quote:
Op zaterdag 15 november 2008 21:07 schreef Moonah het volgende:Goed dat je het zo hebt kunnen accepteren.

Ik weet nog wel dat ik de laatste weken van mijn zwangerschap afhankelijk was van een rolstoel. Wat was ik blij met dat ding! Want ik had echt dagen dat de muren op me af kwamen. Maar goed, ik wist dat het van tijdelijke aard was.
Ik ben eigenlijk best wel geschrokken dat jouw BI (toch?) blijkbaar zulke blijvende gevolgen heeft.

Was te verwachten ik ben ik Alicia d'r zwangerschap erg slecht behandeld ervoor en dat was de grote boosdoener. Door jayden en wel de juiste behandelingen/therapieen en heel veel geduld loop ik toch gewoon weer en aangezien dat al niet eens de verwachting was ben ik zeer tevreden inmiddels, tja het doet pijn en je kan niet alles wat je zou willen maar ik kan tenminste ook een heleboel wel weer zelf. (bv naar de wc gebracht moeten worden door Danny was nou niet echt mijn toekomst beeld wat ik graag de komende 50 jaar voor ogen had

).
Dus ja ik heb prima geaccepteerd wat ik wel en niet kan en me er gewoon bij neergelegd, baal nog wel eens maar weet dat hoe het is als het erger was, dus dan wil je er dolgraag rekening mee houden in het dagelijks leven om op het zelfde niveau te blijven. (mag ook wel naar zoveel jaar, je hebt alleen je zelf (en je gezin) ermee als je blijft mijmeren over wat je niet kan, al is dat af en toe best lekker een potje zelfmedelijden of een potje huilen. maar daarna weer hup verder)
quote:
ik had destijds misschien wel makkelijk praten, ik kon haast niks, dus had haast niets meer te verliezen, maar kan me je angst goed voorstellen. Ik weet van Danny dat hij die angst geruime tijd gehouden heeft toen we voor een tweede gingen, bang dat het weer slechter zou worden, bang dat alles wat we inmiddels bereikt hadden weer kwijt raakten. Denk dat dat mede een rede is waarom er nooit meer kinderen gekomen zijn, na Jayden kwam het met mij een heel eind goed, ik kan lopen, ik kan zelfstandig het gezin draaiende houden, ik kan in principe gewoon alles als ik het maar met tussenpozen doe en in kleine stapjes tegelijk iets wil bereiken.
Het hoeft in een tweede zwangerschap niet te verergeren, het is volgens mij nog steeds geen feit dat je het bij een volgende zwangerschap weer krijgt of in de zelfde mate krijgt (net als heel veel andere zwangerschap gerelateerde kwaaltjes) Je hebt alleen wel 1 voordeel, je hebt kennis vooraf. Je kan vooraf al zorgen voor de juiste houdingen/hulpmiddelen, vooraf en tijdens de gehele zwangershap evt al oefeningen doen met een therapeut. Vooraf evt instanties benaderen, evt hulp inschakelen. Je kent je lichaam en de klachten die specifiek bij BI horen al, je weet hoe het voelt. Het overvalt je niet meer en je blijft niet te lang doorgaan of het afdoen als gewoon een zwangerschapspijntje, maar onderneemt actie op het juiste moment.