Pas net lid van het forum, maar lees wel vaker topics door aangezien ik me zelf al gedurende tijd 'raar' voel. Wat ik precies voel/heb weet ik niet precies, ik zal het even kort uitleggen.
Ik ben best een gevoelig typje. Houd van piekeren en redelijk perfectionistisch. Een voorbeeld: paar jaar terug dagenlang gepiekered over een gitaar die ik had gekocht waar iets minimaals aan mankeerde. Zo'n piekerbui krijg ik naar mijn idee plotseling. De reden waarom ik het had uitgemaakt met 2 exen kwam doordat ik van de een op de andere dag in een paniek/piekerbui terecht kwam en totaal niet wist wat ik moest doen. Voelde me beklemd en wist geen uitweg. Vragen als: wil ik wel verder? gaat me hele leven zo? het lijkt wel een sleur? spookten door me hoofd, maar had die vragen nog nooit eerder meegemaakt. Uitmaken van de relatie gaf dan complete rust en ik voelde me weer zo vrij en vrolijk als een vogeltje en snapte niet waarom ik nou zo moeilijk deed. Ik noem dit gevoel altijd hetzelfde gevoel als je krijgt bij Heimwee. Ditzelfde gevoel heb ik ook gehad bij studiekeuzes. Had ik eindelijk een studie gekozen, kom ik op de introductiedag overvalt dat gevoel me meteen, meteen negatief over de studie, zonder dat ik ookmaar 1 college had gevolgd.
Met de laatste ex was het een beetje een stoplicht relatie, waarbij ik dus soms dat gevoel weer had en ermee stopte. Ik ben bang dat dit me een beetje gesloopt heeft. Ik hang nu al een aantal maanden in een soort roes, waarbij ik totaal geen rust in me hoofd heb.
Alle mogelijke piekeronderwerpen heb ik nu de wereld uit: met ex is het nu echt over. Toch voel ik me niet vrij. Een soort gevoel veroorzaakt dat.
Ik heb een drukke studie, sport, heb genoeg afleiding(zit ook op kamers). Maar die afleiding werkt niet! Na de afleiding komt weer de vraag naar mezelf: hoe voel je je? En dan is het gevoel er nog steeds.
Ik heb meditatie geprobeerd sowieso 3 week elke dag een kwartier. Het resultaat was dat ik minder dacht en me beter kon concentreren. Voelde me dus opzich beter alleen als ik naar mezelf keek had ik nog steeds geen lekker gevoel.
Op een gegeven moment heb je het idee dat je zoveel oplossingen zoekt dat je daar ook weer gek van wordt. Je probeert steeds iets te zoeken waardoor je jezelf beter zou kunnen voelen. Soms werd ik daar ook gek van, boos en moedeloos. Een weekendje somber en huilen bij me ouders heeft 1x me gigantisch opgelucht. Toen was ik hele gevoel kwijt, alleen snel daarna ging ik weer piekeren(toen over ex) en kroop dat gevoel weer terug.
Ik heb gewoon het idee dat ik er niet uit kom. Dat ik wel wil maar dat het niet lukt, alsof er een soort blokkade voorzit! Als ik vroeger normaal piekerde en ik had op een feest een paar biertjes op, was alles rooskleuriger. Nu maakt het niet uit hoeveel alcohol ik drink, maar beter voel ik me niet.
Het gevoel dat ik nu heb, zorgt ervoor dat ik overal bij nadenk. Als ik nu een probleem zou hebben zou ik daarover nadenken, maar die heb ik nu niet dus heb ik het idee dat dat denken ergens anders mee bezig moet. Zodra ik opsta is de machine al aan en ik loop ik niet 'normaal' naar de douche maar ben al aan het bedenken dat ik een nieuwe onderbroek moet pakken, een handdoek en niet shampoo moet vergeten. Onder de douche bedenk ik me hoelaat ik weg moet gaan om optijd te zijn. Misschien totaal normale gedachten, maar zelf heb ik het idee dat ik er normaal niet overna denk. Doordat me denken me zo beheerst leef ik niet in het 'nu'. Mediteren zou hier dus perfect bij zijn, alleen dat haalt me gevoel niet weg..
Ik heb al 6 keerteen uur met psycholoog gehad. Die heeft me beter inzicht gegeven in het piekeren. En stelt dat ik het mezelf ook moeilijk maak doordat ik ook perfectionistisch ben. Over dit gevoel hebben we het nog niet echt gehad. Aangezien eerst het piekeren echt het probleem was.
In principe gaat het dus goed met mij, genoeg vrienden, goede cijfers, leuke sport, leuk werk en zit in leuke bandjes. Alleen me gevoel is niet echt van plan dat me me te vieren..
Heel erg lang verhaal. Hoop dat jullie misschien iets hierin herkennen of nog tips hebben.
Ik ben trouwens een jongen en bijna 20. Zit nu in 2e jaar van me studie.
Alvast bedankt!
Heb je ook last van angstaanvallen? Want die steken bij mij ook (regelmatig) de kop op.
Zodra ik terug in Nederland ben (over een maand, ik zit nu voor m'n studie in het buitenland) ga ik er in ieder geval serieus achteraan. Ik wil vooral weten hoe ernstig het is, of het tijdelijk of blijvend is, en of ik eventueel aan therapie of medicatie moet gaan denken. Vooral dat laatste is echt een uiterste, maar ik sta er wel voor open. Hopelijk is het van tijdelijke aard.
Stress kan misschien meespelen. Maar ook nu ik vakantie heb verminderd het niet veel. Behalve dat ik me ergens druk om hoef te maken.
Van angstaanvallen heb ik niet echt veel last. Wat versta jij daar precies onder?
Dit is neit iets dat ik me hele leven al heb. De opbouw is denken dit studiejaar begonnen.
Misschien is er ooit iets gebeurd, wat je altijd verdrongen hebt. Onbewust gaat dat toch knagen en komt vaak naar boven, als je je wat minder voelt.
Perfectionisme is ook een heel slechte stimulans, want je lijkt dan nooit tevreden!
Kunnen relativeren en tevreden zijn geeft vaak rust.
quote:Bij mij is het ook begin 2008 begonnen, en opgebouwt. De stress is ook in de vakantie bij mij niet minder geworden. De stress komt bij mij vooral omdat ik behoorlijk kut ben opgegroeit, vooral de basisschooltijd. Ook de middelbare school is voor mij zwoegen geweest, mentaal gezien, maar na de middelbare school ging alles ineens op rolletjes. Ik bereikte alles wat ik wou bereiken, hoefte me eigenlijk nergens zorgen om te maken, en had, kortom, een leegte die ik voorheen vulde met zwoegen en ploeteren en problemen. Met deze leegte, het feit dat alles nu goed met me gaat, kan ik niet omgaan. Om hem te vullen creëer ik m'n eigen (vaak niet bestaande) problemen, en ben ik dus gaan stressen over dingen waar ik helemaal niet over hoefde te stressen.Op zondag 28 december 2008 11:29 schreef BioloogjeT het volgende:
Hoi!
Stress kan misschien meespelen. Maar ook nu ik vakantie heb verminderd het niet veel. Behalve dat ik me ergens druk om hoef te maken.
