OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Ik zelf riep na de geboorte van onze zoon dat we er nu wel mee klaar waren maar toch heb ik nog wel zo nu en dan rammelende eierstokken. Mijn man is er daarintegen wel klaar mee, die heeft er in totaal 3 op deze aardbodem rond lopen inmiddels en ziet een 4e exemplaar niet meer zitten.
Gisteren bij de uroloog geweest en de afspraak is gemaakt dat mijn man zich laat steriliseren. Alleen nu vraagt hij steeds aan mij of ik het zeker weet?
Tsja nu heb ik mijn handen vol aan 2 kinderen, maar hoe denk ik er over 1 jaar of misschien wel over 3 jaar over? Wanneer wisten jullie dat het genoeg was zo?
Gisteren bij de uroloog geweest en de afspraak is gemaakt dat mijn man zich laat steriliseren. Alleen nu vraagt hij steeds aan mij of ik het zeker weet?
Tsja nu heb ik mijn handen vol aan 2 kinderen, maar hoe denk ik er over 1 jaar of misschien wel over 3 jaar over? Wanneer wisten jullie dat het genoeg was zo?
ik weet het nog niet. Logischerwijs weet ik dat een 3de er niet meer inzit, qwa financieen, ruimte, etc maar toch heb ik moeite om het hoofstuk af te sluiten. Voor mij persoonlijk heb ik gewoon moeite om me te realiseren dat ik nooit meer een baby in mijn buik voel schoppen, die pasgeboren baby tegen je aan, de eerste stapjes.
Faja, als je twijfelt en dat doe je zo te lezen, zeg het dan eerlijk tegen je man. Naar de uroloog kan hij over 3/4/5 jaar ook nog....
Hij weet alleen van lekker slapen, en ver daarbuiten lopen schapen.
De zon schijnt op zijn donk're haren, zo blijf ik heel lang naar hem staren.
Wie ben jij in dit leven om je droom op te geven?
Ylana
De zon schijnt op zijn donk're haren, zo blijf ik heel lang naar hem staren.
Wie ben jij in dit leven om je droom op te geven?
Ylana
Dat vind ik ook heel moeilijk hoor Hestria.
Ik heb laatst alle babykleertjes naar zolder gebracht. Ik zou ze eerst naar mijn neefje brengen voor zijn kind maar ik kon me er echt niet tot toe aan zetten. Heb een partij zitten janken. Onze zoon is nu 1 jaar en hij loopt, het echte baby tijdperk is voorbij.
Ik vind het alleen heel erg moeilijk om te zeggen dat het nu echt over en sluiten is dat hoofdstuk. Zonder sterilisatie heb je altijd nog de keus zeg maar. En ondanks dat het gevoel nu zegt dat het zo goed is, weet je nooit hoe je over een poosje denkt. En wat als je over een poosje toch tot de ontdekking komt dat je eigenlijk nog een alles overheersend verlangen naar zo een kleintje hebt? Sterilisatie is zo definitief.
Ik heb laatst alle babykleertjes naar zolder gebracht. Ik zou ze eerst naar mijn neefje brengen voor zijn kind maar ik kon me er echt niet tot toe aan zetten. Heb een partij zitten janken. Onze zoon is nu 1 jaar en hij loopt, het echte baby tijdperk is voorbij.
Ik vind het alleen heel erg moeilijk om te zeggen dat het nu echt over en sluiten is dat hoofdstuk. Zonder sterilisatie heb je altijd nog de keus zeg maar. En ondanks dat het gevoel nu zegt dat het zo goed is, weet je nooit hoe je over een poosje denkt. En wat als je over een poosje toch tot de ontdekking komt dat je eigenlijk nog een alles overheersend verlangen naar zo een kleintje hebt? Sterilisatie is zo definitief.
Ik zou niet voor sterilisatie kiezen als er nog zo'n twijfel is, faja. Alsnog doen over vijf jaar is makkelijker dan het ongedaan maken over vijf jaar.
Saffier, ik kan idd niet met volle overtuiging zeggen dat ik zeker weet nooit geen 3e te willen. Maar mijn man weet dat kennelijk wel met de volle 100%. Ik kan het hem wel zeggen en dan kan ik aan de pil en hij niet naar de uroloog maar als ik over 3 jaar bedenk er nog 1 te willen groot brengen en hij is nog altijd die mening niet toegedaan houdt het ook op. Dus aan de andere kant is zo een definitieve beslissing iets waar je niet onder uit kan.
Maar werden jullie op een ochtend wakker en was het toen "zo zijn we compleet" of zijn er andere factoren die mee spelen zoals financieen, ruimte etc?
Maar werden jullie op een ochtend wakker en was het toen "zo zijn we compleet" of zijn er andere factoren die mee spelen zoals financieen, ruimte etc?
Ik kan er weinig over zeggen Faja, maar bij twijfel zou ik gewoon nog even wachten met sterilisatie.
Je geeft zelf al de antwoorden/argumenten hier die ik ook zou willen aandragen.quote:Op donderdag 22 januari 2009 11:31 schreef Faja-Lobi het volgende:
...
