Genderdysforie Deel: 15

Bedankt voor je snelle reactie wonderer
Ik heb vandaag weer met dr gepraat. Ze wil hoe dan ook, geen borsten. Niet als meisje, en natuurlijk ook niet als jongen. Ze wilde wel heeel graag jongenskleren dragen en jongenshaar hebben enz, maar niet op het moment dat ze een meisje is. Ze heeft ook verder over een gehele transformatie nagedacht, maar de vele operaties schrikken haar toch af. En het feit dat ze nog steeds geen goede penis kunnen maken, en ze weet niet precies hoe het met littekens e.d. zit.

Klinkt heel herkenbaar. Ze wil door de buitenwereld als jongen gezien worden dus eigenlijk? En die borsten helpen dan natuurlijk niet echt (tenzij ze zo'n topje draagt en een wijde trui of zo).

Nou ja, met een topje en wijde trui zie je toch nog wel wat. Ik weet niet wat voor een ze heeft, kunnen jullie misschien iets aanraden? Maar denk je dat ze misschien toch een transgender of genderdysfore is?

nou om even een beeld te geven.....ik heb erg grote borsten en met topje aan zie je het als een borstkas die overdreven gespierd is.
beter als dat kan je het niet krijgen denk ik.

google ff naar Danae dan moet je de hesjes wel kunnen vinden.

veel succes.

Die hesjes van Danae zijn in inderdaad wel handig: http://danae.info/

Of ze genderdysfoor is, kunnen we natuurlijk niet met zekerheid zeggen, maar het lijkt er wel op.

Oke bedankt, ik zal 'm aan dr doorgeven
Ik heb vanochtend nog even met dr gesproken. Ze wilt toch graag eerst weten hoe het hele veranderingsproces gaat en hoe het zit met littekens enz, voordat ze het als een 'optie' kan zien.
Zijn er site's waar je dat een beetje op kunt lezen?

Je vindt hier de meest uitgebreide Nederlandstalige informatie over 'top surgery' zoals het ook wordt genoemd, op dezelfde site is nog veel meer te vinden over andere zaken die voor die vriendin van je ook interessant kan zijn.

Een paar dagen verder.. Ik heb mn nichtje gesproken, en ze heeft nog wat verder nagedacht over wat ze eventueel zou willen. Ze vertelde dat ze ontzettend graag voor jongenskleren zou willen shoppen, en kort haar met een (gel)kuif/stekels zou willen hebben. Maar ze ziet zichzelf niet echt met andere jongens hangen, wel met meisjes.
Dus ze twijfelt en denkt nog even door

Sommige mannen kunnen beter met vrouwen omgaan. Ook transmannen. Waar valt ze op, of is ze daar nog niet over uit?

Nee, ze weet het niet echt. Ze zei wel dat ze misschien verliefd was op een meisje, maar ziet zichzelf niet meisje-meisje door de stad lopen. Dus dan zou je zeggen dat ze misschien toch liever man is. Maar ook hierin een bonk twijfel.
Ze had ook nog een vraag of je nog kon groeien als je mannelijke hormonen tot je nam. 1.68 meter vond ze niet bepaald leuk voor een man.

Geen idee, maar volgens mij wordt groei geregeld door een ander hormoon dan testosteron.

Er zijn ook kleine mannen hoor

Ja, dat weet ik Maar zij zou áls man graag iets groter zijn. Ik kan er zelf niks over vinden.. Het is erg lastig voor d'r. Ze heeft denk ik ook een bepaald ideaalbeeld van hoe een man/vrouw moet zijn, en vind dat ze daar niet echt op lijkt.

Dan zal ze daar denk ik eerst aan moeten werken. Anders wordt ze sowieso nooit gelukkig, of ze nou wel of niet die kant op wil.

Bedoel je werken aan haar uiterlijk of werken aan haar zelf-acceptatie over hoe ze er nu uit ziet? Want ik denk dat een combinatie van die 2 het beste is.

Op Second Type Woman staat trouwens dat de grootte bij mannen vooral bepaald wordt door het Y-chromosoom. Een vroegtijdige start met vrouwelijke hormonen en anti-androgenen (of een castratie) kan daar hoogstens een inch vanaf snoepen. Of het de andere kant op ook werkt en testosteron bij vrouwen een extra groei van een inch kan opleveren weet ik niet.

Ik bedoel werken aan haar ideaalbeeld. Als je een beeld hebt waar je toch nooit aan kan voldoen, kun je er net zo goed niet aan beginnen, want het wordt toch nooit zoals je wil.

Toch bizar hoe je je kan verkijken op hoe mensen op het nieuws zullen reageren. Ik heb het vanmiddag aan mijn vader en stiefmoeder verteld. Ik was bloednerveus, erger dan bij mijn zusjes en mijn moeder, maar dat was dus totaal niet nodig. Ze namen het op alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Het enige dat hij belangrijk vindt is dat ik gelukkig ben, en hij vond het jammer dat ik het nooit eerder had durven vertellen (ben ik helemaal met hem eens).

En eindelijk was er eens iemand die zei: "Ik had me wel eens afgevraagd of je misschien homoseksueel was."

Maar goed, de belangrijkste mensen in mijn leven weten het nu allemaal en ze staan allemaal achter me, dus ik ben zeer tevreden

Pff, ik heb je verhaal gelezen op je website Joanne. Kan me voorstellen dat je na de reactie van je moeder het nog spannender vind om verder te vertellen. Wel tof dat je doorzet

quote:

Wel tof dat je doorzet

Tja, het is dan ook niet iets wat je even van je af kan zetten dus ik moet wel

[ Bericht 51% gewijzigd door Joanne35 op 07-01-2009 19:31:11 ]

Edit:

Laat maar..