Van angstaanvallen heb ik niet echt veel last. Wat versta jij daar precies onder?
Dit is neit iets dat ik me hele leven al heb. De opbouw is denken dit studiejaar begonnen.
Hierdoor ben ik heel hoopvol dat het van tijdelijke aard is. Ik moet gewoon leren met succes om te gaan, hoe fucked up dat ook klinkt.
Door de stress heb ik angstaanvallen. Dit zijn voor mij momenten, vooral in het openbaar vervoer (helemaal bijv. de bus, als ik me niet kan isoleren en er geen wc is, en al helemaal als ik niet onderweg even uit kan stappen en dan een volgende kan nemen) en de supermarkt.
Een typische angstaanval gaat bij mij als volgt (ja, ik heb het helemaal geanalyseert):
Het begint met de gedachte. Meestal in de trant van 'Oh shit, ik kan een angstaanval krijgen' of 'dit is echt een situatie waarin ik een angstaanval krijg'. Als ik ergens druk mee bezig ben en ik er niet aan denk dan is er ook niks aan de hand.
Daarna volgen de fysieke kenmerken. Zweterige handen, hartkloppingen, overvloedig speeksel (dat vies smaakt), misselijkheid, en het ergste: het gevoel flauw te vallen of controle over je blaas te verliezen. (ik zorg dan ook altijd eerst naar de wc te zijn gegaan voordat ik in de bus stap, helemaal als ik me op zo'n dag minder voel.)
Ook raak ik erg gespannen, m'n spieren krijg ik gewoon niet ontspannen, en dat is erg oncomfortabel natuurlijk. Ik ga dan ontspanningsoefeningen doen, en zoveel mogelijk met wat anders bezig zijn, maar het grootste deel van de tijd ben ik tijdens zo'n angstaanval toch vooral bezig met het letten op m'n eigen lichaam.
Het klinkt, als ik het zo opschrijf, trouwens erger dan het is. Meestal is het met 5 of 10 minuten weg, en zoals eerder gezegt, als ik afleiding heb (klasgenoten, vrienden om me heen) dan is er bijna nooit wat aan de hand. Ook is het nooit daadwerkelijk voor gekomen dat ik ben flauwgevallen of in m'n broek gepist heb. Gelukkig.
Ik denk trouwens niet dat jij hier (Echt) last van heb, anders zou je het wel weten. Of je moet, net zoals ik in het begin deed, denken dat het claustrophobie is o.i.d.
Echter verchillen angstaanvallen van persoon tot persoon.
Om terug te komen op de stress, dat hoeft niet te betekenen dat je echt 'aan het stressen bent'. Het heeft meer te maken met geen rust en ontspanning kunnen vinden, en altijd 'ergens' mee bezig te zijn. Zoals jij het omschrijft lijkt het mij wel degelijk stress te zijn.
----
Sorry voor het lange verhaal, ik hoop dat je er wat aan hebt.
-edit-
Om het nog wat langer te maken.
quote:Dit speelde/speelt bij mij ook een grote rol.Op zondag 28 december 2008 11:37 schreef Rolex1 het volgende:
Erg herkenbaar allemaal.
Misschien is er ooit iets gebeurd, wat je altijd verdrongen hebt. Onbewust gaat dat toch knagen en komt vaak naar boven, als je je wat minder voelt.
Perfectionisme is ook een heel slechte stimulans, want je lijkt dan nooit tevreden!
Kunnen relativeren en tevreden zijn geeft vaak rust.
Het hoeft niet zozeer een gebeurtenis te zijn, of een direct trauma. Het kan ook iets heel indirects zijn, moeilijk herkenbaar omdat het bijvoorbeeld over een hele lange periode speelde, of een combinatie van factoren zijn die op het eerste gezicht niks met elkaar te maken hebben.
Herken wel dingen in je verhaal, maar ook veel niet. Als ik terugkijk op mijn vorige jaren heb ik nooit echt kutperiodes gehad. Wel goede jeugd enzo. Angstaanvallen zoals jij ze omschrijft heb ik nooit last van. Meer soms dat ik soms een onheimisch gevoel kan krijgen, een soort heimweegevoel.
Stress zou inderdaad erg goed kunnen. Ik heb een periode met me studie gehad waar ik haast geen tijd overhield!
Je hoort mensen en psychologen altijd praten over je manier van denken en het denkpatroon dat je jezelf heb aangeleerd. Zelf vind ik dit erg lastig te ontdekken. Misschien wil ik het ook niet accepteren aangezien ik het idee heb dat het daarniet aan ligt aangezien het gevoel na een paar hele goede gesprekken ook zo kan omdraaien!
quote:Dat heimwee gevoel heb ik ook wel eens, in mijn eigen bed notabene.Op zondag 28 december 2008 12:29 schreef BioloogjeT het volgende:
Hoi Caspian.
Herken wel dingen in je verhaal, maar ook veel niet. Als ik terugkijk op mijn vorige jaren heb ik nooit echt kutperiodes gehad. Wel goede jeugd enzo. Angstaanvallen zoals jij ze omschrijft heb ik nooit last van. Meer soms dat ik soms een onheimisch gevoel kan krijgen, een soort heimweegevoel.
Stress zou inderdaad erg goed kunnen. Ik heb een periode met me studie gehad waar ik haast geen tijd overhield!
Je hoort mensen en psychologen altijd praten over je manier van denken en het denkpatroon dat je jezelf heb aangeleerd. Zelf vind ik dit erg lastig te ontdekken. Misschien wil ik het ook niet accepteren aangezien ik het idee heb dat het daarniet aan ligt aangezien het gevoel na een paar hele goede gesprekken ook zo kan omdraaien!
quote:Het is inderdaad heel moeilijk om na te denken over het denken, en al helemaal om er patronen in te ontdekken. Wat het extra moeilijk kan maken is dat je wellicht die patronen helemaal niet wil, of kunt, ontdekken. Daarom kan het nooit kwaad er met anderen over te praten, danwel niet professioneel.Op zondag 28 december 2008 12:29 schreef BioloogjeT het volgende:
Hoi Caspian.
Herken wel dingen in je verhaal, maar ook veel niet. Als ik terugkijk op mijn vorige jaren heb ik nooit echt kutperiodes gehad. Wel goede jeugd enzo. Angstaanvallen zoals jij ze omschrijft heb ik nooit last van. Meer soms dat ik soms een onheimisch gevoel kan krijgen, een soort heimweegevoel.
Stress zou inderdaad erg goed kunnen. Ik heb een periode met me studie gehad waar ik haast geen tijd overhield!
Je hoort mensen en psychologen altijd praten over je manier van denken en het denkpatroon dat je jezelf heb aangeleerd. Zelf vind ik dit erg lastig te ontdekken. Misschien wil ik het ook niet accepteren aangezien ik het idee heb dat het daarniet aan ligt aangezien het gevoel na een paar hele goede gesprekken ook zo kan omdraaien!
Dat het gevoel met een paar gesprekken om kan slaan lijkt me een symptoom, aangezien het geen blijvende verandering is. Misschien moet je jezelf gaan afvragen hoe je het goede gevoel vast kan houden?
