Het grote Depeche Mode topic #4

quote:

Op zaterdag 28 november 2009 14:16 schreef Icefire1971 het volgende:
nog twee nachtjes.......

Nog tips voor het rijzitten/staan (eten, drinken, kou/regen, toilet)? We willen uiteindelijk zover mogelijk vooraan bij het podium staan.

quote:

Op zondag 29 november 2009 20:07 schreef Icefire1971 het volgende:
Drie jaar geleden zat/stond ik op de tweede ring. Erg comfortabel: niet in de rij staan, spullen nadat de deuren open gegaan waren nog in de auto leggen en dan om kwart voor acht stoeltje opzoeken. Toch was het anders dan in de arena staan en veraf. Bij Werchter classic stonden we weer erg ver van het podium door die vermaledijde vip-pit.
Nu dus weer een poging om dichterbij te staan.

Nog een nachtje!!!

quote:

Op maandag 30 november 2009 14:04 schreef Susi het volgende:
Ik heb zin in vanavond ! Ben benieuwd, ga ik mijn eentje en hoop dat ik een beetje een aardige staplaats kan veroveren.

quote:

Op maandag 30 november 2009 14:06 schreef Lamon. het volgende:

[..]

In je eentje, wat dapper, dat heb ik nooit gedurfd.
Als je wilt kun je wel bij mijn groepje aansluiten anders, zo niet dan nog stoerder.

quote:

Op maandag 30 november 2009 15:00 schreef Susi het volgende:

[..]

Ik vind het geen probleem, ga vrij vaak alleen naar concerten. Heb van niemand last, niemand heeft last van mij en meestal sta je uiteindelijk toch wel met iemand te praten, je hebt immers een gemeenschappelijke deler. En als ik een concert beleef, wil ik toch niet dat er iemand tegen me aanpraat

quote:

Op dinsdag 1 december 2009 00:47 schreef Angel_of_Dth het volgende:
Soulsavers komt totaal niet tot zijn recht in een sfeerloze, kille, kutgalmbak als Ahoy, helaas. Lanegan al eerder gezien, in geschiktere settings, en dat was vele malen toffer.

Depeche Mode zette m.i. een prima show neer, maar ook hier kwam ik er niet lekker in. Dit was de laatste keer Ahoy voor mij. Heb me wel vermaakt, maar zie vele malen liever bands in kleinere zalen of de HMH.

quote:

Depeche Mode blijft kleurloos in Ahoy

ROTTERDAM – Het was voor veel mensen de grote teleurstelling van Pinkpop 2009: Depeche Mode gelastte op het laatste moment hun komst af wegens ziekte van zanger Dave Gahan. Vanavond in Ahoy gaat het Britse drietal in de herkansing.

Bij de vorige tour van Depeche Mode begon ieder optreden met de sirene uit het intro van het nummer A Pain That I’m Used To, wat de hele zaal abrupt wakker schudde. Het publiek werd gelijk de show in gezogen.

De Tour Of The Universe opent met de ballad In Chains en steekt hierbij vergeleken nogal flets af. Na een eerste vreugdekreet zakken de handen in het publiek dan ook vrij snel weer naar beneden.

Kraker

Met tweede nummer Wrong gaan Gahan en co. in de herkansing, maar ook hier gaat het mis. Het liedje heeft op plaat een heerlijk pulserende baslijn en zou daarmee live een instant kraker kunnen zijn, maar blijkt in de live uitvoering mat en vrij kaal. Hier gaat duidelijk iets helemaal wrong.

Aan de podiumaankleding ligt het in ieder geval niet. De volledige achterwand van het podium wordt bekleed door een immens led-scherm, met daarvoor bovenin in het midden een bol die voor grappige beeldeffecten zorgt. Daarnaast zijn er niet alleen bewegende lampen, maar dansen ook de trussen mee, wat zorgt voor mooie lichteffecten.

Ingehouden

Ook Gahan is zoals altijd met zijn karakteristieke podiumdramatiek uitermate vermakelijk, maar kan in zijn eentje de show niet redden als de nummers zo kleurloos, ongeïnspireerd en ingehouden uitgevoerd worden. Het vlamt nergens: Depeche Mode speelt volgens het boekje.

Pas bij de uitvoering van World In My Eyes lijkt er eindelijk wat leven in de band te komen, maar dan zijn de Britten al meer dan drie kwartier bezig en is de baromzet bij Ahoy aanzienlijk hoger dan dat die bij een echt boeiend concert geweest zou zijn.

