TRU The truth is in here and out there
Je ziet het niet maar toch is het er... Alles over mysterieuze, onverklaarde, spirituele en occulte zaken.
Maar is dat zijn mening? Dat vermeldt hij niet, hij neemt slechts een door anderen geschreven stukje over en kwakt dat in meerdere topics op Fok! neer (Wetenschap op de grens van leven en dood). Dat voegt weinig toe aan een eventuele discussie, is hij het er mee eens, juist niet, wil hij weten wat wij ervan denken?quote:Op zaterdag 18 juli 2009 11:46 schreef Michielos het volgende:
[..]
Als dat zijn mening is, hoef je het wiel toch niet opnieuw uit te vinden?
Of heb jij alles waar jij het me eens bent, zelf ontdekt in dit leven?
Dan ben ik benieuwd naar je theorieën i.i.g.
En waar wil hij heen met het topic? Het ene stuk gaat over een boek en de ideeen van de schrijvers, het tweede stukje heeft daar weinig mee te maken. Er zijn we overeenkomsten te verzinnen, maar is dat ook het uitgangspunt van de poster en is dat de reden waarom hij het heeft gepost? Zonder toelichting is dat onduidelijk en wederom voegt het weinig toe aan de, toch al niet door hem aan geslingerde, discussie.
You can't convince a believer of anything; for their belief is not based on evidence, it's based on a deep seated need to believe
C. Sagan
C. Sagan
Waarom doe je zo onaardig beste Stranger
Als ik het er niet mee eens zou zijn, zou ik de artikels niet posten (mijn mening wordt al mooi verwoordt door 'experts' in artikels, zoals Michielos ook al aangeeft (thanks) ), de artikels hebben wel degelijk met elkaar te maken...Het boek "Wat een Onzin" behandelt ook het fenomeen 'bijna-doodervaring" en er wordt gepleit voor een wetenschappelijke verklaring... Er zijn 'wetenschappers' (zoals van Lommel) die claimen wetenschappelijk aangetoond te hebben dat de BDE plaatsvindt op het moment dat er geen hersenactiviteit meer is, en claims dat het bewustzijn zich niet in de hersenen bevindt e.d... terwijl dit gewoon niet het geval is. Ik ben het er zeer mee eens dat de heren Herman de Regt en Hans Dooremalen dat in hun boek onder de aandacht brengen en Pim van Lommel eens goed op zijn plaats zetten met zijn onwetenschappelijke beweringen...
Zoals in het andere artikel al wordt aangegeven, is het duidelijk dat mensen BDE's ervaren, iets wat ik ook niet ontken... Maar ik sta volledig achter de wetenschappelijke verklaring voor desbetreffende 'symptomen', zoals neurologen het beschrijven in het artikel... Ik wil met deze artikels de mensen die zoeken naar bovennatuurlijke verklaringen informeren dat dergelijke fenomenen makkelijk wetenschappelijk te verklaren valt... meer niet
hierbij wil ik graag quoten uit het boek "Wat een Onzin"
"Er zijn geen wetenschappelijke gegevens over bijna-doodervaringen die aantonen dat deze ervaringen plaatsvinden tijdens een periode van herseninactiviteit. Diegenen die menen dat dit wel zo is, accepteren ten onrechte anekdotisch materiaal als bewijs, schetsen in de populaire media een incorrect beeld van het wetenschappelijke onderzoek, en maken gebruik van ondeugdelijke redeneringen om op slinkse wijze hun gelijk te halen: allemaal kenmerken van pseudowetenschap. In de wetenschap moet men waarachtig zijn en correct redeneren. Anekdotes hebben hun functie binnen de wetenschap, nlk fungeren als mogelijk startpunt voor degelijk wetenschappelijk onderzoek, maar ze kunnen nooit dienen als bewijsmateriaal. Vasthouden aan spannende en wilde ideeën bij afwezigheid van goed wetenschappelijk onderzoek leidt tot pure onzin over geesten zonder lichaam. We hebben juist alle reden te denken dat geesten zonde lichaam niet bestaan en van Lommel weet dat ook".
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 19-07-2009 03:54:44 ]
Als ik het er niet mee eens zou zijn, zou ik de artikels niet posten (mijn mening wordt al mooi verwoordt door 'experts' in artikels, zoals Michielos ook al aangeeft (thanks) ), de artikels hebben wel degelijk met elkaar te maken...Het boek "Wat een Onzin" behandelt ook het fenomeen 'bijna-doodervaring" en er wordt gepleit voor een wetenschappelijke verklaring... Er zijn 'wetenschappers' (zoals van Lommel) die claimen wetenschappelijk aangetoond te hebben dat de BDE plaatsvindt op het moment dat er geen hersenactiviteit meer is, en claims dat het bewustzijn zich niet in de hersenen bevindt e.d... terwijl dit gewoon niet het geval is. Ik ben het er zeer mee eens dat de heren Herman de Regt en Hans Dooremalen dat in hun boek onder de aandacht brengen en Pim van Lommel eens goed op zijn plaats zetten met zijn onwetenschappelijke beweringen...
Zoals in het andere artikel al wordt aangegeven, is het duidelijk dat mensen BDE's ervaren, iets wat ik ook niet ontken... Maar ik sta volledig achter de wetenschappelijke verklaring voor desbetreffende 'symptomen', zoals neurologen het beschrijven in het artikel... Ik wil met deze artikels de mensen die zoeken naar bovennatuurlijke verklaringen informeren dat dergelijke fenomenen makkelijk wetenschappelijk te verklaren valt... meer niet
hierbij wil ik graag quoten uit het boek "Wat een Onzin"
"Er zijn geen wetenschappelijke gegevens over bijna-doodervaringen die aantonen dat deze ervaringen plaatsvinden tijdens een periode van herseninactiviteit. Diegenen die menen dat dit wel zo is, accepteren ten onrechte anekdotisch materiaal als bewijs, schetsen in de populaire media een incorrect beeld van het wetenschappelijke onderzoek, en maken gebruik van ondeugdelijke redeneringen om op slinkse wijze hun gelijk te halen: allemaal kenmerken van pseudowetenschap. In de wetenschap moet men waarachtig zijn en correct redeneren. Anekdotes hebben hun functie binnen de wetenschap, nlk fungeren als mogelijk startpunt voor degelijk wetenschappelijk onderzoek, maar ze kunnen nooit dienen als bewijsmateriaal. Vasthouden aan spannende en wilde ideeën bij afwezigheid van goed wetenschappelijk onderzoek leidt tot pure onzin over geesten zonder lichaam. We hebben juist alle reden te denken dat geesten zonde lichaam niet bestaan en van Lommel weet dat ook".
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 19-07-2009 03:54:44 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Wat gek , we hebben juist alle reden om aan te nemen dat geesten zonder lichaam wel bestaan
en mensen hebben ook ervaringen met bewustzijn buiten het lichaam zonder een BDE of zuurstofgebrek en MET hersenactiviteit .
Die verklaring moet dan ook overeenkomen met mensen die gezond zijn en zulke ervaringen hebben .
en mensen hebben ook ervaringen met bewustzijn buiten het lichaam zonder een BDE of zuurstofgebrek en MET hersenactiviteit .
Die verklaring moet dan ook overeenkomen met mensen die gezond zijn en zulke ervaringen hebben .
THE GREAT AWAKENING ! CHANGING OF THE GUARD GLOBALLY . MSM IS FAKE NEWS
Kijk, nu hebben we ook een echte bijdrage van je, waarvoor dank...quote:Op zondag 19 juli 2009 03:48 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
Waarom doe je zo onaardig beste Stranger
Als ik het er niet mee eens zou zijn, zou ik de artikels niet posten (mijn mening wordt al mooi verwoordt door 'experts' in artikels, zoals Michielos ook al aangeeft (thanks) ), de artikels hebben wel degelijk met elkaar te maken...Het boek "Wat een Onzin" behandelt ook het fenomeen 'bijna-doodervaring" en er wordt gepleit voor een wetenschappelijke verklaring... Er zijn 'wetenschappers' (zoals van Lommel) die claimen wetenschappelijk aangetoond te hebben dat de BDE plaatsvindt op het moment dat er geen hersenactiviteit meer is, en claims dat het bewustzijn zich niet in de hersenen bevindt e.d... terwijl dit gewoon niet het geval is. Ik ben het er zeer mee eens dat de heren Herman de Regt en Hans Dooremalen dat in hun boek onder de aandacht brengen en Pim van Lommel eens goed op zijn plaats zetten met zijn onwetenschappelijke beweringen...
