Denken houdt maar niet op door een raar gevoel

quote:

Op donderdag 1 januari 2009 21:45 schreef Boefie het volgende:
Het is bij mij wel het geval dat ik heel slecht over emoties kan praten, terwijl ik juist bestwel een gevoelig persoon ben. Iedereen die ik ken kent een hele andere kant van mij, als ik bij vrienden/vriendinnen ben, kent iedereen mij als de "grapjas" zegmaar, maak altijd leuk met iedereen een praatje, en kan met iedereen lachen. Ze weten helemaal niet van mij dat ik zo erg over dingen kan nadenken en er mee kan zitten. zelfs mijn ouders kennen mij zo helemaal niet. Ik heb dus ook niet echt een persoon waar ik mijn verhaal kwijt bij kan. misschien dat het daar ook gedeeltelijk door komt, ik denk dat als ik ergens mijn verhaal kwijt kon het al een hele hoop zou schelen, en ik misschien minder zou denken.

Ik weet niet ofdat dit bij jullie ook zo is..

Ow, precies datzelfde heb ik ook ja. Iedereen ziet mij altijd als de lolbroek, nooit te serieus in gezelschappen, ook mijn ouders zien mij zo. Ik praat ook niet makkelijk over emoties en zal dat ook niet gauw met zomaar iedereen doen. Het scheelt een hele hoop inderdaad als je iemand hebt om gewoon de alledaagse dingen mee te delen. Ik mis dat nu ook. Meer dan een jaar geleden belde ik wel nog bijna dagelijks met een goeie vriendin van me, gewoon om de dagelijkse gang van zaken te bespreken, over hoe het ging op je werk en waar je was geweest, zo'n simpele dingen... Daar kon ik dan ook goed mijn verhaal kwijt als ik ergens mee zat en toen voelde ik me ook veel rustiger qua denken, maar ja, ze kreeg een relatie en dan verwatert dat toch vanzelf, nu ben ik blij als ik haar al één keer per maand spreek. Maar ik wil ook vaak tegenover veel mensen niet als "zielig" overkomen, gauw wordt er dan gezegd dat je je maar wat aanstelt. Zo ook mijn ouders, als ik ergens mee zit, zal ik ze dit echt pas als laatste vertellen denk ik (en ik ga verder vrij open met mijn ouders om) Ik moet de persoon ook écht vertrouwen en als gelijkwaardig beschouwen, als ik ook maar het minste of geringste vermoed dat iemand dat gaat doorvertellen o.i.d. dan houd ik liever mijn mond. Dit zijn echt maar twee/drie mensen bij wie ik dat dan ook doe en helaas spreek ik die te weinig. (can't blame them, ze hebben ook hun eigen leventje) Iemand waarbij je je verhaal kwijt kunt is zó fijn om te hebben, dat scheelt zeker wat kopzorgen.

Heb ik ook gehad... Dat je eerst zielsgelukkig bent en dan opeens jezelf vragen gaat stellen waar je niet een antwoord op hebt, zoals: 'ben ik verliefd? Hou ik van hem? Hoe weet ik dat? Moet ik het uitmaken? Waarom dan?' enz. Je doet het jezelf aan en toch kan je er niets aan doen.
Ik raakte zodanig in paniek dat ik paniekaanvallen kreeg. Ik ging dan hyperventileren. Daarbij houd je niet genoeg koolstofdioxide in je lichaam terwijl je wel genoeg zuurstof binnen krijgt: daardoor ga je je megaberoerd voelen en kun je gaan overgeven, diarree krijgen, hartkloppingen, trillen/beven enz. Ik ben toen iets meer dan een week bij mijn ouders gaan logeren, omdat ik door alle gedachtes en nerveuze gevoelens niet goed voor mezelf kon zorgen. Van de ene week op de ander was ik van normaal mens een wrak geworden.

