PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 10

quote:

Op donderdag 20 november 2008 17:04 schreef Stupendous76 het volgende:
Zijn er hier mensen met spierkrampen/tandenknarsen die daar meer dan alleen met stress last van hebben?

quote:

Op donderdag 20 november 2008 19:12 schreef Oxymoron het volgende:
Je kunt ook, kaakklemmen krijgen van medicijnen.
Wat je, dan kunt doen, is Akineton nemen. Dat, helpt bij mij goed.

quote:

Op donderdag 20 november 2008 17:04 schreef Stupendous76 het volgende:
Zijn er hier mensen met spierkrampen/tandenknarsen die daar meer dan alleen met stress last van hebben?

quote:

Op donderdag 20 november 2008 19:38 schreef Oxymoron het volgende:
O, dat vond ik, niet zo'n helder, boek. Ik vind Van een andere planeet - autisme van binnenuit, van Dominique Dumortier , een goed boek. En Dubbelklik, van Landschip en Loes Modderman.
En The speed of dark van Elisabeth Moon, is een mooie roman, over HFA in de toekomst (jaar, 2030 ong.).
Ik lees nu samen met de begeleiding: Het elastiek tussen lichaam en ziel.

quote:

Op donderdag 20 november 2008 19:22 schreef Xennia het volgende:

[..]

Wat versta je onder stress? Ik denk namelijk dat overprikkeling bijvoorbeeld ook al stress is voor je lichaam

quote:

Op donderdag 20 november 2008 18:48 schreef Juup© het volgende:

[..]

Maar dat medicijn is niet geregistreerd en wordt niet verkocht in Nederland voor zover ik kan vinden.

quote:

Op vrijdag 21 november 2008 00:18 schreef childintime het volgende:
http://www.spreekuurthuis(...)tiagabine_(gabitril)

quote:

Op vrijdag 21 november 2008 00:22 schreef childintime het volgende:
Ik vraag me wel een beetje af of mensen met ASS gebaat zijn met neurotransmitterremmende medicatie. Ik zou dochter het niet "zomaar" geven. Alles werkt al anders en soms doen die neurotransmitters maar wat en loopt zij dagenlang met haar hoofd "in de mist". Als ze dan nog medicatie zou krijgen ben ik bang dat ze helemaal haar eigen ik kwijtraakt.

quote:

Op vrijdag 21 november 2008 00:20 schreef Re het volgende:

[..]

thanks! (scheelt mij weer zoeken )

ik zie wel dat clonazepam er ook tegen zou kunnen helpen, maar daar is verder weinig over bekend

quote:

Op zaterdag 15 november 2008 20:40 schreef childintime het volgende:

[..]

Wat ik wel heb geleerd de afgelopen jaren is haar niet te overvragen. Het is meer wat zij zelf aan geeft. Als ik haar vraag wat ze nou echt wil gaan doen (en ze moet nu kiezen) dan geeft ze als antwoord dat ze archeoloog of journalist wil worden....... Dat doet me verdriet; want hoe je het ook went of keert, dat zal er echt niet inzitten.

Deze week hadden we voortgangsbespreking op school. Het gaat heel goed en ze haalt alleen maar 8en Dat dat op het laagste nivo is (basis nivo) boeit niet; het doet haar goed om resultaten op papier te zien die zo goed zijn. Het geeft haar zelfvertrouwen.
De pest is juist, dat "de maatschappij" van haar verwacht dat ze dan wel een stapje hoger kan met wat meer inspanning en misschien wat lagere cijfers en dan gaat het dus mis want dat hebben ze (tegen mijn advies in) al op 2 vorige scholen geprobeerd met als gevolg een depressief kind met dwangmatige handelingen, nachtmerries, slaapwandelen en zelfdestructieve neigingen.....

Het lastige is, dat dit haar laatste jaar is en ze dus naar een MBO moet, maar dat wordt dan nivo 1 of 2 en er is niets dat ze ook maar enigszins wil gaan doen in die richting; de dingen die zij leuk vindt starten minimaal op nivo 3 maar meestal hoger. En dat is heel frustrerend, vooral voor haar, het zorgt ervoor dat ze helemaal niets meer leuk vindt.

quote:

Op zondag 16 november 2008 10:56 schreef SHE het volgende:
Jeeeeeeeeeeeeeeezus.