Yes! Zo juist eindelijk voor het eerst en-femme de straat op geweest, en dat voelt echt als een bevrijding

dat klinkt goed....en ga je nu steeds het tijdstip naar voren schuiven?
las je post op trav.org.

dan zal ik mijn update ook ff geven LOL niet dat er veel te melden is.
maar goed morgen mag ik gewoon in de heren garderobe komen....wel kreeg ik even wat uitleg wat ik beter niet kon zeggen.
en als het goed is krijg ik ook binnenkort een nieuwe kluis.

verder jawel ik heb sinds de afgelopen vakantie een nieuwe camera waar je ook video mee kan maken....heb twee stukjes opgenomen.
het is wel onwennig je eigen stem terug te horen.
maar goed ook dat gaat wennen denk ik

Wat kan je beter niet zeggen dan?

quote:

Op donderdag 8 januari 2009 15:54 schreef Dropkogel het volgende:
dat klinkt goed....en ga je nu steeds het tijdstip naar voren schuiven?

Nee, want ik moet nog een beetje oppassen dat ik bekenden tegen kom en die dan een hartverlamming bezorg, eerst nog maar wat coming outs afwerken :-)

Zouden ze je herkennen dan?

quote:

Zouden ze je herkennen dan?

Hmm, goed punt, ik denk het eigenlijk niet :-)

quote:

Op donderdag 8 januari 2009 17:42 schreef wonderer het volgende:
Wat kan je beter niet zeggen dan?

geen idee daar was ik na het gesprek nog niet uit.
naar mijn menig kun je alles zeggen mits je de ander niet bewust kwetst.

Hallo allemaal. Ik ben nieuw hier. (nu nog?) meisje van 17 en mijn verhaal lijkt echt ontzettend er op het verhaal van Rekkof's nichtje. Ook ik twijfel erg aan 'mijn geslacht'. Ik heb het idee dat ik misschien veel liever een jongen zou willen zijn. Het lijkt me echt heerlijk om op de jongensafdeling tussen de rekken te neuzen, 's ochtends gel in mijn haar te smeren, mn gezichtshaar bij te werken enz. Maar ik zou dit het liefst zo 'anoniem' willen doen, zodat niet iedereen het te weten komt omdat ik me er eigenlijk wel een beetje voor schaam..

Hoi Sembam, welkom hier, volgens mij beginnen de f2m's hier inmiddels de meerderheid te vormen :-)

Je moet je niet schamen voor wie je bent, dat heb ik ook mijn hele leven lang gedaan en dat heeft mijn leven er niet leuker op gemaakt. Ik heb het nu eindelijk aan mijn directe familie verteld en ik heb er nu al spijt van dat ik dit jaren geleden niet gedaan heb. Het voelt zo bevrijdend om gewoon open met de mensen om je heen over dit soort dingen te kunnen spreken.

Maar het hangt natuurlijk wel van de mensen in je omgeving af hoe ze reageren. Dat kan je alleen zelf inschatten en zelfs dat kan niet helemaal omdat je nooit precies kan voorspellen hoe mensen reageren. Het kan zijn dat je angst terecht is en dat ze niet goed reageren. Maar dat ligt dan aan hen en niet aan jou, je moet je er vooral niet voor schamen.

Wat ik ook al tegen rekkofs nichtje zei, je moet eerst goed leren verwoorden wat je voelt en wie je bent. Dan sta je ook sterker in je schoenen als iemand je lastige vragen stelt.

Excuses voor mijn moeilijk leesbare post van gisteravond, ik zat op internetmobiel en dan kan je blijkbaar geen alinea's krijgen.

Ik denk ook niet dat het een probleem zou zijn voor mijn directe familie. Om het tegen mijn ouders te zeggen wordt wat lastiger, ouders zijn gescheiden, ik woon bij mn moeder, maar heb geen goede relatie met haar. Met mijn vader had ik wel een redelijk goede band, maar die woont ver weg.

Ik ben dus een paar jaar geleden verhuist. Dus weer een nieuwe omgeving, waar je weer nieuwe vrienden moet maken enz. En ik ken ze dus nog niet goed genoeg, om te weten of ze als ik van geslacht verander, of we nog dezelfde vrienden zijn. Daarbij komt, dat ik na dit schooljaar terugga naar mijn oude woonomgeving, maar niet (precies) dezelfde buurt al voorheen. Hier zal ik waarschijnlijk dus mijn 'oude' vrienden weer tegenkomen, en mee willen optrekken. Aangezien ik ze alleen ken totdat ze zo'n 15 waren, weet ik dus niet hun mening over dit soort zaken.

Beetje warrig en raar beschreven, hoop dat jullie het een beetje kunnen lezen/begrijpen

Mja. Zou jij je levensgeluk ophangen aan de meningen van anderen? Je gaat het moeilijk krijgen, dat is gewoon zo. Veel mensen zullen het niet (willen) begrijpen. So be it. Je moet in deze toch echt voor jezelf gaan kiezen, lijkt me.

Je zult afwegingen moeten maken. Weegt het sociale aspect zwaarder dan fysieke verandering, of is elke "hee meid, leuk je weer te zien" een steek door je ziel?