Wat mij geholpen heeft is therapie. Zulke dingen gebeuren niet zomaar, het heeft altijd een reden ook al heb je geen idee wat dat zou kunnen zijn. Dus misschien is dat een optie?

quote:

Op zondag 4 januari 2009 10:58 schreef Empje het volgende:
Heb ik ook gehad... Dat je eerst zielsgelukkig bent en dan opeens jezelf vragen gaat stellen waar je niet een antwoord op hebt, zoals: 'ben ik verliefd? Hou ik van hem? Hoe weet ik dat? Moet ik het uitmaken? Waarom dan?' enz. Je doet het jezelf aan en toch kan je er niets aan doen.
Ik raakte zodanig in paniek dat ik paniekaanvallen kreeg. Ik ging dan hyperventileren. Daarbij houd je niet genoeg koolstofdioxide in je lichaam terwijl je wel genoeg zuurstof binnen krijgt: daardoor ga je je megaberoerd voelen en kun je gaan overgeven, diarree krijgen, hartkloppingen, trillen/beven enz. Ik ben toen iets meer dan een week bij mijn ouders gaan logeren, omdat ik door alle gedachtes en nerveuze gevoelens niet goed voor mezelf kon zorgen. Van de ene week op de ander was ik van normaal mens een wrak geworden.

Wat mij geholpen heeft is therapie. Zulke dingen gebeuren niet zomaar, het heeft altijd een reden ook al heb je geen idee wat dat zou kunnen zijn. Dus misschien is dat een optie?

Klinkt heel erg bekent, hoewel ik niet ga hyperventileren bij mijn paniekaanvallen. Gelukkig.

De laatste weken gaat het trouwens erg goed met me. Ik heb een aantal lange busreizen gehad, en veel in het openbaar vervoer (in London) gezeten, en ik heb geen enkele paniekaanval gehad.

Ik denk dat het ermee te maken heeft dat ik meer dingen gewoon ben aan gaan nemen. Ik ben nu tot over m'n oren verlieft geworden op een meisje, en in plaats van gaan twijfelen en nadenken over m'n eigen gevoelens, heb ik geaccepteerd dat dat nu eenmaal is hoe ik me voel. Daar ben ik naar gaan handelen, en ik moet zeggen dat ik veel minder nadenk dan, zeg, een maand geleden. Erg fijn.

Als de stress in jezelf te hoog oploopt kun je inderdaad een paniekaanval krijgen. Ik heb deze ook gehad. Wat mij heeft geholpen is om op tijd te uiten als er iets dwars zit (leren grenzen aan te geven) en aanleren om anders te denken. Tegenover een negatieve gedachte leren een positieve gedachte te zetten. Dat heb ik ook mbv therapie geleerd. De negatieve gedachte onderzoeken: weet je zeker dat het waar is wat je denkt, wat is het ergste wat er kan gebeuren als t waar is wat je denkt etc etc..
Heel veel rust nemen en ontspanningsoefeningen doen is denk ik het beste voor als de stress te hoog oploopt.
Verder met kleine stapjes de dingen weer op gaan pakken en dan blijkt dat het allemaal niet zo eng is als je denkt.
Dit is niet gemakkelijk, zeker niet. Ben er nu nog mee bezig

quote:

Op zondag 4 januari 2009 11:19 schreef Caspian het volgende:

[..]

Klinkt heel erg bekent, hoewel ik niet ga hyperventileren bij mijn paniekaanvallen. Gelukkig.

De laatste weken gaat het trouwens erg goed met me. Ik heb een aantal lange busreizen gehad, en veel in het openbaar vervoer (in London) gezeten, en ik heb geen enkele paniekaanval gehad.

Ik denk dat het ermee te maken heeft dat ik meer dingen gewoon ben aan gaan nemen. Ik ben nu tot over m'n oren verlieft geworden op een meisje, en in plaats van gaan twijfelen en nadenken over m'n eigen gevoelens, heb ik geaccepteerd dat dat nu eenmaal is hoe ik me voel. Daar ben ik naar gaan handelen, en ik moet zeggen dat ik veel minder nadenk dan, zeg, een maand geleden. Erg fijn.

