Waarom kinderen?

Om de AOW van de kinderlozen zeker te stellen.

quote:

Op dinsdag 11 november 2008 21:25 schreef SHE het volgende:
Is het heel erg dat ik wel begin na te denken over de toekomst, en ik de gedachte om helemaal alleen oud te worden een heel enge vind?

Neuh, volgens mij heel normaal als je rond de 30 bent (ben je toch?).

Gewoon... leuk....

En ja ze waren nogal geplanned... op de laatste na.

quote:

Gewoon... leuk....

En ja ze waren nogal geplanned.

Zaadzoeken. Tsja t'is weer es wat anders dan golddiggen

Hm, een kind krijgen is toch sowieso egoistisch? Dat kind heeft er immers nooit om gevraagd.
En ik heb ook heel lang getwijfeld. met mijn ratio dan. Mijn gevoel wist (al dan niet tijdelijk weggedrukt) heel goed wat ik wilde....
_{En als ik zo af en toe jouw posts lees weet jouw gevoel het ook al lang...}

Ja ik denk het wel. (edit: dat je dat voelt dus, net als de ware...)
Mijn eierstokken rammelen zo hard dat bij Reinhilde de kopjes uit de kast trillen (toch? )
Dat heb ik altijd al gehad maar dat is de laatste 2 jaar veel erger geworden.
Maar het helpt wel dat lief wat dat betreft op één lijn zit met mij. Ik denk dat als jij wel heel graag wil maar je lief niet dat je het dan toch automatisch op een iets lager pitje zet ofzo.
Ik ben nog vrij jong voor huidige begrippen om aan kinderen te beginnen maar toch zou ik echt niets anders liever willen op dit moment. Om de redenen die jij noemt, eenzame bejaarde haha, maar ook omdat ik denk/vind/hoop/weet dat ik nog zo ontzettend enorm veel liefde te geven heb, en die wil ik zo graag met een kindje delen.

/kwijlpost over.

En om ze in hippe kleertjes te steken natuurlijk

Ik heb bij de wens om zwanger te raken nooit nagedacht over al dan niet alleen oud worden. Bij mijn tweede zwangerschap dacht ik ook niet dat ik nog een kindje wilde omdat mijn eerste kindje dan niet alleen zou zijn. Nee.. want als ik alleen oud zou worden zou ik ook niet beter weten en een enigst kind weet vaak ook niet beter.

Maar waarom dat wel? Moeilijk te omschrijven.. Ik denk dat het een oergevoel was, een natuurlijke drang.

Ja, da's wel erg ja .

Liefde voor je kind gaat zo vanzelf.. echt

Ik wist het nooit zeker. Een vaag gevoel van "niet kinderloos oud willen worden" heeft mee gespeeld. Ik was er zeker van dat ALS ik dan er aan begon, ik er maar 1 zou krijgen.
Ik heb nu 2 prachtige zoons en ik vind het echt fijn om een gezin te hebben.
Enorme aandrang is er nooit echt geweest, maar het idee dat er nooit een kind zou zijn wat zou rondkruipen, dat idee vond ik echt niet leuk, dat gaf bij mij de doorslag.
ik zou echter nooit de medische malle molen ingestapt zijn als het niet op natuurlijke manier zou zijn gelukt en dan zou ik volkomen gelukkig zijn geweest ook.

quote:

Op dinsdag 11 november 2008 21:39 schreef SHE het volgende:
Ja, dat hoor ik vaker..dat enorm veel liefde te geven.
Nu is dat voor mij een punt, want dat heb ik helemaal niet. Ik vind het soms al een opgave om het in mijn partner te steken, laat staan in nog een mens.
Niet omdat ik een trut ben ofzo, integendeel, maar omdat de wereld om mij draait Ik vind het moeilijk om mezelf weg te cijferen en die wereld met een ander te delen.
Dus ik denk dan ook automatisch dat ik wellicht beter geen kinderen kan nemen

Erg he?

Nee, wel verstandig. Want kinderen eisen heel wat meer dan een partner.

Ik was hetzelfde als TS, totdat ik me ineens anders ging voelen. Na 2 jaar nadenken toch besloten om het te proberen...
Beste beslissing van mijn leven!!!
En ja, ook mijn dochter is de leukste, liefste en de knapste.

quote:

Op dinsdag 11 november 2008 21:43 schreef Koosje het volgende:
Liefde voor je kind gaat zo vanzelf.. echt

Wel een erg naïeve stelling.... helaas.

quote:

Op dinsdag 11 november 2008 21:39 schreef SHE het volgende:
Ja, dat hoor ik vaker..dat enorm veel liefde te geven.
Nu is dat voor mij een punt, want dat heb ik helemaal niet. Ik vind het soms al een opgave om het in mijn partner te steken, laat staan in nog een mens.
Niet omdat ik een trut ben ofzo, integendeel, maar omdat de wereld om mij draait Ik vind het moeilijk om mezelf weg te cijferen en die wereld met een ander te delen.
Dus ik denk dan ook automatisch dat ik wellicht beter geen kinderen kan nemen

Erg he?