Ja, hier heb je natuurlijk wel gelijk in
Ik moet gewoon nog even hard gaan nadenken over wat ik precies wil en voel.
Stel dat ik me vandaag aanmeld bij het VU, wanneer zou ik dan ongeveer met de RLT kunnen beginnen? Wat is de wachttijd, hoe lang duren de gesprekken enz. Ik snap dat dit afhangt van hoe zeker je van je zaak bent, maar kan iemand me ongeveer een indicatie geven?
Dit omdat ik na de zomervakantie op mezelf ga wonen, en hoop dan gelijk met een nieuwe start te kunnen beginnen.

zover ik van anderen weet hoe de sitautie nu is met wachttijden (al ruim 4 jaar geleden dat ik me er aanmeldde) omtrent de start van de diagnostische fase is dat bij de VUmc 6 tot 8 maanden, en dan krijg je er dus minstens 6 maanden gesprekken bij voor je met de real-life experience mag beginnen, maar het kan ook veel langer duren, ligt maar net aan je omstandigheden. Maar in principe houd niets je tegen om dus van de zomer al lekker als jezelf te gaan leven, kan juist voordelen hebben al is het natuurlijk niet ideaal. Maar je moet er natuurlijk wel klaar voor zijn naar je eigen gevoel, als je meer jongens (ftm's) wilt spreken zou je een kijke kunnen nemen op genderjongeren.nl en je daar aanmelden op de profielensite

Je kunt natuurlijk sowieso al gaan leven zoals je zelf wil. Naar de kapper, shoppen op de herenafdeling. Absoluut helemaal niemand die je gaat tegenhouden!

^^ Deze informatie is misschien ook wel handig voor m'n nichtje.
suc6 Sembam

Sembam....je kunt ook nu een nieuwe start beginnen,dat gaat in je voordeel zijn als je bij het VU aanklopt.

welkom trouwens

Oh ja, gister bij Uno's kwam de manager langs. "Gentlemen, are you enjoying your meal?"

En hij verbeterde zich niet eens (dat vind ik altijd zo genant).

Was toch wel weer een leuk moment

dat compliment kun je in je zak steken!
reden genoeg voor blijheid de rest van de dag

@ Sembam:
Hallo Sembam, van ahrte welkom hier!

Ik ben Nina, M2F, en ik zit zelf in de diagnostische fase bij het VU. Ik heb me vorige jaar ergens rond mei of juni aangemeld en kon toen begin augustus op intake komen. Na de intake heeft het behoorlijk lang geduurd voordat ik een volgende afspraak had. Pas eind oktober kon ik komen voor een psychologisch onderzoek. Mijn eerste gesprek met mijn vaste psycholoog, het begin van de diagnostische fase, had ik begin december. Volgende week kan ik voor een tweede gesprek komen. Mijn psycholoog schat zelf in dat ik ergens tussen juni en augustus groen licht zal krijgen en op bezoek mag bij de endocrinoloog voor een receptje hormonen. Vanaf dat moment moet ik uiterlijk binnen drie maanden de RLT in gaan. In mijn geval duurt het dus ongeveer een jaar van het moment van intake tot het moment van RLT.

Van wat ik van begrijpt van wat ik bij het VU hoor, is mijn 'zaak' redelijk ideaal; geen verdere psychische problemen (meer), een redelijke baan en de middelen om me te redden in het leven, geen twijfel over wie ik voor mijn gevoel ben (en dus wil zijn/worden) en de sterke wil om mezelf daar naartoe te helpen. Met ander woorden, ik neem de 'kortst mogelijke route' door het VU-traject.

Ik weet niet of het traject voor F2M's bij het VU hetzelfde is maar misschien heb je er wat aan. De 'doorlooptijd' van het traject bij het VU die in het foldertje staat genoemd, 6 maanden voor de diagnostishe fase, gaat dus pas in als je op het eerst gesprek met je vaste psycholoog mag komen. En daar bij komt dat die 6 maanden, die staan voor 6 gesprekken, een beetje utopische weergave is van de werkelijkheid (in een wereld zonder feestdagen, zomervakanties etc. zeg maar ).


@ Iedereen:

Het is al weer even terug dat ik hier iets gepost heb. 20 november zelfs... oopsie. Er gebeurde nogal veel en ik had even de behoefte mijn focus op andere dingen te leggen dan het forum. Wat grappig trouwens dat hier nu zoveel F2M's komen.

Ik zal even een updateje doen van wat er in de afgelopen tijd gebeurd is. Ik ben inmiddels door mijn proeftijd heen bij mijn nieuwe werkgever en heb nu dus een vast contract voor onbepaalde tijd. Ik heb sinds een maand ook een opdrachtgever waar ik inmiddels al redelijk mee kan komen en van de week kreeg ik het verzoek eens na te denken of ik eventueel wil job-hoppen en voor hun wil gaan werken. Dus met het werk gaat het wel goed. Ik vraag me alleen af hoe dat zal gaan als ik ook een coming out op het werk heb. Ik zit ook nog te twijfelen of ik het niet gewoon moet vertellen of dat ik er nog mee moet wachten tot de diagnose bij het VU rond is.

Verder weet nu iedereen in mijn directe omgeving wat er het komende jaar allemaal gaat gebeuren. Dat ik in augustus dus wil omgaan en naar Thailand vlieg voor een FFS-operatie. - Ohja, dat is waar ook. Ik heb een assessment met een chirurg in Thailand gehad (via de mail hoor ) En weet dus wat ik aan mijn gezicht zou kunnen vervrouwlijken met plastische chirurgie. En wat het kost natuurlijk (OMG ). Ben nu afwegingen aan het maken wat ik dan ook daadwerkelijk zou willen veranderen. - Maar goed, de coming out naar familie en vrienden zit er voor mij dus wel zo'n beetje op. En nu het bij de meesten een beetje heeft kunnen inwerken merk ik dat iedereen juist erg met me meeleeft en dat ik eigenlijk nog niemand heb hoeven kwijtraken hierdoor, wat echt een pak van mijn hart is. Natuurlijk kan dat nog wel veranderen als ik srtaks full time ga. Ik merk wel dat relaties mee veranderen met de verandering die ik doormaak, dus ik heb goede hoop.

