MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
. Deed ook gezelliger op de after-party in Paradiso.
Inderdaad, wat een slechte 'journalistiek' is dit zeg.quote:Op woensdag 22 oktober 2008 14:06 schreef Aisumasen het volgende:
[..]
Wat een potsierlijk stukje, ik vind dat Miles het allerminst verdient om als figurant te worden weggezet. Zo flauw om hem na al die tijd weer te vergelijken met zijn bandmaatje, wat toevallig de grootste songwriter uit de 21ste eeuw is. Dat hebben we bij de album-release al allemaal moeten aanhoren, en toen heeft Miles gelijk laten horen dat ook hij een prima songwriter en sterke zanger is. En ook nu heeft hij zich prima bewezen als live-entertainer.
Des te meer onterecht dat Miles wordt weggezet als "bandmaatje van", terwijl "Standing Next To Me" toch echt 2 maal het hoogtepunt was van het optreden. Het was ook juist Miles die zo'n "complexe Lennon-compositie" als "I Want You (She's So Heavy)" eer aan deed. Harrison-like gitaar-licks, op precies de juiste manier gebracht, scherpe zang. Absoluut niets ten nadele van Alex, natuurlijk vervulde ook hij een glansrol. Maar suggeer niet dat Miles onderdeed voor Alex in dit optreden. Ze maken samen deze band.
Dit lijkt eerder een stukje om reacties zoals deze uit te lokken, dan een serieuze onafhankelijke recensie.
Ten percent faster with a sturdier frame
Dat stukje maakte me aan het huilen. Ik heb maandag veel meer naar Miles staan kijken omdat hij het 100x zo leuk deed als Alex. Ook gelijk The Rascals afkraken, slaat ook nergens op. Ik hoor in het TLSP album meer de hand van Miles dan die van Alex.
Is een recensie niet bijna altijd subjectief 
?
?
" tonight we proved once more that the true strength of our nation comes not from our the might of our arms or the scale of our wealth, but from the enduring power of our ideals: democracy, liberty, opportunity, and unyielding hope."
Ja, maar deze man heeft gewoon helemaal ongelijk, en slaat de plank behoorlijk mis imo.quote:
Is een recensie niet bijna altijd subjectief
Deze komt van nu.nl:
AMSTERDAM - Het kost veertig euro, maar dan heb je ook wat: het Nederlandse podiumdebuut van The Last Shadow Puppets maandagavond in Paradiso.
Een toeschouwer fluistert dat het duo het Bondtheme had willen schrijven en om acht uur gaan de spotlights aan, alsof 007 zelf ieder moment kan binnenkomen. In plaats daarvan betreden niet veel later zestien in het zwart gestoken orkestleden het podium. Tijdens optredens worden Alex Turner (Arctic Monkeys) en Miles Kane (The Rascals) namelijk niet alleen bijgestaan door de drie reguliere bandleden, maar ook door een orkest plus dirigent.
Wat volgt is een avond waarop dezelfde gebeurtenissen zich constant lijken te herhalen. Op het balkon gaat een meisje staan om een foto te nemen van Kane. De dirigent maant het orkest te beginnen. Turner trekt zijn leren jack recht, wrijft als een bezetene door zijn haar. Een toeschouwer plaatst een droge opmerking: "Die Turner is niet echt een lachebekje, hè?" Kane staat als een jeugdige Paul Weller achter de microfoon, al gitaar spelend.
Twee à drie nummers van het prima debuutalbum komen in wervelwind voorbij. Turner zingt nonchalant, soms te nonchalant. Kane kijkt richting het balkon, er volgt een cover. Het duo lacht, maakt een grap. Onverstaanbaar. Een andere toeschouwer: "Ze hebben echt ondertiteling nodig." De belichting is soms stijlvol, dan weer als in een foute jaren tachtigfilm. Het publiek klapt als een bezetene.
En dan lijkt alles weer bij het begin te beginnen. Hebben we dit niet eerder gezien? Het meisje op het balkon gaat weer staan. Kane kijkt terug terwijl hij gitaar speelt en poseert. Het orkest wordt naar de achtergrond gedrongen. Turner is in zichzelf gekeerd, zingt net niet zuiver. Drie nummers van het debuut komen voorbij, drie voltreffers. Het orkest kijkt geamuseerd toe op momenten dat de band geen begeleiding nodig heeft. Een toeschouwer: "Lijkt me lastig repeteren, met zo'n grote groep." Er wordt weer een cover ingezet. Turner trekt zijn leren jas uit, kijkt gedesoriënteerd, met een bleek gezicht. Kane is het tegenovergestelde, energiek, vol vuur en knipoogt naar een toeschouwer.
