PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 10

Uhm, een kennis van mij heeft erg veel autistische trekken (volgens het lijstje). Mijn vraag is hoe vaak het voorkomt dat een autistische persoon zeer formeel praat (in alle omstandigheden), en woorden/letterlijke zinnen overneemt van hooggeleerde mannen waar hij op geilt. Veel voorkomend? Of? Geen flauw idee.

quote:

Op dinsdag 25 november 2008 23:02 schreef Black_Tulip het volgende:
[..]
Stupendous76, wat heb je weggehaald?
[..]

Het paste niet bij die specifieke post maar heb het verder niet meer geplaatst. Was iets als: ik kan vrij slecht verwoorden wat ik denk/weet/voel, maar gelukkig zijn er een aantal mensen hier die precies de voorbeelden aanhalen die ik bedoel.
Voorbeelden:

jouw opmerking dat je je het buitenbeentje voelen zijn/worden (ook al hoeft dat niet zo te zijn, het voelt wel zo);

Juup: Ik moet meer naar mijn gevoel luisteren, niet altijd alles willen redeneren en voorspellen (invullen).

Sempron2400: Het zijn kleine dingetjes, maar soms heb ik er toch moeite mee - in bekend gezelschap nog het minst.

Tijnbrein: ik ben eerlijk en zeg dat ik iets niet zo goed kan en wordt daarom afgewezen
etc.

Ik heb al eens verschillende posts uit de topicreeks verzameld en doorgestuurd naar de psycholoog (maar dat deed ik te laat ), ik denk dat ik het nog maar eens moet proberen: constant feest der herkenning, maar in hoeverre speelt het en/of kan/moet je er wat aan doen.

Hmm even over dat solliciteren, het is denk ik altijd goed om gewoon eerlijk te zijn in zo'n gesprek, maar 't blijft 'n ellende en veel afwijzingen en brieven schrijven en etc. Maar geef niet op. En realiseer je: niet veel mensen komen bij 'n baan terecht die precies aansluit bij hun vooropleiding.

M.

quote:

Op dinsdag 25 november 2008 22:38 schreef Onsterfelijkheid het volgende:
Uhm, een kennis van mij heeft erg veel autistische trekken (volgens het lijstje). Mijn vraag is hoe vaak het voorkomt dat een autistische persoon zeer formeel praat (in alle omstandigheden), en woorden/letterlijke zinnen overneemt van hooggeleerde mannen waar hij op geilt. Veel voorkomend? Of? Geen flauw idee.

Ik praat en schrijf vaak erg formeel, ook op mijn werk waar een deel van de mensen aan de lopende band schuine moppen vertelt. Voor dergelijke moppentapperij haal ik mijn neus op, ik denk dat de meeste van mijn vrienden er ook niet op zitten te wachten.

Ik praat er nooit met anderen over, maar ik heb volgens mezelf een emotioneel mankement.
Als anderen iets verdrietigs (zouden) vertellen, dan voel ik daar helemaal niets bij. Ik word niet emotioneel geraakt door de gevoelens van een ander.
Ik ben niet zo iemand die grof over andermans gevoelens heenstapt, maar ik heb kennelijk geen vermogen tot medeleven of geen inlevingsvermogen.

Als ik mezelf onbewust met anderen ga vergelijken, dan voel ik me minderwaardig doordat ik weet dat ik een ´mankement´ heb.
Ik vind het extra moeilijk omdat mensen vaak met verhalen naar me toekomen, en ik aan dat gebrek denk.

quote:

Op woensdag 26 november 2008 00:34 schreef Black_Tulip het volgende:
Het is een 'feest' van herkenning hier inderdaad.

Hoe is dat gegaan met de psycholoog?

Eigenlijk wel goed, maar achteraf bezien kon het beter. Zoals gezegd kan ik niet goed verwoorden wat ik bedoel, heb ik niet echt problemen, ben niet dom, kortom: ik kan me redelijk redden. Haar/hun diagnose is dan ook dat ik waarschijnlijk pdd-nos heb, voornamelijk omdat ze wel punten herkent van aandoening X of Y, maar om een stempeltje te krijgen van X of Y moet je zo veel als mogelijk punten van het lijstje X of Y hebben.
Er zou nu een vervolgtraject moeten komen, maar vanwege drukte bij mij (werk/huis) ben ik daar nog niet mee doorgegaan.

