Nieuwe relatie en je kind(eren).

quote:

Op maandag 12 januari 2009 09:42 schreef _evenstar_ het volgende:

[..]

Nou gaat dat nog wel ff duren ( of misschien wel niet ) maar denk dat zoiets het wel gecompliceerder maakt ja.
Lijkt mij persoonlijk raar als je een gezinnetje hebt, en dan dat dan het ene kindje wel papazegt en de andere niet zeker op jonge leeftijd. Maar is denk ik wel heel erg afhankelijk of dat de andere ouder nog wel of niet aanwezig is ?

Ja dat is precies wat ik bedoel te zeggen. Kijk Mikael is de ene helft van de week bij Kevin. Arwen kan dat helaas niet meer. Arwen heeft straks alleen maar D.

quote:

Op maandag 12 januari 2009 09:47 schreef _evenstar_ het volgende:

[..]

nou vind ik dat sowieso drie keer niks , misschien dat ik me er daarom niets bij voor kan stellen, maar dat is nu dus niet het geval ik ben gewoon mama en DM was gewoon altijd papa.. zelfde als Kevin bij jullie altijd al papa was en jij mama, en je dan wel moet uitgaan van zoals de situatie is/was.

Nee maar dat is wat ik bedoel met aanleren. Wij leren onze kinderen zelf dat wij papa en mama zijn. Dat ze ons zo moeten noemen. Kijk mijn oom en tante hebben hun kinderen geleerd ze bij de voornaam te noemen. Mijn neef en nicht hebben dus nooit papa of mama gezegd.

maar dan hebben ze vanaf dag 1 ook niet over papa en mama gesproken..

Tegen een baby van dag 1 begin je over het algemeen over 'papa' en 'mama'.. Dat later met het praten leren nog ombuigen lijkt me heel lastig en verwarrend. Als je het voor het oudste kind dus niet verwarrend wil laten zijn, zou je dus vanaf dag 1 van de nieuwe baby consequent moeten zijn in het benoemen.

quote:

Op maandag 12 januari 2009 10:00 schreef E.T. het volgende:
maar dan hebben ze vanaf dag 1 ook niet over papa en mama gesproken..

Tegen een baby van dag 1 begin je over het algemeen over 'papa' en 'mama'.. Dat later met het praten leren nog ombuigen lijkt me heel lastig en verwarrend. Als je het voor het oudste kind dus niet verwarrend wil laten zijn, zou je dus vanaf dag 1 van de nieuwe baby consequent moeten zijn in het benoemen.

Nee ze hebben zichzelf nooit papa en mama genoemd. Kijk wij zeggen: Laat mama dat maar even doen. Hun zeiden: Laat mij dat maar even doen.

Dus hoort Mikael straks vanaf de eerste dag 'papa' en niet pas vanaf dat de nieuwe baby gaat praten

Ja, dat had ik ook al gezegd, E.T. en juist dat onderscheid maken lijkt me voor Mikael moeilijk en misschien zelfs pijnlijk, maar dat laatste kan ik verder niet onderbouwen. Ik heb gelukkig zelf nooit in die situatie gezeten.

Tis voor hier ook een beetje moeilijk uit te leggen omdat wij Mikael natuurlijk het beste kennen en weten hoe hij is. Kijk we weten idd niet hoe hij straks gaat reageren, dat is allemaal afwachten. Maar we weten ook dat Mikael met zijn hele doen en laten een stuk voorligt en dat dat ook een hele hoop scheeld.

Of juist niet scheelt. Nogmaals, ik kan het allemaal niet onderbouwen, maar het lijkt me juist dat je het allemaal niet te krampachtig moet bedenken en plannen. Go with the flow, kijk naar wat het kind doet en ga daarin mee of vind een manier om dat voorzichtig om te buigen naar een voor jullie gewenstere situatie.

quote:

Op maandag 12 januari 2009 10:20 schreef livelink het volgende:
Of juist niet scheelt. Nogmaals, ik kan het allemaal niet onderbouwen, maar het lijkt me juist dat je het allemaal niet te krampachtig moet bedenken en plannen. Go with the flow, kijk naar wat het kind doet en ga daarin mee of vind een manier om dat voorzichtig om te buigen naar een voor jullie gewenstere situatie.