En zo gaat het door, een uur lang. Sixties psychedelica, surfmuziek en Britpop versmelten, zoals de stemmen van Turner en Kane, met elkaar. Soms lijkt alles te kloppen. Meteen daarna gaat het meisje weer staan, enzovoorts. De herhaling is geen straf, integendeel. De enige herhaling die eentonig wordt, zijn de positieve woorden over Turner en Kane. En toch: ook op deze avond zijn ze van toepassing.
AMSTERDAM - Het kost veertig euro, maar dan heb je ook wat: het Nederlandse podiumdebuut van The Last Shadow Puppets maandagavond in Paradiso.
Een toeschouwer fluistert dat het duo het Bondtheme had willen schrijven en om acht uur gaan de spotlights aan, alsof 007 zelf ieder moment kan binnenkomen. In plaats daarvan betreden niet veel later zestien in het zwart gestoken orkestleden het podium. Tijdens optredens worden Alex Turner (Arctic Monkeys) en Miles Kane (The Rascals) namelijk niet alleen bijgestaan door de drie reguliere bandleden, maar ook door een orkest plus dirigent.
Wat volgt is een avond waarop dezelfde gebeurtenissen zich constant lijken te herhalen. Op het balkon gaat een meisje staan om een foto te nemen van Kane. De dirigent maant het orkest te beginnen. Turner trekt zijn leren jack recht, wrijft als een bezetene door zijn haar. Een toeschouwer plaatst een droge opmerking: "Die Turner is niet echt een lachebekje, hè?" Kane staat als een jeugdige Paul Weller achter de microfoon, al gitaar spelend.
Twee à drie nummers van het prima debuutalbum komen in wervelwind voorbij. Turner zingt nonchalant, soms te nonchalant. Kane kijkt richting het balkon, er volgt een cover. Het duo lacht, maakt een grap. Onverstaanbaar. Een andere toeschouwer: "Ze hebben echt ondertiteling nodig." De belichting is soms stijlvol, dan weer als in een foute jaren tachtigfilm. Het publiek klapt als een bezetene.
En dan lijkt alles weer bij het begin te beginnen. Hebben we dit niet eerder gezien? Het meisje op het balkon gaat weer staan. Kane kijkt terug terwijl hij gitaar speelt en poseert. Het orkest wordt naar de achtergrond gedrongen. Turner is in zichzelf gekeerd, zingt net niet zuiver. Drie nummers van het debuut komen voorbij, drie voltreffers. Het orkest kijkt geamuseerd toe op momenten dat de band geen begeleiding nodig heeft. Een toeschouwer: "Lijkt me lastig repeteren, met zo'n grote groep." Er wordt weer een cover ingezet. Turner trekt zijn leren jas uit, kijkt gedesoriënteerd, met een bleek gezicht. Kane is het tegenovergestelde, energiek, vol vuur en knipoogt naar een toeschouwer.
En zo gaat het door, een uur lang. Sixties psychedelica, surfmuziek en Britpop versmelten, zoals de stemmen van Turner en Kane, met elkaar. Soms lijkt alles te kloppen. Meteen daarna gaat het meisje weer staan, enzovoorts. De herhaling is geen straf, integendeel. De enige herhaling die eentonig wordt, zijn de positieve woorden over Turner en Kane. En toch: ook op deze avond zijn ze van toepassing.
Wat een slechte recensies allemaal, en dan bedoel ik niet per se de mening van de recensist, maar gewoon de manier waarop het geschreven is. 
2000 light years from home
Hm ja, ben ik niet gewend van Menno Pot. Van een stagair op Nu.nl had ik niet anders verwacht. Het is meer een opsomming, geobserveerd vanaf een hoek op het bovenste balkon, dan een volwaardige muzikale recensie.quote:Op woensdag 22 oktober 2008 15:03 schreef Merkie het volgende:
Wat een slechte recensies allemaal, en dan bedoel ik niet per se de mening van de recensist, maar gewoon de manier waarop het geschreven is.
