Nieuwe relatie en je kind(eren).

quote:

Op maandag 12 januari 2009 09:42 schreef _evenstar_ het volgende:

[..]

Nou gaat dat nog wel ff duren ( of misschien wel niet ) maar denk dat zoiets het wel gecompliceerder maakt ja.
Lijkt mij persoonlijk raar als je een gezinnetje hebt, en dan dat dan het ene kindje wel papazegt en de andere niet zeker op jonge leeftijd. Maar is denk ik wel heel erg afhankelijk of dat de andere ouder nog wel of niet aanwezig is ?

Ja dat is precies wat ik bedoel te zeggen. Kijk Mikael is de ene helft van de week bij Kevin. Arwen kan dat helaas niet meer. Arwen heeft straks alleen maar D.

quote:

Op maandag 12 januari 2009 09:47 schreef _evenstar_ het volgende:

[..]

nou vind ik dat sowieso drie keer niks , misschien dat ik me er daarom niets bij voor kan stellen, maar dat is nu dus niet het geval ik ben gewoon mama en DM was gewoon altijd papa.. zelfde als Kevin bij jullie altijd al papa was en jij mama, en je dan wel moet uitgaan van zoals de situatie is/was.

Nee maar dat is wat ik bedoel met aanleren. Wij leren onze kinderen zelf dat wij papa en mama zijn. Dat ze ons zo moeten noemen. Kijk mijn oom en tante hebben hun kinderen geleerd ze bij de voornaam te noemen. Mijn neef en nicht hebben dus nooit papa of mama gezegd.

maar dan hebben ze vanaf dag 1 ook niet over papa en mama gesproken..

Tegen een baby van dag 1 begin je over het algemeen over 'papa' en 'mama'.. Dat later met het praten leren nog ombuigen lijkt me heel lastig en verwarrend. Als je het voor het oudste kind dus niet verwarrend wil laten zijn, zou je dus vanaf dag 1 van de nieuwe baby consequent moeten zijn in het benoemen.

quote:

Op maandag 12 januari 2009 10:00 schreef E.T. het volgende:
maar dan hebben ze vanaf dag 1 ook niet over papa en mama gesproken..

Tegen een baby van dag 1 begin je over het algemeen over 'papa' en 'mama'.. Dat later met het praten leren nog ombuigen lijkt me heel lastig en verwarrend. Als je het voor het oudste kind dus niet verwarrend wil laten zijn, zou je dus vanaf dag 1 van de nieuwe baby consequent moeten zijn in het benoemen.

Nee ze hebben zichzelf nooit papa en mama genoemd. Kijk wij zeggen: Laat mama dat maar even doen. Hun zeiden: Laat mij dat maar even doen.

Dus hoort Mikael straks vanaf de eerste dag 'papa' en niet pas vanaf dat de nieuwe baby gaat praten

Ja, dat had ik ook al gezegd, E.T. en juist dat onderscheid maken lijkt me voor Mikael moeilijk en misschien zelfs pijnlijk, maar dat laatste kan ik verder niet onderbouwen. Ik heb gelukkig zelf nooit in die situatie gezeten.

Tis voor hier ook een beetje moeilijk uit te leggen omdat wij Mikael natuurlijk het beste kennen en weten hoe hij is. Kijk we weten idd niet hoe hij straks gaat reageren, dat is allemaal afwachten. Maar we weten ook dat Mikael met zijn hele doen en laten een stuk voorligt en dat dat ook een hele hoop scheeld.

Of juist niet scheelt. Nogmaals, ik kan het allemaal niet onderbouwen, maar het lijkt me juist dat je het allemaal niet te krampachtig moet bedenken en plannen. Go with the flow, kijk naar wat het kind doet en ga daarin mee of vind een manier om dat voorzichtig om te buigen naar een voor jullie gewenstere situatie.

quote:

Op maandag 12 januari 2009 10:20 schreef livelink het volgende:
Of juist niet scheelt. Nogmaals, ik kan het allemaal niet onderbouwen, maar het lijkt me juist dat je het allemaal niet te krampachtig moet bedenken en plannen. Go with the flow, kijk naar wat het kind doet en ga daarin mee of vind een manier om dat voorzichtig om te buigen naar een voor jullie gewenstere situatie.