Maar dat zei ik eerder toch ook al. Dat als Mikael er wel behoefte aan heeft om R anders te noemen dat we daar wel een weg in vinden. Tis echt niet zo dat Mikael hem R moet noemen. Maar papa is wat dat betrefd gewoon geen optie hier.

Ik vind in het algemeen eigenlijk wel dat er soms heel veel van kinderen wordt verwacht. Kinderen moeten maar in elk gewenste situatie meegaan die door de ouders wordt gekozen. Natuurlijk, dat is inherent aan de afhankelijke positie van kinderen en is ook niet te voorkomen. Maar soms is het wel prettig om daar eens bij stil te staan. Niet alleen in geval van scheiding en nieuwe relatie, maar ook in veel kleinere dingen.

Ik heb niet echt 'eigen' ervaring hiermee, maar mijn ouders hadden dat wel. Mijn oudste zus is geboren uit het vorige huwelijk van mijn moeder. Ze is van die man gescheiden toen mijn zus ongeveer 6 maanden was. Toen ze 3 jaar oud was is mijn moeder hertrouwd met mijn vader. Mijn zus kreeg ook zijn achternaam (er was geen contact meer met de biologische vader). Mijn vader is altijd 'papa' geweest voor haar, maar hoe dat in het begin gegaan is, weet ik niet. Mijn zus heeft ook nooit contact willen hebben met haar biologische vader omdat ze voor haar gevoel al een vader had. Ik begrijp dat evenstars situatie heel anders is, want een gestorven papa is toch wel iets heel anders dan een scheiding.

Ik ken een jongetje met een papa en een papaMark. Heeft hij zelf bedacht om uit het dilemma te komen, en iedereen is tevreden met deze oplossing. Vooral omdat het vanuit het kind zelf komt.

_evenstar_ , aller eerst gefeliciteerd met je nieuwe relatie.
Het is een moeilijke situatie, waar geen vaste richtlijnen voor bestaan, of geen gebruiksaanwijzing bijgeleverd word helaas.
Wat betreft het introduceren van je nieuwe vriend naar Arwen toe en om de band te laten groeien tussen hun, kun je dagjes uit plannen. Dit kan bijvoorbeeld naar een dierentuin of schaatsbaan of whatever zijn wat Arwen leuk vind om te doen. Zo kan ze beiden wat meer aan elkaar wennen, en elkaar leren kennen. Ondanks dat Arwen 3 is (uit mijn hoofd ) hebben jullie saampjes al een hoop meegemaakt, en is het voor jullie beiden erg belangrijk het niet te snel te gaan en niet te geforceerd te doen. Sommige bibliotheken hebben trouwens handige boekjes om voor te lezen, blader zelf desnoods eerst die boekjes door om te kijken of je er iets mee kan voor jullie situatie (m.a.w misschien moet je soms de tekst een heel klein beetje aanpassen om het passend te krijgen)
Wat betreft het wel of niet pappa laten noemen in de toekomst denk ik persoonlijk dat je die keuze aan Arwen over moet laten. Introduceer hem wel gewoon met zijn voornaam, anders maak je het misschien wel een beetje te ingewikkeld voor Arwen. Als zij na verloop van tijd zelf pappa tegen je vriend gaat zeggen zou ik haar niet corrigeren, het is haar keuze. Zij ziet jou vriend vanaf dat moment als haar pappa met alle liefde en dingen die er bij horen en het vertrouwen dat bij de rol hoort.
Kortom, bouw het langzaam op, geniet van elkaar met zn 3en, en laat de rest voor wat t is en laat dat aan vadertje tijd over en aan het pientere meisje dat Arwen heet over Je zal je nog verbazen hoe pienter zo'n klein sterk meisje kan zijn

Heel veel sterkte met de te maken keuzes en het te bewandelen pad _evenstar_ .

Dat vind ik heel lief klinken Macka!

Het zal wel lastig zijn als er een ander kindje bij komt die idd wel papa of mama tegen die persoon gaat zeggen, maar zeker als de echte vader nog gewoon een grote rol speelt denk ik niet dat er heel veel kans is op grote verwarring. Vooral als je maar duidelijk blijft maken dat R idd R is, en D is D.

Ik kan me namelijk heel goed voorstellen dat het dus voor de andere papa of mama wel heel erg moeilijk en pijnlijk is als jouw kindje in no time ook papa of mama tegen een ander gaat zeggen. En dan kan je je kind nog zo veel de ruimte willen geven etc. etc. maar ik zou ook heel graag willen dat mijn ex-partner er toch zoveel mogelijk aan zou doen om het te voorkomen.
Zo met zo'n naam eraan geplakt als in het voorbeeld van Macka vind ik dan bijv. wel weer heel acceptabel.

