Wanneer weet je "ons gezin is compleet" ?

Goed topic... eigenlijk denk ik dat je dingen nooit zeker weet. Over het algemeen dan he, uitzonderingen zijn er overal.

Ik heb er nu 2 en door alle drukte ervan (oudste is best pittig) en het alleen doen ervan maakt het best zwaar. Ik ben wel samen met de vader van de jongste maar we wonen nog niet samen waardoor alles op mij neerkomt overigens. Maar om deze redenen hoofdzakelijk zou mijn hoofd er dus niet naar staan om uberhaupt nog aan zo'n kleintje te beginnen. Nu is dat dan logischerwijs niet aan de orde maar voor in de toekomst denk ik echt niet!
Maar ook weet ik dat je het ene moment heel stellig ergens zó over denkt, en na een periode kun je toch weer anders ergens tegenaan kijken. Gewoon dat dat verlangen heeel erg gaat opspelen enzo. Dat kun je van te voren niet weten.
Dus zoiets definitief afkappen (dmv sterilisatie dan dus bijv) zou ik dan ook niet zo snel laten doen.

En daarna denk ik, als je ouder wordt (en het zal voor iedereen anders zijn) dat je op een punt komt dat je gewoon wéét dat het inderdaad genoeg is. Net zoiets als houden van zeg maar, je wéét het opeens zeker

Mijn vriend & ik willen beide een groot gezin en daar heb ik echt geluk mee als ik hier zo lees. Voorlopig is ons gezin dus zeker nog niet compleet (zo lang mijn lichaam het trekt uiteraard, want mijn gezondheid is erg slecht eigenlijk en het was uberhaupt de vraag of ik een kindje op de wereld kon zetten..) Nummer 2 is onderweg.. en als het aan ons ligt is hij nog niet de laatste

Voordat wij aan kinderen begonnen zeiden we dat we doorgingen (met kinderen krijgen dus) zolang het leuk was. We zeiden dus niet vantevoren dat we graag 2 of 3 of meer kinderen zouden willen.
Na 3 gaf mijn man aan dat hij het eigenlijk wel genoeg vond. Een 4e zou hij niet meer trekken, hij vond het allemaal behoorlijk intensief en wilde zich laten steriliseren want hij wist ook zeker dat hij ook met een eventuele andere vrouw geen kinderen meer zou willen. Hoe moeilijk ik dat ook vond, want ik wilde best nog wel een 4e, vond ik dat ik me bij zijn keuze neer moest leggen. Ik vond niet dat mijn wens zwaarder mocht wegen dan de zijne.

Hij koos een datum uit voor de ingreep maar omdat er op die dag geen beschikbare arts was, werd die afspraak 2 weken later. En in die 2 weken ben ik dus zwanger geraakt. Toen merkte ik dat ik me al behoorlijk had neergelegd bij het feit dat we het bij 3 kinderen zouden laten, want ik was echt niet zomaar blij.
We vonden wel dat we een risico hadden genomen (ong. 10 sec. te laat aan een condoom gedacht) en dat we dan de consequentie ook moesten dragen. Dus op het moment dat hij zijn zaad liet controleren na de ingreep, was ik 3 maanden zwanger.

Nu is het dus echt klaar want hij kan ze niet meer maken. En ik zeg vaak dat ik nog wel een baby wil, maar geen kind meer. Want zwanger zijn en zo'n heel klein babytje; dat vind ik geweldig. Dat ik dat nooit meer zal meemaken stemt me best weleens een beetje verdrietig. Maar het houdt natuurlijk ook gewoon een keer op, na 5 kinderen vind ik zwangerschap en baby waarschijnlijk nog leuk. En na 6 ook.

quote:

Op donderdag 22 januari 2009 15:22 schreef Lovechild het volgende:
En ik zeg vaak dat ik nog wel een baby wil, maar geen kind meer. Want zwanger zijn en zo'n heel klein babytje; dat vind ik geweldig. Dat ik dat nooit meer zal meemaken stemt me best weleens een beetje verdrietig. Maar het houdt natuurlijk ook gewoon een keer op, na 5 kinderen vind ik zwangerschap en baby waarschijnlijk nog leuk. En na 6 ook.