Maar dat zei ik eerder toch ook al. Dat als Mikael er wel behoefte aan heeft om R anders te noemen dat we daar wel een weg in vinden. Tis echt niet zo dat Mikael hem R moet noemen. Maar papa is wat dat betrefd gewoon geen optie hier.

Ik vind in het algemeen eigenlijk wel dat er soms heel veel van kinderen wordt verwacht. Kinderen moeten maar in elk gewenste situatie meegaan die door de ouders wordt gekozen. Natuurlijk, dat is inherent aan de afhankelijke positie van kinderen en is ook niet te voorkomen. Maar soms is het wel prettig om daar eens bij stil te staan. Niet alleen in geval van scheiding en nieuwe relatie, maar ook in veel kleinere dingen.

Ik heb niet echt 'eigen' ervaring hiermee, maar mijn ouders hadden dat wel. Mijn oudste zus is geboren uit het vorige huwelijk van mijn moeder. Ze is van die man gescheiden toen mijn zus ongeveer 6 maanden was. Toen ze 3 jaar oud was is mijn moeder hertrouwd met mijn vader. Mijn zus kreeg ook zijn achternaam (er was geen contact meer met de biologische vader). Mijn vader is altijd 'papa' geweest voor haar, maar hoe dat in het begin gegaan is, weet ik niet. Mijn zus heeft ook nooit contact willen hebben met haar biologische vader omdat ze voor haar gevoel al een vader had. Ik begrijp dat evenstars situatie heel anders is, want een gestorven papa is toch wel iets heel anders dan een scheiding.

Ik ken een jongetje met een papa en een papaMark. Heeft hij zelf bedacht om uit het dilemma te komen, en iedereen is tevreden met deze oplossing. Vooral omdat het vanuit het kind zelf komt.

_evenstar_ , aller eerst gefeliciteerd met je nieuwe relatie.
Het is een moeilijke situatie, waar geen vaste richtlijnen voor bestaan, of geen gebruiksaanwijzing bijgeleverd word helaas.
Wat betreft het introduceren van je nieuwe vriend naar Arwen toe en om de band te laten groeien tussen hun, kun je dagjes uit plannen. Dit kan bijvoorbeeld naar een dierentuin of schaatsbaan of whatever zijn wat Arwen leuk vind om te doen. Zo kan ze beiden wat meer aan elkaar wennen, en elkaar leren kennen. Ondanks dat Arwen 3 is (uit mijn hoofd ) hebben jullie saampjes al een hoop meegemaakt, en is het voor jullie beiden erg belangrijk het niet te snel te gaan en niet te geforceerd te doen. Sommige bibliotheken hebben trouwens handige boekjes om voor te lezen, blader zelf desnoods eerst die boekjes door om te kijken of je er iets mee kan voor jullie situatie (m.a.w misschien moet je soms de tekst een heel klein beetje aanpassen om het passend te krijgen)
Wat betreft het wel of niet pappa laten noemen in de toekomst denk ik persoonlijk dat je die keuze aan Arwen over moet laten. Introduceer hem wel gewoon met zijn voornaam, anders maak je het misschien wel een beetje te ingewikkeld voor Arwen. Als zij na verloop van tijd zelf pappa tegen je vriend gaat zeggen zou ik haar niet corrigeren, het is haar keuze. Zij ziet jou vriend vanaf dat moment als haar pappa met alle liefde en dingen die er bij horen en het vertrouwen dat bij de rol hoort.
Kortom, bouw het langzaam op, geniet van elkaar met zn 3en, en laat de rest voor wat t is en laat dat aan vadertje tijd over en aan het pientere meisje dat Arwen heet over Je zal je nog verbazen hoe pienter zo'n klein sterk meisje kan zijn

Heel veel sterkte met de te maken keuzes en het te bewandelen pad _evenstar_ .

Dat vind ik heel lief klinken Macka!

Het zal wel lastig zijn als er een ander kindje bij komt die idd wel papa of mama tegen die persoon gaat zeggen, maar zeker als de echte vader nog gewoon een grote rol speelt denk ik niet dat er heel veel kans is op grote verwarring. Vooral als je maar duidelijk blijft maken dat R idd R is, en D is D.

Ik kan me namelijk heel goed voorstellen dat het dus voor de andere papa of mama wel heel erg moeilijk en pijnlijk is als jouw kindje in no time ook papa of mama tegen een ander gaat zeggen. En dan kan je je kind nog zo veel de ruimte willen geven etc. etc. maar ik zou ook heel graag willen dat mijn ex-partner er toch zoveel mogelijk aan zou doen om het te voorkomen.
Zo met zo'n naam eraan geplakt als in het voorbeeld van Macka vind ik dan bijv. wel weer heel acceptabel.

