Bevallingsverhalen deel 8

quote:

Op dinsdag 13 januari 2009 08:44 schreef Lemijn het volgende:

[..]

*ding dong, algemene info*
In het ziekenhuis (als je medisch bevalt, dus niet poliklinisch met de verloskundige) krijg je vrijwel altijd zo'n injectie in je been, of in je infuus als je die hebt inclusief de pomp omhoog. Dit om de placenta zo snel mogelijk te laten komen. De term wedstrijdje vind ik ook misplaatst, maar het is wel altijd een 'wedstrijd' tegen het bloedverlies: hoe eerder de placenta er is, hoe eerder de baarmoeder goed kan samentrekken (dan is ie tenslotte leeg), hoe minder kans je hebt op grote hoeveelheden bloedverlies.
In de prik zit trouwens hetzelfde als in een infuus met weeënopwekkers: oxytocine/syntocinon.

*ding dong, persoonlijke ervaring*

De term wedstrijd was niet misplaatst aangezien ze ook een klassement bijhielden van wie binnen welke tijd de placenta eruit had weten te krijgen en ze me dat nogal trots aan het vertellen waren. Het lijkt mij dat een minuut of 15 helemaal niet zo lang is voor het eruit krijgen van de placenta en dat het dus misschien niet nodig was om me 2x zo'n prik te geven. Die melding van dat 'wedstrijdje' kwam ook bij de 2e prik dus dan is het niet gek dat ik heel sterk het idee krijg dat het niet alleen in mijn voordeel was om die placenta er zo snel mogelijk uit te krijgen, maar dat het ook belangrijk was voor de 'ranglijsten'

Niet dat het nu veel uitmaakt want het ding kwam er gewoon goed uit en alles ging goed. Alleen zo'n opmerking over ziekenhuispersoneel dat onderling bijhoudt wie het snelste de placenta eruit krijgt, dat vond ik toch wel vreemd.

Ik ben thuis bevallen en heb ook zo'n prik gehad, mijn placenta kwam niet goed los en door het vele bloedverlies moest ik alsnog naar het ziekenhuis.
Ook veel last van naweeën gehad maar dat heb ik bij Demi ook gehad.

_{TearSong , Demi vind je charlie en lola icoontje geweldig.}

quote:

Op dinsdag 13 januari 2009 10:42 schreef snakelady het volgende:

[..]

Iedereen ervaard een bevalling natuurlijk anders maar ik heb wel beide kanten meegemaakt.
Bij Demi deed ik er 30 uur over en bij Nika net geen 5 uur.
De laatste bevalling vond ik persoonlijk 10x prettiger omdat ik het bewust mee kon maken, bij Demi was ik te vermoeid en helemaal van de wereld, toen ze geboren werd had ik het maar half in de gaten.
Bij Nika kon ik gelijk gaan bewonderen en genieten.

Je bedoelt dat je het deel na de bevalling bewust mee kon maken?

Misschien dat het ook helpt dat je eerste bevalling het langste duurde. Ik neem aan dat je toen bij Nika ook wel door had dat dit veel sneller ging als de eerste keer? Wat je zegt over na de geboorte fitter zijn herken ik wel. Ik stond bij allebei de bevallingen binnen een uur alweer onder de douche en voelde me weer helemaal fris en fruitig. Geen vermoeidheid, volledig kunnen genieten van de kindjes. Dat is heerlijk en dat had ik na een bevalling van 30 uur nooit kunnen doen. (een bevalling van 30 uur zou ik ook niet willen hoor, dan liever snel..)

Ik moet zeggen dat ik in 45 minuten bevallen van Yara ook niet erg vond. Ik wist na de eerste wee al dat dit snel zou gaan en hield me dus ook enorm vast aan het idee dat hoewel de pijn bijna niet vol te houden was, ik er ook binnen korte tijd vanaf zou zijn en snel zou bevallen. Dat hielp enorm. De enige 'zorg' die ik had was of de verloskundige het wel op tijd zou halen.
Bij Tomas had ik dat niet en dacht ik echt: 'zijn dit weeen? is dit bevallen? hoe houden mensen dit uren vol, ik *kan* dit niet!' en dus was ik echt in paniek, doodsbang. Dat heeft best indruk gemaakt.