Bij mij is het dus andersom. Ik wil nog wel een kind, maar liever niet meer zwanger zijn. Vandaar dat ik dus heel graag pleegouder wil worden, maar dat wil mijn vriend helaas niet. Dat vind ik wel moeilijk, anders was ik nu moeder geweest van een vier maand oud babytje. En als dat niet door was gegaan dan vast van een ander kindje. Maar wie weet in de toekomst...

Hier ben ik er verstandelijk gezien helemaal klaar mee. Ik heb 2 prachtige meiden, en dat is genoeg. De zwangerschap van Merel was echt niet fijn (gedoe, complicaties, bekkenpijn). De zwangerschap van Sara was geweldig maar erna kreeg ik een depressie, en hoewel het nu goed gaat wil ik het risico niet meer lopen... Dus ik wil eigenlijk niet meer zwanger zijn.
Manlief is er helemaal klaar mee, die wil zich laten steriliseren, asap.
Maar......

Ik ben pas 25, gevoelsmatig wil ik nog wel 10 kinderen, wie weet hoe we er over 5 jaar over denken enz enz enz. Dus geen knipjes hier, echt nog niet. Hoewel ik vrij zeker weet dat er echt geen 1 meer bijkomt, ik vind het te vroeg om het al helemaal af te sluiten.

Mijn lief wilde het bij 2 kinderen laten. Ik zou graag nog een kindje willen. Omdat ik vind dat in zo'n grote kwestie niet willen zwaarder weegt waren we er dus over uit dat we voor nu klaar waren. Mochten ooit de omstandigheden zo zijn (meer slaapkamers, hoger inkomen enz.) dat er ruimte zou zijn voor nog een kindje, zouden we dan wel zien.

Toen werd ik plotseling toch zwanger van nummer 3, geheel onverwacht, de andere 2 waren met behulp van hormonen verwekt. Na de eerste schrik vonden wij onze oude argumenten niet meer tellen natuurlijk, er kon er makkelijk nog 1 bij. Toen dit mis ging gooide dat alles op zijn kop, zodat er nu opnieuw knopen gehakt mogen worden. We zien het wel. Wie weet. Ik herken wel wat hierboven geschreven staat; nog een keer zwanger zijn, wil ik dat wel? Maar waar we eerst geen 3e wilden liggen nu weer alle opties open.

zo is het hier ook gegaan. Mijn man was na twee eigenlijk wel al klaar met kinderen krijgen, maar omdat mijn wens zwaarder was dan zijn nee is er toch nog één gekomen. (ik heb echt de liefste man ) Maar ja, toen was ik dus 30 en "klaar" een sterilisatie voelde veel te definitief.(Zeker ook omdat ik al huilend al mijn positiekleding heb opgeborgen en de kleine kleertjes.) Dus een Mirena. Nu is het ook echt klaar voor mij. Niet dat ik babies niet meer leuk vind of dat getrappel me niet heerlijk lijktMaar de hormonen, de onbalans bleeegh. En wat daarna komt, de flesjes de hapjes de stapjes de luiers. de slaapjes. Echt, ik ben klaar! Wij zitten in een andere rustiger fase die ook allemaal leuke dingen heeft. Maar vooral meer vrijheid. En dat is na een jaar of 8 in de peuters te hebben gezeten een zegen. Oh, en financieel. Grote kinderen, grote prijzen. Voor álles. En dan hebben we het niet eens over 8 broden in de week enzo Of studeren.

quote:

Op donderdag 22 januari 2009 15:39 schreef Tan het volgende:

[..]

