Iedereen krijgt zijn geld, behalve zijDe IJslandse spaarders van Icesave hebben hun geld terug. De Britse ook. Net als de kleine Nederlandse spaarders. Minister Jan Kees de Jager zit achter het geld aan van onze overheden. Blijven over de ‘grote’ Nederlandse spaarders. Voor hen doet niemand wat en daar balen ze van.
Gerard van Vliet (56) had 425.000 euro op zijn Icesave spaarrekening staan toen moeder Landsbanki op 6 oktober 2008 omviel. Sindsdien beheerst Icesave zijn leven. Hij schreef er een boek over, is woordvoerder van gedupeerdenvereniging Icesaving en loopt in Den Haag de deur plat om een beetje aandacht te krijgen voor het probleem van de ‘grote spaarders’. Tevergeefs.
‘De Nederlandse overheden, De Nederlandsche Bank en de banken hebben nog 1,3 miljard euro tegoed van IJsland. Minister De Jager van Financiën denkt dat hij daarvan nog dit jaar een miljard euro krijgt. Hij weet niet waar hij het over heeft, want dat gaat niet gebeuren. Hij laat zich misleiden door president Grimsson van IJsland, die in eigen land nauwelijks serieus wordt genomen.’
‘Ons spaargeld – de 25 miljoen euro van 250 spaarders die meer dan 100.000 euro bij Icesave hadden staan – zit niet in de claim die De Jager in IJsland heeft neergelegd. Ik heb geen idee waarom niet. Het kapitaal van de IJslandse Landsbanki-klanten is na het bankroet direct doorgeschoven naar New Landsbanki. Die konden dus altijd gewoon bij hun geld. Wij wachten er nu al tweeënhalf jaar op en dat is pure discriminatie. Het zou wat zijn geweest als DSB alle Noord-Hollandse klanten hun geld wel had teruggegeven, maar de rest van Nederland niet.’
‘Wij hebben een klacht ingediend bij vrijhandelsclub European Free Trade Association (EFTA) waar de Europese Unie en IJsland lid van zijn. De Europese regels verbieden discriminatie van buitenlandse klanten en de EFTA heeft al aangegeven dat IJsland er geen enkele grond voor heeft. Alleen staan er geen tijdslimieten voor een EFTA-uitspraak. IJsland probeert zo’n uitspraak te voorkomen, omdat die ook invloed kan hebben op de deal die het land met de Britse en Nederlandse regering wil sluiten. Het kan nog lang duren voordat we ons geld terug hebben. Maar het leuke aan het hele verhaal is dat ik weet dat we gelijk hebben.’
Grietje Bruinsma (52) was net gescheiden toen Icesave omviel. Anderhalve ton, de opbrengst van haar verkochte huis, was weg. Ze kreeg via het depositogarantiestelsel 100.000 euro terug en wacht nog op de rest. Parttime werken zit er nog niet in.
‘Ik ben altijd zuinig geweest. Iedere maand zette ik geld opzij. Daarmee werd de hypotheek van ons huis afbetaald. Toen mijn ex-man en ik gingen scheiden, verkochten we ons huis. De opbrengst daarvan, 150.000 euro, stond even op een Icesave rekening. Na een dramatische scheiding wilde ik met mijn vriend een weekje op vakantie. Een paar dagen voor we vertrokken, viel Icesave om. We zijn wel gegaan, maar ontspannen kon niet meer.’
‘Destijds werd de indruk gewekt dat wij rijke graaiers waren, omdat we zoveel geld bij Icesave hadden staan. Daarin was ik erg teleurgesteld. Ik heb alles zelf verdiend, geen erfenis gekregen. Stel, u en ik verdienen allebei 40.000 euro per jaar. U maakt het op en ik spaar ieder jaar duizenden euro’s. Dan heb ik na een tijd meer dan een ton. Ben ik dan een graaier?’
‘Ik woon nu nog steeds in een huurwoning en het idee om 80 procent te gaan werken, heb ik niet kunnen uitvoeren. Dat lukt pas als ik mijn geld terug heb. Toch ben ik minder zuinig gaan leven. Ik ben meer gaan relativeren. Sparen is leuk, maar op mijn leeftijd niet echt meer nodig. Als ik nu iets leuks zie in de winkel, dan koop ik het en ik geef mijn drie dochters grotere cadeaus.’
‘Ik ben niet zoveel bezig met het geld dat ik nog van IJsland te goed heb. Het herinnert me aan vervelende dingen: de scheiding en de boosheid toen het geld weg was. Als ik eraan denk word ik weer boos. Die IJslanders hebben hun eigen mensen betaald en laten de rest stikken. Ook Engeland heeft iedereen alles terugbetaald. In Nederland is er een grens getrokken van 100.000 euro. Waarom, is dat genoeg? Het is mijn geld, ik heb het verdiend en er keurig belasting over betaald.’
![icesave3.jpg]()
Na bijna veertig jaar hard werken wilde
Henk de Boer (55) het rustiger aan gaan doen. Totdat de opbrengst van de verkoop van het familiebedrijf verdampte bij Icesave. Samen met zijn broer had hij er acht ton op een rekening gezet.
‘Op mijn zeventiende ben ik van school gegaan om met mijn vader tuinen aan te leggen. Dat heb ik bijna twintig jaar zeven dagen per week gedaan. Ruim drie jaar geleden vonden mijn broer en ik het genoeg. We konden ons hoveniersbedrijf voor 800.000 euro verkopen. Die heb ik uit ontevredenheid over de behandeling bij mijn vorige bank ABN Amro, bij Icesave gezet. Toen er zeven ton weg was, heb ik dat wel aan mijn broer moeten uitleggen. Hij begreep het. We kunnen het nog prima samen vinden.’
‘We hebben wel een tijdje zonder geld gezeten. Ik heb alles moeten verkopen, behalve mijn huis. Door het harde werken in het familiebedrijf heb ik mijn kinderen niet zien opgroeien. Voor het Icesave-drama was ik van plan om het rustiger aan te gaan doen. Ik wilde meer met mijn gezin doen, maar dat ging niet door. Ik moest weer vol aan de bak, alleen nu in loondienst. Ik heb in een aardappelenfabriek gestaan, op de vuilniswagen en bij een benzinepomp. Nu werk ik in een online-veilinghuis. Ik zet veilingen klaar, haal artikelen op bij failliete bedrijven of help de klachtenafdeling. Ik begin daar nu aardig mijn draai te vinden en heb aardige collega’s.’
‘Eerst durfde ik niemand over Icesave te vertellen, omdat je al snel het stempel ‘dom’ opgedrukt krijgt. Nu ben ik er open over. Professionals bij Nederlandse banken en overheden hadden hun geld er ook staan, dus hoe dom ben ik dan?’
‘Icesave beheerst mijn leven nog steeds. Ik verzamel alle snippers nieuws die voorbijkomen. Ik voel me bestolen. Achteraf zegt iedereen dat ik mijn geld had moeten spreiden over banken. Vooraf heeft niemand dat tegen mij gezegd.’
Never in the entire history of calming down did anyone ever calm down after being told to calm down.