quote:
Op dinsdag 6 januari 2009 20:56 schreef Belana het volgende:oxy, dat moet heel moeilijk voor je zijn. alle opgebouwde zekerheid weg. er is helaas geen oplossing voor, het is iets waar je altijd mee te maken zult blijven houden ben ik bang. word je er bij geholpen? snappen de begeleiders hoe moeilijk dit is? Ik neem aan van wel. sterkte ermee oxy!
Ja, het is iets wat bij het wonen, in een instelling hoort. (Het wrange is ook: zij
kúnnen weg, sommige van ons
wíllen weg, maar kunnen dat niet, omdat ze, door hun handicap altijd, wel in een beschermde omgeving, moeten leven.

) Daar, wordt je dan weer mee, geconfronteerd.
Ja, hallo, mijn dromen zijn er ook nog!En als ik dan, toch aan het zeuren

ben: begeleiding en anderen snappen soms ook niet, hoe het is om in een groep te wonen. 1. Je woont met mensen, die je zelf niet gekozen hebt, 2. Je wordt maar geacht van alles, aan te nemen en er mee, ''te leren leven'', 3. Gewone mensen hebben ook niet zo veel wisselingen in begeleiding en invallers, we zijn geen bio-industrievee,

(bijv, het voorbeeld van DJMO*: bij ons komen de vreemden dus gewoon, de groep op gewandeld alsof 't niks is....

)4. Ik baal erg gewoon van dat dit mijn, leven is, en zal zijn. Acceptatie is moeilijk.
De droom van de begeleider is dat hij zijn werk, gaat maken van varen. Iets heel anders dus.
Mijn mentor snapt heel goed wat, het is, als iemand weggaat. Gelukkig wel, en ja, ik ga, een mooi gedicht schrijven.
* Toelichting: over dat haar tante ?? altijd zomaar binnenkomt