Insight en Home vormen het eerste verplichte Martin Gore-moment van de avond. De componist van het leeuwendeel van de Depeche Mode catalogus zingt live altijd beter dan Gahan, maar mist het showmanschap van laatstgenoemde, wat de aandacht van het publiek weer wat doet wegzakken.

Koortje

Hij doet een poging tot publieksparticipatie door de bezoekers door een oh-oh-koortje heen te dirigeren, wat door de meezingers zo enthousiast wordt opgepakt dat er nog steeds uit volle borst gezongen wordt als de rest van de band al lang en breed weer op het podium staat.

Een volgend hoogtepunt komt met In Your Room, dat met I Feel You, Enjoy the Silence en Never Let Me Down alweer de opmaat naar de toegift vormt, waarvan Personal Jesus het voorspelbare eindpunt is.

Teleurstelling

Als het zaallicht weer aan gaat overheerst de teleurstelling. Dit optreden had Gahans persoonlijke overwinning moeten zijn door gezond en wel Ahoy op zijn kop zetten, maar helaas ontstijgt het niveau vanavond nergens de middelmaat.

Er zijn de voorspelbare hoogtepunten met de bekende hits maar met zoveel kleurloze uitvoeringen kan deze show als verspilde kans op een gedenkwaardig optreden worden beschouwd. Misschien hebben we op Pinkpop toch niet zo veel gemist.

© NU.nl/Ester Meerman

quote:

Op dinsdag 1 december 2009 15:54 schreef Chooselife het volgende:
Hetgeen mij een beetje tegenviel was de betrokkenheid van een groot deel van het publiek. Ik had er goed zicht op en ik vond het braaf, passief en lauw. Ik kan me voorstellen dat de band daar op hun beurt niet enorm enthousiast van werd.

quote:

Depeche Mode tussen flets, routineus en groots in Ahoy

Lang verwacht, toch nog gekregen: synthpopboegbeelden Dave Gahan, Martin Gore en Andrew Fletcher, die gedrieën al sinds begin jaren tachtig Depeche Mode vormen. Begonnen met lichte, hitgevoelige ‘typisch tachtig’-synthpop, ontwikkelde de band zich zeker vanaf de jaren negentig tot een ’serieuzere’ groep met diepgaander en zwaarder songmateriaal, voorzien van spannender geluiden en arrangementen. Een geluid dat tegenwoordige helden als Editors of zelfs Muse stevig beïnvloedt. Eén ding is nooit verdwenen, zo bleek maandagavond 30 november nog eens in een uitverkochte Rotterdamse Ahoy’: het showmanschap van de onderhand 47-jarige frontman Dave Gahan. Zijn ziekte afgelopen voorjaar zorgde voor een flinke teleurstelling: een optreden als headliner van Pinkpop 2009 ging jammerlijk niet door. Tijd voor revanche dus in het najaar, voor 10.000 fans.

Een uurtje langer wachten om een uur of acht ’s avonds op de veteranen kan er dan ook nog wel bij: opmerkelijk voorprogramma is eerst het Britse collectief Soulsavers onder leiding van muzikanten/producers Rich Machin en Ian Glover, die onlangs het groots klinkende, herfstige en bijna gospelachtige rockalbum Broken uitbrachten, met een hoofdrol voor die inktzwart gruisstem van Mark Lanegan (oa. Screaming Trees, Queens Of The Stone Age). Soulsavers live is een vijfmansband met twee achtergrondzangeressen en een zoals gebruikelijk stokstijf staande Lanegan als middelpunt. Tuurlijk vult zijn diepe stem de hele Ahoy’ met gemak, als mooiste eigenschap van een reeks robuuste, zeer vol klinkende rocksongs. De statische act van Lanegan is een mooi contrast met wat we straks gaan zien in de vorm van de nooit stilstaande Gahan. Maar hoe mooi de muziek ook is, meer dan een beleefdheidsapplausje kan er niet vanaf. Toch is Lanegan in een spraakzamer bui dan ooit: hij zegt maar liefst twee keer ‘dankjewel’!

Een dankjewel in de vorm van in de handen klappen door Fletcher is er al bij de mooie opkomst van Depeche Mode, voor het eerst in Nederlands sinds 2006. Gahan in het zwart, met een jasje dat al gauw uitgaat, en Gore in een paarsig glitterjasje. Een immense led-videowall achterop het podium gevuld met synthesizers en een fiks drumstel licht op, zodat de oh’s en ah’s niet van de lucht zijn. Het openingssalvo heeft niet direct dat effect. We hebben te maken met de Tour of the Universe, genoemd naar het jongste, vrij matige album Sounds Of The Universe, dus met enkele nieuwe songs van die plaat wordt behoorlijk mat geopend. Beginnen met vrij lange ballade In Chains is niet zo’n goed idee, getuige ook de geringe respons; het op plaat nog wat smerig klinkende Wrong klinkt live opvallend netjes en wordt bepaald niet met overgave gespeeld. Niet alleen het publiek, maar ook de band zelf lijkt vooral op de aankomende greatest hits-show te wachten.