Zoals in het andere artikel al wordt aangegeven, is het duidelijk dat mensen BDE's ervaren, iets wat ik ook niet ontken... Maar ik sta volledig achter de wetenschappelijke verklaring voor desbetreffende 'symptomen', zoals neurologen het beschrijven in het artikel... Ik wil met deze artikels de mensen die zoeken naar bovennatuurlijke verklaringen informeren dat dergelijke fenomenen makkelijk wetenschappelijk te verklaren valt... meer niet
hierbij wil ik graag quoten uit het boek "Wat een Onzin"
"Er zijn geen wetenschappelijke gegevens over bijna-doodervaringen die aantonen dat deze ervaringen plaatsvinden tijdens een periode van herseninactiviteit. Diegenen die menen dat dit wel zo is, accepteren ten onrechte anekdotisch materiaal als bewijs, schetsen in de populaire media een incorrect beeld van het wetenschappelijke onderzoek, en maken gebruik van ondeugdelijke redeneringen om op slinkse wijze hun gelijk te halen: allemaal kenmerken van pseudowetenschap. In de wetenschap moet men waarachtig zijn en correct redeneren. Anekdotes hebben hun functie binnen de wetenschap, nlk fungeren als mogelijk startpunt voor degelijk wetenschappelijk onderzoek, maar ze kunnen nooit dienen als bewijsmateriaal. Vasthouden aan spannende en wilde ideeën bij afwezigheid van goed wetenschappelijk onderzoek leidt tot pure onzin over geesten zonder lichaam. We hebben juist alle reden te denken dat geesten zonde lichaam niet bestaan en van Lommel weet dat ook".
Maar het feit dat je een stukje quote, wil niet perse zeggen dat je het er ook mee eens bent, misschien juist het tegenovergestelde en wil je daarover discussieren.
You can't convince a believer of anything; for their belief is not based on evidence, it's based on a deep seated need to believe
C. Sagan
C. Sagan
Sympathieke reactie! +1 van mijquote:Op zondag 19 juli 2009 10:32 schreef The_stranger het volgende:
[..]
Kijk, nu hebben we ook een echte bijdrage van je, waarvoor dank...
Michielos topics zijn als het eten van oesters.
Dick Mesland, Het biologische misverstand: Een gesprek over bewustzijn (Utrecht: Uitgeverij IJzer 2007; ISBN 978086840106)
Mesland is bioloog. Hij was hoofdwetenschappelijk medewerker aan het Nederlands Kanker Instituut te Amsterdam, en was betrokken bij het Europese Ruimtevaart Agentschap als wetenschappelijk projectleider voor diverse ruimteprojecten. Bovendien zat hij in de pool van 5 Nederlandse kandidaten om astronaut te worden.
[ Bericht 100% gewijzigd door Summers op 19-07-2009 11:01:21 ]
Mesland is bioloog. Hij was hoofdwetenschappelijk medewerker aan het Nederlands Kanker Instituut te Amsterdam, en was betrokken bij het Europese Ruimtevaart Agentschap als wetenschappelijk projectleider voor diverse ruimteprojecten. Bovendien zat hij in de pool van 5 Nederlandse kandidaten om astronaut te worden.
http://tasmedes.web-log.nl/tasmedes/2007/06/dick_mesland_he.htmlquote:Een moderne Kantiaan
Mesland geeft een moderne invulling aan Kants filosofie. Hij meent dat er een onderscheid is tussen de werkelijkheid zoals die zich aan ons voordoet (het Ding als Erscheinung in Kants terminologie) en een grotere, meer omvattende Realiteit die zich achter die werkelijkheid verbergt (het Ding an sich). Mesland neemt de door ons waargenomen werkelijkheid dus uiterst serieus (in tegenstelling tot veel op quantummechanica gerichte modellen, zoals die uit de film What the Bleep Do We Know?), maar stelt dat de Waargenomen Werkelijkheid (WW) een gereduceerde versie is van de Realiteit (met hoofdletter). Die reductie vindt plaats door ons lichaam. We kunnen immers waarnemen wat zich aan onze zintuigen voordoet. Daardoor wordt de waarneming altijd gefilterd door ons lichaam. Mesland sluit niet uit dat er wellicht een zesde zintuig bestaat, wat door sommige mensen gecultiveerd is, zodat die mensen dus een andere werkelijkheidswaarneming hebben.
De wetenschap werkt met die Waargenomen Werkelijkheid. Voor de wetenschap is de WW zelfs de enige werkelijkheid; over de Realiteit erachter kan de wetenschap niets zeggen. Ook Mesland pretendeert niet iets over die Realiteit te weten. Die Realiteit is uiteindelijk een mysterie, erkent ook Mesland. Dat belet hem niet om erover te speculeren; hij geeft toe dat hij metafysica bedrijft, en dat staat hem uiteraard volledig vrij. Mesland wordt daarmee helemaal niet zweverig, maar erkent simpelweg de grenzen van wetenschap: wetenschap houdt zich bezig met de WW en kan over de Realiteit niets zeggen. Op het moment dat wetenschappers echter claimen dat de WW de enige werkelijkheid is, daar gaat het volgens Mesland (terecht) mis. Ook denken sommige wetenschappers dat ze bepaalde verschijnselen, die als 'paranormaal' worden aangeduid, kunnen wegreduceren met behulp van natuurlijke verklaringen. Tegen een dergelijk reductionisme en sciëntisme verzet Mesland zich - opnieuw, mijns inziens terecht.
We zijn ons van de WW bewust door lichamelijke gewaarwordingen. Maar er is meer aan de hand. Volgens Mesland is bewustzijn niet alleen aan mensen voorbehouden, maar aan alle leven. Alles wat leeft, wil iets, en in dat willen schuilt bewustzijn. Mesland verwijst daarbij meer dan eens naar Schopenhauers Die Welt als Wille und Vorstellung. Bewustzijn is voor hem zo basaal, dat hij die uiteindelijk het primaat geeft, ook voor de Realiteit. De Realiteit is bewustzijn, die een geheel is van verschillende 'bewustzijnen'. Dat is alles speculatie, dat geeft Mesland toe, en kan niet bogen op wetenschappelijke zekerheid, maar het levert een plaatje op wat volgens Mesland past op de door hemzelf beleefde werkelijkheid.
Niet zomaar onderuit te halen
Ik doe hier geen recht aan Meslands complexe conceptuele bouwwerk. Door de dialogen weet hij een filosofische diepgang te bereiken, die ik indrukwekkend vond. En daarmee ben ik niet de enige.
Mesland heeft namelijk de neuroloog prof. Dick Swaab bereid gevonden om het nawoord van het boek te schrijven. Velen zullen Swaab kennen als een doorgewinterde materialist en atheïst (zo omschrijft hij zichzelf overigens in het nawoord ook) en Swaab geeft dan ook toe niet helemaal te begrijpen waarom Mesland juist hem heeft uitgenodigd het nawoord te schrijven.
Nu zou je verwachten dat iemand als Swaab de vloer aan zou vegen met Meslands ideeën. En dat is precies wat er niet gebeurt. Swaab schrijft:
Hoewel ik zijn boek met grote belangstelling heb gelezen, ben ik nog niet van mijn materialistische neurobiologische kijk op het bewustzijn genezen. Echter, door zijn boeiende scherpe manier van redeneren en zijn wetenschappelijke biologische achtergrond maakte Dick Mesland het mij, met mijn beperkte neurobiologische kijk op de besproken problemen en met mijn gebrek aan filosofische scholing, niet eenvoudig gaten te schieten in zijn redenering. Vaak als ik met een voorbeeld dacht te komen wat niet zou stroken met zijn opvattingen, werd datzelfde punt even later besproken en weerlegd. En dat is de kracht van dit boek. Het boeit, nodigt uit tot denken en tegenspraak zonder dat je het hele bouwwerk zomaar onderuit kan halen. (183)
[ Bericht 100% gewijzigd door Summers op 19-07-2009 11:01:21 ]
THE GREAT AWAKENING ! CHANGING OF THE GUARD GLOBALLY . MSM IS FAKE NEWS
heb het boek via bol.com besteld(wel de engelse versie). Bedankt voor de link.quote:Op zondag 19 juli 2009 10:55 schreef Summers het volgende:
Dick Mesland, Het biologische misverstand: Een gesprek over bewustzijn (Utrecht: Uitgeverij IJzer 2007; ISBN 978086840106)
Mesland is bioloog. Hij was hoofdwetenschappelijk medewerker aan het Nederlands Kanker Instituut te Amsterdam, en was betrokken bij het Europese Ruimtevaart Agentschap als wetenschappelijk projectleider voor diverse ruimteprojecten. Bovendien zat hij in de pool van 5 Nederlandse kandidaten om astronaut te worden.
