Heb het document kunnen vinden.. Enjoy!
De farmaceutische industrie heeft jaren lang onderzoek laten doen naar de mogelijkheid om de hallucinerende eigenschappen van THC te neutraliseren zonder dat de geneeskrachtige werking verloren gaat, maar dat is niet gelukt. De vooruitgang van de mensheid is eigenlijk ondenkbaar zonder de marihuana-plant. Eeuwenlang was hennep volslagen onmisbaar voor de wereldeconomie. Uit hennep werden immers belangrijke produkten vervaardigd zoals touw, textiel, uniformen, schoenen, visnetten, scheepszeilen, canvas (Dit woord is een samentrekking van het woord cannabis) en papier. De Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring is op henneppapier geschreven. Hennep werd gebruikt in de tapijtindustrie, maar er werd ook lampolie uit gewonnen. Marihuanazaad, dat nauwelijks THC bevat en niet "verdovend" is, is een enorme bron van plantaardige eiwitten. Ontkiemde marihuanazaden werden vroeger in salades verwerkt en de bladeren dienden tot hoogwaardig veevoer. Het hedendaagse veevoederprobleem zou door hennepaanplant op mondiale schaal opgelost kunnen worden. In de vorige eeuw was iedere Amerikaanse boer wettelijk verplicht op een deel van zijn land hennep voor industriele doeleinden te verbouwen.
Marihuana wordt sinds 1611 in Amerika gekweekt. Als het niet verboden was, zou het ook nu ongetwijfeld de meest verbouwde plant in de Verenigde Staten zijn. De Amerikaanse drugswetgeving stamt uit 1903, maar marihuana is pas in 1937 op de lijst van verboden middelen geplaatst. Tot die tijd werd het algemeen gezien als een nuttig gewas, "waarvan de bloemetjes weleens door zwarten werden gerookt die er giechelig van werden en mooie muziek gingen maken." Het verbod is pas gekomen toen er grote economische belangen in het geding kwamen. Eigenlijk heeft dat verbod niets te maken met de entheogene kwaliteiten van de plant, maar met de invloed van de chemische industrie en van de papierindustrie.
"Wat is er gebeurd met het zaad dat is overgebleven van de Indiase Hennep van vorige zomer ? Het had allemaal opniew gezaaid moeten worden, zodat ik niet alleen genoeg voorraad voor mezelf gehad zou hebben, maar ook zaad aan anderen had kunnen geven, want het is waardevoller dan gewone hennep."
George Washington Brief aan zijn tuinman, 1796
Wat was er namelijk aan de hand ? In 1916 was er een nieuwe manier ontdekt om uit hennep papier te maken zonder dat daarbij iets van de plant verloren ging. Toen deze goedkope techniek in de jaren dertig geperfectioneerd was, werd hennep een gevaarlijke concurent voor de bestaande papierindustrie. Hennep is een snel groeiende plant, die zelfs in slechte klimatologische omstandigheden op arme grond, zonder kunstmest, goed wil gedijen. Als grondstof voor papier is hennep dus oneindig veel goedkoper dan hout.
De befaamde krantenmagnaat en miljardair W.R.Hearst zag zijn enorme belangen in de bosbouw ten behoeve van de papierindustrie door het snel opkomende marihuanapapier bedreigt. In dezelfde tijd verkreeg het Amerikaanse chemische concern DuPont van het Duitse (nazi-)concern I.G.Farben de licentie van een nieuw produkt: plastic. DuPont zag hiervoor grote mogelijkheden in de verpakkings- en vezel-industrie. Het probleem was alleen de concurrentie van het goedkope hennep. De directie en de bankiers van DuPont en Hearst (Die nazi-sympathieen had), maakten geheime afspraken met Harry Anslinger, de directeur van het Federal Bureau Of Narcotics. Anslinger, die 37 jaar lang de directeur was van deze voorloper van het huidige Drugs Enforcement Agency, was evenals zijn collega Edgar G. Hoover van de FBI een gestoorde man. Hij leverde in het geheim cocaine en morfine aan politici, bijvoorbeeld de beruchte communistenjager senator Joseph McCarthy, die hij vervolgens chanteerde. Anslinger haatte zwarten en jazzmuziek. In de kranten van het Hearst-concern werd een anti-marihuana-campagne gestart. Het Amerikaanse publiek werd wijsgemaakt dat je van marihuana gek kon worden en het gebruik werd in verband gebracht met verkrachtigingen en andere seksuele misdaden. De campagne was succesvol: het publiek is nu eenmaal altijd belust op sensatie en op zoek naar nieuwe vijanden. Er ontstond een opgeklopte hysterie die ermee eindigde dat marihuana door het Amerikaanse Congres in september 1937 op de lijst van verdovende middelen werd geplaatst. Het verbouwen van hennep, ook voor industriele doeleinden, werd verboden. Het plastic van DuPont nam de hennepvezelmarkt over en tot op de dag van vandaag wordt krantepapier van bomen gemaakt.