Ik vind het alleen heel erg moeilijk om te zeggen dat het nu echt over en sluiten is dat hoofdstuk. Zonder sterilisatie heb je altijd nog de keus zeg maar. En ondanks dat het gevoel nu zegt dat het zo goed is, weet je nooit hoe je over een poosje denkt. En wat als je over een poosje toch tot de ontdekking komt dat je eigenlijk nog een alles overheersend verlangen naar zo een kleintje hebt? Sterilisatie is zo definitief.
Je man kan nú wel heel stellig zijn, maar wat als hij zich bedenkt over 5 jaar?
Ik zou zelf voor een andere vorm van anti-conceptie kiezen. Zo'n definitieve keus als sterilisatie zou ík in elk geval niet nemen.quote:
Ik zou niet voor sterilisatie kiezen als er nog zo'n twijfel is, faja. Alsnog doen over vijf jaar is makkelijker dan het ongedaan maken over vijf jaar.
Hij weet alleen van lekker slapen, en ver daarbuiten lopen schapen.
De zon schijnt op zijn donk're haren, zo blijf ik heel lang naar hem staren.
Wie ben jij in dit leven om je droom op te geven?
Ylana
De zon schijnt op zijn donk're haren, zo blijf ik heel lang naar hem staren.
Wie ben jij in dit leven om je droom op te geven?
Ylana
Uiteraard hebben we ook naar de praktische kant gekeken. Maar gevoelsmatig overheerste bij ons toch het gevoel van: het is goed zo...quote:Op donderdag 22 januari 2009 11:34 schreef Faja-Lobi het volgende:
Saffier, ik kan idd niet met volle overtuiging zeggen dat ik zeker weet nooit geen 3e te willen. Maar mijn man weet dat kennelijk wel met de volle 100%. Ik kan het hem wel zeggen en dan kan ik aan de pil en hij niet naar de uroloog maar als ik over 3 jaar bedenk er nog 1 te willen groot brengen en hij is nog altijd die mening niet toegedaan houdt het ook op. Dus aan de andere kant is zo een definitieve beslissing iets waar je niet onder uit kan.
Maar werden jullie op een ochtend wakker en was het toen "zo zijn we compleet" of zijn er andere factoren die mee spelen zoals financieen, ruimte etc?
Wij zijn nu met zijn viertjes en dat is prima voor vakantiehuisjes. Als je met zijn 5en bent moet je altijd een huisje voor 6 boeken
Lang leve mij! *O*
Als je zo twijfelt, zou ik niet steriliseren, dat kan altijd nog.
Bij mij kwam het moment toen ik besefte dat de kans op herhaling van alle toestanden groot is en dat het dan ws nog erger wordt. Dat kan ik niet nog een keer. Even dacht ik dat ik rammelde, maar dat was meer het verlangen naar Anna als baby, om dat mee te maken, dan een nieuwe baby. Ik vind het goed zo, gelukkig denkt J. er ook zo over, maar toch ben ik degene waar het definitief gaat worden.
Bij mij kwam het moment toen ik besefte dat de kans op herhaling van alle toestanden groot is en dat het dan ws nog erger wordt. Dat kan ik niet nog een keer. Even dacht ik dat ik rammelde, maar dat was meer het verlangen naar Anna als baby, om dat mee te maken, dan een nieuwe baby. Ik vind het goed zo, gelukkig denkt J. er ook zo over, maar toch ben ik degene waar het definitief gaat worden.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Ik heb net met mijn man gesproken en geloof dat we dat steriliseren nog even uitstellen. Ik krijg het er echt spaans benauwd van. Ik wil nog van gedachten kunnen veranderen of we al dan niet ooit nog gezinsuitbreiding krijgen.
Nooit, in mijn geval (om de topictitel te beantwoorden).
Ik wil eigenlijk nog steeds wel. Maar ja. Verstand - gevoel enzo. Wij zitten tegen zo'n zelfde sterilisatieproblematiek aan te hikken.
Ik wil eigenlijk nog steeds wel. Maar ja. Verstand - gevoel enzo. Wij zitten tegen zo'n zelfde sterilisatieproblematiek aan te hikken.
vanuit de positie van een man gedacht:quote:Op donderdag 22 januari 2009 11:34 schreef Faja-Lobi het volgende:
Saffier, ik kan idd niet met volle overtuiging zeggen dat ik zeker weet nooit geen 3e te willen. Maar mijn man weet dat kennelijk wel met de volle 100%.
Wat ik me kan voorstellen dat, _als_ je dat zo kennelijk naar jouw man stelt... Dat je 'niet zeker durft te zeggen of je niet later nog meer kinderen wilt'... dat je daarmee eigenlijk ook aangeeft niet te weten of je hém altijd trouw zal blijven,
Immers, als hij eenmaal gesteriliseerd is, _kan_ hij geen kinderen meer krijgen en zou het eigenlijk helemaal geen kwestie van 'willen' hoeven zijn, het 'kan' niet meer, althans, niet met hem .... door dan open te laten of je mogelijk later misschien toch nog kinderen zou wilen, geef je eigenlijk direkt ook aan dat je in dat geval naar een andere man zou moeten stappen.