Vandaag naar de huisarts geweest, ik krijg een verwijzing zodra zij heeft uitgezocht bij welke instelling ik verder moet. Ben benieuwd!

Komen jullie allemaal alleen op FOK!, of ook nog op andere websites/weblogs/e.d.?

quote:

Op donderdag 27 november 2008 01:17 schreef Juup© het volgende:
Komen jullie allemaal alleen op FOK!, of ook nog op andere websites/weblogs/e.d.?

Tweakers... maar alleen voor de frontpage te lezen en af en toe het forum & de pricewatch als ik iets aan het zoeken ben. Fok! al weer een aantal jaar, dit is mijn tweede account nadat ik het vorige wachtwoord ben vergeten

quote:

Op donderdag 27 november 2008 01:23 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Tweakers... maar alleen voor de frontpage te lezen en af en toe het forum & de pricewatch als ik iets aan het zoeken ben. Fok! al weer een aantal jaar, dit is mijn tweede account nadat ik het vorige wachtwoord ben vergeten

Ohja, ik zal het zelf ook nog even aangeven:

FOK!

Eeuuhhmm FOK!

Tweakers voor het nieuws en de pricewatch

Diverse weblogs mbt autisme.

And last but not least: FOK!

Wel ik heb dus de huisarts gebeld.
En die vond mijn klachten verdacht veel lijken op borderline.

Ik vind zelf totaal van niet.
Maar ik moet eerlijk toegeven dat praktisch al mijn " problemen " wel onder alle punten van Borderline passen.
Volgende week heb ik een afspraak bij een psycholoog.
Maar eigenlijk wil ik het helemaal niet weten

Straks heb ik ECHT borderline.
En dan ?
Daar kom je nooit meer vanaf.
Hoe kan ik dat mijn toekomstige vrouw aandoen ?
En het kindje dat op komst is ?

quote:

Op woensdag 26 november 2008 09:26 schreef BlueMage het volgende:
Hmm even over dat solliciteren, het is denk ik altijd goed om gewoon eerlijk te zijn in zo'n gesprek, maar 't blijft 'n ellende en veel afwijzingen en brieven schrijven en etc. Maar geef niet op. En realiseer je: niet veel mensen komen bij 'n baan terecht die precies aansluit bij hun vooropleiding.

M.

Ik snap wat jij bedoeldt maar dan moet die baan toch aan de volgende voorwaarden voldoen. Ten eerste moet je het werk leuk en uitdagend vinden. Ten tweede moet je mogelijkheden krijgen om jezelf verder te ontwikkelen. Tot nu toe heb ik nog geen enkele baan gehad die aan beiden voorwaarden voldeed. Ik hoopte daarom ook dat ik bij het bedrijf waar ik ontslagen ben wel die dingen kon vinden. Maar helaas mocht dat niet zo zijn.

quote:

Op donderdag 27 november 2008 02:10 schreef Noorsbloed het volgende:
Wel ik heb dus de huisarts gebeld.
En die vond mijn klachten verdacht veel lijken op borderline.

Ik vind zelf totaal van niet.
Maar ik moet eerlijk toegeven dat praktisch al mijn " problemen " wel onder alle punten van Borderline passen.
Volgende week heb ik een afspraak bij een psycholoog.
Maar eigenlijk wil ik het helemaal niet weten

Straks heb ik ECHT borderline.
En dan ?
Daar kom je nooit meer vanaf.
Hoe kan ik dat mijn toekomstige vrouw aandoen ?
En het kindje dat op komst is ?

Volgens mij als je echt borderline hebt dan kun je geen vriendin hebben. Enneh verder...'t zijn maar labeltjes die ze op je plakken, misschien kan 't helpen met hoe je met je eigen nare karaktertrekjes omgaat maar als meer moet je zo'n 'diagnose' ook niet zien, bovendien weet 'n huisarts niet zoveel over psychische aandoeningen dus hecht er niet teveel waarde aan.