Die hits volgen gelukkig snel, met al een stuk voller en dankzij een goede drummer Christian Eigner hechter klinkende It’s No Good en Walking In My Shoes. Niet zo’n grote hit, maar een mooi uitgevoerd nummer van vorige plaat Playing The Angel komt langs: Precious, met effectief gitaarwerk van Gore op links. Het is intussen onmogelijk om de ogen van de fraaie visuals af te houden; door een ingenieus geplaatste bol hoog in het midden, krijgen sommige beelden een fraai 3D-effect op het scherm. En anders is met je ogen knipperen wel een beweging van grootse showman Gahan missen, die dan weer volop stoeit met zijn microfoonstandaard, pirouettes maakt of achterover leunend zijn armen ten hemel spreidt. Tuurlijk vinden we dat prachtig, zeker als hij breeduit grijzend over de catwalk paradeert, het publiek stevig ophitsend. De galm op zijn stem is intussen fors, maar de man lijkt zeer fit en goed bij stem te zijn.

Maar zonder die elementen zou dit Depeche Mode-concert wel erg flets zijn uitgepakt. Op den duur merk je toch dat sommige hits wel erg routineus worden gespeeld. Er mist niet zelden pit of ware overgave bij weliswaar enthousiast ontvangen oudjes als In Your Room, World In My Eyes of A Question Of Time. Martin Gore met glittertjes op z’n al aardig verlopen hoofd krijgt halverwege de set zijn moment: slechts begeleid door piano zingt hij onder meer Home. Of dat nu zo’n goed idee was; een banduitvoering was spanneder geweest. Hij zou technisch gezien een betere zanger dan Gahan zijn, maar een performer is de man bovendien totaal niet.

Als het geheel echt dreigt in te kakken, is daar echter opeens een opvallend venijnig harde versie van I Feel You, gevolgd door een van de grootste hits: Enjoy The Silence. Jammer dan weer dat Gahan niet één keer de behoefte heeft het refrein van deze onsterfelijke popklassieker zelf te zingen: dat laat hij volledig aan het vals meeschreeuwende publiek over. Met Never Let Me Down Again is de reguliere set alweer klaar, al is er nog de niet bijster spannende toegift, met als voorspelbaar eindpunt van dit wisselvallige concert Personal Jesus. Die had minstens zo krachtig als dat eerder gehoorde I Feel You moeten klinken, maar slaat door zachtere gitaren en drums opeens heel teleurstellend nog geen deuk in een pakje beter.

Zijn de songs van Depeche Mode onderhand gedateerd? Nee, luidt het antwoord, als ze na thuiskomst nog eens door de huiskamer schallen. De plek in de popgeschiedenisboeken is allang veroverd en tijdloze songs heeft de groep onderhand genoeg. Maar ondanks al het showmanschap en de fraaie podiumaankleding van deze tour, is het dit keer wel erg duidelijk dat Depeche Mode goeddeels op routine speelde, zonder ook maar een greintje spontaniteit. Dat enkele favoriete oudere singles van ondergetekende niet voorbij zijn gekomen (I Feel Loved, Everything Counts, Barrel Of A Gun, sowieso niets van het sterke Exciter uit 2001) zal vooral voor mijzelf jammer zijn.

Niet voor duizenden enthousiaste fans die vol overgave met de handen zwaaiden: die hadden dankzij Gahan en bakken hits uit het verleden ongetwijfeld een geweldige avond, met of zonder een band die te vaak op routine het concert afwerkt.

Setlist:

1. In Chains
2. Wrong
3. Hole To Feed
4. Walking In My Shoes
5. It’s No Good
6. A Question Of Time
7. Precious
8. World In My Eyes
9. Insight
10. Home
11. Miles Away/The Truth Is
12. Policy Of Truth
13. In Your Room
14. I Feel You
15. Enjoy The Silence
16. Never Let Me Down Again

17. One Caress
18. Stripped
19. Behind the Wheel
20. Personal Jesus

quote:

Op dinsdag 1 december 2009 16:10 schreef swentibold het volgende:
waar ik stond deed iedereen wel enthousiast mee (ergens midden, 15 meter vh podium), complete nrs in mn oor geblerd, handjes de lucht in, springen. maar ook op een relaxte manier (lange mannen lieten ons voor, zo kan t ook ) , maar als ik omhoog keek vond ik t balkon juist dood eruit zien, 99% zat nog op zn stoel en niet eens meeklappen. Maar goed, als we allemaal maar een leuke avond hebben gehad

quote:

Op dinsdag 1 december 2009 19:43 schreef Chooselife het volgende:
Er stond op een bepaald moment een tekst op de display over het geloven in God e.d.. Iemand die dit nog weet? Ik kon het niet goed lezen, maar ben wel erg nieuwsgierig.

quote:

I
Have
Learned
So much from God
That I can no longer
Call
Myself A Christian, a Hindu, a Muslim
A Buddhist, a Jew.

The Truth has shared so much of Itself
With me
That I can no longer call myself
A man, a woman, and angel
Or even pure
Soul.

Love has
Befriended Hafiz so completely
It has turned to ash
And freed
Me

Of every concept and image
My mind has ever known.

quote:

Op dinsdag 1 december 2009 19:47 schreef Angel_of_Dth het volgende:

[..]

Van Hafiz.

quote:

› STROEF DEPECHE MODE LAAT OP GANG :: 1-12-2009

De teleurstelling bij de Nederlandse Depeche Mode-aanhang was groot toen op het allerlaatste moment bekend werd dat hun idolen dit jaar toch niet op Pinkpop zouden optreden. Zanger Dave Gahan moest een tumor in z'n blaas operatief laten verwijderen waardoor onder meer het enige optreden in Holland kwam te vervallen en het er even op leek dat de legendarische synth-popband ons landje ook dit jaar zou overslaan. Tot opluchting van de fans volgde al snel de aankondiging dat de Tour Of The Universe richting Rotterdam zou komen en Depeche Mode in 2009 dus alsnog in den lande te bewonderen zou zijn.

Diezelfde fans onthalen hun helden een half jaartje later met een passende orkaan van gejoel, gefluit en gejuich. Ahoy is er klaar voor, heeft er zin in en staat te trappelen om zich over te geven aan een spetterende DM-show die gezien het decor (een redelijk spectaculair, podiumbreed videoscherm achter de band met een halve bol ervoor waarop diverse beelden worden vertoond) zeker visueel het nodige belooft. Dat enthousiasme slaat snel dood als de band met In Chains van het laatste album Sounds Of The Universe stroef uit de startblokken schiet. Ook het daaropvolgende Wrong, normaal gesproken toch een overtuigende single die live iets los moet kunnen maken, en Hole To Feed zetten de tent niet meteen in vuur en vlam.


Dat ligt vooral aan het geluid dat in eerste instantie veel te zacht staat afgesteld. De stem van Gahan galmt bovendien teveel en heeft evenals de gitaar van zijn eeuwige metgezel, de in prachtig glittercolbert gestoken Martin Gore, teveel problemen zich in het geheel te onderscheiden. Maar waar het muzikaal niet meteen wil vlotten is het visueel wél genieten geblazen. Vooral het grote videoscherm met onder meer concertbeelden van videoclipniveau en de boven het podium bewegende lichtkranen compenseren de vrij vlakke en slappe start.

Bij eerste publieksfavoriet Walking In My Shoes zijn de eerste sporen van herstel hoorbaar, hoewel ook dat nummer - ondanks een ijzersterke drumpartij - niet naar het gewenste niveau wil groeien. Het is ok, vooral vanwege de song zelf, maar monumentaal wil het maar niet worden. Naarmate het concert vordert groeit het geluid langzaam naar acceptabel niveau, hoewel Gahan's stem nog altijd moeite heeft echt grote indruk te maken en de mengtafel de muziek niet altijd de kracht meegeeft die het nodig heeft om de boel te doen ontvlammen.


De met vloeiende pirouettes over het podium zwevende zanger heeft het zichtbaar wel steeds meer naar zijn zin. Gahan spoort het publiek aan tot meeklappen en meezingen van de hitrefreinen en het is voor een groot deel aan zijn charisma te danken dat de sfeer er steeds meer inkomt of beter gezegd, de boel niet inzakt. Vooral als hij het publiek vanaf de catwalk bespeelt en de mensen met de armen zwaaiend aanspoort tot meeklappen voel je even wat een grote band Depeche Mode in potentie toch is. Dan is Gahan even de stralende wereldster die weliswaar zichtbaar de littekens van een zwaar rock 'n roll-leven met zich meedraagt, maar ook symbool staat voor veerkracht en loutering. Sowieso is er geen rockzanger, nee zelfs Bono niet, die de (getatoeëerde) armen zo mooi als een martelaar kan spreiden als Gahan.