Wat ik vermoed dat je man graag wil horen, is of je bereid bent het 'feit' te accepteren dat hij gesteriliseerd is en dus geen kinderen meer zal kunnen krijgen. Dat jouw liefde voor hem, sterker zal blijken te zijn dan een eventuele kinderwens.
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25
Hier was het al heel snel duidelijk Faja maar dat kwam door gezondheidsredenen. Bij EDS is het zeker verstandig om rond je 32ste uitgezwangerd te zijn wegens enorme complicatie. Maar ik was 30 bij Eva (jongste) en toen waren de moeilijkheden al bijna niet te overzien. En twee vonden we wel goed en anders is/wordt het risico dat manlief met drie kleintjes overblijf en ik van bovenaf toekijk dus dan is de beslissing snel genomen en meteen tijdens de keizersnede uitgevoerd ook.
Neemt niet weg dat ik ook wel soms de kriebels krijg als ik hoor dat mijn vriendin haar baby voelt rondbuitelen. Maar de laatste 2 maanden van Eva's zwangerschap heb ik haar bijna niet gevoeld maar wel bijna dagelijks in het ziekenhuis gezeten of gelegen. En nu geniet ik net zo van mijn kleintje die vanalles wil maar het nog niet helemaal kan (5 maandjes nu)...
Tan en Faja veel succes bij het maken van de juiste keuze...
Neemt niet weg dat ik ook wel soms de kriebels krijg als ik hoor dat mijn vriendin haar baby voelt rondbuitelen. Maar de laatste 2 maanden van Eva's zwangerschap heb ik haar bijna niet gevoeld maar wel bijna dagelijks in het ziekenhuis gezeten of gelegen. En nu geniet ik net zo van mijn kleintje die vanalles wil maar het nog niet helemaal kan (5 maandjes nu)...
Tan en Faja veel succes bij het maken van de juiste keuze...
Zo herkenbaar omschrevenquote:
Als je zo twijfelt, zou ik niet steriliseren, dat kan altijd nog.
Bij mij kwam het moment toen ik besefte dat de kans op herhaling van alle toestanden groot is en dat het dan ws nog erger wordt. Dat kan ik niet nog een keer. Even dacht ik dat ik rammelde, maar dat was meer het verlangen naar Anna als baby, om dat mee te maken, dan een nieuwe baby. Ik vind het goed zo, gelukkig denkt J. er ook zo over, maar toch ben ik degene waar het definitief gaat worden.
Overigens zijn we er hier van overtuigd dat on gezin op dit moment compleet is... Of we daar over 5 jaar nog zo over denken, geen idee
Geen sterilisatie hier voorlopig dus...
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
@RM-rf, dat is dus niet het geval want ik wil enkel en alleen maar kinderen van mijn man, degene waar ik onvoorwaardelijk van hou. En als hij echt niet meer zou willen dan zou hij ook zeker voet bij stuk houden maar het feit dat hij aan mij vraagt wat ik wil geeft aan dat hij open staat voor een gesprek hierover. En momenteel is 2 kinderen goed maar ik moet nog 30 worden, mag ik nog even alle opties open houden.
dat zal je vast zo voelen... maar in dit geval spreekt de reele keuze die je doet, namelijk dat je weigert duidelijk je uit te spreken te kunnen accepteren dat hij geen kinderen meer zou kunnen krijgen, een beetje daartegen.quote:Op donderdag 22 januari 2009 12:57 schreef Faja-Lobi het volgende:
@RM-rf, dat is dus niet het geval want ik wil enkel en alleen maar kinderen van mijn man, degene waar ik onvoorwaardelijk van hou.
Zoals je het verteld hebt is het namelijk zo dat voor hem de keuze wél duidelijk is en hij wil géén kinderen meer, de enige grond dat hij het nu kennelijk wel uitstelt, kan enkel onzekerheid zijn over in hoeverre jij met zijn keuze bereid bent mee te gaan.
Iig wil hij wel dat jullie samen die keuze maken, hij wil _niet_ die keuze jou opdringen, wat jij lijkt te verwachten met je opmerking dat als hij het zou stellen, je opens het wel kan accepteren.
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25
quote:Op donderdag 22 januari 2009 11:46 schreef Echo99 het volgende:
[..]
Uiteraard hebben we ook naar de praktische kant gekeken. Maar gevoelsmatig overheerste bij ons toch het gevoel van: het is goed zo...
Wij zijn nu met zijn viertjes en dat is prima voor vakantiehuisjes. Als je met zijn 5en bent moet je altijd een huisje voor 6 boeken
Als dat het argument is! 
Heerlijke redenatie!
***
Je kunt beter met z'n zessen zijn, want dan krijg je in de Efteling een eigen pirana bootje. 
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
lastig Faja.
Nu zeg ik 2 kinderen is genoeg, maar misschien zeg ik over een paar jaar wel wat anders...
Nu zeg ik 2 kinderen is genoeg, maar misschien zeg ik over een paar jaar wel wat anders...