Konden ze nou echt niet iemand vinden die de basisschool had afgemaakt om een recensie te schrijven? Pffff.quote:
Deze komt van nu.nl:
AMSTERDAM - Het kost veertig euro, maar dan heb je ook wat: het Nederlandse podiumdebuut van The Last Shadow Puppets maandagavond in Paradiso.
Een toeschouwer fluistert dat het duo het Bondtheme had willen schrijven en om acht uur gaan de spotlights aan, alsof 007 zelf ieder moment kan binnenkomen. In plaats daarvan betreden niet veel later zestien in het zwart gestoken orkestleden het podium. Tijdens optredens worden Alex Turner (Arctic Monkeys) en Miles Kane (The Rascals) namelijk niet alleen bijgestaan door de drie reguliere bandleden, maar ook door een orkest plus dirigent.
Wat volgt is een avond waarop dezelfde gebeurtenissen zich constant lijken te herhalen. Op het balkon gaat een meisje staan om een foto te nemen van Kane. De dirigent maant het orkest te beginnen. Turner trekt zijn leren jack recht, wrijft als een bezetene door zijn haar. Een toeschouwer plaatst een droge opmerking: "Die Turner is niet echt een lachebekje, hè?" Kane staat als een jeugdige Paul Weller achter de microfoon, al gitaar spelend.
Twee à drie nummers van het prima debuutalbum komen in wervelwind voorbij. Turner zingt nonchalant, soms te nonchalant. Kane kijkt richting het balkon, er volgt een cover. Het duo lacht, maakt een grap. Onverstaanbaar. Een andere toeschouwer: "Ze hebben echt ondertiteling nodig." De belichting is soms stijlvol, dan weer als in een foute jaren tachtigfilm. Het publiek klapt als een bezetene.
En dan lijkt alles weer bij het begin te beginnen. Hebben we dit niet eerder gezien? Het meisje op het balkon gaat weer staan. Kane kijkt terug terwijl hij gitaar speelt en poseert. Het orkest wordt naar de achtergrond gedrongen. Turner is in zichzelf gekeerd, zingt net niet zuiver. Drie nummers van het debuut komen voorbij, drie voltreffers. Het orkest kijkt geamuseerd toe op momenten dat de band geen begeleiding nodig heeft. Een toeschouwer: "Lijkt me lastig repeteren, met zo'n grote groep." Er wordt weer een cover ingezet. Turner trekt zijn leren jas uit, kijkt gedesoriënteerd, met een bleek gezicht. Kane is het tegenovergestelde, energiek, vol vuur en knipoogt naar een toeschouwer.
En zo gaat het door, een uur lang. Sixties psychedelica, surfmuziek en Britpop versmelten, zoals de stemmen van Turner en Kane, met elkaar. Soms lijkt alles te kloppen. Meteen daarna gaat het meisje weer staan, enzovoorts. De herhaling is geen straf, integendeel. De enige herhaling die eentonig wordt, zijn de positieve woorden over Turner en Kane. En toch: ook op deze avond zijn ze van toepassing.
Los van het gebrek aan literaire kwaliteiten, verkondigt de recensent allemaal onzin dingen. - Het concert begon even na negen uur, niet om acht uur
- Alex en Miles worden bijgestaan door twee muzikanten en een orkest, niet drie.
- Wat moet ik me indenken bij 'foute jaren 80 verlichting'?
Rode belichting bij wat rustigere nummers? Poe poe.Wat een bagger.
Ten percent faster with a sturdier frame
serieus rare recenties?
Ik vond miles, ondanks dat ik echt die-hard-ik-wil-met-je-trouwen-omdat-je-zulke-brilliante-muziek-maakt-alex-fan ben, toch meer indruk maken.(ik ben trouwens niet zo'n I love you alex schreeuwerd. Gaat me net te ver;)) In mijn ogen leek het ook alsof hij gewoon meer kan met zijn gitaar??
Ik vond miles, ondanks dat ik echt die-hard-ik-wil-met-je-trouwen-omdat-je-zulke-brilliante-muziek-maakt-alex-fan ben, toch meer indruk maken.(ik ben trouwens niet zo'n I love you alex schreeuwerd. Gaat me net te ver;)) In mijn ogen leek het ook alsof hij gewoon meer kan met zijn gitaar??