Zoals ik vaak tegen vrienden van me zeg, het leven zit vol ups en downs. De downs moet je zo snel mogelijk doorheen, door je te concentreren op wat er wel goed is in je leven, en vooral te leven. Bezig blijven, niet alleen met dingen die nodig zijn zoals school en werk, maar vooral ook leuke dingen doen en ontspannen. De ups moet je juist zo lang mogelijk vasthouden, door er echt van te genieten, en je er echt bewust van worden (en blijven).
Zoals ik al dacht zijn het bij jou geen angstaanvallen, denk ik. Het lijkt meer op een teken van rusteloosheid. Bevalt het pad dat je nu bewandeld? Zit je op de goede studie, heb je richting in je leven? Of verlang je naar iets dat je vroeger had, maar nu niet meer?
Als ik kijk hoe ik nu in me leven sta ben ik heel erg tevreden! Misschien dat ik het ook allemaal te snel wil. Misschien dat ik wat meer tijd nodig heb om weer mijn draai te vinden..
Je moet je goed beseffen dat je verstand een INSTRUMENT is dat wij hebben "gekregen" van de evolutie. Een slang heeft zijn gif, een luipaard zijn snelheid en wij hebben ons verstand.
Dit instrument is het meest machtige instrument dat de evolutie ooit heeft voortgebracht. Het stelde ons in staat om de wereld om ons heen te begrijpen en om taal te ontwikkelen waardoor wij beter konden samenwerken en (ingewikkelde) ideeen konden overdragen op de volgende generatie.
Het verstand heeft ons apen naar de maan gebracht, het verstand heeft allerlei geheimen vh universum ontrafeld (bijv. E=mc2). Het verstand neemt dus nogal een belangrijke rol in, in ons leven. Zonder het waren wij nog apen. Dit is erg belangrijk. Wij onderscheiden ons DOOR het verstand, maar wij zijn NIET ons verstand.
In de loop der tijd heeft zich een "gevoel van jezelf" ontwikkeld IN je verstand, in je geheugen. Informatie wordt opgeslagen in je hersenen of verstand en aan de hand daarvan vormen wij een beeld van de wereld om ons heen, maar wij vormen zo ook een beeld van ons zelf, met de nadruk op BEELD van ONSZELF.
Dit beeld van onszelf noemen wij het ego. Van het woord ego zijn meerdere interpretaties, ik bedoel hier: ego = een op het verstand gebaseerd gevoel van jezelf.
Het verstand produceert gedachten, dat is de manier waarop het de wereld kan bevatten. Nadat wij een ego hadden ontwikkeld, leek het voor ons of de gedachten werden geproduceerd door het ego, dus door onszelf! Maar bedenk je dus goed dat jij NIET je ego bent. Het ego is een BEELD van jezelf, het is niet de laatste waarheid over wie jij bent.
Veel mensen geloven dat ze niet kunnen ophouden met denken omdat je niet zou kunnen functioneren zonder gedachten. Ik denk dus ik besta zeg maar. DIT IS ONZIN. Jij bent veel meer dan je gedachten. Je hebt je gedachten niet constant nodig bij alles wat je doet. Minstens 80% van je gedachten zijn totaal niet constructief en productief. Toch denken we de hele dag door, een verslaving.
Dit gebeurt omdat het verstand een instrument is gegeven aan ons door de evolutie om te OVERLEVEN. Inmiddels hebben wij in het westen voldaan aan onze primaire levensbehoeften. Dus wat voor overleven praten we dan over? In dit geval het overleven van ons ego, het beeld dat wij van onszelf hebben en wat in grote mate wordt beinvloed door wat anderen van ons denken.
Dat machtige instrument het verstand is zijn doel dus voorbijgeschoten en is gedegradeerd tot het levend houden van ons zelfbeeld, niet de levende mens achter dat zelfbeeld. We denken ons soms suf over totaal nutteloze dingen.
De oplossing hiervoor is, zoals de TS al zei, meer leven in het nu. Genieten van het moment is belangrijk, piekeren over iets wat in de toekomst misschien kan gaan gebeuren niet. Tuurlijk is het belangrijk om te plannen, maar lang obsessief nadenken over kleine dingen die geen invloed hebben op jouw overleven in de echte wereld, dat is uiteraard kansloos.
Het probleem ligt hem in onze identificatie met het ego en onze gedachten. Gedachten zijn middelen om de wereld te begrijpen. Deze worden op hun beurt weer geproduceert door het verstand. Het verstand is dus een instrument en een gedachtengenerator, maar het is NIET wie jij bent!!
Jij bent de observeerder van je gedachten, DAAR ligt je ware identiteit. Datgene wat de gedachten voorbij ziet komen en ze hoort, dat is de observeerder en DAT ben jij. Zo gauw die observeerder niet observeert maar "naar de gedachte toespringt" en zich ermee identificeert, dan hou jij op de observeerder te zijn en wordt jij je ego.
Het ego en de observeerder zijn dus twee verschillende dingen: het ego is een op het verstand gebaseerd gevoel van jezelf, voornamelijk geinteresseerd in het "overleven" in een wereld waar we allang overleven. Het houdt zich bezig met: is dit de juiste kleur eyeliner, is deze broek hip genoeg, enz.
De observeerder dat is je ware natuur en de observeerder hoort het verstand te gebruiken, niet andersom! De observeerder hoort helemaal niet de sprong naar de gedachte te maken en zich ermee te identificeren. De observeerder moet van een afstandje kijken naar de gedachten en zich er niet mee te identificeren. Het verstand is immers een instrument.... een instrument dat gebruikt moet worden door JOU en niet andersom.
Het verstand heeft het ego voortgebracht en het is dit ego dat de macht heeft overgenomen VAN JOU! Zie het als een computervirus dat de macht heeft overgenomen van de computer. Maar hoe komen wij af van dit virus? Dat moeten we doen door te beseffen dat wij onze gedachten niet zijn. Hou op met de identificatie met je verstand! Ook al produceert het gedachten die beginnen met "ik"....
Wanneer er in jouw hoofd een gedachte voorbijkomt waarin het woordje "ik" zit, dan gaat het niet over jou, maar die "ik" is dus het ego, het op het verstand gebaseerde gevoel van jezelf. Dit is heel moeilijk te bevatten allemaal, maar vraag wanneer iemand zegt:
"Ik word zo moe van mezelf", "Ik kan niet meer leven met mezelf".....
Wie zijn dan die ik en die zelf??? Wie is die ik die met zichzelf moet leven?? Zijn bovenstaande zinnen mischien gedachten waarbij onze ware natuur even naar boven komt? Je echte ik, de observeerder, die samen moet zien te leven met de eeuwige kwelgeest, het ego?
We zullen de identificatie moeten doorbreken om jezelf echt te vinden. Ik snap dat ik hier in deze post niet goed duidelijk kan maken hoe het nou precies in elkaar zit... Maar misschien dat je iets herkent of dat je het wel interessant vindt. Goede boeken om te lezen zijn "De kracht van het nu" van Eckhart Tolle of "Radical Honesty" van Brad Blanton. Het eerste boek is het meest diepe maar wanneer je het gewoon niet ziet, kan het snel totaal oninteressant worden. Dan kan het tweede boek erg goed zijn omdat het meer gebruikt maakt van een praktische aanpak. Ongetwijfeld zullen er veel meer boeken zijn, maar ik raad toch iedereen aan om De kracht van het nu op zn minst te proberen.