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Als het nu niet zeker weet...dan laat je toch het zaad van je man invriezen? Dan kun je over een paar jaar altijd nog kiezen.quote:Op donderdag 22 januari 2009 11:14 schreef Faja-Lobi het volgende:
Ik zelf riep na de geboorte van onze zoon dat we er nu wel mee klaar waren maar toch heb ik nog wel zo nu en dan rammelende eierstokken. Mijn man is er daarintegen wel klaar mee, die heeft er in totaal 3 op deze aardbodem rond lopen inmiddels en ziet een 4e exemplaar niet meer zitten.
Gisteren bij de uroloog geweest en de afspraak is gemaakt dat mijn man zich laat steriliseren. Alleen nu vraagt hij steeds aan mij of ik het zeker weet?
Tsja nu heb ik mijn handen vol aan 2 kinderen, maar hoe denk ik er over 1 jaar of misschien wel over 3 jaar over? Wanneer wisten jullie dat het genoeg was zo?
- "Autisten met elkaar in contact brengen is net zoals delen door 0"
Ik zeg nu dat ik er wel graag 3 zou willen, maar mijn man is vrij stellig over 2. Hij wil zich dan ook vrij snel na de geboorte van nr 2 laten steriliseren.
Jammer voor mij, maar het is niet anders. Dat is hoe ik er tegenaan kijk.
Jammer voor mij, maar het is niet anders. Dat is hoe ik er tegenaan kijk.
***
Goed topic... eigenlijk denk ik dat je dingen nooit zeker weet. Over het algemeen dan he, uitzonderingen zijn er overal.
Ik heb er nu 2 en door alle drukte ervan (oudste is best pittig) en het alleen doen ervan maakt het best zwaar. Ik ben wel samen met de vader van de jongste maar we wonen nog niet samen waardoor alles op mij neerkomt overigens. Maar om deze redenen hoofdzakelijk zou mijn hoofd er dus niet naar staan om uberhaupt nog aan zo'n kleintje te beginnen. Nu is dat dan logischerwijs niet aan de orde maar voor in de toekomst denk ik
echt niet!
Maar ook weet ik dat je het ene moment heel stellig ergens zó over denkt, en na een periode kun je toch weer anders ergens tegenaan kijken. Gewoon dat dat verlangen heeel erg gaat opspelen enzo. Dat kun je van te voren niet weten.
Dus zoiets definitief afkappen (dmv sterilisatie dan dus bijv) zou ik dan ook niet zo snel laten doen.
En daarna denk ik, als je ouder wordt (en het zal voor iedereen anders zijn) dat je op een punt komt dat je gewoon wéét dat het inderdaad genoeg is. Net zoiets als houden van zeg maar, je wéét het opeens zeker
Ik heb er nu 2 en door alle drukte ervan (oudste is best pittig) en het alleen doen ervan maakt het best zwaar. Ik ben wel samen met de vader van de jongste maar we wonen nog niet samen waardoor alles op mij neerkomt overigens. Maar om deze redenen hoofdzakelijk zou mijn hoofd er dus niet naar staan om uberhaupt nog aan zo'n kleintje te beginnen. Nu is dat dan logischerwijs niet aan de orde maar voor in de toekomst denk ik
echt niet!Maar ook weet ik dat je het ene moment heel stellig ergens zó over denkt, en na een periode kun je toch weer anders ergens tegenaan kijken. Gewoon dat dat verlangen heeel erg gaat opspelen enzo. Dat kun je van te voren niet weten.
Dus zoiets definitief afkappen (dmv sterilisatie dan dus bijv) zou ik dan ook niet zo snel laten doen.
En daarna denk ik, als je ouder wordt (en het zal voor iedereen anders zijn) dat je op een punt komt dat je gewoon wéét dat het inderdaad genoeg is. Net zoiets als houden van zeg maar, je wéét het opeens zeker
Mijn vriend & ik willen beide een groot gezin en daar heb ik echt geluk mee als ik hier zo lees. Voorlopig is ons gezin dus zeker nog niet compleet (zo lang mijn lichaam het trekt uiteraard, want mijn gezondheid is erg slecht eigenlijk en het was uberhaupt de vraag of ik een kindje op de wereld kon zetten..) Nummer 2 is onderweg.. en als het aan ons ligt is hij nog niet de laatste 
Voordat wij aan kinderen begonnen zeiden we dat we doorgingen (met kinderen krijgen dus) zolang het leuk was. We zeiden dus niet vantevoren dat we graag 2 of 3 of meer kinderen zouden willen.
Na 3 gaf mijn man aan dat hij het eigenlijk wel genoeg vond. Een 4e zou hij niet meer trekken, hij vond het allemaal behoorlijk intensief en wilde zich laten steriliseren want hij wist ook zeker dat hij ook met een eventuele andere vrouw geen kinderen meer zou willen. Hoe moeilijk ik dat ook vond, want ik wilde best nog wel een 4e, vond ik dat ik me bij zijn keuze neer moest leggen. Ik vond niet dat mijn wens zwaarder mocht wegen dan de zijne.
Hij koos een datum uit voor de ingreep maar omdat er op die dag geen beschikbare arts was, werd die afspraak 2 weken later. En in die 2 weken ben ik dus zwanger geraakt. Toen merkte ik dat ik me al behoorlijk had neergelegd bij het feit dat we het bij 3 kinderen zouden laten, want ik was echt niet zomaar blij.
