PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 12

quote:

Op donderdag 22 januari 2009 09:42 schreef Black_Tulip het volgende:
knip
[..]

Ik hoop dat als je deze baan neemt, je door het simpele feit dat het werk vrij eenvoudig voor je is ook meer rust zal hebben in je hoofd waardoor andere dingen ook weer beter gaan.. Zie het als een uitdaging om meer zelfvertrouwen te krijgen, beter om te leren gaan met je collega's en misschien zelfs wat vriendschappelijke contacten op te bouwen. Dan kun je misschien beter negeren dat het werk onder je niveau is en levert dat minder frustratie op.
[..]

knip

Simpel werk is niet erg om te doen. Maar er moet wel uitzicht zijn naar wat meer uitdaging anders dan loop ik weer tegen dezelfde dingen aan als in het verleden. Met collega's ga ik al goed om. Van mijn vorige baan heb ik namelijk twee vrienden overgehouden. Een van hun steunt mij en probeert mij te helpen met mijn problemen.
Ik snap wat je bedoeld maar sommige van die dingen die jij zegt kan ik al op zich. Het is namelijk niet zo dat ik totaal contact gestoord ben. Om het maar even bot te zeggen.
Wat voor mij het beste zou zijn is dat ik bij een bedrijf de tijd en de mogelijkheid krijg om mijzelf te ontwikkelen in mijn eigen tempo. Dus gewoon onder aan het proces beginnen en langzaam omhoog werken.

TVP

In het vorige topic vroeg Child In Time of mijn kind wel eens getest was op NLD. Nee, nooit eigenlijk... Ik zal er eens op gaan googlen!

Ik ben ook meetable, maar voel me op zich prettiger in groepjes. En ik eet liever niet met (nieuw) gezelschap, dan voel ik me te opgelaten en kledder ik alles onder.

Overigens, misschien beetje een vreemde vraag, maar begrijpen jullie dieren ook makkelijker? Ik snap mensen soms niet, maar aan een hond zie ik meteen wat ie wil en in een heel korte tijd weet ik gewoon wat voor hond het is (rustig, druk, intelligent of juist niet, vriendelijk of juist erg humeurig, etc.).

quote:

Op donderdag 22 januari 2009 13:42 schreef Green1 het volgende:

[..]

Lijkt mij wel leuk aan de ene kant, maar ik ben nogal mensenschuw, zeker als het mensen betreft die ik niet ken Dus dat wordt niks denk ik.

Gewoon doen. Wat heb je te verliezen? Als je het niet naar je zin hebt, kun je altijd weg.
En bekijk het vanaf de andere kant... Ben je tevreden met je sociaal leven zoals het nu is? Zo niet, dan is er maar een manier om het te veranderen en dat is door te zorgen dat je meer mensen ziet.

Daarnaast begrijpt iedereen hier beter waar je mee zit dan de meeste mensen, dus wat dat betreft kun je het niet beter hebben.

quote:

Op donderdag 22 januari 2009 21:43 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Dan gaan we niet eten Zou je je al prettiger voelen als ik mijn vriend meebreng zodat we met zijn drieën zijn? En jij kunt jouw vriend meebrengen als je dat wil.

_{Ik heb overigens een erg slechte ervaring met een double date maar dat terzijde..}
[..]

Ik heb niet de indruk dat ik dieren beter of sneller begrijp dan mensen, maar misschien ga ik gewoon te weinig om met huisdieren daarvoor.

We hebben wel een kat en die is: lief, druk, nergens bang voor, laat zich makkelijk aanhalen en ze is heeeeel ongehoorzaam

Ik ben dusdanig opgegroeid met honden dat ik bijna zelf met m'n voeten achter m'n oor krab. Ik ben weleens te laat op school geweest omdat ik bij de hond in z'n mand in slaap was gevallen. Ik weet ook uit ervaring dat het geen goed plan is om een hond terug te likken over z'n neus.. Zo van de hond waarschuwen dat ie dat niet meer bij je moet doen omdat je het anders terug doet en je dan aan je woord houden -- valt tegen. Ten eerste is het erg harig en ten tweede heel zout.


En verder spreek ik liever af met een groepje mensen van hier of zo. Of de bios is ook een optie, dan word ik niet nerveus want dan hoef ik niet te praten. Als je met een iemand afspreekt, dan "moet" je praten want er is niemand anders om de ander te entertainen zeg maar...