[..]
http://tasmedes.web-log.nl/tasmedes/2007/06/dick_mesland_he.html
Hoop echter niet dat het zoals van Lommel's boek is
[ Bericht 7% gewijzigd door Michielos op 19-07-2009 11:19:52 ]
Michielos topics zijn als het eten van oesters.
28-08-2009
De genezende illusie
Hoe een placebo werkt
Geef mensen een zoutoplossing, maak ze wijs dat het een medicijn is en zie: ze worden beter. Dat is het placebo-effect in een notendop. Vaak wordt smalend gezegd dat het ‘tussen de oren’ zit. Klopt. De werking is aantoonbaar in de hersenen, blijkt uit nieuw onderzoek.
Als de wetenschap íets heeft aangetoond, dan is het wel de werking van placebo’s. Al in 1572 viel het de Franse filosoof Michel de Montaigne op dat er mensen zijn voor wie alleen al de aanblik van een medicijn genoeg is om beter te worden.
Door de eeuwen heen hebben patiënten ontelbare zoete pilletjes, bittere drankjes en zoutoplossingen voorgeschreven gekregen. Er zat geen spoor van een medicijn in, maar ze werkten wel. Het idee een medicijn te krijgen, de bijbehorende verwachtingen en waarschijnlijk ook de aandacht van een expert zorgen vaak voor een wonderbaarlijk herstel.
In je hoofd
Hoe is dat mogelijk? Vaak wordt gezegd dat de werking ‘tussen de oren’ zit. Dat wordt vaak een beetje neerbuigend bedoeld, alsof de patiënt zichzelf maar wat wijsmaakt. Maar het placebo-effect speelt zich inderdaad letterlijk tussen de oren af, blijkt uit nieuw onderzoek.
De hersenen maken van nature een kleine hoeveelheid stoffen aan – endogene opioïden genaamd - die pijn en angst onderdrukken. Die stoffen worden vrijgegeven op het moment dat er een placebo wordt toegediend, schrijven onderzoekers in Neuron. Daarvoor is de hersenschors verantwoordelijk, die ook een belangrijke rol speelt bij het registreren en verwerken van pijn.
Dat leidt ertoe dat het ruggenmerg minder pijnsignalen registreert, waardoor er ook minder pijnsignalen worden doorgegeven naar de hogere hersendelen. Het gevolg is een ‘verminderde pijnervaring’, zoals hoofdonderzoeker Falk Eippert het uitdrukt.
Dat werd duidelijk toen de onderzoekers een aantal proefpersonen een pijnlijke stimulans gaven, en tegelijkertijd naar hun hersenactiviteit keken. De proefpersonen waren voor de test behandeld met een crème, die op twee plekken op hun onderarm werd aangebracht.
Ze kregen daarbij te horen dat op de ene plek een pijnverminderende crème zat, en dat de andere een controle-crème was voor testdoeleinden, zonder enige werkzame stof. Toen ze vervolgens de pijnlijke stimulans kregen, deed dat beduidend minder pijn op de plek waar de proefpersonen behandeld dachten te zijn met de pijnverminderende crème.
En dat allemaal dankzij een zalfje zonder enige werkzame stof en de suggestie van de onderzoekers, die er samen voor zorgden dat de endogene opioïden hun werk deden. Eippert vermoedt overigens dat hetzelfde mechanisme ook in gang kan worden gezet door hypnose en het afleiden van aandacht, en overweegt daar onderzoek naar te gaan doen.
Wondermiddel?
Als een placebo zo goed werkt, waarom is het dan geen algemeen erkend middel? Het probleem is dat een placebo alleen werkt als de patiënt denkt dat hij een echt medicijn krijgt. Vertel hem dat zijn pilletje alleen maar bestaat uit zetmeel met een beetje suiker, en de heilzame werking verdwijnt spontaan. Een placebo werkt dus pas als een dokter niet eerlijk is tegenover de patiënt.
Daar kleven natuurlijk ethische bezwaren aan. De American Medical Association waarschuwde in 2006 zelfs dat artsen alleen een placebo mogen voorschrijven als ze de patiënt daarvan op de hoogte stellen. Op zich begrijpelijk, want ruim de helft van de Amerikaanse artsen schrijft wel eens een placebo voor in de vorm van een vitaminepilletje of pijnstiller. Maar ook overbodig, want de werking van het placebo hangt immers af van de onwetendheid van de patiënt.
Het is dan ook de vraag of de waarschuwing veel heeft uitgehaald. Ook al omdat het voorschrijven van een placebo een effectieve methode is om een hypochonder of een zeurende patiënt uit je wachtkamer te krijgen. Bovendien werken placebo’s echt, en we weten nu ook hoe. De discussie over het gebruik van ervan zal dus nog zeker zo nu en dan oplaaien.
Bouwe van Straten
Falk Eippert e.a., ‘Activation of the opioidergic descending pain control system underlies placebo analgesia’, in: Neuron, 27 augustus 2009.
(Noorderlicht)
De genezende illusie
Hoe een placebo werkt
Geef mensen een zoutoplossing, maak ze wijs dat het een medicijn is en zie: ze worden beter. Dat is het placebo-effect in een notendop. Vaak wordt smalend gezegd dat het ‘tussen de oren’ zit. Klopt. De werking is aantoonbaar in de hersenen, blijkt uit nieuw onderzoek.
Als de wetenschap íets heeft aangetoond, dan is het wel de werking van placebo’s. Al in 1572 viel het de Franse filosoof Michel de Montaigne op dat er mensen zijn voor wie alleen al de aanblik van een medicijn genoeg is om beter te worden.
Door de eeuwen heen hebben patiënten ontelbare zoete pilletjes, bittere drankjes en zoutoplossingen voorgeschreven gekregen. Er zat geen spoor van een medicijn in, maar ze werkten wel. Het idee een medicijn te krijgen, de bijbehorende verwachtingen en waarschijnlijk ook de aandacht van een expert zorgen vaak voor een wonderbaarlijk herstel.
In je hoofd
Hoe is dat mogelijk? Vaak wordt gezegd dat de werking ‘tussen de oren’ zit. Dat wordt vaak een beetje neerbuigend bedoeld, alsof de patiënt zichzelf maar wat wijsmaakt. Maar het placebo-effect speelt zich inderdaad letterlijk tussen de oren af, blijkt uit nieuw onderzoek.
De hersenen maken van nature een kleine hoeveelheid stoffen aan – endogene opioïden genaamd - die pijn en angst onderdrukken. Die stoffen worden vrijgegeven op het moment dat er een placebo wordt toegediend, schrijven onderzoekers in Neuron. Daarvoor is de hersenschors verantwoordelijk, die ook een belangrijke rol speelt bij het registreren en verwerken van pijn.
Dat leidt ertoe dat het ruggenmerg minder pijnsignalen registreert, waardoor er ook minder pijnsignalen worden doorgegeven naar de hogere hersendelen. Het gevolg is een ‘verminderde pijnervaring’, zoals hoofdonderzoeker Falk Eippert het uitdrukt.
Dat werd duidelijk toen de onderzoekers een aantal proefpersonen een pijnlijke stimulans gaven, en tegelijkertijd naar hun hersenactiviteit keken. De proefpersonen waren voor de test behandeld met een crème, die op twee plekken op hun onderarm werd aangebracht.
Ze kregen daarbij te horen dat op de ene plek een pijnverminderende crème zat, en dat de andere een controle-crème was voor testdoeleinden, zonder enige werkzame stof. Toen ze vervolgens de pijnlijke stimulans kregen, deed dat beduidend minder pijn op de plek waar de proefpersonen behandeld dachten te zijn met de pijnverminderende crème.
En dat allemaal dankzij een zalfje zonder enige werkzame stof en de suggestie van de onderzoekers, die er samen voor zorgden dat de endogene opioïden hun werk deden. Eippert vermoedt overigens dat hetzelfde mechanisme ook in gang kan worden gezet door hypnose en het afleiden van aandacht, en overweegt daar onderzoek naar te gaan doen.
Wondermiddel?
Als een placebo zo goed werkt, waarom is het dan geen algemeen erkend middel? Het probleem is dat een placebo alleen werkt als de patiënt denkt dat hij een echt medicijn krijgt. Vertel hem dat zijn pilletje alleen maar bestaat uit zetmeel met een beetje suiker, en de heilzame werking verdwijnt spontaan. Een placebo werkt dus pas als een dokter niet eerlijk is tegenover de patiënt.
Daar kleven natuurlijk ethische bezwaren aan. De American Medical Association waarschuwde in 2006 zelfs dat artsen alleen een placebo mogen voorschrijven als ze de patiënt daarvan op de hoogte stellen. Op zich begrijpelijk, want ruim de helft van de Amerikaanse artsen schrijft wel eens een placebo voor in de vorm van een vitaminepilletje of pijnstiller. Maar ook overbodig, want de werking van het placebo hangt immers af van de onwetendheid van de patiënt.