En nu ik een vaste baan heb ben ik ook actief op zoek naar een woning. Ook iets waar ik enorm naar uitkijk, eindelijk een eigen plekje. Gek genoeg maak ik me de laatste tijd nogal druk om hoe ik het straks dan wil gaan inrichten enzo.

Naja, dat was het wel zo'n beetje. Oh ja, en ik denk dat ik griep heb. Doh!

* Nina2602 kijkt naar boven en denkt: 'Zoho, een stukje proza.

Nina

Feli met je werk. Zou je een FFS eerder doen dan een SRS? Of mis ik nu iets (ik heb eind vorig jaar niet alles meegelezen).

@Nina:
Welkom terug, ik vroeg me al af waar je gebleven was, want die stukken proza van je waren we al een beetje van je gewend. Dus het begon ook al wel op te vallen dat je opeens niet meer zo actief was hier

Begrijp ik nu goed dat je gesprekken met je vorige psychologe geen enkele invloed hebben op het traject bij het VU, want zij heeft in principe toch ook al een diagnose gesteld?

@ Wonderer:

Dank je! Die baan is echt heel belangijk voor me want die maakt eigenlijk alles financieel mogelijk. Dus ben erg blij dat het zo goed gaat.

Ik ga inderdaad eerst voor FFS en dan pas voor SRS. (Het liefst zou ik alles in een keer doen maar daarin zijn hulpverleners nogal terughoudend, helaas.) Om voor SRS in aanmerking te komen moet ik anderhalf jaar in de RLT hebben gezeten en dat zie ik, ondanks alle lieve ,goedbedoelde en bemoedigende woorden van iedereen om me heen, niet echt zitten zonder iets aan mijn gezicht gedaan te hebben. En daar komt bij, er zijn maar erg weinig mensen die tussen je benen kijken als ze je ontmoeten maar iedereen kijkt je in je gezicht aan. En dat wormvormig aanhangseltje kan ik met wat kunst en vliegwerk wel wegwerken maar mijn gezicht niet.


@ Joanne:

Dank je Joanne, ik zal mijn best doen regelmatig een literaire bijdrage te doen aan dit forum.

Bij het VU nemen ze geen dossiers over van andere hulpverleners. Volgens mij laat het protocol waarmee ze werken dat niet toe. Mijn gendertherapeut, dezelfde als die van jou geloof ik , heeft wel een aanbevelingsbrief geschreven die onderschrijft wat ik ze bij het VU vertel. Of die aanbeveling van merkbare invloed is op het traject van het VU betwijfel ik eigenlijk. Het enige is wel dat ik nu bij het VU de kortste weg neem omdat ik gewoon al 100% zeker ben over wat ik wil, iets dat ik heb berikt bij mijn gendertherapeut.

Mijn therapeut heeft dus wel een soort van diagnose gesteld maar deze hebben we nooit officieel gemaakt omdat ik naar het VU ben gegaan voor behandeling en daar ook diagnose wordt gesteld. Misschien dat ze in jouw geval wel diagnose zou kunnen stellen en dat je daarmee helemaal om het VU heen zou kunnen? (Als je dat sowieso zou willen want dan kun je je volgens mij ook niet bij het VU laten opereren, maar goed.)

Hoe gaat het trouwens met de therapie?

Ik vind het eigenlijk wel terecht dat hulpverleners zo terughoudend zijn met SRS, het is natuurlijk geen geringe ingreep. SRS en FFS tegelijk doen zou medisch gezien inderdaad wel veel beter zijn. Maar 1 keer onder narcose, maar 1 keer herstellen. Maar goed, je kan niet alles hebben in het leven, daarover kunnen we hier op dit forum wel allemaal eens zijn denk ik

Buiten het VU om gaan is inderdaad ook een mogelijkheid, maar dan moet je volgens mij wel meer uit eigen zak betalen en meer zelf regelen via huisartsen enzo. Ik vraag me ook af of je daardoor ook bepaalde know-how die ze bij het VU hebben niet misloopt.

In mijn geval wist ik eigenlijk voordat ik in therapie ging al wel wat ik wil, alleen ik twijfelde er nog over of ik het wel aan kon, aan durfde, en of ik er ook mee kan leven als het uiteindelijke resultaat tegenvalt (het blijft toch een beetje een 'leap of faith', hoe goed voorbereid je er ook aan begint). Ik heb 35 jaar lang geleefd als iemand die niet op wilde vallen, geen risico's durfde te nemen, en al bang was voor de tandarts. In feite moet ik nu exact het tegenovergestelde hiervan gaan doen, en dat kost me gewoon wat moeite.