Manlief en ik namen de weeën de hele tijd niet serieus en dachten dat het oefen/voorweeën waren en dat het wel weer weg zou trekken.
Toen we het ziekenhuis gebeld hadden en hun zeiden dat we moesten komen (weeën om de 3/4 minuten die 1-2 minuten aanhielden) dachten we nog dat we weggestuurd zouden worden
Ik was dan ook zeer verbaasd toen in het ziekenhuis aangekomen de VK vroeg of ze de vliezen mocht breken en ik al 7/8 cm bleek te hebben. 2 uur later was Lotte er al (toen was ik dus eigenlijk al een hele tijd bezig, vanaf 4:30 en Lotte is om 14:47 geboren, maar voor m'n gevoel duurde het eigenlijk heel kort)

Denken jullie ook nog vaak aan de bevalling terug?
Ik kan er echt goed op terugkijken maar denk er wel heel vaak aan!

Ik denk er eigenlijk nooit meer aan mrien.
Veel meer aan de tijd net erna.
Nu natuurlijk weer wel, met nummer 2 op komst ga je er wel even weer bij stil staan, maar verder niet echt.

Ik denk er ook niet zo heel veel meer aan Mrien. Het enige dat me heel goed bijgebleven is is dat de vk bijna te laat was. Ik heb nu al meerdere keren aangegeven dat ik wil dat ze blijven bij 5cm.

Aan de eerste bevalling heb ik heel veel gedacht, sinds de 2de bevalling pas niet meer en denk ook niet veel aan de 2de bevalling.

Tearsong, daarna oo
k inderdaad, na Demi ben ik zowat 2 dagen compleet van de wereld geweest, kon niet staan.
Na Nika kon ik na een uur ook weer lopen, ondanks 1 liter bloedverlies.

Maar ook de bevalling zelf bewust meemaken, ja dat deed wel meer pijn maar ik voelde echt wat er met Nika gebeurde en ook na de bevalling.

Demi is na de bevalling bij me neer gelegd maar dat weet ik niet eens meer, ik voelde ook niks op dat moment, geen liefde, geen verwondering enz. dat kwam later pas toen ik uitgerust was.

Dinsdag 21 januari, bij nader inzien vind de vlos het toch wel verstandig dat we de volgende dag even langs de gyn gaan omdat ze onsje op een pond of 9 schat.
Woensdag 22 januari, ik wordt eerst gezien door een verpleegkundige en die meet een verhoogde bloeddruk verder vind ik haar niet interessant, bij het afscheid zegt ze nog misschien tot van het weekend, dan heb ik dienst op de afdeling. De gyn slaat spijkers met koppen, hij leest de brief van de vlos, zegt "dat is duidelijk, hebben jullie al een dag in gedachten' We zeggen dat we niet op vrijdag willen beginnen omdat Mike dan jarig is. 'Morgen dan' uuh ja doe maar. Hij pakt de telefoon en plant ons in voor donderdag...
De rest van de dag voel ik mij een beetje alsof ik een herhaling op tv ben. Ik heb dit al eens eerder gehad, weten dat je snel gaat bevallen. Ik rommel wat in huis maar er komt niet echt iets uit mijn handen, OUD is een betere afleiding
Zo af en toe voel ik iets dat lijkt op een aanloop naar weeën. We proberen om vroeg naar bed te gaan maar stiekum wordt het toch een uur of elf voor ik in bed lig en voor ik slaap is het nog later.

Donderdag 22 januari 5.30 gaat de wekker, we kleden ons aan en ik bel om 6 uurde afdeling of er plek is. Mijn kamer is klaar, ik mag komen.
6.35 afdeling verloskunde, een andere kamer dan waar Emma is geboren maar het doet vertrouwd aan. Ik doe een plas, trek wat comfortabels aan en ga op het bed zitten. Ik wordt aangesloten op de ctg. Goede hartslag van Onsje maar geen wee te zien.

7.00 De arts assistent komt binnen en legt uit wat er gaat gebeuren. Ik blijk anderhalve centimeter ontsluiting te hebben. lang niet genoeg om de vliezen te breken dus wordt er alleen gel ingebracht.
De gel doet wel wat want ik heb wat vervelende krampjes maar meer dan een keer diep zuchten hoef ik niet. Ondertussen kan ik nog met gemak verder haken aan een muts voor Emma.
We zijn blij dat we de tv hebben laten aansluiten want we vervelen ons dood.