Toen ik dat boek voor het eerst las, wist ik dat ik dat ene had gevonden waarna ik mn hele leven zocht. Ik heb ook altijd veel gepiekerd en werd hier depressief van enz. Toch wist ik dat ik iets verkeerds deed en dat er toch een manier moest zijn om iets te doen aan dat obsesieve denken? Het was verdomme mn eigen hoofd!! Ik heb mn hele lichaam onder controle, maar het belangrijkste, het verstand had ik niet onder controle. Dat vond ik op zn minst erg vreemd. Maar goed, ik had geen kader waarbinnen ik moest zoeken naar een oplossing voor dit probleem. Daarom deed ik het maar af als een hersenspinsel.
Tot dus die ene dag kwam jaren later, toen ik de Kracht vh nu op de deurmat kreeg. Na het lezen van een aantal bladzijden wist ik dus dat het de identificatie met het verstand was, de sprong van de observeerder naar de gedachte, dat mij al die jaren in de weg had gestaan. Op dat moment zag ik dus de ware natuur van mijn ego: het is nep en bestaat alleen bij de gratie van JOUW identificatie met dat ego.
Op dat moment doorbrak ik de identificatie met mijn ego en was ik VRIJ!!! Vrij van die eeuwige kwelgeest die mn leven af en toe een hel maakte. Op dat moment kreeg ik vijf golven van geluk door me heen, beginnend bij mn tenen, eindigend in mn hoofd. De ene golf was nog intenser dan de andere... Ik begon weer te denken toen ik bang werd dat ik zou klaarkomen (
) aangezien ik nog nooit in mn leven een mentaal orgasme had gehad. Maar dat was het dus, een mentaal orgasme, vijf achter elkaar, de 1 nog intenser dan de andere, alsof mn hele lichaam vierde dat het verlost was van die "duivel", het ego. Dat kleinzerige beperkende gedrocht dat zich ahw "genesteld" had in mn hersenen.
Ik ben nu degenen die macht heeft, niet mn ego, hoewel mn ego nog steeds macht over me heeft. Ik identificeer me nog vaak genoeg met mn gedachten. Old habits die hard. Maar down raken of lang piekeren over dingen? No way. Die macht heeft mn ego niet meer over me. Zo gauw ik me kut voel weet ik namelijk waar dat kutte gevoel vandaan komt: De identificatie met mn ego. Het is het ego dat problemen uit het niets creeert, onder het motto van "overleven" waar dat allang niet meer nodig is.
Ik kan tegenwoordig mn gedachten gewoon stopzetten. In het begin kun je dat 2 seconden, dan 5, dan 10 enz. Wanneer je dat doet ben je opeens gelukkig en je ziet de wereld veel voller en alles is 1 hoe vaag en zweverig dat ook mag klinken. Om even aan te geven dat dat niet zo zweverig is als het lijkt: in de sport kennen ze het begrip "flow". Dat is een staat van zijn waarbij het verstand naar de achtergrond verdwijnt en iets anders de controle overneemt. Op zo'n moment is de sporter 1 met zijn omgeving en DAAROM voelt de sporter alles perfect aan en kan het komen tot uitzonderlijke sportprestaties waar wij ons over verbazen.
Dit soort momenten van flow lijken een uitzondering te zijn, maar door bewustwording en zelfreflectie kunnen wij als mensen naar zo'n staat van zijn toe. Deze staat van flow zal de norm moeten worden in onze maatschappij ipv de staat van zijn waarbij wij ons identificeren met ons verstand. Het verstand deelt de wereld onder in dingen, het fragmenteert en snijdt ons af van de rest van de wereld. Daarom is de wereld zoals ie is vandaag de dag. Wij zullen nooit echte beschaving kennen zolang wij ons identificeren met ons verstand. Wij moeten naar een andere staat van zijn, die van voorbij het verstand, die toestand van flow, waarbij de observeerder de macht overneemt van het verstand. Deze toestand alleen zal ons werkelijk het leven laten ervaren in al zijn volheid. Dan pas zullen wij weten wat echte liefde is en wat echt geluk is.
Succes
quote:GMTAOp zondag 28 december 2008 14:59 schreef FatalException het volgende:
TS, Ik raad je het boek Eckhart Tolle - De kracht van het nu aan. Ik denk dat je daar veel aan zult hebben! Succes!
quote:LOL
Ik had jouw verhaal nog niet eens gelezen. Maar wat de TS schreef was zo hekenbaar! En inderdaad, dat boek bracht me tot inzicht, en ben een totaal ander persoon erdoor geworden.Ik ga eens kijken naar dat boek! Bedankt!
Ik heb zelf het boek Meditatie van Barry Long, die me ook al een andere kijk had gegeven op het denken. Het denken zien als iets vijandigs. Zoals ik vertelde hielp me dat niet helemaal, aangezien ik wel minder ging denken maar het gevoel overhield!
Dat boek dat je aanraad ga ik zeker kopen, vind dit soort dingen ook wel interessant!
Boek heb ik inmiddels gekocht en doorgelezen;-)
Het is wel interessant maar ik vind het lastig toe te passen. Ik kan heel erg bewust door het bos lopen zonder gedachten alleen dan is dat nare gevoel er nog wel.. In het boek van Eckhart spreekt hij daar niet echt over. Behalve misschien dat je dat gevoel moet aanvaarden als je er niks mee kan.
Mijn ervaring is ook dat als dat gevoel supersterk word en ik flink uithuil ik me weer compleet goed voel. Helaas zweeft dat gevoel gewoon een beetje op de achtergrond..
Heb jij nog ideeën hierover?
quote:Dat beschrijft Tolle volgens mij verderop in het boek wel. De vrijheid die je ervaart kan als overweldigend worden ervaren. Dat kan je weer angstig maken. Hier heb ik zo af en toe ook wel eens last van gehad, maar zoals in het boek ook naar voren komt: emoties zijn een afspiegeling van je verstand.Op donderdag 1 januari 2009 17:58 schreef BioloogjeT het volgende:
@ Probably_on_pcp
Boek heb ik inmiddels gekocht en doorgelezen;-)
Het is wel interessant maar ik vind het lastig toe te passen. Ik kan heel erg bewust door het bos lopen zonder gedachten alleen dan is dat nare gevoel er nog wel.. In het boek van Eckhart spreekt hij daar niet echt over. Behalve misschien dat je dat gevoel moet aanvaarden als je er niks mee kan.
Mijn ervaring is ook dat als dat gevoel supersterk word en ik flink uithuil ik me weer compleet goed voel. Helaas zweeft dat gevoel gewoon een beetje op de achtergrond..
Heb jij nog ideeën hierover?
Observeer je emoties daarom ook net zoals je gedachten. Verder is het een weg die je inslaat en het zal een tijdje duren voordat je aan het einde van deze weg bent. Geef dus niet zomaar op en verval niet in oude gewoontes.