Maar het begint me meer en meer te dagen dat ik het alternatief, gewoon doorleven als man, al helemaal niet zie zitten en dat ik stapelgek word van het elke dag maar piekeren over de vraag of ik het nu wel of niet zal doen. Ook niet bevorderlijk voor de functionaliteit op mijn werk

Bovendien heb ik zoals je kunt lezen op dit forum inmiddels de stap de straat op al durven zetten en ik heb gemerkt dat dit iets los heeft gemaakt. Het was een geweldige ervaring en ik voel een enorme aandrang om zo snel mogelijk mijn andere drempels omver te werpen. Ik zou liever vandaag dan morgen al fulltime als vrouw willen gaan leven, ook al ben ik nog duidelijk herkenbaar als man. En dat soort gevoelens zegt toch wel iets, denk ik zo

Bovendien weet ik nu dat ik die angst om niet op te vallen blijkbaar verloren ben. Nu ik mezelf eindelijk geaccepteerd heb lijkt het wel alsof ik daar tegelijkertijd een enorm zelfvertrouwen door heb gekregen. Dat wil niet zeggen dat ik nu alles aan durf, ik heb wel degelijk drempels te overwinnen maar ik denk dat dat wel goed gaat komen.

Dus ik denk niet dat het erg lang meer gaat duren voor ik die knoop eindelijk door hak.

En ik begin ook al proza af te leveren

Begrijpelijk. Ik zou waarschijnlijk ook eerder een topsurgery doen dan met hormonen beginnen voor een RLT... Spannend hoor.

mmm als het aan mij zal liggen eerst top surgery en dan pas hormonen.

dat gaat nog best lang duren eerst maar eens kijken of ik aangenomen wordt voor de diagnostische fase.

http://www.schorer.nl/shop7days/producten_details.asp?ID=19

In de aanbieding. Misschien interessant

Bedankt voor de informatie allemaal

Heb 't deze week nogal druk gehad, zowel in de agenda als in het hoofd. Ik heb deze week belangrijke en grote toetsen op school. Ik heb me hier helaas niet echt goed op kunnen concentreren. Het hele genderdysforie-gedoe bleef toch maar in mijn hoofd spoken. Dus gister heb ik in bed nog maar een keer de complete transman.nl site doorgelezen, inclusief alle links die erop stonden, heb nog een aantal webloggen gelezen en wat vorige topics.
Toen kwam ik bij de weblog van Transman Diaries en nadat ik die helemaal gelezen had, wist ik het gewoon. Ik wilde gewoon een jongen zijn. Ik voelde me zo blij. Ik dacht aan hoe ik dan in de winkel kleren stond uit te zoeken, baardgroei stond bij te werken, en zelfs hoe ik een vader kon zijn voor kinderen als die er kwamen. Ik voelde me zo gelukkig dat ik midden in de nacht mijn moeder wilde wakker maken en wilde zeggen; Mam, ik wil een jongen zijn! Gelukkig maar niet gedaan, dat mens schrikt zich het lamlasurus met

Maar toen kwam dus ineens de ommekeer. Opeens beangstigde het me allemaal. Dan zou ik afscheid moeten nemen van mijn sport en team. Het sporten en het team heeft mij tijdens een mindere tijd erg geholpen en vind het erg jammer daar afscheid van moeten nemen. Mn hartslag was ook ineens heel snel/hard en ik kreeg buikkrampen

Maar nu denk ik toch meer van, ach schijt aan alles. Toen ik namenlijk gisteravond dacht dat ik er dan eindelijk uit was, voelde ik me zó gelukkig. Ik kan dat niet laten lopen omdat ik wat aanhankelijk naar het team ben. Ik weet niet of ik nog met het team om zal gaan, als ik het verteld heb, maar het is waard. De sport kan ik natuurlijk nog wel blijven doen, weliswaar in andere mate dan voorheen.

Dus nu moet ik nog de moed verzamelen om het tegen mijn ouders te zeggen. Wat me tegenhoudt is de slechte (praat)relatie met hun en het feit dat ik straks weer door een marathon van psychologen moet (heb slechte ervaring).

Dus dat was weer even een update van mijn kant

Mooi, zo'n revelatie. En bedenk dat zo'n team toch maar tijdelijk is en je lijf en wie je bent voor de rest van je leven.

@Sembam, misschien heb ik wat gemist? Maar welke sport doe je dan?

Zelf begin ik over een week of 3 weer met trimhockey, heb er nu al zin in

Trouwens nog meer goed nieuws uit mijn hoekje:
Na een aantal zware depresieve/manische perioden heb ik mezelf weer gevonden. Stabiel en m'n zelfvertrouwen heeft ook weer een boost gekregen. Vandaag naar Salto geweest, re-intragatie, en ook daar goede berichten. Neus is duidelijk weer de goede kant op gericht en alleen nog even deeltijd therapie in Woerden afwachten hoe dat gaat. Maar ergens heb ik nu het gevoel dat het misschien niet eens zin meer heeft. We zien het wel.

Wat goed van je SB!
Met mijn nichtje wil het helaas nog niet echt vlotten. Zit helemaal met zichzelf in de knoop, weet totaal niet wat ze wilt

Het is ook moeilijk. Heeft ze het gevoel dat ze moet kiezen voor het een of het ander?

quote:

Op maandag 19 januari 2009 17:11 schreef Meike26 het volgende:
@Sembam, misschien heb ik wat gemist? Maar welke sport doe je dan?

Ik voetbal!

Ik heb zojuist mn moeder proberen duidelijk te maken, dat ik denk dat ik Asperger heb. Ik heb haar een kopie van wikipedia gegeven, met de opdracht het te lezen. Ze heeft er alleen nog niks over gezegd, terwijl ze toch echt meerdere keren de kans heeft gekregen. Ik denk dat óf ze weet niet wat ze er mee aan moet óf ze wuift het weer weg, net zoals de gewone zaken. Mijn vader heb ik een mailtje gestuurd met dezelfde taak. Hier heb ik ook nog niks over gehoord.