Dat ben ik wel met je eens, Brighteyes. Maar als kinderen nog zo jong zijn, is het gewoon voor hen wat moeilijker te begrijpen. En dan moet je er inderdaad een draai aan geven, maar op voorhand verbieden lijkt mij de moeilijkste weg.

Ja, dat ben ik ook wel met je eens.

Toen ik een relatie kreeg met mijn man was zijn zoontje 2 jaar. We hebben elkaar voor het eerst gezien in het winkelcentrum om het zo neutraal mogelijk te houden. De 2e keer dat we elkaar zagen had mijn man hem mee naar mijn huis genomen voor een middagje spelen. Toen het duidelijk was dat het tussen mij en mijn stiefzoon klikte was er ook echt sprake van een relatie. Er had nooit een relatie geweest tussen mij en mijn man als de klik er niet was met zijn zoon. Ik wou nooit dat hij mij mama noemde. Die rol vervul ik niet en hij heeft een moeder waar hij bij in huis woont. Maar dan krijg je zelf een kind en die heeft het wel over papa en mama. Daarna krijg je nog een kind en ik zeg ook altijd tegen de kinderen "mama is even naar de was toe" etc. Dan weten ze waar ik uit hang en sinds een paar maanden noemt mijn stiefzoon mij nog wel bij mijn voornaam maar al een paar keer heeft hij me mama genoemd. Ik verbeter het niet. Hij is bijna 9 en weet wie ik ben en ik vind het alleen maar een eer dat hij me soms mama noemt.

_evenstar_ > het een beetje laten gaan en kijken hoe Arwen het oppakt klinkt mij als het meest natuurlijke, en inderdaad geen negatieve opmerkingen maken over de papa; papa is papa en tsja. klaar.

Ela noemt I. geen papa maar noemt hem zijn hele naam, wel heeft ze de neiging mij dan ook maar J te noemen en niet mama, behalve als niet bewust mij noemt maar bijvoorbeeld als ze valt of zo, dan is het wel 'mama'. Ze is er gewoonweg mee bezig. Ela is bijna vier. Ze noemt haar papa ook weleens bij zijn voornaam. Samen met de papa hebben we besloten dat ik hem als papa blijf benoemen en I als I. En dat het verder aan haar is wat ze doet en zegt. Ik ben het met een van de reacties eens dat 'papa' als een eretitel voelt, maar ik kan dat niet opleggen. Als Ela dat niet zo ervaart is er eigenlijk ook niets aan de hand.

verder, om verder te borduren op dit topic:
samen ouder blijven: co-ouderschap en andere versies van bij papa en bij mama zijn:
In het algemeen is mij opgevallen dat elke verandering van een schema of basis een driejarige enigszins in de war kan brengen. Een weekschema, zoals bijvoorbeeld in mijn situatie waar ze de halve week bij mij en dan de halve week bij papa is is prima te doen zolang er geen wijzigingen zijn in dat schema. Als ze eind deze maand naar school gaat verandert het schema weer substantieel en dat zal een paar weken duren voor ze weet hoe die regelmaat zit. Ik overweeg een week-blad te maken met stickers als er een dag geweest is ofzo, maar of dat dit haar echt helpt of too much is weet ik niet.

en verder nog:
proberen een basis te houden: verder gaan...
Ik merk wel dat de verwerking van de scheiding en in grotere mate het afgelopen jaar incl het weer verliefd zijn en je verbonden voelen met iemand en je realiseren wat daarin anders is dan in wat 'je had' genoeg voeten in aarde geeft om toch vooral de basis goed te willen houden, anders trek ik het niet zo gemakkelijk allemaal: en die basis is dat je je in een situatie bevindt waarin je groeien kan en je ruimte hebt om niet alleen te verwerken maar ook om weer te gaan dromen en hopen met je nieuwe lief. En daarom zit ik nu te forummen in plaats van mijn tentamens te leren en verslagen te typen (* Jdee schaamt zich een beetje voor dit Studie Ontwijkend Gedrag :-0 ). (mmmmmaar heb bijna wel een verslag geschreven zie ik aan de lap tekst achter me, sorry! )

quote:

Op maandag 12 januari 2009 14:02 schreef Faja-Lobi het volgende:
Toen ik een relatie kreeg met mijn man was zijn zoontje 2 jaar. We hebben elkaar voor het eerst gezien in het winkelcentrum om het zo neutraal mogelijk te houden. De 2e keer dat we elkaar zagen had mijn man hem mee naar mijn huis genomen voor een middagje spelen. Toen het duidelijk was dat het tussen mij en mijn stiefzoon klikte was er ook echt sprake van een relatie. Er had nooit een relatie geweest tussen mij en mijn man als de klik er niet was met zijn zoon. Ik wou nooit dat hij mij mama noemde. Die rol vervul ik niet en hij heeft een moeder waar hij bij in huis woont. Maar dan krijg je zelf een kind en die heeft het wel over papa en mama. Daarna krijg je nog een kind en ik zeg ook altijd tegen de kinderen "mama is even naar de was toe" etc. Dan weten ze waar ik uit hang en sinds een paar maanden noemt mijn stiefzoon mij nog wel bij mijn voornaam maar al een paar keer heeft hij me mama genoemd. Ik verbeter het niet. Hij is bijna 9 en weet wie ik ben en ik vind het alleen maar een eer dat hij me soms mama noemt.

Hmm. In die vorm noemt Priscil mij wel mama. Als ze tegen Jen praat zegt ze wel altijd "ga maar naar mama". Tgenover Jen zal ze mij dus wel aanspreken met mama... Maar voor Jen ben ik ook gewoon mama, dus ik vond het wel logisch klinken.

_evenstar_ thanks. Ik merk dat door het verwoorden van dit soort gebeurtenissen en gevoelens het streven om te weten wat ik wil en voel en merk en waar ik naar streef me beter lukt dan als ik dit soort gedrochten van zinsconstructies niet bouw . En dank voor de sterkte wens. Van hetzelfde, ik wens je een relaxed, duidelijk en liefdevol 2009 toe.

overigens vermoed ik dat bij een eventuele gezinsuitbreiding het zowieso net zo ingewikkeld wordt qua benamingen en wellicht ook jaloersheidsgevoelens als dat we het maken. Ela heeft natuurlijk niet het inzicht, de ervaring, of de belezenheid om zich te realiseren hoe de positie en familiaire banden gaan lopen en wat het voor voeten in aarde heeft allemaal. Voor haar blijft mama mama, en papa papa, en I wordt papa. Dan. Maar dat zien we dan wel weer dus...

Verder bedacht ik me dat inderdaad als ik overlijdt, I niet alleen mij maar ook Ela verliest. Want die gaat dan bij papa wonen fulltime. Hij vindt dat niet zo'n toffe positie maar het is nu eenmaal niet anders op het moment.

oh en met Ela gaat t eigenlijk wel heel goed. begint af en toe 'stout' te doen en daar dan vervolgens schuldbewust over te vertellen. Ze maakt liedjes, vooral met de cadans van de fiets als we fietsen. Ze heeft besloten dat ze haar naam op alles wil schrijven, en dat levert soms een wat moeilijk leesbaar tijdschrift op. maar wel geweldig knap natuurlijk Ze vond mijn A maar raar, want dat leek niet op de a zoals ik die haar had laten zien, of eigenlijk meer de a zoals die in arial zit, een blokletter. en dat er wel drie soorten E's zijn vind ze ook maar suf. E is de enige die van haar is en basta. de e en de (omgekeerde)3 is geen echte E. dus. dat je het maar weet. En ik maar denken dat ik haar een gemakkelijke naam gegeven heb. Geen Marie-Antoinette ofzo...

Hee evenstar, ik dacht al zoiets Hartstikke leuk joh dat je weer een liefde hebt gevonden, ik gun het je zo.