Anslinger bouwde de jacht op de kleine marihuana-roker uit tot "big business" waarin honderdduizenden ambtenaren en juristen over de hele wereld een goed belegde boterham verdienen. Politici maken gebruik van het verbod op de onschuldige plant om zich te profileren als betrouwbare verdedigers van de openbare orde. Al deze mensen en hun organisaties hebben er net zo’n groot belang bij dat het verbod gehandhaafd blijft als de dealers, de smokkelaars en de illegale kwekers.
Als marihuana gelegaliseerd wordt, zou een groot aantal van de wereldproblemen opgelost zijn. Ten eerste ecolog isch; hennep kan op talloze terreinen plastics en kunstvezels vervangen, waardoor de afvalberg slinkt. Het is een zeer sterk, natuurlijk produkt dat hergebruikt kan worden en eenvoudig kan worden afgebroken. Het kan niet alleen voor papier, verpakking, textiel of vezels gebruikt worden, maar het kan ook in verharde vorm als grondstof voor talloze produkten in de bouw en in de industrie dienen. Terwijl tevens het veevoederprobleem ermee opgelost kan worden. Legalisatie zou een geweldige steun zijn voor miljoenen boeren in de Derde Wereld. De arme landen zouden papier, veevoeder en talloze produkten voor de wereldmarkt kunnen gaan produceren.
In psychologische zin zou de wereldbevolking, bevrijd van angst en paranoia, er een stuk vrolijker van worden. In feite zou legalisatie het begin zijn van een culturele evolutie want als de mensheid eenmaal high kan worden onstaan er ongekende nieuwe mogelijkheden. Politiek gezien zou legalisatie, ook van de overige (hard)drugs, het einde van de grote, georganiseerde misdaad betekenen. Dit laatste feit zal waarschijnlijk het grootste struikelblok voor legalisatie vormen, omdat de illegale drugshandel met haar onuitputtelijke geldstromen politiemensen, politici en juristen kan omkopen. Dat vindt nu al op grote schaal plaats, dus wat zal er wel niet gebeuren als er werkelijk een internationaal debat over legalisatie op gang komt ? Toch is het onvermijdelijk dat er een moment in de wereldgeschiedenis komt dat het gaat gebeuren. Wie het drugsprobleem op mondiale schaal bestudeert, komt tot de conclusie dat het een politiek probleem is dat kunstmatig in stand wordt gehouden door groepen, organisaties en individuen die daar belang bij hebben.
Om tot legalisatie te komen zullen er intelligente politici met entheogene ervaringen moeten opstaan die weten waar ze het over hebben, waardoor zij de tegendruk van de criminaliteit en van de onwetende kiezers kunnen weerstaan. Nederland vormt tot nu toe een gunstige uitzondering in de wereld, omdat de kleine gebruiker hier getolereerd wordt. We mogen een stukje stuf op zak hebben en thuis plantjes kweken voor eigen gebruik. In onze gevangenissen zitten geen mensen meer vast alleen maar omdat ze hashish hebben gerookt. Alleen grote handelaren en smokkelaars van grote partijen belanden in de cel. Zo is het hier natuurlijk niet altijd geweest. Een fanatieke waakhond van de gevestigde orde, de Amsterdamse officier van justitie meester Baron van Dedem zei tijdens de eerste marihuana-processen in het begin van de jaren zestig: "President, wij weten allemaal welk een pestilente invloed het gebruik van drugs in deze maatschappij op het ogenblik heeft. Wij hebben in deze maatschappij een enorm probleem en dat is het alcohol-probleem, en het is helemaal niet nodig dat we daarnast nog eens een extra probleem creeeren met enigzins liberaal optreden ten opzichte van het drugsprobleem. Ik ben dan ook van mening dat het Openbaar Ministerie hier zeer terecht stevig op inhakt."