Het is dan ook de vraag of de waarschuwing veel heeft uitgehaald. Ook al omdat het voorschrijven van een placebo een effectieve methode is om een hypochonder of een zeurende patiënt uit je wachtkamer te krijgen. Bovendien werken placebo’s echt, en we weten nu ook hoe. De discussie over het gebruik van ervan zal dus nog zeker zo nu en dan oplaaien.
Bouwe van Straten
Falk Eippert e.a., ‘Activation of the opioidergic descending pain control system underlies placebo analgesia’, in: Neuron, 27 augustus 2009.
(Noorderlicht)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
wel mensachtigen (australopithecus bijv)quote:Op vrijdag 28 november 2008 10:16 schreef Enneacanthus_Obesus het volgende:
3, 4 miljoen jaar geleden.. Waren er nog echt geen mensen hoor
Placebo's werken voornamelijk bij geestelijke stoornissen, echte fysiologische problemen behoeven nog steeds werkende medicijnen.
The Rated-R Era ... A Decade of Decadence
Mr. Prolapse 2009
Mr. Prolapse 2009
Geef het je te doen, een operatie ondergaan, en dan een placebo als pijnstiller krijgen. Nou, dat helpt echt niet hoor. Dan is de good old morfine toch het aangewezen middel, voor de eerste uren in ieder geval.
31-08-2009
Irrationaliteit
De hang van mensen naar irrationaliteit en mystiek blijft wonderlijk. Dat Neanderthalers daar troost en steun aan ontleenden kan ik mij voorstellen, maar in onze maatschappij is het toch handiger om je verstand te gebruiken. De ratio heeft echter een slechte pers. Zelfs de overheid roept ons op van grote borden langs de weg “Rij Met Je Hart”. Trap het gaspedaal in als je gefrustreerd bent! Steek je vinger op tegen de medeautomobilisten! Doe maar wat je invalt. Geen wonder dat Nederlanders voortdurend tegen elkaar opbotsen.
Ik heb mijn portie irrationaliteit al weer gehad dit jaar. Ik had mij door de Universiteit van Amsterdam laten strikken om een voordracht over kwakzalverijbestrijding te houden bij de universiteitsdag. Zelf zou ik nooit een 70-plusser voor zo’n voordracht vragen. Die worden onwel of gaan dood en dan is je universiteitsdag bedorven. Ik zat daar niet mee. Ik was vereerd en schreef meteen een pittige samenvatting om duidelijk te maken hoe ik denk over kwakzalverij. Naast wetenschappelijk verantwoorde gegevens stonden daarin termen als oosterse hocus pocus (acupunctuur), westerse flauwekul (homeopathie) en alternatief gepruts.
De universiteit vond dat wel erg pittig en deed nog een poging om de tekst te kuisen. Bij een gekuiste samenvatting hoort echter een gekuiste redenaar en dat zou ik niet zijn. Zo werd mijn samenvatting toch maar afgedrukt in het programma van de universiteitsdag. Al gauw stroomden de brieven binnen. Er waren briefschrijvers die verdrietig hun lidmaatschap van de Amsterdamse Universiteits Vereniging opzegden; anderen eisten dat het College van Bestuur mijn voordracht zou verbieden. Censuur! De alternatieve genezers willen altijd dat wij met een open mind naar hun absurde behandelmethoden kijken, maar nu eisten zij censuur. Onder stress leert men zijn pappenheimers kennen.
Het meest vermakelijk vond ik het epistel van prof. dr. Jan Keppel Hesselink, de voorzitter van de stichting IOCOB (Innovatief Onderzoek en Onderwijs van Complementaire Behandelvormen). Bij voorbaat vond hij mijn voordracht “een miskleun” en “verontreiniging in een wetenschappelijk milieu”. Hij was er zeker van dat ik mijn “fundamentalistische kreupele stokpaarden zou berijden” en “sektarische waarheden” zou verkondigen. Let wel: dit alles voor ik een woord had uitgesproken.
Zoiets onschuldigs als een universiteitsdag en dan een stroom van protestbrieven, daar was de Universiteit van Amsterdam niet aan gewend, maar het bestuur hield de rug recht. Amsterdam is robuuster dan Rotterdam, waar professoren met impopulaire ideeën, zoals Tariq Ramadan, prompt door het universiteitsbestuur worden ontslagen in een vlaag van politieke correctheid en academische lafheid. Ik kon de universiteit ook geruststellen. Actievoerders tegen dierproeven zijn niet vies van geweld, maar alternatief blijft zachtaardig. In alle jaren dat ik mijn impopulaire standpunten over kwakzalverij naar voren heb gebracht in aanwezigheid van een (joelend) publiek ben ik nog nooit bekogeld met eieren of tomaten.
Mijn voordracht in een bomvolle, maar bomvrije Lutherse Kerk verliep dan ook zonder incident. Na afloop was er maar één mevrouw die mij toevoegde dat het goed was dat ik met emeritaat ben gegaan, omdat de universiteit behoefte heeft aan nieuwe mensen, die openstaan voor frisse ideeën. Zij heeft mij niet met haar karbies op het hoofd geslagen, ondanks mijn kritische woorden over de nieuwste ontwikkeling in de kwakzalverij, de mimicry.
De gevaarlijkste vorm van mimicry imiteert nieuwe experimentele behandelingsmethoden in de academische geneeskunde. Een karakteristiek voorbeeld is de stamceltherapie. Het is sinds kort mogelijk om somatische stamcellen te isoleren of in de reageerbuis te maken. Er is grote belangstelling in de serieuze geneeskunde voor het gebruik van zulke stamcellen (voorlopercellen) voor de vervanging van cellen in versleten weefsels, met name in hart en hersenen. De therapie is de fase van de dierproeven nog nauwelijks ontstegen. Desondanks bieden kwakzalvers, zoals de Nederlandse arts Trossel, de therapie aan voor allerlei chronische ziekten, zonder deugdelijk vooronderzoek of kwaliteitsbewaking. Radeloze patiënten worden misleid met uitvoerige medische gegevens over stamceltherapie, ontleend aan de serieuze medische literatuur, maar irrelevant voor de aangeboden therapieën. Voor leken niet te doorzien. In handen van kwakzalvers is deze experimentele therapie niet alleen peperduur en waardeloos, maar ook nog gevaarlijk, vanwege het risico op infecties en op het ontstaan van tumoren uit de stamcellen.
Een originelere en onschuldiger vorm van mimicry vinden wij bij de CAM-artsen, de artsen die Complementary and Alternative Medicine propageren. Deze artsen hebben de ultieme vorm van mimicry bedacht: zij beweren dat ze eigenlijk evidence based geneeskunde bedrijven. Zoals hun voorman Keppel Hesselink het formuleerde in zijn woedende brief aan de universiteit: “Van de alternatieve geneeskunde is minstens zoveel bewezen als van de reguliere geneeskunde”. If you cannot beat them, join them!
Als twee professoren het radicaal oneens zijn, hoe moet de leek dan weten wie gelijk heeft? In de Lutherse Kerk riep ik daarom een derde professor aan, prof. Edzard Ernst, die voor alle partijen acceptabel zou moeten zijn als een onverdachte arbiter. Prof. Ernst is hoogleraar complementaire geneeskunde in Engeland, auteur van The Oxford Handbook of Complementary Medicine en hij is opgeleid als homeopaat. Hij heeft zelfs een tijd als homeopathisch arts gewerkt in een homeopathisch ziekenhuis in München. Vorig jaar schreef hij met wetenschapsjournalist Simon Singh Trick or Treatment, the undeniable facts about alternative medicine, Norton, New York, 2008. In dit dikke boek legt prof. Ernst eerst uit hoe je er achterkomt of een behandelwijze werkt of niet en hoe je het kaf (alternatief) van het koren (evidence-based geneeskunde) scheidt. Vervolgens past prof. Ernst de criteria voor evidence-based geneeskunde toe op het bonte palet aan alternatieve behandelmethoden. Wat blijkt? De werkzaamheid van alternatief is niet aangetoond. Prof. Ernst denkt dat acupunctuur nog zou kunnen werken bij pijn en misselijkheid (maar niet voor alle andere indicaties waarvoor het in Nederland wordt toegepast) en manuele therapie voor rugklachten (maar niet voor schizofrenie of autisme). Ik vind dat nog te optimistisch, maar daar gaat het hier niet om. De essentie van de analyse van prof. Ernst is dat wij bijna de hele alternatieve handel bij de vuilnisbak kunnen zetten, inclusief de homeopathie.