Ach, laten we de recensies maar gewoon weg gooien, en allemaal onze eigen mening aanhouden:
HET WAS FUCKING GEWELDIG!
HET WAS FUCKING GEWELDIG!
- 20:42 (ik keek op m'n telefoonquote:Op woensdag 22 oktober 2008 15:34 schreef TC03 het volgende:
- Het concert begon even na negen uur, niet om acht uur
- Alex en Miles worden bijgestaan door twee muzikanten en een orkest, niet drie.
)- Toch wel 3: basgitaar, drums, toetsen. Al kan je dat, afgezien van James Ford dan, volgens mij niet echt "reguliere bandleden" noemen.
[ Bericht 4% gewijzigd door Tourniquet op 22-10-2008 20:02:55 ]
1 van de beste acts die ik ook live gezien heb denk ik, belachelijk blij ook dat er een tweede album komt, had ik totaal niet verwacht.
Hoop ook op een nieuwe cd ja, mss pakken ze wel weer een andere muziekstroming 
Ik zit het concert van berlijn te luisteren. Had dat op een of andere website gevonden.
Kom wel weer een beetje terug in het sfeertje, erg gaaf
Ik zit het concert van berlijn te luisteren. Had dat op een of andere website gevonden.
Kom wel weer een beetje terug in het sfeertje, erg gaaf
Wat zegt hij nou.... Dat kan toch niet?
Dan vertel ik nu maar eens wat er van te voren bij het optreden in Brussel gebeurde:
Zondag was onze derde en laatste dag in Brussel, dus we liepen al vroeg richting centrum om de toerist uit te hangen. Het theater was zo'n 300 meter van ons hotel af, dus dat kwamen we op de weg er naar toe vanzelf tegen. Op dit tijdstip (11:00 ofzo) zaten de eerste meisjes al bij de ingang van het theater.... De vele tourbussen stonden al aan de achterkant geparkeerd, en de bekende Arctic Monkeys-crew was al druk in de weer.
Na een leuke middag in het centrum zijn we rond een uurtje of 16:00 weer terug richting het hotel gelopen, en zagen dat dezelfde meisjes nog altijd tegen de hekken aanzaten.... Eenmaal terug op de kamer had ik honger, en ging een tijdje later in m'n eentje wat te bikken zoeken. Wederom liep ik langs het theater, en terwijl ik langs de achterkant liep hoorde ik wat vage gitaar-klanken van Miles of Alex...
Om de hoek betrad ik een soort overdekte binnendoorgang om een stukje af te snijden, en plots hoorde ik overduidelijke TLSP-klanken! Ik was wel benieuwd waar het vandaan kwam, en terwijl ik een paar gangen doorliep kwam het geluid steeds dichterbij, en dichterbij, totdat ik bij een grote soort van grote garagedeur aankwam. Moeilijk te omschrijven, maar probeer het voor je te zien: Een totaal uitgestorven overdekte hal, met (galmend) keihard de klanken van de soundcheck van The Last Shadow Puppets. Ik ben maar blijven luisteren en heb later eten gehaald. Een combinatie van "royal sadness" en "total p0wnage".
Zo hoorde ik complete versies van een aantal nummers inclusief "Memories" en "Standing Next To Me", veel nummers onderbroken door instructies van Alex of Miles, en inclusief een paar valse starten. Tussen de nummers door hadden ze (zelfs Alex) de grootste schik. Korte jamsessies, een uithaal van Kings Of Leon's "Sex On Fire" door Miles, Alex en Miles in een dialoog met een accent wat nog het meest op Schots leek, nog meer instructies... Voor de rest enkel nummers uit de set, in de soundcheck voor het Leeds Festival deden ze namelijk ook "The Death Ramps" en "I'll Give You Sympathy".
En toen plots... De gitaar-lick van één van mijn favoriete nummers aller tijden, ik wist niet wat ik hoorde! Miles improviseerde er op los met zijn stem en gitaar, zoals in een korte jam tussen de bedrijven door. Hij deed nog een behoorlijk mislukte imitatie van "Dig It" (voor de Beatles-kenners), met de toevoegingen "Dig it, bitch!", en schreeuwde als een John Lennon op The White Album. Dat vond ik al bijzonder leuk om te horen. Hierna werd er nog wat gecheckt, gejamd en gelachen.