Om 1 uur komt de (nieuwe dienst) arts assistent weer. 2 cm, dat schiet niet op. Er wordt besloten om de natuur verder nog even zijn beloop te laten. Ik ga nog eens onder de douche om te zien of dat wat helpt- niks hoor-
Tegen 4uur komt er weer iemand langs. Het schiet allemaal niet op.
Het eten komt, witlof, als ik iets niet lekker vind! Toch eet ik het braaf op.

Na het eten zakt de activiteit van mijn buik helemaal in. We kijken De Mol en maken ons op voor de nacht. Ik vraag om een ander bed en ik mag zonder ctg slapen. Zoals te verwachten slapen we belabberd maar dat komt niet door de weeën.

Om half zeven ben ik wakker en ga douchen. Om zeven uur komt de arts assistent om te toucheren. Drie centimeter, de vliezen worden gebroken en ik wordt aangesloten op een infuus. Mijn ontbijt kan ik nog rustig opeten tussen wat lichte weeën door. Al vrij snel worden ze heftiger en volgen sneller op elkaar. Ik ga naast het bed staan wiegen om ze op te vangen en nog wat later leg ik mijn armen om de nek van Mike heen en hang een beetje aan hem tijdens een wee.

Als staan niet prettig meer is ga ik op de rand van het bed zitten en Mike zit op een kruk voor mij zodat ik aan hem kan hangen,bij elke wee geeft hij wat druk op mijn rug met zijn handen. Ik hou zo ontzettend veel van mijn man, en zeg hem dat we een goed team zijn. We zijn helemaal op elkaar ingespeeld.

Zo af en toe ontsnapt er wat vruchtwater, we zijn nog wel zo helder om een celstofmatje op de grond te leggen. We kijken veelnaar de monitor, Mike kan aan de nummertjes zien of er een wee aankomt en soms is hij met mij vastpakken dan dat ik iets voel. Het maakt het af en toe draaglijker omdat ik kan zien hoe sterk de wee was die ik net heb weggepuft.

Om half een zit ik er doorheen, ik heb veel pijnen kan de weeën steeds moeilijker weg en ik ben zo moe dat ik zit te duizelen tussen de weeën door. Ik vraag het de verpleegkundige die komt kijken, ze heeft door dat we nu écht bezig zijn en gaat overleggen met de arts assistent. Die komt en toucheert, 5 centimeter. Dat is teveel om nog veilig een ruggenprik te zetten. Hoewel ik in mijn bevalplan had aangegeven geen pethidine te willen kies ik er nu toch voor. Vlak voor een wee vraagt ze hoe zwaar ik ben, ik puf en als de wee weg is komt heel droog mijn gewicht uit mijn mond rollen.

Inmiddels is het half twee en de verpleegster komt de prik brengen. Een verlaagde dosis omdat ik al zo ver ben én ik het liever niet wilde. Het infuus gaat ook omhoog en dat merk ik snel. Heftige weeën die vrij snel na elkaar komen.

Twee uur, ik hou het niet meer. In plaats van netjes puffen sis ik aan het einde van een wee tussen mijn tanden, half persend half puffend. De verpleegster steekt haar hoofd om de hoek en gaat snel weer weg om de arts assistent te halen. Die was al onderweg om te komen kijken hoe het met de pijnstilling gaat.

Dan gaat alles héél snel. De twee dames zijn binnen en ik heb persdrang. Er worden schorten aangetrokken en geroepen dat ik moet zuchten. Het bed wordt omgebouwd. Ik hang met één been in een beugel en ik voel dat het hoofdje staat. Andere been ook in een beugel en ik mag persen.
Drie keer persen later ligt Ruben op mijn buik.

Het is 14.22, de uitdrijving heeft 2 minuten geduurt.

Zie een zoon! *

Hoe snel het ging, zo rustig gaat het nu. Ik leg Ruben aan en wordt gehecht. Als er wat foto’s zijn gemaakt belt Mike naar mijn moeder of ze Emma komt brengen.
Anderhalf uur na de geboorte van Ruben heb ik mijn rijkdom bij elkaar. Mijn mooie meisje komt bij mij op bed zitten en bewondert mijn zoon, haar broertje! En even later liggen ze ook nog samen bij me te drinken.

