Langdurig ziek, 18 weken zwanger, miskraam

quote:

Op zaterdag 25 oktober 2008 17:46 schreef MarMar het volgende:
Tsjah, waarom dit topic...
Niet om raad en een diagnose te vragen, want als de heren doktoren er niet uitkomen verwacht ik niet dat hier een wonderkind toevallig kijkt die opeens wel weet wat er is.
Misschien omdat ik merk dat weinig mensen er raad mee weten, minder nog dan ikzelf en dat ik denk dat het eens nuttig is om er wat over te vertellen.
Misschien ook gewoon omdat ik er op dit moment even zo van baal dat ik mn ei even kwijt moet.

Het gezeik begon een half jaar geleden met kortgezegd griepachtige verschijnselen met keelpijn en vaak mn stem een paar weken totaal kwijt te zijn. Eerst denk je dan, ach griepje, niet goed uitgeziekt wellicht, dan ga je toch maar eens naar de dokter.
Dan krijg je een kuurtje, maar het gaat maar niet over en dan wordt er uiteindelijk toch maar eens bloed geprikt een paar maanden later.
Daar werd oude pfeiffer in gevonden en de dok ging er eerst vanuit dat dat het misschien geweest was, maar kwam er later op terug omdat je van oude pfeiffer niet zolang ziek kan zijn en zeker niet nog zieker kan worden.

Nu zijn we inmiddels een half jaar en een aantal onderzoeken verder, geprikt op verschillende dingen waar niets veelzeggends uitkwam (ik vraag me nogsteeds ernstig af hoe goed dat onderzoek was aangezien er maar 1 buisje afgetapt is), maagonderzoek gehad, foto van longen en hart, hartfilmpje, echo van de organen, allemaal niet veel bijzonders, behalve dan een maag die het niet zo goed deed en een scheurtje in het middenrif, maar dat heeft half Nederland dus dat is ook geen verklaring.

De situatie nu: sinds een maand of twee zijn mijn nagels blauw verkleurd, ze zijn ook niet meer glad maar zitten vol deukjes en ribbels, mijn lijf doet niet wat ik wil, ik heb wat ik beschrijf als een reuma-achitge pijn in al mijn gewrichten. Ik ben doodmoe, soms gaat het een dagje wat beter en dan kan ik even twee uurtjes mee de deur uit, met rolstoel.. om daar vervolgens weer twee dagen kapot van te zijn. Mijn haar viel uit, maar de drogist heeft me inmiddels aan een goede shampoo geholpen die dat lijkt te verminderen, mijn gezicht voelt geirriteert, de huid is niet meer gaaf en nog een rits van dat soort kleine dingen.

De goedbedoelde adviezen beginnen me een beetje de strot uit te hangen net als de huis tuin en keuken diagnoses van "heb je niet gewoon een burn-out", het enige wat mij stress bezorgt is het feit dat mijn lijf me finaal in de steek laat, buiten dat heb of had.. ik een geweldig leven.

Van vrienden hoor ik het meest "sorry dat ik nog niet langs ben geweest" of ze gaan geintjes maken dat het wel lekker handig is in een rolstoel maar wat voortgeduwd te worden..

Kortom, it sucks en vandaag kan ik er even wat minder goed tegen dan sommige andere dagen.

quote:

Op zaterdag 3 januari 2009 13:37 schreef MarMar het volgende:
...

Toch maar hier dit posten..

Oudjaarsdag ging ik naar de huisarts.. zoals hier boven al gemeld..

Eenmaal bij de huisarts was het beleid vooralsnog die hormoonkuur, maar ik vertrouwde het niet.
Dan toch maar verder onderzocht en ik bleek zwanger..
Meteen doorgestuurd via SEH het ziekenhuis in, want het leek erop dat het aan het misgaan was.

Eenmaal in het ziekenhuis leek alles goed, we zagen een springlevend kindje op de echo van al 18 weken en 5 dagen, grote schok maar wat waren we blij!

En ik.. een verklaring voor alle rare kwalen van de afgelopen maanden?
Gewoon Pfeiffer en daarna zwangerschapskwalen? Dan zou de wereld er opeens zo mooi uit gaan zien, ik mijn gezondheid misschien wel weer terug en een kindje op de koop toe!

Helaas, het heeft niet zo mogen zijn..
Weer thuis ging het wel heel erg vloeien, dus heb ik direct het ziekenhuis weer gebeld en moest ik meteen weer komen. De echo was nogsteeds goed, maar het vloeien was wel erg extreem en ik moest blijven.
Later op de avond krampen en meteen medicatie gekregen om de weeën af te remmen wat hielp en de rest van de nacht vrij goed doorgekomen.
De volgende dag leek het rustig, ik moest alleen opgenomen blijven en bedrust houden zolang ik nog vloeide, verder leek het allemaal goed te komen.

Die avond begonnen de krampen weer en sloegen vrij snel om in echte weeën.. meteen weer weeënremmer gekregen, maar ondanks dat de hele nacht weeën gehad. In de ochtend zakte het dan eindelijk weer af, de echo er weer bij gehad.. en er leek toch nogsteeds een hele grote kans dat het goed zou komen... al voelde ik ergens zelf van niet.

Na een paar uurtjes slapen begon het weer opnieuw.. dit keer was er geen keren of houden meer aan..
Gisteravond om kwart voor acht ben ik bevallen van een zoontje, Jeff...
Hij heeft nog een uurtje geleefd in onze armen...



De handjes en voetjes van ons zoontje...

quote:

Op zaterdag 3 januari 2009 21:52 schreef MinderMutsig het volgende:
Zullen we het gewoon aan MarMar overlaten of er een nieuw topic moet komen? Een publieke slachting schiet niemand iets mee op en als het verhaal wel waar is dan is dit onnodig kwetsen.

quote:

Op zaterdag 3 januari 2009 21:54 schreef gateway het volgende:
ff mezelf quoten:
[..]

quote:

Op zaterdag 3 januari 2009 21:55 schreef Edwinuss het volgende:
Waarom rammelt het verhaal dan ?