We vonden wel dat we een risico hadden genomen (ong. 10 sec. te laat aan een condoom gedacht) en dat we dan de consequentie ook moesten dragen. Dus op het moment dat hij zijn zaad liet controleren na de ingreep, was ik 3 maanden zwanger.
Nu is het dus echt klaar want hij kan ze niet meer maken. En ik zeg vaak dat ik nog wel een baby wil, maar geen kind meer. Want zwanger zijn en zo'n heel klein babytje; dat vind ik geweldig. Dat ik dat nooit meer zal meemaken stemt me best weleens een beetje verdrietig. Maar het houdt natuurlijk ook gewoon een keer op, na 5 kinderen vind ik zwangerschap en baby waarschijnlijk nog leuk. En na 6 ook.
Na 3 gaf mijn man aan dat hij het eigenlijk wel genoeg vond. Een 4e zou hij niet meer trekken, hij vond het allemaal behoorlijk intensief en wilde zich laten steriliseren want hij wist ook zeker dat hij ook met een eventuele andere vrouw geen kinderen meer zou willen. Hoe moeilijk ik dat ook vond, want ik wilde best nog wel een 4e, vond ik dat ik me bij zijn keuze neer moest leggen. Ik vond niet dat mijn wens zwaarder mocht wegen dan de zijne.
Hij koos een datum uit voor de ingreep maar omdat er op die dag geen beschikbare arts was, werd die afspraak 2 weken later. En in die 2 weken ben ik dus zwanger geraakt. Toen merkte ik dat ik me al behoorlijk had neergelegd bij het feit dat we het bij 3 kinderen zouden laten, want ik was echt niet zomaar blij.
We vonden wel dat we een risico hadden genomen (ong. 10 sec. te laat aan een condoom gedacht) en dat we dan de consequentie ook moesten dragen. Dus op het moment dat hij zijn zaad liet controleren na de ingreep, was ik 3 maanden zwanger.
Nu is het dus echt klaar want hij kan ze niet meer maken. En ik zeg vaak dat ik nog wel een baby wil, maar geen kind meer. Want zwanger zijn en zo'n heel klein babytje; dat vind ik geweldig. Dat ik dat nooit meer zal meemaken stemt me best weleens een beetje verdrietig. Maar het houdt natuurlijk ook gewoon een keer op, na 5 kinderen vind ik zwangerschap en baby waarschijnlijk nog leuk. En na 6 ook.
Don't you love her madly?
Bij mij is het dus andersom. Ik wil nog wel een kind, maar liever niet meer zwanger zijn. Vandaar dat ik dus heel graag pleegouder wil worden, maar dat wil mijn vriend helaas niet. Dat vind ik wel moeilijk, anders was ik nu moeder geweest van een vier maand oud babytje. En als dat niet door was gegaan dan vast van een ander kindje. Maar wie weet in de toekomst...quote:Op donderdag 22 januari 2009 15:22 schreef Lovechild het volgende:
En ik zeg vaak dat ik nog wel een baby wil, maar geen kind meer. Want zwanger zijn en zo'n heel klein babytje; dat vind ik geweldig. Dat ik dat nooit meer zal meemaken stemt me best weleens een beetje verdrietig. Maar het houdt natuurlijk ook gewoon een keer op, na 5 kinderen vind ik zwangerschap en baby waarschijnlijk nog leuk. En na 6 ook.
Hier ben ik er verstandelijk gezien helemaal klaar mee. Ik heb 2 prachtige meiden, en dat is genoeg. De zwangerschap van Merel was echt niet fijn (gedoe, complicaties, bekkenpijn). De zwangerschap van Sara was geweldig maar erna kreeg ik een depressie, en hoewel het nu goed gaat wil ik het risico niet meer lopen... Dus ik wil eigenlijk niet meer zwanger zijn.
Manlief is er helemaal klaar mee, die wil zich laten steriliseren, asap.
Maar......
Ik ben pas 25, gevoelsmatig wil ik nog wel 10 kinderen, wie weet hoe we er over 5 jaar over denken enz enz enz. Dus geen knipjes hier, echt nog niet. Hoewel ik vrij zeker weet dat er echt geen 1 meer bijkomt, ik vind het te vroeg om het al helemaal af te sluiten.
Manlief is er helemaal klaar mee, die wil zich laten steriliseren, asap.
Maar......
Ik ben pas 25, gevoelsmatig wil ik nog wel 10 kinderen, wie weet hoe we er over 5 jaar over denken enz enz enz. Dus geen knipjes hier, echt nog niet. Hoewel ik vrij zeker weet dat er echt geen 1 meer bijkomt, ik vind het te vroeg om het al helemaal af te sluiten.
Mijn lief wilde het bij 2 kinderen laten. Ik zou graag nog een kindje willen. Omdat ik vind dat in zo'n grote kwestie niet willen zwaarder weegt waren we er dus over uit dat we voor nu klaar waren. Mochten ooit de omstandigheden zo zijn (meer slaapkamers, hoger inkomen enz.) dat er ruimte zou zijn voor nog een kindje, zouden we dan wel zien.