Het is goed zo, ik ben klaar, compleet, dit is later als ik groot ben!

_{*Ruben betekent: zie een zoon}

Mooi verhaal, Jelief! Grappig hoe het op het eind dan opeens zo snel kan gaan.

Leuk om nu het complete plaatje te zien Jelief
Kun je er een beetje goed op terug kijken? Omdat het toch al met al vrij lang geduurd heeft?

Mooooi, Jelief!

quote:

Op zaterdag 31 januari 2009 23:25 schreef Jelief het volgende:


Als staan niet prettig meer is ga ik op de rand van het bed zitten en Mike zit op een kruk voor mij zodat ik aan hem kan hangen,bij elke wee geeft hij wat druk op mijn rug met zijn handen. Ik hou zo ontzettend veel van mijn man, en zeg hem dat we een goed team zijn. We zijn helemaal op elkaar ingespeeld.

Herkenbaar ook. Tijdens mijn bevallingen was mijn man zo'n baken van rust en vertrouwen, ik heb het geen enkele keer gehad dat ik hem niet kon verdragen. Zijn handen op mijn lijf, zijn grapjes tussendoor; 't is dat ik te druk was met bevallen anders werd ik iedere keer ter plekke opnieuw verliefd.

quote:

Het is goed zo, ik ben klaar, compleet, dit is later als ik groot ben!

Grappig, dat je dat zo schrijft. Ik kan me soms verwonderen over dat het nu idd later als ik groot ben is. Dan zit ik me af te vragen of het wel echt is allemaal. Ben ik echt al groot genoeg om 4 kinderen te hebben? Ben ik echt een van die moeders op het schoolplein? Die vrouwen daar zien er allemaal uit als verantwoordelijke moeders. Zover ben ik toch nog helemaal niet?

Mooi Jelief!

Lovechild, dat heb ik ook nog steeds:ben ik echt moeder van 2 kinderen? Ik? Moeder? HUH?

Nu dan ook maar ons bevallingsverhaal... een heel verhaal.....

Woensdag 21 januari hebben we de middag in het ziekenhuis doorgebracht omdat ik de baby erg rustig in mn buik vond en ik de avond ervoor een zware migraine-aanval heb gehad. Uit de echo bleek dat de baby erg groot zou zijn en de gynaecoloog dacht dat het verstandig was om maar eens actief te gaan beginnen om de baby geboren te laten worden. Omdat er die dag geen plek was in de verloskamers werd er afgesproken dat we donderdag 22 januari om 12:00 uur moesten komen. Die ochtend moesten we wel standby staan omdat we misschien gebeld konden worden om te komen. We zijn niet gebeld, dus om 12:00 uur hebben we ons gemeld bij de verloskamers...

Omdat mijn baarmoedermond nog steeds niet gerijpt was (was nog steeds vingerhoedje), hebben ze om 12:15 uur een propessveter aangebracht. Deze veter zorgt ervoor dat de baarmoedermond rijpt en een bijwerking kan zijn dat je of weeen krijgt of dat je vliezen breken. In de loop van de middag begon ik wel wat weeen te krijgen.. zowel in mn buik als in mn rug. Ik moest de hele middag wel aan de CTG blijven. Omdat het nog niet duidelijk was of ik naar de kraamafdeling gebracht zou worden of in de verloskamer zou blijven, mocht Twan even met mn ouders op visite komen, zij zijn rond 18:00 uur gekomen en ong. 1,5 uur geweest.

Om 20:30 uur had ik al flinke weeen en toen de gynaecoloog voelde, was mn baarmoedermond nog steeds niet gerijpt. De vraag was toen nog steeds: in de verloskamer blijven of toch naar de kraamafdeling... omdat de weeen toch steeds regelmatiger werden en het erop leek dat ik toch in de verloskamer zou blijven, heb ik gevraagd of Peace mocht blijven slapen... dat vond ik wel zo'n prettig gevoel. Dat was geen probleem, ze konden zo een bed bijplaatsen, Peace is toen even naar huis gegaan en heeft zn slaapspullen opgehaald. 's Avonds begonnen de weeen om de minuut te komen en ben ik de slijmprop verloren.