In mijn lange, saaie, academisch onderbouwde voordracht ben ik natuurlijk ook ingegaan op de sociale, juridische en medische kanten van alternatief. Hoe gevaarlijk is het? Hoe krijgen wij de schurken en prutsers veroordeeld door de medische tuchtrechter? Hoe maken wij mensen weerbaarder tegen kwakzalvers? Het blijft sisyfusarbeid. Als een omroep als SBS6 de malafide lepelbuiger en oplichter Uri Geller opvoert als haar icoon (‘Wie wordt de nieuwe Uri Geller?’), waarna diezelfde Uri Geller nog een keer mag optreden als een serieuze, paranormaal begaafde gast in het VARA-programma van Pauw en Witteman, dan kun je daar als columnist niet tegenop tornen. De mens is tot zonde geboren en zwelgt in irrationaliteit en mystiek. Wij worden pas van deze puberale acné verlost als de balsem van de wetenschap diep in onze poriën doordringt.
(nrc)
Irrationaliteit
De hang van mensen naar irrationaliteit en mystiek blijft wonderlijk. Dat Neanderthalers daar troost en steun aan ontleenden kan ik mij voorstellen, maar in onze maatschappij is het toch handiger om je verstand te gebruiken. De ratio heeft echter een slechte pers. Zelfs de overheid roept ons op van grote borden langs de weg “Rij Met Je Hart”. Trap het gaspedaal in als je gefrustreerd bent! Steek je vinger op tegen de medeautomobilisten! Doe maar wat je invalt. Geen wonder dat Nederlanders voortdurend tegen elkaar opbotsen.
Ik heb mijn portie irrationaliteit al weer gehad dit jaar. Ik had mij door de Universiteit van Amsterdam laten strikken om een voordracht over kwakzalverijbestrijding te houden bij de universiteitsdag. Zelf zou ik nooit een 70-plusser voor zo’n voordracht vragen. Die worden onwel of gaan dood en dan is je universiteitsdag bedorven. Ik zat daar niet mee. Ik was vereerd en schreef meteen een pittige samenvatting om duidelijk te maken hoe ik denk over kwakzalverij. Naast wetenschappelijk verantwoorde gegevens stonden daarin termen als oosterse hocus pocus (acupunctuur), westerse flauwekul (homeopathie) en alternatief gepruts.
De universiteit vond dat wel erg pittig en deed nog een poging om de tekst te kuisen. Bij een gekuiste samenvatting hoort echter een gekuiste redenaar en dat zou ik niet zijn. Zo werd mijn samenvatting toch maar afgedrukt in het programma van de universiteitsdag. Al gauw stroomden de brieven binnen. Er waren briefschrijvers die verdrietig hun lidmaatschap van de Amsterdamse Universiteits Vereniging opzegden; anderen eisten dat het College van Bestuur mijn voordracht zou verbieden. Censuur! De alternatieve genezers willen altijd dat wij met een open mind naar hun absurde behandelmethoden kijken, maar nu eisten zij censuur. Onder stress leert men zijn pappenheimers kennen.
Het meest vermakelijk vond ik het epistel van prof. dr. Jan Keppel Hesselink, de voorzitter van de stichting IOCOB (Innovatief Onderzoek en Onderwijs van Complementaire Behandelvormen). Bij voorbaat vond hij mijn voordracht “een miskleun” en “verontreiniging in een wetenschappelijk milieu”. Hij was er zeker van dat ik mijn “fundamentalistische kreupele stokpaarden zou berijden” en “sektarische waarheden” zou verkondigen. Let wel: dit alles voor ik een woord had uitgesproken.
Zoiets onschuldigs als een universiteitsdag en dan een stroom van protestbrieven, daar was de Universiteit van Amsterdam niet aan gewend, maar het bestuur hield de rug recht. Amsterdam is robuuster dan Rotterdam, waar professoren met impopulaire ideeën, zoals Tariq Ramadan, prompt door het universiteitsbestuur worden ontslagen in een vlaag van politieke correctheid en academische lafheid. Ik kon de universiteit ook geruststellen. Actievoerders tegen dierproeven zijn niet vies van geweld, maar alternatief blijft zachtaardig. In alle jaren dat ik mijn impopulaire standpunten over kwakzalverij naar voren heb gebracht in aanwezigheid van een (joelend) publiek ben ik nog nooit bekogeld met eieren of tomaten.
Mijn voordracht in een bomvolle, maar bomvrije Lutherse Kerk verliep dan ook zonder incident. Na afloop was er maar één mevrouw die mij toevoegde dat het goed was dat ik met emeritaat ben gegaan, omdat de universiteit behoefte heeft aan nieuwe mensen, die openstaan voor frisse ideeën. Zij heeft mij niet met haar karbies op het hoofd geslagen, ondanks mijn kritische woorden over de nieuwste ontwikkeling in de kwakzalverij, de mimicry.
De gevaarlijkste vorm van mimicry imiteert nieuwe experimentele behandelingsmethoden in de academische geneeskunde. Een karakteristiek voorbeeld is de stamceltherapie. Het is sinds kort mogelijk om somatische stamcellen te isoleren of in de reageerbuis te maken. Er is grote belangstelling in de serieuze geneeskunde voor het gebruik van zulke stamcellen (voorlopercellen) voor de vervanging van cellen in versleten weefsels, met name in hart en hersenen. De therapie is de fase van de dierproeven nog nauwelijks ontstegen. Desondanks bieden kwakzalvers, zoals de Nederlandse arts Trossel, de therapie aan voor allerlei chronische ziekten, zonder deugdelijk vooronderzoek of kwaliteitsbewaking. Radeloze patiënten worden misleid met uitvoerige medische gegevens over stamceltherapie, ontleend aan de serieuze medische literatuur, maar irrelevant voor de aangeboden therapieën. Voor leken niet te doorzien. In handen van kwakzalvers is deze experimentele therapie niet alleen peperduur en waardeloos, maar ook nog gevaarlijk, vanwege het risico op infecties en op het ontstaan van tumoren uit de stamcellen.
Een originelere en onschuldiger vorm van mimicry vinden wij bij de CAM-artsen, de artsen die Complementary and Alternative Medicine propageren. Deze artsen hebben de ultieme vorm van mimicry bedacht: zij beweren dat ze eigenlijk evidence based geneeskunde bedrijven. Zoals hun voorman Keppel Hesselink het formuleerde in zijn woedende brief aan de universiteit: “Van de alternatieve geneeskunde is minstens zoveel bewezen als van de reguliere geneeskunde”. If you cannot beat them, join them!
Als twee professoren het radicaal oneens zijn, hoe moet de leek dan weten wie gelijk heeft? In de Lutherse Kerk riep ik daarom een derde professor aan, prof. Edzard Ernst, die voor alle partijen acceptabel zou moeten zijn als een onverdachte arbiter. Prof. Ernst is hoogleraar complementaire geneeskunde in Engeland, auteur van The Oxford Handbook of Complementary Medicine en hij is opgeleid als homeopaat. Hij heeft zelfs een tijd als homeopathisch arts gewerkt in een homeopathisch ziekenhuis in München. Vorig jaar schreef hij met wetenschapsjournalist Simon Singh Trick or Treatment, the undeniable facts about alternative medicine, Norton, New York, 2008. In dit dikke boek legt prof. Ernst eerst uit hoe je er achterkomt of een behandelwijze werkt of niet en hoe je het kaf (alternatief) van het koren (evidence-based geneeskunde) scheidt. Vervolgens past prof. Ernst de criteria voor evidence-based geneeskunde toe op het bonte palet aan alternatieve behandelmethoden. Wat blijkt? De werkzaamheid van alternatief is niet aangetoond. Prof. Ernst denkt dat acupunctuur nog zou kunnen werken bij pijn en misselijkheid (maar niet voor alle andere indicaties waarvoor het in Nederland wordt toegepast) en manuele therapie voor rugklachten (maar niet voor schizofrenie of autisme). Ik vind dat nog te optimistisch, maar daar gaat het hier niet om. De essentie van de analyse van prof. Ernst is dat wij bijna de hele alternatieve handel bij de vuilnisbak kunnen zetten, inclusief de homeopathie.
In mijn lange, saaie, academisch onderbouwde voordracht ben ik natuurlijk ook ingegaan op de sociale, juridische en medische kanten van alternatief. Hoe gevaarlijk is het? Hoe krijgen wij de schurken en prutsers veroordeeld door de medische tuchtrechter? Hoe maken wij mensen weerbaarder tegen kwakzalvers? Het blijft sisyfusarbeid. Als een omroep als SBS6 de malafide lepelbuiger en oplichter Uri Geller opvoert als haar icoon (‘Wie wordt de nieuwe Uri Geller?’), waarna diezelfde Uri Geller nog een keer mag optreden als een serieuze, paranormaal begaafde gast in het VARA-programma van Pauw en Witteman, dan kun je daar als columnist niet tegenop tornen. De mens is tot zonde geboren en zwelgt in irrationaliteit en mystiek. Wij worden pas van deze puberale acné verlost als de balsem van de wetenschap diep in onze poriën doordringt.