Verder zijn we hier een nieuwe discussie gestart:
Teveel nadenken - waarom?
Het is bij mij ook echt zo'n heimwee gevoel, net of je iets heel belangrijkst mist, ik weet alleen niet wat dan precies. Huilen helpt vaak wel voor even, als je eenmaal alles er uit hebt gegooid dan is het weer even goed, maar daarna begin je weer te denken.
Het is niet dat ik ongelukkig ben ofzo, helemaal niet, ik heb een stel hele leuk vrienden en ik ook veel aardige mensen, maar er mist iets.
Ik denk inderdaad wel dat het er mee te maken heeft dat ik te veel denk over dingen, en overal het ''waarom'' achter zoek. Ik zou alleen niet weten hoe je daar mee moet stoppen...
Als ik jou verhaal lees lijkt het net of ik een stuk lees dat over mij gaat:-p
Ik ben ook niet ongelukkig ofzo.
Met het huilen alles eruitgooien werkt inderdaad goed en daarna denk je ook niet zoveel meer. Ik vraag me dus af of dat de enige oplossing is of dat er ook nog op een andere, misschien geleidelijkere wijze verandering gebracht kan worden.
Ik heb ook erg getwijfeld of ik dat gevoel nu heb doordat ik teveel nadenk of dat ik teveel nadenk door dat gevoel. Als dat het laatste zou zijn hoef ik alleen maar dat gevoel weg te halen.
Soms heb ik het idee dat dat het geval is, aangezien als ik heb uitgehuild en het gevoel weg is, ik ook weer normaal denk.
Heb jij enig idee hoe je hieraan gekomen bent?
quote:Is het misschien zo dat je je eenzaam voelt? Dat je het gevoel hebt dat er niemand echt in contact met je staat, waardoor jeje zo alleen / heimwee-achtig voelt?Op donderdag 1 januari 2009 19:59 schreef BioloogjeT het volgende:
Hoi Boefie,
Als ik jou verhaal lees lijkt het net of ik een stuk lees dat over mij gaat:-p
Ik ben ook niet ongelukkig ofzo.
Met het huilen alles eruitgooien werkt inderdaad goed en daarna denk je ook niet zoveel meer. Ik vraag me dus af of dat de enige oplossing is of dat er ook nog op een andere, misschien geleidelijkere wijze verandering gebracht kan worden.
Ik heb ook erg getwijfeld of ik dat gevoel nu heb doordat ik teveel nadenk of dat ik teveel nadenk door dat gevoel. Als dat het laatste zou zijn hoef ik alleen maar dat gevoel weg te halen.
Soms heb ik het idee dat dat het geval is, aangezien als ik heb uitgehuild en het gevoel weg is, ik ook weer normaal denk.
Heb jij enig idee hoe je hieraan gekomen bent?
Dan kun je nog wel zo veel leuke mensen om je heen hebben (buitenkant) maar van binnen blijf je met dat gevoel zitten.
Het is wel zo als je overmand wordt door deze gevoelens (emoties) dat je dan vaak niet meer helder na kan denken. Na een flinke huilbui zakken die emoties weer waardoor je weer helder bent. Dan kun je dus weer "normaal" nadenken..
Ik reageer hierop omdat ik dat natuurlijk herken
Het gevoel voorkomt ook een beetje dat je in je eentje al genoeg aan jezelf hebt. In je eentje slaat het gevoel 3x zo hard terug, doordat je niemand hebt om het tegen kwijt te kunnen.
Ik huil helaas niet makkelijk.......
Ik weet niet ofdat dit bij jullie ook zo is..
quote:Ow, precies datzelfde heb ik ook ja. Iedereen ziet mij altijd als de lolbroek, nooit te serieus in gezelschappen, ook mijn ouders zien mij zo. Ik praat ook niet makkelijk over emoties en zal dat ook niet gauw met zomaar iedereen doen. Het scheelt een hele hoop inderdaad als je iemand hebt om gewoon de alledaagse dingen mee te delen. Ik mis dat nu ook. Meer dan een jaar geleden belde ik wel nog bijna dagelijks met een goeie vriendin van me, gewoon om de dagelijkse gang van zaken te bespreken, over hoe het ging op je werk en waar je was geweest, zo'n simpele dingen... Daar kon ik dan ook goed mijn verhaal kwijt als ik ergens mee zat en toen voelde ik me ook veel rustiger qua denken, maar ja, ze kreeg een relatie en dan verwatert dat toch vanzelf, nu ben ik blij als ik haar al één keer per maand spreek. Maar ik wil ook vaak tegenover veel mensen niet als "zielig" overkomen, gauw wordt er dan gezegd dat je je maar wat aanstelt. Zo ook mijn ouders, als ik ergens mee zit, zal ik ze dit echt pas als laatste vertellen denk ik (en ik ga verder vrij open met mijn ouders om) Ik moet de persoon ook écht vertrouwen en als gelijkwaardig beschouwen, als ik ook maar het minste of geringste vermoed dat iemand dat gaat doorvertellen o.i.d. dan houd ik liever mijn mond. Dit zijn echt maar twee/drie mensen bij wie ik dat dan ook doe en helaas spreek ik die te weinig. (can't blame them, ze hebben ook hun eigen leventje) Iemand waarbij je je verhaal kwijt kunt is zó fijn om te hebben, dat scheelt zeker wat kopzorgen.Op donderdag 1 januari 2009 21:45 schreef Boefie het volgende:
Het is bij mij wel het geval dat ik heel slecht over emoties kan praten, terwijl ik juist bestwel een gevoelig persoon ben. Iedereen die ik ken kent een hele andere kant van mij, als ik bij vrienden/vriendinnen ben, kent iedereen mij als de "grapjas" zegmaar, maak altijd leuk met iedereen een praatje, en kan met iedereen lachen. Ze weten helemaal niet van mij dat ik zo erg over dingen kan nadenken en er mee kan zitten. zelfs mijn ouders kennen mij zo helemaal niet. Ik heb dus ook niet echt een persoon waar ik mijn verhaal kwijt bij kan. misschien dat het daar ook gedeeltelijk door komt, ik denk dat als ik ergens mijn verhaal kwijt kon het al een hele hoop zou schelen, en ik misschien minder zou denken.
Ik weet niet ofdat dit bij jullie ook zo is..
Ik raakte zodanig in paniek dat ik paniekaanvallen kreeg. Ik ging dan hyperventileren. Daarbij houd je niet genoeg koolstofdioxide in je lichaam terwijl je wel genoeg zuurstof binnen krijgt: daardoor ga je je megaberoerd voelen en kun je gaan overgeven, diarree krijgen, hartkloppingen, trillen/beven enz. Ik ben toen iets meer dan een week bij mijn ouders gaan logeren, omdat ik door alle gedachtes en nerveuze gevoelens niet goed voor mezelf kon zorgen. Van de ene week op de ander was ik van normaal mens een wrak geworden.