Rond 00:00/00:30 uur heeft de gyn weer gevoeld en toen had ik 1 cm, max. 2 cm ontsluiting!! Het begin was er. Omdat de weeen al behoorlijk heftig waren, het niet echt opschoot en het evt. nog zou gaan gebeuren dat ik de volgende morgen actief met infuus ingeleid zou worden kreeg ik een shot pethadine (soort morfine dat verdooft) in mn bil. Daarop werd ik voor mn gevoel helemaal high en ben lekker gaan liggen om te slapen met Peace in een bed naast me. Ik werd echter steeds wakker omdat ik moest plassen en op een gegeven moment waren de weeen te heftig. Dit was ong. 1,5 tot 2 uur later. Ik had toen ong. 4 cm ontsluiting. Daarna is het allemaal heel snel gegaan en heb ik het allemaal een beetje in een roes meegemaakt. Ik weet nog dat ze een katheder hebben geplaatst om de blaas te legen, daarna ging het allemaal heel erg snel. Ik hoorde nog dat ze zeiden dat ik 6 cm ontsluiting had en heel snel daarna hoorde ik ineens dat ik volledige ontsluiting had. De weeen waren inmiddels verschrikkelijk pijnlijk en continue. De verpleegster en Peace hebben me toen goed bijgestaand om de weeen op te vangen en weg te puffen. Om 02:55 uur zijn de vliezen gebroken en bleek dat Lennon in het vruchtwater had gepoept. Ze hebben toen nog het vruchtwater gespoeld met een infuus. Kort daarna kreeg ik al het gevoel dat ik moest persen, ik moest echter even wachten totdat ze alles klaar hadden gelegd, ze hadden het namelijk niet meer zo snel verwacht. En toen na 5 persweeen is Lennon om 03:25 uur geboren. Een gezonde jongen, beetje blauw van het persen en de turbobevalling. Bloedsuiker is geprikt en was goed: 3.2. Het was zwaar maar toch weer een overweldigend supergevoel.... De gyn en verpleegster die ons hebben bijgestaan, waren super!! De verloskundigen zeiden later ook dat we geen beter duo hadden kunnen hebben. Het leuke ook is dat deze gyn de inseminatie bij ons had gedaan, heel bijzonder.

Na een lekkere douche, een beschuit met muisjes en Peace die Lennon zijn eerste flesje heeft gegeven, werd ik naar de kraamafdeling gebracht. Zo rond kwart over 5 is Peace toen naar huis gegaan om nog even te slapen en zou ik 's morgens om 10 uur opgehaald worden.

Omdat we nog moesten wachten op de uitslag van het bloedonderzoek van Lennon ivm mijn rhesusfactor zou Lennon nog even in het ziekenhuis een flesje krijgen, bij het tempen bleek echter dat zijn temp 36.2 was.. te laag dus. De verpleegster heeft toen de assistent-kinderarts erbij geroepen en na onderzoek bleek Lennon helemaal gezond te zijn maar we mochten niet naar huis ivm de lage temp. Lennon moest eerst een paar keer een goede temp hebben. We waren toen dus erg teleurgesteld en ging Peace alleen weer naar huis.. waar inmiddels alles was versierd en iedereen vol spanning op ons zaten te wachten. In de loop van de dag ging het echter allemaal erg goed en hadden we goede hoop dat we de volgende morgen naar huis mochten.