(nrc)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
15-09-2009
Blokkeerbaar placebo
Wanneer ik als kind mijn knie pijn deed gaf mijn moeder er een kusje op. Dat hielp. Dergelijke magische ingrepen helpen ook bij volwassenen. Een voorbeeld is het voedingssupplement glucosamine, dat kniepijn zou verminderen. In de Verenigde Staten is er grondig onderzoek naar gedaan. Driehonderd patiënten met kniepijn kregen een half jaar lang glucosamine, en het effect was spectaculair: 64procent van hen had beduidend minder pijn. Er was ook een controlegroep die placebotabletten kreeg, zonder glucosamine. Van hen had 60 procent beduidend minder pijn. Voor de onderzoekers was daarmee de kous af: in vergelijking met placebo doet glucosamine weinig of niets. Maar hoe kunnen placebotabletten waar niets in zit de pijn van een versleten knie verminderen?
Deels is dat verklaarbaar. Mensen melden zich bij de dokter als de pijn op zijn hoogst is, en dan kan het alleen maar minder worden. Verder wennen mensen aan pijn, zodat ze het minder gaan voelen.
Maar er bestaat ook een reëel effect van placebo’s. Pijn neemt meer af als een patiënt placebopillen krijgt dan als hij niets slikt. Dat komt niet door de inhoud van die pillen, dat is zetmeel of cellulose, en als je die stiekem door het eten van de patiënt prakt gebeurt er niets.
Het placebo-effect is niet een effect van een stof maar van verwachtingen en ervaringen. Het kusje van mijn moeder hielp omdat ik er in geloofde. Bij de volwassene schept de stem van de arts, het zien van de injectiespuit en het ruiken van de ziekenhuislucht diezelfde verwachting dat de pijn verzacht gaat worden.
Hersenonderzoek laat zien dat dit meer is dan suggestie. Bij kniepijn lopen er pijnsignalen van de knieën naar de hersenen. Daardoor gaan in de pijncentra in de hersenen als het ware rode lampjes branden. Als die aangaan voel je pijn. Inspuiten van morfine verlicht de pijn doordat morfine via het bloed naar de hersenen gaat, en daar de lampjes uitzet. Een dokter die een placebo-injectie geeft met de belofte dat het helpt, beïnvloedt diezelfde pijncentra in de hersenen. Het placebo-effect loopt nu niet via het bloed, want in de spuit zit niets, maar via de ogen en de oren van de patiënt. Oog en oor zetten het beeld van de spuit en de stem van de dokter om in elektrische stroompjes die naar de pijncentra in de hersenen lopen en de activatie daarvan verminderen. Je kunt dat zien op MRI-scans van de hersenen.
De overeenkomst tussen morfine en de geruststellende doktersstem is ook aangetoond in experimenten met een geneesmiddel dat de werking van morfine in de hersenen blokkeert. Toedienen van dat middel blokkeert de pijnstillende werking van morfine, maar ook van placebo’s. Er bestaat een andere stof die de werking van morfine juist versterkt. Die stof versterkt ook de pijnstillende werking van placebo’s.
Toen er nog geen werkzame geneesmiddelen bestonden, vormden zulke placebo-effecten de kern van de geneeskunde. Dokters dienden hun patiënten gemalen uilenballen toe of deden een aderlating. Sommige van de patiënten gingen nog steeds dood, maar er waren er genoeg die zich na de behandeling beter voelden, deels doordat de ziekte vanzelf overging, en deels doordat ze geloofden in de behandeling en daardoor minder pijn hadden.
Placebo’s verzachten pijn, en dat zonder bijwerkingen. Je zou daarom verwachten dat er veel onderzoek naar wordt gedaan, maar binnen de reguliere geneeskunde gebeurt dat weinig. De voornaamste reden daarvoor is dat mamma’s kusjes niet te patenteren zijn. Medisch onderzoek wordt namelijk grotendeels gefinancierd door industrieën. Als het nieuwe geneesmiddel of de nieuwe kunstknie werkt dan wil de betreffende industrie daar het alleenverkooprecht op, anders verdienen ze niets. Maar op geruststellende woorden krijg je nooit patent. Daarom laat het reguliere medische onderzoek de placebo’s grotendeels liggen
Maar de patiënt heeft pijn, en gaat op zoek naar genezers die de placebo wel in ere houden. Dat zijn de alternatieve genezers. Vaak lijken zij overtuigder van hun genezende krachten dan de reguliere dokters. Dat versterkt de hoop van de patiënt, en daarmee het pijnstillend effect. Bovendien begrijpt de patiënt beter wat de alternatieve genezer doet. Je ziet hoe hij de pijn uit je buik trekt en van zijn handen afslaat. Dat overtuigt. Alternatieve behandelingen werken niet in placebo gecontroleerd onderzoek, zegt de reguliere dokter, en hij heeft gelijk. Maar het helpt, zegt de alternatieve dokter, en hij heeft ook gelijk – zie glucosamine en de kniepijn.
Misschien kunnen de twee iets van elkaar leren. Bij de behandeling van pijn zijn vertrouwenwekkende rituelen belangrijk. Zelfs morfine werkt een stuk beter als het door een zichtbare verpleegkundige wordt ingespoten dan wanneer het door een onzichtbare computer wordt toegediend via een infuus. Maar laten we alsjeblieft de beperkingen van de placebo niet uit het oog verliezen. Placebotherapieën genezen geen kanker, zelfs tegen de pijn bij die ziekte en het verlies aan eetlust doen ze weinig. Ook bij de meeste andere ziekten helpen ze niet.
Vanwaar mijn interesse in placebo’s? Dat is vanwege hun effect op het prikkelbaredarmsyndroom. Een op de vijf vrouwen heeft daar last van. Het veroorzaakt chronische buikpijn, diarree en constipatie. Die symptomen worden minder bij vrijwel iedere behandeling die de patiënt hoop geeft op verlichting, en placebo’s helpen er vrijwel even goed tegen als echte pijnstillers. MRI-scans van de hersenen bevestigen de krachtige werking van placebo’s bij dit syndroom.
Dat stelt mij voor een penibele keuze. Veel vrouwen met prikkelbaredarmsyndroom gebruiken yoghurtjes met probiotische bacteriën om hun buikpijn en verstopping te bestrijden. Er is nooit bewezen dat die beter werken dan gewone yoghurt, maar dankzij het placebo-effect hebben veel gebruikers er ongetwijfeld baat bij. Mag ik dat in de media onderuithalen uit naam van de wetenschap? Of bewijs ik lijders aan prikkelbaredarmsyndroom een betere dienst als ik zwijg en de werkzaamheid van yoghurtjes in het vage laat?
Ik vind dat ik beter de waarheid kan zeggen. Een wetenschapper die gaat jokken voor de goede zaak begeeft zich op een hellend vlak, zeker als er zoveel geld op het spel staat als bij de yoghurtjes. Je raakt verwikkeld in een heilloze samenzwering van insiders tegen outsiders. Bij kinderen die in Sinterklaas geloven kan dat nog net, bij volwassen patiënten niet.
Laat de yoghurtfabrikanten iets ontwikkelen wat echt werkt, dan krijgen de patiënten het placebo-effect er gratis bij. Tot die tijd kunt u zich troosten met de gedachte dat de effectiviteit van kusjes tegen pijn wetenschappelijk bewezen is.
(nrc)
Blokkeerbaar placebo
Wanneer ik als kind mijn knie pijn deed gaf mijn moeder er een kusje op. Dat hielp. Dergelijke magische ingrepen helpen ook bij volwassenen. Een voorbeeld is het voedingssupplement glucosamine, dat kniepijn zou verminderen. In de Verenigde Staten is er grondig onderzoek naar gedaan. Driehonderd patiënten met kniepijn kregen een half jaar lang glucosamine, en het effect was spectaculair: 64procent van hen had beduidend minder pijn. Er was ook een controlegroep die placebotabletten kreeg, zonder glucosamine. Van hen had 60 procent beduidend minder pijn. Voor de onderzoekers was daarmee de kous af: in vergelijking met placebo doet glucosamine weinig of niets. Maar hoe kunnen placebotabletten waar niets in zit de pijn van een versleten knie verminderen?
Deels is dat verklaarbaar. Mensen melden zich bij de dokter als de pijn op zijn hoogst is, en dan kan het alleen maar minder worden. Verder wennen mensen aan pijn, zodat ze het minder gaan voelen.