Toen werd ik plotseling toch zwanger van nummer 3, geheel onverwacht, de andere 2 waren met behulp van hormonen verwekt. Na de eerste schrik vonden wij onze oude argumenten niet meer tellen natuurlijk, er kon er makkelijk nog 1 bij. Toen dit mis ging gooide dat alles op zijn kop, zodat er nu opnieuw knopen gehakt mogen worden.
We zien het wel. Wie weet. Ik herken wel wat hierboven geschreven staat; nog een keer zwanger zijn, wil ik dat wel? Maar waar we eerst geen 3e wilden liggen nu weer alle opties open.
Toen werd ik plotseling toch zwanger van nummer 3, geheel onverwacht, de andere 2 waren met behulp van hormonen verwekt. Na de eerste schrik vonden wij onze oude argumenten niet meer tellen natuurlijk, er kon er makkelijk nog 1 bij. Toen dit mis ging gooide dat alles op zijn kop, zodat er nu opnieuw knopen gehakt mogen worden.
We zien het wel. Wie weet. Ik herken wel wat hierboven geschreven staat; nog een keer zwanger zijn, wil ik dat wel? Maar waar we eerst geen 3e wilden liggen nu weer alle opties open.
Geluk zit in een klein Wolkje
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
zo is het hier ook gegaan. Mijn man was na twee eigenlijk wel al klaar met kinderen krijgen, maar omdat mijn wens zwaarder was dan zijn nee is er toch nog één gekomen. (ik heb echt de liefste man ) Maar ja, toen was ik dus 30 en "klaar" een sterilisatie voelde veel te definitief.(Zeker ook omdat ik al huilend al mijn positiekleding heb opgeborgen en de kleine kleertjes.) Dus een Mirena. Nu is het ook echt klaar voor mij. Niet dat ik babies niet meer leuk vind of dat getrappel me niet heerlijk lijktMaar de hormonen, de onbalans bleeegh. En wat daarna komt, de flesjes de hapjes de stapjes de luiers. de slaapjes. 
Echt, ik ben klaar! 
Wij zitten in een andere rustiger fase die ook allemaal leuke dingen heeft. Maar vooral meer vrijheid. En dat is na een jaar of 8 in de peuters te hebben gezeten een zegen. Oh, en financieel. Grote kinderen, grote prijzen. Voor álles. En dan hebben we het niet eens over 8 broden in de week enzo 
Of studeren.
(ik heb echt de liefste man ) Maar ja, toen was ik dus 30 en "klaar" een sterilisatie voelde veel te definitief.(Zeker ook omdat ik al huilend al mijn positiekleding heb opgeborgen en de kleine kleertjes.) Dus een Mirena. Nu is het ook echt klaar voor mij. Niet dat ik babies niet meer leuk vind of dat getrappel me niet heerlijk lijktMaar de hormonen, de onbalans bleeegh. En wat daarna komt, de flesjes de hapjes de stapjes de luiers. de slaapjes. Echt, ik ben klaar! Wij zitten in een andere rustiger fase die ook allemaal leuke dingen heeft. Maar vooral meer vrijheid. En dat is na een jaar of 8 in de peuters te hebben gezeten een zegen. Oh, en financieel. Grote kinderen, grote prijzen. Voor álles. En dan hebben we het niet eens over 8 broden in de week enzo Of studeren.
Het maakt ook niet uit of je koopt, kraakt of huurt, buurvrouw is steeds in de buurt.
Grappig, ik zeg altijd dat als ik later groot ben ik ook pleegouder wil worden. Voor crisisopvang denk ik. Maar nevernooit van een baby. Ik ken iemand die crisisopvang voor baby's doet, daar heb ik echt diep respect voor!quote:Op donderdag 22 januari 2009 15:39 schreef Tan het volgende:
[..]
Bij mij is het dus andersom. Ik wil nog wel een kind, maar liever niet meer zwanger zijn. Vandaar dat ik dus heel graag pleegouder wil worden, maar dat wil mijn vriend helaas niet. Dat vind ik wel moeilijk, anders was ik nu moeder geweest van een vier maand oud babytje. En als dat niet door was gegaan dan vast van een ander kindje. Maar wie weet in de toekomst...
Ik kan me trouwens goed voorstellen dat moeilijk is dat je vriend niet wil. Misschien zelfs wel net zo moeilijk als wanneer je nog een eigen kind wil en je partner niet meer...
Don't you love her madly?
Ik wilde altijd 2 kinderen en geloof dat ik daar ook wel bij blijf, echter vind ik mezelf en manlief te jong voor definitieve keuzes en er word dus bij geen van beiden iets doorgeknipt, ik ga weer aan de anti-conceptie na deze spruit en als er dan nog gerammeld word dan bespreken we dat nog eens goed
Maar zoals ik er nu (en eigenlijk altijd al) tegenaan kijk denk ik dat de rek er qua emotioneel en lichamelijk wel uit is na 2 zwangerschappen ik vind zwanger zijn namelijk niet altijd even leuk en we hebben nog al wat tegenslag gekend tijdens die maanden (en ik heb er nog wat te gaan) en bij manlief telt vooral dat dubbel mee.