's morgens bleek bij het tempen echter dat mijn temp te hoog was, 38.3, de gyn vertrouwde het niet en wilde zekerheidshalve wat onderzoeken laten doen (urine en bloed), 's middags was mn temp 38.6 en werd me meegedeeld dat we daarom niet naar huis mochten. Inmiddels was de assistent-kinderarts langs geweest en hadden we groen licht gekregen wat Lennon betreft om naar huis te gaan. Dat we nu niet naar huis mochten ivm mijn temp was toch wel weer een teleurstelling, mede ook omdat ik me ontzettend goed voelde en nergens last van had... 's avonds werd me gezegd dat de ontstekingswaarden in mn bloed rustig waren en als ik de volgende morgen een normale temp had, we naar huis mochten. Die nacht heeft de verpleegster Lennon meegenomen zodat ik de nacht door kon slapen en bijkomen van de koorts. De volgende ochtend was mn temp 36.9 dus goed, echter moest er toch weer bloed geprikt worden omdat de ontstekingswaarden in mn bloed toch verhoogd waren... als ze aan het dalen waren, mocht ik naar huis, zo niet dan moest er overleg worden met de gyn. Echter, ik had al besloten dat ik naar huis zou gaan en zat ook helemaal klaar. Gelukkig kwam om 10:15 uur het groene licht: de ontstekingswaarden waren aan het dalen, dus we mochten naar huis. We waren dus uiteindelijk op zondag 25 januari om 10:50 uur thuis... eindelijk!!!! Twan vond het ook weer erg fijn dat we thuis waren, hij heeft een paar dagen bij opa en oma geslapen en is supertrots op zn broertje.

Jeetje Diaan, we lopen wel aardig paralel met langzaam starten en dan ineens heel snel. En naar huis willen maar nog niet mogen...

Mrien ik kijk er goed op terug, het is gegaan zoals ik wilde. En daarmee bedoel ik niet tot op de minuut gepland zeg maar. Er is naar mij geluisterd en ik heb goed duidelijk kunnen maken wat ik wel en niet wilde (er werd me op vrijdagochtend gevraagd of de co ook even mocht toucheren NEE! )
Ik ben mijzelf niet verloren in de pijn en ik heb een helder beeld van het moment dat Ruben van uit -naar op mijn buik kwam (jeumig wat een groot 'zaakje' )

Fijn Jelief!

Jammer dat je niet gelijk naar huis mocht Diaan! Verder klinkt het als een fijne bevalling

Donderdag 22 januari nog 's avonds bij mijn schoonouders wezen eten, overdag nog druk geweest. 's Avonds gingen we naar bed, met nog geen idee wat ons te wachten stond.

Om 2 uur werd ik wakker met een natte onderbroek. Oh sh*t, dacht ik: Dit is het. Naar de WC, ja hoor, ik voelde het zo in de WC druppelen.
Rustig blijven, rustig blijven...

Vruchtwater opgevangen, het was mooi helder. Ik heb toen gebeld naar het ziekenhuis en daar zeiden ze dat ik moest afwachten of de weeën begonnen.
Weer terug naar bed en inderdaad, niet veel later begonnen de weeën. Ik heb dit even aangekeken en gelukkig bleef ik er aardig rustig onder. Om 4.00 uur kwamen de weeën toch wel regelmatig. Weer gebeld naar het ziekenhuis en nu mochten we komen.
Toen heb ik pas mijn vriend wakker gemaakt, die geloofde mij eerst niet eens Toen ik vertelde dat het nu echt begonnen was, zijn we gegaan.
Om 5 uur waren we in het ziekenhuis.
Om 8 uur werd ik voor het eerst getoucheerd, ik had pas 2 cm ontsluiting. Dat was wel even een tegenvaller. Op de CTG was te zien dat ik wel regelmatige en sterke weeën had.