M.

quote:

Op donderdag 27 november 2008 10:59 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Ik snap wat jij bedoeldt maar dan moet die baan toch aan de volgende voorwaarden voldoen. Ten eerste moet je het werk leuk en uitdagend vinden. Ten tweede moet je mogelijkheden krijgen om jezelf verder te ontwikkelen. Tot nu toe heb ik nog geen enkele baan gehad die aan beiden voorwaarden voldeed. Ik hoopte daarom ook dat ik bij het bedrijf waar ik ontslagen ben wel die dingen kon vinden. Maar helaas mocht dat niet zo zijn.

Ik begrijp heel goed hoe je je voelt en heb ook heel veel frustraties mbt werk en solliciteren. Echt een oplossing heb ik niet, maar wel wat tips:

1. Probeer eerst uit te zoeken wat je écht leuk vindt en solliciteer op banen die je echt wilt. Dat je niet enthousiast overkomt, heeft namelijk misschien ook wel te maken met het feit dat je niet enthousiast bént. Ik weet zelf bijv. vaak niet wat ik nou eigenlijk wil en als je het zelf niet weet, kun je het ook niet op een ander overbrengen.
2. Oefen heel veel met solliciteren. En niet alleen ter plekke, maar ook thuis. Wat heel veel heeft geholpen bij mij is de site carrieretijger.nl. Hier staan veel tips over solliciteren, van het schrijven van een brief tot je lichaamshouding tijdens het gesprek. Door het lezen kun je je beter voorbereiden op standaardvragen. Ik had bijvoorbeeld problemen met uitleggen wat mijn sterke punten zijn en waar dat uit blijkt. Ten eerste heb ik altijd moeite met open vragen: als iemand vraagt, ben je goed in X dan kan ik wel bedenken of dat wel of niet zo is, maar als iemand me vraagt 'waar ben je goed in' dan lijkt het wel alsof m'n hoofd helemaal leeg wordt en ik niet meer na kan denken. Dus zet dat soort standaardantwoorden vast op een rijtje. Carrieretijger heeft me ook goed geholpen om praktijkvoorbeelden te bedenken voor karaktereigenschappen en daardoor verlopen de gesprekken vlotter en zit je met meer vertrouwen in het gesprek, je kunt namelijk 'bewijzen' dat je idd goed bent in iets.
3. Acceptatie. Accepteer dat je anders bent, dat je hier altijd problemen mee zult blijven houden en dat het je meer moeite zal kosten om exact hetzelfde te bereiken als iemand anders die misschien wel minder geschikt is voor het werk, maar gewoon makkelijker praat. Het is helaas nu eenmaal zo dat mensen meer geven om een leuk uiterlijk en een vlotte babbel dan om je capaciteiten. Als je weet dat vrouwen met oorbellen eerder aangenomen worden dan vrouwen zonder oorbellen, dan weet je hoe diepgaand zo'n gesprek is. Dus dat je als persoon afgewezen wordt is echt niet zo; hou gewoon in gedachten dat er een of andere oppervlakkige man of vrouw tegenover je zit die graag voorgelogen wil worden en een mooi toneelstukje wil zien. Misschien kun je het ook zo zien: een sollicitatiegesprek is eigenlijk een toneelstukje waarin alleen de grove lijnen van het verhaal vaststaan: verzin je een leuk toneelstukje, dan ga je door naar de volgende ronde. Het is ook niet zo mijn ding, maar goed. Het zij zo.

Even een vraagje... Mijn vriend wil soms weleens 's avonds uit of een weekend bij vrienden blijven. Op zich begrijp ik dat wel... Eerst had ik er sowieso heel veel moeite mee en bleef hij voor mij thuis of hij belde om te vragen of ik het goed vond, maar kwam dan naar huis omdat ik overstuur raakte. Na ongeveer een jaar is hij zes weken naar familie geweest in het buitenland, ik had het toen heel moeilijk en verwaarloosde het huishouden en mezelf en was heel erg neerslachtig, heb de eerste 2 1/2 week iedere avond gehuild en daarna nog heel veel (al werd het wat minder gelukkig). We belden toen ook ongeveer iedere twee dagen. Tegenwoordig gaat het wel iets beter. Ik begrip dat hij weleens uit wil en als ik het wat langer van tevoren weet kan ik er redelijk mee omgaan, dan kan ik me erop voorbereiden en soms vind ik het helemaal niet erg meer. Als ik gewoon van tevoren weet dat hij bijv. volgende week niet thuis is, dan weet ik dat en dan houd ik mezelf ook nog wel bezig 's avonds. Nu belde hij net om een uur of elf dat hij niet thuis kwam - normaal is hij er rond half twaalf. Kortom, ik verwachtte hem bijna thuis en had het er weer heel moeilijk mee dat hij niet thuis kwam.

