Het is idd een tijdje heel slecht gegaan, zeker nu ik er, nu ik me wat beter voel, op terugkijk. Ik heb in die 4 maanden maar 1 weekend de kinderen gehad (dit weekend is het 2e weekend), omdat ik er zooooo tegenop zag om alleen met ze te zijn.

En dat heeft niks met hen te maken, uiteraard, maar gewoon het idéé alleen al. Nu ik ze heb, valt het uiteraard allemaal mee, en blijk ik allemaal beren op de weg te hebben gezien die er niet zijn

In mijn hoofd maak ik zoiets veeeeeeeel groter dan dat het is. De meisjes vinden het allang goed als ze lekker op de bank bij je kunnen hangen of een wandelingetje maken buiten, dat soort simpele dingetjes. Voorlopig hou ik het op 1 weekend per maand

Ik voel me er wel schuldig over, maar bij papa hebben ze het ook naar hun zin, dus eigenlijk is dat schuldig voelen niet nodig (weet ik dan verstandelijk).
En m@x, toendertijd, toen jij het besluit nam dat Kai beter bij zijn vader kon wonen, kon ik daar niet veel van begrijpen (niet dat ik het veroordeelde, helemaal niet hoor, maar ik kon me er niks bij voorstellen), maar ik heb de laatste maanden vaak aan jou en je besluit moeten denken... Niet dat ik het ook van plan ben, al was het maar omdat het praktisch gezien niet mogelijk is, maar ik kon me er wel veeeeeel meer bij voorstellen...
(wat een verhaal

)