Meiden willen mij niet

Ik ben 19 (bijna 20) en het is al meer dan drie jaar geleden dat ik voor het laatst een vriendin heb gehad. Op de basisschool heb ik nooit een vriendin gehad. Nu weet ik ook wel dat basisschoolrelaties vaak weinig voorstellen, maar ik denk wel dat een "relatie" op de basisschool invloed kan hebben op hoe je het doet bij meiden op de middelbare school en het voortgezet onderwijs. Op m'n 13e begon ik gevoelens te krijgen voor een meisje, laten we d'r Saskia noemen. Ik was verlegen en wist niet goed wat ik tegen haar moest zeggen. Tijdens kamp (van school) kwamen m'n vrienden erachter dat ik wel wat met Saskia wilde en die gingen het haar gelijk vertellen. Toen ze het had gehoord kwam ze naar me toe en pakte m'n hand vast. We liepen samen van het terrein af het bos in. M'n hart stond op springen. Ik had geen idee wat ik moest zeggen en als snel waren terug op het terrein zonder dat er iets gebeurd was.

2 dagen later nam ze op hetzelfde kamp verkering met een "vriend" van mij. Die "vriend" wist dat ik wat voelde voor op Saskia en ik wist 100% zeker dat hij niks voor haar voelde (hij zat haar regelmatig af te kraken als ze er niet was) en toch zei hij ja. Ik heb toen nog een aantal dagen aan moeten zien hoe zij al haar aandacht aan hem gaf. Nog nooit had ik me zo kut gevoeld als toen.

Ik ben ondanks dat nog meer dan 2 jaar verliefd geweest op Saskia. Ik ging wel gewoon met haar om en ik was niet meer zo'n verlegen brugpieper als toen. Ik heb na een lange tijd verkering gevraagd (zonder succes, "ik wil gewoon dat we vrienden blijven"). Op een gegeven moment waren m'n gevoelens voor haar grotendeels voorbij. Ik zag d'r graag, maar ik had niet meer die gevoelens die ik eerst had.

Op m'n 16e werd ik een beetje wanhopig en heb ik iemand opgezocht die ik via MSN had leren kennen. Het klikte van beide kanten en ik heb nog een week of 3 met haar gehad. Het probleem was dat het een lange afstandsrelatie was en ik d'r eigenlijk alleen in het weekend kon zien. Omdat ik haar zo weinig zag, is er ook niet echt veel gebeurd. Na 3 weken kreeg ik een smsje waar in stond dat het uit was. Als ik er zo op terug kijk, heb ik het idee dat het ook van haar kant uit wanhoop was (zij had ook nog nooit verkering gehad). Desondanks voelde ik me na dat smsje behoorlijk klote.

Saskia stond toen klaar voor me. Ze kwam best vaak langs en het was wel een fijn gevoel dat ik bij haar terecht kon. Op een dag stond Saskia voor de deur. Ik doe de deur open en ze begint me gelijk te zoenen. M’n gevoelens voor d’r kwamen direct weer naar boven en ik kon nauwelijks geloven dat het echt was. Na een week begon ze heel afstandelijk te doen en maakte het uit. Verder dan zoenen en een beetje aftasten is het niet gegaan die week. Achteraf gezien heb ik het gevoel dat ze alleen maar met me heeft gehad vanwege schuldgevoel (ik had haar met best veel dingen geholpen).

Ik heb me nog maandenlang zwaar kut gevoeld, maar op een gegeven moment was het voorbij. Ik voelde me prima. Ik had eindelijk een klas waarin ik me thuis voelde, het ging goed op school en ik had meer zelfvertrouwen dan ik ooit had gehad. Ik heb meerdere meiden ontmoet die ik wel wat beter wilde leren kennen. Dat gebeurde ook, maar zodra het doorschemerde dat ik wel een relatie zou willen, deinden ze allemaal terug. Ik heb nog nooit het gevoel gehad dat iemand verliefd op mij was.

Na de zoveelste afwijzing is het voor mij wel duidelijk… Meiden willen gewoon geen relatie met mij. Mensen kunnen me wel blijven vertellen: "Ze komt nog wel op je pad" maar het gebeurt simpelweg niet. Op bijna alle jongens die ik ken, is wel eens een meisje spontaan afgekomen. Bij mij is dat nog nooit gebeurd. Het is niet zo dat ik een sociale 0 ben. Ik durf gewoon te praten in grotere groepen, ga regelmatig uit en maak makkelijk contact met mensen. Zolang ik niet laat doorschemeren dat ik op meer uit ben dan vriendschap, kan ik ook gewoon goede gesprekken met meiden voeren. Even voor de duidelijkheid, ik ben niet iemand die op elke willekeurige meid afgaat.

Het ergste is mischien nog wel dat het voor mij voelt alsof ik er constant mee geconfronteerd wordt. Bijna alle jongens waar ik mee omga hebben een serieuze relatie en lijken allemaal gelukkig. Ik vind het zo confronterend dat ze voor je neus aan het zoenen en aan het knuffelen zijn. Zij kunnen er ook niks aan doen, maar elke keer als ik het zie denk ik: waarom zij wel en ik niet? Ik voel me regelmatig het 3e wiel aan de wagen. Op familiefeesten vind ik het ook vreselijk als mensen vragen "heb je al een vriendin?". Dan zeg ik nee en dan krijg ik als reactie altijd "begin er ook maar niet aan jonge!". Wat heb ik daar een hekel aan!

Ik voel me gewoon zwaar kut en ik moest dit gewoon even kwijt.

Nu naar bed, als ik nog kan slapen.