Waarom kinderen # 2

Nos!!!

ik gelukkig wordT??

huuuu

Mijn moeder stond met tranen in mijn ogen toen ik met mijn wederhelft op de stoep stond. Ze zei niks, maar ik kon gewoon zien dat ze dacht "misschien word ik toch nog wel oma, ooit . "

quote:

Op woensdag 12 november 2008 13:39 schreef Vivi het volgende:

[..]

Ik heb mijn mama nog steeds nodig hoor. En ik ben 34. Dat merk ik steeds meer nu ik besef dat ik haar niet lang meer ga hebben.

Waarom wij kinderen wilden... geen idee, we wilden het allebei en dat was dat.
Moet je denk ik ook niet te lang over nadenken want er zijn altijd wel redenen te bedenken om het niet te doen.

Overigens heb ik best wel wat bewust kinderloze stellen in mijn omgeving, prima hoor.
Zal ik nooit raar tegen aan kijken ieder zijn ding toch.

Nouja, moeders zijn niet altijd even tactvol, maaaaaaaarrrr vergeet niet dat zij dus vooral moeder zijn. En dus weten hoe het is. Niet dat dat een excuusbrief geeft om kinderen te gaan afdwingen oid zoals k_i_m schetst maar ik kan wel begrijpen waar het vandaan komt.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 15:41 schreef motorbloempje het volgende:
Nos!!!

ik gelukkig wordT??

huuuu

Huuuu!!! Ik heb het aangepast!

quote:

Op woensdag 12 november 2008 15:28 schreef k_i_m het volgende:

[..]

Dat heeft mijn moeder tien jaar lang gedaan. En ik heb haar tien jaar lang gezegd dat ze best oma van mijn drie katten mocht worden. Ik heb er nooit een nacht minder om geslapen, eigenlijk. Ik heb ook wel eens tegen haar gezegd dat als ze zo graag oma wilde worden ze maar een gesprek met mijn broertje moest aanknopen, want dat ze van mij niks hoefde te verwachten . Of een extra dochter met kinderen moest adopteren.

Komzeg, een beetje kinderen van mij lopen afdwingen .

Ik heb een keer tegen mijn honden gezegd dat ze maar naar 'oma' moesten gaan om een snoepje te vragen. Dat doe ik nooit weer. Ze keek zo gekwetst.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 15:42 schreef Jarno het volgende:
Nouja, moeders zijn niet altijd even tactvol, maaaaaaaarrrr vergeet niet dat zij dus vooral moeder zijn. En dus weten hoe het is. Niet dat dat een excuusbrief geeft om kinderen te gaan afdwingen oid zoals k_i_m schetst maar ik kan wel begrijpen waar het vandaan komt.

Tuurlijk, dat begrijp ik ook heus wel. Ik kan er ook heel goed met haar over praten. Het is gewoon soms schattig en soms rete irritant. Ik ben namelijk nu óók gelukkig. Maar goed, da's weer een heel andere discussie. :-)

quote:

Op woensdag 12 november 2008 13:57 schreef Netsplitter het volgende:

[..]

Lekkere insteek voor een relatie zeg.

Nou mijn kind gaat ook voor mijn man en dat lijkt me logisch eigenlijk.
Mijn man verkiest mijn dochter ook boven mij en dat vind ik prima.

Ik schets nu namelijk even een papa/mama die zijn/haar kind misbruikt, voor wie zou jij dan als partner kiezen, voor die partner die je kind misbruikt of voor je kind.... juist en daar hebben we het nu over.
Dat is niet te vergelijken de liefde voor je partner of voor je kind.

Zo denk ik ook dat je het verlies van een partner wel te boven komt, maar het verlies van een kind is heel anders dat gevoel zit veel dieper het is namelijk je eigen vlees en bloed.

Mijn kids gaat voor alles!

quote:

Op woensdag 12 november 2008 15:53 schreef marlieske het volgende:

[..]