Wat mij geholpen heeft is therapie. Zulke dingen gebeuren niet zomaar, het heeft altijd een reden ook al heb je geen idee wat dat zou kunnen zijn. Dus misschien is dat een optie?
quote:Klinkt heel erg bekent, hoewel ik niet ga hyperventileren bij mijn paniekaanvallen. Gelukkig.Op zondag 4 januari 2009 10:58 schreef Empje het volgende:
Heb ik ook gehad... Dat je eerst zielsgelukkig bent en dan opeens jezelf vragen gaat stellen waar je niet een antwoord op hebt, zoals: 'ben ik verliefd? Hou ik van hem? Hoe weet ik dat? Moet ik het uitmaken? Waarom dan?' enz. Je doet het jezelf aan en toch kan je er niets aan doen.
Ik raakte zodanig in paniek dat ik paniekaanvallen kreeg. Ik ging dan hyperventileren. Daarbij houd je niet genoeg koolstofdioxide in je lichaam terwijl je wel genoeg zuurstof binnen krijgt: daardoor ga je je megaberoerd voelen en kun je gaan overgeven, diarree krijgen, hartkloppingen, trillen/beven enz. Ik ben toen iets meer dan een week bij mijn ouders gaan logeren, omdat ik door alle gedachtes en nerveuze gevoelens niet goed voor mezelf kon zorgen. Van de ene week op de ander was ik van normaal mens een wrak geworden.
Wat mij geholpen heeft is therapie. Zulke dingen gebeuren niet zomaar, het heeft altijd een reden ook al heb je geen idee wat dat zou kunnen zijn. Dus misschien is dat een optie?
De laatste weken gaat het trouwens erg goed met me. Ik heb een aantal lange busreizen gehad, en veel in het openbaar vervoer (in London) gezeten, en ik heb geen enkele paniekaanval gehad.
Ik denk dat het ermee te maken heeft dat ik meer dingen gewoon ben aan gaan nemen. Ik ben nu tot over m'n oren verlieft geworden op een meisje, en in plaats van gaan twijfelen en nadenken over m'n eigen gevoelens, heb ik geaccepteerd dat dat nu eenmaal is hoe ik me voel. Daar ben ik naar gaan handelen, en ik moet zeggen dat ik veel minder nadenk dan, zeg, een maand geleden. Erg fijn.
Heel veel rust nemen en ontspanningsoefeningen doen is denk ik het beste voor als de stress te hoog oploopt.
Verder met kleine stapjes de dingen weer op gaan pakken en dan blijkt dat het allemaal niet zo eng is als je denkt.
Dit is niet gemakkelijk, zeker niet. Ben er nu nog mee bezig
quote:Ik had 't juist andersom. Ik werd verliefd op een normale jongen (hahaha) en dat ging 6 mnd hartstikke goed en opeens begon ik zo na te denken. Nu nog denk ik regelmatig dat ik met hem moet breken omdat ik niet significante verliefdheidsgevoelens meer heb. Ik moest serieus van de zielenknijper horen dat dat een proces is en dat dit doodgewoon is, ook al WIST ik dat wel maar VOELDE dat niet zo. Zwaar debiel.Op zondag 4 januari 2009 11:19 schreef Caspian het volgende:
[..]
Klinkt heel erg bekent, hoewel ik niet ga hyperventileren bij mijn paniekaanvallen. Gelukkig.
De laatste weken gaat het trouwens erg goed met me. Ik heb een aantal lange busreizen gehad, en veel in het openbaar vervoer (in London) gezeten, en ik heb geen enkele paniekaanval gehad.
Ik denk dat het ermee te maken heeft dat ik meer dingen gewoon ben aan gaan nemen. Ik ben nu tot over m'n oren verlieft geworden op een meisje, en in plaats van gaan twijfelen en nadenken over m'n eigen gevoelens, heb ik geaccepteerd dat dat nu eenmaal is hoe ik me voel. Daar ben ik naar gaan handelen, en ik moet zeggen dat ik veel minder nadenk dan, zeg, een maand geleden. Erg fijn.
quote:Rofl, daar istie weer hoor ey
quote:Ooooh, is het zo simpel?Op zondag 4 januari 2009 17:32 schreef Stefanovich het volgende:
Het komt allemaal door society!!! Nee even zonder gekheid, tegenwoordig hebben zoveel mensen hier last van.... ik ben er ook één van. Als je rust in je hoofd hebt, dus niet zoveel nadenkt, en gewoon jezelf en het heden accepteert en al het andere vergeet, voel je je zoveel beter, ben je veel productiever en het is ook nog eens gezonder.
quote:Het is miss simpel gezegd, maar er zit wel een kern van waarheid in en ik ervaar het wel zo...
quote:Je bent laat!
quote:Hier heb ik ook wel vaak last van ja, alleen misschien in iets mindere mate, geen hyperventilatie (scheelt soms niet veel) maar voor de rest wel ongeveer alles wat jij beschrijft.Op zondag 4 januari 2009 10:58 schreef Empje het volgende:
Heb ik ook gehad... Dat je eerst zielsgelukkig bent en dan opeens jezelf vragen gaat stellen waar je niet een antwoord op hebt, zoals: 'ben ik verliefd? Hou ik van hem? Hoe weet ik dat? Moet ik het uitmaken? Waarom dan?' enz. Je doet het jezelf aan en toch kan je er niets aan doen.
Ik raakte zodanig in paniek dat ik paniekaanvallen kreeg. Ik ging dan hyperventileren. Daarbij houd je niet genoeg koolstofdioxide in je lichaam terwijl je wel genoeg zuurstof binnen krijgt: daardoor ga je je megaberoerd voelen en kun je gaan overgeven, diarree krijgen, hartkloppingen, trillen/beven enz. Ik ben toen iets meer dan een week bij mijn ouders gaan logeren, omdat ik door alle gedachtes en nerveuze gevoelens niet goed voor mezelf kon zorgen. Van de ene week op de ander was ik van normaal mens een wrak geworden.
Wat mij geholpen heeft is therapie. Zulke dingen gebeuren niet zomaar, het heeft altijd een reden ook al heb je geen idee wat dat zou kunnen zijn. Dus misschien is dat een optie?
Wat Empje vertelt over haar relatie heb ik precies hetzelfde...
Ik had dat na 1,5 jaar een zorgeloze relatie. Ik was dolgelukkig!!!
Totdat er iets gebeurde wat mijn nooit ge-uitte verdriet van de scheiding van mn ouders volop naar boven bracht, toen begon ik onbewust ook over mezelf te twijfelen en daardoor weer te twijfelen of ik het dan wel kan, een relatie houden. En zo ga je veeeeeel te veel nadenken. Ben ik nog wel verliefd? Is hij wel de ware voor me? Bladiebladiebladiebla...
Ik ben nu bijna 2,5 jaar samen met mn fantastische vriend, want dat is hij, en we gaan zelfs trouwen in september. Soms heb ik nog wel dipjes waarin ik angstig word. Vooral gewoon bang zijn dat ik het niet kan en dat het toch fout gaat.
Maar ik houd goede hoop dat alles goed komt. Want op de goede dagen waarin ik me echt 'mezelf' voel bestaan die gedachten nieteens.