Tja, met nieuwe mensen is er vaak geen klik. Tenminste, ik moet vaak wennen aan mensen. Nieuwe collega's vind ik altijd stom, bijvoorbeeld. Als ik ze eenmaal ken waait dat wel over. Juist als je met z'n tweeen bent, kun je het niet even aan een ander over laten. En hoe meer mensen ik om me heen heb, hoe meer keuze aan onderwerpen en hoe makkelijker ik iets vind. Want ik reageer overal op - gelukkig ben ik een flapuit en ik voel nooit de behoefte me af te vragen of ik wel iets weet over het onderwerp waar ik over praat, dus dat scheelt =P

quote:

Op donderdag 22 januari 2009 21:29 schreef Maeghan het volgende:
Ik ben ook meetable, maar voel me op zich prettiger in groepjes. En ik eet liever niet met (nieuw) gezelschap, dan voel ik me te opgelaten en kledder ik alles onder.

Overigens, misschien beetje een vreemde vraag, maar begrijpen jullie dieren ook makkelijker? Ik snap mensen soms niet, maar aan een hond zie ik meteen wat ie wil en in een heel korte tijd weet ik gewoon wat voor hond het is (rustig, druk, intelligent of juist niet, vriendelijk of juist erg humeurig, etc.).

Heb ik eigenlijk nooit op gelet, zal ik eens doen.
Overigens kan ik (heel) erg goed met honden en katten overweg, tot verbazing van de eigenaren vaak

quote:

Op donderdag 22 januari 2009 21:30 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Ik wil wel naar Heerlen reizen hoor
[..]

Stap eens even uit je kluizenaarsbestaan dan Wil je zeggen wat je verholpen zou willen hebben?

Lekker boeiend overigens. Ik krab wondjes open en ik bijt mijn lippen kapot dus ik zie er ook af en toe niet uit. Maar mensen negeren het toch en je hoeft niet mee te doen aan een modewedstrijd.
[..]

Hoe is dat afgelopen?

Dan heb je er al 2.

quote:

Op donderdag 22 januari 2009 21:31 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Gewoon doen. Wat heb je te verliezen? Als je het niet naar je zin hebt, kun je altijd weg.
En bekijk het vanaf de andere kant... Ben je tevreden met je sociaal leven zoals het nu is? Zo niet, dan is er maar een manier om het te veranderen en dat is door te zorgen dat je meer mensen ziet.

Daarnaast begrijpt iedereen hier beter waar je mee zit dan de meeste mensen, dus wat dat betreft kun je het niet beter hebben.

Ja, dat is wel zo. Maar het is bij mij zo dat ik gewoon echt amper buiten kom. Ik bedoel, geen school, geen werk, geen sport, dus daar kom ik al geen mensen bij tegen. Verder heb ik ook zo'n idee dat ik niet meer terug kan.
Ik bedoel, niemand in mijn omgeving (familie, kennissen van mijn ouders, dokters/behandelaar) kent mij anders dan dat ik stil/chagrijnig/anti sociaal-gedoe ben. En ik zou het wel leuk vinden om mensen te kennen enzo, maar ik ben dan bang dat die mensen (en dat zijn er toch best een hoop) dan gaan zeggen van 'zó, die is veranderd' of 'dat is niks voor hem'. En als ik dat hoor is het voor mij weer net alsof zij vinden dat ik achterlijk of zwakzinnig ben. Dat is ook een van de reden waarom ik zo als de dood ben dat ook maar iemand die ik ken, dit leest. Dat lijkt wel een soort schaamte, net zoiets als dat je een spreekbeurt op school hebt en dat je dan stil valt en dat iedereen naar je kijkt oid, zoiets.. (als ze dit lezen en mij er dan mee confronteren)

Dus wat jij zegt, is een beetje een vicieuze cirkel, want je moet er inderdaad wat aan doen. En daarvoor moet je er weer met bijv. een behandelaar over praten, maar dat doe ik dus nooit, door dat kleinerende toontje zo van 'goed hoor dat je dat verteld' , _{en daar moet ik wat aan doen, en dat doe je door er iets met een behandelaar bijv. aan te doen. Maar dat doe ik dus nooit.} Enfin, je snapt het wel: die vicieuze cirkel. En het is ook een soort schaamte ofzo, omdat ik dit nooit wilde en er fel op tegen was (al dat sociale gedoe dus), maar je er uiteindelijk toch iets aan wil doen ofzo.
En soms zegt men wel eens dat ik verbitterd ben door dat gepest, zo van, laat ze allemaal maar de tering krijgen en dat maakt het ook nog moeilijker enzo.

Edit: het is trouwens best een raar verhaal als ik het zo terug lees.. maar goed.

Edit2: nadat ik op enter drukte om het te verzenden, had ik dezelfde spijt als wanneer ik net een zak chips op heb Zo van, dat had ik niet moeten doen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Green1 op 22-01-2009 23:56:34 ]

quote:

Op donderdag 22 januari 2009 21:27 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Heb je zelf de indruk dat je zoon minder goed kan leren?