Ik ben van plan het schooljaar af te maken als meisje. Indien ik slaag, zal ik in de vakantie moeten gaan bedenken of ik wil studeren of gaan werken, waarna ik dan weer de keuze maak qua woning (waar, waarin, met wie). En dan zal ik dus volledig als jongen door willen. Het liefst wil ik een studie gaan starten in een andere plaats, om daar dan ook te gaan wonen. Zodat ik wel redelijk anoniem het proces kan gaan beleven. Ik hoop dat ik mezelf er snel toe kan zetten het te kunnen gaan vertellen

Een mooie planning op lange termijn mag ik wel zeggen. En bovenal nog realistisch ook.

Toen ik doelen voor mezelf stelde wist ik van mezelf dat sommige van die doelen niet direct behaald konden worden. Heb dan ook geen schaamte als je een bepaalde doelstelling niet haald, en stel het doel opnieuw voor een nieuwe periode.

^^
Ja, ik vind het verbanzingwekkend ook wel realistisch Normaal ben ik een chaoot 1ste klas qua planning.
Ik heb mezelf ook voorgenomen, het in ieder geval in januari te moeten vertellen aan mn ouders. Anders blijven we maar twijfelen en doen. Gewoon de knoop doorhakken. Mocht ik er nou compleet naast zitten blijkt uit gesprekken met psychologen, dan kunnen we altijd nog stoppen. Liever dat dan dat je nog langer in confusion zit

Wat een probleem kan gaan worden, is dat ik/er geen geld heb/is voor een studie. Dan kan ik natuurlijk gaan lenen, maar dan zit ik gelijk met een schuld van een paar duizend euro, als ik ga werken. De andere optie is om te gaan werken, maar dan zal ik misschien nooit die ene leuke baan krijgen, hoog salaris e.d. + als ik eenmaal een jaar gewerkt heb, weet ik van mezelf dat ik daarna nooit meer naar school ga natuurlijk. Dus ook dat kijken we nog even aan.

Dus nu ga ik nog even lekker op internet struinen. Ik ben al helemaal enthousiast

[ Bericht 6% gewijzigd door Sembam op 19-01-2009 19:46:24 ]

^
Wauw, wat goed van je allemaal! Hoop echt dat het allemaal goed gaat komen!
heel veel succes ermee

Sembam, zet je PB even aan

mn pb? Staat dat voor persoonlijk bericht ofzo? Hoe zet ik dat aan?

Vast ergens in de profiel, ik weet het niet uit mijn hoofd.

Ik geloof dat ik 'm heb

IK zat trouwens ook te denken, over een half jaar wil ik dan als jongen gaan leven. Maar tot wanneer blijf je nou eigen meisjeskleding kopen? Ik bedoel, ik krijg kleedgeld, maar kan niet van dat geld in een x een nieuwe kledingkast inkopen.
Mijn ouders kunnen natuurlijk helpen, maar ik vind het zonde om nu 'onnodig' kleding te gaan kopen.

Daarbij nog 2 vragen. Hoe zit het met je schoenmaten. Is het nou echt zo dat je een schoenmaat groter hebt na de hormoonbehandelingen?
Heeft iemand ervaring met zo'n ding? Ik heb nu wat van danae, maar echt plat krijg je het daar niet mee.

Ik loop mijn hele leven zowat al in jongenskleding, dus daar kan ik niet goed antwoord op geven. Ik zou denk ik een paar dingen kopen die je makkelijk kan combineren. Overhemden, vesten, een spijkerbroek... Daar kun je je huidige truitjes wel onder dragen, denk ik. Ik weet niet waar je nu in loopt.

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 20:42 schreef wonderer het volgende:
Ik loop mijn hele leven zowat al in jongenskleding, dus daar kan ik niet goed antwoord op geven. Ik zou denk ik een paar dingen kopen die je makkelijk kan combineren. Overhemden, vesten, een spijkerbroek... Daar kun je je huidige truitjes wel onder dragen, denk ik. Ik weet niet waar je nu in loopt.

Ik loop nu in wat wijde truien, shirts voor vrouwen (gewoon grotere maat kopen) en heel soms een jongensshirt.

@SB Doe het met je kleding zoals ik het heb gedaan, gewoon sparen en dan in een of andere vakantie kleren kopen en dan vanaf dat moment dragen =]

Overigens had ik geen last van reacties die ik liever niet wilde ofzo.

@ BB. Ja, dat ga ik denk ik doen ja. In de zomervakantie flink kledingshoppen.
maar had iemand nog ervaring met dat bovenstaande ding

Nee, ik heb alleen hesjes van Danae. Welke kleur heb jij? Ik heb namelijk het idee dat zwart strakker zit dan wit.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 18:27 schreef wonderer het volgende:
Nee, ik heb alleen hesjes van Danae. Welke kleur heb jij? Ik heb namelijk het idee dat zwart strakker zit dan wit.

Ik heb 2 zwarte en 1 witte korte en 1 witte lange.Die lange kruipt alleen altijd omhoog :S Ik heb niet echt een verschil kunnen merken, omdat ik alles in andere maten heb.
Ik zat er dus aan te denken dat rib-braceband ding te halen. Volgens my maakt dat alles aardig plat.

Volgens mij zit het ook enorm kut Ik krijg bij mij zwarte hesje al amper lucht. De lange kruipt bij mij trouwens ook omhoog erg irritant.

Boxers bij de zeeman (Don, huismerk geloof ik) zijn trouwens wel een aanrader, zonder gulp en lange pijpjes.