Nou mijn kind gaat ook voor mijn man en dat lijkt me logisch eigenlijk.
Mijn man verkiest mijn dochter ook boven mij en dat vind ik prima.

Ik schets nu namelijk even een papa/mama die zijn/haar kind misbruikt, voor wie zou jij dan als partner kiezen, voor die partner die je kind misbruikt of voor je kind.... juist en daar hebben we het nu over.
Dat is niet te vergelijken de liefde voor je partner of voor je kind.

Zo denk ik ook dat je het verlies van een partner wel te boven komt, maar het verlies van een kind is heel anders dat gevoel zit veel dieper het is namelijk je eigen vlees en bloed.

Om jou voorbeeld even door te trekken.
Hoe vaak komt het niet voor dat pa dochterlief verkracht en ma weet er van en doet niks maar beschermd wel pa?
Dan stel je toch echt je man boven je kind.
Zeer extreem voorbeeld, maar open deur.

Hoe komt het dan dat je vaker leest dat de ouders een brand het overleven maar de kids niet?
Het klinkt hard maar wanneer man en vrouw het overleven komen er waarschijnlijk weer "nieuwe" kids en daarmee weer de "zekerheid" van het veiligstellen van de genen.....

quote:

Op woensdag 12 november 2008 15:53 schreef marlieske het volgende:

[..]

Nou mijn kind gaat ook voor mijn man en dat lijkt me logisch eigenlijk.
Mijn man verkiest mijn dochter ook boven mij en dat vind ik prima.

Ik schets nu namelijk even een papa/mama die zijn/haar kind misbruikt, voor wie zou jij dan als partner kiezen, voor die partner die je kind misbruikt of voor je kind.... juist en daar hebben we het nu over.

Nee daar hadden we het niet over, daar begin jij nu over.
Ik zou bovendien een partner die willekeurig welk kind misbruikt sowieso de deur uitzetten, daar heb ik helemaal geen eigen kind voor nodig.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 15:58 schreef Netsplitter het volgende:

[..]

Om jou voorbeeld even door te trekken.
Hoe vaak komt het niet voor dat pa dochterlief verkracht en ma weet er van en doet niks maar beschermd wel pa?
Dan stel je toch echt je man boven je kind.
Zeer extreem voorbeeld, maar open deur.

Dat voorbeeld gaf ik toch ook?
naja vandaar dus dat ik aangeef dat ik de eerdere reactie's op de post van Vivi niet zo begreep.
Tuurlijk gaat je kind voor.

en MM tuurlijk zet je zulke kerels de deur uit, maar daar had ik het dus ff niet over ik had het over het verschil tussen de liefde die je voelt voor je partner cq kind.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 16:05 schreef marlieske het volgende:

[..]

Dat voorbeeld gaf ik toch ook?
naja vandaar dus dat ik aangeef dat ik de eerdere reactie's op de post van Vivi niet zo begreep.
Tuurlijk gaat je kind voor.

en MM tuurlijk zet je zulke kerels de deur uit, maar daar had ik het dus ff niet over ik had het over het verschil tussen de liefde die je voelt voor je partner cq kind.

Naja ik zie niet wat jouw voorbeeld met liefde voor je kind vs liefde voor je partner te maken heeft.
Als je een misbruikende/mishandelende partner de deur niet uit zet ben je gewoon niet helemaal lekker in je echoputje. Ook als je zelf niet eens kinderen hebt.

Als we het hebben over brand en wie red je dan is het wat anders. Maar ook daar is de keuze voor degene die het meest afhankelijk is (meestal toch het kind) vrij makkelijk gemaakt lijkt me.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 16:11 schreef MinderMutsig het volgende:

[..]

Naja ik zie niet wat jouw voorbeeld met liefde voor je kind vs liefde voor je partner te maken heeft.
Als je een misbruikende/mishandelende partner de deur niet uit zet ben je gewoon niet helemaal lekker in je echoputje. Ook als je zelf niet eens kinderen hebt.

Als je even op had gelet had je ook kunnen zien dat ik reageerde op een quote van iemand die dat verschil in liefde tussen partner/kind niet begreep.