Ik heb inmiddels gegoogled, en herkende wel e.e.a.

quote:

Op donderdag 22 januari 2009 21:30 schreef Black_Tulip het volgende:
Ik wil wel naar Heerlen reizen hoor

Dat is echt heel erg aardig van je!

quote:

Stap eens even uit je kluizenaarsbestaan dan Wil je zeggen wat je verholpen zou willen hebben?

Er is een klein hoekje weg van een voortand. Dan zou je zeggen: ga naar de tandarts.

Maar ik ben de laatste 5 keren flauw gevallen tijdens een behandeling. Dan word ik heel plotseling wit als een doek, moet men stoppen, me bij laten komen.. Dat heb ik ook bij de huisarts, en op bezoek in een ziekenhuis als ik zelf geen patient ben zelfs. Heel vervelend, dat gebeurt onbewust, en ik heb er alles aan gedaan, ook zout eten vantevoren etc. Maar de tandarts heeft laten doorschemeren dat ze mij liever niet meer wil behandelen.

Nu is er in Kerkrade een kliniek speciaal voor mensen met een handicap, en ook autisme. Dat lijkt me wel wat, maar denk dat het voor mij te duur is. Dus heb ik in mijn hoofd nu te hoge drempels om een beslissing te nemen. Ik denk er wel iedere dag aan, heb nu ook al jaren een dure Sonicare borstel en goede discipline.

quote:

Hoe is dat afgelopen?

Toen ik de auto vlak voor mij uit de garage van het huis zag komen, had ik de tegenwoordigheid van geest om op de voorband aan te sturen tijdens het remmen. Ik stuiterde dus terug, en had zelf niets.

De vrouw die erin zat kwam boos naar buiten, zei dat het mijn schuld was en wees op een kleine beschadiging aan de lak (wat ik vreemd vond, want ik ben echt alleen maar met mijn voorband tegen haar voorband gebotst).

Maar als een donderslag bij heldere hemel verdween haar boosheid plots. Misschien vond ze me stiekem een beetje leuk? Wie weet... ik heb wel mijn telefoon nummer achtergelaten, maar er verder niets op gehoord. .. ik was natuurlijk wel geschrokken.

quote:

Op vrijdag 23 januari 2009 01:54 schreef Black_Tulip het volgende:
Maar is het niet een beetje zonde om diezelfde torenhoge drempels ook op te werpen voor sociaal contact met lotgenoten juist wanneer je het jammer vindt dat je zo'n kluizenaarsbestaan hebt?

Jawel hoor, en die drempels zijn er ook niet zozeer vanwege dat contact, want da's hartstikke leuk. Tis gewoon dat door dat kleine hoekje uit de tand zeg maar ook het zelfvertrouwen dat nodig is om eropuit te gaan weg is. Samen met wat andere dingetjes die nog spelen ben ik dan snel geneigd om te denken: effe blijven zitten waar ik zit.

Maar wil ook best zelf reizen hoor! Ik heb een NS-Voordelurenkaart, 40% korting, ook voor 3 medepassagiers.

Ben wel zelf iemand, die me lang ergens op moet instellen. Mijn zus vindt het bijvoorbeeld heel leuk om met de familie naar een pretpark te gaan, maar ik heb het dan nodig om al we-ken vantevoren die film al in mijn hoofd af te spelen, hoe dat zal gaan.

Tuurlijk, meeten met lotgenoten lijkt me op zich leuk!

quote:

Op donderdag 22 januari 2009 23:20 schreef Green1 het volgende:

[..]

Ja, dat is wel zo. Maar het is bij mij zo dat ik gewoon echt amper buiten kom. Ik bedoel, geen school, geen werk, geen sport, dus daar kom ik al geen mensen bij tegen. Verder heb ik ook zo'n idee dat ik niet meer terug kan.
Ik bedoel, niemand in mijn omgeving (familie, kennissen van mijn ouders, dokters/behandelaar) kent mij anders dan dat ik stil/chagrijnig/anti sociaal-gedoe ben. En ik zou het wel leuk vinden om mensen te kennen enzo, maar ik ben dan bang dat die mensen (en dat zijn er toch best een hoop) dan gaan zeggen van 'zó, die is veranderd' of 'dat is niks voor hem'. En als ik dat hoor is het voor mij weer net alsof zij vinden dat ik achterlijk of zwakzinnig ben. Dat is ook een van de reden waarom ik zo als de dood ben dat ook maar iemand die ik ken, dit leest. Dat lijkt wel een soort schaamte, net zoiets als dat je een spreekbeurt op school hebt en dat je dan stil valt en dat iedereen naar je kijkt oid, zoiets.. (als ze dit lezen en mij er dan mee confronteren)