Het publiek is na een kleine anderhalve uur alsnog om en trakteert de band tijdens de wegwezer van de reguliere set, Never Let Me Down Again op een wuivende armenzee. De dik tienduizend man zijn even daarvoor al in de juiste stemming gebracht door een mooi uitgevoerd Enjoy The Silence en het onverwoestbare I Feel You en wacht vervolgens geduldig op de hits en mogelijke verrassingen die de toegift eventueel met zich meebrengt. Het worden de hits. Stripped en vooral Personal Jesus vormen de voorspelbare finale van een avondje Depeche Mode dat vooral voelt als een avondje waar veel meer in had gezeten. Het is allemaal zeker niet slecht geweest, maar een echt grote band weet veel meer te verrassen en muzikaal veel meer te overdonderen dan wat Depeche Mode vanavond heeft laten zien.

Door Raymond Rotteveel / Fotografie: Peter Pakvis

GEZIEN: DEPECHE MODE, AHOY, ROTTERDAM (30 november 2009)

quote:

Op dinsdag 1 december 2009 19:47 schreef Lamon. het volgende:

[..]

Niet op gelet, maar aangezien Dave Gahan al een bijna dood ervaring heeft gehad jaren terug, en naar aanleiding daarvan SOFAD is ontstaan, is hij altijd licht gelovig geweest op zijn manier, en de mogelijke kanker die hij had afgelopen jaar, zal dat gevoel misschien weer versterkt hebben.

quote:

Op woensdag 2 december 2009 11:15 schreef godigita het volgende:

[..]

Dave heeft meerdere bijna-dood ervaringen gehad, een keer een hartaanval zowat op het podium tijdens Devotional in '93, een keer een overdosis, en een keer sneed hij zijn polsen door. Dat was in '95/'96, dus allemaal na SOFAD. Daarnaast schrijft Martin het leeuwendeel van de liedjes, en alle liedjes zelfs voor de laatste twee albums(alhoewel Exciter ook bomvol co-writers zit, maar Dave zelf heeft enkel op de laatste twee cds liedjes bijgedragen). De enige invloed die Dave op SOFAD had naast zijn stem, was dat hij het was die het allemaal wat 'rockier' wilde, zoals de bands die hij toen bewonderde.

quote:

Op woensdag 2 december 2009 23:08 schreef Icefire1971 het volgende:
Ik moet zeggen dat ik het een geweldig optreden vond. We stonden pal naast de kop van de catwalk (links) en de mensen om ons heen waren alle erg enthousiast. Dave nog nooit van zo dichtbij gezien.
Geluid was goed hoewel Dave iets zachter had gemogen (maar dat kwam omdat we dus pal naast de catwalkmonitor stonden).
De band leek goed op elkaar ingespeeld en had er duidelijk zin in. Erg leuk ook het moment na Home waar bijna een kleine jam ontstond: "that was awesome".
Ook de zaal vond ik verrassend goed. Er werd veel meegezongen, zoveel zelfs dat je af en toe merkte dat de band moeite had haar eigen ritme vast te houden. De keren dat ik naar de tribune keek leek het publiek ook daar goed mee te doen.
De nu.nl recentie kan ik me dan ook absoluut niet in vinden. Ik denk dan ook dat meisje Meerman er zelf niet zo'n zin in had. Jammer dat dat zijn weerslag in een recentie krijgt.
[ afbeelding ]

quote:

Op woensdag 2 december 2009 23:31 schreef Sack_Blabbath het volgende:

[..]

Dave heeft zelf weinig bijgedragen aan SOFAD, maar Martin is tekstueel wel duidelijk beinvloed door de situatie van Dave op dat album.

quote:

Op woensdag 2 december 2009 23:22 schreef Sack_Blabbath het volgende: En de visuals vond ik ook niet indrukwekkend, het was groot, maar creatief echt duidelijk minder dan wat er op het podium gebeurde tijdens de Playing the Angel tour.

quote:

Op vrijdag 4 december 2009 08:18 schreef RobertoCarlos het volgende:
Wie heeft de visuals van deze tour eigenlijk gemaakt? Toch niet Corbijn of wel?

quote:

Op vrijdag 4 december 2009 08:18 schreef RobertoCarlos het volgende:
Wie heeft de visuals van deze tour eigenlijk gemaakt? Toch niet Corbijn of wel?

quote:

Op zaterdag 16 januari 2010 15:55 schreef Felixa het volgende:
Wie gaan er nog meer naar Antwerpen volgende week?