Bij mij is het dus andersom. Ik wil nog wel een kind, maar liever niet meer zwanger zijn. Vandaar dat ik dus heel graag pleegouder wil worden, maar dat wil mijn vriend helaas niet. Dat vind ik wel moeilijk, anders was ik nu moeder geweest van een vier maand oud babytje. En als dat niet door was gegaan dan vast van een ander kindje. Maar wie weet in de toekomst...

Grappig, ik zeg altijd dat als ik later groot ben ik ook pleegouder wil worden. Voor crisisopvang denk ik. Maar nevernooit van een baby. Ik ken iemand die crisisopvang voor baby's doet, daar heb ik echt diep respect voor!

Ik kan me trouwens goed voorstellen dat moeilijk is dat je vriend niet wil. Misschien zelfs wel net zo moeilijk als wanneer je nog een eigen kind wil en je partner niet meer...

Ik wilde altijd 2 kinderen en geloof dat ik daar ook wel bij blijf, echter vind ik mezelf en manlief te jong voor definitieve keuzes en er word dus bij geen van beiden iets doorgeknipt, ik ga weer aan de anti-conceptie na deze spruit en als er dan nog gerammeld word dan bespreken we dat nog eens goed

Maar zoals ik er nu (en eigenlijk altijd al) tegenaan kijk denk ik dat de rek er qua emotioneel en lichamelijk wel uit is na 2 zwangerschappen ik vind zwanger zijn namelijk niet altijd even leuk en we hebben nog al wat tegenslag gekend tijdens die maanden (en ik heb er nog wat te gaan) en bij manlief telt vooral dat dubbel mee.

Maar faja bij twijfel niet doen hé !

Lijkt me lastig, zeker als die grenzen niet gelijk liggen bij beide ouders.

We hebben nu 1 kleintje, en een 2e willen we ook zeker gaan proberen. Of er daarna nog een nr3 of zelfs nr4 komt, zien we dan wel weer. Dan zullen we in ieder geval moeten verhuizen, dat hangt af van hoe de eerste kinderen zijn, hoe het gezin draait, of het financieel kan etc.
We hebben het ook al gehad over pleegkinderen, of weekend-logeer-adres. Maar dat is iets voor de verre toekomst. Dan moeten wij als ouders gewoon meer ervaring hebben (en ruimte). Het is wel iets wat ons aanspreekt in ieder geval. Het ligt hier dus nog allemaal open.

Mocht de ene wel willen en de ander niet, dan lijkt het me fijn om in ieder geval een bedenkperiode te hebben. gewoon een jaartje ofzo, zonder direct dingen definitief door te knippen. Een jaartje de pil slikken/spiraaltje/iets anders is wel te doen.

Ik had er best nog 1 willen hebben, al had ik het liefst wel gezien dat die dan op de deurmat gelegd werd .
Maar het was vanwege gezondheidsredenen geen optie, het was niet verstandig om nog een zwangerschap te riskeren, dus ben ik tijdens de KS van de tweede meteen gesteriliseerd.

Ik heb daar even moeite mee gehad, maar ik wist ook dat meer kinderen geen optie was, dus waarom nog het risico nemen?

Ik vind het nu helemaal prima, ik vind het fijn dat de kinderen wat groter worden, de echte tropenjaren zijn voorbij wat dat betreft, en ik moet er nu ook niet aan denken om nog een keer met een baby te beginnen

Moeilijke vraag...Het speelt hier ook namelijk. We hebben nu een zoon van 21 maanden. Na zijn geboorte heeft hij heel wat weken in het ziekenhuis gelegen met alle gevolgen van dien. Thuis ging hij steeds slechter slapen en hij was een huilbaby. Nu slaapt hij nog steeds niet door en ik lig iedere nacht bij hem, omdat het lijkt dat hij lichaamscontact mist...

