De hele dag al komen er horden mensen langsgeschaatst, en dan kan je natuurlijk niet achterblijven. Dus ik besloot, getooid met een bivakmuts tegen de kou, een rondje te schaatsen op prachtig donker natuurijs. Langs de kant is het echter ijs nooit zo heel goed, en bij het opstappen kraakte het dan ook vreselijk en sijpelde er water langs de beschoeiing omhoog zo het ijs op. Maar ik liet me niet tegenhouden en bond mijn schaatsen onder. Het was even onwennig om op schaatsen te staan want sinds april 2004 had ik al niet meer geschaatst, maar al snel had ik de slag weer te pakken. Ongeveer 20 meter uit de kant is een veilig spoor waar vandaag al honderden mensen overheen zijn geschaatst. Via dat spoor ben ik naar de overkant geschaatst. Daar bleken gedurende de dag al flink wat scheuren in het ijs gesprongen te zijn. Ik vreesde dan ook dat er een klein stukje dat rondom afgescheurd was het zou begeven, net zodra ik eroverheen zou schaatsen. Even later bestond het ijs uit zoveel kleine stukjes dat het wel een mozaïek leek. Toch was ik niet bang: er waren zelfs mensen die op het midden van het meer schaatsten, iets wat ik zelf maar één keer in mijn leven gedurfd heb na een lange vriesperiode. Slag voor slag raakte ik alweer dichter bij huis. Boem. Een stukje uit het mozaïek onder één van mijn schaatsen had het toch begeven, en doordat de punt van de betreffende schaats achter de rand van het ontstane gat bleef haken, kwam ik ten val. Gelukkig was de rest van het mozaïek wel sterk genoeg, en had zelfs mijn voet het drooggehouden. Iets voorzichtiger schaatste ik verder over het mozaïek, dat langzaam overging in mooi donker ijs.
Morgen nog eens proberen