Maar er bestaat ook een reëel effect van placebo’s. Pijn neemt meer af als een patiënt placebopillen krijgt dan als hij niets slikt. Dat komt niet door de inhoud van die pillen, dat is zetmeel of cellulose, en als je die stiekem door het eten van de patiënt prakt gebeurt er niets.
Het placebo-effect is niet een effect van een stof maar van verwachtingen en ervaringen. Het kusje van mijn moeder hielp omdat ik er in geloofde. Bij de volwassene schept de stem van de arts, het zien van de injectiespuit en het ruiken van de ziekenhuislucht diezelfde verwachting dat de pijn verzacht gaat worden.
Hersenonderzoek laat zien dat dit meer is dan suggestie. Bij kniepijn lopen er pijnsignalen van de knieën naar de hersenen. Daardoor gaan in de pijncentra in de hersenen als het ware rode lampjes branden. Als die aangaan voel je pijn. Inspuiten van morfine verlicht de pijn doordat morfine via het bloed naar de hersenen gaat, en daar de lampjes uitzet. Een dokter die een placebo-injectie geeft met de belofte dat het helpt, beïnvloedt diezelfde pijncentra in de hersenen. Het placebo-effect loopt nu niet via het bloed, want in de spuit zit niets, maar via de ogen en de oren van de patiënt. Oog en oor zetten het beeld van de spuit en de stem van de dokter om in elektrische stroompjes die naar de pijncentra in de hersenen lopen en de activatie daarvan verminderen. Je kunt dat zien op MRI-scans van de hersenen.
De overeenkomst tussen morfine en de geruststellende doktersstem is ook aangetoond in experimenten met een geneesmiddel dat de werking van morfine in de hersenen blokkeert. Toedienen van dat middel blokkeert de pijnstillende werking van morfine, maar ook van placebo’s. Er bestaat een andere stof die de werking van morfine juist versterkt. Die stof versterkt ook de pijnstillende werking van placebo’s.
Toen er nog geen werkzame geneesmiddelen bestonden, vormden zulke placebo-effecten de kern van de geneeskunde. Dokters dienden hun patiënten gemalen uilenballen toe of deden een aderlating. Sommige van de patiënten gingen nog steeds dood, maar er waren er genoeg die zich na de behandeling beter voelden, deels doordat de ziekte vanzelf overging, en deels doordat ze geloofden in de behandeling en daardoor minder pijn hadden.
Placebo’s verzachten pijn, en dat zonder bijwerkingen. Je zou daarom verwachten dat er veel onderzoek naar wordt gedaan, maar binnen de reguliere geneeskunde gebeurt dat weinig. De voornaamste reden daarvoor is dat mamma’s kusjes niet te patenteren zijn. Medisch onderzoek wordt namelijk grotendeels gefinancierd door industrieën. Als het nieuwe geneesmiddel of de nieuwe kunstknie werkt dan wil de betreffende industrie daar het alleenverkooprecht op, anders verdienen ze niets. Maar op geruststellende woorden krijg je nooit patent. Daarom laat het reguliere medische onderzoek de placebo’s grotendeels liggen
Maar de patiënt heeft pijn, en gaat op zoek naar genezers die de placebo wel in ere houden. Dat zijn de alternatieve genezers. Vaak lijken zij overtuigder van hun genezende krachten dan de reguliere dokters. Dat versterkt de hoop van de patiënt, en daarmee het pijnstillend effect. Bovendien begrijpt de patiënt beter wat de alternatieve genezer doet. Je ziet hoe hij de pijn uit je buik trekt en van zijn handen afslaat. Dat overtuigt. Alternatieve behandelingen werken niet in placebo gecontroleerd onderzoek, zegt de reguliere dokter, en hij heeft gelijk. Maar het helpt, zegt de alternatieve dokter, en hij heeft ook gelijk – zie glucosamine en de kniepijn.
Misschien kunnen de twee iets van elkaar leren. Bij de behandeling van pijn zijn vertrouwenwekkende rituelen belangrijk. Zelfs morfine werkt een stuk beter als het door een zichtbare verpleegkundige wordt ingespoten dan wanneer het door een onzichtbare computer wordt toegediend via een infuus. Maar laten we alsjeblieft de beperkingen van de placebo niet uit het oog verliezen. Placebotherapieën genezen geen kanker, zelfs tegen de pijn bij die ziekte en het verlies aan eetlust doen ze weinig. Ook bij de meeste andere ziekten helpen ze niet.
Vanwaar mijn interesse in placebo’s? Dat is vanwege hun effect op het prikkelbaredarmsyndroom. Een op de vijf vrouwen heeft daar last van. Het veroorzaakt chronische buikpijn, diarree en constipatie. Die symptomen worden minder bij vrijwel iedere behandeling die de patiënt hoop geeft op verlichting, en placebo’s helpen er vrijwel even goed tegen als echte pijnstillers. MRI-scans van de hersenen bevestigen de krachtige werking van placebo’s bij dit syndroom.
Dat stelt mij voor een penibele keuze. Veel vrouwen met prikkelbaredarmsyndroom gebruiken yoghurtjes met probiotische bacteriën om hun buikpijn en verstopping te bestrijden. Er is nooit bewezen dat die beter werken dan gewone yoghurt, maar dankzij het placebo-effect hebben veel gebruikers er ongetwijfeld baat bij. Mag ik dat in de media onderuithalen uit naam van de wetenschap? Of bewijs ik lijders aan prikkelbaredarmsyndroom een betere dienst als ik zwijg en de werkzaamheid van yoghurtjes in het vage laat?
Ik vind dat ik beter de waarheid kan zeggen. Een wetenschapper die gaat jokken voor de goede zaak begeeft zich op een hellend vlak, zeker als er zoveel geld op het spel staat als bij de yoghurtjes. Je raakt verwikkeld in een heilloze samenzwering van insiders tegen outsiders. Bij kinderen die in Sinterklaas geloven kan dat nog net, bij volwassen patiënten niet.
Laat de yoghurtfabrikanten iets ontwikkelen wat echt werkt, dan krijgen de patiënten het placebo-effect er gratis bij. Tot die tijd kunt u zich troosten met de gedachte dat de effectiviteit van kusjes tegen pijn wetenschappelijk bewezen is.
(nrc)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Zijn die toevallig bekend?quote:Onderweg verzamelen ze een lijst van twaalf criteria waaraan goede wetenschap moet voldoen.
Ben wel benieuwd waar de grens ligt tussen goed onderzoek en nonsens (en sowieso waar de schrijvers die dan zien).Ik vind het zelf op zijn minst interessant om te zien dat we de afgelopen eeuwen/millenia eigenlijk maar quasi-wetenschappelijk bezig zijn geweest en we nu pas op het goede spoor zijn. Die claim.. daar heb ik soms wel moeite mee (en nou weet ik best dat die claim niet zo duidelijk bestaat, maar toch)
Wat maakt onze wetenschap tot de objectieve waarheidstoets tov de methoden die van vroegere tijden bestaan? Dat vraag ik me weleens af.. zijn het enkel afspraken?
Ware Wijsheid Liefdevolle Vrede
Peaceful Warrior "What are you?" "This Moment"
Peaceful Warrior "What are you?" "This Moment"
07-10-2009
'Hersenactiviteit piekt vlak voor dood'
AMSTERDAM - Amerikaanse wetenschappers hebben ontdekt dat de hersenactiviteit van terminale patiënten sterk toeneemt vlak voordat de dood intreedt.
© www.gezondheidsnet.nlDe onderzoekers van George Washington University brachten de hersengolven in kaart van zeven mensen die stierven aan ernstige aandoeningen, zoals kanker en hartaanvallen.
Vlak voordat de dood intrad, bleek de hersenactiviteit van alle patiënten te pieken. Hun hersengolven namen op ongeveer hetzelfde moment met dezelfde sterkte toe.
De wetenschappers vermoeden dat die stijging van hersenactiviteit kan verklaren waarom mensen die een bijna-doodervaring hebben meegemaakt vaak bijzondere verschijnselen rapporteren. Meestal beweren ze een wit licht te hebben gezien, of herinneren ze zich dat ze uit hun lichaam zijn getreden.
Zuurstof
De resultaten van het onderzoek zijn gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Palliative Medicine.
Volgens de onderzoekers wordt de toenemende hersenactiviteit van stervende mensen mogelijk veroorzaakt door zenuwcellen die op hetzelfde moment worden afgesneden van zuurstoftoevoer door het wegvallen van de bloeddruk.
Vuren
“Alle zenuwcellen in de hersenen zijn met elkaar verbonden en wanneer ze geen zuurstof meer krijgen, verliezen ze hun vermogen om stroompjes te produceren”, zo verklaart hoofdonderzoeker Lakhmir Chawla op Discovery News.