Hoi
Dat ten eerste.
Ik zit weer te prutsen. Dat hele vriendschappen gedoe lukt me gewoon niet
Ik wil het wel, en ik heb er soms ook behoefte aan, maar ik begrijp gewoon geen fluit van het hele proces. Ik ga ook meteen stom doen als vriendinnen heel dichtbij komen. Ik zeg weer heel veel afspraken af en ik vergeet mensen zelfs te bellen als ze jarig zijn.
Ook al staat het in mijn agenda. Online & op papier. Ik doe er gewoon niets mee en ik zie er als een berg tegenop

WHY?

De ene dag overlaad ik iemand met aandacht, om vervolgens een half jaar niets meer van me te laten horen omdat ik het 'gedoe' vind.
Zo, dat is eruit

quote:

Op maandag 17 november 2008 13:31 schreef Oxymoron het volgende:
Vinden jullie, het ook moeilijk om emoties te nuanceren?
Bij mij is het, óf goed óf erg, slecht.
Alsof het gevoel, mij steeds overvalt en omdat ik dan, de andere (mildere) gevoelens, niet herken meteen doorschiet, in een extreme, gedachtengang.

Niet een beetje droevig maar meteen wanhopig, suicidaal.
Niet een beetje blij, maar hyper en ''overdreven'' opgelucht.

Peter Vermeulen heeft een boek geschreven: Een gesloten boek. Autisme en emoties.

Daar staat in het volgende: Er zijn vaak ook grote stemmingswisselingen: het ene moment hebben ze een fikse driftbui, enkele ogenblikken staan ze te lachen. (..) Het lijkt erop dat er bij mensen met autisme geen rem staat op het uiten van gevoelens. (1997)

Duidelijk?

quote:

Op vrijdag 21 november 2008 00:45 schreef childintime het volgende:
[..]

Natuurlijk speelt onze tijd mee. In mijn jeugd was een ieder die anders was onaangepast en moest maar naar een LOM school. Tegenwoordig weten we al heel wat van allerlei stoornissen en beperkingen en zien ook in dat eenieder met een beperking ook zijn kwaliteiten heeft; alleen de wereld op een andere manier benadert.

quote:

Link Between Nicotine Addiction And Autism Found
ScienceDaily (Nov. 21, 2008) — Scientists have identified a relationship between two proteins in the brain that has links to both nicotine addiction and autism. The finding has led to speculation that existing drugs used to curb nicotine addiction might serve as the basis for potential therapies to alleviate the symptoms of autism.

quote:

Op vrijdag 21 november 2008 15:43 schreef Re het volgende:
weer wat hoopvol nieuws:
[..]

http://www.sciencedaily.com/releases/2008/11/081117103651.htm

Er is dus een receptor in de hersenen die die gebruikt worden bij de overdracht van signalen van de hersenen, het is dus al gebleken dat in mensen met autisme deze receptor nauwelijks aanwezig is maar bij mensen die verslaafd zijn aan nicotine is deze receptor weer teveel aanwezig. Dus door eigenlijk medicijnen aan te passen die tegen nicotine verslaving werken en deze in een vroeg stadium aan kinderen te geven kunnen bepaalde ontwikkelingen in de hersenen gestopt worden die autisme veroorzaken

(als ik het goed begrepen heb)

quote:

Op vrijdag 21 november 2008 20:34 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Hoi

Ik ben niet zo van het boeken lezen over autisme eigenlijk. Maar misschien moet ik het toch maar proberen.

quote:

Op vrijdag 21 november 2008 08:46 schreef tijnbrein het volgende:
Het zoeken naar werk is nog vermoeiender dan werken zelf. Pff gisteren bijvoorbeeld had ik vier afspraken waarvan twee sollicitatiegesprekken. Steeds weer hetzelfde verhaal vertellen. Veel informatie over het bedrijf in kwestie. Tussen die afspraken moest ik ook nog een eind rijden. En daar tussen door komen nog de telefoontjes van andere mensen met vragen. Ik zou blij zijn als ik werk heb. Want dit trek ik niet langer.

