Wat een klote dag vandaag,
ik werk in de meubelzaak van mijn pa.
Ten eerste is het al een kut baan met veel verantwoordelijkheden,
en met een minimum inkomen.
Ik regel alles, ik ben dus de manager,
en te gelijk de enige medewerker.
Soms zit ik urenlang alleen,
zonder 1 klant te kunnen spreken.
Voor de rest doe ik betalingen, bestellingen, verkopen, en opruimen.
Vandaag lag er een betalingsmap open op tafel, en op de voor pagina
staat een betaalde herinnering met dreigement tot een dwangbevel.
800 euro precariobelasting.
En mijn pa schiet de pan uit, begint tegen me te schreeuwen dat ik nooit dingen mag betalen waarvan ik niet weet wat het is. En dat ik de hele dag geen flikker uit voor.
En ga zo maar door, zo'n twee keer vijf minuten raast hij erop los.
Ik voelde me onwijs klote. Ik heb weer een fout gemaakt,
en vaak in een meubelzaak praat je toch over dure fouten.
En de laatste tijd verdienen we al niet zoveel.
Ik heb gewoon geen zin meer in zoveel verantwoordelijkheid, het is wel fijn om een hoge
functie te hebben, maar je kan je gewoon geen fouten permitteren,
en dan komt er nog bij dat het mijn pa is. Vanavond hebben we sinterklaas gevierd bij mij thuis.
Hij er ook bij natuurlijk, lekker gezellig. hij doet dan wel normaal, maar ik voel gewoon dat hij vind dat ik niet goed genoeg ben. En dat voelt ernstig klote. Het is gewoon belangrijk dat je ouders trots op je zijn,
voor je ego. En die is vandaag helemaal gedaald. Alleen om zo'n fucking rekening die nog op zijn naam stond, terwijl hij voor één van zijn vorige bedrijven was bedoelt.
Blegh... morgen weer werken, heb echt totaal geen behoefte om hem te zien, hij mij ook niet.