Zwarte muzikanten brachten de eerste moedige bleekneuzen in contact met wiet. Amsterdamse cafees, keldertjes en dancings als Casablanca, de Cotton Club, de Lucky Star, de Poffertjeskraam en de Groene Kalebas waren toen de trefpunten van beatniks, pleiners, jazzmuzikanten, schilders, schrijvers en blowers. Nog wat later verzamelden de jongeren zich op plekken waar de uit de Verenigde Staten overgewaaide HAPPENINGS plaatsvonden. Alleen de straat bood genoeg ruimte voor zulke massale rituelen, en daarmee verliet de culturele revolutie de beslotenheid van de nachtlokalen. De pionier Kees Hoekert richtte in die dagen de Lowland Weed Company op en begon op een boot in Amsterdam als eerste marihuana te kweken. Niemand kon toen nog vermoeden dat deze "boerenkool" vijfentwintig jaar later op de zesde plaats van de toptien van Nederlandse tuinbouwprodukten zou staan. Volgens het financieel-economisch magazine FEM drukte de Nederlandse marihuana de afgelopen tien jaar naar schatting veertig ton geimporteerde hash en marihuana uit de markt, een staaltje van importsubstitutie dat een economisch unicum is. De Nederlandse kaswiet heeft volgens onderzoeken, onder andere van de Centrale Recherche Informatiedienst een buitensporig hoog THC-gehalte. De CRI spreekt in rapporten over de "psychedelische werking" van nederwiet en noemt het de sterkste marihuana ter wereld. Daar kan een kanttekening bij geplaatst worden. Hashish bevat wel veertig of meer componenten die allemaal de werking beinvloeden. De zon, de samenstelling van de bodem en de omgeving spelen een rol. Daarom kan Indonenische of Afrikaanse wiet, en ook Nederlandse buitenwiet, met een lager THC-gehalte toch een bijzonder prettige high veroorzaken. Nederlandse kastomaten zijn wel stevig en groot, maar niet lekkerder dan zonovergoten tomaten uit zuidelijke landen die klein zijn gebleven. Zo is het ook met de nederwiet. Deze is wel heel krachtig, maar niet ‘beter’ dan andere. De prijs die ervoor gevraagd wordt, is dan ook overdreven en kunstmatig opgeschroefd. Wie aan die prijsopdrijving niet mee wil doen en over een tuin of de benodigde binnenruimte beschikt, kan zijn eigen planten verbouwen. Dan ben je altijd zeker van wat je rookt. Als je genoeg hebt, kun je met andere telers ruilen om variatie te hebben.
Het is de vraag of de Nederlandse situatie wel zo zal blijven. De drugsvijandige regeringen van Frankrijk en Duitsland oefenen grote druk uit op de Nederlandse regering om ons drugsbeleid aan te passen. Nu het hoofdkwartier van Europol in Den Haag is gevestigd, is het niet onmogelijk dat de regering aan het buitenland geheime concessies op het gebied van de drugsbestrijding heeft gedaan. Er worden op het ogenblik overal in het hele land nieuwe gevangenissen gebouwd en er zullen geen cellen leeg blijven staan.
Naar schatting zestig tot tachtig procent van het werk van het Openbaar Ministerie houdt verband met de drugsbestrijding. Als de burgers het gevoel hebben dat ze in een onveilig landje wonen, hebben ze groot gelijk. De oorzaak lijkt ons dat de politici en de ambtenaren, die zich met onze veiligheid zouden moeten bezighouden, gefixeerd zijn geraakt op het drugs-probleem en geen tijd en aandacht meer over hebben voor andere zaken.
Er wordt gewerkt aan een internationale computerregistratie van alle overtreders van de drugswetgeving. In Belgie, Frankrijk en Engeland of Duitsland kunnen hashgebruikers nog altijd de gevangenis indraaien als ze betrapt worden. Er zijn hier en daar wel coulante politiemensen en rechters, maar over het algemeen loopt een hashishroker in heel veel landen nog altijd een groot risico. De ervaren cannabist neemt dan ook niets mee als hij over de grenzen gaat, ook niet nu deze zijn opgeheven, want een Nederlander wordt in het buitenland altijd extra gecontroleerd. In het nieuwe Europa zonder grenzen kunnen op alle autowegen en in openbare gelegenheden controles plaatsvinden op identiteitsbewijzen en drugsbezit.