Bij mij zitten ze, vind ik, juist te wijd en Ik heb de kleinste maat genomen. S of XS geloof ik. Ik heb net gekeken bij danae en ze hebben allemaal nieuwe soorten. Met rits enzo, maar dat zit toch helemaal niet lekker ?

Hm. Ik heb ze op maat laten maken. Kost iets meer maar met mijn bouw was het echt wel nodig. Die ritsen lijken me wel handig, eigenlijk. Even gluren.

Hee, ze hebben de hele site aangepast... en verkopen nu ook packers

Ik heb ze gewoon vanaf de site besteld. Bij die ritsen zie ik voor me dat mn velletje er tussen zit of dat het gaat jeuken. Die zonder bandjes, zakt die niet ontzettend af?

Ik ben vorig jaar langsgeweest en heb me op laten meten. Zit toch iets beter (had een XL gepast maar die zat dus niet goed). Misschien ga ik weer eens langs om te kijken en te proberen als ik in Nederland ben. Danae is sowieso wel een tof wijf

ohja, je woont natuurlijk niet in nl. Was t alweer vergeten. ik houd t wel gewoon bij online bestellen. Sowieso is t te ver weg en ik durf niet . Ik ben van plan van t weekend mn vader in te lichten, maar er is een grote kans dat het niet doorgaat, omdat ik echt 7 kleuren schijt! :p

Ik heb een blog geschreven een paar jaar geleden. Maar het kwam niet echt als een verrassing, het verduidelijkte alleen wat.

sembam ik kan me niet voorstellen dat je ouders nog helemaal van niks weten.
wat je jezelf wel kunt bedenken is of je het erg genoeg vind om zo als je nu doet verder te leven.
als het antwoord echt ja is gaat het vanzelf wringen en kun je niet anders als het aan je vader vertellen.
want er gaan natuurlijk dingen opvallen bv als je post van een genderteam krijgt

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 20:29 schreef Sembam het volgende:
Ik geloof dat ik 'm heb

IK zat trouwens ook te denken, over een half jaar wil ik dan als jongen gaan leven. Maar tot wanneer blijf je nou eigen meisjeskleding kopen? Ik bedoel, ik krijg kleedgeld, maar kan niet van dat geld in een x een nieuwe kledingkast inkopen.
Mijn ouders kunnen natuurlijk helpen, maar ik vind het zonde om nu 'onnodig' kleding te gaan kopen.

Daarbij nog 2 vragen. Hoe zit het met je schoenmaten. Is het nou echt zo dat je een schoenmaat groter hebt na de hormoonbehandelingen?
[ afbeelding ] Heeft iemand ervaring met zo'n ding? Ik heb nu wat van danae, maar echt plat krijg je het daar niet mee.

ja daar heb ik wel ervaring mee het jeukt,drukt het niet beter verdeeld plat als een hesje van Danae,en zakt af.
en als je de band omdoet zie je het door je kleding heen zitten waardoor je altijd een dikke truii aanmoet wil je het niet laten opvallen.

Ja, ik moet 't gewoon doen! Gewoon even wat quality time en dan hop gaan

Bedankt voor het melden. dan hoef ik die dus niet te proberen

Er is ook een Duitse site met hesjes, die zijn beter dan die van Danae

www.transtoys.de

De verzendkosten zijn helaas wat duurder dan hier in Nederland, maar dan heb je wel wat van kwaliteit.
Overigens heb ik zelf hier ook een hesje van Danae liggen, het zit niet echt bepaald lekker, hij is te groot (en heb xs) en ze pletten niet goed.

Hoeveel zijn de verzendkosten. ik kan 't niet vinden

Ik wilde t gister gaan vertellen, maar ging toch ontzettend twijfelen of ik wel echt wilde enz. Het is toch een lang en zwaar proces. Uiteindelijk was er toch niet echt een moment waarop ik de kans kreeg om het uberhaupt te zeggen, dus we gaan nog een weekje heeeeel hard denken

[ Bericht 0% gewijzigd door Sembam op 25-01-2009 19:15:21 ]

Hoe oud ben je Sembam? Ik denk wel dat de eerste stap voordat je het gaat vertellen het 100% zeker zijn van jezelf en van wat je gaat vertellen..

Ik denk niet dat er een "juist moment" is. Dus gewoon plompverloren werkt denk ik het best.

17.

Nee, dat weet ik. maar er was uberhaupt geen moment om 1 op 1 te praten. Volgende week een nieuwe kans. Deze week gelukkig geen drukke agenda, dus kan ik er rustig over na gaan denken. Anders kan ik ook gewoon zeggen dat ik eraan twijfel of ik een meisje wil zijn. Dan weten zie iig wat er ongeveer speelt.

De verzendkosten zijn iets van 15 euro, kweet het is duur, maar je hebt er wel wat voor terug

@SB
Hmm.. Ik ben 14, heb het tegen me ouders vertelt, en ze vatten het redelijk goed op.
Mijn vader het beste, mijn moeder minder...
Maar toch heb ik nog redelijk veel geluk met mijn ouders.
Ook vinden ze het helemaal niet erg dat ik een jongen word.
Ik zou het gewoon vertellen tegen je ouders, hoe dan ook, probeer het zo vlug mogelijk te doen,
ander zou je spijt kunnen krijgen... (wat ik dus wel heb, ik wist het al heel lang, maar durfde het niet te vertellen)

Hey ik ben Alex, 19 jaar en een transman. Sinds september zit ik aan de testo en woensdag krijg ik t ehoren of ik in april word geopereerd (ik hoop het).
Dat zijn de enige positieve dingen. Mijn ouders en werk aanvaarden het totaal niet. Mijn ouders weigeren mij aan te spreken met mijn mannennaam en mijn baas zegt dat ik in mijn vrije tijd kan doen wat ik wil , maar dat ik op het werk niet de travestie moet uithangen
Dus ik hoop op wat meer begrip in de toekomst. Grtz Alex

@ Alex

Welkom

Hey Alex, wat klote voor je, dat het niet geaccepteerd wordt Tijd voor ander werk?