Na een lange stilte - ik wilde weglopen - zette de complete band plots "I Want You" in, ik stond perplex... Dát had ik niet verwacht. Ik ging alleen maar even wat te eten halen, en voordat ik het wist stond ik in een of ander verlaten tussendoorhalletje te luisteren naar één van mijn favoriete nieuwe bands die één van mijn favoriete nummers van The Beatles in een geweldige versie speelden. Het galmde keihard door de hele hal, maar ik stond al die tijd in mijn eentje, terwijl 100 meter verder om de hoek de meisjes tegen het hek aanzaten. Na anderhalve keer "I Want You" stierven de stemmen weg, en was het afgelopen.
Zondag was onze derde en laatste dag in Brussel, dus we liepen al vroeg richting centrum om de toerist uit te hangen. Het theater was zo'n 300 meter van ons hotel af, dus dat kwamen we op de weg er naar toe vanzelf tegen. Op dit tijdstip (11:00 ofzo) zaten de eerste meisjes al bij de ingang van het theater.... De vele tourbussen stonden al aan de achterkant geparkeerd, en de bekende Arctic Monkeys-crew was al druk in de weer.
Na een leuke middag in het centrum zijn we rond een uurtje of 16:00 weer terug richting het hotel gelopen, en zagen dat dezelfde meisjes nog altijd tegen de hekken aanzaten.... Eenmaal terug op de kamer had ik honger, en ging een tijdje later in m'n eentje wat te bikken zoeken. Wederom liep ik langs het theater, en terwijl ik langs de achterkant liep hoorde ik wat vage gitaar-klanken van Miles of Alex...
Om de hoek betrad ik een soort overdekte binnendoorgang om een stukje af te snijden, en plots hoorde ik overduidelijke TLSP-klanken! Ik was wel benieuwd waar het vandaan kwam, en terwijl ik een paar gangen doorliep kwam het geluid steeds dichterbij, en dichterbij, totdat ik bij een grote soort van grote garagedeur aankwam. Moeilijk te omschrijven, maar probeer het voor je te zien: Een totaal uitgestorven overdekte hal, met (galmend) keihard de klanken van de soundcheck van The Last Shadow Puppets. Ik ben maar blijven luisteren en heb later eten gehaald. Een combinatie van "royal sadness" en "total p0wnage"
.Zo hoorde ik complete versies van een aantal nummers inclusief "Memories" en "Standing Next To Me", veel nummers onderbroken door instructies van Alex of Miles, en inclusief een paar valse starten. Tussen de nummers door hadden ze (zelfs Alex) de grootste schik. Korte jamsessies, een uithaal van Kings Of Leon's "Sex On Fire" door Miles, Alex en Miles in een dialoog met een accent wat nog het meest op Schots leek, nog meer instructies... Voor de rest enkel nummers uit de set, in de soundcheck voor het Leeds Festival deden ze namelijk ook "The Death Ramps" en "I'll Give You Sympathy".
En toen plots... De gitaar-lick van één van mijn favoriete nummers aller tijden, ik wist niet wat ik hoorde! Miles improviseerde er op los met zijn stem en gitaar, zoals in een korte jam tussen de bedrijven door. Hij deed nog een behoorlijk mislukte imitatie van "Dig It" (voor de Beatles-kenners), met de toevoegingen "Dig it, bitch!", en schreeuwde als een John Lennon op The White Album. Dat vond ik al bijzonder leuk om te horen. Hierna werd er nog wat gecheckt, gejamd en gelachen.
Na een lange stilte - ik wilde weglopen - zette de complete band plots "I Want You" in, ik stond perplex... Dát had ik niet verwacht. Ik ging alleen maar even wat te eten halen, en voordat ik het wist stond ik in een of ander verlaten tussendoorhalletje te luisteren naar één van mijn favoriete nieuwe bands die één van mijn favoriete nummers van The Beatles in een geweldige versie speelden. Het galmde keihard door de hele hal, maar ik stond al die tijd in mijn eentje, terwijl 100 meter verder om de hoek de meisjes tegen het hek aanzaten. Na anderhalve keer "I Want You" stierven de stemmen weg, en was het afgelopen.
