Waarom is Nederlandse literatuur zo inferieur?

Nederlandse literatuur valt eigenlijk in het niet als je kijkt naar buitenlandse literatuur.

Het werk dat het meeste aanzien geniet in Nederland is het werk dat alle clichés netjes afgaat. Alsof Nederlanders geen enkel risico durven te nemen. Wat dat betreft heeft de literatuur veel te lijden onder het beeld dat het naar buiten draagt.

Het gaat altijd wel over de oorlog. Als het zich niet afspeelt tijdens de oorlog, dan is er minstens een personage dat gevormd is omdat deze een oorlogstrauma heeft opgelopen tijdens de oorlog, of omdat een van zijn ouders zijn trauma heeft weten te projecteren op het kleine grut met alle gevolgen van dien.

Er komen altijd belachelijke seks scènes in voor. Van die debiel uitgewerkte stukken die aangeven dat de schrijver wanhopig is om iets schokkends in zijn boek te gooien. Het taalgebruik is natuurlijk zo banaal mogelijk. De kutten vliegen je om de oren. Want niets zegt stijl en klasse als een totaal overbodige seks scène. God behoede het dat de schrijver een functionele scène schrijft die niet het verhaal ongemakkelijk binnenvalt om de quota schuttingstaal te kunnen halen.

Alles is gespeend van enig realisme. Want Nederlanders kunnen alleen schrijven over de meest uitzichtloze drap, en de meest ongeinspireerde onsympathieke figuren die ze maar voor de geest kunnen halen. Je doet niet mee in de Nederlandse literatuur als je niet minstens een drugsverslaving hebt, een buitenechtelijke relatie, een trauma, of een persoonlijkheidsstoornis. Daarbij moet je IQ zo laag zijn dat je nooit kan ontsnappen aan de grillen van de auteur, want als personage ben je alleen maar in dienst van het plot, en elk plot is hetzelfde.

Dat er geen realisme is wil helaas niet zeggen dat er iets inventiefs of inspirerends de plaats inneemt. Nee want als het niet tegen het depressieve aanligt, dan is het niet boeiend om over te schrijver. Er mag geen plot aanwezig zijn, er mag alleen maar een soort van neerwaartse spiraal zijn waar de personages in vast zitten. Er is geen richting, en een einde word er door de zoveelste tragedie aan het stuk gehangen. Volgens Nederlandse schrijvers valt onder het kopje "verhaal" de simpele zin: "mijn personages stevenen af op de afgrond zonder dat ze het doorhebben omdat ze daar te dom voor zijn."

Er is geen spanningsboog. Er is geen echte ontwikkeling die personages doormaken, omdat iedere ontwikkeling gelijk is aan de vorige.

En als je kijkt naar buitenlandse literatuur dan zie je een heel verschil aan stijlen en inhoud. Schrijvers brengen wilde verhalen naar de tafel. Personages zijn niet rondlopen vaten vol verderf en depressieve gedachten. Personages ervaren de wereld als een geheel, niet als een soort van eindeloze routine vol ongeluk. Boeken mogen zowaar een richting hebben, zodat je als lezer weet welke richting het verhaal opgaat, zonder bij voorbaat al te kunnen zeggen dat het eindigt met het overlijden van een hoofdpersoon.

Waarom is Nederlandse literatuur toch zo inferieur aan buitenlandse literatuur?