Ik heb niet het hele topic doorgelezen, maar ik heb in een soortgelijke situatie gezeten... Twan was net 2 toen mn ex en ik uit elkaar gingen en kort daarna leerde ik Peaceman kennen. Door de afstand zagen wij elkaar niet zo heel vaak en hadden voornamelijk contact via MSN/telefoon. In de weekenden dat Twan bij zn vader was, was ik bij Peaceman en in de weekenden dat Twan bij mij was, spraken we in het begin meestal ergens neutraal op een zaterdag af. Peaceman heeft zich nooit opgedrongen aan Twan en Twan naar hem toe laten komen om zo aan hem te wennen. Dat is dus heel geleidelijk gegroeid en dat is ook heel goed geweest. Na een paar maanden af en toe wennen, kwam Peaceman in de weekenden dat Twan bij mij was, bij ons in huis en bleef dan slapen. Dat was op een gegeven moment heel normaal voor Twan. De vakanties gingen we wel samen met zn drietjes en kon je merken dat Twan nog meer naar Peaceman toetrok omdat hij er meer was. Toen wij na ruim 1,5 jaar heen en weer reizen gingen samenwonen, vond Twan dat erg leuk... we hebben er dan ook samen met zn drietjes naartoe geleefd en heel geleidelijk gedaan. Nu vindt Twan het heel normaal dat Peaceman bij mij hoort en X bij papa. Af en toe verspreekt hij zich en zegt hij papa tegen Peaceman, dan moeten we lachen en zegt hij alsnog de gewone naam.

Ik denk dat als je een kind geleidelijk laat wennen, het vanzelf wel goedkomt, helemaal als ze zo jong zijn. En als Arwen op een gegeven moment papa zegt, gewoon laten gebeuren denk ik maar.

_{Het verschil bij ons is natuurlijk wel dat de papa van Twan nog nadrukkelijk aanwezig is en wij een goedwerkende co-ouderschap hebben.}

Ja jullie hebben hetzlefde wat Kevin en ik hebben.

Mikael vraagt hier trouwens wel heel vaak waarom papa nog geen nieuwe R heeft

quote:

Op woensdag 14 januari 2009 11:09 schreef MeNicole het volgende:
Ja jullie hebben hetzlefde wat Kevin en ik hebben.

Mikael vraagt hier trouwens wel heel vaak waarom papa nog geen nieuwe R heeft

dat had Twan in het begin ook.... en ik had toen ook het gevoel dat hij dat zielig vond voor papa... maar uiteindelijk helemaal goed gekomen.... mn ex woonde nog eerder weer samen dan ik, en ik was daar op zich heel blij mee....

Ja dat zielig is hier denk ik ook een beetje. Hij zegt ook heel vaak als wij gezellig met zijn 3tjes op de bank zitten: "Nu is papa helemaal allemaal alleen he? Dat is wel beetje zielig he?" Gelukkig kunnen we wel goed uitleggen dat papa dat niet erg vind

quote:

Op woensdag 14 januari 2009 11:32 schreef MeNicole het volgende:
Ja dat zielig is hier denk ik ook een beetje. Hij zegt ook heel vaak als wij gezellig met zijn 3tjes op de bank zitten: "Nu is papa helemaal allemaal alleen he? Dat is wel beetje zielig he?" Gelukkig kunnen we wel goed uitleggen dat papa dat niet erg vind

Ik vind het wel aandoenlijk dat ze zo solidair en meelevend met de andere zijn

Trouwens over het knuffelen/kussen.... dat doen wij gewoon hoor, dat hebben we ook altijd gedaan en als Peaceman 's morgens naar zn werk gaat, wil Twan het dubbele aantal kusjes hebben dat ik krijg. Ik wil ook gewoon uitdragen dat je best mag laten zien dat je elkaar lief vindt....er wordt hier dus regelmatig een groepsknuffel gedaan.

Uit mijn eigen jeugd:
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik nog geen 2 was, toen ik net 4 was is mijn moeder hertrouwd. En gescheiden toen ik 12 was en daarna nog tig vriendjes gehad.
Mijn stiefvader was mijn papa en mijn biologische vader mijn vader, hem sprak ik aan met Paul. Wat mij betrefd heel duidelijk want papa was iemand die voor mij zorgde en vader was degene die mij verwekt had. pas sinds een jaar of wat zeg ik pap tegen mijn vader, omdat mijn stiefpapa al jaren uit beeld is.
Grappig was het als ik met mijn halfzusje aan de telefoon hing en we hadden het over mama... mijn mama of haar mama?

Papanaam vind ik een goede oplossing trouwens. En ik denk dat het ingewikkelde voor Arwen wel los zal lopen zolang jij duidelijk bent over de verschillende rollen die DM en D hebben in haar leven.

Emma snapt bvb ook dat tante maartje een andere mama had dan ik heb. Dat is voor haar net zo gewoon als dat papa andere ouders heeft dan mama.