Vandaag gelukkig maar twee afspraken een sollicitatiegesprek en een intakegesprek. Volgende week ook meerdere afspraken per dag.

quote:

Op donderdag 20 november 2008 19:21 schreef Innocence het volgende:
Re, weet jij trouwens wat meer over het gebruik van magnesium-tabletten?
Zijn gewoon vrij verkrijgbaar, ontspannend en helpen wel bij knarsentanden/tandenklapperen bij XTC-gebruik en zelfs om clusterhoofdpijn te voorkomen.

quote:

Op vrijdag 21 november 2008 20:37 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Je hoeft het jezelf niet zo moeilijk te maken. Gewoon 1 sollicitatiegesprek per dag plannen, dan ben je waarschijnlijk voor dat ene gesprek een stuk meer gefocust waardoor je meer kans hebt op een baan

quote:

Op vrijdag 21 november 2008 21:16 schreef sempron2400 het volgende:

[..]

Ik heb ook veel sollicitatiegesprekken gehad (en steeds afgewezen). Dat is iets om moedeloos van te worden. Ik heb er veel voor moeten reizen en veel kosten gemaakt. Ik had het gevoel maatschappelijk mislukt te zijn. Pas in mei 2007 kreeg ik de diagnose Syndroom van Asperger.

Inmiddels verricht ik 30 uur per week routinematig werk achter een computer, dus ik ben blij dat mijn week weer invulling heeft. Door de loondispensatie zal ik, ook als ik in voltijd zou werken, niet eens de volledige arbeidskorting kunnen benutten. De hoop op financiële voorspoed heb ik voorlopig opgegeven (een normaal salaris is al gauw 2200 euro bruto). Ik ben afgestudeerd in 2004 en het is nu bijna 2009... maar ik zeg nooit nooit.

quote:

Op vrijdag 21 november 2008 21:16 schreef sempron2400 het volgende:

[..]

Ik heb ook veel sollicitatiegesprekken gehad (en steeds afgewezen). Dat is iets om moedeloos van te worden. Ik heb er veel voor moeten reizen en veel kosten gemaakt. Ik had het gevoel maatschappelijk mislukt te zijn. Pas in mei 2007 kreeg ik de diagnose Syndroom van Asperger.

Inmiddels verricht ik 30 uur per week routinematig werk achter een computer, dus ik ben blij dat mijn week weer invulling heeft. Door de loondispensatie zal ik, ook als ik in voltijd zou werken, niet eens de volledige arbeidskorting kunnen benutten. De hoop op financiële voorspoed heb ik voorlopig opgegeven (een normaal salaris is al gauw 2200 euro bruto). Ik ben afgestudeerd in 2004 en het is nu bijna 2009... maar ik zeg nooit nooit.

quote:

Op vrijdag 21 november 2008 21:16 schreef sempron2400 het volgende:

[..]

Ik heb ook veel sollicitatiegesprekken gehad (en steeds afgewezen). Dat is iets om moedeloos van te worden. Ik heb er veel voor moeten reizen en veel kosten gemaakt. Ik had het gevoel maatschappelijk mislukt te zijn. Pas in mei 2007 kreeg ik de diagnose Syndroom van Asperger.

Inmiddels verricht ik 30 uur per week routinematig werk achter een computer, dus ik ben blij dat mijn week weer invulling heeft. Door de loondispensatie zal ik, ook als ik in voltijd zou werken, niet eens de volledige arbeidskorting kunnen benutten. De hoop op financiële voorspoed heb ik voorlopig opgegeven (een normaal salaris is al gauw 2200 euro bruto). Ik ben afgestudeerd in 2004 en het is nu bijna 2009... maar ik zeg nooit nooit.

quote:

Op zondag 23 november 2008 14:05 schreef Black_Tulip het volgende:
Veel succes met verder solliciteren dan tijnbrein

quote:

Op zaterdag 22 november 2008 23:16 schreef childintime het volgende:

[..]