Dat ben ik wel met je eens, Brighteyes. Maar als kinderen nog zo jong zijn, is het gewoon voor hen wat moeilijker te begrijpen. En dan moet je er inderdaad een draai aan geven, maar op voorhand verbieden lijkt mij de moeilijkste weg.

Ja, dat ben ik ook wel met je eens.

Toen ik een relatie kreeg met mijn man was zijn zoontje 2 jaar. We hebben elkaar voor het eerst gezien in het winkelcentrum om het zo neutraal mogelijk te houden. De 2e keer dat we elkaar zagen had mijn man hem mee naar mijn huis genomen voor een middagje spelen. Toen het duidelijk was dat het tussen mij en mijn stiefzoon klikte was er ook echt sprake van een relatie. Er had nooit een relatie geweest tussen mij en mijn man als de klik er niet was met zijn zoon. Ik wou nooit dat hij mij mama noemde. Die rol vervul ik niet en hij heeft een moeder waar hij bij in huis woont. Maar dan krijg je zelf een kind en die heeft het wel over papa en mama. Daarna krijg je nog een kind en ik zeg ook altijd tegen de kinderen "mama is even naar de was toe" etc. Dan weten ze waar ik uit hang en sinds een paar maanden noemt mijn stiefzoon mij nog wel bij mijn voornaam maar al een paar keer heeft hij me mama genoemd. Ik verbeter het niet. Hij is bijna 9 en weet wie ik ben en ik vind het alleen maar een eer dat hij me soms mama noemt.

_evenstar_ > het een beetje laten gaan en kijken hoe Arwen het oppakt klinkt mij als het meest natuurlijke, en inderdaad geen negatieve opmerkingen maken over de papa; papa is papa en tsja. klaar.

Ela noemt I. geen papa maar noemt hem zijn hele naam, wel heeft ze de neiging mij dan ook maar J te noemen en niet mama, behalve als niet bewust mij noemt maar bijvoorbeeld als ze valt of zo, dan is het wel 'mama'. Ze is er gewoonweg mee bezig. Ela is bijna vier. Ze noemt haar papa ook weleens bij zijn voornaam. Samen met de papa hebben we besloten dat ik hem als papa blijf benoemen en I als I. En dat het verder aan haar is wat ze doet en zegt. Ik ben het met een van de reacties eens dat 'papa' als een eretitel voelt, maar ik kan dat niet opleggen. Als Ela dat niet zo ervaart is er eigenlijk ook niets aan de hand.

verder, om verder te borduren op dit topic:
samen ouder blijven: co-ouderschap en andere versies van bij papa en bij mama zijn:
In het algemeen is mij opgevallen dat elke verandering van een schema of basis een driejarige enigszins in de war kan brengen. Een weekschema, zoals bijvoorbeeld in mijn situatie waar ze de halve week bij mij en dan de halve week bij papa is is prima te doen zolang er geen wijzigingen zijn in dat schema. Als ze eind deze maand naar school gaat verandert het schema weer substantieel en dat zal een paar weken duren voor ze weet hoe die regelmaat zit. Ik overweeg een week-blad te maken met stickers als er een dag geweest is ofzo, maar of dat dit haar echt helpt of too much is weet ik niet.

en verder nog:
proberen een basis te houden: verder gaan...
Ik merk wel dat de verwerking van de scheiding en in grotere mate het afgelopen jaar incl het weer verliefd zijn en je verbonden voelen met iemand en je realiseren wat daarin anders is dan in wat 'je had' genoeg voeten in aarde geeft om toch vooral de basis goed te willen houden, anders trek ik het niet zo gemakkelijk allemaal: en die basis is dat je je in een situatie bevindt waarin je groeien kan en je ruimte hebt om niet alleen te verwerken maar ook om weer te gaan dromen en hopen met je nieuwe lief. En daarom zit ik nu te forummen in plaats van mijn tentamens te leren en verslagen te typen (* Jdee schaamt zich een beetje voor dit Studie Ontwijkend Gedrag :-0 ). (mmmmmaar heb bijna wel een verslag geschreven zie ik aan de lap tekst achter me, sorry! )