Maar faja bij twijfel niet doen hé !
Maar zoals ik er nu (en eigenlijk altijd al) tegenaan kijk denk ik dat de rek er qua emotioneel en lichamelijk wel uit is na 2 zwangerschappen ik vind zwanger zijn namelijk niet altijd even leuk en we hebben nog al wat tegenslag gekend tijdens die maanden (en ik heb er nog wat te gaan) en bij manlief telt vooral dat dubbel mee.
Maar faja bij twijfel niet doen hé !
Lijkt me lastig, zeker als die grenzen niet gelijk liggen bij beide ouders.
We hebben nu 1 kleintje, en een 2e willen we ook zeker gaan proberen. Of er daarna nog een nr3 of zelfs nr4 komt, zien we dan wel weer. Dan zullen we in ieder geval moeten verhuizen, dat hangt af van hoe de eerste kinderen zijn, hoe het gezin draait, of het financieel kan etc.
We hebben het ook al gehad over pleegkinderen, of weekend-logeer-adres. Maar dat is iets voor de verre toekomst. Dan moeten wij als ouders gewoon meer ervaring hebben (en ruimte). Het is wel iets wat ons aanspreekt in ieder geval. Het ligt hier dus nog allemaal open.
Mocht de ene wel willen en de ander niet, dan lijkt het me fijn om in ieder geval een bedenkperiode te hebben. gewoon een jaartje ofzo, zonder direct dingen definitief door te knippen. Een jaartje de pil slikken/spiraaltje/iets anders is wel te doen.
We hebben nu 1 kleintje, en een 2e willen we ook zeker gaan proberen. Of er daarna nog een nr3 of zelfs nr4 komt, zien we dan wel weer. Dan zullen we in ieder geval moeten verhuizen, dat hangt af van hoe de eerste kinderen zijn, hoe het gezin draait, of het financieel kan etc.
We hebben het ook al gehad over pleegkinderen, of weekend-logeer-adres. Maar dat is iets voor de verre toekomst. Dan moeten wij als ouders gewoon meer ervaring hebben (en ruimte). Het is wel iets wat ons aanspreekt in ieder geval. Het ligt hier dus nog allemaal open.
Mocht de ene wel willen en de ander niet, dan lijkt het me fijn om in ieder geval een bedenkperiode te hebben. gewoon een jaartje ofzo, zonder direct dingen definitief door te knippen. Een jaartje de pil slikken/spiraaltje/iets anders is wel te doen.
Ik had er best nog 1 willen hebben, al had ik het liefst wel gezien dat die dan op de deurmat gelegd werd .
Maar het was vanwege gezondheidsredenen geen optie, het was niet verstandig om nog een zwangerschap te riskeren, dus ben ik tijdens de KS van de tweede meteen gesteriliseerd.
Ik heb daar even moeite mee gehad, maar ik wist ook dat meer kinderen geen optie was, dus waarom nog het risico nemen?
Ik vind het nu helemaal prima, ik vind het fijn dat de kinderen wat groter worden, de echte tropenjaren zijn voorbij wat dat betreft, en ik moet er nu ook niet aan denken om nog een keer met een baby te beginnen
.Maar het was vanwege gezondheidsredenen geen optie, het was niet verstandig om nog een zwangerschap te riskeren, dus ben ik tijdens de KS van de tweede meteen gesteriliseerd.
Ik heb daar even moeite mee gehad, maar ik wist ook dat meer kinderen geen optie was, dus waarom nog het risico nemen?
Ik vind het nu helemaal prima, ik vind het fijn dat de kinderen wat groter worden, de echte tropenjaren zijn voorbij wat dat betreft, en ik moet er nu ook niet aan denken om nog een keer met een baby te beginnen
Losing love is like a window in your hart,
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
Moeilijke vraag...Het speelt hier ook namelijk. We hebben nu een zoon van 21 maanden. Na zijn geboorte heeft hij heel wat weken in het ziekenhuis gelegen met alle gevolgen van dien. Thuis ging hij steeds slechter slapen en hij was een huilbaby. Nu slaapt hij nog steeds niet door en ik lig iedere nacht bij hem, omdat het lijkt dat hij lichaamscontact mist...
Voor mijn vriend is het heel duidelijk: er komt absoluut geen tweede meer. Omdat we de nodige tegenslag hebben gehad rondom zijn geboorte, hij een aangeboren afwijking heeft en het gewoon een ventje is die niet makkelijk is. Met tijden ben ik het met hem eens, vind ik het ook goed zo...Maar vaak zat kriebelt het ook ongelofelijk bij mij....Ik vind het moeilijk, want ik wil zijn gevoel zeker niet aan de kant zetten, maar dat zou automatisch ook beteken dat ik mijn gevoel wel aan de kant moet zetten...