Vandaag is de deadline voor 2 essays die ik moet schrijven, waarvan ik er 1tje af heb, hoewel die echt gewoon slecht is, en de ander ben ik gewoon niet aan begonnen. Waarom? Tsja, daar denk ik nu weer heel veel over na. Zelfdiscipline is echt een groot probleem bij mij, en het wordt steeds groter. Ik ben zo fucking teleurgesteld in mezelf.
Als ik terug in NL ben, over 3 weken, dan moet ik toch maar eens in therapie gaan, want dit kan zo niet langer.
Hoop dat je je snel beter voelt.Misschien kun je je gevoel opschrijven. Waarom je je zo voelt (vanwege de essays). De volgende keer dat je weer de opdracht krijgt en dat je je er niet toe kunt zetten (geloof me, ik ken het probleem) ga je lezen hoe je je deze keer hebt gevoeld. Als je even doorbijt en de opdracht maakt op je dooie gemakkie zul je zien dat je je er zelfs beter door gaat voelen. Je gaat je trots op jezelf voelen, en je zult het leuk vinden dat je nog alle tijd hebt om alles aan te passen
Ik schoof altijd alles voor me uit, waarom weet ik niet. Ik kon me er gewoon niet toe zetten. Totdat ik het op een gegeven moment zat was middelmatig werk te leveren. Toen ben ik gewoon op tijd begonnen, ook al had ik helemaal geen zin. Mijn goede relaxte gevoel vond ik belangrijker dan het gevoel me er niet toe te kunnen zetten.
Vandaag alsnog 'iets' weten te fixen voor dat 2e essay, zodat ik in ieder geval iets heb kunnen inleveren. Hele dag op uni gezeten, hard eraan werken. Kom ik vanavond thuis, heb ik mailtje in m'n inbox van die meid waar ik zo verlieft op ben.
Heeft ze godverdomme toch voor die ander gekozen. Ik had zo'n goede kans, hell, ik dacht dat ik het zo'n beetje voor mekaar had, en dat had ik ook. Dat klinkt ook door in d'r mailtje... Eigenlijk wou ze het persoonlijk vertellen, maar omdat ik de hele dag op uni was kon ze me niet bereiken, en ze wou het me wel vertellen voor donderdag omdat we elkaar dan weer zien.
Klotezooi. Ik voel me nu écht waardeloos. Gelukkig weet ik dat het tijdelijk is, maar toch, op dit moment is alles goed klote.
Één ding is echter zeker: I'm not going down without a fight. Dit is de eerste keer in m'n leven dat ik echt bereid ben te knokken voor een meid, tot bloedens toe. Ze moet gewoon inzien dat ik de betere keus van de twee ben, en ik zal ervoor zorgen dat ze dat doet.
Maar toch... nu voel ik me echt kut.
quote:Ik vind het heel vervelend voor je... En ik begrijp goed hoe je je voelt. Zeker wanneer je gestrest bent en je daardoor al super rot voelt komt er nog meer shit over je heenOp maandag 5 januari 2009 20:15 schreef Caspian het volgende:
Hopla, en alsof het niet nog erger kon...
Vandaag alsnog 'iets' weten te fixen voor dat 2e essay, zodat ik in ieder geval iets heb kunnen inleveren. Hele dag op uni gezeten, hard eraan werken. Kom ik vanavond thuis, heb ik mailtje in m'n inbox van die meid waar ik zo verlieft op ben.
Heeft ze godverdomme toch voor die ander gekozen. Ik had zo'n goede kans, hell, ik dacht dat ik het zo'n beetje voor mekaar had, en dat had ik ook. Dat klinkt ook door in d'r mailtje... Eigenlijk wou ze het persoonlijk vertellen, maar omdat ik de hele dag op uni was kon ze me niet bereiken, en ze wou het me wel vertellen voor donderdag omdat we elkaar dan weer zien.
Klotezooi. Ik voel me nu écht waardeloos. Gelukkig weet ik dat het tijdelijk is, maar toch, op dit moment is alles goed klote.
Één ding is echter zeker: I'm not going down without a fight. Dit is de eerste keer in m'n leven dat ik echt bereid ben te knokken voor een meid, tot bloedens toe. Ze moet gewoon inzien dat ik de betere keus van de twee ben, en ik zal ervoor zorgen dat ze dat doet.
Maar toch... nu voel ik me echt kut.
En dat meisje hè? Lijkt het je echt slim je als een mongool op haar te storten? Ik, als meisje, zou het namelijk mega vervelend vinden als iemand me na mijn keuze lastig gaat vallen ermee. Natuurlijk: je hebt het recht om je boos en afgewezen te voelen, maar wees heel voorzichtig in met wie je daarbij betrekt en wie je als zwart schaap daarvan aanwijst! Ik denk juist dat een beheerste afwezigheid juist wat aantrekkelijker is voor een meisje dan een soort van boze stalker...
quote:Nee, maak je geen zorgen, ik ga niet stalken. Ik ben een verstandige jongen, en ik weet hoe ik hier mee om moet gaan.Op dinsdag 6 januari 2009 10:19 schreef Empje het volgende:
[..]
Ik vind het heel vervelend voor je... En ik begrijp goed hoe je je voelt. Zeker wanneer je gestrest bent en je daardoor al super rot voelt komt er nog meer shit over je heen
En dat meisje hè? Lijkt het je echt slim je als een mongool op haar te storten? Ik, als meisje, zou het namelijk mega vervelend vinden als iemand me na mijn keuze lastig gaat vallen ermee. Natuurlijk: je hebt het recht om je boos en afgewezen te voelen, maar wees heel voorzichtig in met wie je daarbij betrekt en wie je als zwart schaap daarvan aanwijst! Ik denk juist dat een beheerste afwezigheid juist wat aantrekkelijker is voor een meisje dan een soort van boze stalker...
Zoals ik zei, donderdag zien we elkaar weer, en dan gaan we er uitgebreid over praten. Ik heb haar een aantal dingen niet verteld, omdat ik vond dat ze zonder die dingen te weten tot de juiste keuze moest komen, maar nu zit er weinig anders meer op dan 100% openheid. Dan heeft ze de kans om haar keuze te heroverwegen, en als ze bij haar besluit blijft, dan moet ik dat respecteren. Sowieso, donderdag komt ze terug, dan hebben we nog 2 a 3 weken samen, en dan verhuis ik terug naar NL, en zij naar Spanje, dus als er dan niks veranderd is, is er ook gewoon niks dat ik er aan kan doen. Een stalker ben ik niet, en zal ik ook nooit worden. Het punt is ook dat we gewoon ontzettend goede vrienden zijn geworden over de laatste maanden, dus helemaal loslaten kan ik haar ook niet, en dit is iets wat we wel goed uit moeten praten, want anders zal onze vriendschap eronder lijden. Het is gewoon een ingewikkelde klote situatie, waar ik verder nu niks over uit de doeken wil doen. Misschien maak ik er later nog wel een post over, als ik echt m'n hart wil luchten, maar nu is het even afwachten...