Ik had 't juist andersom. Ik werd verliefd op een normale jongen (hahaha) en dat ging 6 mnd hartstikke goed en opeens begon ik zo na te denken. Nu nog denk ik regelmatig dat ik met hem moet breken omdat ik niet significante verliefdheidsgevoelens meer heb. Ik moest serieus van de zielenknijper horen dat dat een proces is en dat dit doodgewoon is, ook al WIST ik dat wel maar VOELDE dat niet zo. Zwaar debiel.

quote:

Op zondag 28 december 2008 14:56 schreef Probably_on_pcp het volgende:

Succes

Rofl, daar istie weer hoor ey

Het komt allemaal door society!!! Nee even zonder gekheid, tegenwoordig hebben zoveel mensen hier last van.... ik ben er ook één van. Als je rust in je hoofd hebt, dus niet zoveel nadenkt, en gewoon jezelf en het heden accepteert en al het andere vergeet, voel je je zoveel beter, ben je veel productiever en het is ook nog eens gezonder. Recent wetenschappelijk onderzoek wijst ook uit, dat mensen met weinig stress en die gelukkig en positief zijn, jaren ouder worden dan mensen die negatief etc. in het leven staan. Dus kan je nagaan hoeveel invloed je mentale staat heeft op je lichaam en welbevinden.

quote:

Op zondag 4 januari 2009 17:32 schreef Stefanovich het volgende:
Het komt allemaal door society!!! Nee even zonder gekheid, tegenwoordig hebben zoveel mensen hier last van.... ik ben er ook één van. Als je rust in je hoofd hebt, dus niet zoveel nadenkt, en gewoon jezelf en het heden accepteert en al het andere vergeet, voel je je zoveel beter, ben je veel productiever en het is ook nog eens gezonder.

Ooooh, is het zo simpel?

quote:

Op zondag 4 januari 2009 17:37 schreef Caspian het volgende:

[..]

Ooooh, is het zo simpel?

Het is miss simpel gezegd, maar er zit wel een kern van waarheid in en ik ervaar het wel zo...

quote:

Op zondag 4 januari 2009 17:14 schreef EggsTC het volgende:

[..]

Rofl, daar istie weer hoor ey

Je bent laat!

quote:

Op zondag 4 januari 2009 10:58 schreef Empje het volgende:
Heb ik ook gehad... Dat je eerst zielsgelukkig bent en dan opeens jezelf vragen gaat stellen waar je niet een antwoord op hebt, zoals: 'ben ik verliefd? Hou ik van hem? Hoe weet ik dat? Moet ik het uitmaken? Waarom dan?' enz. Je doet het jezelf aan en toch kan je er niets aan doen.
Ik raakte zodanig in paniek dat ik paniekaanvallen kreeg. Ik ging dan hyperventileren. Daarbij houd je niet genoeg koolstofdioxide in je lichaam terwijl je wel genoeg zuurstof binnen krijgt: daardoor ga je je megaberoerd voelen en kun je gaan overgeven, diarree krijgen, hartkloppingen, trillen/beven enz. Ik ben toen iets meer dan een week bij mijn ouders gaan logeren, omdat ik door alle gedachtes en nerveuze gevoelens niet goed voor mezelf kon zorgen. Van de ene week op de ander was ik van normaal mens een wrak geworden.

Wat mij geholpen heeft is therapie. Zulke dingen gebeuren niet zomaar, het heeft altijd een reden ook al heb je geen idee wat dat zou kunnen zijn. Dus misschien is dat een optie?

Hier heb ik ook wel vaak last van ja, alleen misschien in iets mindere mate, geen hyperventilatie (scheelt soms niet veel) maar voor de rest wel ongeveer alles wat jij beschrijft.

Pffff ben blij te lezen dat ik niet de enige ben!
Wat Empje vertelt over haar relatie heb ik precies hetzelfde...
Ik had dat na 1,5 jaar een zorgeloze relatie. Ik was dolgelukkig!!!
Totdat er iets gebeurde wat mijn nooit ge-uitte verdriet van de scheiding van mn ouders volop naar boven bracht, toen begon ik onbewust ook over mezelf te twijfelen en daardoor weer te twijfelen of ik het dan wel kan, een relatie houden. En zo ga je veeeeeel te veel nadenken. Ben ik nog wel verliefd? Is hij wel de ware voor me? Bladiebladiebladiebla...