Dit was de oorspronkelijke tekst waarop netsplitter op reageerde:
Nou, dit dus. En hoe veel ik ook van een vent kan houden, zó veel is het nooit.
Netsplitter zei hierop: Lekkere insteek voor een relatie zeg.

Met mijn "echoputje" is namelijk niets mis. Zou de vent die mijn kind aan zou raken namelijk niet buiten zetten maar trappen

quote:

Op woensdag 12 november 2008 16:15 schreef marlieske het volgende:

[..]

Als je even op had gelet had je ook kunnen zien dat ik reageerde op een quote van iemand die dat verschil in liefde tussen partner/kind niet begreep.
Met mijn "echoputje" is namelijk niets mis. Zou de vent die mijn kind aan zou raken namelijk niet buiten zetten maar trappen

jij misschien, maar zo voorzichzelfsprekend is die moeder/kind liefde niet.
Zoals ik al aangaf in m'n voorbeeld.

Ik wil niet lullig doen trouwens, maar de TT is waarom kinderen.

En dus niet waarom geen kinderen, want daar zijn al tien miljoen topics over die altijd in hetzelfde welles nietes argumenten gezeur eindigen. Ze wil weten wat voor mensen een reden is om het wél te doen, zodat ze zelf kan bedenken of ze er ook een keer aan wil. De argumenten voor het niet doen weet ze zelf ook wel, want ze heeft geen kinderen.

Dus.

Goeie post Kim.

+ 1 constructief.

Ik zou graag een kindje willen omdat ik me niet compleet voel zonder. Vanaf jongs af aan heb ik al zo'n oergevoel dat ik 'ooit later kinderen zou willen'. En waarom? Een gevoel is moeilijk te verwoorden, maar misschien komt mijn kinderwens voort uit de drang om iets van mezelf achterlaten op deze aardkloot.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 15:28 schreef k_i_m het volgende:

[..]

Dat heeft mijn moeder tien jaar lang gedaan. En ik heb haar tien jaar lang gezegd dat ze best oma van mijn drie katten mocht worden. Ik heb er nooit een nacht minder om geslapen, eigenlijk. Ik heb ook wel eens tegen haar gezegd dat als ze zo graag oma wilde worden ze maar een gesprek met mijn broertje moest aanknopen, want dat ze van mij niks hoefde te verwachten . Of een extra dochter met kinderen moest adopteren.

Komzeg, een beetje kinderen van mij lopen afdwingen .

Absurd inderdaad!!

Maar precies het tegenovergestelde is ook niet leuk hoor. Gaan vertellen dat je zwanger bent, en je moeder wordt kwaad omdat ze zichzelf nog te jong vind om oma te worden, en je pa gaat zitten lullen over zijn nieuwe caravan zonder dat er sprake was van een felicitatie of iets dergelijks.

Ik zie wel of ik oma word, voor mij hoeft het niet. Maar ja, ik had ook eigenlijk geen kinderwens.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 16:47 schreef Vivi het volgende:
Goeie post Kim.

Nouja, het is ook een beetje eigenbelang, want ik vind het gewoon heel leuk om te lezen hoe mensen tot hun keuze gekomen zijn. Voor mijzelf was het ook een lastig onderwerp tot ik eindelijk de knoop doorhakte. Juist mede dankzij het meelezen in OUD en "zien" hoe het ook kan (je kan heus nog wel eens stappen of een avondje naar de bioscoop of op vakantie als je een kind hebt . ) heb ik die knoop door kunnen hakken.

Als je niet dat oermoeder gevoel hebt is het gewoon de moeilijkste keuze van je leven. Je kan gewoon niet inschatten wat voor impact het op je leven heeft, behalve de duidelijke dingen zoals slaaptekort en niet meer zomaar de deur achter je dichttrekken. Het is nog veel meer dan dat. En dat maakt angstig, en dus de keus moeilijk. Ik smelt niet van andermans baby, kan ik dan wel goed voor mijn eigen kind zorgen straks? Ik weet niet wat ik allemaal met een baby moet doen om er goed voor te zorgen, wie gaat mij dat vertellen? Hoe werkt alles, paniek! .

quote:

Op woensdag 12 november 2008 17:26 schreef k_i_m het volgende:

[..]