Voor mijn vriend is het heel duidelijk: er komt absoluut geen tweede meer. Omdat we de nodige tegenslag hebben gehad rondom zijn geboorte, hij een aangeboren afwijking heeft en het gewoon een ventje is die niet makkelijk is. Met tijden ben ik het met hem eens, vind ik het ook goed zo...Maar vaak zat kriebelt het ook ongelofelijk bij mij....Ik vind het moeilijk, want ik wil zijn gevoel zeker niet aan de kant zetten, maar dat zou automatisch ook beteken dat ik mijn gevoel wel aan de kant moet zetten...

Hier geen kinderen meer. Hoe ik dat zo zeker weet: ik raak in paniek bij de gedachte om weer zwanger te moeten zijn. De informatie voor een sterilisatie heb ik toevallig vandaag in huis gekregen, maandag ga ik voor de intake Nooit meer wat mij betreft!

quote:

Op donderdag 22 januari 2009 16:37 schreef Lovechild het volgende:

[..]

Grappig, ik zeg altijd dat als ik later groot ben ik ook pleegouder wil worden. Voor crisisopvang denk ik. Maar nevernooit van een baby. Ik ken iemand die crisisopvang voor baby's doet, daar heb ik echt diep respect voor!

Ik kan me trouwens goed voorstellen dat moeilijk is dat je vriend niet wil. Misschien zelfs wel net zo moeilijk als wanneer je nog een eigen kind wil en je partner niet meer...

Ik weet niet of dit net zo moeilijk is. Een eigen kind maakt het wel wat gevoeliger. Ik kan dit nu makkelijker naast me neer leggen, omdat ik denk, kan in de toekomst nog, als er wat kinderen het huis uit zijn. Cheyenne is al bijna 13, wie weet staat ze over een jaar of zes wel op eigen benen.

Maar bij een eigen kind slaat het biologische klokje ook door, dat voert de spanning extra op. Dan heb je 'nu of nooit', terwijl bij een pleegouderschap de kansen alleen maar groeien naarmate je een paar jaar verder bent.

Hier eigenlijk hetzelfde, ik zou er in de toekomst misschien nog wel eentje bij willen.
Mijn man niet en wil zich dus ook laten steriliseren.
En tja, aangezien je kindjes toch echt met zijn tweeën maakt denk ik dat het hier bij 2 blijft.

quote:

Op vrijdag 23 januari 2009 11:54 schreef Tan het volgende:

[..]


Maar bij een eigen kind slaat het biologische klokje ook door, dat voert de spanning extra op. Dan heb je 'nu of nooit', terwijl bij een pleegouderschap de kansen alleen maar groeien naarmate je een paar jaar verder bent.

Je hebt gelijk.
Tijdens het typen twijfelde ik al, maar ik zat met een kind aan de borst dus ik deed het met een wat kort(er) door de bocht antwoord.

quote:

Op donderdag 22 januari 2009 12:40 schreef Faja-Lobi het volgende:
Ik heb net met mijn man gesproken en geloof dat we dat steriliseren nog even uitstellen. Ik krijg het er echt spaans benauwd van. Ik wil nog van gedachten kunnen veranderen of we al dan niet ooit nog gezinsuitbreiding krijgen.

Faja wat fijn dat het in ieder geval niet definitief van de baan is. Of jullie nu wel of niet voor nog een kindje gaan, dat maakt eigenlijk nu nog niet zo uit. De mogelijkheid is er en dat geeft je waarschijnlijk al het meeste rust in je koppie.

Wat ons betreft, na de geboorte van Milo wisten we het al, ons gezin is compleet

Ik zou het hier ook nog echt niet weten. Maar ja en ik zijn allebei nog jong. Voor hem is dit ook de eerste dus toch al wel anders. We hebben het er nu in ieder geval al wel over een derde terwijl de tweede nog geboren moet worden. Dus ik denk wel dat er nog een derde komt maar dan pas over heeeeel veel jaar. Gewoon dan nog 1 keer alles. Als de twee oudste naar school zijn. Dan nog een keer zwanger zijn, en een baby en en en