You lucky son of a bitchquote:
Dan vertel ik nu maar eens wat er van te voren bij het optreden in Brussel gebeurde:
Zondag was onze derde en laatste dag in Brussel, dus we liepen al vroeg richting centrum om de toerist uit te hangen. Het theater was zo'n 300 meter van ons hotel af, dus dat kwamen we op de weg er naar toe vanzelf tegen. Op dit tijdstip (11:00 ofzo) zaten de eerste meisjes al bij de ingang van het theater.... De vele tourbussen stonden al aan de achterkant geparkeerd, en de bekende Arctic Monkeys-crew was al druk in de weer.
Na een leuke middag in het centrum zijn we rond een uurtje of 16:00 weer terug richting het hotel gelopen, en zagen dat dezelfde meisjes nog altijd tegen de hekken aanzaten.... Eenmaal terug op de kamer had ik honger, en ging een tijdje later in m'n eentje wat te bikken zoeken. Wederom liep ik langs het theater, en terwijl ik langs de achterkant liep hoorde ik wat vage gitaar-klanken van Miles of Alex...
Om de hoek betrad ik een soort overdekte binnendoorgang om een stukje af te snijden, en plots hoorde ik overduidelijke TLSP-klanken! Ik was wel benieuwd waar het vandaan kwam, en terwijl ik een paar gangen doorliep kwam het geluid steeds dichterbij, en dichterbij, totdat ik bij een grote soort van grote garagedeur aankwam. Moeilijk te omschrijven, maar probeer het voor je te zien: Een totaal uitgestorven overdekte hal, met (galmend) keihard de klanken van de soundcheck van The Last Shadow Puppets. Ik ben maar blijven luisteren en heb later eten gehaald. Een combinatie van "royal sadness" en "total p0wnage"
Zo hoorde ik complete versies van een aantal nummers inclusief "Memories" en "Standing Next To Me", veel nummers onderbroken door instructies van Alex of Miles, en inclusief een paar valse starten. Tussen de nummers door hadden ze (zelfs Alex) de grootste schik. Korte jamsessies, een uithaal van Kings Of Leon's "Sex On Fire" door Miles, Alex en Miles in een dialoog met een accent wat nog het meest op Schots leek, nog meer instructies... Voor de rest enkel nummers uit de set, in de soundcheck voor het Leeds Festival deden ze namelijk ook "The Death Ramps" en "I'll Give You Sympathy".
En toen plots... De gitaar-lick van één van mijn favoriete nummers aller tijden, ik wist niet wat ik hoorde! Miles improviseerde er op los met zijn stem en gitaar, zoals in een korte jam tussen de bedrijven door. Hij deed nog een behoorlijk mislukte imitatie van "Dig It" (voor de Beatles-kenners), met de toevoegingen "Dig it, bitch!", en schreeuwde als een John Lennon op The White Album. Dat vond ik al bijzonder leuk om te horen. Hierna werd er nog wat gecheckt, gejamd en gelachen.
Na een lange stilte - ik wilde weglopen - zette de complete band plots "I Want You" in, ik stond perplex... Dát had ik niet verwacht. Ik ging alleen maar even wat te eten halen, en voordat ik het wist stond ik in een of ander verlaten tussendoorhalletje te luisteren naar één van mijn favoriete nieuwe bands die één van mijn favoriete nummers van The Beatles in een geweldige versie speelden. Het galmde keihard door de hele hal, maar ik stond al die tijd in mijn eentje, terwijl 100 meter verder om de hoek de meisjes tegen het hek aanzaten. Na anderhalve keer "I Want You" stierven de stemmen weg, en was het afgelopen.
Wat geweldig, waarom maak ik zulk soort dingen nooit mee?
Aisumasen onze persoonlijke AM/TLSP groupie 
Nee hoor, echt gaaf om te lezen, je zult wel nog wel even kippenvel gehad hebben vermoed ik.
Nee hoor, echt gaaf om te lezen, je zult wel nog wel even kippenvel gehad hebben vermoed ik.
" tonight we proved once more that the true strength of our nation comes not from our the might of our arms or the scale of our wealth, but from the enduring power of our ideals: democracy, liberty, opportunity, and unyielding hope."
Even over half 9 op mijn horlogequote:Op woensdag 22 oktober 2008 15:34 schreef TC03 het volgende:
- Het concert begon even na negen uur, niet om acht uur
Overigens, die recensie waarin Miles 'slechts een figurant' is; ik vond hem in Paradiso veel sympathieker overkomen dan Alex. Verdient wel meer credit.