Ik ben nu bijna 2,5 jaar samen met mn fantastische vriend, want dat is hij, en we gaan zelfs trouwen in september. Soms heb ik nog wel dipjes waarin ik angstig word. Vooral gewoon bang zijn dat ik het niet kan en dat het toch fout gaat.
Maar ik houd goede hoop dat alles goed komt. Want op de goede dagen waarin ik me echt 'mezelf' voel bestaan die gedachten nieteens.

En weg is m'n goede gevoel.

Vandaag is de deadline voor 2 essays die ik moet schrijven, waarvan ik er 1tje af heb, hoewel die echt gewoon slecht is, en de ander ben ik gewoon niet aan begonnen. Waarom? Tsja, daar denk ik nu weer heel veel over na. Zelfdiscipline is echt een groot probleem bij mij, en het wordt steeds groter. Ik ben zo fucking teleurgesteld in mezelf.

Als ik terug in NL ben, over 3 weken, dan moet ik toch maar eens in therapie gaan, want dit kan zo niet langer.

Kut voor je Hoop dat je je snel beter voelt.

Misschien kun je je gevoel opschrijven. Waarom je je zo voelt (vanwege de essays). De volgende keer dat je weer de opdracht krijgt en dat je je er niet toe kunt zetten (geloof me, ik ken het probleem) ga je lezen hoe je je deze keer hebt gevoeld. Als je even doorbijt en de opdracht maakt op je dooie gemakkie zul je zien dat je je er zelfs beter door gaat voelen. Je gaat je trots op jezelf voelen, en je zult het leuk vinden dat je nog alle tijd hebt om alles aan te passen

Ik schoof altijd alles voor me uit, waarom weet ik niet. Ik kon me er gewoon niet toe zetten. Totdat ik het op een gegeven moment zat was middelmatig werk te leveren. Toen ben ik gewoon op tijd begonnen, ook al had ik helemaal geen zin. Mijn goede relaxte gevoel vond ik belangrijker dan het gevoel me er niet toe te kunnen zetten.

Hopla, en alsof het niet nog erger kon...

Vandaag alsnog 'iets' weten te fixen voor dat 2e essay, zodat ik in ieder geval iets heb kunnen inleveren. Hele dag op uni gezeten, hard eraan werken. Kom ik vanavond thuis, heb ik mailtje in m'n inbox van die meid waar ik zo verlieft op ben.

Heeft ze godverdomme toch voor die ander gekozen. Ik had zo'n goede kans, hell, ik dacht dat ik het zo'n beetje voor mekaar had, en dat had ik ook. Dat klinkt ook door in d'r mailtje... Eigenlijk wou ze het persoonlijk vertellen, maar omdat ik de hele dag op uni was kon ze me niet bereiken, en ze wou het me wel vertellen voor donderdag omdat we elkaar dan weer zien.

Klotezooi. Ik voel me nu écht waardeloos. Gelukkig weet ik dat het tijdelijk is, maar toch, op dit moment is alles goed klote.

Één ding is echter zeker: I'm not going down without a fight. Dit is de eerste keer in m'n leven dat ik echt bereid ben te knokken voor een meid, tot bloedens toe. Ze moet gewoon inzien dat ik de betere keus van de twee ben, en ik zal ervoor zorgen dat ze dat doet.

Maar toch... nu voel ik me echt kut.

Fucking hell PcP wat een tekst, maar wel 100% mee eens, en erg goed geschreven.

quote:

Op maandag 5 januari 2009 20:15 schreef Caspian het volgende:
Hopla, en alsof het niet nog erger kon...

Vandaag alsnog 'iets' weten te fixen voor dat 2e essay, zodat ik in ieder geval iets heb kunnen inleveren. Hele dag op uni gezeten, hard eraan werken. Kom ik vanavond thuis, heb ik mailtje in m'n inbox van die meid waar ik zo verlieft op ben.