Ik ben daar nog onder de douche geweest, dat was wel heel erg fijn.
Om 12 uur kon ik het al niet meer zo goed volhouden. Ik werd weer getoucheerd en had nu wel 3 centimeter !
Toen heb ik wel een traantje gelaten..
Het infuus werd aangesloten en ik kreeg 2 weeën per 5 min. Dit was echt, echt heel erg naar, wat een pijn zeg!
Na een uur gingen ze weer kijken, en die arts assistent zei alleen maar: "idem"
Ooh ik kon wel janken!! Het was helemaal niets opgeschoten.
Toen moest ik beslissen of ik een ruggenprik wilde en hoewel ik er eerst angst voor had, wilde ik nu niets liever! Het kon mij niet snel genoeg gebeuren.
De weeën waren niet meer te houden, ik wist niet dat een mens zoveel pijn kon hebben! Voordat ik de prik had, was het ook weer een uur later. Ik kreeg ook een catheter, dit vond ik ook erg pijnlijk.
De baby kreeg electrodes op haar hoofd (weer een ander bij mij naar binnen).
Toen de prik begon te werken, kon ik eindelijk bijkomen. Wat een verademing! Fantastisch!
Om 15.00 uur had ik al volledige ontsluiting! Ik dacht: nu duurt het niet lang meer.... FOUT.
De ruggenprik werd weer uitgezet, maar ik kreeg geen persweeën. Wel heel veel nare, pijnlijke andere weeën.
Ik begon de moed nu echt te verliezen, maar ondanks dat vond iedereen toch dat ik heel flink en zo rustig was
Ik dacht echt dat er geen einde aan deze nachtmerrie zou komen, inmiddels hadden al 6 verschillenden mij getoucheerd.
Toen kwam mijn redder om 18.00 uur: de gynaecoloog kwam binnen en die zei: ga maar eens op de je zij liggen.
En daar waren de persweeën!
Ik moest er nog een paar wegzuchten en toen op mijn rug gaan liggen. Waren ze weer weg! Dus weer op mijn zij... en toen ging het heel snel. Ik moest weer op mijn rug en mijn benen vastpakken, kin op de borst en persen!
Jeeemig wat een pijn deed dat ook weer. Na 10 minuten was Roos geboren!
Ik durfde niet te kijken, ze lag op mijn buik en iedereen zei: kijk dan! Ze is om 18.26 uur geboren.
Wat was ik blij dat het erop zat. Maar het zat er nog niet op.. De placenta moest er nog uit, ze wilden mij weer een katheter inbrengen, omdat ik gehecht moest worden in de OK. Iemand kon nog net Roos wegpakken, omdat ik die zowat wou fijnknijpen van de pijn. Toen kwam de gyn. weer en zei dat ik gewoon daar gehecht kon worden. Weer pijn...
Maar gelukkig heb ik het nu achter de rug en hebben we een heerlijke, lieve, mooie dochter!

jelief, wat zeg je dat mooi: dit is later als ik groot ben

dat gevoel herken ik helemaal !

Op 21 oktober jl. om 4.30 uur werd ik wakker van pijn in mijn buik, ik had de laatste dagen al vaker voorweeën gehad dus ik dacht dat het vanzelf wel weg zou trekken. Al snel bleek dat ze om de vier minuten kwamen en mijn vriend wilde heel graag de verloskundige bellen maar dat mocht niet van mij. Om 6.30 uur besloot ie mijn moeder te bellen omdat ik beslist niet wilde dat de verloskundige zou komen (ik was namelijk erg bang voor het toucheren alsof dat het ergste was wat er ging gebeuren). Mijn moeder zei dat ie toch de verloskundige moest bellen ongeacht wat ik zei.
Omstreeks 7 uur kwam de vk en ik had 'al' 2 cm ontsluiting, het toucheren vond ik vreselijk maar ik was op zich blij met het nieuws. Ze ging weg en zei dat er om 11 uur haar collega zou langskomen om te kijken hoe het ging. Ik had de hele tijd het gevoel dat ik moest overgeven, ik was ontzettend misselijk en ik trok die weeën heel slecht omdat ik geen tijd had om op adem te komen.
Om 11 uur kwam de andere vk en ik zat al tegen het plafond van de pijn. Toen ze zei dat ik nog steeds op 2 cm zat dacht ik echt dat ik dit niet zou overleven Ze zei dat ik het beste naar het ziekenhuis kon om daar een ruggenprik te krijgen tegen de pijn.
In het ziekenhuis aangekomen had men ernstig veel overtuigingskracht nodig om mij er van te overtuigen dat die prik beter voor mij was omdat ik in blinde paniek was van de sterkte van die weeën. En laat ik nou net een paar dagen ervoor een programma hebben gezien waarin iemand verlamd was geraakt door een foute ruggenprik dus ik durfde helemaal niet meer. Mijn vriend en de anesthesist hebben een tijdlang op me in gepraat en omstreeks 13.30 uur hadden ze me zover dat ik die prik wel wilde. Ik vond de prik niet geheel pijnloos maar wat een verschil met daarvoor! Ik kon een beetje bijkomen en heb zelfs nog een kop koffie gedronken en bouillon (wat een combi trouwens )
De weeën werden daarna nog heviger dat ik ze eigenlijk door de verdoving heen voelde dus de dosis werd verhoogd. Om 17 uur zat ik rond de 9 cm ontsluiting en toen werd de ruggeprik uitgezet (ik wist niet eens dat dit ook een soort van infuus was!) Ik voelde een enorme druk daar beneden en de gynaecoloog zei dat ik moest persen, maar ik wilde niks meer. Volgens mij was ik echt de vervelendste patient ever Ik ging met iedereen in discussie en werkte totaal niet meer mee. Tot een verpleegkundige zei; "Je hebt wel energie om in discussie te gaan maar niet om te persen?" toen voelde ik me wel een beetje lullig. Op een gegeven moment zag ik weer iemand anders met een schaal aankomen met een grote spuit en een schaarachtig attribuut, toen dacht ik Oh nee ze gaan me inknippen dus ik perste drie keer en toen was ze dr om 18.04. Ik dacht altijd wat smerig zo'n kind gelijk op je buik zonder dat ze het hebben schoongemaakt maar ik was zó blij en opgelucht dat ik haar met beide handen aanpakte.
Ook al had ik de bevalling geroepen dat ik niet meer kon, niet meer wilde en of ze in godsnaam dat kind uit me wilden snijden ben ik eigenlijk enorm trots dat ik het op de natuurlijke weg heb gedaan. Vraag me niet hoe, maar het is me gelukt! En als ik het kan dan kan iedereen het