Voor mijn vriend is het heel duidelijk: er komt absoluut geen tweede meer. Omdat we de nodige tegenslag hebben gehad rondom zijn geboorte, hij een aangeboren afwijking heeft en het gewoon een ventje is die niet makkelijk is. Met tijden ben ik het met hem eens, vind ik het ook goed zo...Maar vaak zat kriebelt het ook ongelofelijk bij mij....Ik vind het moeilijk, want ik wil zijn gevoel zeker niet aan de kant zetten, maar dat zou automatisch ook beteken dat ik mijn gevoel wel aan de kant moet zetten...
And so the lion fell in love with the lamb
Hier geen kinderen meer. Hoe ik dat zo zeker weet: ik raak in paniek bij de gedachte om weer zwanger te moeten zijn. De informatie voor een sterilisatie heb ik toevallig vandaag in huis gekregen, maandag ga ik voor de intake Nooit meer wat mij betreft!
Nooit meer wat mij betreft!
Lekker douchen!
Ik weet niet of dit net zo moeilijk is. Een eigen kind maakt het wel wat gevoeliger. Ik kan dit nu makkelijker naast me neer leggen, omdat ik denk, kan in de toekomst nog, als er wat kinderen het huis uit zijn. Cheyenne is al bijna 13, wie weet staat ze over een jaar of zes wel op eigen benen.quote:Op donderdag 22 januari 2009 16:37 schreef Lovechild het volgende:
[..]
Grappig, ik zeg altijd dat als ik later groot ben ik ook pleegouder wil worden. Voor crisisopvang denk ik. Maar nevernooit van een baby. Ik ken iemand die crisisopvang voor baby's doet, daar heb ik echt diep respect voor!
Ik kan me trouwens goed voorstellen dat moeilijk is dat je vriend niet wil. Misschien zelfs wel net zo moeilijk als wanneer je nog een eigen kind wil en je partner niet meer...
Maar bij een eigen kind slaat het biologische klokje ook door, dat voert de spanning extra op. Dan heb je 'nu of nooit', terwijl bij een pleegouderschap de kansen alleen maar groeien naarmate je een paar jaar verder bent.
Hier eigenlijk hetzelfde, ik zou er in de toekomst misschien nog wel eentje bij willen.
Mijn man niet en wil zich dus ook laten steriliseren.
En tja, aangezien je kindjes toch echt met zijn tweeën maakt denk ik dat het hier bij 2 blijft.
Mijn man niet en wil zich dus ook laten steriliseren.
En tja, aangezien je kindjes toch echt met zijn tweeën maakt denk ik dat het hier bij 2 blijft.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Je hebt gelijk.quote:Op vrijdag 23 januari 2009 11:54 schreef Tan het volgende:
[..]
Maar bij een eigen kind slaat het biologische klokje ook door, dat voert de spanning extra op. Dan heb je 'nu of nooit', terwijl bij een pleegouderschap de kansen alleen maar groeien naarmate je een paar jaar verder bent.
Tijdens het typen twijfelde ik al, maar ik zat met een kind aan de borst dus ik deed het met een wat kort(er) door de bocht antwoord.
Don't you love her madly?
Faja wat fijn dat het in ieder geval niet definitief van de baan is. Of jullie nu wel of niet voor nog een kindje gaan, dat maakt eigenlijk nu nog niet zo uit. De mogelijkheid is er en dat geeft je waarschijnlijk al het meeste rust in je koppie.quote:Op donderdag 22 januari 2009 12:40 schreef Faja-Lobi het volgende:
Ik heb net met mijn man gesproken en geloof dat we dat steriliseren nog even uitstellen. Ik krijg het er echt spaans benauwd van. Ik wil nog van gedachten kunnen veranderen of we al dan niet ooit nog gezinsuitbreiding krijgen.
Wat ons betreft, na de geboorte van Milo wisten we het al, ons gezin is compleet
We moeten bereid zijn het leven dat we gepland hebben op te geven om het leven te vinden dat op ons wacht.
Ik zou het hier ook nog echt niet weten. Maar ja en ik zijn allebei nog jong. Voor hem is dit ook de eerste dus toch al wel anders. We hebben het er nu in ieder geval al wel over een derde terwijl de tweede nog geboren moet worden. Dus ik denk wel dat er nog een derde komt maar dan pas over heeeeel veel jaar. Gewoon dan nog 1 keer alles. Als de twee oudste naar school zijn. Dan nog een keer zwanger zijn, en een baby en en en
en ik zijn allebei nog jong. Voor hem is dit ook de eerste dus toch al wel anders. We hebben het er nu in ieder geval al wel over een derde terwijl de tweede nog geboren moet worden. Dus ik denk wel dat er nog een derde komt maar dan pas over heeeeel veel jaar. Gewoon dan nog 1 keer alles. Als de twee oudste naar school zijn. Dan nog een keer zwanger zijn, en een baby en en en
Liefde
Rij nooit harder dan je beschermengel kan vliegen!!
Rij nooit harder dan je beschermengel kan vliegen!!
Dat is ook zo Slaapmeisje. Ik had er ook echt gewoon hoofdpijn van na die afspraak bij de uroloog. Zo van je kan na deze ingreep niet meer terug. Tot nu toe voelt het met 2 kinderen ook wel als genoeg maar de optie is er gelukkig nog wel en mocht ik ooit van gedachten veranderen kunnen we dat altijd samen bespreken.
|
|