Hahaha, nee niet erg, zelfkennis is goed

Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat gevoel niet ken. Niet dat ik nou zo'n moeder Theresa ben ofzo, maar mijn wereld draait wel degelijk vaker om iemand anders dan om mijzelf.
Maar misschien vind jouw inner-self het wel tijd dat je eens iemand anders in the centre of attention plaatst

Maar ik denk niet dat je het om die reden zou moeten laten hoor, als zoiets eenmaal zover is dan kan ik me niet voorstellen dat je iets anders kan en wil dan het in het midden van je wereld te plaatsen. (uitzonderingen daargelaten, maar ik ga er niet van uit dat jij tot die uitzonderingen hoort )

en SHE, het vraagt en kost inderdaad heel veel energie, een kind. Het is wel iets waar je in groeit ofzo, maar het vergt veel van je soms. Van de 1 meer als van de ander denk ik, maar gezien jouw gedachten hierover denk ik dat het jou echt veel zou kosten en dan moet je je idd afvragen of je dat wel wilt

Ik geloof dat ik het niet eens kan beargumenteren. Gelukkig maar trouwens vind ik.
Het had iig voor mij niks te maken met de AOW, en ook niet met 'klonen' of 'iets van ons samen'.

Ik weet alleen dat ik altijd heb geweten dat ik een kindje wilde. Als ik naar anderen keek met hun kinderen, dan wilde ik dat ook.
En nu Sasha er is klopt dat ook gewoon. Dat waar ik altijd verlangend naar keek (jaja, sentimenteel wijf, sue me) is er nu gewoon, heb ik nu gewoon. Idd de onvoorwaardelijke liefde, maar ook trots en gewoon de constante fascinatie van kijken naar dat kleine jongetje. Kijken naar hoe hij groeit, hem helpen bij de dingen die hij steeds weer leert en ontdekt, maar hem ook zelf laten ontdekken etc. etc.

Waarom ik dat wilde? Geen idee. Het leek mij gewoon een heel mooi iets om mee te maken. En dat is het ook. Meekijken bij een ander (nichtje, neefje, kindje van vrienden) is gewoon niet hetzelfde voor mij.

Sorry, beter dan dit kan ik het niet zeggen. Mss is het idd wel gewoon een kwestie van 'weten'.

En over je eigen twijfel. Ik durf je eigenlijk bijna wel te bezweren dat je angsten ongegrond zijn. Gevoelens voor een kindje zijn in niks te vergelijken met die voor een partner. Althans, bij mij iig niet en als ik zo eens om me heen kijk bij anderen ook niet.
Ik ben er dan ook heilig van overtuigd dat kindjes met reden zo ontzetten lief en vertederend zijn, en zoveel liefde vragen en geven als ze klein zijn om er zo voor te zorgen dat je een buffertje hebt voor als dat niet meer zo is.
Want nog steeds kan ik me niets voorstellen bij een knul van 16 met zweetvoeten en een grote mond.
_{Ze zeggen dat je daar vanzelf in mee groeit, daar vertrouw ik dan maar op.}

quote:

Op dinsdag 11 november 2008 21:44 schreef Swetsenegger het volgende:

[..]

Wel een erg naïeve stelling.... helaas.

ík hoef er in elk geval niet veel moeite voor te doen om mijn kinderen liefde te geven. Jij?

quote:

Op dinsdag 11 november 2008 21:46 schreef Koosje het volgende:

[..]

ík hoef er in elk geval niet veel moeite voor te doen om mijn kinderen liefde te geven. Jij?

Ik niet, maar gezien het feit dat huiselijk geweld en kindermishandeling schering en inslag zijn is het NIET vanzelfsprekend.

quote:

Op dinsdag 11 november 2008 21:48 schreef SHE het volgende:

[..]

Ik zou een kindje nooit slaan

Hahahhaa, ik wou net zeggen, ik ging er dus inderdaad gemakshalve even vanuit dat je dat achterwege zou laten, daar breken je nagels namelijk van

quote:

Op dinsdag 11 november 2008 21:47 schreef Swetsenegger het volgende:

[..]

Ik niet, maar gezien het feit dat huiselijk geweld en kindermishandeling schering en inslag zijn is het NIET vanzelfsprekend.

Dat zijn vast geen mensen die zich al jaren druk maken of ze nou wel of niet aan kinderen moeten beginnen .