Heeft ze godverdomme toch voor die ander gekozen. Ik had zo'n goede kans, hell, ik dacht dat ik het zo'n beetje voor mekaar had, en dat had ik ook. Dat klinkt ook door in d'r mailtje... Eigenlijk wou ze het persoonlijk vertellen, maar omdat ik de hele dag op uni was kon ze me niet bereiken, en ze wou het me wel vertellen voor donderdag omdat we elkaar dan weer zien.

Klotezooi. Ik voel me nu écht waardeloos. Gelukkig weet ik dat het tijdelijk is, maar toch, op dit moment is alles goed klote.

Één ding is echter zeker: I'm not going down without a fight. Dit is de eerste keer in m'n leven dat ik echt bereid ben te knokken voor een meid, tot bloedens toe. Ze moet gewoon inzien dat ik de betere keus van de twee ben, en ik zal ervoor zorgen dat ze dat doet.

Maar toch... nu voel ik me echt kut.

Ik vind het heel vervelend voor je... En ik begrijp goed hoe je je voelt. Zeker wanneer je gestrest bent en je daardoor al super rot voelt komt er nog meer shit over je heen

En dat meisje hè? Lijkt het je echt slim je als een mongool op haar te storten? Ik, als meisje, zou het namelijk mega vervelend vinden als iemand me na mijn keuze lastig gaat vallen ermee. Natuurlijk: je hebt het recht om je boos en afgewezen te voelen, maar wees heel voorzichtig in met wie je daarbij betrekt en wie je als zwart schaap daarvan aanwijst! Ik denk juist dat een beheerste afwezigheid juist wat aantrekkelijker is voor een meisje dan een soort van boze stalker...

quote:

Op dinsdag 6 januari 2009 10:19 schreef Empje het volgende:

[..]

Ik vind het heel vervelend voor je... En ik begrijp goed hoe je je voelt. Zeker wanneer je gestrest bent en je daardoor al super rot voelt komt er nog meer shit over je heen

En dat meisje hè? Lijkt het je echt slim je als een mongool op haar te storten? Ik, als meisje, zou het namelijk mega vervelend vinden als iemand me na mijn keuze lastig gaat vallen ermee. Natuurlijk: je hebt het recht om je boos en afgewezen te voelen, maar wees heel voorzichtig in met wie je daarbij betrekt en wie je als zwart schaap daarvan aanwijst! Ik denk juist dat een beheerste afwezigheid juist wat aantrekkelijker is voor een meisje dan een soort van boze stalker...

Nee, maak je geen zorgen, ik ga niet stalken. Ik ben een verstandige jongen, en ik weet hoe ik hier mee om moet gaan.

Zoals ik zei, donderdag zien we elkaar weer, en dan gaan we er uitgebreid over praten. Ik heb haar een aantal dingen niet verteld, omdat ik vond dat ze zonder die dingen te weten tot de juiste keuze moest komen, maar nu zit er weinig anders meer op dan 100% openheid. Dan heeft ze de kans om haar keuze te heroverwegen, en als ze bij haar besluit blijft, dan moet ik dat respecteren. Sowieso, donderdag komt ze terug, dan hebben we nog 2 a 3 weken samen, en dan verhuis ik terug naar NL, en zij naar Spanje, dus als er dan niks veranderd is, is er ook gewoon niks dat ik er aan kan doen. Een stalker ben ik niet, en zal ik ook nooit worden. Het punt is ook dat we gewoon ontzettend goede vrienden zijn geworden over de laatste maanden, dus helemaal loslaten kan ik haar ook niet, en dit is iets wat we wel goed uit moeten praten, want anders zal onze vriendschap eronder lijden. Het is gewoon een ingewikkelde klote situatie, waar ik verder nu niks over uit de doeken wil doen. Misschien maak ik er later nog wel een post over, als ik echt m'n hart wil luchten, maar nu is het even afwachten...

Maar dit is verder allemaal offtopic natuurlijk Ik maak waarschijnlijk ergens deze week wel even een nieuw topic hierover aan, als ik daar de behoefte aan heb.