En Aisumasen is er wel heel erg vaak bij als die gasten ergens in het wild opduiken
Zeker bij het inzetten van "I Want You", ja. Het was een aparte situatie, als je het je kunt voorstellen.quote:Op woensdag 22 oktober 2008 18:37 schreef febster het volgende:
Aisumasen onze persoonlijke AM/TLSP groupie
Nee hoor, echt gaaf om te lezen, je zult wel nog wel even kippenvel gehad hebben vermoed ik.
Maar groupie zijn... Ik vertel er later nog wel meer over, maar ik heb Alex bij Paradiso gewoon met rust gelaten. Ik had de kans, meer dan eens, maar heb liever géén persoonlijk contact dan een krabbel van iemand die nét even een momentje rust had op dat moment. Ik respecteer hem/ze te veel om ze te moeten storen voor mijn eigen gerief.
Zo denk ik er ook over, ik hecht zelf helemaal geen waarde aan handtekeningen e.d. Persoonlijk contact hoeft van mij ook niet, als de muziek maar goed is.
Al ken ik wel iemand die 'm in het vliegtuig tegen kwam op weg naar Londen, en toen een praatje met 'm gemaakt heeft, dat is natuurlijk wel cool.
Al ken ik wel iemand die 'm in het vliegtuig tegen kwam op weg naar Londen, en toen een praatje met 'm gemaakt heeft, dat is natuurlijk wel cool.
Leuk geschreven 
. Waren er geen bewakers die je wegsleepten zoals bij de soundcheck van AM bij Saturday Night Live? Of stond je echt buiten het theater?
Prachtige versie
. Volgens mij was dit niet zo in Paradiso toch?
. Waren er geen bewakers die je wegsleepten zoals bij de soundcheck van AM bij Saturday Night Live? Of stond je echt buiten het theater?![The Last Shadow Puppets - I Don't Like Anymore [Live at Cirque Royal, Brussels].avi](http://i.ytimg.com/vi/xAicl7ToQhY/2.jpg)
Prachtige versie
. Volgens mij was dit niet zo in Paradiso toch?
Stay on my arm, you little charmer
Het is zeker cool, en ik heb geen negatieve ervaringen bij ontmoetingen met artiesten. Ik zou het alleen bezwaarlijk vinden als je ze zou overvallen of lastig vallen in een privé-moment. Ik vond het tof om een persoonlijk gesigneerde plaat te hebben, maar hecht geen waarde aan een anonieme krabbel. Mijn persoonlijk gesigneerde LP van Bromheads Jacket, na een gezellige avond met ze in Kultuurhuis Bosch? Toffe gasten, goede muziek, leuke herinnering. Maar handtekeningen kopen op eBay? Hell no!quote:Op woensdag 22 oktober 2008 18:45 schreef AMDB het volgende:
Zo denk ik er ook over, ik hecht zelf helemaal geen waarde aan handtekeningen e.d. Persoonlijk contact hoeft van mij ook niet, als de muziek maar goed is.
Al ken ik wel iemand die 'm in het vliegtuig tegen kwam op weg naar Londen, en toen een praatje met 'm gemaakt heeft, dat is natuurlijk wel cool.
Maar goed, het verhaal heeft ook nog een beetje een kort vervolg.
Die gezellige gek bij SNL schijnt "part of the crew" te zijn. Het was echt buiten het theater, later bleek bij de nooduitgang in de gangen van het theater. Ik was eerst in de veronderstelling dat het achter het podium was, omdat ik het orkest heel gedetaiileerd kon horen. Maar dat zal aan de prachtige akoestiek in de zaal hebben gelegen.quote:Op woensdag 22 oktober 2008 18:45 schreef tim. het volgende:
Leuk geschreven
Jawel toch? Het is niet mijn favoriete nummer, maar vond dat uitgebreide stuk aan het einde één van de hoogtepunten van de optredens. Als dát geen Turner-compositie is, weet ik het ook niet meer. Zou zo weggelopen kunnen zijn uit een Arctic Monkeys-gig. Zo'n mooie lichtshow ook.quote:Op woensdag 22 oktober 2008 18:45 schreef tim. het volgende:
Prachtige versie