Ik snap dat dat niet leuk is. Maar ook ik werk onder nivo en verdien te weinig. Echter niet door ASS, maar door hele andere oorzaken, die ook overmacht zijn. Wat ik wel belangrijk vind, is het gevoel mee te doen aan de maatschappij. Er zijn zoveel mensen die om allerlei redenen niet mee kunnen doen (of willen doen), dat ik het erg kan waarderen om igg een onderdeel van de werkende maatschappij te zijn.

quote:

Op maandag 17 november 2008 13:51 schreef Juup© het volgende:

[..]

Ik dus Oxazepam. Het is niet zo dat ik elke dag zo gespannen ben, maar de laatste tijd wel door omstandigheden die ik niet kan beïnvloeden
[...blaaat...]

quote:

Op maandag 24 november 2008 19:30 schreef Black_Tulip het volgende:
Ik voel me behoorlijk hopeloos op dit moment, en dat is niet de eerste keer. Ik ga nu regelmatig om met een paar studiegenoten die ik graag vrienden zou willen noemen, afgezien van het feit dat het 'vriendschapsgevoel' ontbreekt. Ik voel niet echt een 'klik', ik heb niet het gevoel dat ze me echt aardig vinden, dat ze ooit aan me denken, tijd voor me vrij willen maken, iets aardigs voor me willen doen, etc. En ondertussen zie ik dat ze dat wel hebben met elkaar. Vandaag was nog wel het absolute dieptepunt. Een van hen is twee weken weggeweest naar Australië en die is sinds gisteren terug. Vandaag bleek hij souvenirs te hebben gekocht voor de twee anderen, maar niet voor mij... We kennen elkaar allemaal even lang, dus dat is het niet. En het ging op het begin zo goed.. Ergens is er iets mis gegaan en ik weet niet wat het is.

Kan iemand mij een crash course "hoe maak ik vrienden" geven..? Please..

quote:

Op maandag 24 november 2008 17:07 schreef Juup© het volgende:

[..]

Gevonden waar mijn spanning vandaan kwam

Ik was enorm gespannen omdat ik iets wilde gaan ondernemen wat eigenlijk veel prikkels zou gaan opleveren, en op basis van het laatste had ik besloten om het dus niet te gaan doen. Met dat besluit ging ik 100% in tegen mijn innerlijke gevoel, en dat maakte mij verdrietig, voelde mezelf eenzaam, en zat mezelf enorm in de weg, en dat riep enorm veel emoties op.
Ik heb vrijdag na een goed gesprek met mijn vrouw besloten om toch datgene te gaan ondernemen wat ik wilde, en ondanks de hoeveelheid prikkels die ik er door kreeg, heeft het mij enorm goed gedaan en ben ik mijn innerlijke pijn en onrust kwijt.
Ik heb weer wat geleerd mbt mezelf en dat is altijd goed. Ik moet meer naar mijn gevoel luisteren, niet niet altijd alles willen redeneren en voorspellen (invullen).

Mensen hoeven niet altijd te weten dat ik autist ben, het gaat tenslotte om de de inhoud niet om de verpakking.

quote:

Op maandag 24 november 2008 19:30 schreef Black_Tulip het volgende:
Ik voel me behoorlijk hopeloos op dit moment, en dat is niet de eerste keer. Ik ga nu regelmatig om met een paar studiegenoten die ik graag vrienden zou willen noemen, afgezien van het feit dat het 'vriendschapsgevoel' ontbreekt. Ik voel niet echt een 'klik', ik heb niet het gevoel dat ze me echt aardig vinden, dat ze ooit aan me denken, tijd voor me vrij willen maken, iets aardigs voor me willen doen, etc. En ondertussen zie ik dat ze dat wel hebben met elkaar. Vandaag was nog wel het absolute dieptepunt. Een van hen is twee weken weggeweest naar Australië en die is sinds gisteren terug. Vandaag bleek hij souvenirs te hebben gekocht voor de twee anderen, maar niet voor mij... We kennen elkaar allemaal even lang, dus dat is het niet. En het ging op het begin zo goed.. Ergens is er iets mis gegaan en ik weet niet wat het is.

Kan iemand mij een crash course "hoe maak ik vrienden" geven..? Please..

quote:

Op dinsdag 25 november 2008 01:19 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Dat is ongetwijfeld zo, en niet eens ongemerkt. Ik neem het hem wat dat betreft absoluut niet kwalijk dat de andere twee meer voor hem betekenen dan ik. Wat ik hem wel kwalijk neem is dat hij kennelijk helemaal niet aan me gedacht heeft.