“Als de stroming van het bloed helemaal stopt, vuren alle zenuwcellen nog één keer op bijna hetzelfde moment. Je krijgt een soort domino-effect. Dat zou de piek in hersenactiviteit kunnen verklaren”, aldus Chawla.
Herinnering
Het wegvallen van de zuurstoftoevoer aan de hersenen zou volgens de wetenschappers een grote impact kunnen hebben op het geheugen van mensen die een bijna-doodervaring beleven.
“Het is niet zo dat iedereen dezelfde ervaring rapporteert”, aldus Chawla. “De meeste mensen houden er in algemene zin gewoon een heel levendige herinnering aan over.”
De onderzoekers benadrukken overigens dat de hersengolven van veel meer terminale patiënten in kaart moeten worden gebracht om verdere conclusies te kunnen trekken uit de studie.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
'Hersenactiviteit piekt vlak voor dood'
AMSTERDAM - Amerikaanse wetenschappers hebben ontdekt dat de hersenactiviteit van terminale patiënten sterk toeneemt vlak voordat de dood intreedt.
© www.gezondheidsnet.nlDe onderzoekers van George Washington University brachten de hersengolven in kaart van zeven mensen die stierven aan ernstige aandoeningen, zoals kanker en hartaanvallen.
Vlak voordat de dood intrad, bleek de hersenactiviteit van alle patiënten te pieken. Hun hersengolven namen op ongeveer hetzelfde moment met dezelfde sterkte toe.
De wetenschappers vermoeden dat die stijging van hersenactiviteit kan verklaren waarom mensen die een bijna-doodervaring hebben meegemaakt vaak bijzondere verschijnselen rapporteren. Meestal beweren ze een wit licht te hebben gezien, of herinneren ze zich dat ze uit hun lichaam zijn getreden.
Zuurstof
De resultaten van het onderzoek zijn gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Palliative Medicine.
Volgens de onderzoekers wordt de toenemende hersenactiviteit van stervende mensen mogelijk veroorzaakt door zenuwcellen die op hetzelfde moment worden afgesneden van zuurstoftoevoer door het wegvallen van de bloeddruk.
Vuren
“Alle zenuwcellen in de hersenen zijn met elkaar verbonden en wanneer ze geen zuurstof meer krijgen, verliezen ze hun vermogen om stroompjes te produceren”, zo verklaart hoofdonderzoeker Lakhmir Chawla op Discovery News.
“Als de stroming van het bloed helemaal stopt, vuren alle zenuwcellen nog één keer op bijna hetzelfde moment. Je krijgt een soort domino-effect. Dat zou de piek in hersenactiviteit kunnen verklaren”, aldus Chawla.
Herinnering
Het wegvallen van de zuurstoftoevoer aan de hersenen zou volgens de wetenschappers een grote impact kunnen hebben op het geheugen van mensen die een bijna-doodervaring beleven.
“Het is niet zo dat iedereen dezelfde ervaring rapporteert”, aldus Chawla. “De meeste mensen houden er in algemene zin gewoon een heel levendige herinnering aan over.”
De onderzoekers benadrukken overigens dat de hersengolven van veel meer terminale patiënten in kaart moeten worden gebracht om verdere conclusies te kunnen trekken uit de studie.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Lees het boekquote:Op woensdag 16 september 2009 02:57 schreef Boswachtertje het volgende:
[..]
Zijn die toevallig bekend?
Ik vind het zelf op zijn minst interessant om te zien dat we de afgelopen eeuwen/millenia eigenlijk maar quasi-wetenschappelijk bezig zijn geweest en we nu pas op het goede spoor zijn. Die claim.. daar heb ik soms wel moeite mee (en nou weet ik best dat die claim niet zo duidelijk bestaat, maar toch)
Wat maakt onze wetenschap tot de objectieve waarheidstoets tov de methoden die van vroegere tijden bestaan? Dat vraag ik me weleens af.. zijn het enkel afspraken?
Vooruit dan. Dit is een lijst van een dozijn demacratiecriteria waarvan wetenschap van niet-wetenschap wordt onderscheiden, wetenschappelijke beweringen van pseudowetenschappleijke beweringen en wetenschappers van pseidowetenschappers
1. Wetenschap kenmerkt zich doorhaar streven naar waarheid en wetenschappers dienen waarachtig te zijn.
2. Wetenschappelijke beweringen zijn (empirisch) falsifieerbaar.
3. Wetenschap leidt tot intersubjectieve inzichtelijkheid.
4. Wetenschap levert functionele verklaringen binnen een context.
5. Wetenschap verheldert onze concepten.
6. Wetenschappers redeneren correct, drogredenen zijn uit den boze.
7. Wetenschap postuleert nooit meer dan nodig is.
8. Wetenschappers werken programmatisch en streven naar progressie
9. Wetenschappelijke beweringen vereisen empirische ondersteuning.
10 Wetenschap negeert eenmalige anekdotes als bewijsmateriaal.
11. Wetenschapers vatten vreemde ervaringgen niet automatisch op als empirisch bewijs voor onzinnige hypotheses.
12. Wetenschappers hebben oog voor de inhoudelijke relatie tussen verschillende wetenschappelijke disciplines
[ Bericht 17% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 08-10-2009 00:53:06 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Vlgs mij is het WFL onderdeel op FOK helemaal wat voor jouwquote:Op donderdag 8 oktober 2009 00:51 schreef Flammie het volgende:
Schitterende posts
Laat ze komen, laat ze komen
The truth was in here.
Ik ben op 't ogenblik op de helft in het boek, ik vind 't wel aardig maar ik vind ze soms erg kort door de bocht.
Een beetje in de stijl van "We hebben hier 2x aangetoond dat de boel besodemieterd werd, dus is het allemaal ONZIN".
Ze hebben wat mij betreft op zich vaak wel een punt, maar de manier waarop ze het brengen zal niemand overtuigen behalve de mensen die al overtuigd waren.
Een beetje de manier waarop hier in TRU ook gediscussieerd wordt vaak zeg maar
Gloeiende vinketering, dacht ik bij Bol.com het boek "Flim-flam!" van James Randi besteld te hebben, wordt het bezorgd, zijn het 2 audiocassettes waarop ie het voorleest. Ik heb gvd niet eens meer een cassettedeck
Een beetje in de stijl van "We hebben hier 2x aangetoond dat de boel besodemieterd werd, dus is het allemaal ONZIN".
Ze hebben wat mij betreft op zich vaak wel een punt, maar de manier waarop ze het brengen zal niemand overtuigen behalve de mensen die al overtuigd waren.
Een beetje de manier waarop hier in TRU ook gediscussieerd wordt vaak zeg maar
Gloeiende vinketering, dacht ik bij Bol.com het boek "Flim-flam!" van James Randi besteld te hebben, wordt het bezorgd, zijn het 2 audiocassettes waarop ie het voorleest. Ik heb gvd niet eens meer een cassettedeck
zzz
quote:Op donderdag 8 oktober 2009 09:22 schreef _Led_ het volgende:
Ik ben op 't ogenblik op de helft in het boek, ik vind 't wel aardig maar ik vind ze soms erg kort door de bocht.
Een beetje in de stijl van "We hebben hier 2x aangetoond dat de boel besodemieterd werd, dus is het allemaal ONZIN".
Ze hebben wat mij betreft op zich vaak wel een punt, maar de manier waarop ze het brengen zal niemand overtuigen behalve de mensen die al overtuigd waren.
Een beetje de manier waarop hier in TRU ook gediscussieerd wordt vaak zeg maar
Gloeiende vinketering, dacht ik bij Bol.com het boek "Flim-flam!" van James Randi besteld te hebben, wordt het bezorgd, zijn het 2 audiocassettes waarop ie het voorleest. Ik heb gvd niet eens meer een cassettedeck
James Randi Rules!
Een casettedek aanschaffen zou ik zeggen
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Nah, heb net m'n bestelling op bol gecheckt, heb toch echt een hardcover boek besteld.quote:
[..]
James Randi Rules!
Terugsturen dus
zzz
ook goed
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Twee casettebandjes
wtf?? het is gewoon een boek inderdaad
wtf?? het is gewoon een boek inderdaad
Michielos topics zijn als het eten van oesters.
Heb deze gekregen : http://www.amazon.com/Fli(...)usions/dp/1573920312quote:
Twee casettebandjes
wtf?? het is gewoon een boek inderdaad
zzz
ik zou alles van die bekrompen luizenbaard sowieso terugsturenquote:Op donderdag 8 oktober 2009 10:42 schreef _Led_ het volgende:
[..]
Heb deze gekregen : http://www.amazon.com/Fli(...)usions/dp/1573920312
Michielos topics zijn als het eten van oesters.