Herkent iemand dit en heeft iemand tips om ermee om te gaan?

Toch wel vervelend/moeilijk om te lezen dat met een ASS de kans op werk zo klein is. Je kunt in deze maatschappij vele normen en waarden aan de laars lappen, antisociaal zijn, en toch een goede baan hebben. Maar o wee als je wat minder goed kan communiceren. Dan is het maar de vraag of je een financieel gezonde toekomst te wachten staat.

quote:

Op zaterdag 29 november 2008 09:09 schreef sempron2400 het volgende:
Toch wel vervelend/moeilijk om te lezen dat met een ASS de kans op werk zo klein is. Je kunt in deze maatschappij vele normen en waarden aan de laars lappen, antisociaal zijn, en toch een goede baan hebben. Maar o wee als je wat minder goed kan communiceren. Dan is het maar de vraag of je een financieel gezonde toekomst te wachten staat.

Het is in deze maatschappij schijnbaar normaal om mensen met een handicap als minderwaardig te beschouwen. Maar owee als je dit durft te zeggen over iemand met een ander ras, geloof of geslacht. Want dat is de wereld te klein. Ieder mens is gelijk ongeacht het verschil, handicap of wat dan ook.
Ieder mens zou gelijk moeten zijn in deze maatschappij maar toch blijkt dit nog steeds niet zo te zijn. Zodra je een handicap hebt dan ben je minderwaardig en de maatschappij to last. Waarom? Iedereen levert een bijdrage aan de maatschappij op zijn of haar manier.

Als er maar vaak genoeg tegen jouw wordt gezegd dat je niet goed genoeg bent ga je dit vanzelf geloven terwijl dit helemaal niet zo hoeft te zijn.

In mijn geval ga ik nu bijna geloven dat ik bepaalde dingen niet kan terwijl ik weet dat ik ze wel kan. Alleen dat ik langer nodig heb om iets te leren dat moet niet uitmaken. Dat daar bij veel bedrijven daar geen ruimte voor is, is een kwalijke zaak.
Verder kijk ik in het begin de kat uit de boom. Omdat ik in het begin niet weet wat voor houding ik mijzelf moet aannemen. Als mensen dat raar vinden is dat hun probleem en niet de mijne. Andersom moet ik begrip hebben voor hun problemen maar zij hoeven geen begrip te hebben voor mijn problemen. En als je dat niet doet dan ben je de slechterik en hun niet. Ook hier wordt door bedrijven geen rekening mee gehouden. Als je een afwachtende houding aanneemt bij je onverschillig en niet geïnteresseerd. Terwijl dat in werkelijkheid helemaal niet zo is.

quote:

Op zaterdag 29 november 2008 00:11 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Ik begrijp heel goed hoe je je voelt en heb ook heel veel frustraties mbt werk en solliciteren. Echt een oplossing heb ik niet, maar wel wat tips:

