alles geldt hier ook: het is slechts een stukje van het verhaal. De vrijgezel heeft het niet zo makkelijk als soms op het eerste oog lijkt.
Kijk maar eens om je heen: veel zaken zijn op stelletjes afgestemd. Om een voorbeeld te noemen: de huizenmarkt. Ik verdien niet slecht. Absoluut niet. Maar ik verdien wel te weinig voor een eigen woning. Sta je dan, met je 40-urige werkweek en je HBO-diploma. Geweldig. Ik kan een hypotheek krijgen van pakweg 120.000. Daar koop je een riante garage voor! Tel uit je winst! Ik kan ook gaan huren, en dan heb ik de keuze tussen 4 jaar op een wachtlijst staan of 800 euro per maand betalen bij een particuliere verhuurder. Maar ja, dan heb ik geen geld meer om kleding te kopen. En ik heb niet eens een dure smaak.
Ander voorbeeldje. Je hebt als vrijgezel geen zorgpartner, dus betaal je meer aan je ziektekostenverzekering. En al die andere zaken die je alleen moet dragen: auto, je internetaansluiting, inboedelverzekering, kadootjes voor vrienden en vriendinnen. Dat laatste is trouwens ook een mooie: stel, je koopt voor iedereen verjaardagskadootjes. Met al die stelletjes is dat dus 2 kadootjes per stel per jaar. Dat betaal je in je uppie. Als de vrijgezel jarig is, koopt het stelletje samen 1 kadootje voor de vrijgezel. Rekent u mee? Juist, de verhouding is 4:1. Belachelijk. Daarbij heeft de vrijgezel geen trouwdag, dus maak er maar 5:1 van.
Oh, en de feestjes! De feestjes! Hoe lullig het soms voelt als je daar staat op de kerstborrel van je werk, als enige in je uppie. En bij die verjaardagen, waarbij je altijd degene bent die a: als laatste naar huis gaat en b: die dat ook nog eens op de fiets doet. Je komt altijd alleen binnen, waardoor je minder makkelijk aanspraak vindt. Vrouwen proberen hun mannen angstvallig bij je uit de buurt te houden. Want als vrijgezelle vrouw ben je er altijd op uit om hun vent af te pakken, uiteraard. Je zit in een hoekje op de bank en het enige waar mensen naar durven te vragen is je werk. Want, wat heeft de vrijgezel immers naast zijn of haar baan? Niets toch? Dus wat rest: je wordt gewoon niet meer uitgenodigd. Probleem opgelost, en iedereen kan weer opgelucht adem halen.
Inderdaad stelletjes. Vrijgezellen zijn eng, gevaarlijk en je moet er bij uit de buurt blijven!
Over sociale omgang en de vraag: heb je een vriend? Nee lieve mensen, ik heb geen vent. Nou, dat moet je eens zeggen! Dan kijkt men je aan alsof je net hebt gezegd dat je terminale kopkanker hebt. “Waarom dan niet?” (met de ondertoon: wat is er mis met jou? Want dat is wat ze eigenlijk bedoelen). Om daarom niet. Nee, dat is geen reden. Maar ik vraag jou toch ook niet: heb je een gele bank? Nee? Waarom niet? Wel, daarom niet. Omdat je ‘m niet hebt. En dat is exact de reden waarom ik geen vriend heb. Omdat ik ‘m niet heb. Maakt het ontbreken van een gele bank jou zielig? Nee. Dus maakt het ontbreken van een relatie mij ook niet zielig. Knoopt dat nu eens goed in uw aller oren. Vrijgezellen zijn mensen zoals u. Alleen dan zonder relatie.
Toen ik vanavond met mijn vriendinnetje M. aan de telefoon hing, kregen we een prachtig idee. Relaties moeten bij de wet verboden worden. Relaties leiden namelijk alleen maar tot een hoop ellende. Om je heen hoor je alleen maar klaagzang: over sleur en ruzies, geen seks, geen passie, geen humor. Krijsende kinderen, bemoeizuchtige schoonfamilies, verplichtingen op zondag, misère, kommer, kwel. D-i-v-o-r-c-e, vergeet die niet.
We kunnen natuurlijk ook de stelletjestax gaan heffen. Iedereen met een vaste relatie betaalt relatiebelasting. Hiermee kunnen we de toch al veel zwaardere lasten voor alleenstaanden verlichten. Jullie stelletjes met je dubbele inkomens hebben toch genoeg. Of een instapsom: trouwen kost 10.000 euro. Bij huwelijksvoltrekking betalen, cash of pin. Ow! En dan zijn er ineens een stuk minder stelletjes! Want zeg nou zelf: zo geweldig is het echt allemaal niet.
Maar nu. Natuurlijk is iedere alleenstaande stiekem ook wel op zoek naar die ene persoon. Ook wij willen wel een beetje warmte soms. Maar dan bots je weer tegen het volgende probleem op. Als vrouw sprekende (want over mannen kan ik niet oordelen) stel ik (en M. met mij): Alle leuke mannen zijn ofwel homo, ofwel bezet. Alle vrijgezelle mannen zijn psychisch niet in orde of dom. Nou kun je natuurlijk proberen om een homo te bekeren, maar dat lukt je niet. Dus kun je proberen om in een andere relatie te gaan stoken, maar ja, als zo’n vent zijn vriendin laat vallen voor jou, wie zegt dat hij dat dan niet bij jou ook zal doen? Precies. Dat wil je ook niet.
Dus dan richt je je op de vrijgezelle mannen: er is iets mis mee of ze zijn dom. De eerste categorie is levensgevaarlijk. De tweede categorie, daar prik je meestal meteen doorheen. Maar de mafkezen! De mannen die in het begin ontzettend leuk en interessant zijn, waar je helemaal voor valt, en die zich dan blijken te ontpoppen als laffe harteloze sukkels. Mannen die graag bij je willen zijn als ze sores hebben, en je uitmelken, en daarna gewoon verdwijnen. Of van die mannen die totaal incapabel blijken om zichzelf bloot te geven en hard wegrennen. Dat zijn de mannen waar M. en ik tegenaan lopen. En dat zijn de mannen die ons manbeeld verpesten.
Wat kunnen we nu concluderen?
Het is een afweging. Wat weegt zwaarder: je maatschappelijke handicap, of sleur, irritaties en mogelijke psychische wrakken? Ik weet het wel, voor mezelf. Ik denk voortaan wel 2 keer na voordat ik me weer in relatieland begeef. After all: ik ben heel gelukkig. Jij hebt geen gele bank en ik heb geen relatie. Ik hoef mijn energie niet in een ander te steken, zodat ik mezelf volop kan ontwikkelen. Ik hoef mijn scheten niet in te houden. And I’m loving it
Waar het uiteindelijk om draait, is dat je jezelf in de spiegel aan kunt kijken, en dat je van DIE persoon houdt. De rest is leuk, maar uiteindelijk moet je altijd op jezelf terug kunnen vallen. De liefde is prachtig, maar de liefde is vergankelijk. En jij blijft altijd bij jezelf, no matter what. Verliefdheid kun je ook uit andere dingen halen: de eerste narcis in de lente, een vogeltje dat fluit, uit muziek en zelfs uit een bakkie koffie op zaterdagochtend op een uitgestorven terras. Probeer het maar eens. En ach, als ik wil knuffelen, heb ik altijd m’n meissies nog.
Power to the singles!