Normaal ben ik juist in één-op-één gesprekken een stuk beter dan in gesprekken in de groep, maar met hen is het precies andersom. Eén op één is er maar een met wie ik durf te praten; bij de andere twee weet ik eigenlijk niet wat ik moet zeggen Ik wil best met ze praten en ik mag ze ook, maar ik klap gewoon dicht. Daarbij moet ik wel zeggen dat zij mij dus ook niet uit zichzelf aanspreken. Tel daarbij op dat de gesprekken in de groep niet veel diepgang hebben en het is gelijk duidelijk dat en waarom zij meer betekenen voor hem dan ik.

Even voor de duidelijkheid, het gaat om twee jongens en een meisje. Met het meisje kan ik wel praten, sterker nog, die heb ik net gebeld om mijn hart te luchten. Ze reageerde gelukkig positief, maar zei wel dat ze 'niets voor me kon doen' en dat ik eigenlijk met de andere twee moest praten.
[..]

Dat derde kan ik me erg in vinden inderdaad. Er zijn mensen die het vervelend vinden om altijd maar de praatpaal te zijn, maar ik heb daar geen bezwaar tegen. Maar zie eerst maar iemand ervan te overtuigen dat ze bij jou hun ei kwijt kunnen. Als het erop aan komt, ben ik best lief Als ik iemand kan helpen, doe ik dat graag. Ik kom alleen kennelijk niet zo over. Wat betreft vragen naar dingen die anderen belangrijk vinden, dan moet je er wel eerst achterkomen wat iemand belangrijk vindt. Voordat iemand je dat wil vertellen ben je alweer een paar stappen verder, stappen waar ik nu dus moeite mee heb.

Nog even wat voorbeeldjes van dingen waar ik me druk over maak:
Er zijn pasgeleden twee feestjes geweest (waar ik bij was) en er is er nog eentje op komst donderdag (Thanksgiving). Een feestje organiseren lijkt de uitgelezen manier om contact met meerdere studiegenoten te hebben. Tsja, groepscontact gaat nu kennelijk beter dan 1 op 1 dus dan doe ik het even zo. Dus ik stelde vandaag voor om Sinterklaas te vieren bij mij thuis en ik nodigde ze alvast uit. De reactie? "... ... Sure "



Daarna nodigde de Australië-jongen waar ik bij stond het meisje uit om die middag een bordspel te spelen met "nummer drie" en nog een andere jongen. Ik vroeg hem of hij nog van plan was om mij uit te nodigen. "Oh ja, hoor, dat kan, maar dat wordt wel lastig, want dat bordspel spelen we altijd met zijn vieren..." Toen bleek dat die andere jongen niet kon, zei hij dat ik moeilijk mee kon omdat ik mijn fiets niet bij me had (ik was met de bus gegaan). Ik ben mijn fiets gaan halen op het station en toen ik bij hem thuis was, waren zij ook nog maar net drie seconden daar. Nou, het bordspel was leuk en de rest weet je dus al. En ik kwam met een kutgevoel thuis.

Stupendous, ik reageer later op je PM, ik moet naar bed.

quote:

Op dinsdag 25 november 2008 01:19 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Dat is ongetwijfeld zo, en niet eens ongemerkt. Ik neem het hem wat dat betreft absoluut niet kwalijk dat de andere twee meer voor hem betekenen dan ik. Wat ik hem wel kwalijk neem is dat hij kennelijk helemaal niet aan me gedacht heeft.

Normaal ben ik juist in één-op-één gesprekken een stuk beter dan in gesprekken in de groep, maar met hen is het precies andersom. Eén op één is er maar een met wie ik durf te praten; bij de andere twee weet ik eigenlijk niet wat ik moet zeggen Ik wil best met ze praten en ik mag ze ook, maar ik klap gewoon dicht. Daarbij moet ik wel zeggen dat zij mij dus ook niet uit zichzelf aanspreken. Tel daarbij op dat de gesprekken in de groep niet veel diepgang hebben en het is gelijk duidelijk dat en waarom zij meer betekenen voor hem dan ik.