1. Probeer eerst uit te zoeken wat je écht leuk vindt en solliciteer op banen die je echt wilt. Dat je niet enthousiast overkomt, heeft namelijk misschien ook wel te maken met het feit dat je niet enthousiast bént. Ik weet zelf bijv. vaak niet wat ik nou eigenlijk wil en als je het zelf niet weet, kun je het ook niet op een ander overbrengen.
2. Oefen heel veel met solliciteren. En niet alleen ter plekke, maar ook thuis. Wat heel veel heeft geholpen bij mij is de site carrieretijger.nl. Hier staan veel tips over solliciteren, van het schrijven van een brief tot je lichaamshouding tijdens het gesprek. Door het lezen kun je je beter voorbereiden op standaardvragen. Ik had bijvoorbeeld problemen met uitleggen wat mijn sterke punten zijn en waar dat uit blijkt. Ten eerste heb ik altijd moeite met open vragen: als iemand vraagt, ben je goed in X dan kan ik wel bedenken of dat wel of niet zo is, maar als iemand me vraagt 'waar ben je goed in' dan lijkt het wel alsof m'n hoofd helemaal leeg wordt en ik niet meer na kan denken. Dus zet dat soort standaardantwoorden vast op een rijtje. Carrieretijger heeft me ook goed geholpen om praktijkvoorbeelden te bedenken voor karaktereigenschappen en daardoor verlopen de gesprekken vlotter en zit je met meer vertrouwen in het gesprek, je kunt namelijk 'bewijzen' dat je idd goed bent in iets.
3. Acceptatie. Accepteer dat je anders bent, dat je hier altijd problemen mee zult blijven houden en dat het je meer moeite zal kosten om exact hetzelfde te bereiken als iemand anders die misschien wel minder geschikt is voor het werk, maar gewoon makkelijker praat. Het is helaas nu eenmaal zo dat mensen meer geven om een leuk uiterlijk en een vlotte babbel dan om je capaciteiten. Als je weet dat vrouwen met oorbellen eerder aangenomen worden dan vrouwen zonder oorbellen, dan weet je hoe diepgaand zo'n gesprek is. Dus dat je als persoon afgewezen wordt is echt niet zo; hou gewoon in gedachten dat er een of andere oppervlakkige man of vrouw tegenover je zit die graag voorgelogen wil worden en een mooi toneelstukje wil zien. Misschien kun je het ook zo zien: een sollicitatiegesprek is eigenlijk een toneelstukje waarin alleen de grove lijnen van het verhaal vaststaan: verzin je een leuk toneelstukje, dan ga je door naar de volgende ronde. Het is ook niet zo mijn ding, maar goed. Het zij zo.

Dankjewel voor de tips.
1) Ik weet eigenlijk niet echt wat ik wil. Waarom ik iets leuk vind kan ik ook nauwelijks verwoorden. Op een vraag als (welk eten vind jij het lekkerst?) heb ik geen antwoord. Gewoon weg omdat ik eten niet zo belangrijk vind en niet echt een favoriet gerecht heb.
Maar dit geldt eigenlijk voor alles in het leven. Alles wat ik in het leven bereikt heb daar haal ik mijn schouders vooral. Ik heb een MAVO diploma en een MBO diploma maar het doet me weinig. Zo ook met dingen als een huis, auto en werk. Alle dingen die ik bereikt heb zijn normaal en hebben de meeste mensen ook daarom vind ik het niet speciaal. Mijn verjaardag heeft voor mij ook geen speciaale betekennis. En nu met al dat gedoe ben ik er helemaal niet mee bezig. Vandaag (29 november) ben ik jarig overigens ik word 26. Maar eigenlijk interesseerd met het helemaal niks. Die verjaardag kan me gestolen worden.
Ik ben ongelukkig en vraag mijzelf vaak hard op af waarom ik elke morgen weer op sta. Wat heb ik bereikt in het leven niet veel? Waarom doe ik de dingen die ik doe? Veel vragen waarop ik geen antwoord heb. Eigenlijk weet ik niet wie ik ben en wat ik wil. Als ik in de spiegel kijk heb ik geen idee wie mijn spiegelbeeld is.
2) Ik ga zeker kijken op carrieretijger.
3) Ik accepteer dat ik anders ben. Maar ik heb het gevoel dat ik nog nooit een kans heb gehad om mijzelf te bewijzen. Dat een sollicitatiegesprek een toneel stukje is. Dat weet ik. Maar ik ben liever eerlijk. En toneelspelen is niks voor mij. Het is voor onbegrijpelijk dat mensen zo snel een oordeel vellen zonder een persoon de kans te geven zichzelf te bewijzen.

quote:

Op zaterdag 29 november 2008 09:09 schreef sempron2400 het volgende:
Toch wel vervelend/moeilijk om te lezen dat met een ASS de kans op werk zo klein is. Je kunt in deze maatschappij vele normen en waarden aan de laars lappen, antisociaal zijn, en toch een goede baan hebben. Maar o wee als je wat minder goed kan communiceren. Dan is het maar de vraag of je een financieel gezonde toekomst te wachten staat.

De labels autisme/PDS-NOS/asperger zijn ook ontzettend heftige labels. Mensen met mildere vormen die wel een goede baan hebben, en zich kunnen redden, zullen echt niet snel zeggen dat ze "een beetje autistisch" zijn.