Nouja, het is ook een beetje eigenbelang, want ik vind het gewoon heel leuk om te lezen hoe mensen tot hun keuze gekomen zijn. Voor mijzelf was het ook een lastig onderwerp tot ik eindelijk de knoop doorhakte. Juist mede dankzij het meelezen in OUD en "zien" hoe het ook kan (je kan heus nog wel eens stappen of een avondje naar de bioscoop of op vakantie als je een kind hebt . ) heb ik die knoop door kunnen hakken.

Als je niet dat oermoeder gevoel hebt is het gewoon de moeilijkste keuze van je leven. Je kan gewoon niet inschatten wat voor impact het op je leven heeft, behalve de duidelijke dingen zoals slaaptekort en niet meer zomaar de deur achter je dichttrekken. Het is nog veel meer dan dat. En dat maakt angstig, en dus de keus moeilijk. Ik smelt niet van andermans baby, kan ik dan wel goed voor mijn eigen kind zorgen straks? Ik weet niet wat ik allemaal met een baby moet doen om er goed voor te zorgen, wie gaat mij dat vertellen? Hoe werkt alles, paniek! .

help, straks eindig ik net als jij

met een kind dus

heel herkenbaar, naast mijn andere redenen om kinderloos te willen blijven

maar dit soort topics zijn gewoon leuk om mee te lezen en te praten

quote:

Op woensdag 12 november 2008 13:10 schreef Viking84 het volgende:

Oorspronkelijke OP van SHE:

Waarom heb jij gekozen voor kinderen?
Was het een bewuste keuze, heb je de natuur zijn gang laten gaan, of is er echt sprake van family planning bij jou en je partner?

Ik heb nooit gewacht op het 'oergevoel' of het 'instinct', omdat ik eigenlijk wel voorvoelde dat die signalen aan mijn deur voorbij zouden gaan. Ik ben geen 'gevoelsmens' in die zin, ik geloof ook niet in vrouwelijke intuïtie - ik heb er nooit last van, in elk geval.

Voor mij was de keuze om kinderen te krijgen een typisch geval van kopieergedrag. Ik dacht: 'Als miljarden vrouwen op deze wereld daarin een (deel van) hun levensvervulling zien, dan zal ik toch geen uitzondering zijn?' Het leek me gewoon een logische stap. Géén kinderen krijgen is gekker/afwijkender/onorthodoxer dan wél meegaan in die stroom, en ik ben nu eenmaal van mening dat mensen erg op elkaar lijken, dat zoiets als een 'uniek' mens eigenlijk niet bestaat (als het gaat om dit soort levensbeslissingen), dus met die gedachte heb ik me eraan gewaagd.

Niks heroïsch, dus. Maar ook niks om me voor te schamen, vind ik. Voor mij (en voor heel veel mensen) heeft de situatie waarin ik zelf ben opgegroeid een soort voorbeeldfunctie gehad. Het gezin dat wij vroeger vormden, was in mijn ogen bijzonder leuk en inspirerend, en ik wilde zelf ook graag zo'n 'unit' vormen. Daarbij heb ik natuurlijk ver vooruit gekeken: Hoe ziet mijn leven eruit als ik dertig ben, veertig, vijftig? En daarbij zag ik zo'n soort gezin voor me: een clubje mensen (ik heb 3 kinderen) dat een extreem hechte band heeft en dat voor mij het centrum van de wereld vormt.