Even voor de duidelijkheid, het gaat om twee jongens en een meisje. Met het meisje kan ik wel praten, sterker nog, die heb ik net gebeld om mijn hart te luchten. Ze reageerde gelukkig positief, maar zei wel dat ze 'niets voor me kon doen' en dat ik eigenlijk met de andere twee moest praten.
[..]

Dat derde kan ik me erg in vinden inderdaad. Er zijn mensen die het vervelend vinden om altijd maar de praatpaal te zijn, maar ik heb daar geen bezwaar tegen. Maar zie eerst maar iemand ervan te overtuigen dat ze bij jou hun ei kwijt kunnen. Als het erop aan komt, ben ik best lief Als ik iemand kan helpen, doe ik dat graag. Ik kom alleen kennelijk niet zo over. Wat betreft vragen naar dingen die anderen belangrijk vinden, dan moet je er wel eerst achterkomen wat iemand belangrijk vindt. Voordat iemand je dat wil vertellen ben je alweer een paar stappen verder, stappen waar ik nu dus moeite mee heb.

Nog even wat voorbeeldjes van dingen waar ik me druk over maak:
Er zijn pasgeleden twee feestjes geweest (waar ik bij was) en er is er nog eentje op komst donderdag (Thanksgiving). Een feestje organiseren lijkt de uitgelezen manier om contact met meerdere studiegenoten te hebben. Tsja, groepscontact gaat nu kennelijk beter dan 1 op 1 dus dan doe ik het even zo. Dus ik stelde vandaag voor om Sinterklaas te vieren bij mij thuis en ik nodigde ze alvast uit. De reactie? "... ... Sure "



Daarna nodigde de Australië-jongen waar ik bij stond het meisje uit om die middag een bordspel te spelen met "nummer drie" en nog een andere jongen. Ik vroeg hem of hij nog van plan was om mij uit te nodigen. "Oh ja, hoor, dat kan, maar dat wordt wel lastig, want dat bordspel spelen we altijd met zijn vieren..." Toen bleek dat die andere jongen niet kon, zei hij dat ik moeilijk mee kon omdat ik mijn fiets niet bij me had (ik was met de bus gegaan). Ik ben mijn fiets gaan halen op het station en toen ik bij hem thuis was, waren zij ook nog maar net drie seconden daar. Nou, het bordspel was leuk en de rest weet je dus al. En ik kwam met een kutgevoel thuis.

Stupendous, ik reageer later op je PM, ik moet naar bed.

quote:

Op dinsdag 25 november 2008 03:24 schreef Noorsbloed het volgende:
Hmm
Ik ga hier toch even wat neerzetten mischien dat iemand hier kan helpen.

Ik heb een aantal problemen en kom er maar niet achter of ik er iets mee moet doen of niet.
Mischien kunnen jullie wat tips geven of advies ?

Ik kan alleen maar zwart en wit denken.
Er is geen tussenweg en die is er ook nooit geweest naar mijn gevoel.
Ik ben erg snel overprikkeld als ik veel met andere mensen moet omgaan.
Dat is 1 van de redenen dat ik mijn school niet heb kunnen afmaken.
Ook heb ik last gehad van verlatingsangst, maar dat is al iets aan het inbinden geloof ik.
Ik slaap al jaren slecht, en mijn hoofd raast continue met mach 6 van het ene punt naar het ander punt.
Verder ben ik extreem chaotisch en vergeet ik soms de meest normale dingen en afspraken.
Ook heb ik een hekel aan spiegels en probeer ik die soms toch echt wel te vermijden.
En sport ik gigantisch hard op het moment om die extra kilo's eraf te krijgen.

Ook kan ik niet goed met boze gevoelens en telleurstelingen omgaan.
Dat gevoel blijft maar draaien en draaien tot het punt dat ik iets moet slopen of het er gewoon moet uitgooien op de een of andere manier.

Ik word soms zo moe van alles om mij heen, en van mijzelf dat ik even niet meer weet hoe ik nu verder moet.
Op het moment zit ik echt in een goede fase met alleen maar vooruitgang.
Maar toch kan ik bovenstaande dingen niet vergeten, en blijven die bestaan.