Wat ik me trouwens afvraag, weten de mannen hier al waar ze op vallen? Ik ben wel benieuwd of ik de enige homo ben namelijk

@ hermanfrodiet: welkom! Ontzettend vervelend van je ouders+werk. Suc6 ermee @ wonderer: ik val op meisjes

@ BB: mijn ouders zijn ook wel redelijk ruimdenkend. Mn moeder ook iets minder dan mn vader. Ik ga het binnenkort vertellen aan mn vader (betere band). Ik denk dat het door de tel moet, want zie hem, onverwachts, binnenkort niet. Hij zou miss toch net dat steuntje in de rug kunnen zijn, om het door te zetten. Iemand tips hoe te beginnen?

@SB
Hmm.. Om eerlijk te zijn kun je hem beter een brief schrijven en dan op de post doen.
Recht voor zijn raap zijn, maar toch wel soft beginnen in de brief.
Ik denk dat hij ook wel tijd nodig heeft om het op zich in te laten werken.
En het zou ook zo kunnen zijn dat hij anders de telefoon uit zijn handen laat kletteren.
Dus ik zou gaan voor een brief in jou geval.
Maar bij mij ging de 'coming out' makkelijker. Ik stond in de keuken en me moeder vroeg het zelf of ik een jongen wou zijn. Ik zei 'Ja'. En sinds dien niet meer over gesproken.
Me vader is ook echt de enige thuis die me ziet als jongen (alhoewel me zus ook, maar daar praat ik bijna nooit tegen)

@wonderer
Kben nog nooit verliefd geweest. En maar goed ook!

Ik heb net een mailtje gestuurd naar mn pa. Met de boodschap dat ik iets belangrijks aan 'm moest vertellen, maar niet wist hoe en of ik het uberhaupt wel durfde te vertellen. we wachten af.

Ik val dus op meisjes. Ik dacht eerder dat ik misschien lesbisch was, maar vond dat totaal niet bij me passen. ik zag mezelf niet meisje met meisje. en toen begon het hele proces van, ben ik misschien niet een jongen enz enz
Als ik terugdenk aan vroeger, waren er eigenlijk al best veel signalen. Ik vind het jammer dat mn ouders dit niet gezien hebben of gewoon genegeerd hebben, wat niet de eerste keer voor iets zou zijn

quote:

Op zondag 25 januari 2009 21:57 schreef wonderer het volgende:
Hey Alex, wat klote voor je, dat het niet geaccepteerd wordt Tijd voor ander werk?

Wat ik me trouwens afvraag, weten de mannen hier al waar ze op vallen? Ik ben wel benieuwd of ik de enige homo ben namelijk

ik val op hetero vrouwen en op homo mannen.....dus omdat het een en ander niet werkt ben ik praktiserend homo

Ik heb net een mailtje gestuurd. Een brief schrijven is door mijn slechte handschrift geen optie.
Ik ben op van de stress, omdat ik twijfel of ik er wel goed aan heb gedaan. Is het niet een opwelling?
Het enige dat ik weet is dat ik ontzettend snel van die &$%@borsten af wil. Eventueel betaal ik ze uit eigen zak.
Dus ik stress even lekker door

^^
Goed van je! Ik hoop hij goed gaat reageren. Heel veel succes.

quote:

Op zondag 25 januari 2009 21:57 schreef wonderer het volgende:
Hey Alex, wat klote voor je, dat het niet geaccepteerd wordt Tijd voor ander werk?

Wat ik me trouwens afvraag, weten de mannen hier al waar ze op vallen? Ik ben wel benieuwd of ik de enige homo ben namelijk

tijd voor ander werk: nee want in september ga ik terug studeren
en nee je bent niet de enige homo, ik ook... En ik weet niet meer of dat zo leuk is want bij homo's: size does matter! en aangezien je maar 10cm krijgt, dat is weinig

Tenzij je rond wil sletten, lijkt me dat ook niet al te vervelend, toch? Als iemand door het feit heen kan kijken dat je transman bent, zal de lengte van je pik er ook wel niet meer toe doen

Enne, je bent Vlaming? Is het daar anders geregeld dan in Nederland?

@SB
Goedzo

@Alex
Ik weet =)
(voor de mensen die het nog niet wisten: Ik ken Alex)

@ al de rest
Hallo

@wonderer
Ja, het is daar wel anders geregeld
Ik lig er nu ook mee overhoop

quote:

Op dinsdag 27 januari 2009 21:36 schreef wonderer het volgende:
Tenzij je rond wil sletten, lijkt me dat ook niet al te vervelend, toch? Als iemand door het feit heen kan kijken dat je transman bent, zal de lengte van je pik er ook wel niet meer toe doen

Enne, je bent Vlaming? Is het daar anders geregeld dan in Nederland?

ja de wachttijd voor intake is onbestaande. Wel doe je er 1,5jaar over eer je hormonen hebt (ik loop echt voor op schema, na 1,2jaar testo) en dan vanaf dat je 9maand testo hebt opereren ze en ik wacht nu op een datum in april en als ik die heb opereren ze mij na 7,5maand testo

@Alex
Ik sta op de wachtlijst

Maarja xD