Wij werden onlangs in Frankrijk op een provinciale weg op tweehonderd kilometer van de Spaanse grens aangehouden. Toen we, nadat onze auto tevergeefs was onderzocht, de commandant vroegen of dat niet wat ver van de grens was, blafte hij: "Tegenwoordig is de grens overal, meneer !" ("Monsieur, maintenant la frontiere est partout !") Laten we dat allemaal in onze oren knopen ...
De psychonaut is onder alle omstandigheden voorzichtig, niet alleen om uit de bak te blijven, maar ook om vrij te zijn van angst en onbehagelijke gevoelens. Als je dan in het buitenland onder gunstige omstandigheden een keer wiet of hash kunt scoren, kun je ontspannen blowen en genieten. En die gelegenheid komt heus wel, wat hashish en marihuana zijn overal in Europa te koop. Op de Spaanse stranden, de Champs Elysees of de Kurfurstendamm, overal kun je de geur van marihuana en hashish opsnuiven. Dus met een beetje geluk ontmoet je in je vakantie andere blowers.
Sommige landen zijn gevaarlijker dan anderen. In Zweden maakt de justitie geen enkele onderscheid tussen soft- en hard- drugs, misschien omdat hennep als goedkope grondstof voor de papierindustrie bedreigend is voor de Zweedse bosbouw. Ook Griekenland is buitengewoon repressief, wat weer te maken heeft met het feit dat het vroeger door hashishrokende Turken werd overheerst. De paranoide drugsvijandigheid van de opeenvolgende Duitse regeringen kan een gevolg zijn van het Untertan-complex en van de Duitse angst voor andersdenkenden, maar zal ook te maken hebben met de grote belangen van de Duitse chemische en farmaceutische industrie.
De Engelse houding kan verklaard worden uit het koloniale verleden en de hypocriete eilandersmentaliteit van het Engelse volk. De oorsprong van de Franse drugsfobie zou cultureel geinspireerd kunnen zijn. Dichters als Baudelaire en Rimbaud verheerlijkten drugs, dronkenschap, de seksuele vrijheid en het occultisme om de hypocriete fatsoensmoraal van de burgerij te kunnen ontmaskeren. In de Franse burgercultuur moet je je aan strenge regels houden om tot de bourgeoisie gerekend te worden. Het is een feit dat veel jongeren uit de betere Franse milieus vaak junkie worden uit protest tegen hun omgeving. Dat verklaart weer de angst van de overige Fransen. De Nederlandse tolerantie is een gevolg van onze handelstraditie. Nederlanders vervoerden, verhandelden en gebruikten koffie, thee, chocolade en tabak toen die produkten in veel andere landen nog onbekend of verboden waren. Als marihuana nu gelegaliseerd zou worden zouden de Nederlanders ongetwijfeld opnieuw een tijdlang marktleiders zijn.
De onderdrukking van de marihuanaplant is een tragisch hoofdstuk in de geschiedenis. Het is een triomf van de domheid en de huichelarij. Politici gebruiken de drugswetgeving om het publiek bewust te misleiden. Professor Ruter, hoofdleraar strafrecht in Amsterdam, zei in een interview met het tijdschrift High Life: "(...) de illegale wapenhandel kan gewoon haar gang gaan. Na het opheffen van de binnengrenzen is Europa een vrijplaats voor wapenhandelaren en milieucriminelen geworden. Terwijl aan de grenzen eigenlijk alleen nog maar op drugs gecontroleerd wordt rijden vrachtwagens vol met gif door heel Europa op zoek naar slootjes waarin ze hun troep kwijt kunnen. (...) Chemisch afval bedreigt de gezondheid van hele dorpjes tegelijk. (...) Grote bedrijven als Bayer (Het vroegere I.G. Farben) hebben daar voordeel van. Daarom lopen de politici zo te zeuren over een paar kassen nederwiet, terwijl op hetzelfde moment de vrachtwagens met gif ons land binnenrijden. Als je het maar op drugs kunt gooien, lijkt het wel of je (als politicus) alles kunt maken ..."
Talloze schrijvers en bekende kunstenaars waren cannabisten. Bijvoorbeeld de Franse schrijvers Victor Hugo en Emilie Zola en de dichters Gautier, De Nerval, Baudelaire en Rimbaud. Evenals de Duistse schrijvers Walter Benjamin en Ernst Junger, de schilder Odilon Redon en natuurlijk Lewis Carroll, de schrijver van Alice in Wonderland die in zijn beroemde boek een stonede rups aan een waterpijp liet lurken.