En intimiteit, dat snapt ze volgens mij ook wel naar aanleiding van dat msn verhaal. D is jouw vriendje en die geef je een kus, niet meer dan logisch toch?

Succes met je liefde!

Ik ken trouwens nog een ervaringsverhaal uit mijn omgeving. De moeder van een goede vriendin overleed toen zij ongeveer 4 jaar was. Haar vader is vrij snel hertrouwd. Mijn vriendin is deze vrouw wel als haar moeder gaan zien en noemt haar ook mama (of spreekt over 'mijn moeder' e.d.) maar haar overleden moeder is er door haar vader en stiefmoeder wel altijd bij betrokken. Voor haar gevoel heeft ze eigenlijk twee moeders.

*schop*

Ik heb dus ook een nieuwe relatie. Nu 4 maanden. Hij heeft 1 dochter, net zo oud als Amber (bijna 6 jaar, zijn dochter is net 6 geworden). Wij wilden heeeeel lang wachten met de kinderen aan elkaar te introduceren, maar het liep anders, na 2 weken zaten we met zijn vijven bij de McDonalds . De dames onderling gaan harstikke goed. Hij en ik gaan hartstikke goed. Zijn dochter en ik gaan hartstikke goed. En mijn dochters en hij gaan hartstikke goed. Gelukkig.
Hij werk in wisseldiensten en haalt dan wel eens mijn kinderen van school op. Of brengt ze. Ik heb wel eens op zijn dochter gepast, enz enz. Kortom, we zijn helemaal geintegreerd in elkaar leven. Hij woont hier eigenlijk gewoon al. Als hij zijn dochter heeft, slaapt zij hier ook.

Waarom ik dit topic omhoog schop?
Ondanks dat we zo kort samenzijn, denken we al over samenwonen. Officieel samenwonen dus . Ik vind het aan de ene kant wat snel, maar dat is mijn verstand die dat zegt. Mijn gevoel zegt héél iets anders. Het zelfde geldt voor mijn lief. We hebben al over de praktische problemen gebrainstormed. Waar gaan de 3 meiden slapen bijvoorbeeld. Want we willen uiteraard ook dat zijn dochter zich thuisvoelt hier, dus we willen bijvoorbeel geen uitklap- of luchtbed voor haar ofzo. We hebben 3 slaapkamers, dus hebben we bijvoorbeeld gedacht om op het kleinste kamertje een stapelbed van 3 hoog neer te zetten en dan in de grotere slaapkamer een speelkamer te maken.
Om het kort samen te vatten: wie heeft er tips? Ervaringen? Waar lopen we tegenaan? enz.

LadyS, ik denk dat samenwonen geen tijd kent, alleen maar gevoel. Dus wat is snel?

Voor de rest heb ik geen tips, maar dit wilde ik gewoon even zeggen!

[ Bericht 0% gewijzigd door McLaura op 23-05-2010 10:15:51 ]

Ik vind het een moeilijk onderwerp
Ken het verhaal nieuwe vriend die geen kinderen accepteerd maar dat maakte ik zelf mee als kind.
Was echt niet fijn!
Dus wil ik niet dat mijn kind dat meemaakt dat een vent een beetje de baas gaat spelen oid...en denkt mijn kind te mogen negeren no way!
Dus dan maar ff niet..pech?
Welnee vind alleen zijn prima...

Ja dat ben ik ook wel met MClaura eens.
Ik zou alleen ipv stapelbed zo'n bed als die je bijvoorbeeld bij Ikea hebt met een uitschuif onderkant.
Zodat je dan een matras weer 'weg kan stoppen' misschien is dit fijner omdat jou dochtertjes dan niet het gevoel hebben dan ze te veel moeten delen en inleveren? En wat ik wel weet ik dat meisjes vaak snel onderlingen irritaties gaan krijgen vooral rond de zelfde leeftijd, dat kun je denk ik het beste oplossen om ook weleens wat dingetjes met èèn dochter te doen ipv alles samen. Maar voorderest.... ik zou ervoor gaan!!

Dat vind ik dus juist geen oplossing... Een inklap of uitschuif iets.
Er moet ook plaats gemaakt worden en de kinderen moeten ook inleveren zo is het nou eenmaal.
Het nieuwe meisje kan je ook niet meer zomaar wegstoppen en dat idee moeten de andere 2 ook niet hebben,
Ze hoort er bij met bed en spullen of ze er nou is of niet.