Ik zou me als meisje eigenlijk heel benauwd voelen als iemand zich zo aandringt. Ik denk dat je het beter kan laten varen, op sommige dingen heb je (helaas) geen controle. Jij kunt niet voor haar bepalen voor wie ze moet kiezen, dat moet ze zelf doen.

Er zwemmen nog meer visjes in de zee, echt waar!

quote:

Op dinsdag 6 januari 2009 10:44 schreef Take_A_Picture het volgende:
Ik zou me als meisje eigenlijk heel benauwd voelen als iemand zich zo aandringt. Ik denk dat je het beter kan laten varen, op sommige dingen heb je (helaas) geen controle. Jij kunt niet voor haar bepalen voor wie ze moet kiezen, dat moet ze zelf doen.

Er zwemmen nog meer visjes in de zee, echt waar!

Dat begrijp ik, heel goed, echt waar. Maar zoals ik zei, er zijn gewoon een paar dingen die ze moet weten. Als ik dat heb verteld, dan neem ik afstand.

Heh, tijdens het typen van dit bericht kwam ze online, dus nu zijn we aan het praten... Ik ben al een uur bezig met het schrijven van een email, maar ik twijfelde of ik die zou sturen. Ze vertelde me net dat ze heel graag wilt dat ik hem stuur...

Dus over benauwdheid enzo hoeven jullie je geen zorgen te maken. Het is wel duidelijk dat ook zij het er nog uitgebreid over wil hebben.

Anyway, zoals ik al eerder aangaf, dit is allemaal off-topic. Ik maak morgen of van de week wel even een apart topic aan over mijn perikelen, dan kunnen we hier weer over teveel nadenken hebben.

Ik ben vandaag weer eens super nerveus en koppijn. Straks maar even naar buiten stukje lopen of zo Heb net al mijn frustratie geuit op het schoonmaken van de badkamer

Caspian, zie trouwens net dat je een lerarenopleiding doet. Doe ik ook

Haha, ik heb ook de lerarenopleiding gedaan (maar ben met de zomervakantie van 2007 gestopt).

Empje, ben je nerveus wegens je gedachten? Als dat zo is... probeer voor de gein eens dat ene boekje, De kracht van het Nu in de praktijk. Ongelooflijk hoe goed dat werkt!

quote:

Op dinsdag 6 januari 2009 13:26 schreef Take_A_Picture het volgende:
Haha, ik heb ook de lerarenopleiding gedaan (maar ben met de zomervakantie van 2007 gestopt).

Empje, ben je nerveus wegens je gedachten? Als dat zo is... probeer voor de gein eens dat ene boekje, De kracht van het Nu in de praktijk. Ongelooflijk hoe goed dat werkt!

Eerst wel, nu is het een ongeleid projectiel geworden. Nu word ik eerst nerveus en begin dan pas met denken, omdat ik nerveus ben... Ja beetje moeilijk te volgen misschien Maar ja... Ik moest als opdracht er meer over praten met m'n vriend, maar het enige wat ik tegen hem kan zeggen is 'ik voel me nu niet goed' en 'ik voel me goed' Meer wil ik gewoon niet zeggen, omdat ik 't zelf ook niet weet. Zucht!

Ik zal dat boekje eens een keer opzoeken. Heb ook al geprobeerd een Dr. Phil boek te lezen (lacht u maar!) maar daar kwam ik tot pagina 25... Omdat ik 't las voor slapengaan en na 2 blz ik in slaap viel

Ik snap precies wat je bedoelt! Ik zie het nerveuze gevoel als een soort lichaamsherinnering, of dat ik er toch onbewust over aan het denken ben, nerveus word, er dan bewust over na ga denken en dan is het cirkeltje weer rond.

Ik heb wel alles tegen mn vriend gezegd en wonder boven wonder snapt hij dat het niet mijn echte ik is die het denkt.

Ook heb ik een boek over NLP gelezen (van Anthony Robbins), dat ging ook goed, maar dit boekje (Kracht van het nu) werkt bij mij beter. Misschien is het ook wel een combi, want het boek over NLP leert je ook een heleboel over je gedachtes en de uitwerkingen van deze gedachtes.