Die wens is uitgekomen. Ik heb nu zo'n gezin, en het is inderdaad heel bijzonder. Bij het eerste kind heb ik gewoon mijn ogen dichtgedaan en gedacht: 'Springen!', bij de twee andere kinderen was er sprake van family-planning. Ik geloof niet dat ik ooit - toen ik nog geen kinderen had - bang ben geweest om alleen oud te moeten worden, maar dat komt omdat ik heel erg van mijn werk houd. Ik denk dat ik zonder kinderen ook heel gelukkig had kunnen worden. Op het gebied van zelfvervulling schiet mijn leven nu soms tekort; kinderen zuigen veel energie en maken het leven chaotisch en versnipperd, en ik kan me voorstellen dat mensen die hun werk (of reizen, of wat dan ook) als een levensmissie zien, liever geen kinderen krijgen.

Het blijft dus wel een rare keuze, vooral omdat je van tevoren echt niet kunt inschatten in welke zin je leven erdoor verandert. En de verandering is definitief, dat maakt het een beetje eng. Maar ook heel avontuurlijk. Daar kan geen reis naar donker Afrika tegenop!

Wat me opvalt bij vrouwen om me heen: het merendeel is gelukkig met de keuze om kinderen te krijgen, al is het vaak genoeg tobben en zwoegen. De vrouwen die er minder gelukkig mee zijn (en dat zullen ze nooit hardop zeggen, maar het straalt er vaak gewoon vanaf) zijn de heel egocentrische persoonlijkheden die zichzelf als het middelpunt van het universum beschouwen, en die uiteindelijk niet in staat blijken om een stap opzij te doen. Voor kinderen móet dat, of je wilt of niet. Ik ben zelf ook een behoorlijke egoïst, maar ik ben er wel in geslaagd die verantwoordelijkheid op me te nemen (tot mijn eigen verbazing, eerlijk gezegd) en daar ben ik ook wel trots op. Met kinderen kun je minder op jezelf gefocust zijn, het ouderschap is echt een les in dienstbaarheid en beschikbaarheid (naast alle bijzondere, leuke en onvergetelijke dingen die er natuurlijk ook bij horen), maar in mijn ogen is dat het leven. Zo hoort het te gaan; het kan volgens mij niet de bedoeling zijn dat je 70 of 80 jaar lang naar je eigen navel zit te staren.

Om een beetje melodramatisch te eindigen: kinderen maken het leven, die hele cyclus, compleet. Bij de middelste fase horen kinderen - het maakt dat je terugkijkt op je eigen kindertijd en jeugd, dat je met andere ogen gaat kijken naar je ouders, en dat je jezelf ook beter begrijpt. Het is alsof je terugbladert door je leven, en tegelijkertijd blader je samen met je kinderen ook vooruit. Het heeft iets overkoepelends, het ouderschap. Iets dat diepte geeft aan het leven.

(Waarbij ik wel wil opmerken dat werk of reizen ook diepte kunnen geven, hoor. Maar ik ben een traditioneel iemand, ben ik bang. Ik hou van traditie, van klassieke levensfases, van het idee dat de zin van het leven zich misschien wel precies dáár bevindt: in het doodgewone leven zoals mensen dat al eeuwen leiden en waarvan je de diepere betekenis pas begrijpt als je je eraan overgeeft.)

quote:

Op woensdag 12 november 2008 15:42 schreef k_i_m het volgende:
Mijn moeder stond met tranen in mijn ogen toen ik met mijn wederhelft op de stoep stond. Ze zei niks, maar ik kon gewoon zien dat ze dacht "misschien word ik toch nog wel oma, ooit . "

Zie je, daar heb je het al: 'als je eenmaal de juiste man hebt, nou, dan wil je wel kinderen'

quote:

Op woensdag 12 november 2008 17:48 schreef Nadine26 het volgende:
De vrouwen die er minder gelukkig mee zijn (en dat zullen ze nooit hardop zeggen, maar het straalt er vaak gewoon vanaf) zijn de heel egocentrische persoonlijkheden die zichzelf als het middelpunt van het universum beschouwen, en die uiteindelijk niet in staat blijken om een stap opzij te doen.

Of juist degenen die hartstikke dienstbaar zijn en zich voortdurend te kort voelen schieten.