Dus wat jij zegt, is een beetje een vicieuze cirkel, want je moet er inderdaad wat aan doen. En daarvoor moet je er weer met bijv. een behandelaar over praten, maar dat doe ik dus nooit, door dat kleinerende toontje zo van 'goed hoor dat je dat verteld' , _{en daar moet ik wat aan doen, en dat doe je door er iets met een behandelaar bijv. aan te doen. Maar dat doe ik dus nooit.} Enfin, je snapt het wel: die vicieuze cirkel. En het is ook een soort schaamte ofzo, omdat ik dit nooit wilde en er fel op tegen was (al dat sociale gedoe dus), maar je er uiteindelijk toch iets aan wil doen ofzo.
En soms zegt men wel eens dat ik verbitterd ben door dat gepest, zo van, laat ze allemaal maar de tering krijgen en dat maakt het ook nog moeilijker enzo.

Edit: het is trouwens best een raar verhaal als ik het zo terug lees.. maar goed.

Edit2: nadat ik op enter drukte om het te verzenden, had ik dezelfde spijt als wanneer ik net een zak chips op heb Zo van, dat had ik niet moeten doen.

Je mag het een raar verhaal vinden, maar ik begrijp prima wat je bedoelt. Mensen hebben inderdaad de neiging om bij alles waarvan zij denken dat het niet bij je past, te proberen je terug in je hokje te stoppen. "Ja maar jij houdt toch niet van sociaal?" *Mensen pakken Green1 beet, stoppen hem in z'n hokje en doen de deur dicht* En zie dan de moed maar weer te vinden om die deur weer open te doen en weer weg te lopen.

Ik ervaar dat zelf ook vaak bij mensen die mij niet heel goed kennen, maar een bepaald beeld van mij hebben. Ook online. Dan zeg ik iets en dan beginnen ze over hoe negatief ik altijd reageer, terwijl ik gewoon een hele normale reactie geef en zij in hun hoofd hebben dat ik altijd negatief ben, dus bedoel ik dat ook negatief volgens hun, waarmee ze hun eigen beeld van mij weer bevestigen. En zo kom ik nooit van die reputatie af, terwijl ik echt niet negen jaar dezelfde persoon ben gebleven.

Maar goed, mijn ervaring is dan ook dat de mensen die dat doen, meestal mensen zijn die je eigenlijk maar vaag kennen. Ik begrijp wel dat het dan alsnog vervelend is, maar op zich zijn het geen mensen die er toe doen (of die er voor jou toe zouden moeten doen). Overigens doen ze dat bij iedereen en niet alleen bij jou, misschien helpt dat.

En je doet het zelf misschien ook wel... Stel je voor dat je een Hells angel in de straat hebt wonen en opeens loopt die met een klein meisje in een barbieroze kinderwagen in het park te wandelen en hoor je dat ie als vrijwilliger werkt in een opvang voor zwerfkatten. Dan ben je ook verbaasd, denk ik en dan zeg je misschien ook wel dat je dat niet had verwacht. Het betekent dan echter niet dat je vindt dat diegene niet mag veranderen. Sterker nog, je vindt het misschien zelfs wel heel goed. Maar het is in deze maatschappij wel een beetje zo dat je dat soort dingen niet mag zeggen. Het is meer geaccepteerd om negatief op mensen te reageren dan om ze een compliment te geven, zeker wanneer dat inhoudelijk is, dus iets anders dan 'leuke zonnebril'. Het zit volgens mij gewoon in mensen om altijd eerst negatief te reageren en als je al positief reageert, dan moet je er iets achteraan zeggen om het een beetje af te zwakken.

Volgens mij is dat ook gewoon onzekerheid van die mensen zelf. Als je namelijk goed in je vel zit en zelf gelukkig bent, voel je denk ik ook niet de behoefte om constant andere mensen te bekritiseren. Dat die mensen jou in een bepaald hokje stoppen is alleen maar een manier van hun om de wereld in begrijpelijke termen te structureren, zodat ze zich zelfverzekerd voelen. Als jij iets anders doet dan ze verwachten, moeten ze hun wereldbeeld bijstellen en dat vinden ze eng.

quote:

Op donderdag 22 januari 2009 21:27 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Heb je zelf de indruk dat je zoon minder goed kan leren?

Hij heeft problemen met rekenen, loopt achter met een aantal andere dingen (laat leren fietsen, al 5 jaar bezig voor zwemdiploma A)... Maar qua taal is hij wel heel erg goed.

quote:

Op donderdag 22 januari 2009 09:55 schreef Re het volgende:
Op het eerste gezicht lijkt het me wat kort etc.

Hehehehehehehehe, ik moest lachen... Zulk woordgebruik in een autistentopic...

Oh, ik heb een (halve) diagnose PDD-NOS. Is het gebruikelijk dat daar WAJONG aan wordt toegekend?