THE LAST SHADOW PUPPETS: HET ORKEST, DE COVERS EN HET LEREN JASJE Alex Turner geen prater? Vanavond maakt hij er met maatje Miles Kane bijna een stand-up comedyshow van. Onder invloed van de opgewekte Rascals-frontman kruipt de Arctic Monkey uit zijn schulp en blijkt behalve te kunnen zingen ook te kunnen praten. Hij waagt zich zo nu en dan zelfs aan een grapje! Dat Turner het überhaupt in zijn hoofd haalt om meer dan twee woorden (‘thank you’) met het publiek te wisselen is één ding, maar dat hij dan ook nog de grapjas gaat lopen uithangen, wordt toch echt te gek. Alleen dát maakt het concert van THE LAST SHADOW PUPPETS in Paradiso al gedenkwaardig. En dan hebben we het nog niet eens over het zestienkoppige orkest, Turners leren jasje en de briljante covers gehad…
Het in april uitgekomen Last Shadow Puppets-debuut The Age Of The Understatement sloeg in als een bom. ‘The Age Of The Understatement wordt ook jouw favoriete plaat van het jaar’, scheef Yorick Buwalda in de mei-editie van OOR en die voorspelling bleek juist; het concert van vanavond is al maanden geleden stijf uitverkocht. Met hun sfeervolle, rijk georkestreerde songs in de traditie van Scott Walker en Burt Bacharach lieten Turner en Kane zien het rockidioom te beheersen en voorbij te grenzen van het genre te durven kijken. In verband met beider duobanen duurde het echter even voor de Puppets Nederland zouden aandoen. Nu is het moment daar en wordt het wachten ruimschoots beloond. Alle nummers van het album komen voorbij, aangevuld met een viertal covers en twee b-kantjes. In een kleine anderhalf uur is het gepiept.
Opvallend is de belangrijke rol die voor drummer/producer James Ford is weggelegd. Bij de opname van het album fungeerde hij al als derde bandlid en ook live neemt hij die taak op zich. Ford ontpopt zich als een gelouterd spelverdeler, die met strak drumwerk zijn ploeg bij de hand neemt. Niet voor niets staat zijn drumstel pontificaal midden op het podium. Op het merendeel van de nummers worden Ford, Kane en Turner in de rug gesteund door vijftien muzikanten, die het gehele concert keurig in twee rijen achter hun bladmuziek blijven zitten. Het levert surrealistische taferelen op tijdens het arrangementloze I Don’t Like You Anymore: drummer Ford werkt zich in het zweet onder het licht van een stroboscoop, terwijl het orkest hem als versteend op de rug zit te kijken.
Hoewel het eigen materiaal van de Puppets goed uit de verf komt, zijn het de covers die de avond een gouden randje bezorgen. De eerste, Nancy Sinatra’s Paris Summer, gezongen met Ipso Facto-zangeres Rosie, wordt nog matig ontvangen (zowel Kane als Rosie lezen de songtekst van een blaadje), maar tijdens de Beatles-cover I Want You (She’s So Heavy) gaat het dak eraf. Ook David Bowie’s In The Heat Of The Morning en vooral Leonard Cohens Memories gaan erin als zoete koek. Jammer is dat Turner na zijn fantastische vertolking van In The Heat Of The Morning lijkt te stikken In The Heat Of His Jacket. Het jasje gaat uit, maar Turner lijkt daarmee ook zijn motivatie naast zich neer te leggen. Gelukkig heeft Kane nog wel puf en gooit hij alles in de strijd tijdens de toegift, bestaande uit voornoemde Memories en het verslavende Standing Next To Me; een logische en waardige afsluiter van een gedenkwaardige avond. TOM SPRINGVELD
Foto: ELI VOOGT
Gezien: THE LAST SHADOW PUPPETS, PARADISO, AMSTERDAM (20 OKTOBER)
Setlijst:
1. In My Room
2. The Age Of The Understatement
3. Calm Like You
4. Black Plant
5. Gas Dance
6. Only The Truth
7. Paris Summer (Nancy Sinatra-cover)
8. Separate And Ever Deadly
9. Hang The Cyst
10. I Want You (She’s So Heavy) (Beatles-cover)
11. My Mistakes Were Made For You
12. I Don’t Like You Anymore
13. In The Heat Of The Morning (David Bowie-cover)
14. The Chamber
15. The Time Has Come Again
16. Meeting Place
17. Memories (Leonard Cohen-cover) (toegift)
18. Standing Next To Me (toegift)