Samenwonen kan makkelijker dan het terugdraaien. Het samenwonen een tijdje op proef ?
Zoals bijvoorbeeld de hele zomervakantie dan hebben ze allemaal veel vrije tijd en dan kan er daarna besloten woorden van laten we het zo. En praten heel veel praten

LadyS, wat leuk dat het zo goed gaat! Ik vind dat je op zich wel voorzichtig moet zijn met een nieuwe relatie als er kinderen zijn, maar als het aan alle kanten goed klikt, zie ik geen reden om het uit te stellen, alleen om het uitstellen

Hebben jullie het er al met de meiden over gehad? Ze zijn natuurlijk nog niet heel erg groot, maar wel groot genoeg om mee te denken en te praten, lijkt me. Hoe gaat het nu als zijn dochter bij jullie is, waar slaapt ze bijvoorbeeld? En hebben jou wmeiden nu ieder een eigen kamer?

Een stapelbed van 3 hoog lijkt me eigenlijk best hoog ik geloof da tik zelf niet in het bovenste bed zou willen slapen
Ik weet neit hoe groot de grote kamer is, maar je zou misschien ook kunnen overwegen om die voor de twee jongste te houden en zodanig in te richten dat er een soort van scheidingswand (een (open) boekenkast ofzo) is, zodat ieder wel zijn eigen deel heeft. Op die manier heeft ieder ook echt een eigen plekje om zich eens terug te trekken.

Bedankt voor de reacties!
McLaura, dat is dus inderdaad wat meerdere mensen in mijn omgeving zeggen! "het loopt zoals het loopt" (collega), en "als het goed voelt, wat is dan snel?" (zijn moeder!!).


Een bed wat je weer kan opruimen wille we bewust niet, want dan bestaat de kans dat ze misschien achtergesteld voelt. En, missSly, ze maken al ruzie over wie er boven mag liggen Ze hebben er idd even over mogen meedenken en het lijkt ze allemaal leuk en gezellig. Amber vroeg al wanneer hij dan hier kwam wonen en zei ook nog: "Hij is hier toch altijd al"
En aangezien mijn lief dus in wisseldiensten werkt, zijn er idd genoeg momenten om alleen met de 'eigen' kinderen te zijn

haha, het lijkt mij doodeng, maar goed, ik ben ook geen klein meisje meer natuurlijk
Ik wist niet eens dat er zulke hoge stapelbedden waren, trouwens.

Eigenlijk zijn jullie er al uit, dus, toch?

quote:

Op zondag 23 mei 2010 10:04 schreef miss_sly het volgende:
haha, het lijkt mij doodeng, maar goed, ik ben ook geen klein meisje meer natuurlijk
Ik wist niet eens dat er zulke hoge stapelbedden waren, trouwens.

Eigenlijk zijn jullie er al uit, dus, toch?

typ maar eens op marktplaats stapelbed 3 in. vind je wel een plaatje.


ik heb geen tips maar als ik het lees als buitenstaander denk ik ook net als miss sly dat jullie er allang uit zijn.

We zijn er ook al uit, maar we willen zo voorbereid mogelijk zijn en voor zo min mogelijk verassingen komen te staan. Hoewel het nu ook wel goed loopt als iedereen hier slaapt, ook als er de volgende dag gewerkt moet worden en naar school moet worden gegaan.

Ik heb me al ingelezen op de website http://www.nieuwgezin.info/ en we hebben onszelf al aangemeld voor zo'n gespreksgroep Maar tegen die tijd zullen we al wel samen wonen

Die bedden van 3 hoog zijn lastig te vinden, maar deze hebben we nu op het oog:

Gefeliciteerd LadyS

Leuk bed! Op die manier heb je ook niet letterlijk en figuurlijk een ondergeschoven kindje

Dank je wel
Dat is dus idd de reden dat we zo'n bed willen. Dan heeft iedereen haar eigen bed en min of meer een eigen plekje.

als er maar geen 4e komt *rammel*

Voor de vierde vindt je dan ook wel weer een plekje

Ligt gewoon een jaar lang bij paps en mams op de kamer Of anderhalf En dan zien we wel weer... Misschien dan maar 2 gewone stapelbedden per kamer Of de loterij winnen en verhuizen naar een ruimer huis