Mischien iemand die mij wat advies kan geven ?

quote:

Op dinsdag 25 november 2008 12:11 schreef -Mellow- het volgende:

[..]

Ik denk dat het niet zo handig is om jezelf ergens uit te nodigen, dat werkt juist averechts.

Verder herken ik je verhaal heel erg. Toen ik net aan mijn studie begon vormden zich ook groepjes en ik werd als enige aan tafel niet gevraagd mee uit te gaan enzo. Geen idee waarom.

Ik heb wel vaker dat ik zie dat mensen naar elkaar toe trekken die elkaar evenlang kennen als ik en dat ik dan langzamerhand een beetje het buitenbeentje word. Niet omdat mensen me niet aardig vinden denk ik. Maar ik vind het eng als mensen te dicht bij komen, me aanraken etc. Daar krijg ik het benauwd van, en ik denk dat mensen aanvoelen dat ik me daar dus niet voor open stel. Al zou ik dat wel heel graag willen.

quote:

Op dinsdag 25 november 2008 23:02 schreef Black_Tulip het volgende:
[..]
Stupendous76, wat heb je weggehaald?
[..]

Tijnbrein: ik ben eerlijk en zeg dat ik iets niet zo goed kan en wordt daarom afgewezen
etc.

Ik heb al eens verschillende posts uit de topicreeks verzameld en doorgestuurd naar de psycholoog (maar dat deed ik te laat ), ik denk dat ik het nog maar eens moet proberen: constant feest der herkenning, maar in hoeverre speelt het en/of kan/moet je er wat aan doen.

quote:

Op dinsdag 25 november 2008 22:38 schreef Onsterfelijkheid het volgende:
Uhm, een kennis van mij heeft erg veel autistische trekken (volgens het lijstje). Mijn vraag is hoe vaak het voorkomt dat een autistische persoon zeer formeel praat (in alle omstandigheden), en woorden/letterlijke zinnen overneemt van hooggeleerde mannen waar hij op geilt. Veel voorkomend? Of? Geen flauw idee.

quote:

Op woensdag 26 november 2008 00:34 schreef Black_Tulip het volgende:
Het is een 'feest' van herkenning hier inderdaad.

Hoe is dat gegaan met de psycholoog?

quote:

Op donderdag 27 november 2008 01:17 schreef Juup© het volgende:
Komen jullie allemaal alleen op FOK!, of ook nog op andere websites/weblogs/e.d.?

quote:

Op donderdag 27 november 2008 01:23 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Tweakers... maar alleen voor de frontpage te lezen en af en toe het forum & de pricewatch als ik iets aan het zoeken ben. Fok! al weer een aantal jaar, dit is mijn tweede account nadat ik het vorige wachtwoord ben vergeten

quote:

Op woensdag 26 november 2008 09:26 schreef BlueMage het volgende:
Hmm even over dat solliciteren, het is denk ik altijd goed om gewoon eerlijk te zijn in zo'n gesprek, maar 't blijft 'n ellende en veel afwijzingen en brieven schrijven en etc. Maar geef niet op. En realiseer je: niet veel mensen komen bij 'n baan terecht die precies aansluit bij hun vooropleiding.

M.

quote:

Op donderdag 27 november 2008 02:10 schreef Noorsbloed het volgende:
Wel ik heb dus de huisarts gebeld.
En die vond mijn klachten verdacht veel lijken op borderline.

Ik vind zelf totaal van niet.
Maar ik moet eerlijk toegeven dat praktisch al mijn " problemen " wel onder alle punten van Borderline passen.
Volgende week heb ik een afspraak bij een psycholoog.
Maar eigenlijk wil ik het helemaal niet weten

Straks heb ik ECHT borderline.
En dan ?
Daar kom je nooit meer vanaf.
Hoe kan ik dat mijn toekomstige vrouw aandoen ?
En het kindje dat op komst is ?

quote:

Op donderdag 27 november 2008 10:59 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Ik snap wat jij bedoeldt maar dan moet die baan toch aan de volgende voorwaarden voldoen. Ten eerste moet je het werk leuk en uitdagend vinden. Ten tweede moet je mogelijkheden krijgen om jezelf verder te ontwikkelen. Tot nu toe heb ik nog geen enkele baan gehad die aan beiden voorwaarden voldeed. Ik hoopte daarom ook dat ik bij het bedrijf waar ik ontslagen ben wel die dingen kon vinden. Maar helaas mocht dat niet zo zijn.

quote:

Op zaterdag 29 november 2008 09:09 schreef sempron2400 het volgende:
Toch wel vervelend/moeilijk om te lezen dat met een ASS de kans op werk zo klein is. Je kunt in deze maatschappij vele normen en waarden aan de laars lappen, antisociaal zijn, en toch een goede baan hebben. Maar o wee als je wat minder goed kan communiceren. Dan is het maar de vraag of je een financieel gezonde toekomst te wachten staat.

quote:

Op zaterdag 29 november 2008 00:11 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Ik begrijp heel goed hoe je je voelt en heb ook heel veel frustraties mbt werk en solliciteren. Echt een oplossing heb ik niet, maar wel wat tips:

1. Probeer eerst uit te zoeken wat je écht leuk vindt en solliciteer op banen die je echt wilt. Dat je niet enthousiast overkomt, heeft namelijk misschien ook wel te maken met het feit dat je niet enthousiast bént. Ik weet zelf bijv. vaak niet wat ik nou eigenlijk wil en als je het zelf niet weet, kun je het ook niet op een ander overbrengen.
2. Oefen heel veel met solliciteren. En niet alleen ter plekke, maar ook thuis. Wat heel veel heeft geholpen bij mij is de site carrieretijger.nl. Hier staan veel tips over solliciteren, van het schrijven van een brief tot je lichaamshouding tijdens het gesprek. Door het lezen kun je je beter voorbereiden op standaardvragen. Ik had bijvoorbeeld problemen met uitleggen wat mijn sterke punten zijn en waar dat uit blijkt. Ten eerste heb ik altijd moeite met open vragen: als iemand vraagt, ben je goed in X dan kan ik wel bedenken of dat wel of niet zo is, maar als iemand me vraagt 'waar ben je goed in' dan lijkt het wel alsof m'n hoofd helemaal leeg wordt en ik niet meer na kan denken. Dus zet dat soort standaardantwoorden vast op een rijtje. Carrieretijger heeft me ook goed geholpen om praktijkvoorbeelden te bedenken voor karaktereigenschappen en daardoor verlopen de gesprekken vlotter en zit je met meer vertrouwen in het gesprek, je kunt namelijk 'bewijzen' dat je idd goed bent in iets.
3. Acceptatie. Accepteer dat je anders bent, dat je hier altijd problemen mee zult blijven houden en dat het je meer moeite zal kosten om exact hetzelfde te bereiken als iemand anders die misschien wel minder geschikt is voor het werk, maar gewoon makkelijker praat. Het is helaas nu eenmaal zo dat mensen meer geven om een leuk uiterlijk en een vlotte babbel dan om je capaciteiten. Als je weet dat vrouwen met oorbellen eerder aangenomen worden dan vrouwen zonder oorbellen, dan weet je hoe diepgaand zo'n gesprek is. Dus dat je als persoon afgewezen wordt is echt niet zo; hou gewoon in gedachten dat er een of andere oppervlakkige man of vrouw tegenover je zit die graag voorgelogen wil worden en een mooi toneelstukje wil zien. Misschien kun je het ook zo zien: een sollicitatiegesprek is eigenlijk een toneelstukje waarin alleen de grove lijnen van het verhaal vaststaan: verzin je een leuk toneelstukje, dan ga je door naar de volgende ronde. Het is ook niet zo mijn ding, maar goed. Het zij zo.

quote:

Op zaterdag 29 november 2008 09:09 schreef sempron2400 het volgende:
Toch wel vervelend/moeilijk om te lezen dat met een ASS de kans op werk zo klein is. Je kunt in deze maatschappij vele normen en waarden aan de laars lappen, antisociaal zijn, en toch een goede baan hebben. Maar o wee als je wat minder goed kan communiceren. Dan is het maar de vraag of je een financieel gezonde toekomst te wachten staat.