^{Het vervelendste aan de bevalling vond ik voornamelijk zoals Shaienne hierboven zegt dat er tig mensen aan je onderkant zitten (begrijpelijk maar toch erg vervelend) éven een catheter, éven een electrode erop, éven een sneetje in de baby dr hoofd maken, electrode wéér losgeschoten dus opnieuw pfffff op gegeven moment had ik het écht gehad!
Oh ja en mocht ik ooooooooooit nog voor een tweede willen gaan dan zal ik niet zo eigenwijs doen en toch maar naar zwangerschapscursus gaan wellicht wel handig in mjin geval} ]

[ Bericht 3% gewijzigd door geppie op 05-02-2009 01:14:59 ]

Schopje

Is er de afgelopen 61 dagen helemaal niemand van FOK OUD bevallen??

Ik twijfelde een beetje of ik mijn bevallingsverhaal hier moest plaatsen. Ik ben echt veel meer een lurker dan een poster, niemand kent mij verder, maar ik heb wel heel veel geleerd en gelezen hier. Het voelt een beetje bloot, maar toch: mijn bevallingsverhaal. In een spoiler, want lang.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 0% gewijzigd door Jore op 07-04-2009 21:46:22 ]

Wat een mooi bevallingsverhaal Jore, echt heel mooi beschreven

wat een mooi verhaal! Zo mooi geschreven ook.

Mooi geschreven Jore!!

Jore....
Ademloos heb ik je bevallingsverhaal gelezen!
Prachtig! Prachtig geschreven, maar ook een prachtige belevenis. Jouw verhaal zou in een boek voor zwangeren moeten!
Je vertelt zo mooi met emotie, maar zonder dramatiek. De heftigheid van een bevalling weet je heel goed te raken. Pfieuw!

_{Met excuses aan de dames voor Jore, wier verhalen vast ook indrukwekkend zijn, maar waar niet/nauwelijks op is gereageerd. Jammer, want het voelt (tenminste, dat ervaarde ik zelf zo) heel kwetsbaar om over zo'n intieme gebeurtenis te schrijven.}

quote:

Op dinsdag 13 januari 2009 10:44 schreef TearSong het volgende:

Niet dat het nu veel uitmaakt want het ding kwam er gewoon goed uit en alles ging goed. Alleen zo'n opmerking over ziekenhuispersoneel dat onderling bijhoudt wie het snelste de placenta eruit krijgt, dat vond ik toch wel vreemd.

Toevallig lees ik deze quote.
Shockerend vind ik!
Bij mijn bevalling hadden 'ze' een weddenschap afgesloten over hoeveel mijn kind zou wegen.
Terwijl ik nota bene nét had aangegeven dat ik me vreselijk zorgen maakte over de grootte van het hoofdje, of het wel zou passen _{Niet dus...}
Ik vind dit soort praktijken erg ongepast.