Maar dit is verder allemaal offtopic natuurlijk
Ik maak waarschijnlijk ergens deze week wel even een nieuw topic hierover aan, als ik daar de behoefte aan heb.Er zwemmen nog meer visjes in de zee, echt waar!
quote:Dat begrijp ik, heel goed, echt waar. Maar zoals ik zei, er zijn gewoon een paar dingen die ze moet weten. Als ik dat heb verteld, dan neem ik afstand.Op dinsdag 6 januari 2009 10:44 schreef Take_A_Picture het volgende:
Ik zou me als meisje eigenlijk heel benauwd voelen als iemand zich zo aandringt. Ik denk dat je het beter kan laten varen, op sommige dingen heb je (helaas) geen controle. Jij kunt niet voor haar bepalen voor wie ze moet kiezen, dat moet ze zelf doen.
Er zwemmen nog meer visjes in de zee, echt waar!
Heh, tijdens het typen van dit bericht kwam ze online, dus nu zijn we aan het praten... Ik ben al een uur bezig met het schrijven van een email, maar ik twijfelde of ik die zou sturen. Ze vertelde me net dat ze heel graag wilt dat ik hem stuur...
Dus over benauwdheid enzo hoeven jullie je geen zorgen te maken.
Het is wel duidelijk dat ook zij het er nog uitgebreid over wil hebben.Anyway, zoals ik al eerder aangaf, dit is allemaal off-topic. Ik maak morgen of van de week wel even een apart topic aan over mijn perikelen, dan kunnen we hier weer over teveel nadenken hebben.
Heb net al mijn frustratie geuit op het schoonmaken van de badkamer 
Empje, ben je nerveus wegens je gedachten? Als dat zo is... probeer voor de gein eens dat ene boekje, De kracht van het Nu in de praktijk. Ongelooflijk hoe goed dat werkt!
quote:Eerst wel, nu is het een ongeleid projectiel geworden. Nu word ik eerst nerveus en begin dan pas met denken, omdat ik nerveus ben... Ja beetje moeilijk te volgen misschienOp dinsdag 6 januari 2009 13:26 schreef Take_A_Picture het volgende:
Haha, ik heb ook de lerarenopleiding gedaan (maar ben met de zomervakantie van 2007 gestopt).
Empje, ben je nerveus wegens je gedachten? Als dat zo is... probeer voor de gein eens dat ene boekje, De kracht van het Nu in de praktijk. Ongelooflijk hoe goed dat werkt!
Maar ja... Ik moest als opdracht er meer over praten met m'n vriend, maar het enige wat ik tegen hem kan zeggen is 'ik voel me nu niet goed' en 'ik voel me goed' 
Meer wil ik gewoon niet zeggen, omdat ik 't zelf ook niet weet. Zucht!Ik zal dat boekje eens een keer opzoeken. Heb ook al geprobeerd een Dr. Phil boek te lezen (lacht u maar!) maar daar kwam ik tot pagina 25... Omdat ik 't las voor slapengaan en na 2 blz ik in slaap viel
Ik heb wel alles tegen mn vriend gezegd en wonder boven wonder snapt hij dat het niet mijn echte ik is die het denkt.
Ook heb ik een boek over NLP gelezen (van Anthony Robbins), dat ging ook goed, maar dit boekje (Kracht van het nu) werkt bij mij beter. Misschien is het ook wel een combi, want het boek over NLP leert je ook een heleboel over je gedachtes en de uitwerkingen van deze gedachtes.
quote:Zo erg is Dr. Phil niet. Hij is wat mediageil en trekt op met Oprah, daarom vinden sommige mensen hem laughable.Op dinsdag 6 januari 2009 14:55 schreef Empje het volgende:
Ik zal dat boekje eens een keer opzoeken. Heb ook al geprobeerd een Dr. Phil boek te lezen (lacht u maar!) maar daar kwam ik tot pagina 25... Omdat ik 't las voor slapengaan en na 2 blz ik in slaap viel
Maar hij is wel lekker recht voor zn raap en weet heel goed waar hij mee bezig is. De mooiste uitspraak van hem vind ik:
"You teach people how to treat you"
Dus hoe mensen met jou omgaan, daar ben jij zeker debet aan. Of je nou extravert of introvert bent.
[ Bericht 100% gewijzigd door marijke1986 op 09-01-2009 11:55:37 ]
quote:Ik heb ook zo'n periode gehadOp zondag 28 december 2008 11:25 schreef Caspian het volgende:
Heel herkenbaar. Ik ga ongeveer hetzelfde door. Ik heb ook met een psycholoog gepraat, en ben erachter gekomen dat het waarschijnlijk door stress komt. Deze stress veroorzaakt een 'anxiety disorder', wat dus in houdt dat ik ook altijd aan het piekeren en nadenken ben. Soms over logische dingen, idd wat ik moet doen, of problemen die ik heb, maar soms ook over 'niks'.
Heb je ook last van angstaanvallen? Want die steken bij mij ook (regelmatig) de kop op.
Zodra ik terug in Nederland ben (over een maand, ik zit nu voor m'n studie in het buitenland) ga ik er in ieder geval serieus achteraan. Ik wil vooral weten hoe ernstig het is, of het tijdelijk of blijvend is, en of ik eventueel aan therapie of medicatie moet gaan denken. Vooral dat laatste is echt een uiterste, maar ik sta er wel voor open. Hopelijk is het van tijdelijke aard.
quote:Vertel erover, please.
Jouw ervaring kunnen/zullen nuttig voor anderen (mij) zijn.Ik heb wel een soort van, als ik lang alleen in huis ben trip ik soms helemaal O.o wel steeds minder last van nu ik ouder wordt (ben 16 nu) dan denk je toch steeds sneller van stel je niet zo aan
quote:Ik heb angst/paniekaanvallen. Je raakt ergens zo van in de ban dat het je inderdaad geen controle meer hebt over je lichaam. Het begint vaak met bepaalde gedachtes of een situatie, daar kom je dan niet goed uit (je hebt geen oplossing/antwoord). En dan kan het volgende gebeuren:Op zondag 11 januari 2009 00:10 schreef codemss het volgende:
Herkenbaar idd. Heeft er iemand last van angstaanvallen?
Ik heb wel een soort van, als ik lang alleen in huis ben trip ik soms helemaal O.o wel steeds minder last van nu ik ouder wordt (ben 16 nu) dan denk je toch steeds sneller van stel je niet zo aan
-Je ademhaling raakt van slag: je gaat heel snel in en uitademen. Daardoor word je ziek: je houdt niet genoeg koolstofdioxide binnen.
-Je kan dan gaan trillen/beven.
-Hartkloppingen krijgen: je hart gaat heel snel kloppen.
-Erg gaan huilen en zwaar in de war zijn.
-Je kan gigantisch misselijk worden (en overgeven)
-Je kan aan de diarree gaan
Ik heb al het bovenstaande die zich ook in deze volgorde voordoet. Sommige mensen hebben niet alles, maar dat maakt het niet minder vervelend. Paniek- of angstaanvallen worden veroorzaakt door jawel: angsten die je hebt. Soms weet je niet eens wát dat precies is, maar daar kan je huisarts je wel bij helpen. Die kan je dan doorverwijzen naar een psycholoog, en dat kan je veel goeddoen
